Το παιχνίδι του λαϊκισμού δε φέρει το όνομα της Επανάστασης

Το κείμενο που ακολουθεί είναι προδημοσίευση από το τεύχος Μαίου της αναρχοσυνδικαλιστικής εφημερίδας Ροσινάντε 

Για τη μεταφορά risinggalaxy

Την περίοδο που η πολιτική ζωή του τόπου επενδύει στο θυμικό των υποκειμένων, να απαντήσουμε με οργανωση της πάλης μας.

Από τη στιγμή που άνοιξε η συζήτηση περί ενδεχόμενης χρεοκοπίας της Ελλάδας και ιδιαίτερα μετά την υπαγωγή της χώρας στην τρόικα, έχει ξεκινήσει ένα ‘ρεύμα’ θα λέγαμε, προπηλακισμού των αστών πολιτικών. Ονόματα όπως Κακλαμάνης, Χατζηδάκης, Πάγκαλος είναι τα πρώτα πρόχειρα που έρχονται στο νου του καθενός, στα οποία δεν συμπεριλαμβάνονται και πολλές άλλες περιπτώσεις που δεν έγιναν ευρέως γνωστές.
Η ανυπαρξία σοβαρής απάντησης του εργατικού κινήματος στην επίθεση που δέχτηκε η εργατική τάξη τόσο σε πολιτικό όσο και σε οργανωτικό επίπεδο, οδήγησε την αυθόρμητη λαϊκή κατακραυγή η οποία εκλωβισμένη δεν μπορούσε να βρει διέξοδο, στην εύκολη λύση. Διότι η αντίδραση των εργαζόμενων στην επίθεση αυτή είναι δεδομένη. Το ζήτημα είναι η μορφή που θα πάρει αυτή η αντίδραση. Από τη στιγμή που δεν καταδεικνύεται το γεγονός ότι τα δεινά της εργατική τάξης δεν προέρχονται από την κακοδιαχείριση της αστικής πολιτικής αλλά από την εκμετάλλευση και την απομύζηση της εργατικής από την αστική τάξη, από τη στιγμή που δε δίνεται ο τρόπος και τα μέσα για να αναχαιτιστεί αυτή η επίθεση, η εργατική τάξη θα στραφεί στο πρώτο πράγμα που βλέπει μπροστά της και αυτό είναι οι αστοί πολιτικοί.
Δεν είναι τυχαίο ότι οι προπηλακισμοί σιγονταρίστηκαν και από τα ΜΜΕ, από τους πρωτεργάτες του λαϊκισμού τύπου Θέμου και Τριανταφυλόπουλου, μέχρι τη ‘σοβαρή δημοσιογραφία’ του MEGA (με αποκορύφωμα την Τρέμη να απειλεί τον βουλευτή της ΝΔ ότι θα τον πάρουν με τις πέτρες όταν ο τελευταίος της έκανε κριτική) ο καθείς φυσικά με τον τρόπο και την ‘ιδιοσυγκρασία’ του.
Επίσης δεν είναι τυχαίο ότι διάφορα φρούτα ακροδεξιάς απόχρωσης καλούν σε συγκεντρώσεις έξω από σπίτια αστών πολιτικών όπως ο Τσοχατζόπουλος ή ο Σημίτης. Ότι τα συνθήματα ‘κλέφτες – κλέφτες’ και ‘να καεί το μπουρδέλο η βουλή’ έχουν πλέον πλήρως προσεταιριστεί από την ακροδεξιά, ενώ ένα γενικό λαΐκίστικο ανάθεμα για τους ‘300 που μας κατάντησαν έτσι’, ταυτόχρονα εμβολιάζεται και από το ‘για όλα φταίει η μεταπολίτευση΄ και το ‘Πολυτεχνείο’.
Είναι γνωστό βέβαια ότι η ακροδεξιά, ο φασισμός και λαϊκισμός πάνε χέρι χέρι. Επίσης είναι γνωστό ότι όταν ο καπιταλισμός τα βρίσκει ζόρια με την αστική δημοκρατία καλεί τα τανκς και ησυχάζει για λίγο καιρό μέχρι να περάσει η αναμπουμπούλα. Και επειδή ο λύκος (στην προκειμένη ο φασισμός) στην αναμπουμπούλα φαίνεται, οι εφεδρείες του συστήματος περιμένουν στη γωνία, ενώ παράλληλα χτίζονται υπόγεια στην κοινωνία τα σενάρια περί κατάλυσης της αστικής δημοκρατίας.
Το παράξενο βέβαια είναι όταν τέτοια φαινόμενα αντιμετωπίζονται από απάθεια έως και συμπάθεια εξ αριστερών με κύριο επιχείρημα την Αργεντινή. Είναι αλήθεια ότι ανάλογη ‘μεταχείριση’ είχαν και οι αστοί πολιτικοί στην εξέγερση της Αργεντινής το 2001 από τους διαδηλωτές, ένα από τα συνθήματα των οποίων ήταν το ‘que se vayan todos’ (‘να φύγουν όλοι’). Με μόνη διαφορά όμως ότι ο λαός της Αργεντινής ήδη πάλευε και έφτιαχνε δομές οι οποίες αναλάμβαναν την πλήρη διαχείριση των ζωών των Αργεντίνων, από το καθημερινό συσσίτιο μέχρι και την εκπαίδευση, σε αντίθεση με την μέχρι τώρα κατάσταση της Ελλάδας όπου η απαξίωση των αστών πολιτικών δε συνοδεύεται από τη δημιουργία δομών, αλλά από την αναμονή έλευσης του νέου πολιτικού μεσσία.
Επίσης παράξενο είναι το γεγονός ότι πλήθος επιχειρηματιών, ‘αυτοδημιούργητων’ ή ‘τζακιών’, παρελαύνει από τη δημόσια πολιτική ζωή ανενόχλητα, η παρουσία και τα λεγόμενά τους αντιμετωπίζονται με τον ανάλογο σεβασμό και θαυμασμό, ενώ έχει πέσει για ακόμα μια φορά το χιλιοπαιγμένο σενάριο περί αντικατάστασης της διεφθαρμένης πολιτικής τάξης με τους επιχειρηματίες που είναι ‘σοβαροί και εργατικοί’ άνθρωποι (όπως ο …σοβαρότατος Μπερλουσκόνι στην Ιταλία ένα πράγμα!)
Το γεγονός βέβαια ότι αυτές αντιδράσεις είναι δίκοπο μαχαίρι, δε σημαίνει ότι δεν είναι δίκαιες ή ότι δεν μπορούν να μετασχηματιστούν. Πώς όμως πρέπει να διαχειριστεί το εργατικό κίνημα αυτή την αυθόρμητη αγανάκτηση;
Αυτό που πρέπει σίγουρα να κάνει είναι να καταδεικνύει το ποιός πραγματικά είναι ο κλέφτης. Και αυτός δεν είναι άλλος από το Κεφάλαιο και την αστική τάξη. Ας αναλογιστεί κανείς πόσα έχουν κλέψει οι αστοί πολιτικοί με όλα τα σκάνδαλά τους τόσα χρόνια και ας τα συγκρίνει με την καθημερινή ληστεία της κλεμμένης εργασίας που διαπράττει το Κεφάλαιο σε βάρος της εργατικής τάξης της και θα δει ότι τα σκάνδαλα, η διαφθορά και τα χρήματα που προσεταιρίζεται η σάπια κάστα των αστών πολιτικών δεν είναι παρά ψίχουλα μπροστά στην άντληση της υπεραξίας των εργαζομένων, η οποία είναι και η μόνη πηγή συσσώρευσης και αναπαραγωγής του Κεφαλαίου.
Τα παραπάνω βέβαια δε σημαίνουν ότι οι αστοί πολιτικοί πρέπει να βγαίνουν λάδι. Είναι προφανές ότι εφόσον έχουν προσδεθεί στα συγκεκριμένα συμφέροντα της τάξης από την οποία έχουν αναδειχθεί, δηλαδή την αστική φέρουν συγκεκριμένη ευθύνη για την πολιτική που εφαρμόζουν. Γι’ αυτό και στις διάφορες δημόσιες φιέστες τους θα πρέπει να καταδεικνύεται ο ρόλος τους. Άλλο πράγμα όμως ο λαϊκισμός και η απόκρυψη των πραγματικών ενόχων και άλλο η επαναστατική πολιτική.

http://wp.me/p1pa1c-9Ft

Ετικέτα: Επανάσταση, Λαικισμός, Ροσινάντε, Ταξικοί Αγώνες, αναρχοσυνδικαλισμός

Posted in: Αναδημοσιεύσεις, Ελλάδα, Κινήματα-Ακτιβισμός, Πολιτική