του Ρούσσου Βρανά (στα Νέα)
Στην πλατεία που φέρει το όνοµά της, στο Βερολίνο, δεν θα βρει κανείς πουθενά κάποιο άγαλµά της. Υπάρχει εκεί ένα µεγάλο θέατρο όπου ο Μπρεχτ ανέβαζε τα έργα του. Κι ένας µεγάλος κινηµατογράφος. Οµως κανένα άγαλµα,καµιά προτοµή γι’ αυτήν, πουθενά. Μονάχα στα πεζοδρόµια, ο διαβάτης που θα χαµηλώσει το βλέµµα µπορεί να διακρίνει κάτι µακριές µπρούντζινες πλάκες και πάνω τους γραµµένες ολόκληρες φράσεις – τα λόγια της Ρόζας Λούξεµπουργκ. Υπάρχει καλύτερο µνηµείο από αυτό;
Η δολοφονία της Ρόζας Λούξεµπουργκ είναι κάτι σαν προπατορικό αµάρτηµα για τη Σοσιαλδηµοκρατία. Στέλεχος της αριστερής πτέρυγας του Σοσιαλδηµοκρατικού Κόµµατος της Γερµανίας, η επαναστάτρια φιλόσοφος και οικονοµολόγος αποχώρησε από αυτό και έλαβε µέρος στην εργατική εξέγερση του 1919. Και τότε ο ηγέτης των Σοσιαλδηµοκρατών και καγκελάριος Φρίντριχ Εµπερτ διέταξε τη σύλληψη και την εκτέλεσή της. Οκτώ χρόνια πριν πεθάνει ο εκτελεστής της λοχαγός Παµπστ, τα οµολόγησε όλα αυτά σε συνέντευξή του στο περιοδικό «Σπίγκελ», το1962.
Το πτώµα της ρίχτηκε σε ένα κανάλι του Βερολίνου. Και αργότερα ο ιστορικός Ισαάκ Ντόιτσερ έγραψε: «Με τη δολοφονία της, η Γερµανία των Χοεντσόλερν γιόρτασε τον τελευταίο της θρίαµβο και η Γερµανία των Ναζί τον πρώτο της».
Οι σηµερινοί Σοσιαλδηµοκράτες µπορεί να µην κάνουν πια τόσο εντυπωσιακά φρικαλέες πράξεις, αλλά ευθύνονται για εκατοµµύρια άλλα µικρά εγκλήµατα – όσα είναι και τα θύµατα των πολιτικών τους –, που όλα µαζί συνθέτουν πολλά µεγάλα. Θεληµατάρηδες του συστήµατος, αναλαµβάνουν τη βρώµικη δουλειά που δεν θα µπορούσαν να φέρουν εις πέρας τα δεξιά κόµµατα χωρίς ισχυρές λαϊκές αντιδράσεις:το πετσόκοµµα του εισοδήµατος των εργαζοµένων και τον στραγγαλισµό των οικονοµιών των χωρών τους, προκειµένου να περισσέψουν λεφτά για να πληρωθούν τα χρέη µε τα οποία τις έχουν φορτώσει οι τραπεζίτες.
Είναι ειρωνεία της Ιστορίας που σοσιαλδηµοκρατικά κόµµατα όπως αυτό της Ισπανίας, οι βρετανοί Εργατικοί και πολλά άλλα έχουν περάσει στην άλλη όχθη του πολιτικού φάσµατος, µε τη µεριά της ολιγαρχίας του χρήµατος, επιβάλλοντας στους λαούς τους την πιο ανελέητη λιτότητα, όχι µονάχα στην Ευρώπη, αλλά και σε χώρες τόσο µακρινές όσο η Αυστραλία και η Νέα Ζηλανδία (που υπήρξε το υπόδειγµα των θατσερικών ιδιωτικοποιήσεων).
Η διάλυση του κοινωνικού κράτους και οι ιδιωτικοποιήσεις είναι το άκρον αντίθετο των θέσεων που είχε η Σοσιαλδηµοκρατία πριν από έναν αιώνα. Και έχει σήµερα τόσο ξεπέσει που, στα δύσκολα, αποτελεί την τελευταία ελπίδα του συστήµατος. Βλέποντας παντού «Τιτανικούς», όπως πρόσφατα η θλιβερή πρωθυπουργός της Ισλανδίας, οι σοσιαλδηµοκράτες ηγέτες αναλαµβάνουν να κάνουν όσα δεν θα τολµούσαν ούτε οι πιο δεξιές κυβερνήσεις, προκειµένου να πείσουν τον λαό να γίνει υπόδουλος του χρέους.
Τι θα γράψει γι’ αυτούς η Ιστορία; Με λόγια δόλια και έργα άθλια, δύσκολα θα βρεθεί κάποιο χέρι για να διασώσει τη µνήµη τους,όπως σε εκείνες τις µπρούντζινες πλάκες του Βερολίνου όπου διασώθηκε η µνήµη του διασηµότερου θύµατός τους.
____________________________________________
Αναδημοσιεύει από το Βαθύ Κόκκινο, ο Γαλαξιάρχης
Σχόλιο: από τα καλύτερα και πιο περιεκτικά κείμενα που έχω διαβάσει τις τελευταίες εβδομάδες.
Short Link: http://wp.me/p1pa1c-9oO
parameterλ
15 Απριλίου, 2011 1:29 πμ
Πολύ καλό.
eddie
15 Απριλίου, 2011 5:22 πμ
τιποτα καλο δε θα γραψει και το ξερουν και οι ιδιοι. Πανε οι εποχες των «μεγαλων ηγετων». Αναλωσιμοι πολιτικοι υπαλληλοι του μεγαλου κεφαλαιου ολοι τους πλεον και μαλιστα μιας χρησης. Γι’ αυτο και τοσο ανετα βγαινουν και λενε «δε λογαριαζουμε το πολιτικο κοστος». Ουτως ή αλλως σα στυμενες λεμονοκουπες θα πεταχτουν. Οι περισσοτεροι τουλαχιστον. Γιατι υπαρχουν και ατομα με φιλοδοξιες οπως ο ΓΑΠ που ονειρευεται ρολο γραμματεα του ΟΗΕ (εξ ου και η φιλολογια του περι «παγκοσμιας διακυβερνησης») 😛
eddie
15 Απριλίου, 2011 5:30 πμ
και δεν μπορεις να τους την πεσεις ουτε στο φιλοτιμο (που να το βρουν αλλωστε τοσο αδιστακτοι που ειναι?) με το «τι ψυχη θα παραδωσεις (μωρη)?». Οι τυποι ειναι του «ο,τι φαμε κι ο,τι πιουμε» οσο βρισκονται στην εξουσια.
Κλωτσιδον λοιπον να φυγουν μια ωρα αρχυτερα. Εκει στο χρονοντουλαπο της ιστοριας, που θα ελεγε και ο λαοπλανος «σοσιαλιστης» πατερας του τωρινου δοσιλογου πρωθυπουργου…
katy
15 Απριλίου, 2011 7:22 πμ
“Η ιστορία δεν παραδίδει μαθήματα, αλλά μόνο τιμωρεί για την άγνοια των μαθημάτων”.
Vasili Osipovich Kliuchevski (1842-1911), Ρώσος Συγγραφέας.
oldboy9
15 Απριλίου, 2011 9:00 πμ
Καλημέρες!…για την Ρόζα μας
alexantro trollientes
15 Απριλίου, 2011 9:56 πμ
Ο Λένιν … με αδίστακτο χέρι καταφέρει άγρια κτυπήματα προπαντός εναντίον του τμήματος εκείνου της εργατικής τάξης που αντιδρά σ’ αυτόν και που εξακολουθεί να μιλάει τη γλώσσα της Επανάστασης. Οι απεργίες καταστέλλονται με τη βία. Η εξέγερση των ναυτών της Κρονστάνδης, που την ακολούθησαν χιλιάδες εργάτες της Πετρούπολης και που είχε για σύνθημα της «κάτω οι Μπολσεβίκοι, ζήτω τα Σοβιέτ», πνίγεται κυριολεκτικά στο αίμα. Το ίδιο και τα σώματα των παρτιζάνων του Μαχνό στην Ουκρανία.
Το 10ο Συνέδριο τον Μάρτη του 1921 καταργεί τις εργατικές κολεκτίβες στα εργοστάσια, παραδίνει δηλαδή τα εργοστάσια στο κόμμα, και διαγράφει την Εργατική Αντιπολίτευση, την ομάδα εκείνη πού απαιτούσε να μείνουν τα εργοστάσια στα χέρια των εργατών, που κατάγγελνε το κόμμα ότι σφετερίζεται την εξουσία των μαζών και που διατύπωνε καθαρά από τότε την άποψη ότι αυτό που πάει να γίνει με τον καταναγκασμό των μαζών δεν είναι σοσιαλισμός, αλλά κρατικός καπιταλισμός.
Ενώ το κόμμα υπόσχονταν ότι μετά τη λήξη του εμφυλίου πολέμου θα αποκαθιστούσε τη δημοκρατία μέσα στη χώρα, τώρα που ο εμφύλιος πόλεμος έληξε καταργεί και τυπικά τη δημοκρατία μέσα στις ίδιες τις οργανώσεις του.
Ο φετιχισμός του εμπορεύματος κρύβει τις σχέσεις μεταξύ ανθρώπων. Ο φετιχισμός της κρατικής ιδιοκτησίας, με τη σειρά του, παίρνοντας ένα μυστηριώδη χαρακτήρα στην ανθρώπινη συνείδηση, κρύβει τις καθαρότερες εξουσιαστικές σχέσεις που παρουσίασε η εξέλιξη των εκμεταλλευτικών συστημάτων στην ιστορία.
http://www.vrahokipos.net/stinas/texts.htm
ρωσσικη επανασταση ,ροζα λουξεμπουργκ, σημειωσεις και προλογοι μεταφραστη
alexantro trollientes
15 Απριλίου, 2011 10:14 πμ
και κατι ακομα
ενα νεκρο ολοι τον καπηλευονται
λενινινια ,τροσκια και σταλινια στησανε χορους οικειοποιησης της ηρωιδας
η Ροζα ομως δεν ανηκει σε κανεναν τους
η Ροζα ειναι η εξεγερση που δεν κρυφτηκε
oldboy9
15 Απριλίου, 2011 10:25 πμ
@ alexantro trollientes, βλέπεις τι παθαίνεις εάν βάζεις την ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΒΟΥΛΗΣΗ, να προηγείται της ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ! Βιαστικά ήταν τα συντρόφια στην Σοβιετική Ένωση, κάνανε ακριβώς το αντίθετο από αυτό που λέει ο θείος Κάρολος 😉
mitera
15 Απριλίου, 2011 12:27 μμ
Η κόκκινη Ρόζα χάθηκε κι αυτή
Κανείς δεν ξέρει
Πού το κορμί της παραχώσαν
Έλεγε την αλήθεια στους φτωχούς
Γι’αυτό κι οι πλούσιοι την σκοτώσαν
Μπρέχτ