Απεργία πείνας 300 μεταναστών εργατών: ένα «ευχαριστώ»

γράφει ο ChristosK

Τις τελευταίες πενήντα περίπου μέρες είχαμε την τύχη να σταθούμε δίπλα σε έναν Αγώνα. Να τον νιώσουμε στο πετσί μας, να ζήσουμε τις αγωνίες του, να κρυώσουμε μαζί του. Να βιώσουμε την αλληλεγγύη σε αυτόν. Να σμίξουμε με ανθρώπους αόρατους, με τους «χωρίς χαρτιά» 300 απεργούς πείνας μετανάστες εργάτες. Με τα ταξικά μας αδέρφια. Αυτοί οι «απόβλητοι», οι κολασμένοι, αποφάσισαν να σηκωθούν στα πόδια τους και να σταθούν όρθιοι ενάντια σε κάθε δαίμονα. Και στάθηκαν γίγαντες. Ενωμένοι σα γροθιά. Και νίκησαν. Τα παρακάτω αποτελούν το δικό μου «ευχαριστώ» σε εκείνους.
Την επομένη της ημέρας που έληξε η απεργία πείνας ξαναπήγα στο νοσοκομείο «μου», στο Αγ. Όλγας, που νοσηλεύονταν κάποιοι από τους απεργούς. Με διάθεση παιδική. Σαν αγγελιοφόρος χαρμόσυνων μαντάτων. Λαχταρούσα να μεταφέρω λίγο από το κλίμα γιορτής της Υπατίας την προηγούμενη το βράδυ. Τις αγκαλιές των απεργών συνόδευε ένα σπαστό «ευχαριστώ» από μέρους τους. Με ισοπέδωσε αυτό το «ευχαριστώ». Με ξέσκισε. Προσπάθησα να τους εξηγήσω ότι εμείς τους ευχαριστούμε.
Δε μπορεί να μετρηθεί η χαρά ενός καταπιεσμένου που καταφέρνει μια πρώτη νίκη. Εκείνες τις στιγμές συνειδητοποιήσαμε και οι δυο μας ότι αυτό με το οποίο κοιμόμαστε και ξυπνάγαμε τόσες μέρες δεν είναι πια μια προσμονή, μια υπόσχεση, μια ελπίδα. Είναι ο καρπός του αγώνα και της συντροφικότητας και το ξαναρίζωμα στη γη, στο πραγματικό. Σε ένα πραγματικό όμως λίγο πιο κοντά στον κόσμο που ονειρευόμαστε. Προτιμάτε «ελάχιστα»; ελάχιστα πιο κοντά τότε. Αυτό που μετράει είναι το σπάσιμο της απάθειας. Το σπάσιμο της παραίσθησης. Της παραίσθησης που σου προσφέρεται απλόχερα από όλο το φάσμα των «από πάνω» προκειμένου να «σπάσεις» και να τα παρατήσεις πριν καν ξεκινήσεις.
Από τη μια τα αιτήματα των απεργών, το δίκαιο του αγώνα τους. Από την άλλη η ιδεολογία του «εφικτού», οι ανάγκες του συστήματος, το σύστημα έκτακτης ανάγκης. Πόσοι τσακωμοί, πόσες ατελείωτες συζητήσεις με φίλους και συγγενείς. Ανάμεσα στις δυο αντιλήψεις υπάρχει ένα φίλτρο, η οθόνη των MME που μεγεθύνει τις ανάγκες του συστήματος και την ιδεολογία του «εφικτού». Το παραμορφωτικό ερώτημα: «μα πόσοι χωράμε τελικά»;;; Το πραγματικό πρόσωπο του φασισμού κρύβεται επιδέξια κάτω από το χαλί. Και μένουν δυο επιλογές ξεγυμνωμένες από πολιτικές σκοπιμότητες. Η επιλογή της υπεράσπισης του δίκαιου, του «ουτοπικού», η διαρκής αποστασιοποίηση από το «ρεαλιστικό», το «εφικτό», δημιουργεί το χάσμα μεταξύ «θέλω» και «γίνεται», μεταξύ «δικαιούμαι» και «χωράω». Το δίκαιο παρουσιάζεται σα μια παραίσθηση μέσα στην αστική νομιμότητα. Μια παραίσθηση που επίσης χτυπάει την ενότητα ντόπιων και μεταναστών. Μια παραίσθηση που σκοπό έχει να αποσυνδέσει τον αγώνα εν τη γενέσει του από τη νίκη. Αυτή η παραίσθηση τσακίστηκε, έγινε κομμάτια αυτές τις μέρες, με τη δικαίωση του αγώνα των απεργών. Με το σμίξιμο ντόπιων και μεταναστών. Με την προβολή και την επικράτηση του δίκαιου έναντι του «ρεαλιστικού». Εκεί τελειώνει και η απάθεια, χάνει τη νομιμοποίησή της στις συνειδήσεις των καταπιεσμένων.  

Όταν πήγαινα στο νοσοκομείο και με ρώταγε ο Σαϊντ «τι νέα από έξω, τι γίνεται, πώς πάει», του απαντούσα ότι μέρα με τη μέρα πάει καλύτερα και πως θα νικήσουμε στο τέλος. «Την άλλη βδομάδα»; «ναι, την βδομάδα που έρχεται». Το πίστευα, ναι, αλλά από ένα σημείο και μετά δε μπορείς να ξεχωρίσεις τη γραμμή που χωρίζει το δίκαιο από το «παράνομο». Βρέθηκα απροετοίμαστος, να πρέπει να ψηλώσω κι άλλο για να φτάσω δίπλα του. Ο απεργός πείνας, 40 μέρες χωρίς φαΐ, με τραβούσε να ψηλώσω. Να μη χάσω το κουράγιο μου, ποιος, εγώ ο φαγωμένος, ο χορτάτος.

Ο αγώνας τους ήταν εκεί μπροστά μας, πραγματικός. Ζωντανός. Δε μεσολαβούσε καμία οθόνη, κανένα μέσο. Και ο αγώνας τους ήταν πιο μεγάλος από όλους μας. Άμεσος και ειλικρινής. Χωρίς καβάντζα καμιά. Μας δόθηκε σα δώρο ακριβό η αλληλεγγύη σε αυτό τον αγώνα, σα δώρο από το μέλλον. Για το μέλλον. Ο δρόμος της βαθιάς ψυχής. Και τους το χρωστάω αυτό. Τίποτα δεν τελείωσε, όλα συνεχίζονται σε άλλη βάση, με το προηγούμενο της νίκης. Η αγωνιστικότητα, η αποφασιστικότητα, η συντροφικότητα και η αλληλεγγύη τα όπλα μας.

Short Link: http://wp.me/p1pa1c-8Pw

Ετικέτα: 300 μετανάστες απεργοί πείνας, christosK, πανελλαδική απεργία πείνας μεταναστών, απεργία πείνας

Posted in: Αυτοοργάνωση, Ανθρώπινα δικαιώματα, Ελλάδα, Ζωή, Κινήματα-Ακτιβισμός, Πολιτισμος, Πολιτική