[Αναδημοσίευση]
Από ην φίλη Μαρία Αρχιμανδρίτη, μεταφέρει ο DrAluca…
Ήταν από εκείνες τις στιγμές που ο χρόνος γίνεται αργός, σχεδόν παχύρευστος… ήταν εκείνες οι λέξεις που καρφώθηκαν στο μυαλό μου… που σφηνώθηκαν στο αυτί μου… που τις κουβάλησα μέχρι το σπίτι μου… που κατάντησαν εμμονη. Δεν ήξερα εκείνο το πρωί που σηκώθηκα με το ζόρι από το κρεβάτι, που έβρισα για ακόμη μία φορά τα πονεμένα από την υγρασία κόκκαλα μου, που έψαχνα τις παντόφλες μου κάτω από το κρεβάτι , πως η ζωή μου θ’αλλαζε… και όχι μόνο η δικη μου…
Οι κινήσεις μου βαριές, η διαθεσή μου ακόμα πιο βαριά, ήταν και εκείνο το τηλεφώνημα την προηγούμενη νύχτα για να πάω στον δικηγόρο να υπογράψω. Βιαζόταν ο κύριος, να πάρει το διαζύγιο… 30 χρόνια παντρεμένοι δεν βιαζόταν για τίποτα, όλα αργά τα έκανε, πρωτοβουλία καμία… εγώ όλα! Εγώ να νοιαστώ για το σπίτι, τα παιδιά, να έχω δουλειά για να είναι όλα καλα. Αυτός, στον κόσμο του… καμιά περιστασιακή δουλειά, η καφετέρια, το τάβλι του και αμπελοφιλοσοφία… από αυτήν χορτάσαμε…
΄΄Μην αγχώνεσαι Μαρακι… όλα θα γίνουν…΄΄αυτό έλεγε συνέχεια… όμως τιποτα δεν περίμενε, οι λογαριασμοί, το νοίκι, οι σπουδές των παιδιών… όλα εγω.
..και στο τελος εμεινα μονη να γκρινιαζω για τα κοκκαλά μου…κι αυτός βρήκε άλλον χορηγό, μια ρωσίδα οικιακη βοηθο… και το Μαρακι;
Τα βήματά μου αργά, ποιος άλλωστε βιάζεται να πάει στον γιατρό… ν’ακουσει τ’αποτελέσματα των εξετάσεων…
Η πορεία έως το γραφείο του γιατρου εκείνη την ημέρα, στο μυαλό μου ήταν Οδύσσεια. Το λεωφορείο, ο κόσμος, οι ομιλίες στ’αυτιά μου πότε έφταναν ως ψίθυροι και πότε ως κραυγές. Κοιτουσα τα χέρια μου και δεν μπορούσα να τα αναγνωρίσω… πρησμένα… ίσως φταίει η δουλειά στο σούπερ μάρκετ και το βάλε βγάλε από το ψυγείο. Πως έγινες έτσι Μαράκι;
Πάντα με φώναζαν Μαράκι, από μικρη… οι γονείς μου, οι φίλες μου, ο αχαΐρευτος ο άντρας μου… και όταν τους ρώταγα γιατί όχι Μαρία, όλοι μου έλεγαν πως το Μαράκι μου πάει περισσότερο… Και άνθρωποι που μόλις με γνώριζαν, παρόλο που συστηνόμουν με το όνομά μου κανονικά, αυτοί Μαράκι με φώναζαν…
Και αυτό το Μαράκι, το μικρ’οτερο από 4 αδερφές, βιάστηκε να μεγαλώσει, παντρεύτηκε από τα 18 του παρόλο που είχε δυνατότητες στο σχολείο (ήταν που ο μπαμπάς δεν είχε δυνατότητες οικονομικές), βρήκε ένα σπιτάκι, μια δουλίτσα, έκανε δυο παιδάκια, είχε την ζωούλα του… ζωούλα του…το πως άντεξα αυτήν τη ζωουλα-Γολγοθά εγώ το ξέρω… και τα κόκκαλά μου…
Το γραφείο του γιατρούυ μου φάνηκε πιο μικρό, πιο αποπνικτικό και η γραμματέας τερατόμορφη.
-Καλημέρα σας ξέρω έχετε ραντεβού, απλά συνέβη κάτι έκτακτο και πέρασε κάποιος έλλος μέσα, όμως μην ανησυχείτε σε λιγουλάκι θα σας δει ο γιατρός.
Πως το λιγουλάκι έγινε 3 τέταρτα δεν κατάλαβα…γιατί τότε ΄΄λιγουλάκι΄΄… πες την αλήθεια κοπέλα μου! Ποτέ μου δεν κατάλαβα τα υποκοριστικά γιατί υπάρχουν…για να προσθέτουν γλυκύτητα ή για αποπλάνηση; Ένα ψέμα τα υποκοριστικά ένα μεγάλο ψέμα… αλλά κανείς δεν το έχει συνειδητοποιήσει μέχρι τώρα… έτσι μου έρχεται να φωνάξω από το παράθυρο πως…
Τις σκέψεις μου διέκοψε ένα κακάρισμα. Πάλι ο γιος μου ειχε αλλάξει ήχο στο κινητό μου… μήνυμα: ΄΄Μανουλίτσα, μου τελείωσαν τα λεφτουδάκια μου… Please στειλε! Φιλάκια΄΄… Αυτή ήταν η κόρη μου, που με λέει ΄΄μανουλίτσα΄΄ μόνο όταν της τελειώνουν τα λεφτά… είναι φοιτήτρια και δεν μπορώ να κάνω αλλιώς… φοβάμαι την αντίδρασή της αν δεν της στείλω… είναι σκληρή σαν τον πατέρα της, μπορεί να κάνει οποιαδήποτε τρέλα… όπως τότε που της αρνήθηκα να πάει πενταήμερη και με χαστούκισε… κόντεψα να τρελαθώ… ήθελα να την χτυπήσω… όμως την αγκάλιασα και τελικά την έστειλα πενταήμερη… Άκου μανουλίτσα στείλε λεφτουδάκια… λες και βρέχει λεφτουδάκια… να το πάλι…υποκοριστικά… τελικά είναι παντού…
-Κυρια Μαρία, μπορείτε να περάσετε στο γραφείο του γιατρού και συγγνώμη για την καθυστερησούλα…
(Νατο πάλι!)
Την κατακεραύνωσα μ’ένα βλέμμα αρκετό για να ψήσει μια στοίβα λουκάνικα… Τα πόδια μου ασήκωτα, σα να μην ήθελαν να μπουν μες στο γραφείο. Καλημερίζω τον γιατρό που δεν μου φάνηκε και πολύ ευδιάθετος και χύνομαι στην πολυθρόνα. Τα δευτερόλεπτα μοιάζουν με αιώνες. Από μέσα μου μετράω… ένας αιώνας, δύο αιώνες, τρεις αιώνες…
-Κυρία Μαρία είστε 48 ετών.
Και γι’αυτό του έδωσαν δίπλωμα γιατρού;
-Ναι γιατρέ μου τόσο είμαι.
Του σκάω ένα κουρασμένο χαμόγελο.
-Δεν θα σας πω πολλά
Ναι αλλά εγώ θα σου σκάσω πολλά ευρώ φεύγοντας…
-Θα σας πω πως τ’αποτελέσματα των εξετάσεων δεν είναι καλά… αν είχατε κάνει τις εξετάσεις νωρίτερα… τότε τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά… μπλα,μπλά, μπλα, μπλα…
Δύο λέξεις στριφογύριζαν στο μυαλό μου στο γυρισμό για το σπίτι, που κατέληξαν πονοκέφαλος… ίλιγγος… που με γονάτισαν μπροστά στην λεκάνη να βγάζω τα σωθικά μου.
Έξι μήνες… Έξι μήνες… Έξι μήνες…
Έξι μήνες ζωή…
Έξι μήνες ζωούλα… Έξι μήνες ζωούλα Μαράκι…η ζωούλα σου Μαράκι… Έξι μήνες ζωούλα…
Ξανά και ξανά, μέχρι το βράδυ που έπεσα για ύπνο… τα βλέφαρα πιο βαριά από ποτέ… σα να προσπαθούσαν να σφραγιστούν από τώρα…
Το χτύπημα της πόρτας, ανοίγω… ήσαν όλοι εκεί στο κατώφλι μου και γελούσαν. Οι γονείς, τα παιδιά μου, ο αχαΐρευτος, η υπεύθυνη του σούπερ μάρκετ και φώναζαν ΄΄Μαράκιιιιιιιιι, Μαράκιιιιιιιιιιι΄΄΄και γέλαγαν και η μορφή τους άλλαζε και ασχήμαινε… και θόλωνε… και φώναζαν και γέλαγαν και με τραβούσαν…
Ξύπνησα μούσκεμα στον ιδρώτα. Σηκώθηκα να πιω λίγο νεράκι. Φτού! Νερό ήθελα να πω. Ότι σε –άκι από εδώ και πέρα τέρμα. Κάθομαι στο τραπέζι. Η βρύση στάζει και αντί για το γνωστό φλουπ φλουπ της σταγόνας ακούγεται ΄΄Μαράκι-Μαράκι΄΄. Χώνω τα δάχτυλα μέσα στ’αυτιά μου να μην ακούω. Για λίγα δευτερόλεπτα σιωπή. Μόνο ένα ακαθόριστο βουητό. Σαν αυτό του κοχυλιού.
Το ρολόι απέναντι δείχνει 5 κι αύριο είμαι πρωϊνή στο σούπερ μάρκετ.
Στριφογυρνούσα μέχρι που άκουσα το ξυπνητήρι. Σηκώθηκα, ντύθηκα, ήπια καφέ. Είχα πάρει την απόφαση να μην το πω πουθενά. Απαρατήρητη περασα σ’αυτήν την ζωή, απαρατήρητη θα φύγω… τα άτιμα τα κόκκαλα μου πως με πονάνε.
Στη δουλειά το μυαλό μου είναι αλλού. Έξι μήνες μετά. Η κόρη μετά από έξι μήνες θα είναι ακόμα φοιτήτρια, ο γιος μου ακόμα φαντάρος και ο άντρας μου ακόμη…μαλάκας! Τον σκέφτομαι και πιέζω ακόμα πιο πολύ το ζαμπόν επάνω στον κόφτη.Κι εγώ… δεν θα είμαι εδώ… και όλοι θα λένε το καημένο το Μαράκι, τι άδικο αυτό που της συνέβη, λες και μέχρι τώρα ότι μου συνέβη ήταν δίκαιο… πωπω πως μ’εκνευρίζει αυτό…
-Γαμώτο!
Δαγκώνω τα χείλη μην με ακούσει η πελάτισσα.
Το ζαμπόν κατακόκκινο στα χέρια μου… ρυάκι το αίμα στο το χέρι μου… ίσα που το πρόλαβα… οι φέτες που ήδη είχα κόψει κι αυτές μες στο αίμα… και τι έγινε… δεν βαριέσαι… εδώ εγώ σε 6 μήνες… τυλίγω τις φέτες γρήγορα στο χαρτί… περνάω λαστιχάκι και της δίνω στην κυρία που τόση ώρα χάζευε τις κονσέρβες για τους σκύλους. Τουλάχιστον το ζαμπον θα το φάει ο σκύλος…
Χώνω το ματωμένο χέρι μου στην τσέπη της ποδιάς μου και στην συνέχεια χώνω τον εαυτό μου στην αποθήκη. Κάθομαι πανω σ’ενα τενεκέ φέτα. Το χέρι μου αιμορραγεί.
Θα μπορούσα να τ’αρχίσω όλα τώρα. Το τσιγάρο, το ποτό, τα ναρκωτικά. Τι νόημα εχει όμως… η αίσθηση του ρίσκου είναι που κάνει την διαφορά και τώρα ρίσκο δεν υφίσταται.
Το τρίξιμο της πόρτας μου χαλάει ακόμα πιο πολύ την διάθεση. Κάποιος έρχεται. Ακούω μία γνώριμη φωνή.
-Εδώ είσαι Μαράκι;
Αυτό το ΄΄Μαράκι΄΄ ήταν το χειρότερο από τα ΄΄Μαράκια΄΄. Αν το κάθε Μαράκι ως λέξη είχε μορφή αυτό θα ήταν ένα σνομπ αχώνευτο πλάσμα. Τέτοιο πλάσμα ήταν η υπεύθυνη στο τομέα αλλαντικών και τυριών, η οποία δεν με χωνεύει και δεν χάνει στιγμή που να μην με κατσαδιάσει. Με γρήγορες κινήσεις ανοίγω τον τενεκε και χώνω το πετσοκομματιασμένο μου χέρι μέσα στην φέτα. Δαγκώνω τα χείλη να μην ουρλιάξω από τον πόνο. Είναι πολυ αλμυρη η φέτα και κανει την πλήγη ανυπόφορη.
-Ναι εδώ είμαι βγάζω λίγη φέτα, τελείωσε μπροστά.
Πωπω, τι αλμυρή φέτα. Θεέ μου!
-Α! καλά κάνεις αν και δεν αφήνουν το πόστο τους χωρίς να ενημερώσουν. Δεν είναι η πρώτη φορά που το κάνεις. Μ’ έχεις κουράσει να σου κάνω υποδείξεις.
Δεν την κοιτάω, βυθίζω το βλέμμα στη φέτα που έχει αρχίσει να γίνεται ροζ. Το μόνο που εύχομαι να μην δει την λερωμένη μ’ αίμα ποδιά μου.
-Ξέρετε δεν νιώθω καλά σήμερα. Μπορώ να φύγω για σήμερα;
-Είσαι με τα καλά σου; Χθες έλειψες! Τι το πέρασες εδώ; Τελείωνε με την φέτα και άντε στο πόστο σου. Δεν βλέπεις τι γίνεται γύρω σου, τι ανεργία υπάρχει. Χαρη σου κάνουμε και σε κρατάμε. Λαμπάδες πρέπει να μου ανάβεις που δεν λέω τίποτα να σε απολύσουν. Αν δεν ήμουν εγώ να σε λυπάμαι θα είχες πάρει πόδι.Και ειδικά στην ηλικία σου!
Με κοιτάει σαν σκουπίδι και φεύγει.
Βγάζω το χέρι η πληγή αιμορραγεί ακόμα και η φέτα έχει γίνει σχεδόν κόκκινη. Σκουπίζω το χέρι μου, βγάζω την ποδιά και την κρυβω πίσω από τα σαλάμια. Μέρα είναι θα περάσει. Και τότε σκέφτηκα πως θα το είχα πει στην ζωή μου χιλιάδες φορές. Από σήμερα θα έπρεπε να εύχομαι το αντίθετο.
Το κακάρισμα για άλλη μια φορά με έβγαλε από βαθιά σκέψη… κοιτάω την οθόνη του κινητού μου να γράφει ΄΄μαλάκας΄΄, ο άντρας μου… τι θέλει τώρα…
-Ναι ποιος; ‘Οχι δεν πήγα… δεν πρόλαβα… μάλλον δεν θέλω να υπογράψω… δεν γουστάρω… όχι να μην έρθεις από το σπίτι… δεν έχουμε να πούμε τίποτα… σου είπα όχι… θα λείπω… ρε άνθρωπε, σου εξηγώ…
Το έκλεισε θα έρθει από το σπίτι…
…………………………………………………………………………………………..
Ξεκλειδώνω μπαίνω μέσα στο σπίτι… σκοτάδι… σκοτάδι μέσα μου… έξω μου… παντού μου…
Κλείνω τα μάτια και με φαντάζομαι κάπου όμορφα ξέγνοιαστα… ίσως στο πατρικό μου, αν ζούσαν οι γονείς μου… οι αδελφές μου… αν μιλούσα μαζί τους… απίστευτο το πως έμεινα μόνη… και τα παιδιά μακριά… μακριά αλλά μ’εχουν ανάγκη…
Σηκώνομαι ανοίγω την τηλεόραση, την δυναμώνω ίσα να μου κάνει παρέα… το χέρι μου τυλιγμένο με γάζα με πονά… φτιάχνω μια σαλάτα, την οποία και πετάω… δεν μπορω να φάω, να καταπιώ… είναι αυτός ο κόμπος στον λαιμό μου…
Τις σκέψεις μου και τον μονόλογο της τηλεόρασης διακόπτει ο ήχος του κουδουνιού της εξώπορτας… Ποιος ναναι..
Ανοίγω την πόρτα. Τον αντικρίζω. Έχει το ίδιο ειρωνικό βαριεστημένο βλέμμα που κουβαλάει εδώ και χρόνια.
-Γειά σου Μαράκι μου!
Γειά σου Μαλάκα!
-Γειά σου και σένα. Πέρνα.
Με αργά νωχελικά βήματα διασχίζει το κατώφλι.
-Βρε Μαράκι μου, πολύ σκοτεινά είναι εδώ μέσα.
Αστραπιαία ήρθε στο μυαλό η τελευταία συνάντηση που είχαμε. Η μελανιά στο μάτι μου…
-Πριν λίγο ήρθα δεν πρόλαβα ν’ανοίξω τα παντζούρια. Λέγε τι έχεις να πεις.
Θρονιάζεται στην καρέκλα βγάζει το κομπολόϊ και αρχιζει το παραμύθι…
-Μαράκι μου, ξέρεις πόσο σ’εκτιμω…
Ναι εμένα και την δουλειά, ιδιαιτέρως την δουλειά.
-Κάναμε τα παιδάκια μας, ζήσαμε ευτυχισμένα, αλλά ολά τα καλά έχουν και το τέλος τους… για ν’αρχίσουν άλλα… και όλο αυτό είναι ένας κύκλος… και..
-Ναι καλά, καφέ θες;
-Ναι γιατί όχι.
Υπό άλλες συνθήκες όχι καφέ δεν θα του έφτιαχνα… απλα ήθελα να πάρω δύο ανάσες… αυτόν τον άνθρωπο κάποτε τον αγάπησα…κάπου στο βάθος του μυαλού μου μπορώ να βρω δύο-τρείς καλές αναμνήσεις… μήπως να του το έλεγα πως έχω έξι μήνες… ίσως γύριζε… τι έχω να χάσω… έξι μήνες είναι… δεν θα είμαι μόνη…
Φτιάχνω καφέ… δεν εχω γλυκό… θα καθαρίσω δύο μήλα… μαχαίρι… δίσκο…
Με περιμένει καθιστός στον καναπέ και σκεφτικός, υπερβολικά σκεφτικός για αμοιβάδα.
-Έτοιμος ο καφές σου
-Μπράβο βρε Μαρακι. Έχω να το πω για την νοικοκυροσύνη σου… και εκείνο το στιφάδο σου! Μούρλια!
-Η ρωσίδα δεν σου φτιάχνει στιφάδο;
Κόντεψε να πνιγεί με τον καφέ.
-Μαράκι μην με φέρνεις σε δύσκολη θέση… γι’αυτό ήρθα… για το διαζύγιο…
Οι φλούδες ωραιότατα κομμένες σπιράλ πέφτουν στα γονατά μου….
-Θέλω να υπογράψεις το διαζύγιο… και… πως να στο πω…
-Να σου πω εγώ πρώτα. Κάτι πολύ σοβαρό…
Κομπιάζω..παίρνω ανάσα..
– Έχω έξι μήνες ζωή.
Νομίζω πως μπορώ ν’ακούσω την βρύση στην κουζίνα που στάζει… τέτοια ησυχία..
-Θα ήθελα, σ’αυτά τα 30 χρόνια που ζήσαμε μαζί… στα παιδιά μας…
Τα δάκρυα πέφτουν πάνω στις ωραιότατα σπιράλ κομμένες φλούδες…
-Θα ήθελα να μην πάρουμε διαζύγιο… ν’αφήσεις την ρωσίδα… να έρθεις να μείνεις μαζί μου…
Είχαν ασπρίσει οι κόμποι των δαχτύλων μου καθώς έσφιγγα το μαχαίρι.
-Μαράκι
Ψέλισε κατάχλωμος…
-Λυπάμαι, αλήθεια λυπάμαι…
-Τότε γύρνα για έξι μήνες…
-Δεν γίνεται δεν μπορώ….
Γουρλώνω τα μάτια.
-Ξέρεις Μαράκι… πως να στο πω… θα γίνω ξανά πατέρας… δεν μπορώ να την αφήσω στην κατάσταση της… κι εσυ σε έξι μήνες δεν θα είσαι εδώ… δεν γένεται… κι εγώ ήρθα να σου πω… και για το σπίτι… θ’ελω να πω…
Γουρλώνω ακόμα πιο πολύ τα μάτια…
-Θα χρειαστώ το σπίτι… είναι δικό μου άλλωστε… κληρονομιά απο τους γονείς μου… αλλά αφού ήρθαν έτσι τα πράγματα. Έξι μήνες είναι θα περάσουν… θέλω να πω…
-Φύγεεεε!
Δεν αναγνωρίζω την φωνή μου…
Σηκώνεται αυτή την φορά τα βήματα του είναι βιαστικά. Κατευθύνεται προς την εξώπορτα. Τον ακουλουθώ με γουρλωμένα μάτια… είναι μόλις ένα βήμα μπροστά… βλέπω την πλάτη του…
Από τα μάτια μου περνάνε όλα… η μέρα που με ζήτησε από τους γονείς μου… το πρώτο μας φιλί… η γέννηση της κόρης μας… Σφίγγω την γροθιά… νιώθω το ζεστό από την πίεση μέταλλο… και το κατεβάζω με δύναμη στην πλάτη του… μία… δύο… τρεις φορές… γονατίζει… και συνεχίζω σ’όλη την πλάτη… με όλη μου την δύναμη… βογγάει… αίμα παντού… εγώ κρατώ το μαχαίρι ακόμα… τρέμω… τρέχω στο μπάνιο… κλέινω πίσω μου την πόρτα. Πλένω τα χέρια μου… τρέμω ολόκληρη… κρυώνω… κάθομαι στην άκρη της μπανιέρας και ρίγη με διαπερνούν…
Ακούω βογγητά απ’έξω… χώνω τα δάχτυλα στ’αυτιά… ακούω τα δικά μου βογγητά από μέσα μου… κλείνω τα μάτια κι επαναλαμβάνω…
-Ειναι εφιάλτης… είναι εφιάλτης… είναι εφιάλτης… δεν είναι αλήθεια… είναι εφιάλτης…
Το κεφάλι μου κοντεύει να σπάσει… βγάζω τα δαχτυλα από τ’αυτιά… ησυχία… δεν ακούω πια βογγητά… άρα ήταν εφιάλτης.
Βγαίνω από την τουαλέτα πιστεύοντας πως όλα ήταν στην φαντασία μου. Κοιτάω στο πάτωμα βλέπω το μαχαίρι… δέκα βήματα πιο πέρα αυτός… ακίνητος…
Δεν τολμώ να το σκεφτώ. Μαράκι τι έκανες; Τι έκανες; Σκότωσες….
Τα μάτια μου βουρκώνουν… κάθομαι στην άκρη της πολυθρόνας και χώνω το πρόσωπό μου στις χούφτες μου…
Και τωρα τι κάνω… θα τον ψαξουν… τι εκανα θεέ μου… τι έκανα… αργά ή γρήγορα θα τον ψάξουν… η ρωσιδα… σίγουρα… ξέρει οτι ήρθε εδώ… θα φέρει και την αστυνομία… οι τελευταίοι έξι μήνες στην φυλακή… όχι… και τα παιδιά μου… τι να κανω θεέ μου… τι να κάνω… μάλλον τι να τον κάνω… και είναι και μεγαλόσωμος … στο σπίτι θα τον βρουν αργά ή γρήγορα … να εξαφανίσω το λερωμένο χαλί … να καθαρίσω … ναι αλλά αυτόν τι να τον κάνω… να τον κρύψω θα μυρίσει… εκτός κι αν… στον καταψύκτη… δεν χωράει…
Αχ, πάλι αυτή η ζαλάδα, το τρέμουλο… να κλείσω τα παντζούρια… πρέπει να βιαστώ.
…………………………………………………………………………………………..
Έχει βραδιάσει και ακόμα τεμαχίζω. Το χαλί στην αποθήκη σκεπασμένο. Σφουγγάρισα. Το τηλέφωνο κατεβασμένο. Κάνεις δεν χτύπησε το κουδούνι. Εγώ εδώ πετσοκόβω. Και να τελικά που το δώρο που μου είχες κανει στην επέτειό μας θα φανεί χρήσιμο παλιομαλάκα. Ο καταψύκτης θα γίνει το φέρετρο σου. Όλη η κουζίνα εχει γεμίσει με αίμα και ήδη έχω πάει τρεις φορές και έχω βγάλει τ’ έντερα μου. Η αρρώστια, η μυρωδιά … ίσως και όλα… είμαι ολόκληρη γεμάτη αίματα. Έχει σημασία; 6 μήνες μόνο… τις σκέψεις μου διέκοψε το κακάρισμα από τον Άδη…
Υπάρχουν εφιάλτες στους οποίους βουτάς με λαιμαργία και καταπίνεις χωρίς ανάσα κάθε τύψη… το μέσα σου παγώνει… μια παγωμένη κόλαση… και το μυαλό σου φλέγεται… και διψάς για εκδικηση… ναι Μαράκι διψάς… μη μου πεις πως δεν κρυφογέλασες καθώς έχωνες το μαχαίρι στην σάρκα του μαλάκα… σε είδα… ένα μισό χαμόγελο είχε σταμπαριστεί στην φάτσα σου… το ήθελες… χρόνια τώρα…την αφορμή ήθελες και την βρήκες στην αρρώστια σου… αυτά σκέφτεσαι και ξαγρυπνάς… το Μαράκι… δεν είναι όνομα αυτό για δολοφόνο… έτσι δεν είναι Μαρία; Τέρμα πια το Μαρακι μας τελείωσε. Μ’ αυτή την σκέψη έκλεισαν τα βλέφαρα σου… ενώ ο μαλάκας μέσα σε σακουλάκια γέμιζε την κοιλιά του καταψύκτη… τελικά Μαρία έχεις και χιούμορ …ποιος άλλος θα έγραφε στην ετικέτα πάνω στο σακουλάκι ΄΄Μαλάκας΄΄…
…………………………………………………………………………………………
Πολτοποίηση… κρέας… κομμάτια… πολτός… ψευδαίσθηση, πολτός… κιμάς… καθαρά κομμάτια κρέας… καθαρά κομμάτια αναισθησίας και μαλακίας… υποκρισία ο κιμάς… σαν τα υποκοριστικά… κάτι που πλέον δεν μοιάζει με κρέας αλλά είναι… λιγότερη φρίκη… απλά μια ψευδαίσθηση… κι εγώ αυτό σας δίνω μια ψευδαίσθηση… πως ο κιμάς αυτός είναι δήθεν χοιρινός… αλλά έτσι κι αλλιώς ένα γουρούνι ήταν… σε λίγες μέρες ο μαλάκας θα έχει στολίσει άπειρα πιάτα για γεύμα ή δειπνο… για σκυλάκια και ανθρώπους…
Εδώ και μέρες περιφέρω ένα μακάριο βλέμμα… σα να έχω κερδίσει όσκαρ και είμαι στην φάση που ευχαριστώ το θεό για τον ταλέντο μου και τους γονείς μου που με βγάλαν στο κλαρί από τα 13 για να φτασω εδώ που είμαι. Τα κόκκαλά μου με πονάνε, συνεχίζω και ξερνάω και επιμένω και ανασαίνω… και χαμογελάω…ν α και τωρα στον αστυνομικό έξω από την πόρτα μου… σκάω ένα τεράστιο χαμόγελο…
-Καλησπέρα σας
Με κοιτά το όργανο με δυσπιστία… με δυσκοιλιότητα μάλλον…
-Καλησπέρα σας κυρία μου, θα ήθελα να σας κάνω κάποιες ερωτήσεις.
Μα, ναι φυσικά και θα μου έκανες..
-Ναι φυσικά, είναι κάτι σοβαρό; Περάστε μέσα να σας φτιάξω κι ένα αφέψημα βασιλικού…
Αχ Μαρία, εκτός από το χιούμορ, ανακάλυψες και την ειρωνία… μ’αρέσεις… ακόμα και αυτό το βλέμμα ικανοποίησης που έχεις καθώς κλείνεις την εξώπορτα πίσω από την πλάτη του αστυνομικού…
Άντρες… κάνε λίγο την ανήξερη, την αθώα, την κακομοίρα και σ’ έχουν λατρέψει… όπως ήρθε έφυγε το όργανο της τάξης… με τις ίδιες απορίες… δεν ήρθε ποτέ σε μένα ο μαλάκας… εγώ όλο το απόγευμα κοιμόμουν κύριε όργανο… ξέρετε… θα σας εκμυστηρευτώ κάτι… σε εξι μήνες τα τινάζω…και πονάω… υποφέρω… αυτό ήταν… μόνο που δεν έβαλε τα κλάματα…
Μίλησα με την κόρη μου, δεν θα έρθει τις διακοπές του Πάσχα θα κάτσει λέει να διαβάσει για την εξεταστική του Ιουνίου και θέλει λέει λεφτά… πήρε και τον πατέρα της τηλ. και δεν απαντάει… την πήραν και από το τμήμα και την ρώταγαν μήπως επικοινώνησε με τον πατέρα της… ίδια ο πατέρας της αυτό το παιδί… στον κόσμο και η πάρτη της μονάχα… μου φέρεται σαν ηλίθια… λες και δεν έχω καταλάβει πως εδώ και δυο χρόνια συζεί με κάποιον… αλλά τι να της πω… σκληρή και αναίσθητη… αν και ίσως τελικά να πήρε από μένα…
Τις τελευταίες μέρες πονάω όλο και πιο πολύ… ανακατεύομαι συνέχεια… και είμαι απρόσεκτη… χθες που κουβάλησα τα κομμάτια του μαλάκα στο σούπερ μάρκετ έσταζε η τσάντα…φαίνεται είχε ξεπαγώσει η σακούλα… η στρίγγλα η υπεύθυνη είδε στάλες αίμα στο διάδρομο… τι να της πω…. είπα πως μου ήρθε περίοδος ξαφνικά… τα είχα λίγο χαμένα… πριν πάω στην δουλειά, πέρασα από την εκκλησία της γειτονιάς, ήταν η εκκλησία που παντρεύτηκα, μπήκα μέσα κρατώντας την σακούλα με τον αριστερό ώμο του μαλάκα… έμεινα κανα δεκάλεπτο μπροστά από το παγκάρι με τα κεριά με το ένα χέρι μετέωρο κρατώντας το αναμμένο κερί και με την σακούλα στην αγκαλιά μου… δεν το άναψα το κερί… δεν ήξερα σε τι να προσευχηθώ, έφυγα σαν κυνηγημένη…
Αύριο πρέπει να πάω πάλι στον γιατρό να μιλήσουμε… υπάρχουν λέει κάποια φάρμακα σε πειραματικό στάδιο… δεν θα μου στοιχίσει λέει τίποτα. Όντως γιατρέ ότι ήταν να χάσω το έχασα… δεν έχω να χάσω τίποτα…
Το μυαλό μου παίζει παιχνίδια… δεν είναι μόνο οι ζαλάδες… τώρα τελευταία οι άνθρωποι… ασχήμυναν… σαν να φοράνε όλοι από μια μουτσούνα… παντού καρικατούρες… ίσως τα καινούρια φάρμακα… σήμερα έκανα κιμά και τα τελευταία κομμάτια του μαλάκα… τα πήρε μία μεσόκοπη με καρώ φούστα έσερνε κι ένα παιδάκι που όλο έκλαιγε… κανιβαλοι… όχι δεν φταίω εγώ… από μικροί μας μαθαίνουν να είμαστε κανίβαλοι, μπορεί να μην τρώμε στην κυριολεξία ανθρώπους αλλά τρώμε τις ψυχές τους και αυτό είναι χειρότερο…
Τα χέρια μου είναι κατακόκκινα και μουδιασμένα… μέσα-έξω στο ψυγείο… στιγμιαία πρήζονται και ξεπρήζονται… φουσκώνουν και ξεφουσκώνουν… πότε γίνονται μπλε πότε κόκκινα… πωπω, αυτά τα χάπια…
-Μαρία έλα λίγο στην αποθήκη που θέλω να σου μιλήσω
Σαν βόμβα με φιδίσιο συριγμό έσκασε η φωνή της υπεύθυνης. Ναι σκύλα τώρα έρχομαι.
-Αμέσως τώρα.
Κάνω ένα βήμα και ζαλίζομαι, ακουμπώ στον πάγκο, σηκώνω το κεφάλι και όλα θολά, κάποιος μου ζητάει κάτι. Κάτι σε 10 φέτες ζαμπόν… όλα σε ζυγό αριθμό… πάντα… τυρί, ζαμπόν… τι λες! Σύνελθε Μαρία….
Στην αποθήκη με περίμενε η σκύλα…
-Μαρία έχω να σου πω κάποια πολύ σημαντικά πράγματα
Φυσικά σκύλα πάντα έχεις…
-Σε ακούω…
Ξεροβήχει
-Δουλεύεις 10 χρόνια στην αλυσίδα …και ξέρεις πόσο εγώ σε στήριξα…
Ξεροκαταπίνω
-Τόσα χρόνια είχαμε μια ικανοποιητική συνεργασία… πάντα υπήρχαν προβληματάκια λόγω της άγνοιας σου… αλλά είχες παιδιά και σε λυπήθηκα… αλλά έρχονται δύσκολες εποχές και δεν μπορώ πλέον να στηρίξω την συνεργασία μας… ειλικρινά λυπάμαι…
Το κεφάλι της σκύλας μεγαλώνει και μικραίνει… και εγώ ανακατεύομαι… και τα παιδιά; Τι θα γίνουν τα παιδιά μου;….
-Οπότε Μαρία καταλαβαίνεις πως δεν θα σε χρειαστούμε άλλο. Για τις λεπτομέρειες της αποχώρησης σου θα μιλήσουμε κάποια στιγμή. Δεν σε χρειάζομαι άλλο.
Δεν σήκωσα το κεφάλι από το κιτρινόλευκο μάρμαρο. Έτσι σκυφτή κάθισα σε κάτι πακέτα με απορρυπαντικά… αυτή απέναντι μου συνέχιζε και με κοίταγε…
-Είσαι καλα; Μη μου πεις όχι καημένη μου και δεν έχω να σε αντικαταστήσω σήμερα… έλα πήγαινε στο πόστο σου. Ελα σήκω! Γέρασες!
Τη νιώθω να πλησιάζει… και ανακατεύομαι πιο πολύ… μ’ακουμπάει με τραβάει να σηκωθώ… το σώμα μου έχει παραιτηθεί… εχει παραλύσει ενώ το μυαλό οργιάζει…
-Ελα Μαράκι σήκω να πας στην δουλίτσα σου λέω… έλα, δεν μπορώ ν’ασχολούμαι με την πάρτη σου όλη μέρα… σήκω λεμε!
Μαράκι… στην δουλίτσα… η ζωούλα σου… έξι μήνες… μόνη… ολομόναχη…
Η σκύλα με τραβάει από τους αγκώνες και είναι σα να βλέπω τα σάλια της που πέφτουν στο πάτωμα…
Κλείνω τα μάτια και παίρνω ανάσα. Γεμίζω τα πνευμόνια μου. Μαρία σε έξι μήνες είσαι ελεύθερη. Τ’ ακούς; Ελεύθερη! Είναι δώρο η αρρώστια σου…
Με τα χέρια μου πιάνω τα δικά της και τα σφίγγω. Αυτή σαστίζει…
-Ωραία, συνήλθες… πήγαινε στην δουλειά σου ήσυχα και ωραία…
Την κοιτάω… τα τεντωμένα αυτιά της, την μακριά μουσούδα της… την γλώσσα της που προεξέχει… τα δόντια της…. της κλείνω το στόμα με την χούφτα μου. Γουρλώνει τα μάτια και με κοιτά σαν αγαλματίδιο των Αζτέκων… δίπλα μου ενας σωρός από τεράστιες κονσέρβες τόνου… οι κινήσεις αστραπιαίες… την χτυπάω στο κεφάλι ασταμάτητα μέχρι που πέφτει στο πάτωμα… αίματα παντού… αρχίζει και φωνάζει… την χτυπάω ξανά και ξανά μέχρι που σωπαίνει… με το κεφάλι μπλαβιασμένο και με την μύτη σπασμένη σχεδόν λιποθυμά…
-Το περίμενες ε; Πες το περίμενες από το Μαράκι;… ε;…
Η ματωμένη κονσέρβα ακόμα στο χέρι μου… τραβάω το τσίγκινο καπάκι και την αδειάζω πάνω της… με το καπάκι της κόβω τον λαιμο… με μια κίνηση…
Σκυμμένη από πάνω της αναρωτιέμαι πως θα είναι η επόμενη μέρα μ’ έναν μαλακά και μια σκύλα λιγότερους… έξι μήνες μετά με μια Μαρία λιγότερη… ακούγεται φασαρία απ’ έξω…το δωμάτιο μυρίζει ψαρίλα και αίμα… είμαι ελεύθερη… αυτή είναι η κληρονομιά μου η απαλλαγή σας από δυο σκουλήκια… και δεν είναι λίγο… καθόλου λίγο…’’
(c)Mαρία Αρχιμανδρίτη
Ευχαριστώ πολύ την Μαρία για την παραχώρηση.
Shortlink:http://wp.me/p1pa1c-645
Χαμογελάτε…
ChristosK
8 Φεβρουαρίου, 2011 4:24 μμ
χαμογελατε… ;;
DrAluca
8 Φεβρουαρίου, 2011 4:56 μμ
Τους κανει να αναροτιουνται….. 🙂
Πολλα πολλα ευχαριστω στην Narrator που παρατηρησε οτι το κειμενο ηθελε τονισμο και εκατσε και το περασε ΟΛΟ.
Χαμογελατε…
edit από Narrator: ότι καλό και να πεις για μένα, edit για να βάζω τόνους και στα σχόλιά σου δεν κάνω!
edit από DrAluca αμα πω κακο? χο χο χο ….
edit από Narrator: Θα μπαίνω να σβήνω και τους ελάχιστους που βάζεις!
μουα χα χα!
Back Door Man
8 Φεβρουαρίου, 2011 5:25 μμ
Θέλει και δεύτερο χέρι, μισές δουλειές… 🙂
Narrator
8 Φεβρουαρίου, 2011 5:27 μμ
Be my guest!
(το έβγαλες και το βρακί τώρα;) 😛
Back Door Man
8 Φεβρουαρίου, 2011 5:29 μμ
Μου το σκισαν θαυμάστριες…
Narrator
8 Φεβρουαρίου, 2011 5:31 μμ
😆
DrAluca
8 Φεβρουαρίου, 2011 5:34 μμ
Αμα θελει κα ιδευτερο χερι θα το κανω εγω μολις επιστρεψω….
Μην σας χωνω. Ειπαμε….εχουμε και εναν τιτλο editor να υπερασπιστουμε….
😉
Χαμογελατε…
giorgalis
8 Φεβρουαρίου, 2011 6:01 μμ
να κι ο λογος που απεχω του σχολιασμου!!!!!
το μελος του σταφ «koula» κανει μοντερεησον στις δημοσιευσεις μου με προφανη στοχο την ακυρωση και γελοιοποιηση μου!!!
παντως για το κειμενο να πω πως δεν ειχα φανταστει οτι υπαρχουν σπλατερ αρλεκιν!
DrAluca
8 Φεβρουαρίου, 2011 6:04 μμ
Το μελος koula θα παραπεμφθει….
Χαμογελατε…
Γιαννκα
8 Φεβρουαρίου, 2011 4:59 μμ
Αν σου πω οτι το «χαρηκα» το Μαρακι…δεν θα ειναι ψεμα….
Μαρια μπραβο για την γραφη και για το δυνατο συναισθημα που βγαζει….
Dr ταιριαζει απολυτα με την κοινωνικη πολτοποιηση και μακαρι να καταφερουμε να οπλισουμε κι εμεις τα χερια μας (μεταφορικα)sic…στον μαλακα 😉
DrAluca
8 Φεβρουαρίου, 2011 5:02 μμ
Αγαπητη Γιαννκα…..Και εγω ομολογω οτι το χαρηκα πολυ το Μαρακι….
Τα χερια μας ειναι ηδη οπλισμενα…απλα ακομα δεν εχουμε αναγνωρισει την δυναμη των «οπλων» μας.
Οσο για τον μαλακα…..θα λαβει οτι ακριβως εδωκε….οπως ολοι μας…
😉
Χαμογελατε…
Γιαννκα
8 Φεβρουαρίου, 2011 5:13 μμ
αλλα κι αυτη η απολυτη ελευθερια του «δεν εχω να χασω τιποτα πια» ……… και ολα ειναι πλεον δυνατα…. ειθε…. 🙂
DrAluca
8 Φεβρουαρίου, 2011 5:18 μμ
Αραγε ειναι καλυτερο να μην εχεις τιποτα η κανεναν να χασεις….η να υπερασπιζεσαι οσα η οσους εχεις?
wandering…..
😉
Χαμογελατε…
Back Door Man
8 Φεβρουαρίου, 2011 5:27 μμ
Tα γυναικεία like στο ποστ με κάνουν και ανατριχιάζω, κάνει και κρύο μέσα στους καταψύκτες…
DrAluca
8 Φεβρουαρίου, 2011 5:37 μμ
Αμα πιασουμε παρεα καταψυκτη δεχεσαι να μοιραζομαστε τον παγο?
Χαμογελατε…
marxfactor
8 Φεβρουαρίου, 2011 5:43 μμ
δεν χάνεις γιατι δεν μπορείς να έχεις ανθρωπους…απλα μπορεις για ενα διάστημα να εισαι με ανθρώπους….τα κτητικα συναισθηματα ειναι αιμορραγικα…
DrAluca
8 Φεβρουαρίου, 2011 5:45 μμ
Εκανα λαθος και δεν εβαλα εισαγωγικα…. 😉
Αλλωστε το ερωτημα ειναι ρητορικο…..
Το ζητημα ειναι να πολεμας πριν τα χασεις ολα…. και «ολους»….
🙂
Χαμογελατε…
marchima
8 Φεβρουαρίου, 2011 6:54 μμ
Καλησπέρα σας! Ευχαριστω πολύ τον DrAluca και την Narrator για την επιμέλεια, η αλήθεια πως το ανέβασα λίγο πρόχειρα…τώρα για το σπλατερ αρλεκιν, μ’αρεσε πολύ…γιατι αυτη ήταν η ιδέα…ο σκοπός του κειμενου αρχικά ήταν για να γυριστεί ταινια μικρού μήκους, μια ιδέα που δεν εχω εγκαταλείψει…
Στο μυαλό μου όταν το έγραφα υπήρχε ο απλός καθημερινός ανθρωπος ο οποίος υπό συνθήκες κατα-πίεσης τι πιο φυσιολογικό αντιδρα…οτι κι αν αυτο σημαινει…αν ενας ανθρωπος καταπιεζεται ειναι απλο θα αντιδράσει…την αντιδραση του όμως ποιος την οριζει; την οργή του; την αγανακτηση του; …τότε ο απλός ανθρωπος γίνεται γιατί όχι εκδικητης…αν τώρα κάποιος χαρακτηρισει την ιστορία και λίγο μελό…οκ, μιλάμε για μια γυναίκα δολοφόνο…οι γυναίκες αισθάνονται…μελό φόνους κάνουν, γι’αυτο οι αντρες να προσέχουν…
Back Door Man
8 Φεβρουαρίου, 2011 7:17 μμ
Yπονοείς αναισθησία για το αρσενικό φύλο με το «οι γυναίκες αισθάνονται»;
μανικακος
8 Φεβρουαρίου, 2011 7:12 μμ
μαμα μου…..
και ελεγα να παω σουπερ μαρκετ…. 🙂
ασ’το καλυτερα…
tolos
8 Φεβρουαρίου, 2011 9:02 μμ
Aγαπητέ μανικακος. Αν κάνει κάποιος σεξ με δύο γυναίκες ταυτόχρονα είναι αντιεξουσιαστικό ή δεν είναι; Σε ρωτάω προκειμένου να ξέρω πως να κινηθώ σε μια ενδεχόμενη περίπτωση
μανικακος
8 Φεβρουαρίου, 2011 9:06 μμ
φυσικα και ειναι κυριε τολε μας….
tolos
8 Φεβρουαρίου, 2011 9:11 μμ
Ειλικρινά σε ευχαριστώ αγαπητέ μανικάκος, γιατί ανέκαθεν θεωρούσα τον εαυτό μου να έχει διολισθίσει σε έναν μικρο-αστικό οπορτουνισμό.
μανικακος
8 Φεβρουαρίου, 2011 9:13 μμ
το νου σου ομως γιατι παραμονευει μπαλντάς και καταψυξη!!!!
tolos
8 Φεβρουαρίου, 2011 9:18 μμ
Η μία είναι ζωντο-χήρα. Την άλλη την τακτοποιώ και με την χείρα
Γιαννκα
8 Φεβρουαρίου, 2011 7:17 μμ
marchima σ ευχαριστουμε που το μοιραστηκες μαζι μας 🙂 🙂
marchima
8 Φεβρουαρίου, 2011 7:34 μμ
Οχι μην παρεξηγηθω…δεν υπονοω αναισθησια για τους άντρες…το λέω ξεκάθαρα…τι άλλο να γραψω δηλαδη…
simon
8 Φεβρουαρίου, 2011 9:00 μμ
Πάντως, marchima, θα μου επιτρέψεις να παρατηρήσω πως δεν είναι και τόσο «καθημερινός» ένας άνθρωπος που χωρίζει οδυνηρά, τα παιδιά του τον έχουν χεσμένο και ενώ μαθαίνει ότι έχει καρκίνο και μόλις έξι μήνες ζωής ταυτόχρονα απολύεται κι από τη δουλειά του!
Πολύ μαυρίλα, βρε παιδί μου! Και πολύ γαίμα…
Κατά τ’ άλλα η γραφή ενδιαφέρουσα.
tolos
8 Φεβρουαρίου, 2011 9:12 μμ
η πραγματικότητα είναι πιο ακραία. Εδώ οι άραβες γίνονται καμικάζι και ανατινάζονται
Αθανασία
8 Φεβρουαρίου, 2011 10:14 μμ
Εμένα πάντως με συνεπήρε η διήγηση της Μαρίας .
marchima
8 Φεβρουαρίου, 2011 10:27 μμ
Το Μαρακι μέχρι να βρεθεί στην θέση να απολυθεί, να της ανακοινωθεί πως εχει 6 μήνες ζωής, να συνειδητοποιήσει πως τα παιδια της την εχουν γραμμένη και την εγκατάλειψη από τον άνδρα της ήταν ένας καθημερινός άνθρωπος…ένας καταπιεσμένος καθημερινός άνθρωπος…εκτος των άλλων, όπως ήδη ανεφερα η ιστορία γράφτηκε για σπλάτερ…αρα ναι έχει πολύ αίμα…
Για να είμαι ειλικρινής, ακούω καθημερινά τέτοιες ιστορίες…ναι με τοση μαυριλα…τρομαχτικό αλλά αληθινο…δυστυχως…
vassozacharof
8 Φεβρουαρίου, 2011 11:44 μμ
με περισσοτερο σασπενς.ισως να’φευγε η μαυριλα,.να πηγαινε για καθαρση.π.χ- μετα την ‘απαλλαγη’ της μαριας απο τους προσωπικους της βασανιστες,ο γιατρος της την πληροφορει οτι την εψαχνε εναγωνιως για να της ανακοινωσει οτι ειχε γινει λαθος και αλλη Μαρια αφορουσε η κακη προγνωση.κι οτι η συγκεκριμενη εχει καποια ιασιμη ρευματοπαθεια.κι ετσι επαληθευεται η ρηση-εσυ στο χωμα κι εγω στην εξοχη-
DrAluca
9 Φεβρουαρίου, 2011 12:54 πμ
Ναι…..αλλα ετσι χανεται το αιμα….
😉
χεχεχε
Χαμογελατε…
Xanadu
8 Φεβρουαρίου, 2011 11:03 μμ
10η Εντολη…
μανικακος
8 Φεβρουαρίου, 2011 11:06 μμ
Xanadu
8 Φεβρουαρίου, 2011 11:28 μμ
Καλα εεε; μες στο μυαλο μου εισαι Μανικάκο! Ακριβως αυτο σκεφτόμουνα!!!!! 😀
ガリレオ・がりれい
8 Φεβρουαρίου, 2011 11:46 μμ
Δεν θα μπορούσαμε να πούμε, ότι αν το Μαράκι δεν είχε αφήσει τον ευατό του να πάει τόσο στράφι, ούτε το μαλάκα θα παρακάλαγε, ούτε τον καταψύκτη θα είχε ανάγκη, και δεν θα ταν Μαράκι, θα ήταν Μαρία.
Μην σας πω ούτε καρκίνο θα είχε πάθει, ή μπορεί και να τον προλάβαινε νωρίτερα.
Δεν μου αρέσουν τα αναπόφευκτα τέλη, φτιάχνω εναλλακτικές πλοκές εγώ 😛
μανικακος
8 Φεβρουαρίου, 2011 11:51 μμ
και γω ηθελα να το πω αλλα δεν ηξερα πως….
οι παλιοι λενε «δεν παθαινεις τιποτε λιγοτερο και τιποτε περισσοτερο απ’αυτο που γυρευεις…»
αλλα…μακρια απτο προβλημα λεμε πολλα….
ガリレオ・がりれい
8 Φεβρουαρίου, 2011 11:58 μμ
Νομίζω ισχύει. Ο πιο πολύς κόσμος δεν το αντιλαμβάνεται, ότι τις παραπάνω φορές τα προβλήματα του τα δημιουργεί ο ίδιος στον ευατό του, γιατί πιστεύει ότι δεν αξίζει…ειδικά οι γυναίκες. Και μετά αναρωτιούνται , μα γιατί πέφτω πάντα σε μαλάκες, μα γιατί τα ίδια και τα ίδια.
Αν ο μπαμπάκας ήταν αδιάφορος και σκληρός, στην πλειοψηφία των περιπτώσεων το κοριτσάκι θα ψάξει να τον βρει στο σύντροφο της, με την υποσυνείδητη ελπίδα να τον αλλάξει.
marchima
9 Φεβρουαρίου, 2011 12:12 πμ
Εγω επιμένω πως γραφτηκε για σπλατερ δηλαδη υπερβολικο…τώρα κουβεντες για αυτοπεποιθηση και μη, γενικά συμφωνω…αλλά πιάστε μετανάστες, γυναίκες ξυλοδαρμένες, ναρκομανεις, άστεγους, αλκοολικους, και πείτε τους »είστε μαλακες, εσεις φταίτε και ο αθλιος εαυτος σας»…μπορει να εχετε και δικιο, αλλά εγώ πάλι αφήνω ένα περιθώριο σ’αυτό που πολλές φορές κανεις δεν ορίζει…Υ.Γ. Ξέρω και άντρες που κλάιγονται πως οι γυναικες είναι το »ένα » και το ΄΄’αλλο΄΄…και αυτούς να πιάσετε και να τους πείτε »είστε μαλακες» και πάλι δεν θα διαφωνω…
μανικακος
9 Φεβρουαρίου, 2011 12:16 πμ
ε νταξ…δεν ειναι τοσο απλο,ουτε θα πεις τον αδυναμο χαρακτηρα «μαλακα»….
αλλα η αληθεια ειναι οτι ολα απο μας προερχονται εστω κι αν η ριζα των προβληματων βρισκεται πολυ πισω….
ガリレオ・がりれい
9 Φεβρουαρίου, 2011 12:37 πμ
Δεν είσαι μαλάκας, αν εχεις θυματοποιήσει τον ευατό σου…μπορείς πάντα να σηκώσεις ανάστημα, αλλά δεν το κάνουμε από φόβο.
Έτσι δεν είναι; Έτσι δεν μας έχουν μάθει; Και οι γυναίκες που θυματοποιούνται στην πλειοψηφία παραμυθιάζονται, ότι «στην πραγματικότητα με αγαπάει πάνω στα νεύρα του τό έκανε, μου υποσχέθηκε δεν θα το ξανακάνει». Και το λένε ξανά και ξανά, από το φόβο τους να μιλήσουν , το πιστεύουν και οι ίδιες.
marchima
9 Φεβρουαρίου, 2011 12:45 πμ
Ναι και συμφωνω σε γενικες γραμμές, άλλωστε και το Μαρακι στην αρρωστια πατησε και εναντιωθηκε στον φόβο…ομως επιμένω πως μερικές φορές τα πραγματα μπορούν να γινουν πολυ ζορικα για καποιους ανθρωπους…πολλά μαζι και πως να τα διαχειριστεις…πολλά και έξω από εσενα…
μανικακος
9 Φεβρουαρίου, 2011 12:47 πμ
απογνωση λεγεται και οπλιζει το χερι….
παντως αν το κανεις ταινια προσφερομαι με το dralukaki να κανουμε τα πτωματα…. 🙂 🙂 🙂
DrAluca
9 Φεβρουαρίου, 2011 12:58 πμ
Η εχεις καλο μανατζερ…η δεν εχεις….
🙂 🙂
Α ρε μανικακο….
χεχεχε
Χαμογελατε…
μανικακος
9 Φεβρουαρίου, 2011 12:59 πμ
βρε καλως το φτωμα… 🙂 🙂 🙂
DrAluca
9 Φεβρουαρίου, 2011 1:04 πμ
Νομιζα οτι σας ελειψα….Αλλα μια χαρα περασατε….
😉
Χαμογελατε…
marchima
9 Φεβρουαρίου, 2011 12:50 πμ
Νομίζω έκλεισε!ΟΚ!
μανικακος
9 Φεβρουαρίου, 2011 12:56 πμ
…δεν ελεγα τιποτ’αλλο….. 🙂 🙂 🙂
DrAluca
9 Φεβρουαρίου, 2011 12:59 πμ
Ξερεις πολυ καλα μανικακο οτι ειμαι μετρ στα μεταφυσικα….και οχι θεωρητικα…
😈
Κυρια μου…… Εγω για ακομα μια φορα ευχαριστω. Γιατι περα απο οποια αναλυση….ειναι σκεψεις εστω που ισως ολοι να εχουμε φαντασιωθει….
Χαμογελατε…
μανικακος
9 Φεβρουαρίου, 2011 1:00 πμ
ναι οντως….
εχω φανταστει πολλες φορες να τεμαχιζω τη γυναικα μου…. 🙂 🙂 🙂
DrAluca
9 Φεβρουαρίου, 2011 1:07 πμ
Ιδου οι αποδειξεις κυριοι….και κυριες….
Χαμογελατε…
marchima
9 Φεβρουαρίου, 2011 1:00 πμ
Τωρα το ποιο απο τα 2 πτωματα …αποφασιστε το μεταξυ σας…σας καληνυχτω!
μανικακος
9 Φεβρουαρίου, 2011 1:02 πμ
θα κανω του αντρα…
τεμαχιζομαι ευκολα 🙂 🙂 🙂
DrAluca
9 Φεβρουαρίου, 2011 1:05 πμ
Απο casting περασες?
Αλλωστε εχω και το know how…
Χαμογελατε…
DrAluca
9 Φεβρουαρίου, 2011 1:06 πμ
Καληνυχτα Μαρια.
😉
Και καλη συνεχεια.
Χαμογελατε…
miss jinxy
13 Φεβρουαρίου, 2011 8:25 μμ
Όντως πολύ αίμα βρε παιδιά. Αλλά σε κάθε σκέψη της με έπιαναν τα γέλια…
Και DrAluka, δεν έχεις δίκιο όταν λες πως αν τελικά σωνόταν η ηρωίδα στο τέλος θα χανόταν το αίμα. Ίσως να χανόταν μοιραίο της υπόθεσης βέβαια. Τα συγχαρητήρια μου στον συντάκτη και όσους δούλεψαν επί του θέματος για την πολύ καλή γραφή αν και το όλο στόρι εμένα προσωπικά με προδιέθετε ότι ο μαλάκας και η σκύλα δεν θα ζήσουν να δουν το τέλος, από την στιγμή που ο γιατρός της ανακοίνωσε τα αποτελέσματα… Εννοώ… θα το ήθελα με λίγο περισσότερο σασπένς.
DrAluca
13 Φεβρουαρίου, 2011 11:36 μμ
Καλησπερα miss jiinxy
Σε ποιανης την σκεψη σε ποιανουν τα γελια?
Οταν λεω οτι θα χανοταν το αιμα,εννοω οτι θ αμετατιθετο το βαρος απο την κοινωνικη πολτωποιηση οπως ειπε η Γιαννκα στο BUSTED που θα βρισκωταν μετα το «Μαρακι».
Το κειμενο ειναι ολοκληρο της φιλης Μαριας Αρχιμαδριτη η οποια σχολιαζει και στο παρον thread. Και επι της ευκαιριας να την ευχαριστησω ξανα που το μοιραστκε μαζι μου.
Οσο για το σασπενς…αν και ειμαι λατρης των ιστωριων με ανατροπες και αλλαγες επι των αλλαγων….πιστευω οτι θα επιμεινω στο οτι το θεμα το εθεσε πολυ καλα η Γιαννκα…
😉
Καλη συνεχεια.
Χαμογελατε…
miss jinxy
14 Φεβρουαρίου, 2011 4:03 μμ
καλησπέρα, DrAluca. Αναφερόμουν στις σκέψεις της Μαρίας. Μην παρεξηγηθώ, το κείμενο ήταν πάρα πολύ καλό και το σχόλιο μου ήταν απλά για την πλοκή. Το κείμενο ως έχει το θεωρώ ολοκληρωμένο και κατάλαβα ότι δεν το είχατε γράψει εσείς. Για αυτό άλλωστε ξεχώρισα τον συντάκτη. 🙂
marchima
14 Φεβρουαρίου, 2011 2:10 μμ
Καλησπέρα σας, Draluca μην αρχισουμε τις ευχαριστίες…αν δεν ησουν εσυ πολλά από τα κειμενα μου δεν θα είχαν καν τελειώσει…είσαι ο μοναδικός – ιδανικος αναγνωστης μου…
Miss Jinxy, το κείμενο δεν προσφέρεται για υψηλή διανόηση, γράφτηκε για λίγη τόση δα φρίκη…όμως, οι σκεψεις που κάνει το Μαράκι δεν είναι μακρια από την πραγματικότητα οτι κι αν σημαινει αυτο..οι καθημερινοί ανθρωποι είναι φορείς ενός ολοκληρου συστήματος-βιοθεωριας…πράγμα που σημαινει πως αυτό που σου προκαλει γέλιο υπάρχει γύρω σου ειδικά σε ηλικίες σαν κι αυτη που εχει το Μαρακι…αναφέραμε και προηγουμένως το πως καποιος μπορει να ειναι θυμα…αν φταίει ο ίδιος ή οι άλλοι ή οι συνθήκες…και ο καθενας ειχε την αποψη του και όλες οι απόψεις είναι δεκτες…μπορώ να καταλάβω πως οι σκεψεις της Μαρίας σου προκαλούν γέλιο…ειλικρινά μπορώ…το θέμα είναι από ποια πλευρά το προσεγγίζεις…εχεις την οπτική της κόρης προς το Μαράκι…την οπτική του μαλάκα προς το Μαράκι…την οπτική της σκύλας προς το Μαράκι…μπορείς να είσαι το Μαράκι αραγε…ένας αναγνώστης μιας ηλικίας μακρια από τα 40+ ίσως…
Για μενα το Μαρακι, είναι ο ανθρωπος που μια ζωή έδινε…μια ζωή που δεν της εδωσε τον χρόνο να σκεφτεί, την πολυτέλεια να πάψει να είναι θύμα…πολλές φορές ο χρόνος και η σκέψη είναι πολυτέλεια…ένας ανθρωπος του οποίου η προσφορά δεν αναγνωρίστηκε…από την οικογενεια της…καλό λοιπόν είναι να λέμε ένα ευχαριστώ στην μανα μας-πατερα μας που δουλευει για να τα έχουμε όλα, στον σύντροφο μας που είναι δίπλα μας, ένα ευχαριστω στον εαυτό μας όταν εκμεταλλεύεται τον χρόνο σκεπτόμενος…
Η εκμετάλλευση σε ατομικό ή κοινωνικό επίπεδο είναι υπαρκτή…ως γνωστόν η καταπίεση φέρνει αντίδραση…ο τρόπος και ο βαθμός της έντασης άγνωστος …
miss jinxy
14 Φεβρουαρίου, 2011 4:23 μμ
marchima, καλησπέρα και σε σένα. Το κείμενο σου μ’ άρεσε δεν το κρύβω. δεν ζήτησα υψηλή διανόηση απλά κάτι όχι τόσο προφανές. από την άλλη πάλι μπορεί προφανές να το βρίσκω μόνο εγώ γτ είναι ένα από τα τόσα σενάρια που κατά καιρούς έχουν παίξει στο μυαλό μου. αντιλαμβάνομαι το ρόλο του κειμένου και τον προορισμό του όπως το έχεις γράψει και βλέπω αυτό που και στα σχόλια σου περιγράφεις. αλήθεια! μου μοιάζει αστείο γτ είναι σε πρώτη φάση αλλά και γιατί προσπαθώ να το δω από συνδυασμένες οπτικές. μ’ αρέσει το σφαιρικό. μ’ αρέσει όταν έχω δίκιο. μ’ αρέσει να είμαι ένα βήμα μπροστά -όποτε μπορώ- απλά και μόνο για να διαπιστώσω αν όλος αυτός ο χρόνος που πέρασα με παρατήρηση των ανθρώπων και του «συστήματος» όπως αναφέρεις μπορεί να μου παρέχει επαρκείς γνώσεις για να γίνω εγώ πρώτα καλλίτερος άνθρωπος κι αν θέλεις ενίοτε και να προλαμβάνω διαφόρων τύπων καταστάσεις. φυσικά, όχι τόσο ακραίες! και μόνο σε μια τέτοια υποψία δεν θα ανακατευόμουν προσωπικά…
marchima
14 Φεβρουαρίου, 2011 6:33 μμ
Κατανοητά όλα αυτά και μακαρι να υπάρχει κόσμος που είναι βήματα μπροστά από το σαθρό τετριμμένο σε όποια κατάσταση…απλά το σύστημα είναι ύπουλο και υπάρχει εκεί που ακριβώς πιστεύεις πως είναι ανύπαρκτο…σε κάθε δόση ειρωνίας και ψευδαίσθησης ακόμα και εκεί είναι υπαρκτό…στην αναισθησία επίσης…γι’αυτό και επιβιώνει το σύστημα…αν ορίζεις τον εαυτό σου εξω από αυτό ακόμα και τότε παραμένεις κομμάτι του…ισως η καλυτερη παρατήρηση, του να γινεται κανεις καλυτερος άνθρωπος, να συναισθανεται, ν’αφουγκράζεται και να μην βιαζεται να αυτοπροσδιοριζεται ή να προσχωρεί σε αγέλες αλλά να εξελίσσεται και να ξαφνιάζει το σύστημα…
Το »εχω δίκιο» είναι μεγάλη κουβέντα…πρεπει κάποιος να διακρίνεται από στωϊκότητα για να καταληξει στο οτι εχει δίκιο και ο αυθεντικά σκεπτόμενος ίσως και να μην το πει ποτέ…την θεωρω πολύ δύσκολη την εποχή μας, είναι πολύ θολή και δεν διατιθεται για γρήγορα συμπεράσματα…
Χαιρομαι που δεν θα εκανες οτι το Μαρακι, ειλικρινα!
Να είσαι καλα!
miss jinxy
15 Φεβρουαρίου, 2011 1:34 πμ
marchima, όταν έλεγα ότι μ’ αρέσει όταν έχω δίκιο αναφερόμουν στο ότι αντλώ ικανοποίηση την στιγμή που διαπιστώνω πως η τακτική που ακολούθησα ή μια απόφαση που πήρα σε μια δεδομένη στιγμή ήταν η καλλίτερη δυνατή τότε και με τα τότε δεδομένα. πάντα περιμένω την αντίδραση από την δράση μου για να πω αν τελικά είχα δίκιο ή όχι και ευτυχώς ως τώρα σπάνια τα αποτελέσματα ήταν αρνητικά. από την άλλη, πάντα θα υπάρχει ένας καλλίτερος τρόπος από τον δικό μας. το θέμα όμως είναι να βρούμε τον ιδανικότερο για την προσωπικότητα μας! όσο για το σύστημα, όπως μου το παρουσιάζεις, θεωρώ πως είναι ένας κόσμος μέσα μας στον οποίο χανόμαστε όταν μας βολεύει και όχι κάτι απτό που μας περιβάλλει. ότι μας σώζει είναι ότι μπορεί να μας χαντακώσει! δηλαδή, το ίδιο μας το μυαλό! το θέμα προσφέρεται για συζήτηση και όσα σκέφτομαι δεν μπορώ να τα στριμώξω σε ένα reply… επιφυλάσσομαι, λοιπόν για κάποια άλλη στιγμή!:)
–>Ναι! Ιδεαλισμός είναι αυτό που μιλάει!
DrAluca
15 Φεβρουαρίου, 2011 4:02 μμ
Μια παρατηρηση εχω μονο….
Οταν αναζητουμε τις εθυνες μεσα μας ειναι κατι θετικο…Οταν τις αναζητουμε μονο μεσα μας, μη λαμβανοντας υπ οψιν μας το περιβαλλον, τοτε αιρουμε την αυτου ευθυνη και αρα μοιρολατρουμε….
Χαμογελατε…
miss jinxy
16 Φεβρουαρίου, 2011 11:13 μμ
μια διόρθωση… μοιρολατρούμε όταν θεωρούμε ότι όλα τα δεινά προέρχονται από μια εξωτερική πηγή (το περιβάλλον) και τα δεχόμαστε τυφλά και όχι το αν ψάχνουμε που κάναμε εμείς λάθος. Κυρίως γιατί το θέμα το ψάχνουμε με κάποιον τρόπο. αυτός αν δεν απατώμαι είναι άλλωστε και ο ορισμός της μοιρολατρίας.
αλλά πείτε μου DrAluca, πως σας ήρθε αυτό??? δεν νομίζω να είπαμε κάτι τέτοιο…
DrAluca
16 Φεβρουαρίου, 2011 11:39 μμ
Μοιρολατρουμε οταν δεχομαστε ακριτα το οτι και αν ερθει απο το εξωρεικο περιβαλλον.Διοτι το θεορουμε ως δεδομενο οτι θα συνεβαινε…
Το αναφερω για να μην ζηταμε μονο ευθυνες απο τον εαυτο μας, αλλα να μπορουμε να βαλουμε τις οποιες ευθυνες στο πλαισιο στο οποιο αυτες εγιναν πραγματικοτητα.
Ητοι…..αν αφαιρεσεις το πλαισιο….εχεις ( ο οποιοσδηποτε) χασει το μισο παιχνιδι….
😉
Χαμογελατε…
miss jinxy
17 Φεβρουαρίου, 2011 12:12 πμ
θα με μουρλάνετε! χαχαχα
δεν είπα κάτι για ευθύνες πόσο μάλλον για το που να τις αναζητήσουμε. έλεγα μονάχα για την αλληλεπίδραση με το περιβάλλον! και φυσικά όλα είναι σε αλληλεπίδραση με το περιβάλλον. από εκεί αντλούμε άλλωστε εξ αρχής τα ερεθίσματα που μας θέτουν σε δράση! :p
ε?ε?ε? καλόόό???
άτιμη κοινωνία…που άλλους τους ανεβάζεις κι άλλους τους ρίχνεις στα ξένα χέρια! για να θυμηθούμε και λίγο παλιό καλό ελληνικό κινηματογράφο… :p
DrAluca
17 Φεβρουαρίου, 2011 12:16 πμ
Πιθανοτατα να διαβασα και λαθος την συζητηση σας…..Ου γαρ ερχεται μονον…..
Mon dieu,,,,,,
Χαμογελατε…
miss jinxy
17 Φεβρουαρίου, 2011 12:46 πμ
δεν πειράζει….
αυτά καταφέρνω όταν προσπαθώ να μαζέψω τις σκόρπιες σκέψεις μου και να μιλήσω σε κάποιον για αυτές….:)
DrAluca
18 Φεβρουαρίου, 2011 4:24 μμ
Και πολυ καλα κανεις!
χεχεχε
😉
Thats the point….
Χαμογελατε…
Galileo Galilei
16 Φεβρουαρίου, 2011 11:39 μμ
Λόγω πολιτικής τοποθέτησης…κάθε κουβέντα πρέπει να καταλήγει στο ότι φταίει η άτιμη κενωνία 😛
DrAluca
16 Φεβρουαρίου, 2011 11:43 μμ
Χαχαχαχαχαχαχαχαχα……
Η αλλιω…η καινονια…..
😉
Χαμογελατε…
ΖΕΝΙΑ
27 Μαρτίου, 2011 9:51 πμ
Συγκλονίστηκα διαβάζοντας το κείμενο… Ειναι φοβερό το να μεταφέρεις τα συναισθήματα του ήρωα-ηρωίδας, στον αναγνώστη.. Να τον κάνεις να νοιώθει το ίδιο… χάθηκα από την πραγματικότητα με την Μαρία…
νάναι καλά ο «Μανιακός» πόυ με έκανε και γέλασα εκεί που γράφει πως είχε σκοπό να πάει σούπερ μάρκετ….
νάστε καλά, για την εναλλαγή των συναισθημάτων και την έξαρσή τους…
νάστε καλά που υπάρχετε όλοι και γράφετε….
μανικακος
27 Μαρτίου, 2011 11:28 πμ
μανιακός?
DrAluca
27 Μαρτίου, 2011 5:09 μμ
Ενας μανιακος μανικακος……τρεμε κοσμε…..
😉 🙂
Χαμογελατε…
ΖΕΝΙΑ
27 Μαρτίου, 2011 8:51 μμ
μην ενοχλείσε… τα λάθη είναι για τους ανθρώπους. πάντως σε ευχαριστώ που με έκανες και γέλασα τόσο πολύ όταν σε διάβασα.. από το γέλιο έγραψα και λάθος το όνομά σου… να συνεχίσεις έτσι, με χιούμορ …
DrAluca
28 Μαρτίου, 2011 10:02 μμ
Τετοια λεγε του…..και αμα γινει ανθρωπας ποτε…..
Ωιμε τι μας περιμενει…..
🙂
Χαμογελατε…
DrAluca
27 Μαρτίου, 2011 5:08 μμ
Καλως την Ζενια μας…..
Μας εχασες με την μετακομοιση αλλα μας ξαναβρηκες…
😉 🙂
Ειδικοτητα μας οι εναλλαγες….
Οσο για τον Μανικακο……εξπερ….
😉
Χαμογελατε…
ΖΕΝΙΑ
27 Μαρτίου, 2011 8:48 μμ
Μανικάκο σορυ… έγραψα γρήγορα και μου ξέφυγε.. αλλά και μανιακός καλό είναι..
μάλιστα γιατρέ μου σας ξαναβρήκα.. δεν μου ξεφεύγετε έτσι απλά.. … άλλωστε με ενημέρωσαν ότι «μετακομίζετε» και απάντησα «εγώ μαζί σας». Κι αυτό λέει πολλά…
DrAluca
28 Μαρτίου, 2011 10:05 μμ
Τοτε κατι καλο εγινε κατα την μετακομοιση…
😉
Ελπιζουμε να μεινεις μαζι μας Ζενια….
😉
Χαμογελατε…
ΖΕΝΙΑ
5 Απριλίου, 2011 7:26 μμ
Θέλω να μείνω μαζί σας, γι αυτό και είμαι εδώ. Βέβαια, εγώ σας έψαξα, γιατί ξαφνικά δεν είχα πρόσβαση στην ενημέρωση που έκανα για την Απογευματινή, και έστειλα e mail. Οι εξελίξεις είναι πολλές, την άλλη εβδομάδα ειναι το τελικό δικαστήριο της πτώχευσης… Τώρα που το σκέπτομαι, μάλλον δεν με θέλατε μαζί σας… μετά το mail, που έστειλα, πήρα μία απάντηση,΄που με ενημέρωνε για τη μετακόμιση…
Γενικώς, ξανασκέφτομαι…. δεν βλέπω ενδιαφέρον για την δική μας υπόθεση… Βρε παιδιά, αν δεν με γουστάρετε, την κάνω με ελαφρά πηδηματάκια… ουδέν πρόβλημα.. και πάλι φίλοι…
DrAluca
5 Απριλίου, 2011 7:31 μμ
Γιατι το λες αυτο Ζενια?
Αντιθετως χαιρομαστε καθε που λαμβανουμε ενημερωσεις.
Δυστυχως οπως καταλαβαινεις λογο μετακομισης πολλα πραμματα αλλαξαν, αλλα μονο σε τεχνικο επιπεδο…
ΠΑντ αομως αναμενουμε ανταποκριση απο την υποθεση σας.
Δυστυχως δεν ειμαστε ειδησεογραφικο blog, οποτε ουτε τις δυνατοτητες εχουμε ουτε προσωπικο για να ειμαστε παντου.
Αλλ οπως ειχαμε δηλωσει και τοτε…..η αλληλεγγυη μας ειναι σιγουρη….
Χαμογελατε…
Γαλαξιάρχης (ex Zaphod)
5 Απριλίου, 2011 7:39 μμ
Να συμπληρώσω σε αυτά που λέει ο Δρ, ότι παρόλο που πράγματι δεν είμαστε ειδησεογραφικό μπλογκ, τα τεκταινόμενα στο χώρο των ΜΜΕ καλύπτονται σχεδόν ισάξια με τα δημοσιογραφικά μπλογκς. Το μόνο ίσως ζήτημα που παρακολουθούμε πολλοί από εμάς από κοντά και από μέσα.
ΖΕΝΙΑ
5 Απριλίου, 2011 8:36 μμ
Χμ… δεν είπα ότι είστε ειδησεογραφικό μπλογκ βρε παιδιά… Αλλά που να γράψω για τα όσα συμβαίνουν; Εδώ το θέμα είναι άλλο, δεν μπορώ να γράφω για τα δικά μας.. Βλέπω ότι γράφονται διάφορα, για απολύσεις στο ΣΚΑΙ, αλλά εκείνοι που τα γράφουν έχουν το χώρο τους… Εντάξει, παιδί που σκάει;
DrAluca
5 Απριλίου, 2011 8:40 μμ
Οπου και να γραψεις Ζενια….να ξερεις θα διαβαστει….
Ισως μεσα στα τελευταια ποστ του ΣΚΑΙ να ειναι ακομα καλυτερα….
Καταλαβαινω πως το εννοεις….αλλα δεν ειναι κριμα να μην γραφεις?
Χαμογελατε…
ΖΕΝΙΑ
27 Μαρτίου, 2011 8:54 μμ
Επι τη ευκαιρία, πως θα γίνει να βγω και εγώ με καμιά περίεργη φωτογραφία; πως γίνεται; εσείς είστε εξπέρ σε όλα, όπως βρήκατε για σας, θα βρούμε κάτι και για μένα… καμιά περίεργη, φοβερή και τρομερή …. Μανιακή…. (χα …) να τη βρω εγώ;
Lotea
27 Μαρτίου, 2011 8:58 μμ
Θα γραφτείς στο wordpress http://wordpress.com/…. και θα βάλεις ότι φωτό θέλεις 😉
ΖΕΝΙΑ
28 Μαρτίου, 2011 7:15 μμ
Προσπάθησα να κάνω εγγραφή. Έβαλα το mail μου και τον κωδικό πρόσβασης, αλλά δεν τα κάτάφερα.. Μπόρεί κανείς από εσάς να μου εξηγήσει βήμα βήμα την εγγραφή; Ευχαριστώ..
Back Door Man
28 Μαρτίου, 2011 7:31 μμ
Στο http://wordpress.com/ πας πάνω δεξία στο sing up now
Συμπληρωνεις
Blog AddressUsername
Password
E-mail Address
και πατας sign up
DrAluca
28 Μαρτίου, 2011 10:04 μμ
Ε ρε τι παιδια εχουμε εμεις……
Και μετα θα πας στο gravatar» http://el.gravatar.com/ «και θα βαλεις οποια φωτο θες…
🙂
Χαμογελατε…
miss jinxy
30 Μαρτίου, 2011 12:11 μμ
ωωω!τι κάνετε?καιρό είχα να ακούσω νέα σας! 🙂
DrAluca
30 Μαρτίου, 2011 12:28 μμ
Βρε βρε βρε…..σαν τα χιονια…..
τι καμετε miss?
Χαμογελατε…
miss jinxy
30 Μαρτίου, 2011 12:56 μμ
πολύ καλά, ευχαριστώ DrAluca! είπα να μπώ μετά από μέρες να δώ τι κάνει το blog μου ενώ παράλληλα ακούω ένα εξαιρετικό τραγούδι. εσείς? βλέπω μετακομίσατε και ομολογώ με πιάσατε απροετοίμαστη με αυτή σας την ενέργεια. γιατί έγινε, αλήθεια, όλο αυτό το σκηνικό?
DrAluca
30 Μαρτίου, 2011 1:18 μμ
Καλως μας ξαναρθατε miss.
Που και που περναω απο τον γαλαξια σας…..
Εγινε η μετακομοιση λογο ανωτερας Λιας….(η Βια δεν ειναι λυση αλλα η Λια ειναι Βισση….)
Καναμε την αλλαγη για να μας ταιριαζει καλυτερα το φορεματακι…..
Οσο για το κομματι…τα σπαζει….
Χαμογελατε…
miss jinxy
30 Μαρτίου, 2011 1:30 μμ
:-D:-D:-D
χαίρομαι που το απολαύσατε! δεν ξέρω, το γνωρίζατε ή το ακούσατε τώρα πρώτη φορά? καλά κάνατε αν αυτό σας εκφράζει καλλίτερα!
αλήθεια περνάτε? ευχαριστώ!
DrAluca
30 Μαρτίου, 2011 1:56 μμ
Ε οχι και το εμαθα τωρα…..με προσβαλεις……. 😉
Καθε τοσο περναω μια βολτα…..δεν το λενε τυχαια οτι αν σηκωσεις πετρα παιζει να βρεις τον DrAluca απο κατω….
😉
Χαμογελατε…
miss jinxy
30 Μαρτίου, 2011 2:19 μμ
ω! με συγχωρείτε! 🙂 άρα μάλλον εδώ ταιριάζει αυτό που λένε τα μεγάλα μυαλά συναντιούνται γιατί ακόμα και οι στενότεροι των φίλων μου δεν έχουν τέτοια ακούσματα και όσοι έχουν δεν ακούν οτιδήποτε δεν έχει κυκλοφορήσει σε MAD TV ή Village FM… ντροπή μου που τους κάνω ακόμα παρέα ,ε?
αυτό δεν το είχα ακούσει… από δω και πέρα θα σηκώνω και τις πέτρες, λοιπόν! 😛
μανικακος
30 Μαρτίου, 2011 2:34 μμ
μη το λες….
στο MAD κυκλοφορει πολυ αξιολογο υλικο 😀 😀 😀 😀 😀
miss jinxy
30 Μαρτίου, 2011 3:03 μμ
δυστυχώς όμως έχω την αίσθηση μετά τα μεσάνυχτα… 😦
δε βρίσκεις?
DrAluca
30 Μαρτίου, 2011 9:00 μμ
Ε οχι και ντροπη…..χαχαχαχαχα
Οι φιλοι ειναι για αλλα πραμματα και οχι για τις μουσικες….
😉
Οσο για τις πετρες…καμια φορα χρειαζονται σηκωμα…..;)
Χαμογελατε…
DrAluca
30 Μαρτίου, 2011 9:07 μμ
Οσο για το mad και το village….αχαρακτηριστα……
😉
Χαμογελατε…
miss jinxy
30 Μαρτίου, 2011 11:48 μμ
το ξέρω. γι’αυτό και τους φίλους που έχω τους προσέχω όσο κι αν με εκνευρίζουν κάποιες των ημερών… εκτιμώ περίεργα, θα μπορούσα να πω, πράγματα πάνω τους.θεωρώ, βλέπετε, τους φίλους μου ως διόδους για διαφορετικά σύμπαντα. και όχι δεν έχω -ακόμα- χαζέψει!ξέρω καλά τι θέλω να πω και ελπίζω να με αντιλαμβάνεστε. 🙂
–>Ναι! Ιδεαλισμός είναι αυτό που μιλάει!
DrAluca
2 Απριλίου, 2011 2:41 μμ
Ειναι περιεργη λεξη ο φιλος……φωρτισμενη με πολλες εννοιες και χρησιμοποιειται αλλογιστα (δεν το απευθυνω σε σας miss…απλα διερωτομαι…).
Αραγε ποση η διαφορα αναμεσα στον φιλο και ενα κολοβο φιδι στον κορφο μας….?
Χαμογελατε…
miss jinxy
3 Απριλίου, 2011 4:07 μμ
Χα! Πολύ μεγάλη η ουσιαστική διαφορά δόκτωρ. Δυστυχώς, όμως, παρόλο που συμπτώματα υπάρχουν πολλοί το αντιλαμβανόμαστε όταν η «ζημιά» έχει ήδη γίνει. θα πρέπει πάντως να παραδεχτώ πως όλοι είμαστε εν δυνάμει φίδια ασχέτως της έννοιας και του ορισμού που δίνουμε στην λέξη «φίλος-φίδι» (όπως συνήθιζε να λέει η θεολόγος μου στο λύκειο). Όσο για το ότι δεν το απευθύνετε σε εμένα θα έλεγα πως, έτσι κι αλλιώς δεν με γνωρίζετε καθόλου ώστε να έχετε μπορέσει να σχηματίσετε την όποια εντύπωση. Απλά όμως για να απαντήσω και σε αυτό θα σας πω μονάχα ότι μετά από μια μεγάλη προδοσία επαναπροσδιόρισα τις αξίες μου ως προς τη λέξη φιλία και μετά από ένα καλό ξεσκαρτάρισμα, αποδέχτηκα το γεγονός ότι πραγματικός μου φίλος είναι μόνο ο εαυτός μου καθώς κι εκείνοι που μου έχουν αποδείξει έμπρακτα ότι οι αξίες τους είναι εξίσου ισχυρές με τις δικές μου.
–>Ναι! Ιδεαλισμός είναι αυτό που μιλάει!
miss jinxy
30 Μαρτίου, 2011 1:01 μμ
αν θέλετε μπορείτε να μου πείτε και την δική σας γνώμη επί του άσματος!
γιατί εγώ το λατρεύω! 😀
DrAluca
5 Απριλίου, 2011 4:15 μμ
Φυσικα και δεν σας γνωριζω miss…αλλα επειδη στο νετ γινονται ευκολα πρεξηγησεις…προτιμω να εξηγουμαι.
🙂
Στο τελος εχεις μονο τον εαυτο σου….αλλα μεχρι το τελος?
😉
Χαμογελατε…
ΖΕΝΙΑ
5 Απριλίου, 2011 8:57 μμ
Εκείνο το θέμα με τίτλο «Ελεγχόμενη πτώχευση στην Απογευματινή», που βρίσκεται;
Jaquou Utopie
5 Απριλίου, 2011 9:06 μμ
εδώ 🙂
http://wp.me/p1pa1c-31P
DrAluca
5 Απριλίου, 2011 9:09 μμ
She strikes like a bee……
😉
Ευχαριστουμε πολεμιστρια.
🙂
Χαμογελατε…
ΖΕΝΙΑ
5 Απριλίου, 2011 9:37 μμ
Ευχαριστώ. Εισήλθα στο τοπίο, αλλά δεν βρήκα αυτά που έγραφα μήνες για την Απογευματινή, άλλά το freeapog το blog το δικό μας, των εργαζομένων της «Α». Αναζητώ αυτά πόυ έγραφα στους «Σχολιαστές…», από την αρχή που έκανα «ντου» και τσακώθηκα με αρκετούς, μέχρι να φθάσουμε στη σημερινή..φιλία…
DrAluca
5 Απριλίου, 2011 9:44 μμ
Ειναι ολα εκει τα σχολια Ζενια…
εγω τουλαχιστον οσα θυμαμαι τα βλεπω….
🙂
Χαμογελατε…
ΖΕΝΙΑ
5 Απριλίου, 2011 9:10 μμ
Ουπς! Είχα στείλει και δύο θέματα στο mail των Παραλληλογράφων. τα έχει ο Μητσάρας, καθώς μου απάντησε ότι τα έλαβε και θα ενημέρωνε και τους υπόλοιπους… . ΄Για να μην τα δημοσιεύει -δημοσιεύονται, σημαίνει ότι δεν ταιριάζουν με τα υπόλοιπα… . Τι λές Μητσάρα; Σε χάσαμε και σένα…
DrAluca
5 Απριλίου, 2011 9:15 μμ
Το πιο πιθανο ειναι Ζενια να υπηρξε αποσυντονισμος λογο μετακομοισης….
ΑΛλα καλα εκανε και υπενθυμισες το θεμα….
🙂
Χαμογελατε…
ΖΕΝΙΑ
5 Απριλίου, 2011 9:46 μμ
Σκέψου, ντόκτορ, ότι από τον Ιούλιο που πέρασε, είμαι απλήρωτη και σε έναν αγώνα για γερά νεύρα… θρίλερ… πως να χαμογελάσω και εγώ, και όσοι απομείναμε άνεργοι; Κάποιοι βρήκαν δουλειά -ευτυχώς- και χάθηκαν.. Καλώς έπραξαν. Ενδεχομένως να μην έχουν χρόνο πια και έτσι θα είναι… ΟΙ εναπομείναντες όμως, είμαστε σε τραγική κατάσταση… Δεν μπορεί κανείς να καταλάβει μια κατάσταση, που δεν έχει ζήσει… και είναι πλήρως κατανοητό… δεν κατηγορώ κανέναν…
Η …φιλοσοφία μου, ας το πω έτσι, είναι, όσο λιγότεροι άνεργοι τόσο καλύτερα. «Άντε να βρείτε δουλειά και οι υπόλοιποι να μέινουμε λίγοι», είπα στην τελευταία μας σύσκεψη, – σύσκεψη για τις αλλεπάλληλες παλλινωδίες – κοροϊδίες του ΤΣΠΕΑΘ-, και δεν καταλάβαινε κανείς, αυτό που εγώ πιστεύω. Θέλω να βρίσκουν δουλειά οι συνάδελφοι , μου φεύγει ένα βάρος από μέσα μου και υπάρχει πλέον η ελπίδα, να βρουν και οι υπόλοιποι….Όσο λιγότεροι άνεργοι, τόσο καλύτερα… Δεν γίνεται κατανοητό, γιατί ο καθένας κοιτάζει τον εαυτό του, μάλλον…
Μάλλον θα πρέπει να μετοικήσω στη Σελήνη..
Α. τα κείμενα που έστειλα, αν χάθηκαν, εδώ είμαι, τα ξαναστέλνω…
Προσπαθώ, αλλά δεν τα καταφέρνω να χαμογελάσω…
DrAluca
5 Απριλίου, 2011 9:53 μμ
Ζενια σε κατανοω…..και γω ανεργος απο καλοκαιρι ειμαι….και δυστυχως προσπαθω να βοηθησω και μια φιλη που χρωσταει 20.000 ευρω…
Οποτε (ισως οχι τον βαθμο) την τραγικοτητα την αντιλαμβανομαι…
Και το ζητημα ειναι στα δυσκολα να χαμογελαμε…..στα ευκολα ειναι ευκολο…..;)
Χαμογελατε…
ΖΕΝΙΑ
5 Απριλίου, 2011 10:06 μμ
Λυπάμαι που είσαι άνεργος, γιατί αν κατάλαβα καλά από τα γραφόμενά σου- παλαιότερα- έχεις οικογένεια… αυτό είναι τραγικό… και χρωστάει τόσα πολλά χρήματα η φίλη σου; Θεέ μου.. θα είχα φουντάρει… Ευτυχώς χρωστάω μόνο στη φαρμακοποιό μου, 200 ευρώ και τίποτε άλλο…. νάναι καλά η μαμά και ο μπαμπάς – φτου ξεφτίλα μου!- που μου στέλνουν.,. αλλά όχι για πολύ ακόμη…
Άντε να βρεις γρήγορα δουλειά να ηρεμήσεις… Το εύχομαι μέσα από την ψυχή μου..
DrAluca
5 Απριλίου, 2011 10:07 μμ
Και γω σου ευχομαι να ξαναορθοποδησεις Ζενια….
😉
Θα δεις……ολα καλα θα πανε………
Χαμογελατε….
ΖΕΝΙΑ
5 Απριλίου, 2011 9:57 μμ
Πως να χαμογελάσει κανείς, όταν είναι απλήρωτος, από τον Ιούλιο που μας πέρασε; και με χίλια δυό προβλήματα, έναν αγώνα για γερά νεύρα; Κι από πέτρα να είσαι, τσακίζεις… πως να χαμογελάσεις, όταν βλέπεις τα κατεβασμένα ρολά της εφημερίδας, εκεί που έζησες 25 χρόνια, χαρές, λύπες,…… εκεί που έφυγε η ζωή σου…. χωρίς να το καταλάβεις… Στέκεσαι μπρος στα κλειστά ρολά, και αντιμετωπίζεις το τοίχος… Κοιτάς πίσω σου και τρομάζεις με όσα έχασες, τόσα χρόνια από τη ζωή σου…, αφού ξεχάστηκες, παρασύρθηκες από την καθημερινότητα, τη δουλειά, την καθημερινή προσπάθεια που πρέπει να κάνεις, για να σταθείς…
Εκεί που δεν καταλάβαινες πότε έδυε ο ήλιος και έπεφτε το σκοτάδι… Εκεί που ο χρόνος δεν είχε διάσταση…
Πως να χαμογελάσεις, όταν όλοι μας έχουν πουλήσει; Ξέρουμε τώρα πια, πως είμαστε μόνοι. Όσοι απομείναμε, καθώς αρκετοί βρήκαν δουλίτσα, βολεύτηκαν… Μακάρι να βρουν όλοι. Όσο λιγότεροι άνεργοι τόσο καλύτερα…
Ο αγώνας δύσκολος, μακρύς και δεν ξέρουμε, αν, και μετά το τελικό δικαστήριο της 13ης Απριλίου για την πτώχευση του Σαραντόπουλου, όποια και αν είναι η απόφαση – που θα βγει μετά από μήνες- που θα μας οδηγήσει…. Πόσο δρόμο έχουμε ακόμη, κανείς δεν ξέρει…
Μπορείς να χαμογελάσεις;…..
DrAluca
5 Απριλίου, 2011 9:59 μμ
Εχω μαθει Ζενια πως αν ειναι να κανω κατι….να το κανω με χαμογελο….αλλιως μου βγαινει χαλια.
Οποτε, οταν παλευω το κανω ετσι….
Η απαντηση στο πως να χαμογελασεις ειναι ατομικη του καθενως…εγω μονο προτροπες μπορω να δινω.
Αλλα ακομα και αν μας τα παρουν ολα….το χαμογελο μου εγω δεν τους το δινω…..δεν μπορουν ν αμας το παρουν.
Χαμογελατε…
ΖΕΝΙΑ
5 Απριλίου, 2011 10:10 μμ
Λοιπόν, θα προσπαθήσω να χαμογελάσω… νάσαι καλά …
DrAluca
5 Απριλίου, 2011 10:12 μμ
That’s a good start…..
🙂
Χαμογελατε…
ΖΕΝΙΑ
6 Απριλίου, 2011 5:41 πμ
καλό!!!!