του Mind the Gap
Θα σου πω τη μοίρα σου, συνάνθρωπε μου, εσένα που τα κωφάλαλα κανάλια τους σε αποκαλούν σιωπηλή πλειοψηφία, εσένα που τα κόμματά τους σε αποκαλούν υποτιμητικά απολίτικο όχλο. Εσένα – εμένα – των παιδιών μας, που φαντάζαμε τόσο διαφορετικοί όσο στεκόμασταν ο ένας απέναντι στον άλλο και τόσο ίδιοι όταν στεκόμαστε ο ένας δίπλα στον άλλο …..
Θα σε πω τα μέλλοντα σου, χωρίς να με ασημώσεις γιατί δε θα σου πω κάτι που δεν ξέρεις ήδη. Θα σε πω τη μοίρα σου, γιατί η μοίρα δεν είναι στατική, είναι δυναμική και μπορείς να την αλλάξεις όταν την γνωρίζεις.
Διαβάζω το μέλλον σου, στην ανοιχτή σου παλάμη σου, καθώς μουντζώνεις με το ίδιο χέρι που τους ψήφιζες. Βλέπω το ριζικό σου στον πικρό καφέ της κηδείας, της πολυαγαπημένης ελευθερίας σου, που πέθανε στον ύπνο της από υπερβολική δόση αναβολής. Σε βλέπω, να εδώ είσαι, εδώ στο κέντρο, εδώ που σχηματίζεται μια καρδιά και μια σταγόνα αίμα. Μαζί είμαστε και είμαστε πολλοί. Κι αυτή η γραμμή, η γραμμή που μας χωρίζει, να εδώ σε αυτό το σημείο κόβεται και μας ενώνει. Και ο άσσος μπαστούνι, ένα αλαζονικό χαρτί μόνο του μέσα σε όλα τα υπόλοιπα, τα πολλά. Ο άσσος, είναι οι λίγοι, αυτοί …. Αυτοί που κάθονται πάνω μας και μας πλακώνουν. Οι λίγοι που χρειάζονται τον θάνατο των πολλών για να ζήσουν. Αυτοί είναι οι λίγοι, οι ελάχιστοι και μεις οι πολλοί ….. Βλέπω το μέλλον …..
Αυτοί θα έχουν μόνο δικαιώματα, εσύ θα έχεις μόνο υποχρεώσεις.
Αυτοί θα αποφασίζουν, εσύ θα υπομένεις.
Αυτοί θα ζουν από τον κόπο σου, εσύ θα επιβιώνεις με κόπο.
Αυτοί θα χρεώνουν, εσύ θα πληρώνεις.
Αυτοί θα καταχρώνται, εσύ θα τιμωρείσαι.
Αυτοί θα μιλούν, εσύ θα φιμωθείς.
Αυτοί θα έχουν τα πάντα, εσύ θα τους ανήκεις.
Αυτοί θα γεννούν παιδιά, εσύ θα γεννάς σκλάβους.
Αυτοί θα είναι «αυτοί», συ δεν θα είσαι «εσύ».
Την ξέρεις την μοίρα σου γιατί έρχεται από το παρελθόν σου, από το δρόμο που τον δοκίμασες ήδη και σε έφερε ως εδώ, από τη μίζερη δύναμη της συνήθειας που σε έκανε να διαλέξεις να αποφασίζουν αυτοί τη μοίρα σου, πριν από σένα, για σένα, χωρίς εσένα. Τους ξέρεις και αυτούς, ξέρεις τα ονόματα τους και τις διευθύνσεις τους. Τους γνωρίζεις απ την όψη της υπεξαιρεμένης χλιδής τους και από την κόψη της απανθρωπιάς τους, της τρομερής. Τους γνωρίζεις καλά. Είναι σεσημασμένοι, τα δακτυλικά τους αποτυπώματα είναι ανεξίτηλα πάνω σε κάθε απόφαση που κονταίνει τη ζωή σου. Τους γνωρίζεις και τους θυμάσαι, ακόμη και αν μερικοί από αυτούς τώρα κρύβονται στην αφάνεια, όπως το θύμα του βιασμού δεν ξεχνά ποτέ το πρόσωπο του βιαστή του.
Αυτή είναι η μοίρα σου, η μοίρα μου, η μοίρα των παιδιών μας, αν δεν την αλλάξουμε τώρα. Μαζί, Εσύ που δεν είσαι Εγώ, αλλά που μπορούμε να γίνουμε «Εμείς», οι πολλοί. Εμείς οι πολλοί ενάντια σε αυτούς τους λίγους. Δεν έχεις και δεν έχω άλλο δρόμο. Αυτοί θα στάξουν χωρίς κανένα δισταγμό το αίμα μας για να συνεχίσουν να ορίζουν τη μοίρα μας. Το έχουν αποδείξει ότι θα το κάνουν χωρίς κανένα έλεος. Αυτοί που τόσα χρόνια φούσκωναν με μαεστρία το «Εγώ» μας με οπαδισμούς, στο στημένο παιχνίδι τους, για να μην γίνουμε ποτέ «Εμείς». Αυτοί που υπάρχουν μόνο χάρη σε «Εμένα» και «Εσένα», αλλά δεν μπορούν να υπάρχουν αν γίνουμε «Εμείς». Αυτοί σου έχουν κηρύξει τον πόλεμο και σου ζητάνε γεμάτοι κυνισμό να χάσεις ειρηνικά.
Αυτοί ή εμείς λοιπόν, διάλεξε τη μοίρα σου. Θέλεις να παραμείνουμε μια πλειοψηφία από υποταγμένα «Εγώ», σκλάβοι στο φέουδο τους, ή θέλεις να ενωθούμε «Εμείς», η πλειοψηφία των ελεύθερων «Εγώ», σε μια αληθινή κοινωνία ισότητας. Θες να έχεις μέλλον ή θέλεις να έχεις μαύρη μοίρα.
Βλέπω το μέλλον σου, το μέλλον μου, το μέλλον των παιδιών μας και το βλέπεις και συ για αυτό και είσαι, είμαι, είμαστε στις πλατείες. Το βλέπεις και συ, που ακόμα διστάζεις, που φοβάσαι, που ανησυχείς, που νιώθεις ανασφαλής απέναντι στο άγνωστο και στις αλλαγές. Αν μοιρολατρίσεις τώρα θα μετατρέψεις το μέλλον σου σε βαρύ πεπρωμένο. Αν θέλεις μπορείς τώρα να αλλάξεις και να ορίσεις το μέλλον σου. Διάλεξε το μέλλον σου, διάλεξε το μέλλον των παιδιών σου. Μην φοβάσαι δεν έχεις τίποτα πια να χάσεις, αν σου έχει μείνει κάτι θα στο πάρουν και αυτό προσεχώς. Δοκίμασε να αποτινάξεις οριστικά αυτούς που σε εξοντώνουν από πάνω σου και κυρίως από μέσα σου.
Η αυτοί ή εμείς
Διάλεξε μέλλον …..
Mind the Gap
simon
6 Ιουνίου, 2011 1:29 μμ
Παρά τα αισιόδοξα των τελευταίων ημερών, είναι η ιστορία ή η απαισιοδοξία μου, που με κάνουν να πιστεύω ότι το «εμείς» είναι ακόμη μακριά; 😦 😦
ξέσβουρος
6 Ιουνίου, 2011 1:39 μμ
το» εμείς’ είναι ένα ανοικτό στοίχημα
τίποτα δεν είναι σίγουρο, τίποτα δεν έχει τελειώσει, παρ’ όλα αυτά κάτι δείχνει να έχει αρχίσει…
Eddie
6 Ιουνίου, 2011 1:41 μμ
ακριβως.
Spin
6 Ιουνίου, 2011 1:41 μμ
Αρκεί να μην ζυμώνονται τώρα οι «πασόκοι» της επόμενης 20ετίας…
koula
6 Ιουνίου, 2011 1:45 μμ
ε γι αυτο δε σου δινουν χαρτακι..
Eddie
6 Ιουνίου, 2011 1:49 μμ
πολλα ζυμωνονται. Απο ριζοσπαστικες ιδεες και πρακτικες, μεχρι ακροδεξιες εθνικιστικες. Αλλα ετσι δεν συνεβαινε παντα; Μεσα απο τις αντιφασεις δεν προχωραει η ιστορια;
Spin
6 Ιουνίου, 2011 2:43 μμ
εξέλιξη θέλουμε όμως, όχι απλά να προχωρήσει η ιστορία . Να δείξουμε ότι κάτι μάθαμε από εμφύλιους, χούντες, μεγάλους αναμορφωτές/οραματιστές κλπ. Αλλιώς ας πάμε στο διάολο, δε γαμιέται.
Eddie
6 Ιουνίου, 2011 2:45 μμ
ολα ειναι ρευστα και τιποτα δεν εχει κριθει 😉
simon
7 Ιουνίου, 2011 9:03 πμ
Φίλε μου Eddie,
ακριβώς επειδή είναι όλα ρευστά και τίποτε δεν έχει κριθεί νομίζω ότι είναι καιρός το κίνημα να αρχίσει να συγκεκριμενοποιεί τα αιτήματα και τους στόχους του και ν’ αναζητά τρόπους έκφρασής τους. Όσο είναι καιρός και πριν ξεφτίσει ή εκφυλισθεί ή πέσει θύμα κάποιας προβοκάτσιας αυτή η πρωτόγνωρη άσκηση αυτοοργάνωσης και δημοκρατίας θα πρέπει να απαντηθούν κάποια κρίσιμα ερωτήματα, να υπάρξει άμεση εξέλιξη, όπως λέει κι ο Spin παραπάνω, όσο διαρκεί η «βράση»: ποια είναι τα αιτήματα και οι στοχεύσεις και πως θα εκφραστεί το κίνημα αυτό, ποιος δηλαδή θα είναι ο τρόπος παρέμβασής του στις εξελίξεις; Θα είναι μέσα από τον αστικό κοινοβουλευτισμό ή έξω απ’ αυτόν και πως;
Ξέρουμε όλοι πως η εξέλιξη της ιστορίας δεν εκβιάζεται. Για να μην επαναληφθεί όμως ως φάρσα στη συγκεκριμένη περίπτωση θα πρέπει, κατά την άποψή μου, να απαντηθούν γρήγορα τα ερωτήματα αυτά και να παρθούν αποφάσεις από τη συνέλευση.
Για ‘μένα οι συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί μοιάζουν με όλες εκείνες τις στιγμές των λαών που βρίσκονται μπροστά στην απόφαση να ξαναστήσουν τις δομές της κοινωνίας τους. Μου μοιάζουν δηλαδή με συνθήκες συντακτικής συνέλευσης. Και πιστεύω πως το βασικότερο αίτημα (αυτό που περιέχει όλα τα άλλα) είναι η εκ βάθρων αλλαγή του υπάρχοντος αστικού συντάγματος της χώρας και η αντικατάστασή του με ένα λαϊκό, προοδευτικό σύνταγμα, που θα περιέχει όλες εκείνες τις εγγυήσεις, που θα επιτρέπουν στο λαό να έχει τις τύχες στα χέρια του.
Αυτό είναι μόνο μια πρόταση. Υπάρχουν ενδεχομένως κι άλλες. Αλλά, ας πάρουμε γρήγορα κάποιες αποφάσεις…
ξέσβουρος
6 Ιουνίου, 2011 1:48 μμ
vassozacharof
6 Ιουνίου, 2011 3:31 μμ
πολλα ευγε , mind the gap.
Νομιζω πως το κειμενο πρεπει να φωτοτυπηθει και να μοιραστει στην πλατεια, σε ολες τις
πλατειες
ξέσβουρος
6 Ιουνίου, 2011 3:55 μμ
κρουν τα νταούλια μώρε Στέργιο μ’, κρουν και τα βιολιά…
https://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1300930
ξέσβουρος
6 Ιουνίου, 2011 4:00 μμ
αυτοί σίγουρα από τη μεριά τους έχουν αποφασίσει «ή αυτοί ή εμείς».
parameterλ
7 Ιουνίου, 2011 11:23 πμ
Πολύ ενδιαφέρον το link από το ίντυ. Το θέμα του Κοσόβου πάντως, δεν έχει κλείσει για τους αμερικανούς, οι βλέψεις τους παραμένουν σταθερές. Βλέποντας σήμερα το Spiegel, γίνεται αναφορά σε πολιτικό αδιέξοδο και μεγάλο αναβρασμό από τους πολίτες. Οι εκλογές που πέρασαν έφεραν τους σοσιαλιστές του Ράμα σε ευθεία ρήξη με τον Μπερίσα. Γίνεται λόγος για νοθεία εκλογικού αποτελέσματος. Δες φώτο:
http://www.spiegel.de/fotostrecke/fotostrecke-68895.html
Κάνοντας ένα μικρό search πέφτω πάνω σε μιά «προφητεία», με ημερομηνία Thursday, Apr 7, 2011, για ενδεχόμενα προβλήματα από τις εκλογές και πολιτική αστάθεια στη χώρα, του Center for Strategic and International Studies (CSIS), όπου chair για την ανατολική ευρώπη είναι ο γνωστός έλληνας επιχειρηματίας λαυρέντης λαυρεντιάδης (φαρμακοβιομηχανία, χρηματοοικονομικά, μμε, φιλόμουσος και χορηγός σε μουσεία).
http://csis.org/event/albanias-political-future-overcoming-electoral-problems-and-political-instability
ζόρικα τα πράγματα, όπως και νά΄χει.
τρολλογρια με σεντουκι
6 Ιουνίου, 2011 4:17 μμ
Τα παιδιά της πλατείας άνοιξαν το σεντούκι της γιαγιάς, πήγαν στο υπόγειο μετά στην σοφίτα και ανέδειξαν ένα σωρό σκονισμένα πράγματα, από τον Μάη μέχρι το new age.Τίποτε φρέσκο δεν έχουν φέρει μέχρι στιγμής πλην της επικοινωνιας αλα facebook το οποίο από μόνο του, δεν αποτελεί πρόταση.
Χρειαζεται να βρουμε αυτο το νεο … θα μπορουσε να ηταν ακομα και η επιθυμια για το νεο, ας το αναδειξουμε
Στη πλατεια υπαρχουν δυο κοσμοι , δεν ειμαστε ενα και μακαρι να γινουμε , αλλα ανευ παραχωρησεων και συμβιβασμων
Υπαρχει ενας κοσμος που ονειρευεται το αυριο και ενας κοσμος που εξαντλειται στην αγαναχτηση για το χαμενο χθες .
Η διαφορα με την ηθικη και αισθητικη της καγκουριας του χουλιγκανου και του ελληναρα, δεν μπορει παρα να ειναι καθετη
Δεν θελω να στενοχωρησω ,αλλα για τους υπεραισιοδοξους θυμηθηκα μια ιστορια …. κάτι από το παρελθόν, ισα ισα για να θυμόμαστε το μεγαλείο του περίφημου ελληνικού λαού.
Ξημερώματα Σαββάτου 17-11-1973 μπαίνει το τανκ στο πολυτεχνείο. Το βράδυ οι νοικοκυραίοι βλέπουν στην τηλεόραση τους φοιτητάς, μπλα μπλα μπλα … αυτούς που δεν δούλεψαν ποτέ τους και δεν σέβονται τους γονείς τους μπλα μπλα μπλα … και που τους θρέφουν κλπ κλπ κλπ
Την επόμενη,ημέρα Κυριακή -παρά τη απαγόρευση συγκεντρώσεων- οι ποδοσφαιρικοί αγώνες διεξήχθησαν κανονικά.
Γιαννκα
6 Ιουνίου, 2011 4:45 μμ
mind !!!
εξαιρετικο κειμενο …
Mind the Gap
6 Ιουνίου, 2011 9:58 μμ
«Χρειαζεται να βρουμε αυτο το νεο … θα μπορουσε να ηταν ακομα και η επιθυμια για το νεο, ας το αναδειξουμε»
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
με εκφράζει απόλυτα.
mitera
6 Ιουνίου, 2011 10:25 μμ
Εμείς!!!
tolos
7 Ιουνίου, 2011 3:23 μμ
Η αυτοί ή εμείς
Διάλεξε μέλλον …..
———————————————–
Aυτοί είναι οι κρατούντες- «εξουσιαστές», που κρατούν και το μαχαίρι και το πεπόνι
Εμείς είμαστε οι «αγανακτισμένοι», οι «αντιστεκόμενοι», οι «εξεγερμένοι» … (διαλέχτε), που απλά διαμαρτυρόμαστε.
Τα επίπεδα «διαμαρτυρίας» και μάλιστα αντικοινοβουλευτικής, στις μέρες μας φαίνεται να πλησιάζουν στην κορύφωσή τους.
Αυτό που χρειάζεται είναι να δημιουργήσουμε το δικό μας «μαχαίρι και πεπόνι», ενάντια στο δικό τους.
Το δικό μας μαχαίρι και πεπόνι είναι ένας διαφορετικός πολιτισμός στην πράξη, ένας διαφορετικός τρόπος ζωής, συμπεριφορές, ηθικές, προσωπικοί και συλλογικοί προσανατολισμοί κ.λπ. ΄Ολα αυτά τα διαφορετικά που θα απορρέουν από την έμπρακτη άρνηση του υπάρχοντος (κυριαρχίας-καπιταλισμού) σε όλα τα επίπεδα (οικονομικό, πολιτικό και κοινωνικό) και θα έχουν ως προσανατολισμό (θα κοιτάζουν δηλαδή) προς κοινωνίες αυτοκαθοριζόμενες και αυτοδιαχειριζόμενες.
Ας αρχίσουμε να αλλάζουμε εμείς οι ίδιοι πρώτα, ας αρχίσουμε να κάνουμε τις προσωπικές μας επαναστάσεις και εξεγέρσεις (αυτό και αν αποτελεί το νέο και το φρέσκο). και ταυτόχρονα να βρούμε τις χρυσές τομές με άλλους ανθρώπους. Αυτό αποτελεί το συλλογικό και εκεί ακριβώς δοκιμαζόμαστε, πρώτα απ’ όλα εμείς οι ίδιοι. Εκεί παίζεται το «παιχνίδι» στην συλλογικότητα.
Σε διαφορετική περίπτωση το μόνο που καταφέρνουμε να κάνουμε στην πράξη είναι να αναπαράγουμε το υπάρχων και μάλιστα με έναν πολύ συμφέρον τρόπο για τον ίδιο τον καπιταλισμό.
Ας περάσουμε από την απλή και ανώδυνη (πολλές φορές) διαμαρτυρία και διεκδίκηση στην έμπρακτη δημιουργία των κοινωνιών (ή «θυλάκων) που επηζητούμε και πιστεύουμε.
Κίνημα δεν σημαίνει μόνο ένα σύνολο ανθρώπων που απλά κατεβαίνει σε πορείες και κινηματικές εκδηλώσεις. Κίνημα είναι κάτι πολύμορφο και εμείς δυστηχώς απ’ όλη αυτή την ανατρεπτική πολυμορφεία καθόσαστε εκστασιασμένοι και μετράμε απλώς … «κεφάλια» (πόσοι δηλ. κατέβηκαν στην τάδε πορεία ή στο Σύνταγμα ή…).
Ακόμα δεν έχουμε ωριμάσει; Ακόμα δεν έχουμε ενηλικιωθεί ; ΄Η δεν θέλουμε να πάρουμε τις ζωές μας και κατ’ επέκταση τις κοινωνίες στα χέρια μας;
Ο καπιταλισμός δεν φθίρεται τόσο από τις συγκεντρώσεις-πορείες, όσο από τα οικονομικά πλήγματα εναντίων του (με εξέχον τα αυτοδιαχειριζόμενα οικονομικά πειράματα), τα πολύμορφα και πολύχρωμμα κινήματα, τις κουλτούρες της άρνησής του, τον αντίθετο τρόπο ζωής από τον μικροαστισμό (καθώς ο μικροαστός είναι ο τέλειος καταναλωτής των προϊόντων του καπιταλισμού, λόγω ηθικής και ατομισμού. Μέσω του ατομισμού ο μικροαστός αγοράζει τα πάντα , ακόμα και τα αυτονόητα, καθώς δεν εχει κοινωνικές υποστηρικτικές σχέσεις, κ.λπ).
Κομβικό σημείο όλων αυτών είναι η προσωπική αλλαγή. Χωρίς προσωπική αλλαγή το μόνο που μένει είναι η «ταμπέλα» (αριστερός, αναρχικός, οικολόγος, κ.λπ). Η ταμπέλα αποτελεί τον δούρειο ίππο του καπιταλισμού και την καταστροφή των κινημάτων.
Οι πορείες αυτό καθ’ αυτό μπορούν να αποτελέσουν εν δυνάμει και ένα κινηματικό… χόλλυγουντ. ΄Αλλωστε σε κοινωνίες θεάματος δεν ζούμε; Αλλά που ούτε μας έχει περάσει από το μυαλό…
tolos
7 Ιουνίου, 2011 3:35 μμ
Σχετικά με το «νέο» και το «φρέσκο» που επιζητούμε για το κίνημα, δεν έχω ακούσει μεγαλύτερη ηλιθιότητα (λίαν επιεικώς).
Τι «παγίδα» είναι και αυτό; Πόσω μάλλον όταν το «μοντέρνο» και το «νέο» αποτελούν ιδεολογικά κατασκευάσματα και εγκεφαλικές κατασκευές και κατά καιρούς, αυτή η φιλοσοφία μόνο τον καπιταλισμό και τον καταναλωτισμό οφελούν.
΄Ολες οι εμπορικές διαφημίσεις το «νέο» και το «φρέσκο» δεν μας πουλούν; Το νέο αυτοκίνητο, την πιο μοντέρνα τεχνολογία, κ.λπ. Αυτή δεν είναι η κυρίαρχη κουλτούρα της εποχής μας; ΄Οτι πιο νέο τόσο το καλλίτερο;
Θεωρείται τυχαίο ότι ένας από τους κύριους εκφραστές και ιδρυτές του κινήματος του φουτουρισμού ήταν ο Τομάζο Μαρινέτι; Και δεν είναι τυχαίο ότι στην συνέχεια συνδέθηκε άμεσα και πολιτικά με το φασιστικό ιταλικό κόμμα του Μπενίτο Μουσολίνι.
Ούτε όμως αποτελεί αντιπρόταση στο «νέο» και το «φρέσκο» το σκουριασμένο και το σκονισμένο (μονεταριστικός καπιταλισμός, φεουδαρχία, κ.λπ).
Μα είμαστε τόσο ηλίθιοι που προσπαθούμε με τα ίδια «μέσα» που μας παρέχει απλόχερα το σύστημα να το πολεμήσουμε; Και κατ’ ουσίαν αυτά τα «μέσα» είναι η μοναξιά και ο ατομισμός του «νέου» και του «μοντέρνου», η κατανάλωση, ο εξουσιαστικός εγωισμός και αλάθητο, κ.λπ.
Αλλά το είπαμε στην αρχή. Το σύστημα διαθέτει και το μαχαίρι και το πεπόνι και εμείς απλώς τις φωνές μας…
tolos
7 Ιουνίου, 2011 3:59 μμ
Υ.Γ. ο φουτουρισμός ιστορικά αποτελεί την «πολιτισμική» βάση του μοντερνισμού
tolos
7 Ιουνίου, 2011 3:51 μμ
Και για να σοβαρευτούμε και λίγο και πέρα από την αριθμολαγνεία των συγκεντρώσεων και των πορειών και όλη αυτή την παπαρολογία.
α. Που είναι η έμπρακτη και συνολική Αντιπρότασή μας (μια λειτουργική αντικαπιταλιστική-αντικυριαρχική αντιπρόταση στο υπάρχον πολιτικό, οικονομικό, πολιτισμικό και κοινωνικό) απέναντι στον καπιταλισμό-κυριαρχία (Μήπως αυτό το πράγμα δεν φοβάται πρώτα απ’ όλα ο καπιταλισμός);
β. Μέχρι ποιού σημείου την έχουμε προχωρήσει και δομήσει (αυτή την Αντιπρόταση) μέσα στην υπάρχουσα κοινωνία και στις υπάρχουσες συνθήκες;
γ. Μέχρι ποιού σημείου είμαστε διατεθημένοι να την φτάσουμε;
δ. Ποια είναι η δομή της πολιτικής «ουτοπίας» μας;
Αν αυτά τα τέσσερα κομβικά στοιχεία για την ανατροπή (ως προοπτική) του καπιταλισμού δεν κάτσουμε εμείς να τα επεξεργαστούμε , ποιός θα το κάνει;
Εκτός και αν βολευόμαστε με τις «ταμπέλες», οπότε αντί να μου ανεβοκατεβαίνεται Προπύλαια-Σύνταγμα δεν καθόσαστε καλύτερα να δείτε τηλεόραση; ΄Ολο και κάτι «νέο» , «φρέσκο» και μοντέρνο θα έχει να σας πουλήσει ο καπιταλισμός.
Υ.Γ. Και όσο για το «νέο» και το «φρέσκο», ψάξτε και λίγο μέσα σας. ΄Ολο και κάτι νέο και φρέσκο θα ανακαλύψεται (και πολύ πιο αυθεντικό) όχι μόνο για το κίνημα αλλά κυρίως για εσάς τους ίδιους
Spin
7 Ιουνίου, 2011 4:02 μμ
Η δικιά μου η εντύπωση είναι πως η πλειοψηφία του κόσμου δεν έχει καμία διάθεση να αμφισβητήσει ούτε τις δομές του καπιταλισμού, ούτε τον σημερινό τρόπο ζωής και οργάνωσης της κοινωνίας. Βέβαια, η αλήθεια είναι πως πέρσι τέτοιο καιρό ήμασταν στο μαύρο χάος. Οπότε, ας ελπίσουμε στην εξέλιξη 😉
Xanadu
7 Ιουνίου, 2011 4:09 μμ
αγαπημενο μου τρολ, θα συμφωνησω μαζι σου
tolos
7 Ιουνίου, 2011 4:27 μμ
΄Ασχετα αν η πλειοψηφία του κόσμου έχει ή δεν έχει την διάθεση να αμφισβητήσει τον καπιταλισμό έχω να παρατηρήσω τα εξής:
Την πλειοψηφία του κόσμου δεν την παίρνει (οικονομικά περισσότερο) από εδώ και στο εξής να είναι βολεμμένη. Δεν θα την αφήσει άλλωστε και ο ίδιος ο… καπιταλισμός (αυτό σημαίνει-επιδιώκει η εσωτερική αναδιάρθρωση-κρίση του καπιταλισμού στην εποχή μας). Σ’ αυτό να προσθέσουμε και την κουλτούρα της ανατροπής, η οποία εκφράζεται δυναμικά πλέον (και με θετικά πολλές φορές αποτελέσματα) απέναντι στην πλειοψηφία του κόσμου, η οποία πλειοψηφία την δέχεται πιο θετικά απ’ ότι οποιαδήποτε άλλη φορά.
Το ζήτημα είναι να εξελίσσεται η ιδέα (σύμφωνα με την προσέγγιση του ΄Εγελου), εν προκειμένου της ανατροπής. Αυτή διαμορφώνει και αυτή καθορίζει καταστάσεις.
Μέχρι την εποχή μας αυτή η «ιδέα» που εξελισσόταν στο κοινωνικό γίγνεσθαι και διαμόρφωνε και καθόριζε καταστάσεις ήταν αυτή του καπιταλισμού-νεοφιλελευθερισμού-κυριαρχίας.
Γι’ αυτό προηγουμένως μίλησα για μια συνολική και έμπρακτη Αντιπρόταση (εγελιανή ιδέα) απέναντι στο υπάρχον σύστημα. Χωρίς αυτή είμαστε χαμένοι. ΄Οχι μόνον εμείς αλλά και η πλειοψηφία του κόσμου γενικότερα.
Spin
7 Ιουνίου, 2011 4:15 μμ
έτσι μπράβο. αν ΟοΟΟοοΟοΛΟΙ συμφωνήσετε μαζί μου θα μας βγάλω από την κρίση στο πιτς φιτίλι. Τι κυβερνηση τεχνοκρατών και αηδίες…ΤΑ ΤΡΟΛ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ 😀
Xanadu
7 Ιουνίου, 2011 4:32 μμ
μανικακος
7 Ιουνίου, 2011 5:06 μμ
ΜΑ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ….. 😀 😀 😀
tolos
7 Ιουνίου, 2011 4:16 μμ
«Κάποτε ένας πήγε και χτύπησε την πόρτα του Αγαπημένου. Ο Αγαπημένος τότε ρώτησε: «Ποιός είναι;» και τότε εκείνος απάντησε: «Εγώ!» Τότε η φωνή του Αγαπημένου απάντησε: «Εδώ δεν υπάρχει χώρος για μένα και για σένα .» Και η πόρτα έμεινε κλειστή.
Μετά απο έναν χρόνο μοναξιάς ,περιπλάνησης και στερήσεων ο άνθρωπος ξαναπήγε στη πόρτα του Αγαπημένου σίγουρος πλέον για τον εαυτό του και την ξαναχτύπησε.
Τότε η φωνή του Αγαπημένου ξαναέκανε την ίδια ερώτηση: «Ποιός είναι;;;» Και ο άνθρωπος απάντησε: «Εγώ!» Τότε η φωνή του Αγαπημένου απάντησε: «Εδώ δεν υπάρχει χώρος για μένα και για σένα .» Και η πόρτα έμεινε κλειστή.
Ο άνθρωπος συνέχισε την περιπλάνησή του και δοκίμασε κάθε τι που θα μπορούσε να κάνει την πόρτα να ανοίξει. Ξαναπήγε στην πόρτα του Αγαπημένου και την ξαναχτύπησε.
Τότε η φωνή του Αγαπημένου ξαναέκανε την ίδια ερώτηση: «Ποιός είναι;» Και ο άνθρωπος απαντάει : «Εγώ!» Τότε η φωνή του Αγαπημένου απαντάει για άλλη μια φορά: «Εδώ δεν υπάρχει χώρος για μένα και για σένα .» Και η πόρτα έμεινε παρέμεινε κλειστή.
Τότε ο άνθρωπος φεύγει απογοητευμένος μέχρι που κατάλαβε. Ξαναπηγαίνει ύστερα από καιρό στην πόρτα και την χτυπάει. Τότε η φωνή του Αγαπημένου ξανακάνει την ίδια ερώτηση: «Ποιός είναι;» Και ο άνθρωπος απαντάει : «Εσύ!»
Τότε η πόρτα άνοιξε μονομιάς…»
tolos
7 Ιουνίου, 2011 4:30 μμ
lascapigliata
7 Ιουνίου, 2011 7:23 μμ
Ακούγονται διάφορα όπως να δημιουργηθεί εκτελεστικό όργανο ή ακόμα και να ιδρυθεί καινούριο κόμμα, που θα απαιτήσει αλλαγή του συντάγματος.
Η αλήθεια είναι ότι είμαστε σαν τα νεογέννητα, που δεν ξέρουν ακόμα τί και πώς να διεκδικήσουν. Πιστεύω όμως ότι έχει γίνει η ρήξη στη σκέψη, με το πώς ήταν τα πράγματα προ κρίσης. Δηλαδή η πλειοψηφία αντιλαμβάνεται ότι ο τρόπος που πήραμε ως τώρα ήταν λανθασμένος.
Το θέμα είναι ότι όπως δεν μπορείς να περιμένεις από ένα νεογέννητο να τρέξει μαραθώνιο, αντίστοιχα δεν μπορείς να περιμένεις και την συνειδητοποιήση μιας δραστικής αλλαγής στην καθημερινή ζωή που απαιτείται, είτε αυτό λέγεται ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος, είτε αμεσοδημοκρατία, είτε αυτοδιαχειριστικό μοντέλο.
Εγώ περιμένω μια μέρα τη σειρά, και διαρκώς εκπλήσσομαι, πρέπει να ομολογήσω, με τη δυναμική που υπάρχει. Εκεί που περιμέναμε όλοι να ξεφουσκώσει, συνεχώς κατεβαίνουν περισσότεροι άνθρωποι.
Αυτο από μόνο του έχει ήδη αλλάξει τον τρόπο που διεκδικούμε και το πώς βλέπουμε τους ευατούς μας. Τα πράγματα δεν θα είναι τα ίδια ξανά. Οπότε πάμε μια μέρα τη σειρά, σαν τους ανώνυμους αλκοολικούς, μέχρι να ανεξαρτητοποιηθούμε πλήρως από την προβατοποιήση, γιατί είναι και αυτό μια πρέζα, όπως και να το κάνεις.
nefeli7
10 Ιουνίου, 2011 9:05 μμ
άπειρα ευγε κι από μένα, mind the gap.
το κείμενο αυτό, προσωπικα θα φροντίσω να μοιραστεί, φωτοτυπημένο, σε πολυκατοικίες, σε γειτονιές, και σε πλατείες.