Fuckushima – η συνέχεια… (βίντεο)

Παρακολουθήστε τρία σύντομα βίντεο σχετικά με την κατάσταση στην Ιαπωνία εξαιτίας του πυρηνικού ατυχήματος που συνέβη αμέσως μετά τον σεισμό και το τσουνάμι στις 11/3/2011 (3 τελικά ήταν οι πλήρεις τήξεις!) αλλά και την αντίστοιχη επικίνδυνη κατάσταση στις ΗΠΑ με τους εκεί αντιδραστήρες (πχ ίδιας τεχνολογίας και γηραιός αντιδραστήρας στο Βερμόντ) καθώς και τις αναφορές για το πως αντιδρούν οι κάτοικοι στην Ιαπωνία – άλλοι κάνουν προσπάθεια να μάθουν την αλήθεια για τους κινδύνους και να προστατεύσουν τουλάχιστον τις ευπαθείς ομάδες (παιδιά, έγκυες) και άλλοι αναγκάζονται να εργαστούν στον καθαρισμό των ήδη πολύ μολυσμένων – από όσο αποδεικνύεται – εγκαταστάσεων της Daiichi στην Φουκουσίμα.

Τα βίντεο είναι από την εκπομπή του DemocracyNow!, που παρουσιάζει η Έιμυ Γκούντμαν και ο Χουάν Γκονζάλεζ και στην οποία είχαν καλεσμένους τον Ρόμπερτ Άλβαρεζ (πρώην ανώτερο σύμβουλο πολιτικής του Υπουργού Ενέργειας των ΗΠΑ και νυν ανώτερο υπότροφο στο Ινστιτούτο Πολιτικών Μελετών)  και την Αϊλίν Μιόκο Σμιθ (εκτελ. διευθύντρια στην Πράσινη Δράση).

Παρατηρήσεις:

• Αν έχετε προτάσεις για τη μετάφραση που έκανα, παρακαλώ αφήστε τις σε σχόλια.
• Το «πρόβλημα» της πολύ γρήγορης ομιλίας των καλεσμένων και των παρουσιαστών, λύνεται μόνο με το pause 🙂
• Αν  έχετε ήδη διαβάσει το προηγούμενο σχετικό ποστ «Ιαπωνία – Fuckushima (βίντεο)» μπορείτε να παραλείψετε να δείτε το πρώτο βίντεο, καθώς το πρόσθεσα πάλι εδώ για λόγους πληρότητας.

===================

Δε χρειάζομαι καμία «πρωτοπορία» για να καταλάβω ότι μια χώρα πιέστηκε ή πείστηκε (μια εναλλαγή γραμμάτων είναι) να χρησιμοποιήσει ευρύτατα την πυρηνική ενέργεια για να καλύψει τις ανάγκες της (ή την ανάπτυξή της…) παρά το γεγονός ότι είναι ιδιαιτέρως σεισμογενής η περιοχή της και την πληρώνει τώρα ο κόσμος που πείστηκε ή πιέστηκε ή δε ζούσε καν όταν αποφασίστηκαν όλα αυτά. Κάποια σημαντικά πράγματα είναι απλά και κατανοητά και αν δοθεί το κατάλληλο παράδειγμα μπορούν όλοι να δουν την ουσία τους. Έτσι απλά (που λέει και ένας φίλος).

Επιμένω να το τονίζω – όταν κουβεντιάζω το θέμα – αυτό το «σεισμογενής» γιατί είναι από αυτά που δε μπορεί κανείς να ελέγξει, όσο καλύτερες συνθήκες και αν φτιάξει. Δεν είναι σαν το «θα είναι καλοπληρωμένοι και συνεπείς και εκπαιδευμένοι οι εργαζόμενοι στο εργοστάσιο», «θα σέβονται οι άλλες χώρες την ύπαρξη του πυρηνικού εργοστασίου και δε θα κινδυνεύσει κανείς»… που ίσως να νομίζουμε ότι θα μπορούσαν να εφαρμοστούν και να τηρηθούν σα συμφωνίες.

Και ο λόγος που ασχολούμαι με το να μεταφράζω (έστω) αυτά τα βιντεάκια, είναι για να ενημερωθούν όσο το δυνατόν περισσότεροι άνθρωποι, γιατί «κάλλιστα» θα μπορούσαμε να βρεθούμε στην ίδια θέση. Γιατί αν δε μπορούμε να να παράξουμε αλλιώς ή να αγοράσουμε την ενέργεια που χρειαζόμαστε ή που «χρειαζόμαστε για την ανάπτυξή μας», οι σίγουρες πιέσεις θα έρθουν για να προχωρήσουμε σε χρήση πυρηνικής ενέργειας. Αυτό νομίζω. Αυτό μου έχει κολλήσει, γιατί τα τελευταία χρόνια λανσάρεται η χρήση πυρηνικής ενέργειας ως «φθηνή» (φθηνότερη υπολογίζεται από κάποιους αλλά χωρίς να μετρούν το κόστος σωστής διαχείρισης των αποβλήτων μετά τη «λήξη» του σταθμού) και «καθαρή» (κλασσικά, αν δεν βλέπω το ντουμάνι όπως στα άλλα εργοστάσια, μπορώ να προσποιηθώ ότι δεν υπάρχει μόλυνση). Και αυτά τα έλεγαν πριν μας «προλάβει» η οικονομική κρίση, πριν ακόμη αρχίσουν οι περικοπές και πριν αποφασιστούν τα ξεπουλήματα.

Συνοδευτικά πάντα ανέφεραν σαν επιχείρημα για να αντικρούσουν το επιχείρημα για τον κίνδυνο κατασκευής τέτοιων εργοστασίων σε σεισμογενείς περιοχές, το «και στην Ιαπωνία που είναι πολύ σεισμογενής έχουν καταφέρει να κατασκευάσουν εγκαταστάσεις που αντέχουν»… Η Ιαπωνία λοιπόν, με τους 54 αντιδραστήρες της, προσπαθεί θέσει υπό έλεγχο μερικούς από αυτούς και στο ιδανικότερο σενάριο θα τα καταφέρει περίπου ένα χρόνο μετά το ατύχημα (τέλος του 2011). Και δεν είναι κανένα κράτος που παραπαίει, νομίζω… μια χαρά τυπική και οργανωμένη χώρα φαινόταν να είναι (και νομίζω είναι, αν κρίνω και από το πόσο γρήγορα έδρασε με το που έγινε ο σεισμός και το τσουνάμι).

Όλα αυτά βέβαια για τον έλεγχο των αντιδραστήρων έως το τέλος του 2011, αν δεχθούμε ότι δε θα γίνει κανένας άλλος σεισμός ή άλλο φυσικό (ή μη) καταστροφικό φαινόμενο. Γιατί εξακολουθεί να υπάρχει μισοχτυπημένη και η μονάδα-4 της Daiichi, όπου είναι η δεξαμενή στην οποία ψύχονται οι ράβδοι καυσίμου που έχουν ήδη αναλωθεί (σε καμία περίπτωση δεν είναι απλή «αποθήκευση»).

Πάνω: φωτογραφία των εγκαταστάσεων

μετά το τσουνάμι και μετά τις εκρήξεις.

Μέση: μεγέθυνση φωτογραφίας για να φανεί η τάφρος με το νερό

που πλέον ήταν ραδιενεργό (άρα είχε διαρροή από κάπου)

Κάτω: σχηματική αναπαράσταση των εγκαταστάσεων και της τάφρου

με το μολυσμένο νερό και η απόστασή τους από τη θάλασσα.

Ακολουθούν σε slideshow οι φωτογραφίες των εγκαταστάσεων της Daiichi στη Φουκουσίμα και ειδικότερα των μονάδων 1-6 πριν και μετά την καταστροφή, από το

http://www.nytimes.com/interactive/2011/03/16/world/asia/reactors-status.html

Το σλάιντ απαιτεί την χρήση JavaScript.

Βλέπω, λοιπόν, μέσω των ρεπορτάζ στο διαδίκτυο την προσπάθεια που γίνεται εκεί να ξεχαστεί όσο γίνεται πιο γρήγορα το θέμα (το ίδιο και παραπάνω σε χώρες που έχουν ή θέλουν να έχουν πυρηνικούς αντιδραστήρες) με παραινέσεις του τύπου «μην είστε κατηφείς και αγχωμένοι και μη-γελαστοί γιατί μόνο όσοι είναι έτσι έχουν επιπτώσεις από τη ραδιενέργεια», και προσπάθειες να μην πληγεί άλλο η οικονομία και να κοστίσει όσο το δυνατόν λιγότερο σε χρήματα (τόσο που θέτουν σε κίνδυνο και τις ευαίσθητες ομάδες του πληθυσμού), και προσπάθειες να επανέλθει ο κόσμος στην καθημερινότητά του χωρίς να έχει λήξει ο κίνδυνος (εξακολουθεί να διαρρέει ραδιενέργεια στο περιβάλλον)… αλλά βλέπω και την προσπάθεια των πολιτών που ψάχνουν συνέχεια να εντοπίσουν τα πιο επικίνδυνα σημεία ώστε να τα εκκενώσουν (πολλοί βγαίνουν και μετρούν με συσκευές και κατόπιν ενημερώνουν τους αρμόδιους) και που πιέζουν τις αρχές όσο μπορούν για να ληφθούν τα κατάλληλα μέτρα πραγματικής προστασίας αλλά και για να ενημερωθούν πλήρως για την κατάσταση (για 3 μήνες «κωλυσιεργούσαν» στο να δώσουν στοιχεία για το ποσό ραδιενέργειας που εκλύθηκε και τελικά από το «μάλλον δεν έχουμε τήξη» καταλήγουμε στο «έγιναν 3 πλήρεις τήξεις»)… και σκέφτομαι πως θα αντιμετώπιζε ένα τέτοιο ενδεχόμενο μια χώρα που είναι έρμαιο των δανειστών της…

Και αν δεχθώ ότι ξαφνικά το πυρηνικό λόμπυ θα αποκτήσει άλλο χόμπυ και δε θα πιέσει ας πούμε την Ελλάδα να αποκτήσει και εκείνη αντιδραστήρες  (τάχα για ενεργειακή ανεξαρτητοποίηση, απελευθέρωση από το πετρέλαιο και άλλα τέτοια μπαρμπούτσαλα) … πάλι δεν ησυχάζω γιατί υπάρχει πάντα το ενδεχόμενο να γίνεις απλά «αποθήκη» (γιατί το βασικό πρόβλημα – όσο δεν γίνεται ατύχημα – είναι η διαχείριση των αποβλήτων που είναι ραδιενεργά).

=========================

ΥΓ κύριε j4nus, τελικά το χρησιμοποίησα και ευχαριστώ για την βοήθεια!  🙂

ΥΓ2 … σε ένα από τα βίντεο προηγούμενης εκπομπής του DemocracyNow! έλεγε ένας Αμερικανός  ότι έχουν και οι ΗΠΑ παρόμοιες εγκαταστάσεις σε κοντινή στον ωκεανό περιοχή και κοντά σε ένα μεγάλο ρήγμα και θα μπορούσε να συμβεί ακριβώς η ίδια καταστροφική διαδοχή όπως στην Ιαπωνία: σεισμός, τσουνάμι, πυρηνικό ατύχημα.

πΕιρηνικός Ωκεανός και τα μυαλά στα κάγκελα…

Sievert Link: http://wp.me/p1pa1c-aOA

koula, the trell

Ετικέτα: Daiichi, Democracy Now, πυρηνικός σταθμός, πυρηνική ενέργεια, πυρηνική καταστροφή, ραδιενέργεια, υποτιτλισμός, Βίντεο, Ιαπωνία, Πυρηνικό Ατύχημα, Φουκουσίμα, αντιδραστήρας, μετάφραση, koula

Posted in: // tv //, Ανθρώπινα δικαιώματα, Ελλάδα, Ζωή, Κόσμος, Οικολογία, Οικονομία, Πολιτική