Posted on 18 Ιουνίου, 2011 5:00 μμ από Μίσος ταξικό
‘Ενα ντοκυμαντερ της Νέλλης Ψαρρού και του Δημήτρη Μελέτη (κάμερα). Προβλήθηκε στο B-fest (και αλλού,εγώ εκεί το είδα) την τελευταία μέρα.Θέμα του,τα γήπεδα Golf στην Ελλάδα.
Α.Γ.ιος
Anakata-dyomenh
Μίσος ταξικό
Back Door Man
Γαλαξιάρχης (Zaphod)
catalternative
CrippleHorse
DrAluca
Eddie
Σκληρο-Πυρηνικός Φυσικός
iguana
j4nus
Jaquou Utopie
Capybara
Spin
Кроткая
Ε. Λούπης
μανικακος
Mind the Gap
mitsovurdul
Mitsaras
.
Narrator
Παραλληλογράφοι
lamda
xtremyst
risinggalaxy
skatiblaxos
inflammatory
Συνεργοί Παραλληλογράφοι
HungerStrike300: Απεργία Πείνας Μεταναστών
Jaquou Utopie
18 Ιουνίου, 2011 5:28 μμ
Golfland? Η ιστορία πίσω απ’ την ταινία,
ή αλλιώς…
«Βάζω την κάμερα, βάζεις την έρευνα;»
Το Golfland? είναι ένα ντοκιμαντέρ που αναφέρεται στις επενδύσεις σε παραθεριστική κατοικία με γήπεδα γκολφ στην Ελλάδα. Στα επιχειρήματα υπέρ και κατά. Στη στάση της πολιτείας. Στο αναπτυξιακό μοντέλο που ακολουθεί η Ελλάδα και στη μοίρα άλλων χωρών που το επέλεξαν πριν από εμάς. Ένα ντοκιμαντέρ που προσπαθεί να προσεγγίσει την πραγματικότητα χωρίς φτιασιδώματα!
Όλα αυτά μπορεί να τα δει κανείς και να τα κρίνει. Υπάρχει όμως και μια άλλη ιστορία που εξελίσσεται παράλληλα με το ντοκιμαντέρ. Είναι η προσωπική ιστορία των πρωταγωνιστών πίσω από τις κάμερες. Είναι η ιστορία των δημιουργών του. Σας την παραθέτω, όχι για την προσωπική της διάσταση αλλά για τα ποικίλα πολιτικά και κοινωνικά της μηνύματα.
Η γνωριμία
Ήταν καλοκαίρι του 2008. Η Νέλλη Ψαρρού και ο Δημήτρης Μελέτης έκαναν ελεύθερη κατασκήνωση στην ίδια παραλία. Εκεί που οι άνθρωποι γνωρίζονται, που δεν υπάρχουν τοίχοι/τείχη. Εκείνος περιέφερε ένα μικρό αφρικάνικο κρουστό όργανο πάντα μαζί του. Εκείνη ήθελε να παίξει μουσική. Ήταν μοιραίο να γνωριστούν.
Πολλές γνωριμίες κάνουμε στις διακοπές μας. Δεν γίνονται όμως όλες τους συναντήσεις. Γι’ αυτούς τους δύο ήταν φαίνεται αναπόφευκτο. Η Νέλλη Ψαρρού μόλις είχε γράψει το βιβλίο Ταξίδι στη Σαμοθράκη: ένα πολιτικό ημερολόγιο: ένα βιβλίο που ανέλυε την πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα του σήμερα. Ήθελε να πει την αλήθεια. Και να παροτρύνει τους ανθρώπους να είναι συνεπείς, ειλικρινείς, θαρραλέοι. «Δεν μπορώ όμως απλά να απευθύνομαι στους άλλους. Κι εγώ πρέπει να πάρω ένα μήνυμα απ’ το βιβλίο μου για να κάνω πράξη» σκέφτηκε καθώς το ολοκλήρωνε. Και «παραιτήθηκε» από το Ανοιχτό Πανεπιστήμιο όπου δίδασκε («παραιτήθηκε» σημαίνει δεν έκανε αίτηση ανανέωσης της σύμβασης): «αν εγώ κράζω τις συμβάσεις, πρέπει πρώτα και κύρια να πάψω να τις υπογράφω», σκέφτηκε. Σκέφτηκε και άλλα: αν το κάνουμε όλοι, τότε θα καταργηθούν. «Οι φοιτητές σου όμως;», της είπαν οι Άλλοι, «η συνεισφορά σου σε αυτούς;». Ναι αλήθεια ήταν, αλλά όμως τι νόημα έχει αν με τις πράξεις μας, με την υποτέλειά μας υποβαθμίζουμε το εργασιακό μέλλον τους; Στο όνομά τους…
Εξέδωσε το βιβλίο της μόνη της, αφού είχε αποφασίσει ότι δεν θα γίνει αντικείμενο εκμετάλλευσης από κανέναν – μη φανταστείτε ότι δεν προσπάθησε να βρει «καλό» εκδότη! Με τα χρήματα που η σύμβασή της στο πανεπιστήμιο της έδωσε μαζεμένα, αφού τους άφηνε απλήρωτους επί μήνες – ουδέν κακό αμιγές καλού! Παράτησε το σπίτι που νοίκιαζε, γύρισε στην μητρική αγκάλη, και συνέχισε τον αγώνα της. Με μία εσωτερική καθοδήγηση πάντα: να κάνει μόνο ότι αγαπά.
Ο Δημήτρης Μελέτης, ένας νεαρός «ράσταμαν», όπως τον αποκαλεί εκείνη, είχε σπουδάσει εικονοληψία σε δημόσιο ΙΕΚ του ΟΕΕΚ, και αφού δούλεψε κάποια χρόνια ως βοηθός σε μεγάλους «ενημερωτικούς οργανισμούς» επέλεξε το 2008, να αποχωρήσει. Έτσι, την ίδια χρονιά, χωρίς να το γνωρίζουν, επέλεξαν να πολεμήσουν για τη ζωή! Εκείνος ξεκίνησε να εργάζεται ως οπερατέρ, ανεξάρτητος ανταποκριτής και ντοκιμαντερίστας. Υποαπασχολούμενος ή απλά εθελοντής, συνεισέφερε με τη δουλειά του σε πολλές διαδικτυακές ιστοσελίδες ανεξάρτητης ενημέρωσης, ενώ ταυτόχρονα έφτιαξε και το δικό του ιστολόγιο για να «ανεβάζει» τις δουλειές του. Τα ειδικότερα ενδιαφέροντά του πάντως μαρτυρούν την ευαισθησία του χαρακτήρα του και την αγνότητα των προθέσεών του: έχει ασχοληθεί με τη μετανάστευση, το πρόβλημα των ναρκωτικών και της σχετικής νομοθεσίας, τις πολιτικές εντάσεις των τελευταίων ετών και τα θύματά των τεχνικών καταστολής, αλλά και την υποβάθμιση του περιβάλλοντος.
Με «όπλο» του την κάμερα, συνεχίζει να πολεμά την στημένη πληροφόρηση με ανεξάρτητη αντιπληροφόρηση, όπως λέει ο ίδιος. Το 2010 πήγε στην Κοπεγχάγη για να καλύψει τη σύνοδο του ΟΗΕ για την κλιματική αλλαγή και τις κινητοποιήσεις γύρω από αυτή, και για τον ίδιο λόγο πήγε τον Δεκέμβρη του ίδιου χρόνου στο Μεξικό. Το κόστος; Ζήτησε τη συνεισφορά πολλών, έβαλε και απ’ την τσέπη του… Κι όλα αυτά επειδή, κι αυτός, αποφάσισε να ζει με βάση το τι αγαπά και πιστεύει. Ήταν αναπόφευκτο να συναντηθούν!
Η ταινία
Παραβρέθηκαν σε μια συνάντηση εθελοντών και σκόρπισαν συνομιλώντας με τον κόσμο. Μετά από λίγο την φώναξε: «Νέλλη για έλα λίγο, το παιδί εδώ κάτι λέει, θέλουν να κάνουν γήπεδα γκολφ στην Αταλάντη και φώναξα εσένα επειδή ξέρεις». Αυτή ήξερε: είχε μελετήσει το θέμα, τυχαία έπεσε πάνω του όταν έγραφε το βιβλίο της και ερευνούσε τις μεγάλες πυρκαγιές της Πελοποννήσου του 2007. Ο Βασίλης, κάτοικος Αταλάντης, τους ενημέρωσε για το θέμα που ακούγονταν αρκετά «χοντρό». «Όλοι οι κάτοικοι είναι υπέρ του έργου», είπε ο Βασίλης, «δεν υπάρχει καμία ενημέρωση για το θέμα». Γνώριζε και η Νέλλη, από την ως τότε έρευνά της, ότι οι περισσότεροι πολίτες στην Ελλάδα αγνοούσαν παντελώς το θέμα. [«Δεν εννοείς τα αυτοκίνητα Golf;», τη ρώτησε κάποιος όταν του ανέφερε το θέμα της έρευνας!] Τότε πετάχτηκε ο Δημήτρης με τη φράση που καθόρισε τη συνέχεια: «Βάζω την κάμερα, βάζεις την έρευνα;». Τον κοίταξε. Μισό λεπτό σιωπής. «Την βάζω, αλλά δεν θα πάμε να κάνουμε ένα θέμα για την Αταλάντη. Έχει μπουχτίσει ο κόσμος με σκάνδαλα. Θα κάνουμε μια ολοκληρωμένη δουλειά ώστε να μπορέσουν να κατανοήσουν οι άνθρωποι στην Αταλάντη. Θα δείξουμε συνολικά το θέμα». Κι έτσι, εκείνη τη στιγμή, από μια τυχαία συνομιλία δύο αγνώστων, γεννήθηκε αυτό το ντοκιμαντέρ.
Σπουδαίο ταξίδι και του λόγου του. Πόσα μάθαμε στην πορεία! Ουσιαστικά ήμασταν δύο πρωτάρηδες στο ντοκιμαντέρ, δυο νεογέννητα σε βαθιά νερά. Όμως, τα νεογέννητα αν τα πετάξεις στο νερό κολυμπάνε. Ίσως επειδή δεν έχουν επίγνωση του βάθους…
Ήταν πολύ το βάθος! Κάποια στιγμή η Νέλλη λιγοψύχησε. Τότε «έτρεχε» με τα του βιβλίου της, τα έκανε όλα μόνη της σε κείνον τον τομέα –καινούριος γι’ αυτήν- και ξαφνικά μπλεκόταν ως η βασική και μοναδική ερευνήτρια σε ένα τεράστιο θέμα και στον άγνωστο και απαιτητικό χώρο του ντοκιμαντέρ. Ήταν και νωρίς ακόμη, δεν τη δέσμευε η ηθική υποχρέωση απέναντι στους λιγοστούς τότε συνεντευξιαζόμενους. «Είμαι πολύ κουρασμένη Δημήτρη, λέω να τα παρατήσω», του είπε στα Γρεβενά που συναντήθηκαν πάλι τυχαία. [Είχαν πάει με διαφορετικές παρέες εκδρομή και καθώς εκείνη σκέφτηκε «Α, έπρεπε να το πω του Δημήτρη, θα του άρεσε πολύ εδώ»… Τσουπ! Εμφανίζεται μπροστά της] Και η Δημήτρης είπε για άλλη μια φορά τη μαγική φράση όλο χαλαρότητα: «Τι να σου πω ρε Νέλλη, εσύ ξέρεις. Απλά, να, αν δεν το κάνεις εσύ, δεν θα το κάνει κανείς». Το κωλόπαιδο! Τι ήταν αυτό που της είπε; Δεν την έβριζε καλύτερα; Δεν την παρακάλαγε; Κάτι άλλο τέλος πάντων. Κι αυτή πάντα αναρωτιέται αν το εννοούσε ή το είπε για να την τσιγκλήσει. Ο ηθικός αυτουργός!
Η συνέχεια της ιστορίας μας είναι λίγο-πολύ αναμενόμενη, όπως σε κάθε περίπτωση που τα αγνά κίνητρα συναντούν το πείσμα, το πάθος και την αγάπη. Οι δυο τους συνέχισαν να συνεργάζονται, και σε άλλες δουλειές που στο μεταξύ δημοσίευσαν (βλ. συνέντευξη του καθηγητή Richard Wolff), να γελάνε απεριόριστα μετά από μερικές στημένες συνεντεύξεις, να κάνουν φανταστικά σενάρια για το πώς θα «ξε-πουλήσουν» τη δουλειά τους για να βγάλουν φράγκα, να τσακώνονται και να απογοητεύουν ο ένας τον άλλον κάποια στιγμή… Οι σπόνσορές τους επίσης είχαν τα ίδια κίνητρα με αυτούς: η μαμά της, ο μπαμπάς του, ο πρώην και ο κολλητός του, ο αδερφός, οι τυχαίοι που βρέθηκαν στο δρόμο τους ακριβώς τη στιγμή που τους χρειάζονταν… Η συγκυρία ήταν μόνο ευνοϊκή γι’ αυτούς. Η αλληλεγγύη των γύρω εμφανής, ενώ και δύο ακόμη εικονολήπτες συνεισέφεραν όταν χρειάστηκε. Χωρίς να είναι λίγοι οι «αλληλέγγυοι» που τους κρέμασαν. Και ο δρόμος τους δύσκολος, αλλά σίγουρος, καθαρός.
Και ήρθε η ώρα να γίνει η έρευνα ταινία. Η τύχη χαμογέλασε στη Νέλλη Ψαρρού και πάλι, και βρέθηκε με τον Γιάννη Φραγγουλάκη στο μοντάζ. Ο Γιάννης Φραγγουλάκης, σκηνοθέτης βασικά αλλά και μοντέρ, ήταν χρόνια επαγγελματίας στο χώρο του ντοκιμαντέρ. Η συμβολή του ήταν καθοριστική στο να «δέσει» το υλικό, να φύγουν τα κενά του σεναρίου, να αποκτήσει ζωντάνια η ταινία. Ευτυχώς ήταν και ιδιαίτερα ήπιος χαρακτήρας: πώς αλλιώς θα τα έβγαζε πέρα με τη Νέλλη, που απαίτησε αυτή να έχει τον έλεγχο των επιλογών, τη σκηνοθετική επιμέλεια απέναντι σε έναν σκηνοθέτη, όντας άσχετη από σκηνοθεσία; Και αυτός την άφησε. Και την υποστήριξε στο να φτιάξει αυτό το δημοσιογραφικό ντοκιμαντέρ. Κι αυτή θέλει να χρεωθεί τα όποια λάθη.
Τέλος
Ολοκληρώθηκε η ταινία. Αφού πρώτα η Νέλλη κλείστηκε μέσα σε μια οθόνη υπολογιστή από τον Οκτώβρη, «έμαθε» και μοντάζ αφού κάθε μέρα ήταν στο σπίτι του μοντέρ (μια άλλη φιλία ξεκίνησε εκεί!), έκανε πίσω τα πάντα στη ζωή της –ε, δεν είχε και χρήματα, οπότε καλά της έκατσε- και ολοκλήρωσε την ταινία αυτή ενώ ο Δημήτρης κάλυπτε τη συνδιάσκεψη για το κλίμα στο Μεξικό. Πολλοί φίλοι την βοήθησαν ξανά, και λίγο πριν το Πάσχα, Μεγάλη Δευτέρα για την ακρίβεια, έκανε την πρώτη της ιδιωτική προβολή.
Αμέσως μετά ξεκίνησαν οι δημόσιες προβολές: Βόλος, Ηράκλειο Κρήτης, Ρέθυμνο, Χανιά, Αταλάντη, Αθήνα… Μέσα στον Μάιο προβλήθηκε το Golfland? σε όλες αυτές τις πόλεις. Οι φίλοι της στα μέρη αυτά τη βοήθησαν. Όλοι μαζί το έκαναν! Οι εντυπώσεις θετικές, κατά κύριο λόγο, ενθαρρυντικές για τη συνέχεια. Όσοι δεν γνώριζαν γι’ αυτό, οι περισσότεροι, σοκάρονταν. Αλλά και οι αρνητικές αντιδράσεις ενθαρρυντικές ήταν: η προβολή στην Αταλάντη και ο τρόπος που προσπάθησαν οι ντόπιοι προύχοντες να τους σταματήσουν ήταν κάτι πρωτόγνωρο.
Όλα έδειχναν ότι ήμασταν σε καλό δρόμο. Ότι είμαστε σε καλό δρόμο…
* * *
Την έρευνά μας αυτή θέλαμε αρχικά να την πουλήσουμε σε κάποιο ιδιωτικό κανάλι μήπως και πληρωνόμασταν για την εργασία μας, εμείς και οι συνεργάτες μας, ώστε να μπορέσουμε να συνεχίσουμε στο μέλλον. Η σημερινή όμως πολιτική συγκυρία το καθιστά αδύνατο – κι ας μην πιστεύουμε στο αδύνατο. Ξεκινήσαμε τις προβολές. Όμως η Αταλάντη, αλλά και η προβολή στο Πάντειο, μας έδειξαν ότι έχει αρχίσει ήδη ο βρώμικος πόλεμος. Στον οποίον και απαντάμε.
Ανεβάζουμε τη δουλειά μας στο διαδίκτυο. Να την δει όλος ο κόσμος. Οι κάτοικοι των τοπικών κοινωνιών που τους αφορά. Όλοι οι πολίτες της χώρας, που τους αφορά. Να μπορεί να τη δει και η κυρία στην Αταλάντη που της είπαν οι τραμπούκοι «Που πας, πας να δεις την ταινία; Να φύγεις». Οι «ενδιαφερόμενοι υπέρ της επένδυσης» που στήθηκαν έξω από την αίθουσα της προβολής για να τρομοκρατήσουν όσους δεν τρομοκρατήθηκαν όλη την εβδομάδα που συκοφαντούσαν εμάς και το έργο μας στο χωριό. Που μπήκαν στην αίθουσα με συντονισμένο σχέδιο να μην αφήσουν κανέναν πολίτη να μιλήσει, να ρωτήσει. Που μας απείλησαν μετά. Που είχαν προσπαθήσει με τα τηλέφωνά τους όλη την προηγούμενη βδομάδα να μας κάνουν να αναβάλουμε την προβολή…
Αλλά και στο Πάντειο: μας έκλεισαν αίθουσα όπου δεν λειτουργούσε(;) ο προτζέκτορας. Φυσικά, το ελληνικό πανεπιστήμιο είναι ικανό για τέτοια ανοργανωσιά. Και όταν φέραμε δικό μας, οι φύλακες έλεγαν σε όποιον ρωτούσε που είναι η εκδήλωση ότι έχει αναβληθεί!
Εμείς όμως απαντάμε: τον πόλεμο τον περιμέναμε. Έχει κηρυχθεί ενάντια σε όλη την κοινωνία, δεν θα αποτελούσαμε εξαίρεση. Τη δουλειά μας θα την δουν όσοι το επιθυμούν. Σε αυτό θα βοηθήσουν όλοι όσοι πιστέψουν σε αυτήν. Όπως έγινε μέχρι σήμερα.
Εν κατακλείδι
Το «GOLFLAND?» είναι μια ανεξάρτητη παραγωγή με σκοπό την ενημέρωση των πολιτών που στηρίχτηκε στην εθελοντική συνεισφορά όλων των συμμετεχόντων. Η βασική ιδέα και προσπάθεια ανήκει στη Νέλλη Ψαρρού (www.nellypsarrou.com) και στον Δημήτρη Μελέτη (http://www.vimeo.com/channels/dimitris), δύο ανθρώπους και φίλους που συναντήθηκαν μέσα από την προσπάθεια ανάκτησης της Ελευθερίας και της ενημέρωσης των συμπολιτών τους. Κίνητρό τους: να ενημερώσουν για ένα καίριο θέμα που οι συμπολίτες τους αγνοούσαν και που αποτελεί κεντρική πολιτική γραμμή.
Θα θέλαμε θερμά να ευχαριστήσουμε όλους όσοι ανιδιοτελώς συνεισέφεραν σε αυτή την προσπάθεια, και κυρίως όλους τους συνεντευξιαζόμενους και τους ανθρώπους που μας υποδέχτηκαν/φιλοξένησαν στα μέρη τους.
Η «χρηματοδότηση» της ταινίας έχει γίνει, εμμέσως, από τους ανωτέρω, μειώνοντας το κόστος της. Για ό,τι υπολείπεται, ελπίζουμε στην εκ των υστέρων οικονομική ενίσχυσή της μέσω της συνεισφοράς των συμπολιτών και των φίλων μας, εφόσον αυτοί κρίνουν ότι η προσπάθειά μας αξίζει να επιβραβευτεί και ενισχυθεί.
Επιθυμητή είναι η περαιτέρω δημοσιοποίηση αυτής της έρευνας και η προβολή της σε κάθε δημόσιο ή ιδιωτικό χώρο, υπό την προϋπόθεση ότι αυτή δεν θα γίνεται για κερδοσκοπικούς λόγους ή από εμπορικές επιχειρήσεις ή από συλλόγους και ΜΚΟ που στηρίζουν τη λειτουργία τους σε κρατικές επιδοτήσεις ή μεγάλης κλίμακας ιδιωτικές χορηγίες χωρίς την προηγούμενη συμφωνία των δημιουργών του.
Εμείς κάναμε τους πομπούς. Εσείς γίνετε αναμεταδότες.
Νέλλη Ψαρρού, Δημήτρης Μελέτης
http://www.nellypsarrou.com/index.php?option=com_content&task=view&id=295&Itemid=63
anarchovlaxos
18 Ιουνίου, 2011 5:33 μμ
😀
αριστεροποδαρη τρολλογρια με κλειστη τριπλα
24 Ιουνίου, 2011 11:14 πμ
Εμείς κάναμε τους πομπούς. Εσείς γίνετε αναμεταδότες
__________________________.
lol
giorgalis
18 Ιουνίου, 2011 6:20 μμ
Το περίμενα αυτό το ντοκυμαντέρ!
Πολλά μπράβο στα παιδιά που το έφτιαξαν 🙂 🙂
Γαλαξιάρχης (ex Zaphod)
18 Ιουνίου, 2011 10:35 μμ
Κι εγώ το περίμενα το ντοκυμαντέρ. Με είχε ιντριγκάρει το τρεϊλεράκι της Νέλλης. Θα το δω και επανέρχομαι… 🙂
nikolaki
19 Ιουνίου, 2011 12:36 πμ
Πολύ καλό το ντοκυμαντέρ, μπράβο στα παιδιά!
Θυμήθηκα και τους γλύφτες της Ορνιθολογικής και μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι, βραδιάτικα…
kostas
19 Ιουνίου, 2011 2:04 πμ
πάρα πάρα πολύ καλό!
respect στην Νέλλη.
Γαλαξιάρχης (ex Zaphod)
19 Ιουνίου, 2011 3:50 πμ
Πρώτες παρατηρήσεις γιατί κλείνουν και τα μάτια μου:
1. Για πρώτη δουλειά είναι εξαιρετική και πολύ ισορροπημένη
2. Κριμα που δεν έδωσαν περισσότερο βάρος στην υπόθεση του Αλμυρού (και το ζεύγους Μητσοτάκη-Κούβελου). Αν και καταλαβαίνω τους ενδεχόμενους λόγους…
3. Επιτέλους, να σπάσει το παραμύθι με τον «καπετάν Βασίλη» και το κακό κράτος που δεν τον άφηνε να κάνει την Πύλο… οικόπεδο. Ειδικά το θέμα των αναγκαστικών απαλλoτριώσεων είναι γροθιά στο στομάχι. Και ακόμη χειρότερη μαχαιριά ο (πανεύκολος) τρόπος που χειραγώγησε (με το αζημίωτο) τις οικολογικές οργανώσεις
4. Πάρα πολύ σημαντική η παρουσίαση της παραμέτρου της παραπληροφόρησης του κόσμου για τις «επενδύσεις», ειδικά τώρα που η παραπλάνηση των ιθαγενών για τις μαζικές ιδιωτικοποιήσεις θα χτυπήσει ταβάνι.
Μακάρι να έχει ανάλογα views με το Debtocracy
Μπράβο Νέλλη και Δημήτρη
simon
23 Ιουνίου, 2011 11:08 πμ
Αυτόν τον «καπετάν Βασίλη»;;;;;
http://fimotro.blogspot.com/2011/06/blog-post_519.html#more
Γαλαξιάρχης (ex Zaphod)
23 Ιουνίου, 2011 11:14 πμ
Nαι, αυτόν. Τα ζώα οι πατριώτες μου, που ζουν σε μία από τις πιο όμορφες κ πλούσιες (γεωργικά) περιοχές της χώρας, τον έχουν θεό, γιατί τους προόριζε για γκαρσόνια σε μία ΒΙΑΣΜΕΝΗ Πυλία. Βέβαια με τις υπεργολαβίες, ούτε καν για σκαφτιάδες δεν πρόκαμαν.
koula
20 Ιουνίου, 2011 6:20 μμ
μπράβο στη Νέλλη και τον Δημήτρη και όσους άλλους βοήθησαν για το ντοκυμαντέρ!
simon
20 Ιουνίου, 2011 9:24 μμ
Εξαιρετικό ντοκυμανταίρ! Μπράβο στα παιδιά και σε σένα ΑναρχόΒλαχε.
Μερικές παρατηρήσεις κι από ‘μένα.
1.- Για τις παπαριές του βλαχο-αντιδήμαρχου Αταλάντης: ένα συμβόλαιο μεταβίβασης δεν σημαίνει ότι είναι, σώνει και καλά, νόμιμο. Αν υπάρχουν παραβάσεις της δασικής -κυρίως- νομοθεσίας είναι απολύτως ΑΚΥΡΟ και την ακυρότητα αυτή μπορεί να την προβάλλει οποιοσδήποτε, έστω κι αν δεν έχει έννομο συμφέρον.
2.- Μια δασική έκταση, που μπορεί να είναι ιδιωτική ή δημόσια, μπορεί πράγματι να μεταβιβασθεί. ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ όμως να αλλάξει ο χαρακτήρας της! Το κόλπο εδώ είναι ο αποχαρακτηρισμός της.
3.- Είμαι περίεργος κατά πόσο αυτός ο «οικολόγος» της Πύλου θα τα ‘λεγε όλα αυτά χωρίς τα 120 χιλιάρικα.
4.- Το φαστ τρακ είναι ένας χυδαίος και φασιστικός νόμος. Να μερικές από τις «ρυθμίσεις» του, όπως γράφηκαν στην «Ε», πριν ψηφιστεί:
1. Ο υπουργός Επικρατείας, αναβαθμισμένος μετά την ανακατανομή αρμοδιοτήτων στα μέλη της κυβέρνησης, θα ασκεί την εποπτεία της εταιρείας «Invest in Greece», η οποία θα προτείνει στη διυπουργική επιτροπή Στρατηγικών Επενδύσεων (στην οποία προΐσταται ο ίδιος) ποια σχέδια θα υπαχθούν στον νέο νόμο.
2. Η Βουλή δεν έχει καμία αρμοδιότητα. Η κύρωση των επενδυτικών συμβάσεων εμφανίζεται περίπου ως προαιρετική και άχρηστη (όπως και με το Μνημόνιο). Θα γίνεται μόνο για έργα δημόσιων φορέων (αν προβλέπεται στη δημοπράτηση) και για καθιέρωση ιδιαίτερου φορολογικού καθεστώτος για τους ιδιώτες (αφού χωρίς νόμο δεν επιβάλλεται ούτε χαρίζεται φόρος)!
3. Επιτρέπεται η απαλλοτρίωση υπέρ ιδιωτών ακόμη και δημόσιων δασικών εκτάσεων, χωρίς να προηγηθεί πράξη χαρακτηρισμού από το οικείο δασαρχείο. Ετσι, όμως, το Δημόσιο χάνει το δικαίωμά του να επικαλεστεί τεκμήριο ιδιοκτησίας σε αμφισβητούμενης κυριότητας εκτάσεις.
4. Η παραχώρηση χρήσης αιγιαλού και παραλίας, εκτάσεων που είναι κοινόχρηστες, για αξιοποίησή τους στο πλαίσιο των μεγάλων έργων, χωρίς μάλιστα γνώμη των δήμων και των περιφερειών, αγνοεί κοινοτικές αρχές για ολοκληρωμένη διαχείριση του παράκτιου χώρου. Οι περιβαλλοντικές οργανώσεις ζητούν να μην περιληφθούν ο αιγιαλός, οι παραλίες και οι εκτάσεις Natura 2000 στις διαδικασίες fast track.
5. Παραμένουν υπερβολικά σύντομες οι διαδικασίες έγκρισης των περιβαλλοντικών όρων ενός μεγάλου έργου και καταργούνται όλες οι ενδιάμεσες γνωμοδοτήσεις υπηρεσιών που απαιτούνται δυσκολεύοντας τον δικαστικό έλεγχο. Η μόνη υποχώρηση του κ. Παμπούκη είναι να συμπεριλάβει τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις ως κριτήριο υπαγωγής των έργων στον νόμο.
6. Με Προεδρικά Διατάγματα, δημιουργούνται ειδικά σχέδια ολοκληρωμένης ανάπτυξης για ολόκληρες περιοχές που θα εντάσσονται στον νόμο. Τα Διατάγματα μπορούν να αλλάζουν αυθαίρετα τους όρους δόμησης, τα πολεοδομικά σχέδια αλλά και κάθε διαδικασία του γενικού οικοδομικού κανονισμού.
7. Με υπουργική απόφαση θα επιτρέπονται παρεκκλίσεις σε όρους δόμησης και εντός σχεδίου περιοχών, χωρίς όμως καμία μέριμνα για τις πιθανές περιβαλλοντικές επιβαρύνσεις των αλλαγών αυτών.
8. Συμπιέζονται ασφυκτικά οι χρόνοι έκδοσης των σχετικών αδειών, από 1 έως 3 μήνες. Αν παρέλθει άπρακτος χρόνος, θεωρούνται ότι έχουν εκδοθεί, χωρίς κανέναν περαιτέρω έλεγχο από τη διοίκηση.
9. Ο έλεγχος του Συμβουλίου της Επικρατείας θα γίνεται μόνο σε περιπτώσεις που παραβιάζεται η ευρωπαϊκή νομοθεσία. Διαφορετικά, οι προσφυγές θα εκδικάζονται σ’ ένα βαθμό από τα διοικητικά εφετεία. Ομως τέτοιας εμβέλειας έργα δεν μπορούν να γίνονται εκτός ευρωπαϊκού νομικού κεκτημένου.
10. Η εκτίμηση της αξίας των απαλλοτριούμενων ακινήτων, που θα εντάσσονται στα επενδυτικά σχέδια, θα γίνεται τελικά από το Σώμα Ορκωτών Εκτιμητών και όχι από τον προϊστάμενο της ΔΟΥ. *
giorgalis
21 Ιουνίου, 2011 3:06 μμ
Στο ντοκυμαντέρ μιλά κι ο Adam Schmedes, σκηνοθέτης του (εξαιρετικού) πολυβραβευμένου «chameleon beach», το οποίο αναφέρεται στην πανίδα της (άλλοτε) πανέμορφης φύσης της Πυλίας (και της μεταχείρισης της από τους περήφανους γιουνανισταράδες – λαό και κΩλονάκι) που είχε ξεφύγει από τη λογοκρισία της κοινοβουλευτικής χούντας για να προβληθεί μία και μόνη φορά κάποια άγρια μεσάνυχτα στην ΥΕΝΕΔ, αφού όπως λέει ο ίδιος είναι ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΟ στο γιουνάνισταν λόγω της προβληματικής «δημοκρατίας».
Δυστυχώς στο διαδύκτιο όσο κι αν έψαξα δεν το βρήκα παρά μόνο μεταγλωτισμένο στα Ρώσικα, χωρίς καν εγγλέζικους υπότιτλους, για να δώσω link…
nikolaki
24 Ιουνίου, 2011 11:00 πμ
Το βρήκα εδώ για όποιον ενδιαφέρεται:
http://video.google.com/videoplay?docid=6679985178682065574#
Γυρισμένο σε μια εποχή που οι «οικολόγοι της Πύλου» δεν τα είχαν πάρει ακόμη τα χιλιάρικα, αλλά μάλλον το είχαν ήδη στο μυαλό τους…
giorgalis
24 Ιουνίου, 2011 12:02 μμ
Ωραίος!