Μια Δύση, μετά την Ανατολή

Γράφει ο Πάνος Διαμαντής

Απόγευμα, ώρα που δύει ο πολιτισμός και κάθομαι στην άκρη της αυλής, κοιτάζοντάς τον στο βάθος της χώρας μου… μια μουσική και… σκέφτομαι… κοιτάω ακόμη πιο πέρα μέχρι τον ορίζοντα, θολώνοντας τα εμπρός μου κι αντικρίζω… σκιές παγκόσμιες, του παρελθόντος αποτύπωμα.. σκιές πλεγμάτων από σύρμα και…

και μένω εκεί να απορώ πως ένας τόσο λαμπερός πολιτισμός που ακόμα και τη νύχτα σε τυφλώνει… πως φοβάται τους άλλους ήλιους και προστασία πλεγμάτων αποζητά.. πως φοβάται το «λαθραίο», του μαύρου μετανάστη, πόδι.. που μοναχά μ’ ελπίδα απάνω του πατά… αλλά δεν είναι ο πολιτισμός που ανάγκη έχει.. σκιές πλεγμάτων από σύρμα ηλεκτροφόρο…

είναι που οι πολίτες της γης αυτής, αδυνατούν να τον προάγουν και το μόνο, στερνό εφόδιο που απομένει είναι να τον φυλάσσουν.. μα.. ο πολιτισμός, σύνορα δεν γνωρίζει και όσο κι αν τον φυλάσσεις σε πλέγμα αγκαθωτό συρμάτινο, πάντα απ’ το πλέγμα θα ξεχειλίζει και θα χάνεται σταγόνα, σταγόνα στα έγκατα της γης πολιτισμών νεκροταφεία… γιατί το μόνο πλέγμα που ο πολιτισμός ορίζει, είναι αυτό του σεβασμού και της εξέλιξης του Νου…

κι ο Νους ίδιος είναι, άχρωμος, άοσμος και άυλος…σε κάθε Γη, σε κάθε Χώμα… κι ο ήλιος έδυσε.. αφήνω την αυλή και μπαίνω μέσα, με την ελπίδα μια μέρα να μην υπάρχουν σύνορα… στην αυλή να ξαναβγώ και ν’ αντικρίσω.. ανατολή παγκόσμιου πολιτισμού κι Ανθρώπου Νου.

Ποιό το νόημα πολιτισμούς να φυλάσσεις… όταν παράλληλα πολιτισμοί, χάνονται από το φύλαγμά σου… κι ανθρώπινες ψυχές, παράγωγα πολιτισμών χαμένων, το τελευταίο αίμα τους αφήνουν απάνω στο δικό σου πλέγμα… με βλέμματα κενά θαυμασμού της Δύσης σου. Ω Πολιτισμέ, με τόσα σώματα νεκρά τριγύρω των πλεγμάτων σου, πόσο περήφανος να νιώθεις, άραγε. Με τόσα βλέμματα νεκρά τριγύρω των πλεγμάτων σου, που από δύσεις άλλων ήρθαν να ζήσουν τη δική σου, Ω, Πολιτισμέ.

Ω.. πουλιά «λαθραία», τον αμανέ, στο φτερούγισμά σας άκουσα και ένιωσα.. για πολιτισμούς που έδυσαν στο κοίταγμά σας, στο πέταγμά σας, στο πέρασμά σας… πείτε μου, πως είναι να πετάς με τον καιρό, που πλέγμα δεν τον ορίζει. Πείτε μου, πόσο μισείτε εμένανε που κάθε που απ’ τον αμανέ κουράζεστε, κάτω στο χώμα πέφτετε.. ξεκούραστα να κλάψετε γι’ αυτούς που δύουν και που έδυσαν. Πείτε μου εσείς που γύρους κάνετε… προλάβατε ανατολή ή ακόμη την κυνηγάτε? Μην κατεβαίνετε άλλο πια.. στους αέρηδες, κρυφτείτε, του καιρού, να δροσιστείτε, τα δάκρυά σας αλάτι να γενούν, να πέσουν στη Γη να φτερουγίσει.. ελπίδα δροσερή, πλέγματα να γκρεμίσει.

 

Υ.Γ. όταν πλέγμα αγκαθωτό έχεις και στην καρδιά σου πως να μην έχεις και στον τόπο σου.. κοινωνία πλεγμάτων, συνόρων σάπιων συνειδήσεων, μουτζούρα παγκόσμιας ζωγραφιάς… τέχνη ψόφια μ’ ελπίδα λήξης.

Πηγή: http://panos-diamantis.blogspot.com/2011/01/blog-post.html

Ευχαριστούμε θερμά τον Πάνο Διαμαντή για το όμορφο κείμενο που έστειλε στους Σχολιαστές χωρίς Σύνορα

http://wp.me/p1pa1c-5Vf

Advertisements

Ετικέτα: Μια Δύση, μετά την Ανατολή, μετανάστευση

Posted in: Ζωή