Τι θα γράψει γι’ αυτούς η Ιστορία;

του Ρούσσου Βρανά (στα Νέα)

Στην πλατεία που φέρει το όνοµά της, στο Βερολίνο, δεν θα βρει κανείς πουθενά κάποιο άγαλµά της. Υπάρχει εκεί ένα µεγάλο θέατρο όπου ο Μπρεχτ ανέβαζε τα έργα του. Κι ένας µεγάλος κινηµατογράφος. Οµως κανένα άγαλµα,καµιά προτοµή γι’ αυτήν, πουθενά. Μονάχα στα πεζοδρόµια, ο διαβάτης που θα χαµηλώσει το βλέµµα µπορεί να διακρίνει  κάτι µακριές µπρούντζινες πλάκες και πάνω τους γραµµένες ολόκληρες φράσεις – τα λόγια της Ρόζας Λούξεµπουργκ. Υπάρχει καλύτερο µνηµείο από αυτό;

Η δολοφονία της Ρόζας Λούξεµπουργκ είναι κάτι σαν προπατορικό αµάρτηµα για τη Σοσιαλδηµοκρατία. Στέλεχος της αριστερής πτέρυγας του Σοσιαλδηµοκρατικού Κόµµατος της Γερµανίας, η επαναστάτρια φιλόσοφος και οικονοµολόγος αποχώρησε από αυτό και έλαβε µέρος στην εργατική εξέγερση του 1919. Και τότε ο ηγέτης των Σοσιαλδηµοκρατών και καγκελάριος Φρίντριχ  Εµπερτ  διέταξε τη σύλληψη και την εκτέλεσή της. Οκτώ χρόνια πριν πεθάνει ο εκτελεστής της λοχαγός Παµπστ, τα οµολόγησε όλα αυτά σε συνέντευξή του στο περιοδικό «Σπίγκελ», το1962.

Το πτώµα της ρίχτηκε σε ένα κανάλι του Βερολίνου. Και αργότερα ο ιστορικός  Ισαάκ Ντόιτσερ έγραψε: «Με τη δολοφονία της, η Γερµανία των Χοεντσόλερν γιόρτασε  τον τελευταίο της θρίαµβο και η Γερµανία των Ναζί τον πρώτο της».
Οι σηµερινοί Σοσιαλδηµοκράτες µπορεί να µην κάνουν πια  τόσο εντυπωσιακά φρικαλέες πράξεις, αλλά ευθύνονται για εκατοµµύρια άλλα µικρά εγκλήµατα – όσα είναι και τα θύµατα των πολιτικών τους –, που όλα µαζί συνθέτουν πολλά µεγάλα. Θεληµατάρηδες του συστήµατος, αναλαµβάνουν τη βρώµικη δουλειά που δεν θα µπορούσαν να φέρουν εις πέρας τα δεξιά κόµµατα  χωρίς ισχυρές λαϊκές αντιδράσεις:το πετσόκοµµα του εισοδήµατος των εργαζοµένων και τον στραγγαλισµό των οικονοµιών των χωρών τους, προκειµένου να  περισσέψουν λεφτά για να πληρωθούν τα χρέη µε τα οποία τις έχουν φορτώσει οι τραπεζίτες.

Είναι ειρωνεία της Ιστορίας που σοσιαλδηµοκρατικά κόµµατα όπως αυτό της Ισπανίας, οι βρετανοί Εργατικοί και πολλά άλλα έχουν περάσει στην άλλη όχθη του πολιτικού φάσµατος, µε τη µεριά της ολιγαρχίας του χρήµατος, επιβάλλοντας στους λαούς τους την πιο ανελέητη λιτότητα, όχι µονάχα στην Ευρώπη, αλλά και σε χώρες τόσο µακρινές όσο η Αυστραλία και η Νέα Ζηλανδία (που υπήρξε το υπόδειγµα των θατσερικών ιδιωτικοποιήσεων).

Η διάλυση του κοινωνικού κράτους και οι ιδιωτικοποιήσεις είναι το άκρον αντίθετο των θέσεων που είχε η Σοσιαλδηµοκρατία πριν από έναν αιώνα. Και έχει σήµερα τόσο ξεπέσει που, στα δύσκολα, αποτελεί την τελευταία ελπίδα του συστήµατος. Βλέποντας  παντού «Τιτανικούς», όπως πρόσφατα  η  θλιβερή πρωθυπουργός της Ισλανδίας, οι σοσιαλδηµοκράτες ηγέτες αναλαµβάνουν να κάνουν όσα δεν θα τολµούσαν ούτε οι πιο δεξιές κυβερνήσεις, προκειµένου να πείσουν τον λαό να γίνει υπόδουλος του χρέους.

Τι θα γράψει γι’ αυτούς η Ιστορία; Με λόγια δόλια και έργα άθλια, δύσκολα θα βρεθεί κάποιο χέρι για να διασώσει τη µνήµη τους,όπως σε εκείνες τις µπρούντζινες πλάκες του Βερολίνου όπου διασώθηκε η µνήµη του διασηµότερου θύµατός τους.

____________________________________________

Αναδημοσιεύει από το Βαθύ Κόκκινο, ο Γαλαξιάρχης

Σχόλιο: από τα καλύτερα και πιο περιεκτικά κείμενα που έχω διαβάσει τις τελευταίες εβδομάδες.

Short Link: http://wp.me/p1pa1c-9oO

Ετικέτα: ρόζα λούξεμπουργκ, Εγκλήματα, Νεοφιλελευθερισμός, Σοσιαλδημοκρατία

Posted in: Ιστορία, Κόσμος, Πολιτική