Αξιότιμε κύριε,
Ιδού η απάντηση στα ερωτήματά σας!
1. Με τις οικονομικές σχέσεις, που τις θεωρούμε σαν καθοριστική βάση της ιστορίας της κοινωνίας, εννοούμε τον τρόπο που οι άνθρωποι μιας ορισμένης κοινωνίας παράγουν τα μέσα συντήρησής τους κι ανταλλάσσουν μεταξύ τους τα προϊόντα (εφόσον υπάρχει καταμερισμός της εργασίας). Δηλαδή, εδώ περιλαμβάνεται ολόκληρη η τεχνική της παραγωγής και των μεταφορών. Η τεχνική αυτή κατά την αντίληψή μας καθορίζει επίσης τον τρόπο της ανταλλαγής καθώς και της διανομής των προϊόντων και, επομένως, ύστερα από τη διάλυση της κοινωνίας των γενών, καθορίζει και το διαχωρισμό των τάξεων, επομένως και τις σχέσεις κυριαρχίας και υποδούλωσης, επομένως και το κράτος, την πολιτική, το δίκαιο κτλ. Ακόμα, στις οικονομικές σχέσεις περιλαβαίνεται και η γεωγραφική βάση που πάνω της ξετυλίγονται αυτές οι σχέσεις, και τα πραγματικά κληρονομημένα υπολείμματα από προηγούμενα στάδια ανάπτυξης που διατηρήθηκαν, συχνά μόνο από παράδοση ή με τη δύναμη της αδράνειας, και επίσης περιλαβαίνεται φυσικά και το περιβάλλον που περιβάλλει απ’ τα έξω την κοινωνική αυτή μορφή. Αν η τεχνική, όπως λέτε, εξαρτιέται στο μεγαλύτερό της μέρος από την κατάσταση της επιστήμης, πολύ περισσότερο ακόμα εξαρτιέται η επιστήμη από την κατάσταση και τις ανάγκες της τεχνικής. Οταν η κοινωνία έχει μια τεχνική ανάγκη, η ανάγκη αυτή προωθεί την επιστήμη περισσότερο από δέκα Πανεπιστήμια. Όλη η υδροστατική (Τορικέλι κτλ.) γεννήθηκε από την ανάγκη να ρυθμιστούν οι ορεινοί χείμαρροι στην Ιταλία το XVI και XVII αιώνα. Για τον ηλεκτρισμό ξέρουμε κάτι το θετικό μόνο αφότου ανακαλύφθηκε η δυνατότητα της τεχνικής εφαρμογής του. Στη Γερμανία όμως έχουν δυστυχώς συνηθίσει να γράφουν την ιστορία των επιστημών έτσι σαν να είχαν πέσει οι επιστήμες απ’ τον ουρανό.
2. Θεωρούμε τις οικονομικές συνθήκες, ότι είναι αυτό που καθορίζει σε τελευταία ανάλυση την ιστορική εξέλιξη. Μα και η φυλή ακόμα είναι οικονομικός παράγοντας. Υπάρχουν όμως εδώ δυο σημεία που δεν πρέπει να τα παραβλέπουμε:
α) Η πολιτική, νομική, φιλοσοφική, θρησκευτική, φιλολογική, καλλιτεχνική κτλ. ανάπτυξη βασίζεται στην οικονομική. Όλες τους όμως αντεπιδρούν επίσης η μια πάνω στην άλλη και πάνω στην οικονομική βάση. Τα πράγματα όμως δεν έχουν καθόλου έτσι, ότι δηλαδή η οικονομική κατάσταση είναι η μόνη αιτία που δρα, ενώ όλα τα άλλα είναι μόνον παθητικό αποτέλεσμα. Εδώ έχουμε αλληλεπίδραση πάνω στη βάση της οικονομικής αναγκαιότητας που επιβάλλεται πάντα σε τελευταία ανάλυση. Το κράτος, λ.χ. επιδρά με τους προστατευτικούς δασμούς με το ελεύθερο εμπόριο, με μια καλή ή κακή φορολογία. Ακόμα και η θανάσιμη κόπωση και ανικανότητα του Γερμανού μικροαστού, που πηγάζει από την οικονομική αθλιότητα της Γερμανίας στην περίοδο από το 1648 ως το 1830 και που εκδηλώθηκαν πρώτα με τον πιετισμό, κι ύστερα με το συναισθηματισμό και τη δουλική υποταγή στους ηγεμόνες και στους ευγενείς, δεν έμειναν χωρίς οικονομικά αποτελέσματα. Αποτέλεσαν ένα από τα μεγαλύτερα εμπόδια για την καινούρια άνοδο και κλονίστηκαν μόνο όταν οι πόλεμοι της επανάστασης και του Ναπολέοντα έκαναν τη χρόνια αθλιότητα να περάσει σε οξεία μορφή. Δεν είναι λοιπόν, όπως θέλουν να φαντάζονται μερικοί, γιατί τους έρχεται βολικά, ένα αυτόματο αποτέλεσμα της οικονομικής κατάστασης, αλλά οι ίδιοι οι άνθρωποι κάνουν την ιστορία τους, την κάνουν όμως μέσα σ’ ένα δοσμένο, καθοριστικό γι’ αυτούς περιβάλλον, πάνω στη βάση πραγματικών σχέσεων που προϋπήρχαν, και που ανάμεσά τους οι οικονομικές συνθήκες, όσο κι αν επηρεάζονται από τις υπόλοιπες πολιτικές και ιδεολογικές συνθήκες, είναι ωστόσο, σε τελευταία ανάλυση, οι αποφασιστικές και αποτελούν τον κόκκινο μίτο που περνά μέσα απ’ όλες και που μόνον αυτός οδηγεί στην κατανόηση.
β) Οι ίδιοι οι άνθρωποι κάνουν την ιστορία τους, την κάνουν όμως ως τώρα όχι με συλλογική θέληση, σύμφωνα μ’ ένα γενικό σχέδιο, ούτε καν μέσα στα πλαίσια μιας καθορισμένης, δοσμένης κοινωνίας. Οι προσπάθειές τους διασταυρώνονται, κι ακριβώς γι’ αυτό σ’ όλες αυτές τις κοινωνίες κυριαρχεί η αναγκαιότητα, που ολοκλήρωση και μορφή έκφρασής της είναι η σύμπτωση. Η αναγκαιότητα που επιβάλλεται εδώ, μέσα από κάθε λογής συμπτώσεις, είναι πάλι, σε τελευταία ανάλυση, η οικονομική αναγκαιότητα. Και δω φτάνουμε στην εξέταση του ζητήματος των λεγόμενων μεγάλων ανδρών. Οτι κάποιος, κι ακριβώς αυτός ο μεγάλος άνδρας εμφανίζεται σε τούτη την ορισμένη εποχή, σ’ αυτή τη δοσμένη χώρα, είναι φυσικά καθαρή σύμπτωση. Αν όμως τον σβήσουμε, τότε ζητείται αντικαταστάτης του, κι αυτός ο αντικαταστάτης βρίσκεται tant, bien que mal [1], μα βρίσκεται με τον καιρό. Οτι ο Ναπολέοντας, ακριβώς αυτός ο Κορσικανός, ήταν ο στρατιωτικός δικτάτορας που τον έκανε απαραίτητο η εξαντλημένη από το δικό της πόλεμο Γαλλική Δημοκρατία, αυτό ήταν σύμπτωση. Οτι όμως, αν έλειπε ένας Ναπολέοντας, ένας άλλος θα είχε πάρει τη θέση του, αυτό αποδείχνεται από το γεγονός ότι βρισκόταν πάντα ο άνθρωπος μόλις χρειαζόταν: ο Καίσαρας, ο Αύγουστος, ο Κρόμβελ κτλ. Αν ο Μαρξ ανακάλυψε την υλιστική αντίληψη της ιστορίας, ο Τιερί, ο Μινιέ, ο Γκιζό και όλοι οι Αγγλοι ιστορικοί ως το 1850 αποδείχνουν ότι τα πράγματα έτειναν σ’ αυτήν, κι η ανακάλυψη της ίδιας αντίληψης από τον Μόργκαν, αποδείχνει ότι ο καιρός ήταν ώριμος γι’ αυτήν και ότι ακριβώς έπρεπε να ανακαλυφθεί.
Το ίδιο γίνεται και με όλες τις άλλες συμπτώσεις και τις φαινομενικές συμπτώσεις στην ιστορία. Οσο περισσότερο ο τομέας που μελετάμε απομακρύνεται από τον οικονομικό και πλησιάζει στον καθαρά αφηρημένο ιδεολογικό, τόσο περισσότερο θα βρίσκουμε ότι παρουσιάζει στην εξέλιξή του συμπτώσεις, τόσο περισσότερο η καμπύλη του διαγράφει ζικ-ζακ. Αν όμως χαράξετε τον μέσο άξονα της καμπύλης, θα δείτε ότι όσο μακρύτερη είναι η εξεταζόμενη περίοδος κι όσο μεγαλύτερο το μελετώμενο πεδίο, τόσο περισσότερο αυτός ο άξονας είναι παράλληλος με τον άξονα της οικονομικής ανάπτυξης. Στη Γερμανία, το μεγαλύτερο εμπόδιο για τη σωστή κατανόηση είναι η ανεύθυνη παραμέληση της οικονομικής ιστορίας στη φιλολογία. Είναι πολύ δύσκολο να ξεσυνηθίσει κανείς τις αντιλήψεις για την ιστορία που του μπάσαν στο κεφάλι του όταν φοιτούσε στο σχολειό, μα ακόμα πιο δύσκολο είναι να συγκεντρώσει το υλικό που χρειάζεται γι’ αυτό. Ποιος λ.χ. έχει διαβάσει έστω και μόνο το γέρο Γκ. φον Γκίλιχ [2], που στη συλλογή του, που αποτελείται από στεγνά στοιχεία, έχει ωστόσο τόσο υλικό για την εξήγηση αναρίθμητων πολιτικών γεγονότων!
Αλλωστε, το ωραίο παράδειγμα που έδωσε ο Μαρξ στη «18η Μπρυμαίρ» θα πρέπει, νομίζω, να σας απαντά αρκετά στα ερωτήματά σας, ακριβώς γιατί είναι ένα πρακτικό παράδειγμα. Πιστεύω επίσης ότι έχω θίξει κιόλας τα περισσότερα σημεία στο «Αντι-Ντύρινγκ», Ι, κεφ. 9-11, και ΙΙ κεφ. 2-4, καθώς και ΙΙΙ, κεφ. 1 ή στην εισαγωγή και ύστερα στο τελευταίο μέρος του «Φόϊερμπαχ».
Παρακαλώ να μην ψιλοκοσκινίσετε την κάθε λέξη από τα παραπάνω, μα να έχετε πάντα υπόψη τη συνοχή. Λυπάμαι που δεν έχω τον καιρό να σας τα γράψω επεξεργασμένα με την ίδια ακρίβεια που θα ήμουνα υποχρεωμένος να τα γράψω για τη δημοσιότητα…
Λονδίνο, 25 του Γενάρη 1894
Φρίντριχ Ενγκελς
[1] Καλά ή κακά
[2] Ο Ενγκελς εννοεί το πολύτομο έργο του Γκ. φον Γκίλιχ «Ιστορική περιγραφή του εμπορίου της βιομηχανίας και της γεωργίας των σπουδαιότερων εμπορικών κρατών της εποχής μας», Ιένα, 1830-1845.
Πηγή: Πολιτικές Ψηφίδες
iordanoglou
23 Απριλίου, 2011 7:08 μμ
vassozacharof
23 Απριλίου, 2011 8:51 μμ
Μητσαρα, μιας και το θιγει και ο Εγκελς, στην προτελευταια παραγραφο, ενδιαφερον θα ηταν
και ενα κειμενο πανω στη 18η Μπρυμαιρ του Λουδοβικου Βοναπαρτη.
Ποτε αλλοτε, απο αυτους τους τωρινους καιρους, δεν ηταν ο Μαρξ τοσο επικαιρος.
Και κ.ιορδανογλου, πολυ καλο αν και συμπυκνωμενο το πονημα σας.
Mitsaras
23 Απριλίου, 2011 8:57 μμ
Το σκέφτηκα αλλά έπρεπε να ψάξω και δεν είχα χρόνο.
Oblivion
26 Απριλίου, 2011 1:45 μμ
» Οτι όμως, αν έλειπε ένας Ναπολέοντας, ένας άλλος θα είχε πάρει τη θέση του, αυτό αποδείχνεται από το γεγονός ότι βρισκόταν πάντα ο άνθρωπος μόλις χρειαζόταν: ο Καίσαρας, ο Αύγουστος, ο Κρόμβελ κτλ.»
Και μετά λέμε πως η θρησκεία είναι φενακισμός.
Παρ΄όλα αυτά, καλείται ένας μαρξιστής να μας εξηγήσει γιατί με την υλική αφθονία των τελευταίων 70 χρόνων σταδιακά σε όλο και περισσότερες χώρες του δυτικού κόσμου, δεν φτάσαμε στο πολυπόθητο όνειρο, μιας και όπως λέει και ο μπάρμπα Ένγκελς :
«Η πολιτική, νομική, φιλοσοφική, θρησκευτική, φιλολογική, καλλιτεχνική κτλ. ανάπτυξη βασίζεται στην οικονομική.»
Ο ίδιος μαρξιστής καλείται να μας εξηγήσει πως στην Α.Αθήνα επινοήθηκε ρητά η Δημοκρατία και η Φιλοσοφία (ναι ξέρω είχαν σκλάβους…).Επίσης οι «υλιστές» πέραν των λοιπών ακροβασιών ,τολμάνε να ανάγουν τις επιστημονικές εφευρέσεις στην αναγκαιότητα?Τις καλλιτεχνικές που τις ανάγουν άραγε?
«Όλη η υδροστατική (Τορικέλι κτλ.) γεννήθηκε από την ανάγκη να ρυθμιστούν οι ορεινοί χείμαρροι στην Ιταλία το XVI και XVII αιώνα.»
Να με συγχωρεί ο μπαμπάς Ένγκελς, αλλά α) στην παρένθεση μπαίνει ο Αρχιμήδης β) καμιά αναγκαιότητα δεν οδήγησε στην «γέννηση» της υδροστατικής.Μόνο ο έρως προς τα μαθηματικά και την μηχανική.(ίσως και η μικροφαλλία του τυράννου των Συρακουσών ,να μην μπορεί να ανεχτεί ένα στέμμα ημί-χρυσο).Θα βοηθήσω εγώ όμως τον μπαμπά-Ένγκελς στο παράδειγμα που θέλει να φέρει.Μπορεί να πει για τα τα υδραυλικά έργα στην Αρχαία Αθήνα και τους αγωγούς υπό πίεση που κατασκεύασαν (μιας και ήταν ξερό τοπίο η τοποθεσία της αττικής).
Υ.Γ-Το υδραγωγείο της Σάμου έγινε έτσι όπως έγινε καθαρά για λόγους εντυπωσιασμού από τον Ευπαλίνο.Καμιά αναγκαιότητα και πάλι για να σκάψεις ένα ολόκληρο βουνό.You are talking about real economic relations ,hoooly shit!:P
Jaquou Utopie
26 Απριλίου, 2011 2:31 μμ
Αν βέβαια δεχτούμε ότι ο «έρως» είναι χημικές ουσίες στον εγκέφαλο… επιστρέφεις στον υλισμό που με τόση απλοϊκότητα αφορίζεις 😛
H αναγκαιότητα βρίσκεται πίσω από όλα( άλλοι τη λένε φυσική επιλογή, άλλοι τη λένε διαλεκτικό υλισμό και άλλοι τη λένε θρησκευτικός κανόνας, αλλά είναι η αναγκαιότητα κάθε εποχής που κρύβεται μέχρι και πίσω από τις νηστείες), βέβαια η φαντασία την ντύνει με όμορφα ρούχα, αλλά αν είσαι διορατικός απλά μπορείς να τη δεις γυμνή…
Δεν υπάρχουν «πολυπόθητα όνειρα» και οι εκτιμήσεις οποιουδήποτε δεν αποτελούν θρησκευτικά δόγματα και προφητείες που πρέπει να επαληθευτούν… εσκεμμένα μπερδεύεις ένα εργαλείο σκέψης με τα όποια αποτελέσματα επικαλούνται όσοι το χρησιμοποιούν.
Απορώ μάλιστα που δεν καταλαβαίνεις την αναγκαιότητα που φέρνει την τέχνη στις ανθρώπινες κοινωνίες…
Ίσως βέβαια αν έδινες εναλλακτικό εργαλείο κατανόησης του κόσμου να μπορούσαμε να κάνουμε μια συζήτηση… αλλά παρακαλώ μακριά από μεταφυσικές προσεγγίσεις. Εκτός αν θεωρείς ότι η κοινωνία (aka κοινωνικές σχέσεις) προκύπτει με τέτοια μορφή «γιατί έτσι μας αρέσει»…
Oblivion
26 Απριλίου, 2011 6:31 μμ
@Jaquou
Τι κρίμα να αντιμετωπίζεις με τέτοιο εργαλειακό τρόπο την δημιουργία.Θα ήθελα και υλιστικά να μου ερμηνεύσεις τον θεσμό του έθνους.Της θρησκείας επίσης.Το ότι επιτελούν αυτές οι δημιουργίες ένα λειτουργικό ρόλο είναι σαφές πέρα για πέρα.Το ότι ανάγονται σε αυτήν την λειτουργικότητα,χρειάζεται μεγάλη δόση κρετινισμού για να το στηρίξεις.
Πάντως ακόμα δεν απάντησες στα ερωτήματά μου.Έχεις μείνει δυστυχώς στο 1917 (ίσως και πιο πίσω) και σε αυτήν την βάση δεν μπορώ να κάνω τίποτα μέσω συζήτησης, μιας και το θέμα δεν επιλύεται με την παράθεση λογικών επιχειρημάτων,αλλά μάλλον τίθεται στην βάση της κυριαρχίας της πατρικής φιγούρας (μαρξισμού?).Αν για εσένα ο έρως είναι απλά χημεία ,αν για εσένα ο άνθρωπος ζει για να τρώει και τρώει για να ζει, αν είσαι τόσο αφελής ώστε να πιστεύεις ότι οι ανθρώπινες κοινωνίες είναι κάτι το απλά πολυπλοκότερο των «κοινοτήτων» των μελισσών και αν τέλος αντιλαμβάνεσαι τον εαυτό σου σαν άλλο ένα ζώο που ήρθε στην ζωή για να παράγει (για τον Χ σκοπό ) τότε τι να πω.Κρίμα…
Υ.Γ.1-What about May 68?Το επαναστατικό υποκείμενο της ιστορίας που ήταν?Ποια ήταν η «ρωγμή στις παραγωγικές σχέσεις»?
Υ.Γ.2-Σκοτώνουμε τον συμβολικό μπαμπά?
Jaquou Utopie
26 Απριλίου, 2011 7:18 μμ
Γλυκέ μου :
1. Τον Φρόυντ τον έχει ξεπεράσει μέχρι και η ψυχανάλυση
2. Γνωρίζοντας την λειτουργική πηγή του φαινομένου δεν αναιρείς το φαντασιακό του περίβλημα, αλλά το περίβλημα είναι το πρώτο που πρέπει να σπάσει (βλ. έρως και χημεία, έθος, θρησκείες και DNA… ξεχνάς βολικά τον θάνατο στη συζήτηση)
3. Τα περί κρετινισμού τα αντιπαρέρχομαι, είναι φανερό ότι είσαι ακόμα πιο πίσω από μένα ( αν θεωρήσουμε ότι στέκει η εκτίμησή σου περί 1917) Έχεις ξεμείνει στον ρομαντισμό…
4. Έχω αρχίσει να πιστεύω πως μάλλον διαθέτω καλύτερη επίγνωση από σένα της απόλυτης ματαιότητας της ύπαρξης… και δεν πείθομαι με τσιτάτα και μαρξίζουσες ορολογίες περί του περισπούδαστου του συνομιλητή μου. Κοινώς δεν ψαρώνω… Το επαναστατικό υποκείμενο του Μάη του ’68 θα είχε νόημα να μπει στη συζήτηση αν το ψάχναμε, αν θεωρούμε ως κοινή βάση του διαλόγου ότι ο Μάης του ’68 είναι επανάσταση και αν συζητούσαμε με τους απλοποιητικούς όρους της ταξικής πάλης ( και μόνο αυτής) με τα δεδομένα της εποχής του Μαρξ… Ο ανθρώπινος πολιτισμός έχει προχωρήσει…
Και για να καταλήγουμε, ακριβώς τα ίδια χημικά συστατικά που σου επιτρέπουν να ανάγεις μέσω των συνάψεων των νευρικών σου κυττάρων τα ανθρώπινα σε θεϊκά και να πιστεύεις σε eros effect, που για σένα μάλλον είναι αλλοκοσμικό φαινόμενο, είναι αυτά που συστήνουν τον υπολογιστή που σου γράφω.
Χαιρετώ, με τέτοιους όρους συζήτηση δεν κάνω.
υ.γ.
δεν ψάχνω προς το παρόν για σκοπό στη ζωή… μπορεί να είμαι ή πολύ μικρή ηλικιακά ώστε να μην με έχει ακόμα αγγίξει το υπαρξιακό παράδοξο, ή πολύ ηλίθια ώστε να μην κατανοώ τα απώτερα νοήματα, ή πολύ ελεύθερη ώστε να μην τα πιστεύω, διάλεξε και πάρε
Daddy is gone…
alexantro
26 Απριλίου, 2011 7:48 μμ
δεν υπαρχει υπαρξιακο παραδοξο , η αγωνια δεν ειναι παραδοξη
τι εννοεις με το Daddy is gone… ???
Jaquou Utopie
26 Απριλίου, 2011 8:35 μμ
Λογοπαίγνιο και μόνο είναι το Daddy is gone…
Και συμφωνώ για την αγωνία… αλλά είπα να υπερβάλω. Γενικά μου αρέσουν οι υπερβολές, αναρωτιέμαι αν αυτό χωράει στην υλιστική προσέγγιση του σύμπαντος ή πρέπει να δημιουργήσω καμιά νέα θρησκεία… το όνομα θα με δυσκολέψει λίγο νομίζω 😉 😀
Oblivion
26 Απριλίου, 2011 10:02 μμ
λολ
1.Πως ακριβώς?Εξηγείς?Απλά η ψυχανάλυση ,ως ενα μη-κλειστό σύστημα (σε αντίθεση με τον μαρξισμό) μπόρεσε και τράβηξε διαφορετικά μονοπάτια (Ράιχ πχ).
2.Δεν έχουμε να κάνουμε με περίβλημα ,πόσο μάλλον με φαντασιακό αν υπάρχει.Και τον φόβο του Θανάτου δεν τον ξέχασα προφανώς (αναφέρεσαι προφανώς στον Φόβο του Θανάτου στην ψυχανάλυση).Απλά δεν βλέπω που κολλάει.Αν το αναφέρεις θέλοντας να χρωματίσεις «υλιστικά» το γεγονός ότι στην ουσία οι θρησκείες πχ παίζουν αυτόν ακριβώς τον ρόλο, τότε μπορούμε να συμφωνήσουμε και να το συζητήσουμε.Το θέμα είναι πως αυτό γίνεται με τρόπο ασυνείδητο.Αν ρωτήσεις ένα πιστό γιατί πιστεύει, δεν θα σου πει «με βοηθάει στο να επιλύσω το πρόβλημα του φόβου του θανάτου», γιατί κάτι τέτοιο θα σήμανε αυτόματα την αποτυχία της προσπάθειας.Στον ίδιο παλμό, ΚΑΝΕΝΑΣ πιστός ή εθνικόφρων δεν θα σου πει πως είναι τέτοιος επειδή ο θεσμός αυτός πέρα από την φαντασιακή του συνιστώσα,έχει και μια λειτουργική την οποία γνώριζε και τον δημιούργησε ρητά για αυτόν τον λόγο.Κανένας πιστός δεν θα σου πει «πιστεύω γιατί αλλιώς η κοινωνία θα γίνει σμπαράλια».Και όμως είναι τέτοιοι θεσμοί (οι πυρηνικές φαντασιακές σημασίες κατά καστοριάδη) που επιτελούν αυτήν την θεμελιώδη λειτουργικότητα για την κοινωνία.Η φονξιοναλιστική άποψη που αντιμετωπίζει τους θεσμούς μόνο με την λειτουργική τους πλευρά και τίποτα πέρα από αυτό είναι offside και αν θες το ψάχνεις και μόνη σου το γιατί (αν και νομίζω πως το εξήγησα ,αν και απλοϊκά).Ο καστοριάδης είχε πει σωστά πως οι μαρξιστές την ορθολογικότητα που λαμβάνουν από τα γεγονότα, στην πραγματικότητα τους την επιβάλλουν.
3.Δεν έχω διαβάσει τίποτα από ρομαντισμό.Αντίθετα ο δικός σου υλισμός είναι που θυμίζει λένιν.Άντε και στην χειρότερη κανένα μεταμοντέρνο.
4.
«Έχω αρχίσει να πιστεύω πως μάλλον διαθέτω καλύτερη επίγνωση από σένα της απόλυτης ματαιότητας της ύπαρξης… και δεν πείθομαι με τσιτάτα και μαρξίζουσες ορολογίες περί του περισπούδαστου του συνομιλητή μου. Κοινώς δεν ψαρώνω…Έχω αρχίσει να πιστεύω πως μάλλον διαθέτω καλύτερη επίγνωση από σένα της απόλυτης ματαιότητας της ύπαρξης… και δεν πείθομαι με τσιτάτα και μαρξίζουσες ορολογίες περί του περισπούδαστου του συνομιλητή μου. Κοινώς δεν ψαρώνω…»
Φθόνος του πέους?
Για το υστερόγραφο ,όντως πρέπει να είσαι πολύ μικρή για να υποβιβάζεις σε απλή χημεία όλα τα ανθρώπινα συναισθήματα όπως η αγάπη.Δεν μιλάμε για κάτι το υπερβατικό, αλλά επειδή σε κόβω για πολύ «του ορθολογικού» (είναι της μόδας στον καπιταλισμό), θα ήθελα και μια έρευνα που να αποδεικνύει τα πως και τα γιατί αυτών που λες.Επίσης πρέπει να είσαι και πολύ ελεύθερη.Για να το λες άλλωστε…
Υ.Γ-Τα ερωτήματά μου παραμένουν αναπάντητα, και θα ήθελα από ένα «υλιστή» να μου δώσει την εξήγησή του πάνω σε αυτά.
iordanoglou
26 Απριλίου, 2011 10:06 μμ
Ριξε ενα βλεφαρο στο link του πανω-πανω σχολίου μου
Jaquou Utopie
26 Απριλίου, 2011 11:26 μμ
Να σου που εντοπίζω την ουσιώδης διαφορά μας;
Καταλήγω στο συμπέρασμα ότι θεωρείς την προσέγγιση της απλής χημείας ως υποβιβασμό για τα ανθρώπινα συναισθήματα… εγώ πάλι βρίσκω την εξήγηση μεγαλειώδη. Θέλεις να προσεγγίσω αυτή την ουσιώδη διαφορά μας με όρους υλιστικούς ή μεταφυσικούς; Η μήπως με όρους ψυχανάλυσης;
Όποιο πλαίσιο και να διαλέξεις θα σου δίνει μια εξήγηση, το θέμα είναι ποια θεωρείς πιο ευρεία και πιο χρήσιμη για να προχωρήσεις ένα βήμα παρακάτω. Τουλάχιστον θυμίζω τον Λένιν, μπορεί να μην το λες ως κοπλιμέντο, αλλά αυτός ήταν με βεβαιότητα πιο ενεργό υποκείμενο της ιστορίας από τον Καστοριάδη 😛
Κι επειδή έχω μια τάση βεβήλωσης γενικά θα σου πω ότι είναι μάλλον ενδιαφέρον να περιγράφει κάποιος τον Μαρξισμό ως κλειστό σύστημα και μετά από λίγες προτάσεις να αναφέρει τον Καστοριάδη… γνήσιο τέκνο που μετά βεβαιότητας σκότωσε τον συμβολικό μπαμπά. Προβολή; που θα λέγαν και οι ψυχαναλυτές;
Τα υπόλοιπα είναι θεωρίες για να περνάμε την ώρα μας και να καλύπτουμε τις απορίες μας για το σύμπαν… Όταν θα έχω λοιπόν τις απαντήσεις σε όλα τα ερωτήματα θα γράψω τη νέα βίβλο και θα στην αφιερώσω. 😉
Πάντως θα ήθελα να θέσω κι εγώ ένα ερώτημα. Πιο ουσιώδες κατά τη γνώμη μου από το ποιος είναι το επαναστατικό υποκείμενο και το γιατί δεν επαληθεύτηκαν τα ιερά κείμενα του μαρξισμού. Αν η αγάπη δεν είναι αποτέλεσμα χημικών ουσιών και ηλεκτρικών σημάτων και κυτταρικών συνδέσεων, κοινώς αν μια τέτοια προσέγγιση σου φαίνεται λίγη, ποια είναι η δική σου;
υ.γ.
ούτε πολύ μικρή , ούτε πολύ ηλίθια, ούτε πολύ ελεύθερη
Oblivion
27 Απριλίου, 2011 12:09 πμ
Θα συμφωνήσω στο ότι ο Λένιν την έχει μεγαλύτερη από τον κάστορα για λόγους συζήτησης και προχωρώ.(αμαν πια).Και ο Χίτλερ όμως πιο ενεργό υποκείμενο ήταν από τον Κ.Όχι?
Δεν ξέρω αν την θεωρώ υποβιβασμό για τα ανθρώπινα συναισθήματα.Ίσως.Θεωρώ την δικιά σου κίνηση ,μέσω αυτής της θεωρίας για τα χημικά (γιατί περί θεωρίας πρόκειται ,απλά έχει ένα επιστημονικοφανές επίχρισμα-εκτός και αν έχεις καμιά έρευνα στην διάθεσή σου) λίγο sad.Προσπαθείς μέσα από μια δήθεν σχέση αίτιο-αιτιατό που ενυπάρχει σε αυτήν την θεώρηση της χημείας και των ηλεκτρικών σημάτων,να αναδείξεις τον υλισμό και ότι ναι, ακόμα και στις φούγκες του Μπαχ υπάρχει μια σχέση με τις παραγωγικές σχέσεις,τις παραγωγικές δυνάμεις και τα σήματα στον εγκέφαλο.Κάπου εδώ λοιπόν μπαίνει και το βίντεο με τον κούρκουλο και το κάρβουνο.Γιατί ακόμα και έτσι να είναι ,ο Μαρξ δεν μπορούσε να είχε πρόσβαση σε τέτοια γνώση, αλλά και να είχε, ακόμα και να καταφέρουμε να ερμηνεύσουμε με όρους ψυχιατρικής /νευρολογίας το Οιδιπόδειο ,το ζήτημα είναι να καταφέρουμε να το «χειραγωγήσουμε» και να έχουμε και ένα υπερυπολογιστή που θα υπολογίζει τι σκατά γίνεται σε κάτι δις εγκέφαλους,ξεχνώντας σκόπιμα και τον Heisenberg.Μέχρι τότε καλό θα ήταν να βρούμε καμιά αναλυτική λύση στις εξισώσεις navier-stokes ,και ας μην έχουμε ελπίδες ότι μπορούμε να λύσουμε το μυστήριο της ψυχής.
Για την κριτική μου(που σιγά την κριτική,αν θες κριτική σοβαρή θα βρεις..αλλά που), δεν απαντάς επι της ουσίας πουθενά.Και κριτική στον Μαρξισμό έχουν κάνει δεκάδες.Μόνο κάποιοι από αυτούς ήταν πράκτορες της CIA (φαλακροί ενίοτε).Ούτε για τα ερωτήματά μου, που μόνο υπαρξιακά δεν είναι.
Στην ερώτησή σου ξέρεις πως δεν μπορώ να απαντήσω.Θα σου απαντήσω έμμεσα με ένα άλλο παράδειγμα.Το ότι ο άνθρωπος δεν γνώριζε ποια χημική αντίδραση λαμβάνει χώρο όταν έβλεπε μπροστά του μια εστία φωτιάς ,δεν τον εμπόδισε να την εκμεταλλευτεί και να βγάλει συμπεράσματα για αυτή.Το ίδιο και με πολλά άλλα.Η όλη προσπάθειά σου λοιπόν να συνάγεις μια ψευτο-ορθολογικότητα πίσω από τέτοιου τύπου θεωρήσεις είναι επιεικώς αστεία, όχι μόνο γιατί δεν ξέρεις γιατί πράγμα μιλάς, αλλά διότι και να ξέραμε δεν είναι σίγουρο πως θα μπορούσαμε να ερμηνεύσουμε κάτι στο κοινωνικο-ιστορικό πεδίο.
Jaquou Utopie
27 Απριλίου, 2011 1:10 πμ
Επιφυλάσσομαι για αύριο γιατί το πεπερασμένο των δυνατοτήτων της ύλης με οδηγεί απευθείας στην αγκαλιά του Μορφέα… αλλά αρχή αβεβαιότητας του Χάιζενμπεργκ και Navier–Stokes ; Φάουλ!
iordanoglou
26 Απριλίου, 2011 9:49 μμ
Ξεκίνα απο Camus και Sartre κι έλα σε καμια 10αρια χρονια να τα ξαναπούμε (αν δεν έχεις αυτοκτονήσει εντωμεταξυ)…
alexantro
27 Απριλίου, 2011 12:28 πμ
δεν ξηγιεσαι καλα με τον Camus
iordanoglou
27 Απριλίου, 2011 12:40 πμ
Για ριξε εξηγα
alexantro
27 Απριλίου, 2011 1:30 πμ
o Camus μου θυμιζει αυτον
δεν ειναι αρκετο 🙂
Well she’s up against the register with an apron and a spatula,
Yesterday’s deliveries, tickets for the bachelors
She’s a moving violation from her conk down to her shoes,
Well, it’s just an invitation to the blues
And you feel just like Cagney, she looks like Rita Hayworth
At the counter of the Schwab’s drugstore
You wonder if she might be single, she’s a loner and likes to mingle
Got to be patient, try and pick up a clue
She said «How you gonna like ’em, over medium or scrambled?»,
You say «Anyway’s the only way», be careful not to gamble
On a guy with a suitcase and a ticket getting out of here
It’s a tired bus station and an old pair of shoes
This ain’t nothing but an invitation to the blues
But you can’t take your eyes off her, get another cup of java,
It’s just the way she pours it for you, joking with the customers
Mercy mercy, Mr. Percy, there ain’t nothing back in Jersey
But a broken-down jalopy of a man I left behind
And the dream that I was chasing, and a battle with booze
And an open invitation to the blues
But she used to have a sugar daddy and a candy-apple Caddy,
And a bank account and everything, accustomed to the finer things
He probably left her for a socialite, and he didn’t ‘cept at night,
And then he’s drunk and never even told her that her cared
So they took the registration, and the car-keys and her shoes
And left her with an invitation to the blues
‘Cause there’s a Continental Trailways leaving local bus tonight, good evening
You can have my seat, I’m sticking round here for a while
Get me a room at the Squire, the filling station’s hiring,
And I can eat here every night, what the hell have I got to lose?
Got a crazy sensation, go or stay? now I gotta choose,
And I’ll accept your invitation to the blues
alexantro
27 Απριλίου, 2011 1:38 πμ
ο Ξενος ειναι σαν τον Γκαρφανκελ στο Bad Timing και ο Camus σαν να εχει συνθεσει τη μελωδια
εισαι ετοιμος ανα πασα στιγμη να ακουσεις την σειρηνα του ασθενοφορου που ερχεται να μαζεψει την αυτοχειρα
ειναι κατι περα απο εκλογικευσεις
ο Camus ωρες ωρες μου δινει την εντυπωση οτι γραφει μουσικη
iordanoglou
27 Απριλίου, 2011 1:40 πμ
Αν με το διαγωνιο διαβασμα του στιχου, συνυπολογίζοντας και το πιώμα μου, κατάλαβα καλά, l’etranger, μάλλον δεν τον έχεις πιάσει τον μακαρίτη, ο Meursault δεν είναι ηρώας προς μιμηση, ούτε ηθικολογεί μεσω αυτού ο Καμύ προτείνοντας κάποιον τρόπο ζωής. Το αντίθετο…
iordanoglou
27 Απριλίου, 2011 1:51 πμ
Απ’την αρχή, είσαι θετικά προσκείμμενος προς τον Αλμπέρ;
Στο μητρικο της παρούσας κουβεντας μας σχόλιο μου δεν υποννοώ τίποτα το αρνητικό για τους Καμυ και Σαρτρ, το ακριβώς αντίθετο…
alexantro
27 Απριλίου, 2011 2:02 πμ
ναι φυσικα
δεν διαφωνω κ iordanoglou
αυτο ακριβως λατρευω στον καμυ
οτι σχολιασε την υπαρξη διχως να ηθικολογει , ενω εσπασε τη μιμηση , οι ηρωες του δεν ειναι για να τους λατρεψεις πχ Jean-Baptiste Clamence , αλλα μιλανε για ολα οσα αποφευγεις να ακουσεις
iordanoglou
26 Απριλίου, 2011 2:24 μμ
Αναφορικά με το πρώτο σου ερώτημα, δεν αντιλαμβανεσαι σωστα τον συσχετισμό. Δεν υπάρχει μια ποσοτικά γραμμική σχεση αναμεσα στην οικονομική βάση του κοινωνικου οικοδομηματος και των επικοιδομημάτων. Μάλλον σε μπερδευει ο όρος «ανάπτυξη», όμως δεν χρησιμοποιείται με την έννοια της προόδου αλλά της εξελικτικής πορείας στο χρόνο. Δεν πρέπει δλδ να πάρεις ως μέτρο τον όποιο βαθμό οικονομικής ανάπτυξης αλλά τις παραγωγικές/ταξικές σχέσεις που επικρατούν.
Για τα υπόλοιπα που αναφέρεις, θεωρείς πως η ουσία προηγείται της ύπαρξης; Προτάσσεις τον ιδεαλισμό έναντι του υλισμού;
iordanoglou
26 Απριλίου, 2011 2:52 μμ
Παρακαλώ την αξιότιμη ΣΟ όπως αφαιρέσει το «Και πάλι,» πρίν απο την τελευταία πρόταση της 1ης παραγράφου του ανωτέρου σχολίου μου.
Μετα τιμής
Σάκης Ιορδάνογλου
Jaquou Utopie
26 Απριλίου, 2011 2:56 μμ
Θα το κάνω, αλλά ΣΟ δεν με λένε, και κυρίως δε με λένε αξιότιμη…
Ελπίζω επίσης να μην κατηγορηθώ για ιμπεριαλισμό στα σχόλια… 😛 😛 😛
iordanoglou
26 Απριλίου, 2011 3:08 μμ
Σας ευχαριστώ για την άμεση ανταπόκριση στην παράκλήση μου.
risinggalaxy
26 Απριλίου, 2011 8:37 μμ
ΣΟ κόψτον αυτόν είναι αριστερός
iordanoglou
27 Απριλίου, 2011 1:52 πμ
Half ?
alexantro
27 Απριλίου, 2011 12:31 πμ
να σε ρωτησω κατι κ. iordanoglou ?
συνεχιζει σημερα να ειναι τοσο κρισιμη η ιεραρχιση και το αν η Ιδεα προηγειται της Υλης
iordanoglou
27 Απριλίου, 2011 12:49 πμ
Δεν τιθεται θεμα ουτε για σημερα και ουτε για ουραγους και ηγετες καθώς δεν υφίσταται ουσία πριν την υπαρξη, δεν υπάρχει κάποια ουσία-υποκείμενο στον κόσμο των ιδεών όπου όλα είναι εκφράσεις της και καθορίζονται απο αυτήν.