Γράφει ο Πάνος Διαμαντής
Απόγευμα, ώρα που δύει ο πολιτισμός και κάθομαι στην άκρη της αυλής, κοιτάζοντάς τον στο βάθος της χώρας μου… μια μουσική και… σκέφτομαι… κοιτάω ακόμη πιο πέρα μέχρι τον ορίζοντα, θολώνοντας τα εμπρός μου κι αντικρίζω… σκιές παγκόσμιες, του παρελθόντος αποτύπωμα.. σκιές πλεγμάτων από σύρμα και…
και μένω εκεί να απορώ πως ένας τόσο λαμπερός πολιτισμός που ακόμα και τη νύχτα σε τυφλώνει… πως φοβάται τους άλλους ήλιους και προστασία πλεγμάτων αποζητά.. πως φοβάται το «λαθραίο», του μαύρου μετανάστη, πόδι.. που μοναχά μ’ ελπίδα απάνω του πατά… αλλά δεν είναι ο πολιτισμός που ανάγκη έχει.. σκιές πλεγμάτων από σύρμα ηλεκτροφόρο…
είναι που οι πολίτες της γης αυτής, αδυνατούν να τον προάγουν και το μόνο, στερνό εφόδιο που απομένει είναι να τον φυλάσσουν.. μα.. ο πολιτισμός, σύνορα δεν γνωρίζει και όσο κι αν τον φυλάσσεις σε πλέγμα αγκαθωτό συρμάτινο, πάντα απ’ το πλέγμα θα ξεχειλίζει και θα χάνεται σταγόνα, σταγόνα στα έγκατα της γης πολιτισμών νεκροταφεία… γιατί το μόνο πλέγμα που ο πολιτισμός ορίζει, είναι αυτό του σεβασμού και της εξέλιξης του Νου…
κι ο Νους ίδιος είναι, άχρωμος, άοσμος και άυλος…σε κάθε Γη, σε κάθε Χώμα… κι ο ήλιος έδυσε.. αφήνω την αυλή και μπαίνω μέσα, με την ελπίδα μια μέρα να μην υπάρχουν σύνορα… στην αυλή να ξαναβγώ και ν’ αντικρίσω.. ανατολή παγκόσμιου πολιτισμού κι Ανθρώπου Νου.
Ποιό το νόημα πολιτισμούς να φυλάσσεις… όταν παράλληλα πολιτισμοί, χάνονται από το φύλαγμά σου… κι ανθρώπινες ψυχές, παράγωγα πολιτισμών χαμένων, το τελευταίο αίμα τους αφήνουν απάνω στο δικό σου πλέγμα… με βλέμματα κενά θαυμασμού της Δύσης σου. Ω Πολιτισμέ, με τόσα σώματα νεκρά τριγύρω των πλεγμάτων σου, πόσο περήφανος να νιώθεις, άραγε. Με τόσα βλέμματα νεκρά τριγύρω των πλεγμάτων σου, που από δύσεις άλλων ήρθαν να ζήσουν τη δική σου, Ω, Πολιτισμέ.
Ω.. πουλιά «λαθραία», τον αμανέ, στο φτερούγισμά σας άκουσα και ένιωσα.. για πολιτισμούς που έδυσαν στο κοίταγμά σας, στο πέταγμά σας, στο πέρασμά σας… πείτε μου, πως είναι να πετάς με τον καιρό, που πλέγμα δεν τον ορίζει. Πείτε μου, πόσο μισείτε εμένανε που κάθε που απ’ τον αμανέ κουράζεστε, κάτω στο χώμα πέφτετε.. ξεκούραστα να κλάψετε γι’ αυτούς που δύουν και που έδυσαν. Πείτε μου εσείς που γύρους κάνετε… προλάβατε ανατολή ή ακόμη την κυνηγάτε? Μην κατεβαίνετε άλλο πια.. στους αέρηδες, κρυφτείτε, του καιρού, να δροσιστείτε, τα δάκρυά σας αλάτι να γενούν, να πέσουν στη Γη να φτερουγίσει.. ελπίδα δροσερή, πλέγματα να γκρεμίσει.
Υ.Γ. όταν πλέγμα αγκαθωτό έχεις και στην καρδιά σου πως να μην έχεις και στον τόπο σου.. κοινωνία πλεγμάτων, συνόρων σάπιων συνειδήσεων, μουτζούρα παγκόσμιας ζωγραφιάς… τέχνη ψόφια μ’ ελπίδα λήξης.
Πηγή: http://panos-diamantis.blogspot.com/2011/01/blog-post.html
Ευχαριστούμε θερμά τον Πάνο Διαμαντή για το όμορφο κείμενο που έστειλε στους Σχολιαστές χωρίς Σύνορα
Αναρχόβλαχος
2 Φεβρουαρίου, 2011 4:11 μμ
πολύ ωραίο
Γιαννκα
2 Φεβρουαρίου, 2011 5:00 μμ
🙂 διπλο το δωρο mitsara … θα ξαναγυρισω εδω 🙂
Spin
2 Φεβρουαρίου, 2011 5:04 μμ
Μπράβο ρε Μητσάρα 😀
MITSARAS
2 Φεβρουαρίου, 2011 5:05 μμ
Εγώ απλά την ανάρτηση έκανα. Το μπράβο πάει στον Πάνο Διαμαντή που μας έστειλε το κείμενό του.
loophole
2 Φεβρουαρίου, 2011 5:34 μμ
Παρέμβαση από τις συγγραφείς Μάρω Δούκα και Ιωάννα Καρυστιάνη
«Τελικά μόνον ένα άσυλο λειτουργεί τέλεια στον τόπο μας, το Κοινοβούλιο, και μόνο για παρανομήσαντες βουλευτές, που δεν αίρεται η ασυλία τους, και παρανομήσαντες υπουργούς, που προστατεύονται από τον κατάπτυστο και κραταιό νόμο τους.
Το Σύνταγμα κατοχυρώνει την ελεύθερη διακίνηση ιδεών παντού. Το πανεπιστημιακό άσυλο έχει ευρύτερο νόημα, την προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων όταν πλήττονται βάναυσα και ιδίως στις μέρες μας, αποδεκατίζονται ραγδαία, σε βάρος όλων, Ελλήνων και μεταναστών, ηλικιωμένων και νέων. Ισως οι ακαδημαϊκοί δάσκαλοι και φοιτητές στο σύνολό τους θα έπρεπε να σκεφτούν ότι η κοινωνία στρέφεται προς αυτούς προσδοκώντας πιο γενναία υπεράσπιση των δημοκρατικών θεσμών και του ρόλου των πανεπιστημίων στις ταραγμένες δύσκολες εποχές.
Ο,τι συμβαίνει στη Νομική δεν είναι μια δυσάρεστη κατάσταση, είναι μια δραματική κατάσταση. Αλλά αυτές τις μέρες κυριάρχησαν φωνές του τύπου «γιατί δεν συνέλαβαν τους μετανάστες στα Χανιά», «γιατί δεν τους πιάσανε στο βαπόρι μαζί με τον καπετάνιο», «γιατί δεν τους πέταξαν έξω από το κτήριο αμέσως», «ποιος τους υποκίνησε;», «ποιος έφερε το ΄κοπάδι΄ στην πρωτεύουσα». Η ομαδική απεργία πείνας μέχρις εσχάτων είναι απόφαση απελπισμένων ανθρώπων. Το μεταναστευτικό, με τις πολλές όψεις και πολλαπλές συνέπειες, δεν το δημιούργησαν οι ίδιοι οι μετανάστες, για να στοχοποιούνται ως υπαίτιοι δεινών. Θα είναι ντροπή για τους Ελληνες πολίτες να στραφούνε εναντίον τους, εναντίον θυμάτων. Χάσαμε πολλά, ας μη χάσουμε και την ανθρωπιά μας. Θα είναι η έσχατη ταπείνωση και ήττα. Ισως δεν μας πολυαρέσει που κάποιοι άλλοι στις τωρινές συνθήκες αγωνίζονται με αποφασιστικότητα. Η πανεπιστημιακή κοινότητα έχει σπουδαίο και πολύπλευρο ρόλο να διαδραματίσει, να φωτίσει αιτίες, να συμβάλει θετικά. Η Νομική Σχολή θα μπορούσε να αναλάβει πρωτοβουλίες επιστημονικού χαρακτήρα για τη διεθνοποιήση του μεταναστευτικού προβλήματος. Ηδη συμβαίνουν πολλά. Θα συμβούν και άλλα. Η Ελλάδα δεν μπορεί να αντιμετωπίσει αυτή τη μεγάλη ανθρωπιστική και οικονομική κρίση μόνη της. Είναι άδικο και άθλιο να αφήνεται από την Ε.Ε., τον ΟΗΕ, και τις μεγάλες χώρες να πληρώνει τα σπασμένα από τους πολέμους και τις ληστρικές οικονομικές επεμβάσεις τους».
marxfactor
2 Φεβρουαρίου, 2011 6:20 μμ
υπέροχο..λυρικο δυνατο πολιτικο κι ευαισθητο..οσο για το κυνοβουλιο η καλυτερη τιμωρια ειναι να τους αποκλεισουμε στο ασυλό τους απαγορεύοντας τους να βγουνε εξω..να ψοφήσουνε απο ασιτία…οπως εχτισε η μανα του παυσανια τον γιο της …
Anakata-dyomenh
2 Φεβρουαρίου, 2011 10:53 μμ
Πολύ όμορφο
Γιαννκα
3 Φεβρουαρίου, 2011 12:02 πμ
μας μετεφερες εικονες και μυρωδιες..τοσοι «ανωνυμοι» υπηρετες της τεχνης παραγουν πολιτισμο , πολιτικη και κοινωνικη συμπεριφορα με τοση ευαισθησια…
thanks mitsara και Πανο..