Aπό το βιβλίο »Η κοινωνία της αυτοδιεύθυνσης και οι εχθροί της» του Heleno Sana
..Πιστεύω ότι το σύστημα εκείνο που καλύτερα ανταποκρίνεται στις ανάγκες και στα ιδανικά της μετακαπιταλιστικής κοινωνίας είναι αυτό της αυτοδιεύθυνσης. Τι είναι η αυτοδιεύθυνση; Είναι η απόπειρα οργάνωσης της ζωής του ανθρώπου πάνω στη βάση το αυτοκαθορισμού, της ελευθερίας και της εθελοντικής συμμετοχής του κάθε πολίτη στις εργασίες της κοινότητας. Είναι λοιπόν, το αντίθετο της κάθετης εξουσίας που έχει επικρατήσει μέχρι σήμερα, σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό, στις ανθρώπινες κοινωνίες.
{…} Όπως δε όλα τα παγκόσμια ιδανικά, έτσι και η αυτοδιεύθυνση, ασφαλώς, αναδύεται ακριβώς από τις ρίζες του λαού, βασίζεται στο λαό και δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί παρά μόνο από το λαό.
{…} Για να το πούμε και με τα λόγια του Μάρκοβιτς: «Αυτοδιεύθυνση σημαίνει ότι οι διευθύνουσες λειτουργίες δεν ασκούνται από καμία εξουσία εκτός κοινωνίας, παρά από τους ίδιους τους παραγωγούς της κοινωνικής ζωής σε κάθε της έκφανση. Αυτοδιεύθυνση σημαίνει την υπέρβαση του αιώνιου διαχωρισμού της κοινωνίας ανάμεσα σε ιστορικά υποκείμενα και αντικείμενα, ανάμεσα σε διευθύνοντες και εκτελεστές».
{…} Ως προδρόμους της αυτοδιεύθυνσης θεωρώ όλα εκείνα τα συστήματα ιδεών και τα ιστορικά κινήματα που υπερασπίστηκαν την ελευθερία του ανθρώπου και ταυτόχρονα την κοινωνική ισότητα. Αν έπρεπε να ονομάσω κάποιους θεωρητικούς που υπερασπίστηκαν και ουσιαστικά παρουσίασαν την ιδέα της αυτοδιεύθυνσης, θα ανέφερα τους Γκόντγουιν, Φουριέ, Όουεν και τον αντιεξουσιαστικό σοσιαλισμό γενικότερα, πρωτίστως τον Προυντόν. Σε παγκόσμιο επίπεδο δεν χωρά αμφιβολία ότι οι Μαρξ και Ένγκελς επιζητούσαν επίσης μια αυτοδιευθυνόμενη οργάνωση της κοινωνίας, όμως πέρα από το γεγονός ότι εισήγαγαν την έννοια της δικτατορίας του προλεταριάτου ως φάσης μετάβασης από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό- ασυμβίβαστης με τις αρχές της αυτοδιεύθυνσης- πρέπει να θυμόμαστε, όπως λέει ο μαρξιστής Στογιάνοβιτς, «ότι ο Μαρξ έγραψε πολύ σποραδικά για την αυτοδιεύθυνση».
{…} Σε γενικές γραμμές θα μπορούσε να ειπωθεί ότι μεγάλο μέρος του εργατικού κινήματος της ηρωικής εποχής κινητοποιήθηκε από ιδέες θεμελιωδώς αυτοδιαχειριστικές. Ως παραδείγματα συγκεκριμένων προσπαθειών αυτοδιεύθυνσης θα παραθέσω την Παρισινή Κομμούνα, τα Σοβιέτ του 1905 και του 1917, τα εργατικά συμβούλια στη Γερμανία μεταξύ 1919 και 1920, τα «consiggli di fabrica» (εργοστασιακά συμβούλια) στο Μιλάνο μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, τα ισραηλινά κιμπούτς, και ιδιαίτερα τις ελευθεριακές κολεκτίβες που αναπτύχθηκαν από τη CNT κατά τη διάρκεια του Ισπανικού Εμφυλίου.
{…} Είναι ξεκάθαρο ότι το κίνημα για την αυτοδιεύθυνση δεν θα μπορέσει να υπερβεί τον σημερινό εμβρυακό του χαρακτήρα αν δεν εξουδετερώσει προηγουμένως τη φαύλη ηγεμονία που ασκεί σήμερα η θεσμική αριστερά. Η μονοπώληση της εργατικής συνείδησης από τα σοσιαλδημοκρατικά, σοσιαλιστικά και κομμουνιστικά κόμματα αποτελεί ένα από τα πρωταρχικά εμπόδια για την εγκαθίδρυση ενός καθεστώτος αυτοδιεύθυνσης. Τα πολιτικά κόμματα μπορούν να χρησιμοποιηθούν μερικές φορές ως βοηθητικά στον αγώνα ενάντια στον καπιταλισμό, εφόσον υπάρχουν, θα πρέπει να στηρίζονται τα πιο προοδευτικά από αυτά, έχοντας πάντα κατά νου ότι η απελευθέρωση της εργατικής τάξης, αν είναι να συμβεί, θα επιτευχθεί μόνο μέσα από τους κόλπους των αγωνιστικών της οργάνων, που είναι τα ανεξάρτητα συνδικάτα, τα εργατικά συμβούλια, οι εργοστασιακές επιτροπές, οι συνελεύσεις και οι άλλες μορφές προλεταριακής δράσης και οργάνωσης.
{…} Η αυτοδιεύθυνση δεν μπορεί να αποδεχθεί το σφετερισμό της πολιτικής δραστηριότητας από καμία ομάδα ή ιδιαίτερη τάξη, δεν μπορεί να αποδεχθεί ότι μια ελίτ επαγγελματιών πολιτικών κρατά στα χέρια της τις τύχες όλης της κοινωνίας. Η αυτοδιεύθυνση οφείλει να επιζητεί την ολική κατάργηση της παραδοσιακής διχοτομίας μεταξύ των κυβερνώντων και των κυβερνωμένων και την αντικατάσταση της από ένα σύστημα το οποίο θα βασίζεται στην ισότητα ή αμοιβαιότητα των ευθυνών, των υποχρεώσεων και των δικαιωμάτων, κάτι που απαιτεί την ενεργή συμμετοχή όλων των πολιτών στη «res publica».
{…} Να είσαι ελεύθερος δεν σημαίνει να καταθέτεις κάθε τέσσερα χρόνια ένα ψηφοδέλτιο στις κάλπες, ούτε να ακούς παθητικά κατά τη διάρκεια αυτής της μακράς περιόδου τους λόγους των πολιτικών που βρίσκονται εκ περιτροπής μέσα ή έξω από τη Βουλή. Να είσαι ελεύθερος σημαίνει να έχεις τη δυνατότητα να παρεμβαίνεις με τρόπο μόνιμο και κανονιστικό στις αποφάσεις της κοινότητας στην οποία ζεις. Αυτό σημαίνει να ζεις ελεύθερος, αυτό σημαίνει αυτοδιεύθυνση.
{…} Αυτοδιεύθυνση θα υπάρξει όταν κανείς δεν θα έχει το δικαίωμα να διατάσσει τους άλλους αλλά και κανείς δεν θα είναι καταδικασμένος να υπακούει σε άλλο άτομο, και το δίχως άλλο η κοινοτική ζωή θα λειτουργεί αποτελεσματικά και χωρίς μεγάλες διαμάχες. Όταν έρθει αυτή στιγμή θα επιβεβαιωθεί το αξίωμα του Μοντεσκιέ: «Σε ένα ελεύθερο κράτος, όποιος νομίζει ότι έχει ελεύθερη ψυχή πρέπει να κυβερνιέται από τον ίδιο του τον εαυτό». Αν το εργατικό κίνημα δεν επιστρέψει στις ρίζες του, αν συνεχίσει να είναι έρμαιο της ποδηγέτησης των ξεπουλημένων στην αστική τάξη εργατοπατέρων ή των επαγγελματιών πολιτικών, αυτοδιεύθυνση δεν θα μπορέσει να πραγματοποιηθεί.
2) Οι κίνδυνοι της αυτοδιεύθυνσης
{…} Η αυτοδιεύθυνση δεν είναι ένα θρησκευτικό πιστεύω με αμετάβλητες αρχές, αλλά ιστορική διαδικασία σε συνεχή ροή, στηριζόμενη όχι σε κανονισμούς και διατάξεις, όπως οι διάσημοι 21 όροι που επέβαλε ο Λένιν στα κόμματα της Τρίτης Διεθνούς, αλλά στην ικανότητα και στην προετοιμασία του κάθε πολίτη. Αν εκλείπει η προϋπόθεση αυτή δεν εξυπηρετούν σε τίποτα τα προγράμματα αυτοδιεύθυνσης και οι κανονιστικές ρυθμίσεις, όπως επίσης και οι συναντήσεις, οι συνελεύσεις, τα συνέδρια και οι συλλογικές αποφάσεις.
Όταν ξέσπασε ο ισπανικός εμφύλιος, το ελευθεριακό κίνημα δεν διέθετε κάποιο προγραμματικό σχέδιο για τις κολεκτιβοποιήσεις, καθώς όμως η πλειοψηφία των αγωνιστών του προετοιμαζόταν σταθερά για να επιχειρήσει ένα τέτοιο εγχείρημα, δεν ήταν δύσκολο να αυτοσχεδιάσει και να τις κάνει να λειτουργήσουν γρήγορα και αποτελεσματικά, παρόλο που οι αντικειμενικές συνθήκες ήταν πολύ αντίξοες.
Η αυτοδιεύθυνση, περισσότερο από ένα πρόγραμμα, αξιώνει έναν τρόπο ζωής, μια συγκεκριμένη ανθρώπινη στάση. Να διαμορφώσουμε τους ανθρώπους, να τους μάθουμε να είναι ελεύθεροι, δίκαιοι και ανεκτικοί• αν το επιτύχουμε αυτό, τότε θα έχουμε επιτύχει αυτοί οι άνθρωποι κάθε στιγμή να γνωρίζουν, χωρίς να χρειάζεται να συμβουλεύονται κανένα αφεντικό και κανέναν κανονισμό, εκείνο που πρέπει να κάνουν για να είναι χρήσιμοι στην κοινωνία. Η αυτοδιεύθυνση ξεκινά από τη στιγμή εκείνη κατά την οποία γνωρίζει κανείς τι είναι δίκαιο και τι άδικο, όταν εκπληρώνει το καθήκον του όχι από φόβο ή πάθος για κέρδος, όπως συμβαίνει σήμερα, αλλά επειδή του το υπαγορεύει η συνείδησή του. Θα όριζα λοιπόν την αυτοδιεύθυνση ως ένα ιστορικό στάδιο όπου κάθε άτομο νιώθει την ενδόμυχη ανάγκη να εκπληρώνει εθελοντικά το καθήκον του, ένα ιστορικό στάδιο το οποίο είχε ήδη προβλέψει ο Γκόντγουιν πριν από δύο αιώνες: «Οφείλουμε να επιθυμούμε ειλικρινά ότι ο κάθε άνθρωπος θα είναι αρκετά σοφός ώστε να αυτοκυβερνάται χωρίς την παρέμβαση κανενός επιβαλλόμενου εμποδίου».
{…} Πρέπει να μείνουμε μακριά από τη μυθοποίηση της αυτοδιεύθυνσης και από το να τη θεωρήσουμε μαγική συνταγή, ικανή να επιλύσει όλα τα προβλήματα του ανθρώπου και της κοινωνίας. Αν, από τη μια μεριά, το μοντέλο της αυτοδιεύθυνσης μπορεί να υπάρχει ως εναρκτήριο σημείο υπέρβασης των μεγαλύτερων αντιφάσεων της καπιταλιστικής κοινωνίας, από την άλλη μέσα σε ένα τυπικά αντικαπιταλιστικό πλαίσιο μπορεί εύκολα να παράξει νέες και απρόβλεπτες μορφές αλλοτρίωσης, χειραγώγησης και καταπίεσης, όπως έχει επισημάνει εξάλλου και ο γιουγκοσλάβος μαρξιστής Ρούντι Σούπεκ: «Ακόμα και μια αταξική κοινωνία μπορεί να εκπροσωπεί μια ολοκληρωτικά αλλοτριωμένη μορφή της ανθρώπινης ύπαρξης».
Ένας από τους πιθανούς κινδύνους της αυτοδιεύθυνσης είναι ότι στο εσωτερικό των θεσμών και των μηχανισμών της κυοφορούνται κρυφοί ανταγωνισμοί, λιγότερο ή περισσότερο χονδροειδείς, ανάμεσα στις παγκόσμιες απαιτήσεις της κοινωνίας και στα συμφέροντα των ατόμων και των ιδιαίτερων ομάδων που υπάρχουν σε αυτήν. Υπάρχει, πράγματι, ο κίνδυνος να υπονομευτεί η αυτοδιεύθυνση, σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό, από τον παρτικουλαρισμό (τα ιδιαίτερα συμφέροντα) των μικροαυτοδιαχειριζόμενων ομάδων. Ο Στογιάνοβιτς, που έχει μελετήσει «in extenso» (σημ. Ελευθεριακού: «εξ’ ολοκλήρου») τούτη την προβληματική, λέει: «Η γιουγκοσλαβική μαρξιστική θεωρία αντιπαραθέτει δικαιολογημένα την αυτοδιαχείριση στον κρατισμό. Η πρόσφατη ανάπτυξή της όμως οδήγησε στην ανάδυση ενός ανταγωνισμού μέσα στην ίδια την αυτοδιαχείριση: τον ανταγωνισμό ανάμεσα στην κοινωνική αυτοδιαχείριση και στην παρτικουλαριστική αυτοδιαχείριση των επιμέρους ομάδων. Έχει έρθει ή ώρα να επισημανθεί ότι συγκεκριμένες αυτοδιαχειριζόμενες ομάδες εκμεταλλεύονται και βάζουν σε κίνδυνο άλλες αυτοδιαχειριζόμενες ομάδες και την κοινωνική ολότητα».
3) Η Ηθική της αυτοδιεύθυνσης
Η αυτοδιεύθυνση αξιώνει διττό έργο: από τη μια μεριά, αποσκοπεί σε ένα εξωτερικό μετασχηματισμό της κοινωνίας, των πολιτικών, κοινωνικών, οικονομικών και πολιτισμικών της θεσμών• από την άλλη, αποσκοπεί σε έναν εσωτερικό μετασχηματισμό του ανθρώπου. Και οι δύο στόχοι συνδέονται με έναν άρρηκτο διαλεκτικό δεσμό: αν θελήσει κανείς να αφαιρέσει μία εκ των δύο διαστάσεων, η εγκαθίδρυση της αυτοδιεύθυνσης θα είναι αδύνατο να επιτευχθεί. Κατά βάθος λοιπόν πρόκειται περί ενοποίησης της επανάστασης και της παιδαγωγικής ή, αν θέλετε, της θεωρίας και της πράξης, της δράσης και του στοχασμού.
Η αυτοδιεύθυνση δεν μπορεί να γίνει κατανοητή παρά σαν μια μακρά διαδικασία αυτομόρφωσης της εργατικής τάξης και των κοινωνικών ομάδων που ταυτίζονται με το εργατικό ιδεώδες. Δεν μπορεί να είναι αποτέλεσμα αυτοσχεδιασμού, πρέπει να κατακτηθεί βήμα-βήμα, μέσα από μια τεράστια προσπάθεια υπέρβασης, γνωρίζοντας ότι και αυτή θα σκοντάφτει ξανά και ξανά σε κάθε είδους αντικειμενικές και υποκειμενικές δυσκολίες. Ήδη από μόνο του το έργο της απελευθέρωσης του εργαζόμενου από τα ηθικά και ανθρώπινα στίγματα που παρήγαγε ο καπιταλισμός θα αποδειχτεί ιδιαίτερα επίπονο. Αν η αυτοδιεύθυνση επιθυμεί να φτάσει στην ανάπτυξη όλων των θεωρητικών και πρακτικών δυνατοτήτων της, δεν μπορεί παρά να είναι ένα πρόταγμα για την ολοκληρωτική απελευθέρωση του ανθρώπου, και το ιδανικό αυτό απαιτεί, ως μη αναστρέψιμη συνθήκη, την ανάδυση μιας νέας ανθρώπινης υποκειμενικότητας.
{…} η αυτοδιεύθυνση δεν έχει ως υπέρτατο στόχο της το μετασχηματισμό των μεθόδων παραγωγής και διανομής, αλλά το μετασχηματισμό της ίδιας της προσωπικότητας του ατόμου, τη δημιουργία ενός τύπου ανθρώπου ανώτερου από αυτόν που αναπαράγει η καταναλωτική κοινωνία. Η εγκαθίδρυση της αυτοδιεύθυνσης ούτως ώστε οι εργαζόμενοι να μπορούν να καταναλώνουν περισσότερα αυτοκίνητα και ψυγεία δεν θα άξιζε τον κόπο. Αξία έχει ο αγώνας για μια αυτοδιευθυνόμενη κοινωνία μόνο όταν ξεκινούμε από την προϋπόθεση ότι η εγκαθίδρυσή της θα κάνει δυνατή την ανάδυση μιας νέας κοινωνικής τάξης που θα βασίζεται στην ευαισθησία, τη γενναιοδωρία, τη συντροφικότητα και την ευγενή πρόθεση. Ο ύστατος στόχος της αυτοδιεύθυνσης είναι ξεκάθαρος: Η λειτουργία ενός ανώτερου τύπου ανθρώπου, όπως το έλεγε και ο Ρούντι Ντούτσκε, «χωρίς τη δημιουργία ενός νέου τύπου ανθρώπου, η μόνιμη επανάσταση είναι αδύνατη».
{…} Για να μετασχηματιστεί όμως αυτό το ιδανικό σε απτή πραγματικότητα, είναι απαραίτητο ο άνθρωπος να μάθει να καθοδηγείται από τη δική του συνείδηση, ήδη εν μέσω καπιταλιστικής κοινωνίας να είναι σε θέση να εκπληρώνει τις κοινωνικές και ανθρωπιστικές του υποχρεώσεις χωρίς να χρειάζεται κανείς να τον υποχρεώνει για τούτο. Ο εργάτης δεν πρέπει να μάθει μόνο να αποσπά συγκεκριμένα οικονομικά οφέλη από την αστική τάξη• ακόμα πιο σημαντικό είναι να μάθει να δρα σύμφωνα με μια αντι-αστική ηθική, με μια ηθική της αυτοδιεύθυνσης. Αν δεν είναι ικανός για κάτι τέτοιο, όσα υλικά πλεονεκτήματα και αν κατακτήσει, δε θα καταφέρει να χειραφετηθεί από τον αστικό ζυγό. Η χειραφέτηση δεν σημαίνει προσέγγιση ενός οικονομικού επιπέδου ίσου με εκείνο της αστικής τάξης, αλλά δημιουργία ενός συστήματος ζωής και κοινωνικής οργάνωσης που θα βασίζεται στη δικαιοσύνη, στην ισότητα, στη συντροφικότητα και στις άλλες εγγενείς αξίες της προλεταριακής ηθικής.
{…} εμείς πιστεύουμε ότι η θεμελιώδης μηχανή της αυτοδιεύθυνσης είναι η αυτομόρφωση και η αυτοτελειοποίηση της φυσικής και ιστορικής προσωπικότητας του ανθρώπου, κι ότι αν αυτό δεν συμβεί, τότε καθόλου ή πολύ λίγο θα χρησιμεύσουν οι οικονομικοί μετασχηματισμοί.
{…} Δεν υποστηρίζω ότι η εγκαθίδρυση μιας νέας ηθικής θα είναι εύκολη υπόθεση, αλλά ούτε και θεωρώ ότι είναι αδύνατη, υπό την προϋπόθεση ότι δεν θα πιστέψουμε ότι μπορεί κάτι τέτοιο να επιτευχθεί σε σύντομο χρονικό διάστημα.
{…}Σήμερα γνωρίζουμε ότι ο άνθρωπος δεν χαρακτηρίζεται μόνο από καλοσύνη, αλλά ότι μπορεί να είναι επίσης, σε μεγάλο βαθμό, επιθετικός και καταστρεπτικός, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι έχει χάσει για πάντα τις ανώτερες ανθρωπολογικές του ρίζες.
{…} Όσο και να πολλαπλασιάζεται το κακό και η ποταπότητα, θα υπάρχουν πάντοτε άτομα, κοινωνικές ομάδες και κινήματα που θα σώζουν την ηθική παράδοση του ανθρώπινου είδους επιλέγοντας το μονοπάτι του καλού, την αλήθεια, τη δικαιοσύνη και την ανιδιοτέλεια. Η αυτοδιεύθυνση μπορεί να αποτελεί ένα από αυτά τα ρεύματα ανανέωσης.
Αποσπάσματα απαντήσεων του Heleno Sana από συνέντευξη δημοσιευμένη στην εφημερίδα της ισπανικής αναρχοσυνδικαλιστικής οργάνωσης CNT, φύλλο Ιανουαρίου 2007
{…} Κατά τα άλλα οι άνθρωποι αντιδρούν πάντα με τον ίδιο τρόπο, είτε έχει να κάνει με εγωισμό και επιθετικότητα, είτε με γενναιοδωρία και πραότητα. Κι επειδή το φόντο δεν αλλάζει ποτέ, ο άνθρωπος πρέπει πάντα να ξεκινά πάλι από την αρχή, όσο σύγχρονος κι αν είναι. Οι επιλογές του είναι ίδιες με αυτές του ανθρώπου των σπηλαίων: είσαι καλός ή κακός, σκοτώνεις ή βοηθάς. Κι επειδή σκέφτομαι με αυτόν τον τρόπο, μου αρέσει η ελευθεριακή αντίληψη για τον άνθρωπο, τη ζωή και την κοινωνία που είναι εξόχως ελληνική. Όσο κι αν μιλάει για τη διαλεκτική, ο μαρξισμός είναι όπως κι ο Χέγκελ, ντετερμινιστής, πιστεύει πως η απελευθέρωση θα έρθει μέσω της ιστορικής προόδου, όχι από το ίδιο το άτομο. Ο ελευθεριακός αντιθέτως στηρίζεται στην ηθική στάση καθενός, εδώ και τώρα. Γι’ αυτό επαναστατεί αυθόρμητα ενάντια στην αδικία. Ενώ η βάση του αναρχισμού είναι η ηθική, τόσο ο Μαρξ όσο κι Χέγκελ την γελοιοποιούν.
Εγώ λοιπόν όχι. Σ’ αυτό είμαι Έλληνας εκατό τοις εκατό, και σκέφτομαι όπως ο Σωκράτης κι ο μαθητής του, ο Πλάτωνας• ότι αλήθεια δεν είναι τίποτε άλλο παρά το καλό. Γι’ αυτό κι επαναλαμβάνουν ξανά και ξανά ότι είναι καλύτερο να υποστεί κανείς μια αδικία παρά να τη διαπράξει. Μια ανυπέρβλητη αλήθεια την οποία ο Σωκράτης υπερασπίζεται για τελευταία φορά μπροστά στους δικαστές του στον Άρειο Πάγο και την οποία μεταδίδει στους μαθητές του λίγο πριν πεθάνει. Μερικούς αιώνες μετά έρχεται ο Ιησούς Χριστός, ο οποίος είναι επίσης μια μεγάλη μορφή την οποία θαυμάζω και σέβομαι. Φτωχός και προλετάριος, όπως οι πρώτοι του μαθητές, κήρυξε την αγάπη προς τον πλησίον.
Ήταν όμως η ηθική του Σωκράτη λιγότερο ανώτερη απ’ αυτήν του Ιησού και των Εντολών; Η σύνδεση της έννοιας της ευτυχίας με την έννοια του αγαθού είναι η βασική συνεισφορά της Σωκρατικής/Πλατωνικής φιλοσοφίας, υιοθετούμενη επίσης από τον Αριστοτέλη, αν και εκείνος, περισσότερο εμπειρικός, αποστασιοιποείται από ορισμένες θέσεις τους. Κι αυτό που ήταν έγκυρο πριν από δυόμισυ χιλιάδες χρόνια εξακολουθεί να είναι και σήμερα.{…} Κάθε ιδεολογία η οποία δεν κάνει αυτοκριτική και θεωρεί ότι κατέχει την απόλυτη αλήθεια είναι καταδικασμένη να ολισθήσει στο δογματισμό και τον αποκλεισμό του άλλου ως συνομιλητή, εν ανάγκη εξαφανίζοντάς τον πραγματικά. Κάτι τέτοιο δεν μπορεί να γίνεται ούτε δικαιολογείται στο όνομα καμίας πίστης ή συστήματος ιδεών. Ο Τολστόι δήλωνε αναρχικός, αποκήρρυτε όμως τη βία. Το ίδιο κι ένας άλλος αναρχικός, ο Γκάντι. Κι αν τους κατονομάζω είναι γιατί σκέφτομαι όπως αυτοί.
konstantinos
2 Ιουνίου, 2011 1:09 πμ
Βάζεις φωτιές τώρα, αλλά είναι θαυμάσιο κείμενο.
ΑναρχόΒλαχος
2 Ιουνίου, 2011 1:10 πμ
🙂
βασικα ειναι και πολυ επικαιρο..
konstantinos
2 Ιουνίου, 2011 1:18 πμ
Το έστειλα όπου μπορούσα, είναι πολύ επίκαιρο…
ΑναρχόΒλαχος
2 Ιουνίου, 2011 1:59 πμ
🙂
risinggalaxy
2 Ιουνίου, 2011 2:10 πμ
Μπράβο ρε φίλε, και που να ήξερες τι project ετοιμάζω με βάση το κείμενο του Sana από το βιβλίο. 🙂
anarchovlaxos
2 Ιουνίου, 2011 7:14 μμ
οταν ετοιμαστει θα το μαθουμε φανταζομαι
🙂
DrAluca
2 Ιουνίου, 2011 2:12 πμ
Δεν ηξερα οτι εισαι τοσο ηληκιομενος….μπραβο…
😉
Χαμογελατε…
Γαλαξιάρχης (ex Zaphod)
2 Ιουνίου, 2011 2:39 πμ
Θαυμάσιο
DrAluca
2 Ιουνίου, 2011 2:51 πμ
Ενα τσιγαρακι να κερασω κυριε Γαλαξιαρχα μας για να απολαυσετε το κειμενο?
😛
Χαμογελατε…
Γαλαξιάρχης (ex Zaphod)
2 Ιουνίου, 2011 10:12 πμ
‘σααα πέρα, άπλυτε Τσιγαρομπάχαλε!
simon
2 Ιουνίου, 2011 10:19 πμ
Γαλαξιάρχα μου, επειδή δεν την κατέχετε καλά τη διάλεκτο, επιτρέψτε μου να σας διορθώσω. Η φράση είναι: Άϊ σιαααπέρα, ρε (ακολουθούν όσοι και όποιοι χαρακτηρισμοί επιθυμείτε)! 🙂 🙂
μανικακος
2 Ιουνίου, 2011 10:28 πμ
αχαχαχχαα…. 🙂 🙂 🙂
πεσ’τα ρε Simon 😀
…που κανανε τρεντυ την γλωσσα της επαρχιας….!!!!!!!
Γαλαξιάρχης (ex Zaphod)
2 Ιουνίου, 2011 10:38 πμ
Ζητώ ταπεινά συγγνώμη. Ως βλάχος κάτω από τ’ αυλάκι θα έπρεπε να είμαι πιο επιμελής με την αλλοδαπή βλαχική. Ή καλύτερα να φωνάξω:
ΝΑ ΦΥΓΟΥΤΕ ΡΕ! ΑΣΤ’ ΑΥΤΟΥ! 😛
simon
2 Ιουνίου, 2011 10:45 πμ
Ά, είνι κι άλλοι, χειρότεροι απ’ τ΄εμάς! 😀 😀 😀
ΧΑΖΟΥΛΗΣ
2 Ιουνίου, 2011 3:41 πμ
Οι ειδήσεις είναι πλέον μόνο στα πεζοδρόμια,
εκεί θα ξαναγραφτεί η ιστορία μας. Άμα γουστάρετε ελάτε να πάρετε μέρος.
Είναι τρομερό σχολείο ο δρόμος και η γενιά μας δεν τον έζησε έτσι όπως πρέπει.
Μαθήματα ζωής
denyal
2 Ιουνίου, 2011 4:57 πμ
Ποια μαθήματα ζωής; Ποιο σχολείο και τι σε έμαθε; Εσύ στο προηγούμενο ποστ χαρακτηρίζεις φασίστες (τα bold σε μάραναν) το Μ-Λ επειδή μοίραζε φυλλάδια στην πλατεία Συντάγματος και λίγο πιο πριν μας ενημερώνεις ότι «Ο Αναρχισμός με το Φιλελευθερισμό ταυτίζονται σε απίστευτο βαθμό.» επειδή αγαπούν την ελευθερία και θα αποποινικοποιήσουν τα ναρκωτικά και κάτι τέτοια.
Τι να πω.. Ο Φώτης τι λέει για όλα αυτά; Ταυτίζεται σε απίστευτο βαθμό;
Mitsaras
2 Ιουνίου, 2011 12:55 μμ
lol
ΧΑΖΟΥΛΗΣ
4 Ιουνίου, 2011 2:02 πμ
Ισως πονάει αλλα άμα μελετήσετε και τα δυο οικονομικά μοντέλα θα βρειτε αρκετά κοινά σημεία. Προφανώς και δεν είναι ίδια…
Επιπλέον μη ξεχνάτε οτι η κάθε θεωρία εχει ενα σορό ρεύματα.
ο Φώτης ειμαι εγώ, στη πραγματικότητα ειμαι ο Κουβελης και θελω να διαβάλλω το κίνημα εκ των εσω.
Παιδιά μη τα παίρνεται ολα στα σοβαρά, ο καθένας την άποψη του λεει…χαλαρά.
ΧΑΖΟΥΛΗΣ
4 Ιουνίου, 2011 2:09 πμ
το «οικονομικα» ειναι λαθος «ιδεολογικα» εννοω.
risinggalaxy
2 Ιουνίου, 2011 3:06 μμ
ρε φίλε ώρες ώρες όντως κάπου το χάνεις. φιλικά πάντα
ΧΑΖΟΥΛΗΣ
4 Ιουνίου, 2011 2:06 πμ
Προσπαθώ και εγώ, μη νομίζεις, δεν είναι τόσο εύκολο για όλους. Μακαρι να βγει κατι όμορφο και δε με ενδιαφέρει οτυε το τι ιδεολογία θα έχει ουτε τι γραμμή θα ακολουθεί.
katy
2 Ιουνίου, 2011 6:57 πμ
“Πρέπει να είσαι η αλλαγή που θέλεις να έρθει”.
Mohandas «Mahatma» Karamchand Gandhi (1869-1948), Ινδός Ηγέτης.
simon
2 Ιουνίου, 2011 8:32 πμ
Θεωρητικά, εξαιρετικό κείμενο!
Πρακτικά, απελπιστικά απαισιόδοξο. Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι για να πραγματοποιηθεί θα πρέπει να οδηγηθεί ο άνθρωπος στο » μονοπάτι του καλού, την αλήθεια, τη δικαιοσύνη και την ανιδιοτέλεια», στην » ισότητα, τη συντροφικότητα και στις άλλες εγγενείς αξίες της προλεταριακής ηθικής».
Απλά πράγματα, δηλαδή… 😦 😦
Spin
2 Ιουνίου, 2011 9:23 πμ
Μπράβο ρε βλάχε 😀
Spin
2 Ιουνίου, 2011 10:32 πμ
Πάντως, για να τα λέμε όλα, αυτά που λέει ο ισπανός, τα έλεγε ο Ανδρέας χρόνια πριν. Τέλος πάντων, ετοιμάζω άρθρο για αυτό .
Γαλαξιάρχης (ex Zaphod)
2 Ιουνίου, 2011 10:40 πμ
Κι ο σύντροφος Καντάφι.
Spin
2 Ιουνίου, 2011 10:47 πμ
αυτόν τον φάγανε οι μαρξιστές ;P
Capybara
2 Ιουνίου, 2011 11:18 πμ
Ενδιαφέρων τύπος.
Δεν με έπεισαν τα εξής σημεία:
α) Ότι η αλλαγή θα προκύψει από την ηθική επανάσταση του καθενός προσωπικά (και όχι π.χ. από τη δημιουργία δομών που θα επιτρέπουν τη συμμετοχή στα κοινά και την ανάληψη ευθυνών από όλους).
β) Οι αναφορές στον Πλάτωνα, χωρίς να αναφέρονται οι απόψεις του για την κοινωνική οργάνωση (που ήταν το ακριβώς αντίθετο από την αυτοδιεύθυνση), τη στιγμή που νιώθει υποχρεωμένος να το κάνει για τον Μαρξ.
γ) Οι αναφορές στον Χριστό, με τρόπο που τα ευαγγέλια παρουσιάζονται σαν ιστορικές πηγές, μου φαίνονται λιγάκι αφελείς (αλλά τέλος πάντων).
δ) Αν τα ισραηλινά κιμπούτζ (με την εθνική καθαρότητα και την κακοπληρωμένη εργασία αυτών που δεν κοιμούνται μέσα) είναι υπόδειγμα ελευθεριακής οργάνωσης και αυτοδιεύθυνσης, τότε προτιμώ τον Αντρέα Παπαντρέου.
LAGARTSAS-A
2 Ιουνίου, 2011 1:18 μμ
Σωστές οι επισημάνσεις σου!
😉
risinggalaxy
2 Ιουνίου, 2011 3:29 μμ
Εσύ capy όταν ήσουν πιο μικρός πήγες είδες μια δομή και είπες «εδώ είμαστε» τώρα θα κάνω επανάσταση;
Capybara
2 Ιουνίου, 2011 5:21 μμ
Εσύ Ράιζινγκ, όταν ήσουνα μικρός έκατσες κάτω από το δέντρο του λωτού και περίμενες τη φώτιση, κι όταν ήρθε είπες «εδώ είμαστε», τώρα θα κάνω επανάσταση;
risinggalaxy
2 Ιουνίου, 2011 5:33 μμ
όχι αλλά ούτε και είδα μια δομή ..»να η δομή!!»
η αλήθεια παρουσιάζει διακύμανση πάντα κάπου στη μέση.. 🙂
Capybara
2 Ιουνίου, 2011 5:34 μμ
Πράγματι
catalternative
2 Ιουνίου, 2011 7:20 μμ
Capybara, εμένα το κείμενο μου αφήνει την αίσθηση ότι τονίζει τον ρόλο της ηθικής του καθενός, χωρίς να απορρίπτει αναγκαστικά την δημιουργία δομών … 🙂
Capybara
4 Ιουνίου, 2011 5:20 μμ
Δεν το θέτω σ’ αυτό το δίπολο (εσωτερική ηθική – δομές), απλά, το κείμενο μου δίνει την αίσθηση της επίκλησης ή της ευχής (με μια αύρα μεταφυσικής ή θρησκευτικότητας).
🙂
chief rebel angel
4 Ιουνίου, 2011 3:14 μμ
«Ήταν όμως η ηθική του Σωκράτη λιγότερο ανώτερη απ’ αυτήν του Ιησού και των Εντολών; Η σύνδεση της έννοιας της ευτυχίας με την έννοια του αγαθού είναι η βασική συνεισφορά της Σωκρατικής/Πλατωνικής φιλοσοφίας»
Για το β και το γ απαντάει ο ίδιος λακωνικότατα λίγο πιο κάτω Capy, αλλά οι προβληματισμοί σου για την ιστορικότητα των ευαγγελίων αλλά και την ιστορικότητα του ιησου είναι σωστότατοι.
Για το α συμφωνώ με rising (τυχαίο? δεν ν0μίζω).
Για το δ είσαι ελάχιστα πληροφορημένος, και αναφέρεσαι στα συντηρητικά κιμπουτς -αυτά που χρησιμοποιήθηκαν και για την επέκταση του κράτους του ισραηλ- τα οποία δεν ήταν το κυρίαρχο υπόδειγμα και σίγουρα όχι αυτά που έχουν στο μυαλό τους οι μη μ-λ επαναστάτες (που τα δικά τους παραδείγματα πάντοτε ανατρέχουν σε ένα κράτος). Τα κιμπουτς έχουν μια μεγάλη ποικιλία στην ιστορία των συγκρούσεων και εξέλιξης τους γύρω από τους δύο βασικούς πόλους τους: τα αναρχικά -με την έννοια εφαρμογής και λειτουργίας αναρχοκομμουνιστικών πρακτικών και αρχών και τα υπόλοιπα, και σίγουρα αποτελούν παραδείγματα (και όχι Υπόδειγμα) ελευθεριακής οργάνωσης μέσα σ’ ένα κρατικό και καπιταλιστικό περίγυρο που συνεχώς προσπαθεί να τα περιορίσει ή να τα αφομοιώσει.
Η ιστορία της αυτοδιεύθυνσης είναι δυναμική με συνεχείς προσπάθειες ανατροπής της ετερονομίας και επιβίωσης εντός της όταν η ανατροπή δεν επιτυγχάνεται.
Συνεπώς το να προτιμάς τον Αντρέα Παπαντρέου οφείλεται σε άλλους λόγους και όχι στα συγκεκριμένα εγχειρήματα ελευθεριακής οργάνωσης.
Capybara
4 Ιουνίου, 2011 5:06 μμ
i) Πρώτα απ’ όλα, πλέον δεν υπάρχουν κιμπούτς, έχουν ιδιωτικοποιηθεί όλα.
ii) Αυτά που γνωρίζω για τα κιμπούτς, τα ‘χω διαβάσει στον Τσόμσκυ, ο οποίος μεγάλωσε σε ένα από αυτά και δεν έχω σχηματίσει και πολύ καλή άποψη απ’ αυτά που έλεγε. Τώρα αν μεγάλωσε σε «συντηρητικό» και όχι σε «αναρχικό» δεν το ξέρω.
iii) Δεν μπορώ πάντως εύκολα να φανταστώ ελευθεριακά και αναρχοκομμουνιστικά πειράματα σε κλεμμένη γη.
Capybara
4 Ιουνίου, 2011 5:27 μμ
Στο β και το γ τα απαντάει με αυτά που λέει για το δογματισμό; χμμμ…
chief rebel angel
4 Ιουνίου, 2011 6:07 μμ
Capy,
Ούτε Παπανδρέου υπάρχουν πια, έχουν ιδιωτικοποιηθεί όλοι, εσύ τους υποστηρίζεις ακόμα όμως.
Πέρα από την πλάκα πάντως τα κιμπουτζ υπάρχουν ακόμα, όντως δεν είναι αυτά που ήταν κάποτε παρόλα αυτά και η Zanon στην Αργεντινή δεν είναι αυτό που ήταν κάποτε αλλά ο «κινηματικός» κόσμος τη στηρίζει ως παράδειγμα εργατικής αυτοδιεύθυνσης αναγνωρίζοντας ότι είναι «υποχρεωμένη» να επιβιώσει στον καπιταλιστικό κόσμο και να μην περιμένει την ολική εθνοταξοσωτήρια επανάσταση των πολιτικών επιγόνων του Λένιν, για να υπάρξει.
Μεγάλο μέρος των μελών των νέων κοινωνικών κινημάτων του Ισραήλ -των αναρχικών ενάντια στο τείχος συμπεριλαμβανομένων- έχει ‘αμεση ή έμμεση καταγωγή από τα κιμπουτζ. Στα ελληνικά μπορείς να ανατρέξεις στο τελευταίο τεύχος του περιοδικού Ευτοπία που περιλαμβάνονται κείμενα του Horrox, σύγχρονου μελετητή των κιμπουτζ, και μιας και διαβάζεις και αγγλικά τσέκαρε και το βιβλίο του -που παρεμπιπτόντως ετοιμάζεται και στα ελληνικά-.
Κάθε γη είναι κλεμμένη αν μπούμε στη λογική ότι ο πρώτος ιδιοκτήτης είναι και ο αιώνιος ιδιοκτήτης.
Capybara
4 Ιουνίου, 2011 6:36 μμ
Ενδιαφέροντα πειράματα είναι αυτά με τη Ζανόν και νομίζω ότι η δημοκρατία και η αυτοδιεύθυνση στην παραγωγή είναι το σημείο που απέτυχε και το λενινιστικό παράδειγμα, δεν ψάχνω τα τέλεια υποκείμενα χωρίς αντιφάσεις ούτε τα τέλεια υποδείγματα χωρίς πισωγυρίσματα.
Τον Horrox θα τον ψάξω, μοιάζει να έχει ενδιαφέρον.
«Κάθε γη είναι κλεμμένη αν μπούμε στη λογική ότι ο πρώτος ιδιοκτήτης είναι και ο αιώνιος ιδιοκτήτης»: Εδώ γίνεσαι ισοπεδωτικός. Λες και δεν υπάρχει ιμπεριαλισμός, αποικιοκρατία και ρατσισμός, αλλά μόνο ανταγωνιστικοί εθνικισμοί. Η φράση δε, είναι και παρεξηγήσιμη -μοιάζει να δικαιώνει τον κατακτητικό πόλεμο, την εθνοκάθαρση και τον εποικισμό κατακτημένων εδαφών (αν μάλιστα στα εδάφη αυτά γίνουν και ενδιαφέροντα κοινωνικά πειράματα, που οι καθυστερημένοι άγριοι δεν θα μπορούσαν να τα κάνουν χαλάλι, ε;) Δεν θέλω να επεκταθώ στο θέμα, αφού δεν είναι και το κύριο του κειμένου.
μεγαλομενος σε πολυκατοικια
27 Ιουνίου, 2011 10:37 πμ
σορυ φιλε αλλα οτι , «Μεγάλο μέρος των μελών των νέων κοινωνικών κινημάτων του Ισραήλ -των αναρχικών ενάντια στο τείχος συμπεριλαμβανομένων- έχει ‘αμεση ή έμμεση καταγωγή από τα κιμπουτζ», δεν ειναι επιχειρημα αλλα ανεκδοτο
chief rebel angel
10 Ιουλίου, 2011 4:38 μμ
Αντισημιτικό φασιστάκι οι συγκεκριμένοι έχουν και νεκρούς δραστηριοποιούμενοι ενάντια στο τείχος, οπότε άντε να ακούσεις την εθνική σου μούμια μπας και σου σηκωθεί η εθνική λίμπιντό σου , γιατί όσο περνάει ο καιρός θα πέφτει συνεχώς η σημαιούλα σας, μαζί με ότι κουβαλάει…
risinggalaxy
2 Ιουνίου, 2011 3:27 μμ
Βασικά μη τον ακούτε τον Σάνυα, αυτό μεγάλωσε και σπούδασε στα ελευθεριακά σχολεία του Φερρέρ στην Ισπανία , με οικογένεια αναρχικών της CNT , έφυγε εξόριστος στη δικτατορία , τι να λέμε τώρα.
Δίκιο έχουν : Οι μηδενιστές, οι Συριζαίοι που το παιζουν αναρχία στο δίκτυο, τα ΕΕΑΚ, η ΠΚΣ και όποιος έμαθε για την Ισπανική Επανάσταση από τα Κ.Κ. της Ευρώπης.. μη δίνετε σημασία
loophole
2 Ιουνίου, 2011 5:50 μμ
ε πες το έτσι
konstantinos
2 Ιουνίου, 2011 4:12 μμ
lol, στο πα θ ανάψεις φουτιές…-:))
@Ροΐδης, μη μου απελπίζεσαι βάστα γερά…
simon
3 Ιουνίου, 2011 7:54 πμ
konstantine,
μην τραβάς ζόρι για ‘μένα. Κοίτα να τη «βγάλεις» εσύ…
kosapitna
2 Ιουνίου, 2011 7:26 μμ
Η διακομματική συμμορία ακυρώνει το μνημόνιο ενώ εκβιάζει και διασπά την Ευρώπη με την απειλή της πλήρους χρεωκοπίας
Να πως η διακομματική συμμορία των πρακτόρων και σαμποταριστών κατάφερε έναν διπλό άθλο: να ενοχοποιήσει στο εσωτερικό και εν μέρει στο εξωτερικό τους δανειστές για τη χρεωκοπία ή καλύτερα τις χρεωκοπίες (αν συμπεριλάβουμε το ντόμινο στην Ιρλανδία και Πορτογαλία) που προκάλεσε και που αδιάκοπα τη βαθαίνει η ίδια και από την άλλη να δώσει σε αυτούς τους δανειστές ένα συντριπτικό οικονομικό και πολιτικό χτύπημα ακυρώνοντας το μνημόνιό τους.
Να πως έγινε και ο πολιτικά ασύνδετος και τυφλός οικονομικός γίγαντας που λέγεται ΕΕ μπήκε τελευταία με δραματικό τρόπο μπροστά στο εξής ζωτικό αλλά προς το παρόν άλυτο γι αυτόν δίλημμα: ή θα αφήσει την Ελλάδα να χρεωκοπήσει και να γλυτώσει από τους αφερέγγυους μπαταχτσήδες που την κυβερνούν -αλλά έτσι θα διακινδυνεύσει ένα ντόμινο χρεωκοπιών των πιο αδύναμων κρίκων της, οπότε και μια πανευρωπαϊκή οικονομική κρίση-ή θα διασώνει διαρκώς την Ελλάδα παρά την ασυνέπειά της, δηλαδή θα τη χρηματοδοτεί για να κερδίζει χρόνο ώσπου τουλάχιστον χώρες σαν την Ιρλανδία και Πορτογαλία να προλάβουν να βγουν από την κρίση και έτσι να μην υπάρξει κανένα ντόμινο ανοιχτών χρεωκοπιών αν η Ελλάδα ανοιχτά χρεωκοπήσει. Αν διαλέξει το δεύτερο θα κάνει όλο και πιο αναξιόπιστη την οικονομική της συνοχή και το νόμισμά της, θα εξαγριώνει τους λαούς της, ιδιαίτερα τους βόρειους που δεν έχουν καμιά όρεξη να αιμοδοτούν μια ατέλειωτη καταβόθρα χρέους οπότε θα δυναμώνει η πολιτική αποσάθρωση της ΕΕ και θα δυναμώνουν οι εθνικοφασίστες της.
Αλλά όταν μιλάμε για ζωτικά διλήμματα στο εσωτερικό ενός τυφλού και μη συγκεντρωμένου πολιτικού οργανισμού μιλάμε συνήθως και για πολιτική κρίση και για διάσπαση αφού τα ζωτικά διλήμματα οδηγούν σε όξυνση των αντίθετων γραμμών για την αντιμετώπιση του προβλήματος που τα προκάλεσαν. Αυτό συμβαίνει σήμερα στην ΕΕ όπου μέσα σε κάθε χώρα, μέσα σε κάθε ευρωπαϊκό θεσμικό όργανο, ή και ανάμεσα στα θεσμικά όργανα και ανάμεσα στις διαφορετικές χώρες υπάρχουν δύο αντίθετες γραμμές για την αντιμετώπιση του ελληνικού προβλήματος σε κάθε επίπεδο.
Αυτή τη στιγμή με μεγαλύτερη οξύτητα εκδηλώνεται η αντίθεση ανάμεσα στους υποστηρικτές της λεγόμενης ήπιας χρεωκοπίας, δηλαδή της συμφωνημένης με τους πιστωτές μείωσης στο μισό του όγκου του ελληνικού χρέους, δηλαδή της θέσης ότι εκτός από τις κυβερνήσεις πρέπει να πληρώνουν και οι ιδιώτες κάτοχοι ομολόγων σε μια χρεωκοπία και στους υποστηριχτές της θέσης ότι δεν πρέπει να πληρώνουν την όποια ελάφρυνση του χρέους μιας χώρας οι κάτοχοι ομολόγων αλλά τα ευρωπαϊκά κράτη για να μην χάνει το Ευρώ την αξιοπιστία του. Στην πρώτη κατηγορία ανήκουν κυρίως οι βόρειες χώρες που δεν χρωστάνε και έχουν μικρά ελλείματα σύμφωνα με τους κανόνες της ένωσης και δεν θέλουν να πληρώνουν λεφτά από τους κρατικούς προϋπολογισμούς τους ιδιαίτερα σε χώρες μπαταχτσήδες σαν την Ελλάδα και γι αυτό θέλουν στις συμφωνημένες χρεωκοπίες να πληρώνουν βασικά οι ιδιώτες και μάλιστα ποσά του ύψους του 50% της ονομαστικής τιμής του ομολόγου. Στη δεύτερη ανήκουν κυρίως οι νότιες χώρες που είναι πιο χρεωμένες και πιστεύουν ότι η διάσωση μιας χώρας είναι πολιτική, δηλαδή μια κρατική υποχρέωση της Ευρωζώνης και αν χρειαστεί μια κάποια αναδιάρθρωση δεν πρέπει να έχουν μεγάλο βάρος σε αυτήν, δηλαδή να χάσουν πολλά λεφτά, οι κάτοχοι ομολόγων. Ιδιαίτερα δεν το θέλουν αυτό οι ευρωπαίοι τραπεζίτες που έχουν αγοράσει πολλά δις ελληνικών ομολόγων και θα βρεθούν βαριά και επικίνδυνα εκτεθειμένοι με οποιαδήποτε αναδιάρθρωση. Ιδιαίτερα η ΕΚΤ, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, θα τραυματιζόταν σαν πολιτικοοικονομικός διαχειριστής και εκδότης του Ευρώ εφόσον παρέχει στις ελληνικές, τράπεζες ρευστό με εγγυήσεις τα ελληνικά ομόλογα για να μην χρεωκοπήσουν αυτές και παρασύρουν τους πάντες και τα πάντα στην πτώση τους. Το ανάλογο αν και πολύ λιγότερο κάνει με τις ιρλανδικές, και τις πορτογαλέζικες τράπεζες. Ήδη η ΕΚΤ έχει μαζέψει από την αρχή της κρίσης 45 δις σε ελληνικά κρατικά ομόλογα και 55 δις σε άλλες εγγυήσεις ελληνικών τραπεζών. (Αυτά τα πελώρια κεφάλαια είναι επιπλέον από τα 110 δις που θα δώσει η ΕΚΤ και το ΔΝΤ ως το 2013 και είναι αυτά κυρίως που επιτρέπουν την ύπαρξη ρευστού στη χώρα).
Η αντίθεση των δύο γραμμών έγινε τόσο έντονη στην έκτακτη λεγόμενη μυστική συνάντηση της 6 του Μάη μιας σειράς χωρών κλειδιών (και πρώτης απ΄ όλες τις Ελλάδας) στο Λουξεμβούργο ώστε μπροστά στην ισχυρή πίεση για ήπια αναδιάρθρωση που πήρε την πλειοψηφία, ο Τρισέ αποχώρησε διαμαρτυρόμενος στη μέση της συνεδρίασης απειλώντας ότι σε κάθε κήρυξη χρεωκοπίας όπου θα υποχρεωθούν να πληρώσουν χοντρά οι κάτοχοι ομολόγων, η ΕΚΤ θα υποχρεωθεί να διακόψει τη χρηματοδότηση των ελληνικών Τραπεζών, δηλαδή θα οδηγήσει την Ελλάδα σε μονομερή χρεωκοπία. Με αυτό το βέτο και στο βάθος με τη συμπαράταξη της Γαλλίας στον Τρισέ ακυρώθηκε προς το παρόν η γερμανική λύση της ήπιας αναδιάρθρωσης-χρεωκοπίας. Το πιο χαρακτηριστικό στην ιστορία είναι ότι αυτή τη δραματική συνάντηση την προκάλεσε η κυβέρνηση Παπανδρέου που απείλησε άτυπα πλην σαφώς την ΕΕ και βασικά τη Γερμανία ότι δεν αντέχει πολιτικά και θα κηρύξει μονομερή δηλαδή άγρια χρεωκοπία, οπότε η Ελλάδα θα γυρίσει στη δραχμή. Αυτό θα γίνει αν δεν βοηθηθεί με οποιαδήποτε ελάφρυνση του χρέους της τώρα, παρόλο που δεν υπήρξε συνεπής στις υποχρεώσεις της στους δανειστές για τους λόγους που εκθέσαμε παραπάνω.
Η ρώσικη γραμμή της «ήπιας χρεωκοπίας» σημαίνει να πληρώσει το λογαριασμό η ΕΕ με στόχο να εξαρτηθεί από το κινέζικο χρήμα
Εκτιμάμε ότι το δίλημμα ανάμεσα στη γερμανική και στη γαλλική γραμμή δεν είναι στο βάθος το ήπια χρεωκοπία ή το όχι ήπια χρεωκοπία, αλλά το για ποιου είδους «ήπια χρεωκοπία» μιλάμε, δηλαδή μιλάμε για επιβάρυνση κύρια των ιδιωτών ομολογιούχων ή κύρια των κρατών για την ελάφρυνση του χρέους μιας χώρας της Ευρωζώνης. Αυτό είναι που νομίζουμε απασχολεί ουσιαστικά την ελληνική διακομματική συμμορία κορυφής, δηλαδή τη Ρωσία και τον ρωσοκινεζικό άξονα. Στην πραγματικότητα κανείς ειδικός, ούτε ο Τρισέ ούτε η Λαγκάρντ που στάθηκε δίπλα του δεν μπορεί να αρνηθεί σήμερα ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να ξεχρεώσει πια το χρέος της χωρίς νέα βοήθεια και χωρίς επιβάρυνση των πιστωτών, δηλαδή τη μια ή άλλη μορφής χρεωκοπία. Δηλαδή έτσι κι αλλιώς ο Παπανδρέου και η υπόλοιπη διακομματική συμμορία έχουν πετύχει εκείνο που πριν ένα χρόνο πρώτη πρόβλεπε μέσω του υπουργού οικονομικών της, δηλαδή ήθελε η Ρωσία: την «ήπια χρεωκοπία της Ελλάδας» χρησιμοποιώντας μάλιστα ακριβώς αυτήν την έκφραση.
Εκτιμάμε ότι ο ρωσοκινεζικός άξονας και η διακομματική συμμορία του στη χώρα μας προτιμούν να αναλάβουν οι χώρες της ΕΕ το πιο μεγάλο βάρος της όποιας ελληνικής αναδιάρθρωσης, ρύθμισης του χρέους κλπ όχι οι ιδιώτες ομολογιούχοι. Διότι το να αναλάβουν το κύριο βάρος της μείωσης του ελληνικού χρέους τα κράτη σημαίνει κάτω από τις παρούσες πολιτικές συνθήκες ότι θα αναγκαστούν να καταφύγουν σε δανεισμό. Και επειδή δεν έχουν το δικαίωμα θεσμικά σαν μεμονωμένα κράτη να καταφύγουν σε δανεισμό το καθένα μόνο του για να ενισχύσουν ένα άλλο ευρωπαϊκό κράτος, θα καταφύγουν σε συλλογικό δανεισμό, δηλαδή θα εκδόσουν κάποιου είδους ευρωομόλόγο. Είναι ακριβώς αυτό που θέλει ο ρωσοκινεζικός άξονας και ειδικά η Κίνα. Με το ευρωομόλογο θα δυναμώσει η βασική αποσαθρωτική αντίφαση της ΕΕ που είναι η μεγάλη οικονομιική της ενότητα και η μικρή της πολιτική. Μπορεί να υποθέσει κανείς τι εκβιασμούς θα μπορεί να κάνει ο μεγαλύτερος πιστωτής του πλανήτη σε μια πολιτικά χαλαρή και οικονομικά παραπαίουσα ΕΕ, αν ο βασικότερος κάτοχος ομολόγων της γίνει ο κινέζικος υπερσυγκεντρωτικός ιμπεριαλισμός. Ήδη αγοράζει με μανία τέτοια ομόλογα που εκδίδει το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, το οποίο δημιουργήθηκε για να σταματήσει ένα μεγαλύτερο ρεύμα χρεωκοπιών που θα μπορούσε να δημιουργήσει η χρεωκοπία της Ελλάδας και της Ιρλανδίας.
Άρα η βασική μέθοδος για να προκύψουν τα ευρωοομόλογα είναι να διατηρείται πάντα ανοιχτή και πάντα χαίνουσα η πληγή του ελληνικού χρέους, δηλαδή να μεγαλώνει το πιστωτικό και πολιτικό πρόβλημα όλης της ΕΕ και ταυτόχρονα αυτή να στέκεται πολιτικά ανίκανη να αντιδράσει. Αυτό δεν μπορεί να γίνεται με έναν ωμό τρόπο δηλαδή να αρνείται η ελληνική κυβέρνηση να εφαρμόσει τα βασικά από εκείνα που υποσχέθηκε στους πιστωτές της ιδιαίτερα τα διαρθρωτικά μέτρα, τις ιδιωτικοποιήσεις κλπ οπότε το οικονομικό και πολιτικό αδιέξοδο να δυναμώνει. Ήδη η εξαιρετικά ασυνεπής πολιτική του έχει προκαλέσει μεγάλες αντιπάθειες εναντίον του ακόμα και ανάμεσα σε εκείνους τους ευρωπαίους που αρχικά τον είχαν υποστηρίξει με σθένος καθώς εμφανίστηκε σαν ο έντιμος αντίπαλος του παλιού κόσμου της διαφθοράς, της πλαστογραφίας των στοιχείων κλπ. Ο τυφλός και πλαδαρός γίγαντας μπορεί να γίνει επικίνδυνος αν η συμμορία δεν τηρεί τα προσχήματα και δεν δίνει επαρκείς εξηγήσεις για τις αρνήσεις της. Αντίθετα με τις κατάλληλες εξηγήσεις και χειρισμούς μπορεί ο γίγαντας να αποσυντεθεί εντελώς.
Η συναίνεση εργαλείο πολιτικής εξαπάτησης και χειραγώγησης της ΕΕ
Έτσι έχει εφευρεθεί η «συναίνεση». Το ΠΑΣΟΚ ισχυρίζεται ότι τη συναίνεση τη ζήτησε η ΕΕ. Πρόκειται για ψέμμα. Είναι ο Παπανδρέου που δικαιολόγησε στην Τρόικα την αδυναμία του να εφαρμόσει τα όποια μέτρα επικαλούμενος τον πόλεμο της αντιπολίτευσης που ξεσηκώνει το λαό εναντίον του.Το ότι είναι έτσι αποδεικνύεται από το ότι πριν από την ΕΕ ήταν ο Λοβέρδος που έβαζε σαν προϋπόθεση για το πέρασμα των όποιων μέτρων τη συναίνεση της αντιπολίτευσης. Στην πραγματικότητα ποτέ η αντιπολίτευση δεν εμπόδισε τον Παπανδρέου να εφαρμόσει την πολιτική του μνημόνιου, είτε τις αχρειότητές του είτε τα θετικά του. Απλά του έδινε το πρόσχημα να μην την εφαρμόσει όπου αυτός ήθελε με τις διάφορες άμαζες κινητοποιήσεις, κυρίως τους αποκλεισμούς του ψευτοΚΚΕ.
Αλλά η ΕΕ λίγα καταλαβαίνει από αυτές τις ανατολικές προσποιήσεις και έτσι έβαλε σαν προϋπόθεση για την υιοθέτηση του μεσοπρόθεσμου και των αποκρατικοποιήσεων, οπότε και την καταβολή της 5ης δόσης, την έγκριση της αντιπολίτευσης. Αυτή η απαίτηση ήταν μια αυτοπαγίδευση για την ΕΕ και το ΔΝΤ. Γιατί αντί για έναν συνομιλητή, δηλαδή τον πρωθυπουργό, η ΕΕ και η Τρόικα θα αποκτήσουν τώρα ένα μάτσο συνομιλητές που ο καθένας θα βάζει τους δικούς του όρους για την αποδοχή οποιουδήποτε προγράμματος. Στην πραγματικότητα ο όρος της συναίνεσης δείχνει την τεράστια πολιτική αδυναμία της ΕΕ να επιβάλουν την πολιτική της σαν δανειστής, δηλαδή δείχνει τον τρόμο της μπροστά στην απειλή της ελληνικής χρεωκοπίας που κραδαίνουν οι ρωσόδουλοι Αυτό είναι και το νόημα της δήλωσης Δαμανάκη. Αλλά πέρα από αυτήν την τακτική πλευρά η πολιτική της «συναίνεσης» έχει και μια άλλη στρατηγικότερη. Αφού όλα τα ελληνικά κόμματα θα επεμβαίνουν αποφασιστικά σε ευρωπαϊκό και διεθνές (λόγω ΔΝΤ) επίπεδο στο κεντρικό πρόβλημα της ελληνικής χρεωκοπίας θα μπορούν να επεμβαίνουν και να επηρεάζουν την πολιτική των αντίστοιχων ευρύτερων πολιτικών σχηματισμών σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, δηλαδή των αντίστοιχων πολιτικών ομάδων του ευρωκοινοβουλίου. Ήδη ο μισοσυναινετικός Σαμαράς έχει κανονίσει επαφές με το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα με τη νέα του ιδιότητα σαν συνομιλητή της Τρόικας. Μπορεί δηλαδή από τη μια να εμφανίζεται εκεί σαν πολιτικός ταραξίας και από την άλλη να ενισχύει τη θέση του σαν ένας από τους ρυθμιστές του ελληνικού προβλήματος. Άλλωστε έχει και πολιτικά ενισχυθεί με τη θέση του για τη μείωση των φορολογικών συντελεστών στις επιχειρήσεις μέσα από την οποία έχει γίνει αντικειμενικά εκπρόσωπος και της γενικά δυτικόφιλης ιδιωτικής αστικής τάξης στη Ελλάδα. Νομίζουμε ότι τα αντίστοιχα θα ισχύουν για το ΛΑΟΣ και τους ευρωπαίους εθνικιστές, τον Κουβέλη και τον ΣΥΝ με την ευρωπαϊκή αριστερά.
Το πιο σημαντικό πάντως είναι ότι αυτή η πολιτική της συναίνεσης είναι στην ουσία της μια πολιτική εθνικού αντιευρωπαϊκού και γενικότερα αντιδυτικού μετώπου. Το κάλεσμα του Παπανδρέου είναι κάλεσμα για ενιαία αντίσταση στους πιστωτές, για διαπραγμάτευση με του πιστωτές υπέρ της «πατρίδας» που είναι σε πόλεμο όπως λέει και ο άλλος ρωσόδουλος, διάδοχος του Παπανδρέου και ακόμα πιο εθνικός και «συναινετικός» ηγέτης, ο διπρόσωπος Βενιζέλος. Συναίνεση στο εσωτερικό για να δοθεί ο «πατριωτικός πόλεμος» στο εξωτερικό, αυτή είναι στο βάθος της η πολιτική των «συναινετικών» στους οποίους προσχωρεί οππορτουνιστικά και η Μπακογιάννη που είναι η πρώτη μάλιστα που μίλησε για κοινή διακομματική διαπραγματεύση με την Τρόικα. Αλλά και οι αντισυναινετικοί σαν το ψευτοΚΚΕ και τον ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι παρά οι αδιάλλακτοι του «πατριωτικού» πολεέμου κατά των δανειστών και σαν τέτοιοι βοηθάνε τη διαπραγματευτική ομάδα των συναινετικών να πετύχει τα καλύτερα αποτελέσματα. Αλλά ο πιο μαζικός στρατός κατά των «ευρωπαίων εχθρών δανειστών» θα είναι εκείνος που μόλις πρόσφατα κατασκεύασε και κρυφά καθοδηγεί το πιο βαθύ καθεστώς κρύβοντας το σιχαμερό του φαιοκόκκινο πρόσωπο από τους πραγματικά θυμωμένους απλούς στρατιώτες αυτού του στρατού, του στρατού των «αγανακτισμένων». Το ψευτοΚΚΕ, ο ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ, η Σπίθα και άλλοι φασίστες κρυμένοι αρχηγοί των «αγανακτισμένων» και γενικά όλοι οι ηγέτες αυτού του «πατριωτικού πολέμου» είναι οι χειρότεροι προδότες της χώρας μας γιατί είναι αυτοί που την οδήγησαν στην χρεωκοπία για το καλό της ρώσικης υπερδύναμης. Όσα λάθη και όσες αθλιότητες και να έχουν κάνει οι ευρωπαίοι μονοπωλιστές-πιστωτές μετά τη χρεωκοπία ενάντια στην ελληνική φτωχολογιά δεν είναι με κανένα τρόπο αυτοί που την προκάλεσαν. Αυτοί που την προκάλεσαν και μάλιστα τη δυναμώνουν τώρα είναι πανω απ όλους οι σαμποταριστές πράκτορες της Ρωσίας με επικεφαλής εκείνους της ψευτοαριστεράς. Πρέπει να διαφωτίσουμε το λαό, ιδιαίτερα τη βάση των «αγαναχτισμένων» γι αυτή την τραγική αντιστροφή του εχθρού που κάνει το κίνημα των αγανακτισμένων λίκνο και αιχμή του φαιοκόκκινου φασισμού στην Ελλάδα.
kosapitna
2 Ιουνίου, 2011 7:29 μμ
ΣΥΝΑΙΝΕΤΙΚΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΣΥΝΘΕΣΗ ΤΗΣ ΕΕ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ
Eίναι αδύνατο να καταλάβει κανείς το πολιτικό παιχνίδι που παίζεται σήμερα στη χώρα μας με τη «συναίνεση» και με το συμβούλιο πολιτικών αρχηγών, αν θεωρήσει ότι είναι στην κύρια πλευρά του παιχνίδι για την πολιτική εξουσία μέσα στην Ελλάδα. Είναι και τέτοιο αλλά όχι κύρια τέτοιο.
Δεν είναι δηλαδή ότι το ΠΑΣΟΚ πάει να κρατηθεί στην εξουσία και γι αυτό ζητάει συναίνεση ή ότι η ΝΔ δεν τη δίνει για να γίνει πιο δημοφιλής στο λαό και να αποσπάσει έτσι την εξουσία ή ότι το ΛΑΟΣ θέλει συναίνεση για να χωθεί σε μια οικουμενική κυβέρνηση ή ότι ο ΣΥΝ και το ψευτοΚΚΕ κυρήσουν πόλεμο σε κάθε συμβιβασμό με την Τρόικα για να φέρουν επαναστατικά ή μάλλον πραξικοπηματικά αδιέξοδα. Βεβαίως τα περισσότερα στελέχη αυτών των κομμάτων σκέφτονται κάπως έτσι, αλλά οι σημερινοί ηγέτες τους και οι πολύ στενοί αυλικοί τους σκέφτονται πολύ διαφορετικά.
Αντίθετα από ότι πιστεύει ο πολύς κόσμος τα πέντε παλληκάρια που συζητάγανε επί τρισίμιση ώρες στο σημερινό άντρο όλων των πολιτικών μηχανορραφιών στη χώρα μας, στο προεδρικό μέγαρο, δεν έχουν καμιά στενή κομματική ιδιοτέλεια. Οι άνθρωποι στέκονται υπεράνω των κομμάτων τους, υπεράνω ακόμα και της χώρας τους γιατί είναι μέχρι αυταπάρνησης αφοσιωμένοι πράκτορες μιας ξένης χώρας, μιας υπερδύναμης που εδώ και μερικά χρόνια μέσω των ίδιων και μερικών άλλων πρακτόρων της ορίζουν τις πολιτικές εξελίξεις εδώ.
Η συζήτηση και η διαμάχη τελευταία γύρω από τη «συναίνεση» είναι μέρος του βρώμικου πόλεμου που διεξάγουν οι ρωσόδουλοι στην Ελλάδα εδώ και ενάμιση χρόνο ενάντια στην ΕΕ για την αποσταθεροποίηση, τη διάσπαση, και την εξάρτησή της από τον ρωσοκινεζικό άξονα. Το πιο βασικό εργαλείο αυτού του πολέμου είναι η διαρκής παραγωγική υπονόμευση της χώρας μας και η μη αξιοποίηση του τεράστιου φυσικού πλούτου της ώστε αυτή να μην μπορεί να αποπληρώσει το χρέος της, να διατηρείται στην κατάσταση της ακήρυχτης χρεωκοπίας , να αποτυγχάνουν όλα τα προγράμματα διάσωσής της και έτσι η δικιά της κρίση πιστωτικής αναξιοπιστίας να επεκτείνεται σε όλο τον Ευρωπαϊκό νότο και σε όλη την Ευρώπη.
Οι σαμποταριστές κρύβονται πίσω από το μνημόνιο για να φέρουν πείνα και εξαθλίωση στο λαό και κατηγορούν τη μονόφθαλμη δύση
Οι προβοκάτορες που κυβερνάνε τη χώρα μας πετυχαίνουν αυτόν τον στόχο τους χωρίς να γίνονται αντιληπτοί σαν σαμποταριστές κυρίως εξαιτίας της αντιδραστικής φύσης των βασικών δανειστών τους που είναι οι δυτικοί μονοπωλιστές αλλά και εξαιτίας του τρομερά μπακαλίστικου, κρατικά εξαρτημένου και γι αυτό ταξικά στενού χαρακτήρα της ελληνικής αστικής τάξης που θα μπορούσε να δει αλλά δεν θέλει να δει το παραγωγικό σαμποτάζ και να το καταγγείλει. Έτσι οι δυτικοί μονοπωλιστές δανειστές και οι οικονομολόγοι της τρόικας και της κομισιόν που τους εκπροσωπούν με τη χρηματιστική και γι αυτό επιφανειακή λογική τους δεν θεωρούν τα στοιχεία της υλικής παραγωγής και κυρίως τα πολύ αρνητικά στοιχεία του εξωτερικού εμπορίου (το τεράστιο εμπορικό έλλειμμα και το έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών) σαν τα κύρια και καθοριστικά της συνεχιζόμενης και αυξανόμενης κρατικής ελληνικής υπερχρέωσης. Θεωρούν καθοριστικές μόνο τις δημοσιονομικές κρατικογραφειοκρατικές σπατάλες, τη φοροδιαφυγή, τις επαγγελματικές συντεχνιακές προσόδους κλπ. Γι αυτό εκτός από περικοπή των μισθών του δημοσίου που τη θέλουν μάλιστα βαθιά και γενικευμένη χωρίς να ζητάνε αύξηση της παραγωγικότητάς του, ζητάνε και τις λεγόμενες διαρθρωτικές αλλαγές που είναι η απελευθέρωση των αγορών, το χτύπημα των γραφειοκρατικών καθυστερήσεων και η ιδιωτικοποίηση των ΔΕΚΟ. Η τελευταία θα ήταν κάτι το θετικό αν κάποιες καίριες ανάμεσα σε αυτές δεν προορίζονταν για μισο-αποικιακές παραχωρήσεις στα ανατολικά και στα φιλοανατολικά κρατικά λαμόγια. Είναι αλήθεια ότι και στις παραπάνω διαρθρωτικές παρασιτικού γραφειοκρατικού τύπου στρεβλώσεις του ελληνικού καπιταλισμού εκδηλώνεται μια πλευρά του παραγωγικού σαμποτάζ αλλά δεν είναι η κύρια και το κυριότερο οι ευρωπαίοι μονοπωλιστές όπως και οι έλληνες αστοί δεν το βλέπουν σαν συνειδητή πολιτική πράξη, δηλαδή σαν σαμποτάζ, αλλά σαν εκδηλώσεις του «πελατειακού και διεφθαρμένου ελληνικου κρά-τους». Αλλά τέτοιο ήταν πάντα το ελληνικό κράτος όμως μόνο στις τελευταίες δεκαετίες έχει τσακιστεί γενικά η παραγωγική μηχανή της χώρας και όχι μόνο η κρατική.
Πάντως ακόμα και αυτές τις περιορισμένες αστοδημοκρατικές μεταρρυθμίσεις στο δημόσιο που αποτελούν τη θετική πλευρά του μνημόνιου οι ρωσόδουλοι τις χτυπάνε με λύσσα γι αυτό ξεκίνησαν την εφαρμογή του μνημόνιου με τα μέτρα του καθαρά σαμποταριστικού και ταξικά κτηνώδους τύπου όπως είναι η γενικευμένη μείωση των μισθών μέσω και της αύξησης της άμεσης και έμμεσης φορολογίας και η υπερφορολόγηση του εμπορο-βιομηχανικού παραγωγικού κεφάλαιου. Ήδη σε αυτό το ζήτημα τους αποκάλυψε ο προσωρινός διάδοχος του Σρος Καν στο ΔΝΤ Λίπσκυ που αναρρωτήθηκε γιατί αυτοί ξεκίνησαν από τα αντιδημοφιλή και σκληρά μέτρα των περικοπών και της υπερφορολόγησης και δεν ξεκίνησαν από τα διαρθρωτικά που θα απελευθέρωναν σε μεγάλο βαθμό και την κατανάλωση και την παραγωγή. Μέχρι τώρα όλοι -και εμείς-νομίζαμε ότι αυτή η προτεραιότητα ήταν μια απαίτηση της τρόικας. Αποδεικνύεται ότι ήταν δουλειά του προβοκάτορα πρωθυπουργού που επιτάχυνε έτσι το στραγγαλισμό της αγοράς και του παραγωγικού κεφάλαιου και, κυρίως, έκανε αμέσως μισητούς στο λαό τους δυτικούς δανειστές δείχνοντας αυτούς σαν τους πρώτους άμεσους υπεύθυνους της πείνας και της ανεργίας του και όχι τους κρατικογραφειοκράτες σαμποταριστές. Τώρα που ο Παπανδρέου άρχισε ή καμώνεται πως άρχισε τις διαρθρωτικές αλλάγες με επιλεγμένες ιδιωτικοποιήσεις ο λαός δεν έχει καμιά όρεξη να τις υποστηρίξει –ακόμα και αν κάποιες από αυτές είναι θετικές- αφού τις θεωρεί τμήμα της πολιτικής που τον συνέτριψε. Έτσι μπορεί ο κύριος υπεύθυνος αυτής της πείνας προβοκάτορας πρωθυπουργός να βγαίνει στην ΕΕ και της λέει: Κύριοι έκανα σχεδόν ότι πολιτικά οδυνηρό μου ζητήσατε, και αν δεν το έκανα ήταν επειδή με πίεσε η αντιπολίτευσή μου που ξεσήκωσε το λαό.
Η διακομματική συμμορία ακυρώνει το μνημόνιο ενώ εκβιάζει και διασπά την Ευρώπη με την απειλή της πλήρους χρεωκοπίας
Να πως η διακομματική συμμορία των πρακτόρων και σαμποταριστών κατάφερε έναν διπλό άθλο: να ενοχοποιήσει στο εσωτερικό και εν μέρει στο εξωτερικό τους δανειστές για τη χρεωκοπία ή καλύτερα τις χρεωκοπίες (αν συμπεριλάβουμε το ντόμινο στην Ιρλανδία και Πορτογαλία) που προκάλεσε και που αδιάκοπα τη βαθαίνει η ίδια και από την άλλη να δώσει σε αυτούς τους δανειστές ένα συντριπτικό οικονομικό και πολιτικό χτύπημα ακυρώνοντας το μνημόνιό τους.
Να πως έγινε και ο πολιτικά ασύνδετος και τυφλός οικονομικός γίγαντας που λέγεται ΕΕ μπήκε τελευταία με δραματικό τρόπο μπροστά στο εξής ζωτικό αλλά προς το παρόν άλυτο γι αυτόν δίλημμα: ή θα αφήσει την Ελλάδα να χρεωκοπήσει και να γλυτώσει από τους αφερέγγυους μπαταχτσήδες που την κυβερνούν -αλλά έτσι θα διακινδυνεύσει ένα ντόμινο χρεωκοπιών των πιο αδύναμων κρίκων της, οπότε και μια πανευρωπαϊκή οικονομική κρίση-ή θα διασώνει διαρκώς την Ελλάδα παρά την ασυνέπειά της, δηλαδή θα τη χρηματοδοτεί για να κερδίζει χρόνο ώσπου τουλάχιστον χώρες σαν την Ιρλανδία και Πορτογαλία να προλάβουν να βγουν από την κρίση και έτσι να μην υπάρξει κανένα ντόμινο ανοιχτών χρεωκοπιών αν η Ελλάδα ανοιχτά χρεωκοπήσει. Αν διαλέξει το δεύτερο θα κάνει όλο και πιο αναξιόπιστη την οικονομική της συνοχή και το νόμισμά της, θα εξαγριώνει τους λαούς της, ιδιαίτερα τους βόρειους που δεν έχουν καμιά όρεξη να αιμοδοτούν μια ατέλειωτη καταβόθρα χρέους οπότε θα δυναμώνει η πολιτική αποσάθρωση της ΕΕ και θα δυναμώνουν οι εθνικοφασίστες της.
Αλλά όταν μιλάμε για ζωτικά διλήμματα στο εσωτερικό ενός τυφλού και μη συγκεντρωμένου πολιτικού οργανισμού μιλάμε συνήθως και για πολιτική κρίση και για διάσπαση αφού τα ζωτικά διλήμματα οδηγούν σε όξυνση των αντίθετων γραμμών για την αντιμετώπιση του προβλήματος που τα προκάλεσαν. Αυτό συμβαίνει σήμερα στην ΕΕ όπου μέσα σε κάθε χώρα, μέσα σε κάθε ευρωπαϊκό θεσμικό όργανο, ή και ανάμεσα στα θεσμικά όργανα και ανάμεσα στις διαφορετικές χώρες υπάρχουν δύο αντίθετες γραμμές για την αντιμετώπιση του ελληνικού προβλήματος σε κάθε επίπεδο.
Αυτή τη στιγμή με μεγαλύτερη οξύτητα εκδηλώνεται η αντίθεση ανάμεσα στους υποστηρικτές της λεγόμενης ήπιας χρεωκοπίας, δηλαδή της συμφωνημένης με τους πιστωτές μείωσης στο μισό του όγκου του ελληνικού χρέους, δηλαδή της θέσης ότι εκτός από τις κυβερνήσεις πρέπει να πληρώνουν και οι ιδιώτες κάτοχοι ομολόγων σε μια χρεωκοπία και στους υποστηριχτές της θέσης ότι δεν πρέπει να πληρώνουν την όποια ελάφρυνση του χρέους μιας χώρας οι κάτοχοι ομολόγων αλλά τα ευρωπαϊκά κράτη για να μην χάνει το Ευρώ την αξιοπιστία του. Στην πρώτη κατηγορία ανήκουν κυρίως οι βόρειες χώρες που δεν χρωστάνε και έχουν μικρά ελλείματα σύμφωνα με τους κανόνες της ένωσης και δεν θέλουν να πληρώνουν λεφτά από τους κρατικούς προϋπολογισμούς τους ιδιαίτερα σε χώρες μπαταχτσήδες σαν την Ελλάδα και γι αυτό θέλουν στις συμφωνημένες χρεωκοπίες να πληρώνουν βασικά οι ιδιώτες και μάλιστα ποσά του ύψους του 50% της ονομαστικής τιμής του ομολόγου. Στη δεύτερη ανήκουν κυρίως οι νότιες χώρες που είναι πιο χρεωμένες και πιστεύουν ότι η διάσωση μιας χώρας είναι πολιτική, δηλαδή μια κρατική υποχρέωση της Ευρωζώνης και αν χρειαστεί μια κάποια αναδιάρθρωση δεν πρέπει να έχουν μεγάλο βάρος σε αυτήν, δηλαδή να χάσουν πολλά λεφτά, οι κάτοχοι ομολόγων. Ιδιαίτερα δεν το θέλουν αυτό οι ευρωπαίοι τραπεζίτες που έχουν αγοράσει πολλά δις ελληνικών ομολόγων και θα βρεθούν βαριά και επικίνδυνα εκτεθειμένοι με οποιαδήποτε αναδιάρθρωση. Ιδιαίτερα η ΕΚΤ, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, θα τραυματιζόταν σαν πολιτικοοικονομικός διαχειριστής και εκδότης του Ευρώ εφόσον παρέχει στις ελληνικές, τράπεζες ρευστό με εγγυήσεις τα ελληνικά ομόλογα για να μην χρεωκοπήσουν αυτές και παρασύρουν τους πάντες και τα πάντα στην πτώση τους. Το ανάλογο αν και πολύ λιγότερο κάνει με τις ιρλανδικές, και τις πορτογαλέζικες τράπεζες. Ήδη η ΕΚΤ έχει μαζέψει από την αρχή της κρίσης 45 δις σε ελληνικά κρατικά ομόλογα και 55 δις σε άλλες εγγυήσεις ελληνικών τραπεζών. (Αυτά τα πελώρια κεφάλαια είναι επιπλέον από τα 110 δις που θα δώσει η ΕΚΤ και το ΔΝΤ ως το 2013 και είναι αυτά κυρίως που επιτρέπουν την ύπαρξη ρευστού στη χώρα).
Η αντίθεση των δύο γραμμών έγινε τόσο έντονη στην έκτακτη λεγόμενη μυστική συνάντηση της 6 του Μάη μιας σειράς χωρών κλειδιών (και πρώτης απ΄ όλες τις Ελλάδας) στο Λουξεμβούργο ώστε μπροστά στην ισχυρή πίεση για ήπια αναδιάρθρωση που πήρε την πλειοψηφία, ο Τρισέ αποχώρησε διαμαρτυρόμενος στη μέση της συνεδρίασης απειλώντας ότι σε κάθε κήρυξη χρεωκοπίας όπου θα υποχρεωθούν να πληρώσουν χοντρά οι κάτοχοι ομολόγων, η ΕΚΤ θα υποχρεωθεί να διακόψει τη χρηματοδότηση των ελληνικών Τραπεζών, δηλαδή θα οδηγήσει την Ελλάδα σε μονομερή χρεωκοπία. Με αυτό το βέτο και στο βάθος με τη συμπαράταξη της Γαλλίας στον Τρισέ ακυρώθηκε προς το παρόν η γερμανική λύση της ήπιας αναδιάρθρωσης-χρεωκοπίας. Το πιο χαρακτηριστικό στην ιστορία είναι ότι αυτή τη δραματική συνάντηση την προκάλεσε η κυβέρνηση Παπανδρέου που απείλησε άτυπα πλην σαφώς την ΕΕ και βασικά τη Γερμανία ότι δεν αντέχει πολιτικά και θα κηρύξει μονομερή δηλαδή άγρια χρεωκοπία, οπότε η Ελλάδα θα γυρίσει στη δραχμή. Αυτό θα γίνει αν δεν βοηθηθεί με οποιαδήποτε ελάφρυνση του χρέους της τώρα, παρόλο που δεν υπήρξε συνεπής στις υποχρεώσεις της στους δανειστές για τους λόγους που εκθέσαμε παραπάνω.
Η ρώσικη γραμμή της «ήπιας χρεωκοπίας» σημαίνει να πληρώσει το λογαριασμό η ΕΕ με στόχο να εξαρτηθεί από το κινέζικο χρήμα
Εκτιμάμε ότι το δίλημμα ανάμεσα στη γερμανική και στη γαλλική γραμμή δεν είναι στο βάθος το ήπια χρεωκοπία ή το όχι ήπια χρεωκοπία, αλλά το για ποιου είδους «ήπια χρεωκοπία» μιλάμε, δηλαδή μιλάμε για επιβάρυνση κύρια των ιδιωτών ομολογιούχων ή κύρια των κρατών για την ελάφρυνση του χρέους μιας χώρας της Ευρωζώνης. Αυτό είναι που νομίζουμε απασχολεί ουσιαστικά την ελληνική διακομματική συμμορία κορυφής, δηλαδή τη Ρωσία και τον ρωσοκινεζικό άξονα. Στην πραγματικότητα κανείς ειδικός, ούτε ο Τρισέ ούτε η Λαγκάρντ που στάθηκε δίπλα του δεν μπορεί να αρνηθεί σήμερα ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να ξεχρεώσει πια το χρέος της χωρίς νέα βοήθεια και χωρίς επιβάρυνση των πιστωτών, δηλαδή τη μια ή άλλη μορφής χρεωκοπία. Δηλαδή έτσι κι αλλιώς ο Παπανδρέου και η υπόλοιπη διακομματική συμμορία έχουν πετύχει εκείνο που πριν ένα χρόνο πρώτη πρόβλεπε μέσω του υπουργού οικονομικών της, δηλαδή ήθελε η Ρωσία: την «ήπια χρεωκοπία της Ελλάδας» χρησιμοποιώντας μάλιστα ακριβώς αυτήν την έκφραση.
Εκτιμάμε ότι ο ρωσοκινεζικός άξονας και η διακομματική συμμορία του στη χώρα μας προτιμούν να αναλάβουν οι χώρες της ΕΕ το πιο μεγάλο βάρος της όποιας ελληνικής αναδιάρθρωσης, ρύθμισης του χρέους κλπ όχι οι ιδιώτες ομολογιούχοι. Διότι το να αναλάβουν το κύριο βάρος της μείωσης του ελληνικού χρέους τα κράτη σημαίνει κάτω από τις παρούσες πολιτικές συνθήκες ότι θα αναγκαστούν να καταφύγουν σε δανεισμό. Και επειδή δεν έχουν το δικαίωμα θεσμικά σαν μεμονωμένα κράτη να καταφύγουν σε δανεισμό το καθένα μόνο του για να ενισχύσουν ένα άλλο ευρωπαϊκό κράτος, θα καταφύγουν σε συλλογικό δανεισμό, δηλαδή θα εκδόσουν κάποιου είδους ευρωομόλόγο. Είναι ακριβώς αυτό που θέλει ο ρωσοκινεζικός άξονας και ειδικά η Κίνα. Με το ευρωομόλογο θα δυναμώσει η βασική αποσαθρωτική αντίφαση της ΕΕ που είναι η μεγάλη οικονομιική της ενότητα και η μικρή της πολιτική. Μπορεί να υποθέσει κανείς τι εκβιασμούς θα μπορεί να κάνει ο μεγαλύτερος πιστωτής του πλανήτη σε μια πολιτικά χαλαρή και οικονομικά παραπαίουσα ΕΕ, αν ο βασικότερος κάτοχος ομολόγων της γίνει ο κινέζικος υπερσυγκεντρωτικός ιμπεριαλισμός. Ήδη αγοράζει με μανία τέτοια ομόλογα που εκδίδει το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, το οποίο δημιουργήθηκε για να σταματήσει ένα μεγαλύτερο ρεύμα χρεωκοπιών που θα μπορούσε να δημιουργήσει η χρεωκοπία της Ελλάδας και της Ιρλανδίας.
Άρα η βασική μέθοδος για να προκύψουν τα ευρωοομόλογα είναι να διατηρείται πάντα ανοιχτή και πάντα χαίνουσα η πληγή του ελληνικού χρέους, δηλαδή να μεγαλώνει το πιστωτικό και πολιτικό πρόβλημα όλης της ΕΕ και ταυτόχρονα αυτή να στέκεται πολιτικά ανίκανη να αντιδράσει. Αυτό δεν μπορεί να γίνεται με έναν ωμό τρόπο δηλαδή να αρνείται η ελληνική κυβέρνηση να εφαρμόσει τα βασικά από εκείνα που υποσχέθηκε στους πιστωτές της ιδιαίτερα τα διαρθρωτικά μέτρα, τις ιδιωτικοποιήσεις κλπ οπότε το οικονομικό και πολιτικό αδιέξοδο να δυναμώνει. Ήδη η εξαιρετικά ασυνεπής πολιτική του έχει προκαλέσει μεγάλες αντιπάθειες εναντίον του ακόμα και ανάμεσα σε εκείνους τους ευρωπαίους που αρχικά τον είχαν υποστηρίξει με σθένος καθώς εμφανίστηκε σαν ο έντιμος αντίπαλος του παλιού κόσμου της διαφθοράς, της πλαστογραφίας των στοιχείων κλπ. Ο τυφλός και πλαδαρός γίγαντας μπορεί να γίνει επικίνδυνος αν η συμμορία δεν τηρεί τα προσχήματα και δεν δίνει επαρκείς εξηγήσεις για τις αρνήσεις της. Αντίθετα με τις κατάλληλες εξηγήσεις και χειρισμούς μπορεί ο γίγαντας να αποσυντεθεί εντελώς.
Η συναίνεση εργαλείο πολιτικής εξαπάτησης και χειραγώγησης της ΕΕ
Έτσι έχει εφευρεθεί η «συναίνεση». Το ΠΑΣΟΚ ισχυρίζεται ότι τη συναίνεση τη ζήτησε η ΕΕ. Πρόκειται για ψέμμα. Είναι ο Παπανδρέου που δικαιολόγησε στην Τρόικα την αδυναμία του να εφαρμόσει τα όποια μέτρα επικαλούμενος τον πόλεμο της αντιπολίτευσης που ξεσηκώνει το λαό εναντίον του.Το ότι είναι έτσι αποδεικνύεται από το ότι πριν από την ΕΕ ήταν ο Λοβέρδος που έβαζε σαν προϋπόθεση για το πέρασμα των όποιων μέτρων τη συναίνεση της αντιπολίτευσης. Στην πραγματικότητα ποτέ η αντιπολίτευση δεν εμπόδισε τον Παπανδρέου να εφαρμόσει την πολιτική του μνημόνιου, είτε τις αχρειότητές του είτε τα θετικά του. Απλά του έδινε το πρόσχημα να μην την εφαρμόσει όπου αυτός ήθελε με τις διάφορες άμαζες κινητοποιήσεις, κυρίως τους αποκλεισμούς του ψευτοΚΚΕ.
Αλλά η ΕΕ λίγα καταλαβαίνει από αυτές τις ανατολικές προσποιήσεις και έτσι έβαλε σαν προϋπόθεση για την υιοθέτηση του μεσοπρόθεσμου και των αποκρατικοποιήσεων, οπότε και την καταβολή της 5ης δόσης, την έγκριση της αντιπολίτευσης. Αυτή η απαίτηση ήταν μια αυτοπαγίδευση για την ΕΕ και το ΔΝΤ. Γιατί αντί για έναν συνομιλητή, δηλαδή τον πρωθυπουργό, η ΕΕ και η Τρόικα θα αποκτήσουν τώρα ένα μάτσο συνομιλητές που ο καθένας θα βάζει τους δικούς του όρους για την αποδοχή οποιουδήποτε προγράμματος. Στην πραγματικότητα ο όρος της συναίνεσης δείχνει την τεράστια πολιτική αδυναμία της ΕΕ να επιβάλουν την πολιτική της σαν δανειστής, δηλαδή δείχνει τον τρόμο της μπροστά στην απειλή της ελληνικής χρεωκοπίας που κραδαίνουν οι ρωσόδουλοι Αυτό είναι και το νόημα της δήλωσης Δαμανάκη. Αλλά πέρα από αυτήν την τακτική πλευρά η πολιτική της «συναίνεσης» έχει και μια άλλη στρατηγικότερη. Αφού όλα τα ελληνικά κόμματα θα επεμβαίνουν αποφασιστικά σε ευρωπαϊκό και διεθνές (λόγω ΔΝΤ) επίπεδο στο κεντρικό πρόβλημα της ελληνικής χρεωκοπίας θα μπορούν να επεμβαίνουν και να επηρεάζουν την πολιτική των αντίστοιχων ευρύτερων πολιτικών σχηματισμών σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, δηλαδή των αντίστοιχων πολιτικών ομάδων του ευρωκοινοβουλίου. Ήδη ο μισοσυναινετικός Σαμαράς έχει κανονίσει επαφές με το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα με τη νέα του ιδιότητα σαν συνομιλητή της Τρόικας. Μπορεί δηλαδή από τη μια να εμφανίζεται εκεί σαν πολιτικός ταραξίας και από την άλλη να ενισχύει τη θέση του σαν ένας από τους ρυθμιστές του ελληνικού προβλήματος. Άλλωστε έχει και πολιτικά ενισχυθεί με τη θέση του για τη μείωση των φορολογικών συντελεστών στις επιχειρήσεις μέσα από την οποία έχει γίνει αντικειμενικά εκπρόσωπος και της γενικά δυτικόφιλης ιδιωτικής αστικής τάξης στη Ελλάδα. Νομίζουμε ότι τα αντίστοιχα θα ισχύουν για το ΛΑΟΣ και τους ευρωπαίους εθνικιστές, τον Κουβέλη και τον ΣΥΝ με την ευρωπαϊκή αριστερά.
Το πιο σημαντικό πάντως είναι ότι αυτή η πολιτική της συναίνεσης είναι στην ουσία της μια πολιτική εθνικού αντιευρωπαϊκού και γενικότερα αντιδυτικού μετώπου. Το κάλεσμα του Παπανδρέου είναι κάλεσμα για ενιαία αντίσταση στους πιστωτές, για διαπραγμάτευση με του πιστωτές υπέρ της «πατρίδας» που είναι σε πόλεμο όπως λέει και ο άλλος ρωσόδουλος, διάδοχος του Παπανδρέου και ακόμα πιο εθνικός και «συναινετικός» ηγέτης, ο διπρόσωπος Βενιζέλος. Συναίνεση στο εσωτερικό για να δοθεί ο «πατριωτικός πόλεμος» στο εξωτερικό, αυτή είναι στο βάθος της η πολιτική των «συναινετικών» στους οποίους προσχωρεί οππορτουνιστικά και η Μπακογιάννη που είναι η πρώτη μάλιστα που μίλησε για κοινή διακομματική διαπραγματεύση με την Τρόικα. Αλλά και οι αντισυναινετικοί σαν το ψευτοΚΚΕ και τον ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι παρά οι αδιάλλακτοι του «πατριωτικού» πολεέμου κατά των δανειστών και σαν τέτοιοι βοηθάνε τη διαπραγματευτική ομάδα των συναινετικών να πετύχει τα καλύτερα αποτελέσματα. Αλλά ο πιο μαζικός στρατός κατά των «ευρωπαίων εχθρών δανειστών» θα είναι εκείνος που μόλις πρόσφατα κατασκεύασε και κρυφά καθοδηγεί το πιο βαθύ καθεστώς κρύβοντας το σιχαμερό του φαιοκόκκινο πρόσωπο από τους πραγματικά θυμωμένους απλούς στρατιώτες αυτού του στρατού, του στρατού των «αγανακτισμένων». Το ψευτοΚΚΕ, ο ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ, η Σπίθα και άλλοι φασίστες κρυμένοι αρχηγοί των «αγανακτισμένων» και γενικά όλοι οι ηγέτες αυτού του «πατριωτικού πολέμου» είναι οι χειρότεροι προδότες της χώρας μας γιατί είναι αυτοί που την οδήγησαν στην χρεωκοπία για το καλό της ρώσικης υπερδύναμης. Όσα λάθη και όσες αθλιότητες και να έχουν κάνει οι ευρωπαίοι μονοπωλιστές-πιστωτές μετά τη χρεωκοπία ενάντια στην ελληνική φτωχολογιά δεν είναι με κανένα τρόπο αυτοί που την προκάλεσαν. Αυτοί που την προκάλεσαν και μάλιστα τη δυναμώνουν τώρα είναι πανω απ όλους οι σαμποταριστές πράκτορες της Ρωσίας με επικεφαλής εκείνους της ψευτοαριστεράς. Πρέπει να διαφωτίσουμε το λαό, ιδιαίτερα τη βάση των «αγαναχτισμένων» γι αυτή την τραγική αντιστροφή του εχθρού που κάνει το κίνημα των αγανακτισμένων λίκνο και αιχμή του φαιοκόκκινου φασισμού στην Ελλάδα.
DrAluca
2 Ιουνίου, 2011 7:35 μμ
Τι θα γινει ρε ληγμενε?
Θα σπαμμαρεις για πολυ ωρα ακομα την συνομοσιολογια σου?
Χαμογελατε…
kosapitna
2 Ιουνίου, 2011 8:24 μμ
Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΣΑΣ ΠΟΝΑΕΙ ΡΩΣΟΦΙΛΑ ΠΡΑΚΤΟΡΑΚΙΑ
DrAluca
2 Ιουνίου, 2011 8:27 μμ
Οχι ρε…..εγω πρακτορας του Σορος……οχι των Ρωσσων….
Χαχαχαχαχαχαχαχαχα
Χαμογελατε…
simon
2 Ιουνίου, 2011 8:50 μμ
Привет тебя очень люблю kак ваши дела? Доброй ночи Доброе утро Ты такая расивая Ты такая прелестная. До свидания Вы говорите Греческий или Английский? Спасибо! мечтаю встретить женщину, чтобы разделить с ней мою жизнь Желаю всего хорошего Я мечтаю встретить девушку, с которой я мог бы прожить всю жизнь. Я ищу девушку, которая хочет любить и быть любимой Мне бы хотелось узнать о тебе побольше Мне очень понравилась ваша фотография и письмо. Я хотел бы переписываться с вами Я мечтаю встретить женщину, чтобы разделить с ней мою жизнь Я тебя понимаю. Я не понимаю тебя К сожалению, я пока не говорю по-русски Чем ты сейчас занимаешься? Очень рад, что у тебя все хорошо Целую Ты выйдешь замуж за меня? Дорогая моя Милая моя До встречи
Удачи Ты такая необычная Ты в порядке? Очень рад, что у тебя все хорошо Как Вас зовут Говори пожалуйста громче Говори пожалуйста, медленнее Я так сильно скучал по тебе Ты такая добрая. Пиши Aлло Это Ольга? Это говорит колаос Позовите, пожалуйста Ольгу Я перезвоню Передайте ей, что звонил НиколаосОльга дома? С кем я говорю. Я очень люблю тебя и прошу стать моей женой Жду вашего ответа Ты так нужна мне Всё чего я хочу чтобы ты стала моей женой Я не знаю Извините s razhdеstvom С Рождеством С Новым одом. Пожалуйста Я не могу без тебя жить Поздравляю Минуту, пожалуйста
Я мечтаю о том дне, когда мы станем одной семьёй Да Нет Сегодня Завтра?
Вчера Без проблем Меня зовут Николаос Повторите пожалуйста Что значит хорошо по греческий.
Как сказать «please» по-русски. Я тебя люблю У меня плохо с русским Ты очень нужна мне Поверь мне Любовь всё преодолеет Мне не жить без тебя Я из.
Я олюбил тебя с первого взгляда Мне нужно практиковаться в русском Я буду всегда любить тебя Ты моя судьба Ты послана мне Богом Я вижу тебя во сне.
Как это сказать по-гречески или по-английски? Ты такая открытая Передавай привет ..
я вас хорошо понимаю Я самый счастливый человек на Земле, потому что у меня есть ты Я позвоню тебе позднее Помни, я всегда рядом Простите, что вы сказали?
сколько вам лет? Ты такая чудесная Что? Где? Наша любовь не пройдёт с годами
Ты такая понимающая вас плохо слышу России замечательная страна Как емья?
Какой у вас номер. Xarasho?
Άει στο διάλο… Τα είπα και ξέσπασα!
DrAluca
2 Ιουνίου, 2011 8:52 μμ
Συναδελφε!!!!!!!!(πρακτορα)
Πολυ ωραια εκφορα λογου……μπραβο…
😉
Χαμογελατε…
Γαλαξιάρχης (ex Zaphod)
2 Ιουνίου, 2011 8:52 μμ
Ο Πηνειός είναι βουλγαρικός! 😛
simon
2 Ιουνίου, 2011 8:55 μμ
Πηνειός;;; Ποιός Πηνειός;;; 🙂
Γαλαξιάρχης (ex Zaphod)
2 Ιουνίου, 2011 9:01 μμ
Το ποτάμι στην Ηλεία… 😛 😛 😛
katy
2 Ιουνίου, 2011 9:04 μμ
Χα χα χα!
simon πονηρούλη, πού το βρήκες αυτό; Σε site ‘γνωριμιών’;
🙂 🙂 🙂
simon
2 Ιουνίου, 2011 11:21 μμ
Έχει γούστο να ξέρεις ΚΑΙ ρώσικα!!!! 🙂 🙂 🙂
katy
3 Ιουνίου, 2011 8:28 πμ
Είναι γνωστή η καταγωγή μου από Γερμανούς Βασιλείς (μην επαναλαμβανόμαστε). Είναι γνωστές επίσης, οι άλλαξ’ ο κολιές (που έγινε βραχόλι) μεταξύ των Βασιλικών Οίκων της Ευρώπης. Έτσι λοιπόν -κατά ένα περίεργο τρόπο- η προπροπρογιαγιά μου ήταν γνωστή Ρωσίδα Τσαρίνα (γνωστή και ως Αικατερίνη η έκφυλη). Ως «πιστή» στις παραδόσεις, δεν θα έπρεπε να μάθω τη γλώσσα των προγόνων μου;
simon
3 Ιουνίου, 2011 8:34 πμ
😀 😀 😀 😀 😀
Γαλαξιάρχης (ex Zaphod)
2 Ιουνίου, 2011 8:53 μμ
To φλιτ.
Ο μισθός μου (από το ίδρυμα Σόρος) για ένα φλιτ!!!
chief rebel angel
4 Ιουνίου, 2011 3:17 μμ
ΟΑΚΚΕ:
Ντεφινετλυ δε νταρκ σαιντ οφ δε τρολ
katy
2 Ιουνίου, 2011 8:30 μμ
«Οποιοσδήποτε ανόητος μπορεί να πει την αλήθεια. Χρειάζονται προσόντα για να πεις ψέμματα».
Samuel Butler (1835-1902 ) Άγγλος συγγραφέας.
DrAluca
2 Ιουνίου, 2011 8:33 μμ
Αγαπητη πυργοδεσποινα……
κλαπ κλαπ κλαπ κλαπ…..
once again….
Χαμογελατε…
Anakata-dyomenh
2 Ιουνίου, 2011 8:35 μμ
🙂 🙂 🙂
simon
2 Ιουνίου, 2011 8:52 μμ
Πολλοί λένε ότι πρέπει να κάνεις και …νομικές σπουδές! 😀 :-d 😀
"αγανακτισμενος" φιλελευθερος
2 Ιουνίου, 2011 9:40 μμ
παρα πολυ καλο κειμενο, μπραβο για τη δημοσιοποιηση
σολωμάντζαρος
3 Ιουνίου, 2011 12:26 πμ
Kαλό το κείμενο και ακόμα καλύτερο αν το δούμε σαν αφετηρ’ια δικών μας, σημερινών προβληματισμών και καινοτομιών.
Δεν είναι πάντως και τόσο δύσκολο να γράφεις θεωρητικά κείμενα. Λίγο (ή πολύ) διάβασμα, μια κοινωνική αντίληψη κάπως οξυμένη κλπ.
Το δύσκολο είναι να αλλάξεις την κοινωνία προς το καλύτερο (και επίσης να μην αφήσεις τους θεωρητικούς να σε βάλουν να ορίσεις το «καλύτερο». Δεν είμαστε δα και τόσο φελλοί να μη ξέρουμε τι είναι το καλύτερο, αλλά ούτε είμαστε και τόσο πύραυλοι για να κάτσουμε να το ορίσουμε επιστημονικά)
Αυτή η ιστορία με τις πλατείες , λοιπόν, πολύ μ΄αρέσει. Ακούγεται το κοντό και το μακρύ του καθενός και για πρώτη φορά αυτό θεωρείται καλό. Και πιστεύω πως είναι καλό. Προκαλούνται σκέψεις, σκέψεις για πολλούς πρωτοφανίστηκες. Διαμορφώνονται συνειδήσεις, καλλιεργείται έδαφος.
Τα εκάστοτε προβλήματα των κοινωνιών αντιμετωπίζονταν (κι ακόμα έτσι αντιμετωπίζονται) σαν ζιζάνια: φύτρωσε μια ανεργία: να την ξεριζώσουμε, δύτρωσε ένα ΔΝΤ : να το ξεριζώσουμε, κλπ, κλπ, κλπ. Ξεχνάμε όμως ή και δεν μας απασχολεί καθόλου, το τι έχουμε φυτεύσει στο χωράφι.
Τωρα, αυτή η ιστορία με τις πλατειες, νομίζω είναι μια καλή ευκαιρία (αν καταφέρουμε και την αρπάξουμε) να δούμε τι χωράφι θέλουμε να έχουμε. Τι κόσμο θέλουμε να φτιάξουμε. Τα «ζιζάνια¨θα είναι πάντα δεδομένα. Ή παίρνεις την τσάπα και σου βγαίνει η πίστη να τα ξεπατώσεις, ή απλά πετάς σπόρους που όταν φυτρώσουν θα τα καταπολεμήσουν αυτοί.
Νομίζω πως πρέπει να ξεχάσουμε τους θεωρητικούς και ν΄ακούσουμε τις καρδιές μας. Κι ας γίνουν και λάθη.
Να θεωρούμε δεδομένο πως θα γίνουν λάθη. Όμως καινούρια λάθη. Όχι τα παλιά
oldboy9
3 Ιουνίου, 2011 10:47 μμ
Ε, όσο να πεις έμαθα κάτι, ότι ο Τολστόι & ο Γκάντι ήτανε Αναρχικοί!
Το βιβλίο πάντως θα μπει στα «υπόψιν»
Με τέτοιο τίτλο: «Η κοινωνία της αυτοδιεύθυνσης και οι εχθροί της» δεν μπορώ να αντισταθώ
ΑναρχόΒλαχε, από ότι είδα το βιβλίο αυτό έμπνευσε πολλούς εδώ μέσα, για να δούμε θα κάνουν την «απειλή!»…πράξη 🙂 🙂
risinggalaxy
4 Ιουνίου, 2011 6:49 μμ
oldboy απορώ που δε τι ήξερες, αν υπάρχουν δύο εκπρόσωποι του πασιφιστικού είναι αυτοί οι δύο.
risinggalaxy
4 Ιουνίου, 2011 6:50 μμ
πασιφιστικού αναρχισμού
Capybara
4 Ιουνίου, 2011 6:54 μμ
Ο Γκάντι, γιατί θεωρείται αναρχικός, αφού είναι πατέρας του ινδικού …κράτους;
μεγαλομενος σε πολυκατοικια
27 Ιουνίου, 2011 10:57 πμ
ο Μαρκοβιτς στον οποιον και γινεται αναφορα , ειναι ο Μιχαηλο , ο και καλα θεωρητικός της σοσιαλιστικής Αυτοδιαχείρισης????
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B9%CF%87%CE%B1%CE%AE%CE%BB%CE%BF_%CE%9C%CE%AC%CF%81%CE%BA%CE%BF%CE%B2%CE%B9%CF%84%CF%82
chief rebel angel
7 Ιουλίου, 2011 3:55 μμ
Ναι, αυτός είναι, πολλά βιβλία και κείμενα του είναι μεταφρασμένα στα γερμανικά (όπου μένει ο Σάνια) και γενικά είναι πολυδιαβασμένος και σταθερή αναφορά δυστυχώς, αλλά ο Σάνια ασκεί κριτική στην γιουγκο