Absurditates manent*

του Γαλαξιάρχη

Στην εποχή της μεταπληροφόρησης, ο διαχωρισμός μεταξύ προφορικού και γραπτού λόγου στο πασίγνωστο λατινικό ρητό «verba volant, scripta manent» (τα λόγια πετούν, τα γραπτά μένουν) δεν έχει ιδιαίτερη σημασία. Σήμερα «verba et scripta manent» ή, αν προτιμάτε, τα πάντα μένουν, γιατί τα πάντα καταγράφονται. Κάμερες, smartphones, SMS, tweets, streams. Μία θύελλα τεχνολογικών εφαρμογών επικοινωνίας στα χέρια του καθενός και το παραμικρό γεγονός μεταλλάσσεται σε καταγεγραμμένη πληροφορία, άμεσα διαθέσιμη και προσβάσιμη από όλους.

Σε αυτόν τον ορυμαγδό της υπερπληροφόρησης, η ανοχή σε ολισθήματα στενεύει ασφυκτικά, καθώς και η ασυνέπεια, η υποκρισία και η βλακεία, μεγεθύνονται και εντυπώνονται άμεσα στην ιστορική καταγραφή.

Ένα βίντεο προεκλογικής ιντερνετικής συν/ξης Παπανδρέου, απεικονίζει γλαφυρά τη γνώση του πρωθυπουργού για το αποτέλεσμα των μνημονιακών πολιτικών που επρόκειτο να εφαρμόσει, μετά τις εκλογές. Ακόμη κι αν ο δημοσιογράφος που του την πήρε, δεν πρόβαλε όσο θα έπρεπε -αν δεν έκρυψε κι όλας- την αυτοακύρωση ενός πρωθυπουργού, το ντοκουμέντο έχει διαδωθεί «από μόνo» του, χάρη στο Internet

Η συγκυρία της οικονομικής κρίσης και της υφαρπαγής της εξουσίας από το παπανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ, σε συνδυασμό με το ευνόητο κύμα αμφισβήτησης πολιτικών και κοινωνικών αξιών, αλλά και της υπερπληθώρας τεχνολογικών εφαρμογών άμεσης ενημέρωσης, δημιουργεί ένα εκρηκτικό μείγμα. Σε συνθήκες κοινωνικού και ταξικού πολέμου, οι μηχανισμοί της εξουσίας είναι αναμενόμενο να πολλαπλασιάζονται και σκληραίνουν, προκειμένου να μη χαθεί ο έλεγχος από την καθεστηκυία τάξη. Τα εργαλεία της τελευταίας όμως δοκιμάζονται έντονα και -δυστυχώς γι’ αυτήν- αποδεικνύονται αναποτελεσματικά.

Αν μέχρι πριν λίγα χρόνια μπορούσαν οι διαχειριστές της εξουσίας να διαστρεβλώνουν πραγματικότητες, μεταστρέφουν συνειδήσεις και μεταπηδούν από το μαύρο στο άσπρο και τούμπαλιν, κατά βούληση, τα περιθώριά τους πλέον είναι εξαιρετικά στριμωγμένα. Σήμερα, μία ατάκα που θα εκστομιστεί ή μία πράξη που θα εκτελεστεί γυρνά πίσω δυσκολότερα από ποτέ. Γιατί συνήθως υπάρχει κάπου εκεί γύρω ένα κινητό, μία φωτογραφική μηχανή, ένας υπολογιστής, να την καταγράψει. Υπάρχει το μέσο να την καταχωρίσει και αποθηκεύσει. Υπάρχει το δίκτυο να την μοιράσει και να τη διαδώσει.

Η ανάδειξη της επικοινωνιοκρατίας σε υπέρτερη δύναμη από την πολιτική μπορούσε για καιρό να πλάθει συνειδήσεις, μόνο που τώρα η ίδια της η δομική φύση γυρνά μπούμπερανγκ στους διαχειριστές της. Καθώς πολλά μέσα επικοινωνίας έχουν κοινωνικοποιηθεί (κατεξοχήν κοινωνικοποιημένο μέσο το Internet), ο έλεγχος της πληροφορίας και της εικόνας, παύει να αποτελεί κτήμα ελαχίστων πέριξ της εξουσίας. Τα ίδια εργαλεία διαστρέβλωσης χρησιμοποιούνται πια εναντίον της, για να την καταδεικνύουν και να την ξεγυμνώνουν. Μόνο που ο βασιλιάς δεν είναι απλώς γυμνός, είναι και γελοίος.

Το υπερόπλο που λέγεται «αλήθεια»

Η υπερσυντηρητική και γνήσια παρασιτική αστική τάξη της χώρας, είχε μία μοναδική ευκαιρία να διασωθεί από την επερχόμενη σύγκρουση της «υπερταχείας» παγκόσμιας οικονομικής κρίσης. Αρκούσε να χρησιμοποιήσει έξυπνα την τράπουλα του πολιτικού κατεστημένου. Ο Γιώργος Παπανδρέου, αυτός ο φαινομενικά ισχυρός «άσσος» του σύγχρονου πολιτικού ήθους, προέκυψε «άσσος μπαστούνι». Το κλεπτοκρατικό σύστημα που παίζει μονίμως βρώμικα, έβγαλε τον λάθος άσσο από το μανίκι και τώρα πια δεν μπορεί να τον μαζέψει. Η μπλόφα απέτυχε. Και απέτυχε, εν πολλοίς γιατί… τα πάντα καταγράφονται.

Επενδύοντας στις πάγιες τακτικές του ψέμματος και της παραπληροφόρησης, της υπεκφυγής και της υποκρισίας, οι διαμορφωτές κοινής γνώμης δεν είχαν υπολογίσει στο νέο οικοδεσπότη της πληροφορίας: τα κοινωνικά δίκτυα. Κοινωνικά δίκτυα, τα οποία, όσο ακίνδυνα ήταν όταν αντάλλασσαν φωτογραφίες και σχόλια για το βρακί της κάθε σταρλετίτσας, τόσο επικίνδυνα αποδεικνύονται όταν μοιράζονται και διοχετεύουν τα λερωμένα βρακιά της εξουσίας.

Αυτό που δεν υπολόγιζαν είναι ότι αν είχαν επιλέξει να πουν την αλήθεια από την αρχή, ίσως να έβγαιναν από τον πόλεμο κερδισμένοι και με υπολογίσιμες μεν, διαχειρίσιμες δε, απώλειες. Η μαζικά μικροαστικοποιημένη ελληνική κοινωνία που είχε μάθει να καταναλώνει σχεδόν αποκλειστικά σκουπίδια, θα μπορούσε να γαντζωθεί από το κορδόνι που σέρνει το κόκκαλο του καπιταλιστικού ονείρου. Ακόμη και σήμερα, είναι αμφισβητίσιμο το κατά πόσο δεν σέρνεται -ίσως απρόθυμα- με το ένα χέρι από αυτό. Και ίσως γι’ αυτό επιμένουν στην ίδια αδιέξοδη πορεία.

Παρότι όλες οι ανοησίες καταγράφηκαν, καταχωρήθηκαν και εντυπώθηκαν, οι επικοινωνιστές επιμένουν στην ίδια τακτική: ψέμμα και υποκρισία. Κουνώντας μπαμπούλες αριστερά-δεξιά, σε μία κοινωνία που ούτως ή άλλως τους έχει απαξιώσει, μαζί με πολλά από τα θέσφατα του παρελθόντος, έχουν την εντύπωση -και το θράσος- ότι μπορούν να μεταμφιέσουν τους ίδιους αυτούς μπαμπούλες σε μεσσίες. Μόνο που, αναγκασμένοι από τις βίαιες διεθνείς εξελίξεις της τεράστιας καπιταλιστικής κρίσης, φτιασιδώνουν τους μπαμπούλες το ίδιο βίαια και το ίδιο τσαπατσούλικα.

Αν λοιπόν, το πόπολο θα μπορούσε να χάψει την θεαματική κωλοτούμπα από το «λεφτά υπάρχουν» στο «δεν υπάρχει σάλιο», τρομοκρατημένο από τις προβαλλόμενες συνέπειες της επαπειλούμενης χρεοκοπίας, τώρα πια η μπάλα χάθηκε εντελώς. Η εμφανιζόμενη ως το τέλος ενός ολόκληρου έθνους, χρεοκοπία, σε λιγότερο από δεκαπέντε μέρες από την ψήφιση του πιο κοινωνικά απεχθούς νόμου στην πρόσφατη ιστορία του ελληνικού κράτους, φόρεσε την μπαλωμένη χλαμύδα και το πλαστικό στεφάνι της, άρπαξε και το τσίγκινο σπαθί της, και έρχεται να μας σώσει.

Πώς όμως να την καλωπίσει μία Στάη; Πώς να τη σουλουπώσει μία Τρέμη; Πώς να την φτιασιδώσει ένας Παπαδημητρίου; Και πώς να την παρφουμαρίσει ένας Τσίμας; Η παντοκρατορία των αστικών μέσων (παρα)πληροφόρησης παρέρχεται ταχύτατα. Ο έλεγχος της πραγματικής πληροφορίας, που σιγά-σιγά θα αρχίσει να κοσκινίζει την παράπλευρη υπερπληροφόρηση, αφήνει ολοένα και περισσότερο χώρο μόνο στην αλήθεια. Όχι γιατί δεν διοχετεύει και το ψέμμα στην κοινωνία, αλλά διότι υπάρχουν πλέον εκατοντάδες και χιλιάδες να το καταδείξουν ως τέτοιο και να μην του επιτρέψουν να καταγραφεί ως μία ακόμη πραγματικότητα.

Το πολιτικό κατεστημένο επιστρατεύει τους πιο άξιους δημαγωγούς του. Μόνο που θεωρεί τον Ευάγγελο Βενιζέλο, που δεν υπήρξε τίποτε περισσότερο από έναν ογκωδέστατο εξουσιομανή, το βαρύ πυροβολικό της. Πτωχευμένη από ιδέες, ρίχνει στη μάχη πτωχευμένους ρήτορες. Αρπάζεται όπως-όπως από τα ξεπερασμένα, ανέμπνευστα και προκλητικά απομεινάρια της ενσωματωμένης -και εξίσου πτωχευμένης- διανόησης. Όμως το αποτέλεσμα είναι το αντίθετο από το αναμενόμενο. Οι Αντουανέτες του πνεύματος, αντιμετωπίζονται εχθρικά από την ταραγμένη κοινωνία, όσα παράθυρα κι αν καταλάβουν, όσους τόνους μελάνι κι αν καταναλώσουν.

Αυτό που δεν αντιλαμβάνεται η άρχουσα τάξη είναι ότι πλέον «οι ανοησίες μένουν«. Γραπτές ή λεκτικές, θα είναι εκεί να θυμίζουν καθημερινά στην κοινωνία ποιος την εκμεταλλευόταν, την παραπληροφορούσε, καθοδηγούσε και ουσιαστικά χλεύαζε, όλα αυτά τα χρόνια. Κι αν ακόμη και σήμερα τα ιντερνετικά κοινωνικά δίκτυα πληροφόρησης είναι περιορισμένα και μη αντιπροσωπευτικά του γενικού πληθυσμού, ο πολλαπλασιαστικός τους ρόλος στο λεγόμενο «opinion making» ενισχύεται συνεχώς. Και η ανοησία αποκαλύπτεται σε ολοένα και μεγαλύτερο κοινό…

(*) Οι ανοησίες μένουν

Ζαphod

Υ.Γ. Όσους λέγαμε ότι θα περάσουν ό,τι είχαν αρχικά σχεδιάσει, με πρόσχημα την κρίση, δηλαδή την απομείωση του κοινωνικού κράτους και των εργασιακών δικαιωμάτων, καθώς και το ξεπούλημα κάθε δημόσιας υποδομής, πριν «τραβήξουν τα καλώδια», κάποιοι καλοθελητές της «καπιταλιστικής εξυγίανσης» μας αποκάλεσαν αυνωμοσιολόγους και αντιδραστικούς αριστεριστές. Όταν επιστρέψουν όλοι αυτοί από το παράλληλο σύμπαν όπου φυτοζωούν, μόνο τότε θα μπορέσουμε να ανοίξουμε σοβαρό διάλoγο.

Short Link: http://wp.me/p1pa1c-bkw

Ετικέτα: internet, Ανοησίες, Κοινωνικά Δίκτυα, ΜΜΕ, Παραπληροφόρηση, Πληροφόρηση

Posted in: Αυτοοργάνωση, Ζωή, Πολιτική