(ή τα 11 «παλιόπαιδα» μιας εφημερίδας)

Μωρέ, μπράβο ταχύτητα… Ήταν Τρίτη 28 Ιουνίου, όταν ήλθε η σειρά μου να κληθώ στο γραφείο του εκτελεστικού διευθυντή της «Sport Day» Γιώργου Δήμα για να απαντήσω εάν αποδεχόμουν την – πασίγνωστη πλέον- αξίωση της διοίκησης της εταιρείας: μείωση κατά 25% στις μεικτές αποδοχές όλων των εργαζομένων στην εφημερίδα. Ήταν Παρασκευή 15 Ιουλίου, όταν κλήθηκα πάλι στον ίδιο όροφο του κτιρίου στο οποίο στεγάζεται η Sport Day, αλλά σε άλλο γραφείο: στο Λογιστήριο, για να διεκπεραιωθούν τα της απόλυσής μου.
Κομίζει πάντως και μια «ευχάριστη» διαπίστωση η ταχύτητα, με την οποία η εργοδοσία της Sport Day φρόντισε να … τιμωρηθώ παραδειγματικά για την άρνησή μου να αποδεχθώ αυτό το «μείον 25%», που εν προκειμένω θα σήμαινε και «μείον 25%» από όσα προβλέπει η συλλογική σύμβαση (ναι, ξέρω, «κακή» και … ντεμοντέ λέξη στις ημέρες μας) ως ελάχιστη αμοιβή για τους δημοσιογράφους με τη δική μου επαγγελματική «ηλικία». Ποιο είναι αυτό το «θετικό» συμπέρασμα; Πώς από το «δεν υπάρχει σάλιο» ενίοτε μπορεί η … μπίλια να επιστρέφει στο «λεφτά υπάρχουν». Πάντοτε βρίσκονται «μπικικίνια», αρκεί να προορίζονται για «ιερό σκοπό»: για απολύσεις και συνακόλουθες αποζημιώσεις…
Η εξέλιξη…
Η ταχύτητα πάντως χαρακτήρισε συνολικά τις εξελίξεις στο εργασιακό «τερέν» της Sport Day, από το φθινόπωρο του 2010 μέχρι σήμερα. Πρώτη πράξη- η «φθινοπωρινή»: προς αποφυγή απολύσεων, η εργοδοσία ζήτησε να γίνουν αποδεκτές ορισμένες περικοπές σε μισθούς που κινούνταν πάνω από τη συλλογική σύμβαση. Περικοπές της τάξης του 10% – 15%, όχι επί του συνόλου των μισθών, αλλά επί των ποσών που υπερέβαιναν τα οριζόμενα από τη σύμβαση επίπεδα. Σεμνό «ψαλίδι», ανεκτό. Έγινε αποδεκτό από τους εργαζόμενους για να μη χαθούν θέσεις εργασίας. Η εργοδοσία άλλωστε είχε την «έξωθεν καλή μαρτυρία»- έως τότε ήταν κατά κανόνα «ΟΚ» στις υποχρεώσεις της απέναντι στο προσωπικό της εφημερίδας.
Τι ακολούθησε; Μια … εαρινή σύναξη χαρτιών απόλυσης! Κατά το δίμηνο Απριλίου – Μαΐου 2011 απολύθηκαν 10 άνθρωποι, δηλαδή πάνω από το 10% του συνολικού προσωπικού της εφημερίδας! Πώς το έλεγε ο Αϊνστάιν; «Δεν προλαβαίνω να σκεφθώ το μέλλον, διότι έρχεται πολύ γρήγορα». Πού να δείτε πόσο γρήγορα έρχεται το ζοφερό μέλλον!… Η επόμενη πράξη «σοκ και δέους» στη Sport Day κατέφθασε αμέσως- και ήταν όντως … πρωτοποριακή: αξίωση να γίνει «οριζόντια» μείωση στις μεικτές αποδοχές κατά 25%! Οι «κλασσικές» σε άλλα ΜΜΕ περικοπές της τάξης του 10% φάνταζαν πλέον … φιλεργατική παραχώρηση, εν συγκρίσει με όσα γίνονταν στο δικό μας , το πάλαι ποτέ ζηλευτό, «μαγαζί».
Ποια δαμόκλειος σπάθη συνόδευε την εργοδοτική απαίτηση για το «μείον 25%»; Η προειδοποίηση πως σε διαφορετική περίπτωση στο τέλος Ιουνίου – αρχές Ιουλίου θα ακολουθούσε άλλο ένα πακέτο «μαζεμένων» απολύσεων – πάνω από δέκα. Ποιο θα ήταν το «αντάλλαγμα» της αποδοχής του «μείον 25%» εκ μέρους των εργαζόμενων; Η … απλή ελπίδα πως ίσως αποφευχθούν νέες απολύσεις τουλάχιστον μέχρι το χειμώνα, με δυο «εάν κι εφ’ όσον». Πρώτον, εάν και εφ’ όσον οι κυκλοφορίες του καλοκαιριού δεν αποδειχθούν κατώτερες των αναμενόμενων. Δεύτερον, εάν κι εφ’ όσον η «επανεκκίνηση» του Σεπτεμβρίου δεν γίνει από πολύ χαμηλά επίπεδα. Α, κάτι ακόμη: δόθηκε η διαβεβαίωση πως αν τελικά δεν αποφευχθούν απολύσεις, οι αποζημιώσεις θα υπολογιστούν με βάση το επίπεδο στο οποίο βρίσκονταν οι μισθοί πριν από τη μείωση του (τόσο εξωφρενικού, διάβολε!) 25%.
Ήταν πλέον φανερό ότι η φάκα δεν διέθετε καν πραγματικό τυράκι… Αρχές Ιουνίου οι εργαζόμενοι της εφημερίδας πραγματοποίησαν συνέλευση, η οποία κατέληξε σε ένα συγκεκριμένο «δια ταύτα», έπειτα από πολύωρη συζήτηση εφ’ όλης της ύλης- από το αν είναι ή όχι αναγκαίο το (νέο) κακό που μας ζητά η εργοδοσία να υποστούμε, μέχρι τα πολυετή κουσούρια της ΕΣΗΕΑ. Σε μυστική ψηφοφορία και με «σκορ» 40 έναντι 7, η συνέλευση αποφάσισε να αρνηθεί μειώσεις μισθών που θα καταργούσαν τη συλλογική σύμβαση. Πέραν του τι θα έκανε και τι όχι η ΕΣΗΕΑ, ήταν φανερό εκ των προτέρων κάτι: το κατά πόσο θα αποδεικνυόταν κενό ή … γεμάτο γράμμα αυτό το συλλογικό «δια ταύτα» θα κρινόταν από την επιλογή που θα έκαναν στο … «στάδιο» των προσωπικών κλήσεων ειδικά οι εργαζόμενοι εκείνοι, οι οποίοι θα «έπεφταν» κάτω από τη σύμβαση, εάν αποδέχονταν τη μείωση του 25%.
Η «εντεκάδα»…
Δεν στερείται σημασίας το γεγονός ότι το «40-7» προέκυψε από μυστική ψηφοφορία, δηλαδή από διαδικασία που αν μη τι άλλο εγγυάται ότι το (απορριπτικό για το «-25%») «σαραντάρι» δεν το συνέθεσε κανένας φόβος προσωπικού στιγματισμού. Το διαμόρφωσε απλώς η στάθμιση των δεδομένων που έκαναν 47 άνθρωποι (άλλος ένας ψήφισε … άκυρο- μάλλον θέλησε να ξεπεράσει το άγχος για το μέλλον προσφεύγοντας στο χαβαλέ) . Μπορεί άραγε να ισχυριστεί κανείς κάτι ανάλογο για τη συνέχεια; Θα πει κανείς ότι στη διαδικασία του «ενώπιος ενωπίω με την οικονομική διεύθυνση» δεν διαδραμάτισε ρόλο βασικού μοχλού για την αντιστροφή των αριθμών ο φόβος – είτε ο φόβος (μάλλον η πεποίθηση) πως ισχύει το «συμφωνείς ή απολύεσαι, αμέσως ή μετά από λίγο», είτε ο φόβος καθενός πως οι περισσότεροι συνάδελφοί του θα «έκαναν πίσω»; Όποιος θελήσει, ας το ισχυριστεί. Γιατί όχι; Στους δύσκολους καιρούς που διανύουμε ακόμη και το χοντροκομμένο χιούμορ γίνεται ευπρόσδεκτο…
Τελικά, 11 εργαζόμενοι επί συνόλου 83 αρνηθήκαμε τη μείωση. Έξι από τη διόρθωση, τρεις τεχνικοί, ένας «υλατζής» κι ένας αρθρογράφος (ο γράφων). Μακάρι να ήμουν ο μόνος, αλλά πολύ φοβάμαι ότι είμαι απλώς ο πρώτος που απολύεται για λόγους εκδικητικού «παραδειγματισμού». Τα κίνητρα της απόλυσης τα καθιστά προφανή και η ίδια η χρονική στιγμή: έπειτα από την («επιτυχή» κατά τα 72 ογδοηκοστά τρίτα) επιχείρηση περαιτέρω μείωσης του «εργατικού κόστους», προτού καν φανεί ποιο θα είναι καλοκαιρινό peak στις πωλήσεις της Sport Day, 1,5 μήνα πριν από σεπτεμβριανή μεγάλη «ώρα της αλήθειας» για τις κυκλοφορίες, προφανώς καμία απόλυση δεν μπορεί να παραπέμπει σε έκτακτη οικονομική αναγκαιότητα. Εκτός πια αν «μπλόφαρε» για τα καλά η εργοδοσία, όταν εξέφραζε ελπίδες ότι μπορεί να αποφευχθούν νέες απολύσεις, τουλάχιστον για μερικούς μήνες. Σε αυτήν την περίπτωση όμως, ποιο στην ευχή είναι το αντίτιμο της θυσίας του 25% των μισθών;
Φυσικά είμαι βέβαιος πως όταν – στις 28 Ιουνίου- ο Γ. Δήμας μου έλεγε ρητά ότι η άρνηση του «μείον 25%» θα επέσυρε απόλυση, δεν θα αποδεχόταν τον όρο «εκδικητική», εάν τυχόν είχαμε διάθεση για τέτοια «ακαδημαϊκή» συζήτηση. Εικάζω ότι η εργοδοσία ίσως πρότασσε μια νεόκοπη περί «ηθικής» και «δικαιοσύνης» αντίληψη, που όπως διαπιστώνω «γυροφέρνει» εσχάτως στο χώρο του Τύπου. Μια αντίληψη απολύτως συμβατή προς τους εργοδοτικούς κώδικες, η οποία όμως μόνο θλίψη και αηδία προκαλεί όταν αναπαράγεται στις τάξεις εργαζομένων. Μια αντίληψη η οποία, στην πιο ακραία της εκδοχή, θεωρεί την απόλυση εκείνων που απορρίπτουν την χωρίς πάτο μισθολογική καταβαράθρωση (κι όχι μόνο των δικών τους μισθών, φυσικά) και την εξαφάνιση κάθε «κόκκινης γραμμής» περίπου ως … εκδήλωση εργοδοτικής αλληλεγγύης προς τους υπόλοιπους εργαζόμενους! Δεν ξέρω πόσα ανατριχιαστικά θα ακούσουμε ακόμη. Το βέβαιο είναι ότι οι τερατολογίες αυτού του είδους δεν ηχούν καθόλου παράταιρες σε μία εποχή, κατά την οποία ο ένας αντιπρόεδρος της κυβέρνησης μιλά για τανκς που θα προστατεύσουν τις τράπεζες κι ο άλλος ονειρεύεται «στρατιωτική πειθαρχία» στην πολιτική και κοινωνική ζωή. Δυστυχώς…
Ο επίλογος…
Τα προαναφερθέντα γεγονότα στη Sport Day από το φθινόπωρο μέχρι σήμερα ασφαλώς παρουσιάζουν ομοιότητες και διαφορές με εξελίξεις σε άλλα ΜΜΕ. Για την κρίση στον Τύπο (συνολικά) θα μπορούσαν να γραφούν τόμοι και να γίνουν ατέρμονες συζητήσεις – από τα ποικίλα «τις πταίει», την πτώση των πωλήσεων των εφημερίδων, το Διαδίκτυο και τη συρρίκνωση της διαφημιστικής πίτας, μέχρι την αναγκαία κάθε φορά ανίχνευση μιας διαχωριστικής γραμμής που κατά κανόνα δεν είναι ευδιάκριτη: το όριο ανάμεσα στη σώρευση πραγματικών προβλημάτων και στα εύκολα – συνήθως απατηλά- «δεν υπάρχουν άλλες λύσεις». Τη γραμμή που χωρίζει τον αυθεντικό επιχειρηματικό πονοκέφαλο από την … ευκαιρία, την οποία συνόψιζε η γνωστή κινηματογραφική φράση του Ορέστη Μακρή (αλλά χωρίς το ερωτηματικό): «Τώρα που βρήκαμε πιπέρι, θα ρίξουμε και στα λάχανα;».
Εξυπακούεται ότι δεν υποτιμώ καθόλου την αγωνία καθενός από εμάς – τους εργαζόμενους στον Τύπο- να παραμείνει σε μια θέση εργασίας πάση θυσία, για έναν μήνα, τρεις, πέντε μήνες – όσο μπορεί, πριν από το αγχώδες «και μετά βλέπουμε». Πώς θα μπορούσα άλλωστε να δείξω τέτοια υποτίμηση την ώρα που «βγαίνω» πάλι για … εξερεύνηση στην αγορά εργασίας, σε συνθήκες τέτοιας εφιαλτικής κρίσης- καθίζησης, στα πενήντα μου και με ένα παιδί; Ελλοχεύει όμως ένας κίνδυνος: κυνηγώντας το μήνα ή το δίμηνο, να συνυπογράψουμε σταδιακά ένα ολέθριο status για τη εργασία στα ΜΜΕ του εγγύς μέλλοντος. Ποιος ξέρει, σε λίγο ό,τι γράφουμε μπορεί να προορίζεται για ipod και άλλα Μέσα. Μπορεί οι εφημερίδες να αντιπροσωπεύουν μια … πολυτελή «παρωνυχίδα» στο συνολικό τοπίο των ΜΜΕ. Στο όποιο νέο τοπίο όμως θα υπάρχουν Μέσα, θα υπάρχουν και «μιντιάρχες». Από ποιο σημείο θα αρχίσουμε τη διαπραγμάτευση για την εργασία μας, εάν σήμερα συνυπογράφουμε τη μία μείωση μετά από την άλλη; Ναι, επανήλθα στο θέμα της Sport Day και του 25%, για έναν διπλό επίλογο:
ΠΡΩΤΟΝ: όπως ανακοίνωσε η εφημερίδα στην ΕΣΗΕΑ τον Ιούνιο, το μηνιαίο κόστος εργασίας ανερχόταν σε 248.000 ευρώ. Δοθέντος ότι οι εργαζόμενοι ήταν 83, μια επεξεργασία των σχετικών στοιχείων (με αναγωγή φυσικά στους 14 μήνες καταβολής μισθών) δείχνει πως υπήρχαν περιθώρια εξοικονόμησης πόρων δίχως την επιβολή του «οριζόντιου» 25% που συρρικνώνει μισθούς των 1.000 ευρώ στα 750 και των 1.500 στα 1.125 ευρώ. Υπάρχει εν ολίγοις κάποιο «στρώμα» υψηλότερων ή και πολύ υψηλότερων μισθών.
ΔΕΥΤΕΡΟΝ: ανεξαρτήτως της απόλυσής μου, θεωρώ πολύτιμη εμπειρία τα έξι χρόνια της εργασίας μου στη Sport Day. Θα μου λείψουν πολλοί και πολλά – αλλά τι να κάνουμε;
Καλή μας τύχη – θα την χρειαστούμε όλοι…
Αναδημοσιεύει από το Αριστερό Εξτρέμ η Jaquou Utopie
Posted in: Ελλάδα
Spin
18 Ιουλίου, 2011 9:44 μμ
Να καταργηθούν οι μισθοί εντελώς για να αναπτυχθούμε. δεν υπάρχει άλλη λύση 🙂
anton555
18 Ιουλίου, 2011 9:51 μμ
Περιμενουμε με ανυπομονησια τις «προοδευτικες» κορωνες του σπορτκαστερ του επους του 2004,Γιωργου Χελακη…Ζητω η πατρις!
Α.Γ.ιος
18 Ιουλίου, 2011 10:47 μμ
Θα το ξαναπώ: «Καιρός να τους πληρώνουμε, που μας προσφέρουν την χαρά της… εργασίας!!!» :ΡΡ
Α.Γ.ιος
18 Ιουλίου, 2011 10:50 μμ
«αριθμός σχολίου: 76666»
Η ζυγαριά δείχνει (όταν ανεβαίνω), 66,6
Τυχαίο;;;
konstantinos
18 Ιουλίου, 2011 11:39 μμ
Πω ρε ανάλυση άμα θιγόμαστε προσωπικά …
Eddie
19 Ιουλίου, 2011 12:02 πμ
πω ρε αναισθησια που δε θιγομαστε με τιποτα…
konstantinos
19 Ιουλίου, 2011 12:49 μμ
αναίσθητος είσαι όταν θίγεσαι επιλεκτικά την ίδια στιγμή που στην Ελλάδα απολύονται εκατοντάδες καθημερινά. τώρα ξύπνησε ο τζάμπα μάγκας δημοσιογράφος και είπε όχι; σιγά ρε επαναστάτες…
Eddie
20 Ιουλίου, 2011 3:23 μμ
Μηπως το εχεις χασει λιγο;
Αν ηξερες κατακαημενε ποιος ειναι ο Ελευθερατος και να ειχες διαβασει λιγο απο αυτα που γραφει, θα συγκρατουσες τις εμπαθεις σου κοτσανες λιγο περισσοτερο…
Menemene Toutou Rourourou
19 Ιουλίου, 2011 3:33 πμ
Για να λες για τον Ελευθεράτο ότι αναλύει όταν θίγεται ο ίδιος προφανώς δεν είχες ακούσει τις εκπομπές του τις βραδυνές στον σπορ φμ.
Ατελείωτα βράδια αναλύσης επί αναλύσεων για εργασιακές σχέσεις, πολιτική και οτιδήποτε δεν περίμενες να ακούσεις σε ένα αθλητικό ραδιόφωνο.
konstantinos
19 Ιουλίου, 2011 12:45 μμ
Κάτι σαν τον Μαρξ ένα πράγμα δηλαδή…
Spin Mother's Temple
19 Ιουλίου, 2011 12:58 μμ
Φον κωνσταντίνε μαοϊκός μπάτσος και εσείς? 😀
konstantinos
19 Ιουλίου, 2011 1:47 μμ
no mother no … ένας ταπεινός άνεργος πανεπιστημιακός, που βλέπει απλά τις δυσοίωνες προβλέψεις του να γίνονται πραγματικότητα 😦
DrAluca
19 Ιουλίου, 2011 1:57 μμ
Ε αμα τις πουλαγες τις προβλεψεις….
ΝΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑα λεφτα…..
Με το τσουβαλι….
Χαμογελατε…
anton555
19 Ιουλίου, 2011 2:25 μμ
Κανε με προφητη,να σε κανω πλουσιο…
katy
19 Ιουλίου, 2011 2:35 μμ
«Να φοβάσαι τους προφήτες κι αυτούς που είναι έτοιμοι να πεθάνουν για την αλήθεια, επειδή κατά κανόνα κάνουν και άλλους να πεθάνουν μαζί τους, μερικές φορές πριν από αυτούς και καμιά φορά αντί για αυτούς».
Umberto Eco (γεν. 1932), Ιταλός Συγγραφέας.
anton555
19 Ιουλίου, 2011 2:48 μμ
Εμενα ο αγαπημενος μου ειναι ο Αββακουμ
«Ο Ιαχβέ – Ελοΐμ δημιουργεί όλην την δύναμίν μου. Αυτός θα καταστήσει τους πόδας μου ελαφρούς ως πόδας δορκάδος και θα με οδηγήση προς τα ύψη, νικητήν και ψάλλοντα».
Φατε τη σκονη μου Ηλιες,Ησαιες και ολοι οι αλλοι trendy προφητες!
ChristosK
19 Ιουλίου, 2011 9:53 πμ
Ταξική οργάνωση ενάντια στην κρίση και μορφές δράσης
Η ομάδα Εργαζομένων-Ανέργων σχηματίστηκε σχεδόν ταυτόχρονα με τις απαρχές της συνεύρεσης και κινητοποίησης πλήθους κόσμου στην πλατεία Συντάγματος ενάντια στην επίθεση του κράτους και του κεφαλαίου με πρόσχημα την «κρίση του χρέους». Παρά τις διαφορετικές πολιτικές ταυτότητές μας, η ταξική μας θέση ήταν εκείνη που αναγνωρίστηκε ως κοινή: «Είμαστε εκείνοι οι άνθρωποι που παράγουμε τον πλούτο, χωρίς, όμως, να μπορούμε να ζήσουμε. Όσο διαφορετικά κι αν εκφραζόμαστε, μας ενώνει ένα κοινό πρόβλημα· η εκμετάλλευση».
Μετά την ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου βρισκόμαστε σε ένα κρίσιμο σημείο για τη συνέχιση του αγώνα. Είμαστε αναγκασμένοι να επινοήσουμε κινηματικούς, ανταγωνιστικούς τρόπους έμπρακτης άρνησης των συνεπειών εφαρμογής του Μεσοπρόθεσμου και άμεσης ικανοποίησης των αναγκών μας ενάντια στην άνευ προηγουμένου λεηλασία του άμεσου και έμμεσου μισθού μας και την ανεργία. Στην τρομοκρατία της «κρίσης του χρέους» που κράτος και κεφάλαιο έχουν εξαπολύσει εναντίον μας, αντιπροτάσσουμε την παύση πληρωμών από τα κάτω, δηλ. την παύση πληρωμής λογαριασμών, εισιτηρίων, διδάκτρων κλπ με την οργάνωση άμεσων δράσεων στους τομείς αναπαραγωγής της εργατικής μας δύναμης (υγεία, μεταφορές, εκπαίδευση) καθώς και σε δημόσιες υπηρεσίες (ΟΤΕ, ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ) που οδηγούνται σε ιδιωτικοποίηση. Ταυτόχρονα, διερευνούμε γενικότερα τους τρόπους συλλογικής οργάνωσης μέσα και έξω από τους χώρους δουλειάς που θα ξεπεράσουν τους διαχωρισμούς μεταξύ εργαζομένων και θα αντιστρέψουν την πορεία της καπιταλιστικής κρίσης ώστε να γίνουμε εμείς οι ίδιοι η κρίση του κράτους και του κεφαλαίου με στόχο την ανατροπή τους.
Γι’ αυτό διοργανώνουμε την εκδήλωση με τίτλο
Ταξική οργάνωση ενάντια στην κρίση και μορφές δράσης
· Παύση πληρωμών από τα κάτω
· Οργάνωση μέσα και έξω απ’ τους χώρους δουλειάς
καλώντας και δίνοντας το λόγο σε συλλογικότητες και άτομα που ήδη βρίσκονται σ’ αυτήν την κατεύθυνση και έχουν να καταθέσουν την κινηματική τους εμπειρία.
ΤΡΙΤΗ, 19 Ιουλίου, Πλατεία Συντάγματος, 9 μμ.
konstantinos
19 Ιουλίου, 2011 2:04 μμ
έτσι ακριβώς Draluca, όπως οι δημοσιογράφοι που σας διεγείρουν τα μητροπατρικά σας συναισθήματα 🙂
DrAluca
19 Ιουλίου, 2011 2:08 μμ
Ελα…..παραδεξου το….
Απλα χαλιεσαι επειδη δεν εχουμε πει τιποτα για τις απεργειακες κινητοποιησεις ολο το ετος….
Χαμογελατε…
konstantinos
19 Ιουλίου, 2011 2:08 μμ
Τις ποιες;
DrAluca
19 Ιουλίου, 2011 2:10 μμ
Τις απεργειακες κινητοποιησεις που γινονται καθε τοσο σε ολη την Ελλαδα…
Επειδη αποκρυψαμε το γεγονος…..γι αυτο χαλιεσαι….
Ε?
Χαμογελατε…
konstantinos
19 Ιουλίου, 2011 2:13 μμ
Γίνονται και τέτοιες ε;
DrAluca
19 Ιουλίου, 2011 2:18 μμ
Εγω μια απορια εχω…..Εστω και οι προαναφερθενετες θυμηθικανε να μιλησουν τωρα που θιχθηκανε προσωπικα…
Γιατι ειναι κατ αναγκη κακο αυτο…?
Θελω να πω….αν ολοι αυτοι που μιλανε επειδη θιγονται προσωπικα, μιλαγανε και αντιδρουσανε οταν εβλεπαν το κακο να ερχεται….δεν θα ειμασταν εδω που ειμαστε τωρα….
Οποτε ακομα και ετσι καλα κανουν και μιλανε εστω τωρα.
Ετσι δεν ειναι? Και εφοσον εμεις εχουμε ηδη θιχθει ειτε προσωπικα, ειτε κοινωνικα, ταξικα, οπως θες πες το…. γιατι πρεπει το πρωτο πραμμα που εχουμε στο κεφαλι μας να ειναι γκρινια?
Ειλικρινα….
Χαμογελατε…
konstantinos
19 Ιουλίου, 2011 2:32 μμ
Μόνο γκρίνια δεν είναι. Πραγματικά εντυπωσιάστηκα για άλλη μια φορά…δεν είναι άλλωστε ο μοναδικός δημοσιογράφος με εκτενείς αναλύσεις του γιατί και πώς εκ των υστέρων. Και επί της ουσίας φίλε μου δεν είναι πια ούτε ταξικός ούτε προσωπικός ούτε τίποτα, ο αγώνας που απαιτείται, είναι βαθιά κοινωνικός και οι αλλαγές που απαιτούνται ριζικές, ακόμη και αν φαντάζουν ουτοπικές. Νομίζω ότι περισσότερο από ποτέ χρειαζόμαστε καθαρή εικόνα και για αυτό έρχομαι άλλωστε και διαβάζω το συγκεκριμένο μπλογκ, για την εναλλακτική του τοποθέτηση και όχι για τη διεστραμμένη εικόνα της ανάλυσης κάθε πικραμένου που συνειδητοποιεί μόλις σήμερα πόσο κακή είναι η κάθε λογής διεύθυνση. Διεστραμμένη με την έννοια του διαστρεβλωμένου φυσικά ….
DrAluca
19 Ιουλίου, 2011 2:39 μμ
Εγω επιμενω….
Εφοσον σε αυτη την εποχη ζουμε. ΔΕΝ γινεται να εχουμε απαιτησεις κοινωνικης συνηδεισης απο ολο τον κοσμο. Αν ειχαν κοινωνικη-ταξικη συνηδειση ΔΕΝ ΘΑ ΖΟΥΣΑΜΕ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΖΟΥΜΕ. Δεν υπερασπιζομαι τα γραφομενα του κειμενου…αλλα αν αρχισουμε να βλεπουμε ποιους δεν θελουμε μαζι μας τον αγωνα, και γιατι….ε μονοι μας θα μεινουμε.
Ο καθενας με την ατομικοτητα του….
Χαμογελατε…
konstantinos
19 Ιουλίου, 2011 2:42 μμ
Σε αυτό έχεις απόλυτο δίκιο. Δεν επιλέγουμε ποιος θα είναι και ποιος όχι στον αγώνα, άλλωστε δεν είχα αυτό κατά νου…
mrjahmal
19 Ιουλίου, 2011 6:18 μμ
ρε παιδια ο Ελευθερατος ολα τα χρονια μεσα απο τη στηλη που διεθετε στην αθλητικη αυτη εφημεριδα σχολιαζε και επαιρνε θεση (συγκεκριμενη) για ολα τα κοινωνικα θεματα και δεν ειναι κανενας που συνηδειτοποιησε τωρα που απολυθηκε την κατασταση της χωρας. Στο κατω κατω θελει απολυτη συνηδειτοποιηση ωστε να αρνηθεις τις μειωσεις που προτεινονται στους χωρους εργασιας εκβιαστικα…
Jaquou Utopie
19 Ιουλίου, 2011 6:44 μμ
Μη δίνεις σημασία… αν κάποιος θέλει να κάνει κριτική οπωσδήποτε θα κάνει κριτική έτσι κι αλλιώς, ανεξάρτητα αν υπάρχει έδαφος κριτικής ή όχι.
Ο Ελευθεράτος όχι μόνο πάντα έγραφε και έλεγε αλλά πάντα συμμετείχε και στους κοινωνικούς αγώνες.
konstantinos
19 Ιουλίου, 2011 7:06 μμ
Ειδικά στην περίοδο του Δίαυλου 10…αυτό πού το πας;
Jaquou Utopie
19 Ιουλίου, 2011 7:30 μμ
ωπ! τι έγινε;
υπάρχει σκελετός στη ντουλάπα του Ελευθεράτου;
Στην πυρά κυρίες και κύριοι!!!!!
Σας ομιλεί ο Πάπας!
υ.γ.
πριν τον κάψουμε λέω να μας πεις κι εμάς τις πληρορφορίες σου γιατί δεν τα ξέρω τα περιστατικά, δεν πρόλαβα και τον Διαύλο 10, και είμαι σίγουρη ότι γι΄αυτά που έκανε αξίζει να απολυθεί και να μην ξανατολμήσει να γράψει/μιλήσει ποτέ και πουθενά. Κι εγώ υπόσχομαι ότι θα ανάψω τη φωτιά.
konstantinos
19 Ιουλίου, 2011 8:31 μμ