O Gary Moore πέθανε τις πρωινές ώρες της Κυριακής 6 Φλεβάρη 2011, κάπου στην Ισπανία… Ήταν 58 ετών και από όσο λέει η λιτή ανακοίνωση ήταν σε διακοπές και πέθανε ενώ κοιμόταν…
Δεν ξέρω τι να γράψω βασικά… σκέφτομαι μήπως θα ήταν εύκολο αν έπαιζα και γω κιθάρα, οπότε θα μπορούσα να γράψω κάτι για το ταλέντο του… ίσως…
Aλλά από την άλλη, ευτυχώς, δεν είναι απαραίτητο να «ξέρεις» από μουσική για να σου αρέσει ή για να τη «θυμάσαι»…
Δεν βρίσκω και το απόκομμα από το εισιτήριο στη συναυλία που έδωσε στην Αθήνα το 2008… πάλι θα το βρω όταν δε θα το χρειάζομαι.
Αλλά θυμάμαι την διαδρομή για να φτάσουμε με το τραμ και πόση ώρα τριγυρνούσαμε στα αυτοσχέδια πάρκινγκ γύρω από το στάδιο μέχρι να βρούμε το σωστό δρομάκι…
Και πόσο γεμάτο ήταν το στάδιο όταν καταφέραμε να μπούμε, με κόσμο που είχε διαφορετικές δεκαετίες «πάνω» του ο καθένας, δεκαετίες που αντιστοιχούσαν σε ντύσιμο-χτένισμα ιδιαίτερο. Πολλοί είχαν και μπλουζάκια που είχαν πλέον «τσιτώσει» πάνω στο σώμα αλλά είχαν θρυλικά συγκροτήματα και «έπρεπε» να τα φορέσουν και σε αυτή τη συναυλία… και πόσο παράταιρα ήταν με την τωρινή τους όψη…
Θυμάμαι και ότι αντί να ανάβουν 100άδες αναπτήρες συνοδευτικά στα κομμάτια… άναψαν 100άδες φωτάκια από τα κινητά και τις κάμερες… πόσο έχουν αλλάξει οι εποχές, ε?
Ωραία μουσική, ωραίος τύπος στη σκηνή, ο κόσμος «ζεστάθηκε» πολύ εύκολα και υπήρχε «διάλογος» με το κοινό…
Πληροφορίες για την καριέρα του είναι εύκολο να βρείτε μέσω ίντερνετ.
Η λίστα με τη δισκογραφία του:
- Grinding Stone (1973)
- Back on the Streets (1979)
- G-Force (1980)
- Gary Moore (1982)
- Corridors of Power (1982)
- Victims of the Future (1984)
- Dirty Fingers (1984)
- Run for Cover (1985)
- Wild Frontier (1987)
- After the War (1989)
- Still Got the Blues (1990)
- After Hours (1992)
- Blues for Greeny (1995)
- Dark Days in Paradise (1997)
- A Different Beat (1999)
- Back to the Blues (2001)
- Power of the Blues (2004)
- Old New Ballads Blues (2006)
- Close As You Get (2007)
- Bad for You Baby (2008)
Ανεβάζω το ποστ απλά και μόνο για να αφήσετε αν θέλετε κάποιο κομμάτι, είτε του Gary Moore είτε Thin Lizzy, Skid Row… ή και οποιοδήποτε άλλο θέλετε φυσικά.
Silenced Link: http://wp.me/p1pa1c-62R
μουσιkoula
koula
7 Φεβρουαρίου, 2011 2:53 πμ
ガリレオ・がりれい
7 Φεβρουαρίου, 2011 3:05 πμ
Γαμάτος..
koula
7 Φεβρουαρίου, 2011 3:08 πμ
koula
7 Φεβρουαρίου, 2011 3:14 πμ
oldboy9
7 Φεβρουαρίου, 2011 3:14 πμ
Αντίο Gary… 😦
oldboy9
7 Φεβρουαρίου, 2011 3:20 πμ
…για τους fan, και ξενύχτηδες του Gary
koula
7 Φεβρουαρίου, 2011 3:27 πμ
Δημήτρης Βάσσιος
7 Φεβρουαρίου, 2011 3:38 πμ
Αν και δεν είναι δικό του, αλλά του BBKing, είναι και δικιά του κληρονομιά…
koula
7 Φεβρουαρίου, 2011 12:11 μμ
🙂
boucq
7 Φεβρουαρίου, 2011 5:13 πμ
Ποιο να πρωτοδιαλέξεις;
και ένα παρέα με τον Phillip: out in the fields –
boucq
7 Φεβρουαρίου, 2011 5:24 πμ
και βέβαια, να μη ξεχνάμε και αυτό. Parisienne Walkways –
Αθανασία
7 Φεβρουαρίου, 2011 9:18 πμ
Μεγάλος!!!
Και εκλεκτός αφού απο τον υπνο περασε στον Μέγα ύπνο
johnk
7 Φεβρουαρίου, 2011 12:32 μμ
Mαζι με τον αγαπημενο Phil πλεον και αυτος…
Julien Chaulieu
7 Φεβρουαρίου, 2011 1:09 μμ
Όχι ρε!!!!!!!!!!!
Ήταν τεράστειος!!!!!!!!!!!!!!!!
Xanadu
7 Φεβρουαρίου, 2011 1:20 μμ
Και πεθανε σχετικα μικρος σε ηλικια……
Julien Chaulieu
7 Φεβρουαρίου, 2011 1:10 μμ
Julien Chaulieu
7 Φεβρουαρίου, 2011 1:14 μμ
Julien Chaulieu
7 Φεβρουαρίου, 2011 1:20 μμ
Julien Chaulieu
7 Φεβρουαρίου, 2011 1:24 μμ
Ankan
7 Φεβρουαρίου, 2011 1:38 μμ
Συγχαρητήρια mousikoula….αν και θλιβερό το γεγονός του post
Χαίρομαι όταν διαπιστώνω ότι η αληθινή μουσική είναι διαχρονική μεσα από νέους ανθρώπους…
Χτές βράδυ έκανα ένα μικρό αφιέρωμα σε μια ομαδούλα που συμμετέχω στο ΦΒ και απο’κεί , ανεβάζω ένα ΥΠΕΡΟΧΟ κομμάτι απ’τα πρώτατου δασκάλου…με τους (ορίτζιναλ) SKID ROW
1970 και I’ll tell you later…..
koula
7 Φεβρουαρίου, 2011 2:15 μμ
γειά σου βρε Ankan…
ευχαριστούμε για το κομμάτι 🙂
anton555
7 Φεβρουαρίου, 2011 1:39 μμ
Λιγο φλωρικη μπαλαντα,αλλα τωρα που εφυγε ο φιλος,μου ακουγεται καπως…Γεια σου ρε Gary.
anton555
7 Φεβρουαρίου, 2011 1:44 μμ
Στα ντουζενια του…
vassozacharof
7 Φεβρουαρίου, 2011 6:39 μμ
ξερεις τι συμβαινει και ξαφνικα,αλλαζουμε σταση οταν μαθουμε οτι καποιος πεθανε*;ειπες anton,φλωρικη ,θα συμφωνησω μαζι σου.ο μουρ χρειαζοταν παντοτε εναν λαινοτ για να αναδειχθει πληρως,πλην ομως ο λαινοτ εφυγε πολυ νωρις.και η καριερα του μουρ φλωρικη απο κει και περα.αλλα με αξιοπρεπεια και σεβασμο στη δουλεια του μουσικου.αυτο μετραει.εξ αλλου οταν αισθανεται κανενας easy listening,δεν ειναι καθολου κακο να ακουει μουρ.ειχε κι αυτος τα ξεπεταγματα του.
*παγωνουμε,μαλλον,γιατι δεν προκειται να του απευθυνουμε ξανα το λογο,να το ξανασυζητησουμε το θεμα.ο θανατος ειναι κατι τελεσιδικο.και μενουμε με τα τελευταια γυρισματα.
anton555
7 Φεβρουαρίου, 2011 9:46 μμ
Aδερφε,εγω ξεκινησα να βαζω βιντεακια του Μoore και ειλικρινα δε θεωρω απλα «αξιοπρεπη» την καριερα του.Με μεγαλο σεβασμο προς το εργο του βαζω τις μουσικες του και σε καμια περιπτωση δε με πειραζει αν κατι ειναι easy listening.Πραγματικα στεναχωρεθηκα με το θανατο του,και διοτι χαθηκε ενας ανθρωπος με τον οποιο αισθανομαι οτι εχουμε αδειασει παρεα και καμια 20ρια μπουκαλια ουισκυ,αλλα και γιατι καταλαβαινω οτι μια ολοκληρη περιοδος της μουσικης σιγα σιγα τελειωνει.Κι αυτο για καποιον μουσικοφιλο ειναι λιγο θλιβερο..
vassozacharof
7 Φεβρουαρίου, 2011 10:25 μμ
θα συμφωνησω.εξ αλλου η καλη μουσικη αντεχει στο χρονο.οι μουσικοι, οχι παντα.μας τελειωνουν και κλεινει κι ο κυκλος που τους περιειχε.απο ολους αυτους τους κιθαριστες που παιζουν rock-blues ελαχιστοι παραμενουν.
koula
7 Φεβρουαρίου, 2011 10:23 μμ
συμφωνω οτι υπαρχει το «παγωμα»… κι ας μην τον ξέρεις προσωπικά τον άλλο, πάντα κάπως σε σταματάει το γεγονός και «τρέχει» μονο η σκέψη…
δεν υπήρξα ποτέ τρελή φαν κανενός… είχα αδυναμίες αλλά δε θα έλεγα ότι ήμουν ποτέ «κολλημένη» να παρακολουθώ όλη την καριέρα και να ξέρω ταπανταολα για αυτους…
απλά μετά από τέτοιες ειδήσεις προκρίνεται η άποψη
«να πάω στη συναυλία κι ας σημαινει οτι θα είμαι όλη μέρα στον δρόμο… γιατί ποιος ξέρει πότε και άν θα ξανάρθει για λάιβ…»
κάπως έτσι πάει… πρέπει να μη χάνεις τις ευκαιρίες (οχι μονο σε σχεση με τη μουσικη) για χαζούς λόγους…
eddie
7 Φεβρουαρίου, 2011 9:25 μμ
κ εγω ειχα ενα θεμα με τον gary moore. Τον εχω συνδυασει με το….. Love Radio οπου επαιζαν τις ερωτικες μπαλαντες του (και ειχε αφθονες ο μακαριτης). Για τον ιδιο λογο και τους Scorpions επισης.
Ξερω φυσικα οτι ειναι αδικο για τη συνολικη του καριερα, αφου ο ανθρωπος περασε απο πολλες φασεις (απο pub rock και blues, μεχρι heavy metal αλλα για καποιο διαστημα ακομα και …ηλεκτρονικη μουσικη!).
Και σιγουρα αφησε αξιολογο εργο πισω του.
Εδω σε μια γουστοζικη διασκευη του μεγαλου Χεντριξ
eddie
7 Φεβρουαρίου, 2011 9:27 μμ
εδω σε μια επιδειξη της σπουδαιας τεχνικης του
Eddie
7 Φεβρουαρίου, 2011 9:30 μμ
και εδω στο κατα τη γνωμη μου καλυτερο κομματι του…
Eddie
7 Φεβρουαρίου, 2011 9:30 μμ
εμπορικος ξεεμπορικος, αλλα αν μη τι αλλο, ποζερα δεν τον ελεγες…
RIP Gary…
anton555
7 Φεβρουαρίου, 2011 9:51 μμ
eddie,οταν κυκλοφορησε το 88 αυτο το album,ποζερα τον ανεβαζα,ποζερα τον κατεβαζα.Βλεπεις τοτε την ειχαμε ακουσει thrash/death και τα ρεστα.Αδικο…
Eddie
7 Φεβρουαρίου, 2011 9:59 μμ
αν ειναι αυτο poser, τοτε τι να πει κανεις για τους whitesnake και τους deff leppard?
Εμενα σχετικα ηπιος μου φαινεται, αναλογιζομενος το ρευμα της εποχης στη ροκ μουσικη…
Eddie
7 Φεβρουαρίου, 2011 10:10 μμ
παντως, αν και δεν ημουν ποτε τρελος φαν του μεταλ, προτιμω την αμεσοτητα, την σκληραδα και εν γενει τη θεματολογια του thrash/hardcore, παρα τις επικουρες, τις ποζεριες και τη φλυαρια των guitar heroes…
vassozacharof
7 Φεβρουαρίου, 2011 9:55 μμ
δεν ειναι κακο να ειναι καποιος εμπορικος,ειδικα αν ειναι καλλιτεχνης.κακο ειναι να κανει υποχωρησεις ωστε να ειναι εμπορικος.εμπορικος ,ξεεμπορικος,τελικα η καταφυγη του ηταν τα blues.εκει ταδινε ολα.
Eddie
7 Φεβρουαρίου, 2011 10:04 μμ
εγω με την εννοια του καλλιτεχνη που κανει υποχωρησεις ωστε να ειναι εμπορικος το λεω. Δλδ στρογγυλεμενα, ευπεπτα, καλογυαλισμενα τραγουδια του συρμου. Προφανως, οπως φανηκε και απο τα βιντεο που εβαλα, δεν ειμαι απο αυτους που τα περιφρονουν ακριτα και δε γουσταρουν, αλλα οκ, δεν ειναι και για κατι περισσοτερο απο καλη συνοδεια για το αυτοκινητο, για καταναλωση αλκοολ και φυσικα για …γκομενοκατασταση (οι μπαλαντες του) 🙂
Anakata-dyomenh
7 Φεβρουαρίου, 2011 10:52 μμ
Τα είπα στο αφιέρωμα για τον Bob αφού τα ανακατέψαμε λιγάκι… Αναμνήσεις ο Gary… αν κι εγώ τον προτιμώ με Lynott… εδώ από αφιέρωμα στον Lynott, 2005… Whiskey in a jar, ιρλανδικό παραδοσιακό τραγούδι που έκαναν επιτυχία οι Thin Lizzy αν και χωρίς τον Gary αν θυμάμαι καλά…
vassozacharof
7 Φεβρουαρίου, 2011 11:27 μμ
καλα θυμασαι.το whiskey in a jar εγινε επιτυχια το 1971.ο moore πλαισιωσε τους thin lizzy το 1978,στο περιφημο live and dangerous.
Eddie
7 Φεβρουαρίου, 2011 11:55 μμ
βασικα επαιζε μαζι τους και το ’74 στο αλμπουμ Νightlife, αν και μονο στο κομματι still in love with you εμφανιζεται.
Μετα εμφανιζεται μαζι τους σε καποια live και στο στουντιο αλμπουμ Black Rose. Κατα τα αλλα, gorham και robertson ηταν οι βασικοι κιθαριστες του σχηματος και ο Gary στο σχημα του, τους Colisseum ΙΙ…
Eddie
7 Φεβρουαρίου, 2011 11:57 μμ
καλα, το live and dangerous λιγο «ψευτικο» ακουγεται (δλδ σε μερικα κομματια τουλαχιστον, οι κιθαρες και η φωνη ειναι απο στουντιο και απλα προσθετουν τα εφφε του χειροκροτηματος στο τελος)
vassozacharof
8 Φεβρουαρίου, 2011 12:09 πμ
σωστος,Eddie.johny the fox,meets jimmy the weed.αυτα ειναι μουσικη και μουσικοι.τελικα θα παραμεινω πουροκερ,το δηλωνω ευθαρσως και με περισση υπερηφανια.
koula
8 Φεβρουαρίου, 2011 12:27 πμ
δεν ειν’ κακο να ειναι κανεις pure-rocker ! 😛 😀
vassozacharof
8 Φεβρουαρίου, 2011 12:33 πμ
δεν αντιλεγω,αλλα οταν 40 χρονια καταληγεις να ακους το ιδιο ειδος,αρχιζεις και αναρωτιεσαι μηπως κατι δεν παει καλα με σενα.αλλα μπα…αφου ετσι μας αρεσει.και στα 80 μας τα ιδια θ’ακουμε.
koula
8 Φεβρουαρίου, 2011 12:42 πμ
🙂 πιούρ!! pure-rocker και τα μυαλά στα κάγκελα!
(βασικα στα 80 μας θα ακουμε μονο τα πολυ «δυνατα» κομματια 🙂 🙂 )
μανικακος
8 Φεβρουαρίου, 2011 12:45 πμ
ειδικα εσυ χρηστη-κουλα,αρχιζεις να τα φτανεις…. 🙂 🙂 🙂
😀 😀 😀 😀 😀
οοοοχχχχχχχχχχχχχχχχχχοχοοχοοοοοοοοοοοο
koula
8 Φεβρουαρίου, 2011 12:46 πμ
μωρε ας φτασω τα 25… ευχαριστημενη θα’μαι…
οχχχοοοχοχοχοχοχοχοοχο 😛
vassozacharof
8 Φεβρουαρίου, 2011 12:46 πμ
δεν ξερεις ποτε με τη τεχνολογια.μαλλον θα μπορουμε ν’ακουμε και ψιθυρους.
koula
8 Φεβρουαρίου, 2011 12:47 πμ
χαχαχαχαχα
θα ειναι αντι για εμ-πι-θρι –> εμ-δεν-ακους-εμ-θες-ροκιές
χααχαχαχχαχααχχαχαχα
Anakata-dyomenh
7 Φεβρουαρίου, 2011 11:14 μμ
anarchovlaxos
8 Φεβρουαρίου, 2011 12:22 πμ
Παει και αυτος…
»παντως, αν και δεν ημουν ποτε τρελος φαν του μεταλ, προτιμω την αμεσοτητα, την σκληραδα και εν γενει τη θεματολογια του thrash/hardcore, παρα τις επικουρες, τις ποζεριες και τη φλυαρια των guitar heroes…»
παλια ειχα »ψυχωση»,ειδικα με thrash..
Eddie
8 Φεβρουαρίου, 2011 12:25 πμ
ειδικα παλιοι metallica ε; 😀
anarchovlaxos
8 Φεβρουαρίου, 2011 12:30 πμ
πω πω αδερφακι μου,ειδικα το »kiil em all»..δεν το ξεπερασα ποτε..
Eddie
8 Φεβρουαρίου, 2011 12:34 πμ
ετσι ειναι οι πρωτοι ερωτες 😉
Anakata-dyomenh
8 Φεβρουαρίου, 2011 1:01 πμ
ε ας βάλω κι εγώ κατι από τους αιώνιους πρώτους έρωτες που κολλάει με το θρεντ… (περιττό να πω ότι ήμουν πάντα αντιμέταλ στην πραγματικότητα)
ChristosK
8 Φεβρουαρίου, 2011 9:54 πμ
το kill em all καταρχην δεν το ξεπερασαν ουτε οι ιδιοι ποτέ… 🙂
μανικακος
8 Φεβρουαρίου, 2011 12:49 πμ
μανικακος
8 Φεβρουαρίου, 2011 12:50 πμ
μανικακος
8 Φεβρουαρίου, 2011 12:53 πμ
Ιρλανδος ε?
χαιρετησματα του Rory….
vassozacharof
8 Φεβρουαρίου, 2011 12:56 πμ
οτι παραγει αυτο το νησι ειναι καλο.και ο rory και ο van.
μανικακος
8 Φεβρουαρίου, 2011 12:59 πμ
vassozacharof
8 Φεβρουαρίου, 2011 1:10 πμ
θεικος ο rory .τζαμπα πηγε κι αυτος.μολις ειχε γραψει σε studio τη διασκευη του στο rattlesnake sake του peter green, σ’ενα αλμπουμ που κυκλοφορησε -the songbook- peter green.
μανικακος
8 Φεβρουαρίου, 2011 1:13 πμ
ό’ι και τζαμπα….
δυο Βόσπορους ειχε πιει στα 46 του…..
Anakata-dyomenh
8 Φεβρουαρίου, 2011 1:17 πμ
και ας μην ξεχνάμε τους pogues 😉
vassozacharof
8 Φεβρουαρίου, 2011 12:54 πμ
καλο! μαθουσαλα-ροκ.
ガリレオ・がりれい
8 Φεβρουαρίου, 2011 1:03 πμ
Επεδή κάποιος την είπε στους Whitesnake, έχω να δηλώσω ότι είναι καλύτερη επιλογή, όταν έχει πάει 3-4 η ώρα, έχει φύγει ο περισσότερος κόσμος από το πάρτυ, και οι τελευταίοι που έχουν μείνει έχουν πιάσει από έναν καναπέ και ένα μπουκάλι…
μανικακος
8 Φεβρουαρίου, 2011 1:07 πμ
κι εγω αμα επινα στο blackmore έπεφτα…
Anakata-dyomenh
8 Φεβρουαρίου, 2011 1:12 πμ
εγώ πάλι όταν πίνω πολύ… μπορώ να ακούσω με μεγάλη ευχαρίστηση αυτά τα δύο, χρόνια και χρόνια τώρα…
Anakata-dyomenh
8 Φεβρουαρίου, 2011 1:15 πμ
κι αφήστε με να κοιμηθώ επιτέλους… σσσττττττττττττ… παραμιλάω πλέον… Καληνύχτα 🙂
μανικακος
8 Φεβρουαρίου, 2011 1:16 πμ
ωραια…να τα πιουμε και να μπουμε στο αμαξι να σε παω μια σβουρα
και να παιζει φουλ highway star !!!!!!!!!
ε? κυρια Ana μας???? 🙂 🙂 🙂 🙂 🙂 🙂
Anakata-dyomenh
8 Φεβρουαρίου, 2011 1:23 πμ
Ναι και στο καπάκι σβούρες με αεροπλάνο… :)))))) (θα οδηγάς όμως;;;)
μανικακος
8 Φεβρουαρίου, 2011 1:24 πμ
πότιζε με εσυ και μη σε νοιαζει… 🙂 🙂 🙂
δεν καταλαβεις τι θα σε βρει…. 🙂
Anakata-dyomenh
8 Φεβρουαρίου, 2011 1:32 πμ
Καλά, δύσκολο είναι να σε ποτίσω… μετά βλέπω «δεσμοφύλακα» να μας ξυπνάει και οδηγό νηφάλιο να μας τρέχει στα λιμάνια… ξες εσύ… :))))))))))))))) Έλα πάνω εσύ… και σου χω και χώρο ταιριαστό με την ιδιοσυγκρασία σου τώρα… :ΡΡΡΡ και φύγαμε για σβούρες… καληνύχτα for good τώρα!!!
μανικακος
8 Φεβρουαρίου, 2011 1:34 πμ
οχι…οχι τον δεσμοφυλακα….
ακομα δεν εχω συνελθει…. 🙂 🙂 🙂
ガリレオ・がりれい
8 Φεβρουαρίου, 2011 1:06 πμ
μανικακος
8 Φεβρουαρίου, 2011 1:09 πμ
vassozacharof
8 Φεβρουαρίου, 2011 1:16 πμ
ναι,αλλα το παλλικαρι δεν προλαβε να κανει μεταμοσχευση ηπατος ,οπως ενας υπουργος της ιρλανδιας ονοματι αντερσον.!
μανικακος
8 Φεβρουαρίου, 2011 1:18 πμ
τι τα θες…
ενα τιποτα ειμαστε… 🙂 🙂 🙂
μια τζουρα…. 🙂 🙂
εβιβα!!!!
vassozacharof
8 Φεβρουαρίου, 2011 1:25 πμ
τι λαος κι αυτος.πινει,χαλαει το συκωτι,και κανει μεταμοσχευση ηπατος,για να μπορει να ξαναπιει!
μανικακος
8 Φεβρουαρίου, 2011 1:29 πμ
αχαχαχα…
για σκεψου….
να μπορουσαμε να αλλαξουμε κ μεις στομαχι
να αντεξουμε τοσα που γινονται γυρω μας…..
Jack Pot
8 Φεβρουαρίου, 2011 3:31 πμ