Αναδημοσιεύει από το anarkismo.net ο risinggalaxy
Σαλεύει το πλήθος
Εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου, πήραν μέρος σε δεκάδες πόλεις της χώρας, από το Σύνταγμα και το Λευκό Πύργο μέχρι την Μυτιλήνη και την Καβάλα, και από τις Σέρρες μέχρι τα Χανιά.
Ένα τεράστιο κύμα λαϊκής οργής και άρνησης υποταγής στα νέα μέτρα του μεσοπρόθεσμού προγράμματος ξεχύθηκε στους δρόμους, συγκροτώντας την μεγαλύτερη συγκέντρωση που έχει δει η Αθήνα εδώ και πολλές δεκαετίες. Η πλατεία Συντάγματος και οι γύρω δρόμοι ήταν ασφυκτικά γεμάτοι, ενώ το πλήθος έφτανε από την Λ. Αμαλίας μέχρι της στήλες του Ολυμπίου Διός, από την Σταδίου μέχρι την πλ Κλαύθμωνος, από την Πανεπιστημίου μέχρι τα Προπύλαια, από την Ερμού μέχρι το Μοναστηράκι.
Η αντιφατικότητα, οι αντιθέσεις και οι αντιφάσεις της ελληνικής κοινωνίας βγήκαν στο δρόμο, η αμορφοποίητη διαμαρτυρία είναι εδώ και τρομάζει τους πάντες, ακόμα και τον ίδιο τον εαυτό της. Τι κυοφορεί αυτή η επανεμφάνιση του απλού κόσμου στους δρόμους του πολιτικού γίγνεσθαι;
Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει και κανείς δεν μπορεί να πει ότι κυοφορεί ένα πράγμα και όχι τις αντίπαλες δυνάμεις που θα ανταγωνιστούν σκληρά για το ποια θα σφραγίσει τις εξελίξεις όλο το επόμενο διάστημα. Ένα διάστημα κατά το οποίο η χώρα θα βυθίζεται στην κοινωνική και οικονομική αποσάθρωση των προαναγγελμένων ή πολιτικών επιλογών της πολιτικής ελίτ, ενός μέρους του εθνικού (εάν μπορούμε να χρησιμοποιούμε αυτή την έννοια στις μέρες μας) κεφαλαίου και των δανειστών της χώρας.
Ποιοι ήταν όλοι αυτοί που πλημμύρησαν τους δρόμους μουτζώνοντας το κοινοβούλιο και σιχτιρίζοντας τους πολιτικούς που μέχρι πριν από ένα χρόνο ψήφιζαν;
Προφανώς είναι όλα εκείνα τα στρώματα της κοινωνίας, με όλα τα διαταξικά τους χαρακτηριστικά, τα οποία πλήττονται από την κρίση και την εφαρμογή των μνημονίων. Άνεργες και άνεργοι, νέοι άνθρωποι, που στην καλύτερη τους περιμένει μια απασχόληση των 400 ευρώ και συνήθως χωρίς ασφάλιση, απολυμένοι του ιδιωτικού τομέα, 50ρηδες εργάτες της οικοδομής και της βιομηχανίας που δεν έχουν καμιά ελπίδα να βρουν δουλειά, συνταξιούχοι που βλέπουν τις συντάξεις τους να εξανεμίζονται, δημόσιοι υπάλληλοι που αδυνατούν να πληρώσουν τις δόσεις του δανείου τους, καταστηματάρχες που έβαλαν λουκέτο, ταρίφες που ξεροσταλιάζουν στις πιάτσες, οι 50.000 υποψήφιοι προς απόλυση από τις ΔΕΚΟ, μικρά αφεντικά που εκμεταλλεύονταν στυγνά τους εργαζόμενούς τους και τώρα δεν τους περιμένει καν το ταμείο ενεργείας, στελέχη επιχειρήσεων που από την γκλαμουριά και τα 4χ4 βρεθήκανε στην ουρά του ΟΑΕΔ,…
Όμως δεν θα βρεις ανάμεσα τους εκείνους που ακόμα ελπίζουν να ρεφάρουν την πτώση του τζίρου των επιχειρήσεων τους με την μείωση του άμεσου και έμμεσού εργατικού κόστους, την ευελιξία του χρόνου εργασίας, την μείωση των αποζημιώσεων, την κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας. Εκείνους που μέσα από την καταστροφή της μικρής ιδιοκτησίας και των μικροαστών ποντάρουν στην συγκεντροποίηση της παραγωγικής δραστηριότητας στις λίγες δικές τους επιχειρήσεις, εκείνους που ακόμα και εάν η χώρα βγει από το ευρώ όχι μόνο θα κρατήσουν ατόφιο το κεφάλαιο των εκατοντάδων δισεκατομμυρίων ευρών που έχουν φυγαδέψει στο εξωτερικό, αλλά θα το δουν να αποκτά ακόμα μεγαλύτερη αξία στην εσωτερική αγορά. Εκείνους που θα τσεπώσουν μίζες εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ βοηθώντας στο ξεπούλημα της δημόσια περιούσιας. Ούτε φυσικά τους διανοούμενους, επίσημους απολογητές του συστήματος και της εξουσίας.
Δυστυχώς δεν θα βρεις και το πιο καταπιεζόμενο και εκμεταλλευόμενο κομμάτι της εργατικής τάξης της χώρας μας, τους μετανάστες εργάτες, που ακόμα προσπαθούν να συνέλθουν από τα ρατσιστικά πογκρόμ στις υποβαθμισμένες γειτονιές της Αθήνας . Δεν θα βρεις και ένα τσούρμο καθαρόαιμούς επαναστάτες του ΚΚΕ, της Άκρας Αριστεράς, της Αναρχίας και της Αυτονομίας (η διαπίστωση αφορά ευτυχώς ένα κομμάτι και όχι το σύνολο αυτών των πολιτικών χώρων), που η περιχαράκωση τους, τους έχει απομακρύνει έτσι και αλλιώς από μια σειρά ταξικούς και κοινωνικούς αγώνες. Αναζητώντας ένα προλεταριάτο, κατ’ εικόνα και ομοίωση των καθαρών, σχεδόν κρυστάλλινων, αναπαραστάσεων που έχουν στο κεφάλι τους, δεν μπορούν παρά να συμμετάσχουν μόνο σ’ αγώνες που διεξάγονται σε περιβάλλον πολιτικής και ιδεολογικής ταύτισης και ασφάλειας, ή απλά να εκθειάζουν όσους αγώνες είναι αρκετά μακριά (όχι μόνο γεωγραφικά αλλά και ως υποκείμενα αγώνα) για να προβάλουν πάνω τους την ιδεοληπτική τους καθαρότητα, αναπαράγοντας ενός νέου τύπου οριενταλισμό. Το προλεταριάτο αναπαριστάται ως μια εξιδανικευμένη κατηγορία έξω από τις αντιφάσεις της σχέσης μισθωτής εργασίας- κεφαλαίου, ως μια εξιδανικευμένη κατηγορία, στην οποία αποδίδεται κάθε φορά ο ρόλος του απριόρι επαναστατικού υποκειμένου: οι μετανάστες, οι προλετάριοι των αραβικών χωρών, οι προλετάριοί του τριτογενή τομέα, η άγρια νεολαία παλιότερα. Ένα τέτοιο προλεταριάτο είναι καθαγιασμένο στην κολυμπήθρα της επαναστατικής ιδεοληψίας και απαλλαγμένο από όλες τις αντιφάσεις και αντιθέσεις που έχει ως τάξη κάθε αυτό και τάξη δια εαυτό, ως τάξη άμεσα χειραγωγούμενη και τάξη εν δυνάμει, μέσα από την ταξική πάλη, χειραφετούμενη.
Είναι αλήθεια πως η καθαρότητα των υποκειμένων των πολιτικών προταγμάτων και των ιδεολογικών αφετηριών απουσιάζει αυτή την στιγμή από την πλατεία Συντάγματος. Όπως άλλωστε απουσίαζε σχεδόν από όλες τις εκκινήσεις των μεγάλων εξεγερτητικών και επαναστατικών στιγμών: Η Παρισινή Κομμούνα ξεκίνησε με την άρνηση του αφοπλισμού της εθνοφρουράς που ήθελε να επιβάλει η ενδοτική- προδοτική κυβέρνηση των Βερσαλλιών με την συμμετοχή των εργατικών αλλά και μικροαστικών στρωμάτων του Παρισιού για να μετατραπεί στο σύμβολό των προλεταριακών επαναστάσεων. Η εξέγερσή του 1905 στην Τσαρική Ρωσία ξεκίνησε με μια εργατική πορεία που δέσποζαν οι εικόνες των αγίων και τα πορτρέτα του τσάρου για να καταλήξει στην πρώτη απόπειρα δημιουργίας των εργατικών σοβιέτ. Στην εξέγερση του Πολυτεχνείου συνυπήρχαν οι ελληνικές σημαίες μαζί με πλακάτ που γράφανε «κάτω η εξουσία» και «γενική απεργία» και αποτέλεσε το σύμβολο του αντιδιδακτορικού αγώνα. Το αργεντινάζο το 2001 αποτέλεσε την εξεγερσιακή συνάντηση των εξαθλιωμένων ανέργων (πικετέρος) με τους μικροαστούς που είδαν να δεσμεύονται οι καταθέσεις τους (κατσαρολέρος) και οδήγησε όχι μονάχα στις λαϊκές συνελεύσεις γειτονίας, αλλά και σε εκατοντάδες καταλυμένες επιχειρήσεις υπό εργατικό έλεγχο.
Η τρελή ροδιά και η σκοτεινιά του κόσμου
Οι ελληνικές σημαίες, οι μούντζες στους πολιτικούς και οι ιαχές «κλέφτες, κλέφτες», το σουλατσάρισμα φασιστών ανάμεσα στο πλήθος, αποτελούν έκφανση από ένα προμήνυμα κινδύνου (κατά Walter Benjamin) , για την έλευση μιας νέας βαρβαρότητας, ενός πολιτικού καθεστώτος εκτάκτου ανάγκης που θα συνοδεύεται από ένα καθεστώς κοινωνικού κανιβαλισμού και αντίστοιχους μεσσιανικούς σωτήρες. Η δημιουργία ηγετών που μέσω της «κάθαρσης» και της διαπόμπευσης των αποδιοπομπαίων τράγων θα ανασυγκροτήσουν την συναίνεση, μέσα από την συστράτευση στην εθνική αναγένεση. Από την άλλη τα συντακτικά χαρακτηριστικά που προσπαθούν να πάρουν και να συγκροτήσουν κάποια ετερόκλητα κομμάτια αυτού του πλήθους, αντανακλάνε τις δυνατότητες και την αναγκαιότητα για την σύσταση ενός νέου, τελείως διαφορετικού προς την πολιτική αντιπροσώπευση της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, πεδίου άσκησης της πολιτικής δύναμης (κατά Hannah Arendt) του πλήθους, ως την μοναδική διέξοδο από τις διάφορες εναλλακτικές που επεξεργάζονται τα κέντρα εξουσίας του κεφαλαίου.
Χωρίς να ξεχνάει κανείς τον συμβολικό, προς το παρόν χαρακτήρα, δεν μπορεί να μην δει ότι σε ένα τμήμα αυτού του πλήθους, συγκροτούνται με αντιφατικό τρόπο όπως είναι φυσικό, μορφές και περιεχόμενα, σαφώς επηρεασμένα από τα προτάγματα του ανταγωνιστικού κινήματος:
Άμεση δημοκρατία, αυτοοργάνωση, άρνηση της διαμεσολάβησης των ΜΜΕ, το ανοικτό περιεχόμενο που αναδιαμορφώνεται μέσα από έναν συνεχή διάλογο, ο εξισωτισμός σε επίπεδο διαδικασιών συνέλευσης (χρόνος ομιλίας, κλήρωση των ομιλητών, τοποθετήσεις ) που λειτουργεί αντιεραρχικά και σε αντιπαράθεση με τους «ειδικούς του πολιτικού λόγου», είναι μερικά από αυτά, που φαίνεται να είναι κατεκτημένα για ένα σημαντικό κομμάτι που παρακολουθεί της διαδικασίες της συνέλευσης της πλατείας Συντάγματος.
Ακόμα παραπέρα ζυμώνονται ιδέες όπως η κατάληψη των μέσων παραγωγής, η αλλαγή του μοντέλου παραγωγής και κατανάλωσης, η αναγκαιότητα επανακαθορισμού των κοινωνικών σχέσεων και της σχέσης της κοινωνίας με την φύση, η ελεύθερη πρόσβαση στα κοινά αγαθά, η αναγκαιότητα ενός νέου πολιτειακού μοντέλου άμεσης δημοκρατίας που να ξεπερνάει τον αντιπροσωπευτικό χαρακτήρα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, ο επαναπροσδιορισμός της έννοίας της πολιτικής και του πολίτη.
Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν απόψεις και αντιλήψεις που ενώ θα έπρεπε, δεν έχουν μπει στην ατζέντα της ζύμωσης όπως: η κατάργηση της ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής, ο εμπορευματικός χαρακτήρας που έχει σήμερα η παραγωγή και η κατανάλωση, η σχέση της μισθωτής εργασίας και ένα σωρό άλλα. Ή ότι δεν υπάρχουν αντίστοιχα προβληματικά ζητήματα και χαρακτηριστικά που ζυμώνονται προς λάθος κατεύθυνση: μια εθνοκεντρική αντίληψη ανάπτυξης, η ουσιαστική απουσία των μεταναστών που αποτελούν ένα σοβαρό κομμάτι των από κάτω, η μη- κριτική στο ρόλο της εμπορευματικής οικονομίας, η μη ταξική αντίληψη σε σχέση με το ποίος ευθύνεται για το χρέος και την οικονομική κατάσταση (ενώ γίνονται αναφορές στους πολιτικούς και τους τραπεζίτες απουσιάζουν οι αναφορές στους καπιταλιστές και τα αφεντικά), η αντίληψη ότι για την παγκόσμια κρίση ευθύνεται το χρηματοπιστωτικό και όχι το παραγωγικό κεφάλαιο και άλλα πολλά….
Όμως καταρχάς πρόκειται για μια διαδικασία έχει ξεκινήσει εδώ και τρεις βδομάδες και που φυσικά με την μορφή που έχει σήμερα δεν θα μπορέσει να δώσει απαντήσεις αλλά να ανοίξει τα ζητήματα και την δημόσια συζήτηση των από κάτω γύρω από αυτά.
Σαφώς ο δρόμος που έχει να διανύσει όλη αυτή η διαδικασία προς την συγκρότηση ενός πεδίου άσκησης της πολιτικής δύναμης, δεν είναι απλά μεγάλος, ούτε μόνο δύσκολος, μπορεί να είναι και αδιάβατος, μα αυτή την στιγμή δεν φαίνεται να υπάρχει και άλλος, τουλάχιστον για όσους από εμάς μας αφορά η υπόθεση της κοινωνικής απελευθέρωσης και της χειραφέτησης των από κάτω.
Δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς γιατί μονάχα σ’ αυτές τις ρωγμές του χρόνου που διαρρηγνύεται το «κοινωνικό συμβόλαιο» που επιτρέπει στους από πάνω να κυβερνούν και στους από κάτω να ανέχονται την διακυβέρνηση γεννιούνται τα όνειρα της κοινωνικής απελευθέρωσης και οι εφιάλτες του ολοκληρωτισμού. Το Σύνταγμα δεν είναι παρά το σημείο εκκίνησης, χωρίς όμως να προδιαγράφει και μια συγκεκριμένη διαδρομή. Η ορμή της εκτόνωσης της συσσωρευμένης οργής μπορεί να είναι τέτοια που να λειτουργήσει αποσυμπιεστηκά και εν τέλει εκτονωτικά, για ένα πρόσκαιρο διάστημα. Μπορεί η δυνατότητα συγκρότησης δύναμης να χαθεί μέσα στα αντιφατικά και ανερμάτιστα χαρακτηριστικά μιας μάζας που δεν μπορεί να πάρει το χαρακτήρα του πλήθους. Ή τέλος μπορεί να αναδύσει εκείνες της δυνάμεις που θα συγκρουστούν μέσα στο νέο κοινωνικό τοπίο της κρίσης.
Προφανώς και ο ρόλος της πλ. Συντάγματος έχει χρονικό ορίζοντα και αυτός είναι η ψήφιση του μεσοπρόθεσμου προγράμματος και η προσπάθεια για την αποτροπή του. Πρόκειται για ένα κορυφαίο πολιτικό γεγονός πολιτικής ανυπακοής, το οποίο σίγουρα θα σημαδέψει και θα καθορίσει τις πολιτικές και κοινωνικές διαδικασίες για το επόμενο διάστημα. Μια κυβέρνηση που πέφτει κάτω από το βάρος μια λαϊκής διαμαρτυρίας είναι ένα ισχυρό μήνυμα προς τους επίδοξους διαχειριστές της κρατικής εξουσίας. Ο στόχος για μια παλλαϊκή διαδήλωση που θα ακυρώσει την ψήφιση του μεσοπρόθεσμού προγράμματος αποτελεί μια έμπρακτή πράξη λαϊκής απόνομιμοποίησης του πολιτικού συστήματος. Είναι προφανές ότι μπορεί να οδηγήσει όχι μόνο σε εκλογές, αλλά σε συσπείρωση του μπλοκ εξουσίας ώστε αυτό να μπορέσει να επιβάλει τις πολιτικές και οικονομικές του επιλογές μέσα από την σκλήρυνση της καταστολής. Όποια και εάν είναι η έκβαση, η διαδικασία στο Σύνταγμα δεν μπορεί να συνεχιστεί μετά την ψήφιση ή την αποτροπή της ψήφισης του μεσοπρόθεσμου προγράμματος. Δεν θα έχει συγκεκριμένο στόχο και θα εκφυλιστεί. Άρα το στοίχημα μετά τις 15 και τις 28(;) Ιουνίου πρέπει να είναι η διασπορά και η συγκρότηση λαϊκών συνελεύσεων στις γειτονίες της Αθήνας και τις επαρχιακές πόλεις. Λαϊκές συνελεύσεις που διατηρώντας και αναπτύσσοντας τα εργαλεία και το πνεύμα της άμεσης δημοκρατίας του αναδύθηκε στην συνέλευση της πλ. Συντάγματος, θα μπορέσουν να συγκροτήσουν τα πεδία της πολιτικής δύναμης του πλήθους. Βέβαια προϋπόθεση γι’ αυτό είναι από την μια να αποφευχθεί να πάρουν αυτές οι λαϊκές συνελεύσεις των χαρακτήρα των μικρών κοινοβουλίων, στα οποία θα διαγκωνίζονται οι οργανωμένες πολιτικές δυνάμεις που έχουν αναφορά στο κίνημα, και από την άλλη να μπορέσουν να βάλουν πραγματικά υλοποιήσιμους στόχους αντίστασης στις πολιτικές του κεφαλαίου και αυτοοργάνωσης τμημάτων της κοινωνικής αναπαραγωγής και όπου είναι δυνατόν της ίδιας της παραγωγής.
Μονάχα μέσα από την ύπαρξη και τη δράση αυτών των λαϊκών συνελεύσεων και τον προσανατολισμό τους στην σύσταση μορφών κοινωνικής αλληλεγγύης μπορούν να αποφευχθούν τα φαινόμενα του κοινωνικού κανιβαλισμού και τις ρατσιστικής βίας που είδαμε το προηγούμενο διάστημα να εντείνονται μεταφέροντας το πεδίο της αντιπαράθεσης ανάμεσα στους από κάτω. Και εδώ πρέπει να γίνει μεγάλη προσπάθεια για την ισότιμή συμμετοχή των ίδιων των μεταναστών σε αυτές τις διαδικασίες.
Δεν πρέπει να έχουμε καμία αυταπάτη ότι όλα αυτά θα είναι εύκολα και θα υλοποιηθούν γρήγορα. Θα είναι μια αργή και βασανιστική διαδικασία, χωρίς γραμμικό χαρακτήρα, με πισωγυρίσματα και άλματα και πυκνώματα και αραιώσεις των γεγονότων και των διαδικασιών. Και πάνω από όλα χωρίς καμία προδιαγραμμένη προοπτική, ή αίσθηση σιγουριάς για το αποτέλεσμα. Η ανοικτότητα της συγκεκριμένης ιστορικής περιόδου εμπεριέχει ευκαιρίες και ρίσκο, ελπίδα και απόγνωση, όμως είναι υπό διαμόρφωση και άρα μας καλεί να πράξουμε, να παράξουμε λόγο και δράση, μορφές και περιεχόμενα τις ήττες και ίσως και τις νίκες μας.
Rodia
8 Ιουνίου, 2011 5:49 μμ
//Ποιοι ήταν όλοι αυτοί που πλημμύρησαν τους δρόμους μουτζώνοντας το κοινοβούλιο και σιχτιρίζοντας τους πολιτικούς που μέχρι πριν από ένα χρόνο ψήφιζαν;//
Η δικη μου απαντηση: οι ιδιοι που έτρεφαν ονειροφαντασιες διαπλεκόμενοι! 🙂
Rodia
8 Ιουνίου, 2011 5:51 μμ
συμπληρ. Και όσοι δεν είχαν ποτέ διαπλακεί, αλλά αυτοι δεν ειμαστε το κυριο σωμα.. ισως το πιο ενεργητικό.. νομιζω…
simon
8 Ιουνίου, 2011 7:18 μμ
Καλή η ανάλυση, αλλά μισή. Υπό την έννοια ότι αφορά μόνο τα του οίκου μας. Όμως, πόσα και ποια απ’ αυτά που προτείνει το σχόλιο μπορεί να γίνουν, χωρίς την διαμόρφωση ενός παρόμοιου κλίματος και την ανάληψη ομοίων δράσεων σε γενικότερο επίπεδο, τουλάχιστον ευρωπαϊκό (αν βεβαίως καταφέρουμε να κάνουμε κάτι απ’ όλα αυτά); Δύσκολο θέμα…
Οι ιντιγκνάδος τα μαζεύουν (;) με τον κίνδυνο του εκφυλισμού, στην Πορτογαλία ο δικομματισμός καλά κρατεί, της Ιταλίας δεν ήρθε ακόμη η ώρα κλπ…
ΥΓ. Όσο ψάχνουμε τί θα κάνουμε, μη φωνάζετε πολύ. Η εγχώρια αριστερά («καθεστηκυία», άκρα, αναρχική, ελευθεριακή, αυτόνομη κλπ, κλπ) ΚΟΙΜΑΤΑΙ!
anonymh aristerh
9 Ιουνίου, 2011 1:40 μμ
εντάξει η εγχώρια αριστερα κοιμαται ο λαός κοιμαται τελικά ποιος είναι ξύπνιος.
Τελικα μετα απο 6 μερες απουσίας περασα χτες ξανα απο το σύνταγμα
ομολογω λιγότερο ζωντανό από ότι πριν
μήοως φταιει ο χώρος (“καθεστηκυία”, άκρα, αναρχική, ελευθεριακή, αυτόνομη κλπ, κλπ) που αποφασισε να παρεμβει με τον ίδιο μοναδικό απαραλακτο τρόπο?)
ελλειπε ο αυθορμητισμός των πρώτων συζητήσεων
και τελος παντων ο ανωτερω χώρος ας συνεισει τη δουλεια του στα μετωπα που ξέρει, είναι πολύ σημαντικό αυτό
το συνταγμα είναι μία μόνο φάση
Αντι λοιπον οι (“καθεστηκυία”, άκρα, αναρχική, ελευθεριακή, αυτόνομη κλπ, κλπ) να παρεμβαινει με το τουπέ του μοναδικού γνώστη των σωστων διεργασιων, ας αφουγκραστεί τους υπολοιπους τους οποιους δεν εχει ακουσει ποτε να μιλανε
ας συνεχισει και τη δουλεια της στους διαφορους χώρους που πολυ καλα κανει και δουλευει, ας ετοιμαζεται ας είναι και στο σύνταγμα αλλά όχι ως διαχειριστής αλλα ως ισότιμος ομιλητης
δε νομίζω ότι η αριστερα κοιμαται και δεν εχει να προτείνει αλλο δρόμο, αλλα τι δρόμο θα παρουμε τελικα εχει να κανει οχι κυριως νε εμας αλλα με την πλειοψηφία των συνειδήσεων
οι (“καθεστηκυία”, άκρα, αναρχική, ελευθεριακή, αυτόνομη κλπ, κλπ)
επιτρεψτε μου να σχολιαζω με την καλύτερη των προθέσεων…
simon
9 Ιουνίου, 2011 1:52 μμ
«…δε νομίζω ότι η αριστερα κοιμαται και δεν εχει να προτείνει αλλο δρόμο…».
Θα ήθελα (με τις καλύτερες των προθέσεων) να μου πεις ποιος είναι αυτός ο δρόμος και πως σκοπεύει η αριστερά να αγωνισθεί για να τον ακολουθήσει ο λαός. Μη μου αναφέρεις τις «λύσεις» της “καθεστηκυίας”, άκρας, αναρχικής, ελευθεριακής, αυτόνομης κλπ, κλπ αριστεράς. Στη στρατηγική και στα μέσα αναφέρομαι.
Xanadu
9 Ιουνίου, 2011 2:07 μμ
παλι η αριστερα και ο αναρχικος χωρος φταινε; παλι; μα για ολα τα δεινα που συμβαινουν σε αυτον τον πλανητη; δεν κατεβαινουν στη «συνελευση» ειναι απαξιωτες, ελιτιστες, ψωναρες, δηθεν επαναστατες, κτλ
κατεβαινουν στη «συνελευση» ειναι παλι ψωναρες, με τουπε, προσπαθουν να περασουν την κομματικη τους γραμμη, απαξιωτες (???), δεν αφουγκραζονται τους αλλους, κτλ κτλ
μα τι θελετε επιτελους; για την πολιτικη κατασταση στη χωρα φταιει η αριστερα, για τα ξεπουλημενα συνδικατα φταιει η αριστερα (οχι εμεις που δεν εχουμε παρει τον κωλο μας να συνδικαλιστουμε και να συμμετεχουμε στους εργατικους αγωνες, αλλα αντιθετα αφηνουμε τους εργατοπατερες να τα λυμαινονται), για το οτι ο κοσμος μια ζωη ψηφιζει δικομματισμο παλι η αριστερα φταιει που «δεν να παρουσιασει εναλλακτικη προταση», για την αδρανεια-δουλοπρεπεια-αμορφωσια-δειλια-εθνικισμο-ατομικισμο του κόσμου η αριστερα φταιει που μενει κολημμενη 800 χρονια πισω, που δεν εχει «κοινωνικη απευθυνση», που δεν εχει σοβαρο προταγμα που να αρεσει στον κοσμο (ο οποιος μεσα απο αυτο εκδηλωνει αξιοσημειωτες μαζοχιστικες τασεις), που δεν «εμπνεει» τον κόσμο
για την καταστολη φταινε οι τρομοκρατες του αναρχικου χωρου, για τη δουλεια που εχει σημειώσει πτώση επισης φταιει ο αναρχικος χωρος (ο οποιος επισης δεν εχει εναλλακτικη προταση, σοβαρο προταγμα, κοινωνικη απευθυνση και ολα τα υπολοιπα φαιδρα που λεγονται και ακουγονται)
ερωτηση: η γ@@@@η «αγνη» εργατικη ταξη (και ριξτε μεσα οποιους θελετε: υπαλληλους, μικρο ελευθερους επαγγελματιες, αγροτες, κτλ) έχει καμία ευθύνη; είχε ποτέ (κάπου κάπως κάποτε) καποια εστω μία τοσοδουλικη ευθυνη;
στα εγχειρηματα των πλατειων, παλι η αριστερα και ο αναρχικος χωρος φταινε; παλι; δηλαδη η μαζα δεν ευθυνεται για τιποτα; που πριν καλα καλα ξεκινησει το ολο θεμα (απο τις πρωτες 1-2 μερες) ακουγονταν και γραφονταν άπειρες κατηγοριες και λασπολογιες για την αριστερα και τον αναρχικο χωρο χωρις να εχουν προλαβει καν να αντιδρασουν….
και ημουνα τοσο σιγουρη οτι σε περιπτωση αποτυχιας οι κατηγοριες παλι στον ριζοσπαστικοποιημενο χωρο θα πεφτανε…
anonymh aristerh
9 Ιουνίου, 2011 3:10 μμ
δεν είπε κανείς ότι φταίει η αριστερα, αλλα εχει και τισ ευθύνες τις.
Εγω λεω αυτό που παρατηρησα, και άλλοι και δαφοροι πολλοί αλλοι.
Και γενικώς εδω τα λεω στην(“καθεστηκυία”, άκρα, αναρχική, ελευθεριακή, αυτόνομη κλπ, κλπ) χώρο – αριστερα.
οκ παιδιά … τι να πω αισθανομαι βαθύτατα απογοητευμενη, δε συνεχίζω το διάλογο… μερικα λόγια για σκεψη είπα… άκουσα και κατι θεικο τις προάλλες ότι μόνο η αριστερα μπορει να συμμετεχει σε λαϊκές συνελευσεις.
Εγω λεω να ξεκαβαλίσουμε όλοι λίγο, δεν ξέρω αν είναι εφικτό, να με συμπαθάται προσωπικά έχω φτάσει στον τελείως πάτο, απο ενα δηλητηριο που διαχεεται απο το σκεπτομενο κατα τα αλλα χώρου. Συγνωμη αγαπητε μου οφείλω να το πω αλλα τουλαχιστον τα τελευταια δικα μου βιωματα απο τη συνελευσιακη διαδικασια ειναι απογοητευτικη, και για αυτο δυστυχως ευθυνεται ο χωρος, και μιλαω για την ουσια και τελικα την ιδια την ισοτητα στην κουβεντα.
Ε ναι η αριστερα κατεβαινει και που συμμετεχει και καλα θα κανει να ακουει και την κριτική να μαθαινει απο αυτήν (την κριτική).
Αγαπητοι αναρχοαυτόνομοι που σας εντασσω στο χώρο της αριστερας, είναι απο κεκτημενη ταχύτητα αισθηματος συντροφικότητας και έλλειψη διατριβής στην ορολογία.
Η απαντηση μου αγαπητε Simon ταυτίζεται μεσες ακρες με του χώρου. Εσυ εχεις καποια αλλη που θα θελες να την πεις?
Επιπλεον ο λόγος που αφιερωνω χρονο απο τη ζωή μου ε αυτη την ιστορια είναι γιατί διαβλεπω καποια προοπτική νικης, δλδ καποια προοπτική διαβίωσης με καλούς όρους και με αλλες κοινωνικες σχεσεις.
Το να ρίξεις την κυβερνηση – υπαλληλο του ΔΝΤ η οποια τη στιγμή αυτή ξεπουλαει όλο το δημοσιο πλούτο και τους φυσικους πόρους της χώρας , είναι ενα ζήτημα τεραστιας σημασιας το οποιο κι απο μονο του μπορει να δωσει αλλη πνοή. Φυσικά δεν αρκεί απο μόνο του το σύνταγμα για κατι τετοιο αλλα και άλλι παραλληλοι αγώνες που εκτυλισσονται καθημερινα
Δεν αντεχω ούτε λεπτό αυτους που κατα τα αλλα είναι φανατικοί αμτικουκουεδες και κατα τα αλλα έχουν τελειως ταυτισμενη αντιληψη επι του θεματος, ότι δηλαδή δεν ε΄χει καμια σημασια να πεσει η κυβερνηση τωρα γιατι για τους μεν «δεν εχει απαντηση η αριστερα» και για τους δε «δεν εχουν διαμορφωθεί οι καταλληλοι συσχετισμοί»
Δεν είναι ανταγωγνιστικό το σύνταγμα στην αριστερα, είναι κάτι παραλληλο και μεσα στο οποιο βρισκεται η αριστερα, είναι πεδίο δράσης. Να προσεξουμε λοιπόν πως πρεπει να γινεται αυτήη δραση εκει. Και να μην ξεχναμε και τα υπολοιπα για τα οποια και στα οποια χρονια τωρα παλευουμε
simon
9 Ιουνίου, 2011 6:08 μμ
Η επισήμανσή μου για τη στρατηγική, τα μέσα και τη δράση έχει αναφορά στο «ελλείπον παιγνιόχαρτον», που θα ‘λεγε κι ο Σκαρίμπας, δηλαδή στην ΕΝΟΤΗΤΑ της αριστεράς. Κάθε φορά που τολμά ένας ανένταχτος αριστερός, σαν κι εμένα, να αναφερθεί στην ενότητα της αριστεράς, «πέφτουν πάνω του» όλες οι παρατάξεις κι αρχίζουν «με ποιους να συνεργασθούμε, με τους ρεφορμιστές (ο ένας), με τους οπορτουνιστές (ο άλλος), με τους σταλινικούς (ο τρίτος)» και πάει λέγοντας και κλαίγοντας.
Θέλω να θυμίσω ότι έχουμε το «λύκο» μπροστά μας και είναι μάταιο να ψάχνουμε για τα ίχνη του. Θέλω ακόμη να θυμίσω ότι όσοι υπέγραψαν την ιδρυτική διακήρυξη του ΕΑΜ καθόλου δεν συμφωνούσαν μεταξύ τους σε όλα. Έπρεπε όμως ν’ αντιμετωπίσουν το «λύκο». Όποιος πιστεύει ότι δεν αντιμετωπίζουμε συνθήκες θανάσιμου κινδύνου για το λαό μας, καλά κάνει και μένει στην περιχαράκωσή του. Όποιος, όμως, πιστεύει το αντίθετο και δεν πράττει ό,τι είναι δυνατόν για την ενότητα, είτε ΚΟΙΜΑΤΑΙ βαθιά και ληθαργικά, είτε είναι ιδιοτελής.
Κάθισα και μέτρησα πόσες παρατάξεις εμφανίζονται να εκπροσωπούν την αριστερά στον έρμο αυτό τόπο. Είναι 27 (ίσως και να κάνω λάθος, δεν είναι εύκολο εγχείρημα) !!! Είκοσι επτά!!! Η χαρά των καπιταλιστών!
Αυτή είναι για ‘μένα η κύρια ευθύνη της αριστεράς. Κι όσο αυτό το πρόβλημα δε λύνεται, καμιά ελπίδα δεν υπάρχει…
«Εάν μισούνται ανάμεσό τους, δεν τους πρέπει λευτεριά».
Stamatis
9 Ιουνίου, 2011 2:05 μμ
Οι αριστεροί σήμερα έχουν αρχίσει να κάνουν επίδειξη του φανταστικού κόσμου στον οποίο ζουν εδώ και καιρό και δεν έχουν διάθεση να τον αλλοιώσουν με στοιχεία ρεαλιστικής ανάγνωσης της πραγματικότητας.
Η μαζικότητα των συγκεντρώσεων στο Σύνταγμα, βασίζεται στην διαρκή επίτευξη αυτοπεριορισμού τους σε ειρηνική διεκδίκηση. Αν και το πιο δραστήριο κομμάτι του πλήθους είναι οι κάθε είδους αριστεροί, είναι γνωστό ότι αυτοί δεν αποτελούν πλειοψηφία στην Ελλάδα. Ο λόγος ΔΕΝ είναι ότι «δεν είναι ακόμα έτοιμο» το πλήθος για να πάρει την εξουσία στα χέρια του –τουλάχιστον αν εννοούμε ότι αυτό θα επιτευχθεί σε μερικούς μήνες ή 3-4 χρόνια.
Η μεγαλύτερη μάζα του πλήθους –και η ακόμα μεγαλύτερη που καλείται να συμμετέχει– είναι μικροαστοί που αντέχουν ακόμα, αλλά νιώθουν ότι έρχεται η ώρα τους. Όμως, ακόμα κι όταν θα έχει έρθει η ώρα τους, αυτό το πλήθος δεν θα στραφεί ξαφνικά στις κομμούνες και τον έλεγχο των μέσων παραγωγής. Δεν θα θεωρήσει τον εαυτό της ικανό για αυτού του τύπου την υπεύθυνη αυτοδιάθεση. Ο λόγος είναι, κυρίως, ότι δεν αποφασίζουν οι Έλληνες «εν κενό». Έχουν την επίγνωση ότι δεν είμαστε αυτάρκεις –ιδιαίτερα αν συμπεριλάβει κανείς όσα οι μικροαστοί είναι συνηθισμένοι να βρίσκουν εύκολα και σε αφθονία σε LiDL, Carrefour κλπ.
Ρεαλιστικά, είναι βέβαιο ότι η μεγάλη μάζα του πλήθους δεν θα υποστηρίξει μια επαναστατική ή βίαιη κίνηση. Η μεγάλη μάζα των συγκεντρωνόμενων στις πλατείες, δεν έχει μπει στον κόπο να προσπαθήσει να εκφραστεί για το τι θέλει και κατ’ επέκταση δεν το έχει σκεφτεί καν. Θα ικανοποιούνταν με την αυτοτιμωρία του πολιτικού συστήματος και μετά θα έλεγε ΟΚ σε μια κομματική συναίνεση στο μνημόνιο!
Είναι πολύ απλό για κάποιον, που δεν εθελοτυφλεί, να δει ότι η πλειοψηφία των Ελλήνων είναι * ρεφορμιστές* !! Κι αυτός ο δρόμος έχει ελπίδα σταδιακά οι δυτικές κοινωνίες να αποποιηθούν τα υπερβολικά τους προνόμια για να μπορέσει να επιβιώσει ο πλανήτης, αλλά αυτό θα πάρει πολλά-πολλά χρόνια. Ακόμα κι αν καταψηφιστεί το μεσοπρόθεσμο, ή γίνει δημοψήφισμα, ή πέσει η κυβέρνηση και γίνουν εκλογές, η πλειοψηφία των Ελλήνων πιστεύει στην δημοκρατία και την έννομη τάξη και όχι σε κάποιο κόμμα (που θα διαχειρίζεται την επαναστατημένη κοινωνία).
Το αποτέλεσμα θα είναι να πάμε σε κάποιο μνημόνιο, αν δεν εκφραστεί καθαρά η αντίστασή στον τρόπο λειτουργίας του πολιτικού συστήματος, ώστε μια τέτοια απόφαση να περνά συνεχώς, με κάποιον τρόπο, από τον λαό και να φιλτράρεται μέσα από την κοινωνική σύγκρουση. Αυτή είναι η καλύτερη ελπίδα που έχουμε *όλοι*. Είναι η ελπίδα να δοθεί στη δημοκρατία η ευκαιρία να δημιουργήσει την υπευθυνότητα που χρειάζεται για να «φύγουμε από τους καναπέδες», όπως αρέσει στους αριστερούς να λένε.
Αν δεν δει η αριστερά την ανάγκη διεύρυνσης της κίνησης για πραγματική δημοκρατία στο δυτικό κόσμο και δεν σεβαστεί το χρόνο που χρειάζεται για να απεκδυθούν οι μικροαστοί την κουλτούρα της κατανάλωσης, θα οδηγήσει το κίνημα στην αποσύνθεση και θα επιστρέψει η ελληνική κοινωνία στα αδιέξοδα που είχε. Αυτή την αδυναμία έκφρασης της κοινωνίας των μικροαστών, την οποία η αριστερά διαιωνίζει με την πλάνη της να απευθύνεται σε μια κοινωνία εργατών που δεν είναι πλειοψηφία…. Κι απλώς θα οδηγηθούμε στην περαιτέρω συρρίκνωση της δημοκρατίας και σε μια μόνιμη αδυναμία της κοινωνίας να ορίσει την τύχη της.
Η μόνη μάχη που μπορεί να δώσει η κοινωνία σήμερα περνά μέσα από την διεύρυνση της δημοκρατίας. Και, σημειώστε καλά, ότι αυτό μπορεί να αρκεί για να καταρρεύσει ο καπιταλισμός όπως τον ξέρουμε σήμερα!
s0sta
9 Ιουνίου, 2011 5:17 μμ
@stamatis
«….αρκεί για να καταρρεύσει ο καπιταλισμός όπως τον ξέρουμε σήμερα!»
Αυτός ο καπιταλισμός που δεν ξέρουμε και θα έρθει αύριο «ποιό δημοκρατικός» πόσο σίγουρος είσαι ότι δεν θα είναι χειρότερος απο αυτόν που ξέρεις ήδη ;
kiratzos
9 Ιουνίου, 2011 4:41 μμ
Χτες ηταν η πρωτη φορα που πηγα Συνταγμα αφου επεστρεψα απο Ισπανια(τα μαζεψαν και εκει τελικα)..Φυσικα ενιωσα ομορφα που ειδα τοσο κοσμο σε ενα μεγαλο κυκλο να -συζηταει-…Απο την αλλη ειδα μια διαδικασια που εχει βαλτωσει σε μια μικρη γουβα απο την μη βουληση πολλων να αλλαξουν κατι πανω τους..Τι εννοω..Για οποιο θεμα και αν τιθεται εκτος απο κεινα που εχουν προωθησει οι γνωστοι και μη εξαιρεταιοι(πχ την ΕΛΕ,τις ομιλιες δικων τους οικονομιλογων-σταρ κλπ) δειχνουν φοβερη απροθυμια να συμμετεχουν ακομα και να συζητησουν..Καθε εναν ομιλητη θα βγουν τρεις που θα πουν οτι να αφησουμε πισω τα »οργανωτικα’ προβληματα και να κοιταξουμε τα μεγαλα και τα σπουδαια(τα οποια εμεις ξερουμε ποια ειναι και πως θα γινουν να συπληρωσω εγω)..Και ετσι απο οργανωτικης πλευρας η συνελευση ειναι μεσα στη λασπη προσπαθωντας με οποιον τροπο ειναι δυνατο να την οδηγησουν τη διαδικασια (της επαναστασης αψε σβησε συμπληρωνω εγω)..Ετσι εχει δημιουργηθει ενα αρκετα αρνητικο κλιμα με τις διαφορες επιτροπες να τις εχουν στελεχωσει οι ιδιοι και οι ιδιοι ενω ο »απλος» κοσμος να εχει να αρχισει να τα παιζει με το ολο σκηνικο..
Και μια ερωτηση
Ξερει κανεις αν εχει προταθει μεχρι σημερα η μετατοπιση της εναρξης της συνελευσης μια ωρα νωριτερα?Ωστε και να ακολουθειται μια διαδικασια σωστα και να προλαβαινονται να συζητιουνται και ενα δυο θεματα..
Mitsaras
9 Ιουνίου, 2011 4:49 μμ
@ kiratzos
Το WP έστειλε το σχόλιό σου στα Spam και το επαναφέραμε. Είναι ένα από τα ελατώματα της συγκεκριμένης πλατφόρμας που συνήθως συμβαίνει όταν υπάρχουν πολλοί σύνδεσμοι σε ένα σχόλιο ή όταν κάποιος σχολιάζει για πρώτη φορά. Ασφαλώς δεν υπάρχει προέγκριση στο blog (εκτός κι αν πρόκειται για κακόβουλο περιεχόμενο κι αυτό όχι πάντοτε).
kiratzos
9 Ιουνίου, 2011 4:59 μμ
Ναι το καταλαβα δεν πειραζει..Βασικα εχω σχολιασει πολλες φορες αλλα για ενα χαζο λογο το εδωσα με αλλο ονομα αυτη τη φορα..
Mitsaras
9 Ιουνίου, 2011 5:03 μμ
Γι’ αυτό ακριβώς. Αν διατηρείς σταθερό nickname και e-mail τότε δε θα υπάρχει αυτό το πρόβλημα.
ΥΓ. Από το άβατάρ νομίζω κατάλαβα ποιος είσαι.