Συνέχισε να περπατάς. ‘Oταν θα το καταλάβεις θα είσαι ήδη πεσμένος στο χώμα,σ’ αυτήν την άβολη θέση που κάθονται οι κούκλες. Αμέσως μετά ξεκίνα να σκέφτεσαι έντονα και πεισματικά τα ωφέλη που θα ‘χεις αν μείνεις εκεί στο χώμα.Μα ήδη οι σύντροφοι απομακρύνονται και η πληγή απέχει πολύ απ’ την εμφάνιση ενός καθαρού συναισθήματος,σίγουρα.
Δεν σκέφτεσαι καν την ιδέα να μείνεις εκεί όλη σου τη ζωή, με τη λάσπη να γεμίζει την ψυχή και το σακίδιο σου, έτσι φτάνει η στιγμή να σηκωθείς. Δύσκολη κατάσταση και με απρόβλεπτα αποτελέσματα. ‘Ισως να ‘ναι καλύτερα να συνεχίσεις να μένεις στη Γη και να σέρνεσαι λίγο λίγο, αλλά εκτός του ότι είναι ελαφρώς αντιαισθητικό, δεν είναι και πραγματοποιήσιμο (πίστεψε με το δοκίμασα).Θα υπάρχει πάντα κάποια κρυμμένη ρίζα ή κάποιο αγκάθι να σε κρατήσει, κι έτσι λοιπόν αρχίζεις και πάλι να σκέφτεσαι τις ανέσεις του να κάθεσαι στη λάσπη ακόμα και με τα κουνούπια, τα νταβάνια και τις μύγες.
Πάνω που αποφασίζεις να σηκωθείς, πράγμα που γίνεται όλο και πιο δύσκολο, εμφανίζεται η περίπλοκη διαδικασία του να στηριχτείς με τα χέρια ή με τα γόνατα, όπου χρειαστεί, και να βάλεις το βαρύ σάκο σου στην πλάτη (είναι απλό να κουβαλήσεις το σπίτι σου στον ώμο, σου φτάνει ένα δίχτυ πλαστικό και μια αιώρα). Μα το σακίδιο επιμένει να κουβαλάει άλλα πράγματα, απίθανα: μερικά βιβλία με ποιήματα, κανένα ρούχο, καμιά παράταιρη κάλτσα, το γιατρικό για την Υφήλιο, φαγητό, καμιά υγρή κουβέρτα…Το φορτίο στο σύνολο του ζυγίζει τόνους (κυρίως μετά τις πρώτες ώρες περπατήματος) και γυρίζει στη λάσπη κάθε φορά που του ‘ρχεται η όρεξη, δηλαδή σχεδόν πάντα.
Τώρα πια, χελώνα με τα μούτρα στο χώμα, ακολουθεί η σκηνή κατά την οποία το ένα πόδι πατάει και το άλλο σηκώνεται, με την ανάλογη, φυσικά, αντίδραση των γονάτων. Ο ορίζοντας έτσι όλο και πλαταίνει και θα παραμείνει για πάντα ξένος. Με το βλέμμα στη Γη ξαναξεκινάς ως την επόμενη πτώση που θα πραγματοποιηθεί μόλις λίγα βήματα μετά. Και η ιστορία επαναλαμβάνεται…
από τις σημειώσεις του subcomandante Marcos
Aναρχόβλαχος
marxfactor
1 Φεβρουαρίου, 2011 7:34 πμ
Μπράβο ρε αναρχόβλαχε…προσπαθώ καιρό να βρω τις σημειώσεις του αλλά δυο βιβλιοπωλεία εδω Θεσσαλονίκη που τις ειχανε δεν τις ξαναπαραγγείλανε, θυμισέ μου τι εκδοση είναι…το πιο δυνατό σε αυτου τους είδους τις καταθέσεις ψυχης απο ανθρωπους της πράξης και της δράσης ειναι αυτό ακριβως ..τους πιστεύεις γιατι η γνώμη τους προέρχεται απο πράξη και οχι απο ενα γραφείο που μυριζει μισθο και επιδότηση…
anarchovlaxos
1 Φεβρουαρίου, 2011 2:42 μμ
🙂
έκδοση της πρωτοβουλίας αλληλεγγύης στον αγώνα των Ζαπατίστας
Θεσσαλονίκη 1996
αν θέλεις το έχω σε pdf
mitera
1 Φεβρουαρίου, 2011 10:02 πμ
Είδαμε και ακούσαμε. Μικρή είναι η φωνή μας για να γίνει ηχώ αυτός ο λόγος, μικρή και η ματιά μας για τόση και τόσο αξιοπρεπή οργή. Να ειδωθούμε, να κοιταχτούμε, να ακουστούμε: Αυτό μας λείπει. Αλλιώτικοι είμαστε, αλλιώτικες. Το άλλο είμαστε. Αν ο κόσμος δεν έχει τόπο για μας, τότε άλλο κόσμο να φτιάξουμε.
Δίχως άλλα εργαλεία, μονάχα την οργή μας, δίχως άλλο υλικό απ’ την αξιοπρέπειά μας.
Να συναντηθούμε μας λείπει, να γνωριστούμε μας λείπει.
Λείπει ό,τι λείπει…
απο το λινκ που παρατιθεται στο ποστ
Mπραβο κι απο μενα αναρχοβλαχε
Καλη η θεωρια….δεν λεω….χορτασαμε ομως βρε αδερφακι μου…….. ανθρωποι σαν τον Μαρκος, που να μιλανε στη ψυχη, να εγειρουν συναισθηματα, να πειθουν και να οδηγουν στην πραξη,δυστυχως λειπουν…..και λειπουν πολυ!
Τεσπα αστα…..ας μη λεω πολλα γιατι οπως λεει κι ο Σαραμαγκου
«λεξεις που δεν αξιζουν τον κοπο,η που καποτε αξιζαν και τωρα δεν αξιζουν,κι αν εξακολουθησουμε να τις λεμε,τοτε η καθε μια παιρνει τη θεση μιας αλλης που αξιζει περισσοτερο,οχι τοσο καθεαυτη,αλλα για τις συνεπειες της οταν θα εχει λεχθει»
Θα τις παρω κι εγω τις σημειωσεις του αν μας πει καποιος τις εκδοσεις
(αφου τελειωσω την διατριβη στον Σαραμαγκου) 🙂
Αρουραίος
1 Φεβρουαρίου, 2011 10:30 πμ
Πολύ ωραίο αυτό του Σαραμάνγκου Μητέρα.
mitera
1 Φεβρουαρίου, 2011 10:57 πμ
Ειναι επι της ουσιας Αρουραιε,ειδικα οσο αφορα τους διαδικτιακους διαλογους,που δεν υπαρχει το προτερημα της αμεσης επαφης με τον συνομηλιτη και τελικα προς τα εξω βγαινει κατι αλλο που πολλες φορες δημιουργει ακριβως τα αντιθετα αποτελεσματα,απ’αυτα που πιθανον επιδιωκουμε!
no use for a name
1 Φεβρουαρίου, 2011 10:36 πμ
Άσχετο με το θέμα αλλά θα το πω για να μην το ξεχάσω…Αν πάρετε αυτές τις μέρες κάποια συγκοινωνία,θερμή παράκληση μην ξεχάσετε να ακυρώσετε το μηχάνημα!!!Και αν δείτε ελεγκτές να κάνουνε ιστορία,μην ξεχάσετε να τους σουτάρετε…
Γιαννκα
1 Φεβρουαρίου, 2011 10:46 πμ
αναρχοβλαχε πολυ ωραιο το κειμενο…
το να βιωνεις και να δρας στην καθημερινοτητα σου και ταυτοχρονα να οραματιζεσαι εναν κοσμο, οπου αποκτά ιδιαίτερο νόημα η προσωπική βιωματική σου εμπειρία,ειναι προσφορα ζωης…
καλημερες….
ChristosK
1 Φεβρουαρίου, 2011 11:33 πμ
«ειν’ ενας ανθρωπος που τον εμποδιζουν να βαδισει, ειν’ ενας ανθρωπος που τον αλυσοδενουνε»
εγω παλι εχω κολλησει τις τελευταιες μερες με το παραπανω τραγουδακι, που ειχε ποσταρει καποια στιγμη ο κιχωτης νομιζω… θενξ
καλημερες
mitera
1 Φεβρουαρίου, 2011 12:03 μμ
καλημερα Christo και καλο μεσημερι σε ολους! 🙂
ChristosK
1 Φεβρουαρίου, 2011 12:05 μμ
καλημερα μητερα -μεσημεριαζει κι ακομα νυσταζουμε 😉
μανικακος
1 Φεβρουαρίου, 2011 1:11 μμ
”…οταν λεμε εγω,δινουμε ονομα στην ιστορια μας και τοτε με βαση αυτο,
αρχιζουμε να μαθαινουμε τις αλλες λεξεις…
κ οταν το εγω συναντα το αυτος ή το αυτη και ανακαλυπτει οτι εχουν τον
ιδιο πονο,αρχιζει και δημιουργειται μια λεξη,η πιο δυσκολη στην ιστορια
της ανθρωποτητας,η λεξη εμεις…”
sub.Marcos…