άρθρο του Pepe Egger από το Z Net , μέσω του athens indymedia
αναδημοσιεύει ο risinggalaxy (είναι πολύ χρήσιμο να ξέρεις πως σε κατανοούν οι «απ΄έξω»)
Η αθηναϊκη εξεγερση του Δεκεμβρη 2008 συνεβει πριν απο δυο χρονια αλλα η επιδραση της ειναι ακομη αισθητη παντου. Το ελληνικο αναρχικο κινημα, μια απο τις βασικοτερες δυναμεις πισω απο αυτα τα γεγονοτα συνεχίζει να διαδραματιζει κεντρικο ρολο στην χωρα, η οποια εχει εκτοτε αντιμετωπισει μια κατασταση οριακης χρεοκοπιας, την επιβολη μετρων λιτοτητας απο το IMF, και τρεις νεκρους τραπεζικους υπαλληλους.
Το φάσμα των διαφορετικων ομαδων και ατομων στην ελλαδα που προσδιοριζονται ως αναρχικοι, ελευθεριακοί ή αντιεξουσιαστες, ισως να ειναι μεγαλυτερο σε αριθμους και πολιτικη απηχηση απο τα αντίστοιχα άλλων ευρωπαϊκων χωρων, με τις διαδηλωσεις των αναρχικων να ελκουν χιλιαδες και μερικες φορές δεκαδες χιλιαδων διαδηλωτων στα μπλοκ τους. Ειναι ομως ενα μικρο μονο μερος των οργανωμενων εργαζομένων, συμπεριλαμβανομενων και των συνδικατων που συγκροτουν την αριστερα στην ελλαδα γενικότερα. Οι αναρχικοι δεν ηταν οι μονοι που συμμετειχαν στα γεγονοτα του Δεκεμβρη του 2008 ωστοσο: στους δρόμους βρεθηκαν μαθητες σχολειων, υπερασπιστες των δικαιωματων των μεταναστων, αριστεριστές ακτιβιστές, οπως τα μελη της KOE, και συνδικαλιστες, οπως εκεινοι του ΠAME, φοιτητες και χιλιαδες ανένταχτα ατομα.
Παράλληλα, το αναρχικό κίνημα διαδραματίζει κρίσιμο ρόλο στην πολιτική σκηνή της Ελλάδας εδώ και δεκαετίες. Με βασική συμβολή στα γεγονοτα του Δεκεμβρη του 2008, εχει διευρυνει την αντίσταση στις πολιτικές εξελιξεις εκτοτε. Ο διευρυμενος ρολος του στο εσωτερικο της πολιτικης κουλτουρας της ελλαδας, ίσως να βρισκει την αντιθεση του στην ιστορια των εξωτερικων επεμβασεων που εχει αντιμετωπισει η χωρα, καθώς και στην αντισταση στις ανεπαρκειες του ελληνικου κρατους και των θεσμων του. Ωστοσο αναλυεται με αυξανόμενο ενδιαφερον απο παρατηρητες σε ολον τον κοσμο ως ενα φαινομενο που αναδεικνυει την παραδειγματική δυναμική της συγκεκριμενης ιστορικης στιγμης που βιωνουμε, προσφεροντας κατα συνέπεια πολιτικα συμπερασματα, και συχνα πυκνα εμπνευση, σε φιλους και συντροφους παντου.
O ελληνικός αναρχισμός
Η Ελλάδα μοιραζεται με πολλες αλλες ευρωπαϊκες χωρες μια κληρονομια αναρχοσυνδικαλιστικων οργανωτικών προσπαθειων και αναρχικης αγκιτατσιας απο τον δεκατο ενατο αιωνα ηδη και τον εικοστο. Η κληρονομιά αυτη διακοπηκε ωστοσο απο τα μαυρα χρονια της δικτατοριας του Μεταξα (1936-1941), την κατοχή απο τους ναζι (1941-1944), και τον εμφυλιο πολεμο (1944-1949). Ομως αντι της συνεχειας των παλιότερων θεωρητικων παραδοσεων, το συγχρονο ελληνικο αναρχικο κινημα αναπτυχθηκε υπο την επιρροή των καταστασιακων καθως και των ελευθεριακων θεσεων που εφτασαν στην χωρα απο ελληνες σπουδαστές στην γαλλια μετα το 1968. Ενα απο τα ιδρυτικα γεγονοτα του δε ηταν η εξεγερση εναντια στην τυραννία της στρατιωτικης χουντας το 1973, και πιο συγκεκριμενα η καταληψη του πολυτεχνειου της Αθήνας, η οποια τσακιστηκε απο τα τανκ της χουντας που στο περασμα τους αφησαν πισω τους τουλαχιστον 23 νεκρούς διαδηλωτες στις 17 Νοεμβριου του 1973. Αν και η συμβολη των αναρχικων στα εν λογω γεγονοτα ήταν μαλλον μικροτερη σε αριθμους, ηταν συμβολικα σημαντικη, μιας και εκεινοι, για πρωτη φορα μετα τον δεύτερο παγκοσμιο πολεμο, δηλωσαν την παρουσια και την ταυτοτητα τους, ζητωντας οχι μονο το τελος του στρατιωτικού καθεστωτος, αλλα και την αντιθεση τους στον καπιταλισμο και την διακυβερνηση ως εχει, προκαλώντας και καποιες αντιπαραθεσεις με την καθεστωτικη αριστερα.
Εκτοτε, οι αναρχικοι αποτελουν σημαντικο παραγοντα στις ζυμωσεις που συμβαινουν στο εσωτερικο της ελληνικης κοινωνιας. Η παρουσια τους ωστοσο αποτελει αποδειξη οτι ακομα και μετα τον τυπικο τερματισμο της στρατιωτικης χουντας και την μεταβαση στην δημοκρατια, το ελληνικο κρατος, οι θεσμοι του και η βια του, δεν εχουν αλλαξει και πολυ απο το παρελθον. Στο περασμα των χρονων, επαναλαμβανομενες περιστασεις εξεγερσεων εναντια σε αστυνομικες δολοφονιες απεδειξαν οτι δεν ηταν οι μονοι που αμφισβητησαν ή και πραγματι αρνηθηκαν την νομιμοτητα των κρατικων δολοφονιων: το 1980, δυο μελη αριστερων οργανωσεων δολοφονηθηκαν κατα την διαρκεια συγκρουσεων για την επετειο των γεγονοτων της 17ης Νοεμβριου. Το 1985, ενας αστυνομικος δολοφονησε τον Μιχαλη Καλτεζα, εναν δεκαπενταχρονο μαθητη, πυροδοτωντας ενα ακομη κυμα διαμαρτυριων συγκρουσεων και καταληψεων. Το 1990 ενα ακομη κυμα διαχυθηκε μετα την αθωωση του αστυνομικου που δολοφονησε τον Καλτεζα. Ενω το 1995 το πολυτεχνειο στην αθηνα καταληφθηκε και παλι απο τους αναρχικους, την φορα αυτη σε αλληλεγγυη προς τους εξεγερμενους κρατουμενους της φυλακης του κορυδαλλου. Θεμα συζητησεων παραμενει ωστοσο τογεγονος οτι οι περιοδικες μαζικες διαδηλωσεις στους δρομους και οι βιαιες συγκρουσεις με την αστυνομια, αναβιωνουν και επαναλαμβανουν (μεχρι και σημερα) την αρχικη εξεγερση του 1973, δημιουργωντας καθε φορα μια ακομη γενια ριζοσπαστικοποιημενων αγωνιστων.
Ωστόσο, θα συνιστουσε μονόπλευρη εκτιμηση η μειωση του αναρχικου κινηματος σε μια ιστορικη συνεχεια γεγονότων, και θα αγνοουσε οσα συμβαινουν στα χρονια μεταξυ των εντονων συγκρουσεων με την αστυνομία στους δρομους: τις καταληψεις, τα στεκια, την αντισταση εναντια στα εκσυγχρονιστικα εργα των ολυμπιακών του 2004, καθως και τον εγκλεισμο στην φυλακη δεκαδων αγωνιστων, αλλα και των εκστρατειών αλληλεγγυης προς αυτους, με μια λεξη, την καθημερινη ζωη ενος κοινωνικου κινηματος που προηγείται και επεται της εξεγερσης που φτανει στις τηλεοπτικες ειδησεις, χωρις το οποιο ομως αυτη θα παρέμενε δυσνοητη και ελλειπης συναφειας. Αυτη ειναι σιγουρα και η περιπτωση των γεγονοτων του Δεκέμβρη του 2008.
Δεκεμβριος 2008
Στις 6 Δεκεμβριου του 2008, ο ειδικος φρουρος Επαμεινωνδας Κορκονεας πυροβολησε και δολοφονησε τον δεκαπενταχρονο Αλεξανδρο Γρηγοροπουλο στην γειτονια των εξαρχειων της αθηνας. Αμεσως μολις διαδοθηκε το νεο της δολοφονιας του Αλεξανδρου ξεσπασαν διαδηλωσεις, διαμαρτυριες και επιθεσεις σε αστυνομικα τμηματα, ενω οι βανδαλισμοι και οι λεηλασιες στην αθηνα και σε αρκετες αλλες πολεις της ελλαδας δεν σταματησαν παρα δυο περιπου εβδομαδες αργοτερα. Μολαταυτα, τι συνεβει ακριβως κατα την διαρκεια των δυο εκεινων εβδομαδων; ηταν εξεγερση; ξεσηκωμος; ανταρσια; ενα γεγονος συγκρισιμο με τον μαη του 1968;
Οι διαφωνίες για το νοημα των δυο εβδομαδων του Δεκεμβρη του 2008 δεν εχουν τελειωμο. Η κυβερνηση προσπάθησε να μειωσει την σημασια των γεγονοτων, περιγραφοντας τα ως πραξεις παραλογης βιας, στερούμενα οποιουδηποτε πολιτικου νοηματος. Παρομοια, τα οπτικα μεσα υιοθετησαν ενα ειδος αυτολογοκρισίας, ειδικα μετα την διαπιστωση οτι οι εικονες νεων που εκαιγαν υποκαταστηματα τραπεζων και καταστήματα, ενεπνεαν και αλλους νεους να κανουν το ιδιο. Ενω πολλες ηταν οι αναφορες που κατηγοριοποίησαν επιμονα τα γεγονοτα οχι μονο ως εξεγερσιακα, αλλα ως μια χουλιγκανιστικη εκρηξη οργής και βιας εναντια στην υπαρχουσα ταξη πραγματων. Οι περιγραφες αυτες αποκρυπτουν μια άλλη εξίσου σημαντικη πτυχη των ιδιων γεγονοτων ομως, δηλαδη την συλλογικη αυτοοργανωση της διαμαρτυρίας, τις καταληψεις, τις συζητησεις και τις ανοικτες συνελευσεις. Με δεδομενα σαν και αυτα, ο Μαης του 1968 θα μπορουσε να περιγραφει ως ενα ‘απλο μπαχαλο’.
Ενα απο τα αξιοσημείωτα στοιχεια, σε πολλες απο τις περιγραφες των αυτοπτων μαρτυρων των γεγονοτων της εξέγερσης του Δεκεμβρη του 2008, εγκειται στο οτι τα γεγονοτα καθαυτα ξεπερασαν τις προσπαθειες περιορισμού του νοηματος τους ή και της σημασιας τους σε καποιο ευκολο συνθημα ή νεολογισμο. Οι μαρτυρίες αυτες εκφραζουν την μετασχηματιστικη δυναμη των γεγονοτων, ειδικοτερα δε τον τροπο με τον οποίο κατεστησαν σαφες στους παντες οτι οσα εδειχναν αδυνατα μεχρι προσφατα αξαφνα γίνονταν πραγματικότητα. «Τωρα ειναι ο καιρος… Τωρα, που τα παντα εχουν αλλαξει’. Εκει οπου μεχρι πρόσφατα αφηρημενοι κανονες ή ατυπες ιεραρχιες καθοριζαν τα γεγονοτα, οι ανθρωποι αισθανθηκαν οτι μπορούν να συμβαλλουν στην αλλαγη, ή συμφωνα με τα λεγομενα ενος ακτιβιστη: ‘εχουμε παρει τις ζωες μας στα χέρια μας’. Ενω καποιος αλλος νεος εξηγησε το νοημα της διαμαρτυριας ως μια απλη δηλωση ‘οτι είμαστε και εμεις εδω’, με το ‘εμεις’ να αναφερεται σε ολους οσους παραμενουν, κατω απο ‘normal’ συνθήκες, αφωνοι.
Συζητήσιμα επίσης, το αναρχικο κινημα (σε καμια περιπτωση η μοναδικη δυναμη πισω απο τα γεγονοτα του Δεκέμβρη) θα μπορουσε να ειδωθει ως ο βασικος παραγοντας, καθως και εκεινη η κοινωνικη ομαδα που χάρισε τα προταγματα του σε αυτα, ακριβως επειδη το μηνυμα τους ηταν πως κανεις δεν μπορουσε να αναλάβει εναν τετοιο ρολο και να μιλησει εκ μερους των αλλων. Το γεγονος στην ολοτητα του ηταν μια ‘εξέγερση πολλων κεντρων’, χωρις πρωτοποριες και ηγετες, αλλα με πολλες και διαφορετικες ομαδες που συμμετείχαν στα διαφορα εγχειρηματα των ημερων εκεινων. Οι ιδιοι οι αναρχικοι δε ξαφνιαστηκαν, ή και έμειναν αποσβολωμενοι σε πολλες περιπτωσεις, απο την ορμη των γεγονοτων, αλλα με την συμβολη τους στην δημιουργία των υποδομων ή την προετοιμασια των συγκρουσιακων προϋποθεσων, αντι της καθοδήγησης των συγκρουσεων, τις μετετρεψαν σε μια συνολικη εξεγερση εναντια στο συστημα: ξαφνικα οι νέοι μπορουσαν να σπασουν μια βιτρινα διακυρησσοντας οτι η πραξη αυτη αποτελει εμπρακτη κριτικη ενάντια στον καταναλωτισμο, τις επισφαλεις, κακοπληρωμενες εργασιες, ή την ελλειψη ευκαιριων.
Έτσι, μια συγκρουση πυροδοτημενη απο την αστυνομικη κτηνωδια εξελιχθηκε σε εξεγερση εναντια στην αστυνομία γενικοτερα, τις επισφαλεις και εκμεταλλευτικες εργασιακες συνθηκες, και την διακυβέρνηση γενικά.
H πρόκληση για το μελλον
Αναμφισβήτητα, ο Δεκεμβρης του 2008 προσεφερε στο αναρχικο κινημα, τοσο στο εσωτερικο της χωρας όσο και στο εξωτερικο, μια αναγνωριση που δεν ειχε ως τοτε. Ομως με αυτην ερχονται ενδεχομενως και οι αυξημένες προσδοκιες για οσα μπορει να καταφερει στην πραγματικοτα, προσδοκιες ωστοσο που μπορει να απογοητευτούν αν δεν δωθει προσοχη. Εντουτοις η δυναμη του πηγαζει ακριβως απο το γεγονος οτι ειναι συνειδητοποιημένο, και βασιζεται στο οτι δεν προκειται ακομη για ενα συγκροτημενο κινημα, ενα ολοκληρωμένο ‘προϊον’, αλλα μια ανοικτη προκληση για το μελλον, ενα διαρκες αλμα πιστης, με εμπιστοσύνη στην δικη του ευφερετικοτητα, δημιουργικοτητα και δυναμη.
Όμως απο τον Δεκέμβρη του 2008 και μετα το ελληνικο αναρχικο κινημα εχει χασει μεγαλο μερος της δυναμικής που κατακτηθηκε μετα απο δυο εβδομαδες ανοικτων αντιπαραθεσεων με το κρατος: καποιοι απο τους αγωνιστές του ενωθηκαν σε ομαδες του ενοπλου ανταρτικου, οπως η ‘Σεχτα Επαναστατων’, υιοθετώντας το επιχειρημα – που εχει ηδη αποτυχει κατα την διαρκεια της δεκαετιας του 1970 αλλου – οτι τα τρομοκρατικά μεσα μπορουν να επιταχυνουν τα γεγονοτα προς την κατευθυνση της πολυαναμενομενης ανατροπής του συστηματος.
Η απογοήτευση έχει επισης θολωσει τις προωρες προσδοκιες για μια αναρχικα εμπνευσμενη επανασταση που θα ακολουθούσε συντομα μετα την αφιξη των εκπροσωπων του IMF και την επιβολη ριζικων μετρων περικοπής των κρατικων δαπανων. Το μεγαλυτερο μερος του κινηματος παρ’ ολα αυτα ζει στις καταληψεις, στους χώρους πειραματισμου και αυτοοργανωσης με αλλες ομαδες, δηλαδη με την καλλιεργεια τις λιγοτερο θορυβώδους κοιλαδας του αναρχικου ακτιβισμου μετα την εξεγερτικη κορυφωση. Ομως ακομη περισσοτερο, τα γεγονότα στην ελλαδα, καθως και οι δρασεις των αναρχικων εκει, αναλυονται σε ολη την ευρωπη και αλλού με ενθουσιασμο, ή φοβο, αναλογως των συμπαθειων των αναλυτων, και ειτε ερμηνευονται ως απομεινάρια μιας εποχης προ πολλου περασμενης, ή ως προπομποι οσων δεν εχουν ακομη ελθει.
Δεδομένου οτι η ελλαδα, η οικονομικη και η πολιτικη της αναπτυσσονται μεσα απο συνθηκες διαρκους κρίσης, ειναι πολυ πιθανο οτι η παρουσια των αναρχικων στην χωρα να αυξηθει, οχι να μειωθει. Ενώ κρίνοντας απο την προσφατη ιστορια τους, η παρουσια αυτη θα λαβει νεες μορφες, επινοωντας νεες εκφράσεις, αντι της επαναληψης των ιδιων συνθηματων και τακτικων.
Το γεγονός και μονο οτι τιθεται το ερωτημα σχετικα με το ‘ποια θα ειναι η εξελιξη του ελληνικου αναρχισμού;’ αναγνωριζει το αξιοθαυμαστο του κινηματος που συνιστα ο ελληνικος αναρχισμος. Εκπροσωπεί μια αυθεντικη κοινωνικη δυναμη, οχι μια υπο –, ή περιθωριακη, κουλτουρα, οπως συμβαίνει συχνά με τον αναρχισμο σε αλλες χωρες της ευρωπης. Ενω το ιδιο το κινημα εμφανιζεται μαχητικοτερο, πρόθυμο να συγκρουστει με την αστυνομια και να καταφυγει στην βια (ή την ‘αντιβια’, οπως θα το εθεταν οι ίδιοι οι ακτιβιστες), συχνοτερα απο τους αναρχικους σε αλλες χωρες. Εξισου σημαντικα ωστοσο, προκειται για ένα κινημα που βρισκεται σε επαφη και επικοινωνια με την κοινωνια, συμμετεχοντας σε οργανωσεις γειτονιάς, συμμαχωντας με κατοικους, φοιτητες ή μεταναστες, αντιστεκομενο στην ερημοποιηση των αστικών κεντρων με αμεσες δρασεις που σκοπευουν στην δημιουργια νεων παρκων, πειραματιζομενο με την αυτό-οργάνωση, μεχρι και την εναρξη αναρχικων επαγγελματικων εγχειρηματων.
Μετά τον Δεκεμβρη του 2008, μια νεα γενια νεων εχει υποστηριξει ενα κυμα αυτοοργανωμενων καταλήψεων και κοινοτικων δραστηριοτητων, για παραδειγμα, καταλαμβανοντας επιχειρησεις που βρέθηκαν στα προθυρα της χρεοκοπιας. Ενω αλλοι εχουν δημιουργησει ή συμμετεχουν σε ενοπλες ομάδες όπως η ‘Συνομωσια των Πυρηνων της Φωτιας’, ή η ‘Σεχτα Επαναστατων’. Με την τελευταια να παρακινειται από ο,τι φαινεται, απο την αρνηση της να επιστρεψει στην κανονικοτητα των καθημερινων ρυθμων μετα την έκρηξη του Δεκεμβρη του 2008, επιλεγοντας αντιθετα την ‘αναβαθμιση’ του επιπεδου της βιας απο τις μαζικές διαδηλώσεις στους δρομους σε μια μικρη avant-garde ομαδα ανταρτικου πολης. Μετα την εκτελεση του Σωκράτη Γκιολια, ενος δημοσιογραφου σε εναν δρομο της αθηνας στις 19 Ιουλιου του 2010, δηλωσαν: “ Προτείνουμε την ολοκληρωτικη ισοπεδωση και καταστροφη των σχεσεων εξουσιας και του κυριαρχου πολιτισμού. Μονο πανω απο τα ερειπια και τα συντριμμια των συγχρονων αστικων κεντρων θα ανθησει ο νέος τροπος ζωης. Οι ανταρτικες ομαδες δεν ειναι παρα μια μικρη προγευση αυτου του μελλοντος. Αλλα, όπως ειπαμε και σε προηγουμενα κειμενα, ακομη και αν αυτο το μελλον δεν ελθει, θα το εχουμε γευτει, ζώντας το με τον δικο μας ανορθοδοξο τροπο σημερα. Και η περιπετεια αυτη, το ταξιδι προς την απελευθέρωση αξιζει καθε του λεπτο…”
Οι περισσότεροι ελληνες αναρχικοι μαλλον θα διαφωνουσαν με την ιδεα μιας ‘προγευσης του μελλοντος’ που θα συμπεριλάμβανε τον θανατο ενος δημοσιογραφου κιτρινης φυλλαδας, ενω ομαδες οπως η ‘Σεκτα Επαναστατών’ αντιμετωπιστηκαν απο το αναρχικο κινημα με κριτικη και αποστασιοποιητικα σχολια.
Μια στιγμή εντονου σοκ ακολουθησε τον θανατο τριων τραπεζουπαλληλων τον μαιο του 2010, μετα απο μια φωτιά που ξεκινησε απο κοκταϊηλ μολοτωφ που ριχτηκαν απο υποτιθεμενους αναρχικους κατα την διαρκεια διαδήλωσης γενικης απεργιας. Η δριμυτερη πιθανη αυτοκριτικη προηλθε απο τους αναρχικους που ξεσηκώθηκαν απο την ελλειψη αντιδρασης για τους θανατους μεταξυ των κυκλων τους παντως.
Κάποιοι αναρχικοι εχουν εκτοτε ενωθει με κατοίκους στην καταληψη, κατασκευη και διαχειριση ενος αυτοοργανωμενου παρκου στα Εξάρχεια της Αθήνας, μετατρεποντας μια αχρησιμοποιητη εκταση στο κέντρο της πολης σε παρκο που δημιουργησαν, διαχειριστηκαν και χαιρονται οι κατοικοι της περιοχης και οι ακτιβιστές που δρουν εκει. Μετα απο μια σειρα γεγονοτων εμβληματικων για την συγχρονη ελλαδα,οι αναρχικοί έχουν δημιουργησει εναν δημοσιο χωρο τον οποιο διαχειριζονται χειραφετημενα οι θαμωνες του, εφαρμόζοντας κατα γραμμα αρχες καπιταλιστικου αστικου σχεδιασμου του 21ου αιωνα. Εργα οπως αυτο αναδεικνύουν μια οξυμωρη συνθεση δυναμεων, απο την οποια οι αναρχικοι θα μπορουσαν πραγματι να επωφεληθούν απο την υποχωρηση του (ετσι και αλλιως χρεωκοπημενου) κρατους και του αποδεκατισμου του μετά την εφαρμογη των μετρων λιτοτητας. Ποιος αλλος θα μπορουσε να αναλαβει ενα τετοιο εργο άλλωστε εκτος απο τους πολυχρονα εμπειρους στην δημιουργια αυτονομων δικτυων ελευθερα συνεργαζομένων ατομων, δηλαδη, τους αναρχικους;
Ο Pepe Egger είναι πολιτικος αναλυτης και δημοσιογραφος στο Λονδινο και εργαζεται με τα κοινωνικα κινήματα και τις χειραφετησιακες πολιτικες.
Z Net – The Spirit Of Resistance Lives
7 Ιανουαρίου 2011
Saliv
29 Ιανουαρίου, 2011 9:24 πμ
Εντάξει, το παρακάνει, αν ήταν έτσι τα πράγματα το πολύ σε 10 χρόνια θα συμμετείχαμε όλοι σε αμεσοδημοκρατικές τοπικές συνελεύσεις και ο καπιταλισμός θα είχε νικηθεί! Απέχουμε πολύ απο εκεί όμως (δυστυχώς). Είναι πάντως μια ωραία ντόπα ως κείμενο… Αν βέβαια ο στόχος του είναι απλά να δώσει δύναμη για τη συνέχεια και την εντατικοποίηση της αυτοοργάνωσης – και όχι να κάνει μια νηφάλια περιγραφή, νομίζω οτι το καταφέρνει.
risinggalaxy
29 Ιανουαρίου, 2011 12:50 μμ
Είναι προφανές ότι ο συγγραφέας γράφει ως τρίτος παρατηρητής και για ακριβώς αυτό το λόγο το ανέβασα. Πέρα από κάποιες ανακρίβειες ως προς το ιστορικό μέρος του, είναι ενδιαφέρον στο πως αντιλαμβάνονται έξω την εδώ κατάσταση.
Αναρχόβλαχος
29 Ιανουαρίου, 2011 11:00 πμ
ωραιος..με προλαβες 🙂 (για την αναδημοσιευση)
koula
29 Ιανουαρίου, 2011 12:01 μμ
δεν προσεξα το ονομα του συγγραφεα και οταν εφτασα εδω:
«Το ελληνικο αναρχικο κινημα, μια απο τις βασικοτερες δυναμεις πισω απο αυτα τα γεγονοτα συνεχίζει να διαδραματιζει κεντρικο ρολο στην χωρα»
ειπα… «κεντρικο ρολο στη χωρα???» …μα καλά πού ζει????
και ευτυχως συνηθιζω να διαβαζω ολο το κειμενο… οποτε εφτασα στο «Ο Pepe Egger είναι πολιτικος αναλυτης και δημοσιογραφος στο Λονδινο»…
σορρυ, αλλά όχι και οτι διαδραματιζει κεντρικο ρολο στη χωρα…
koula
29 Ιανουαρίου, 2011 12:10 μμ
να εξηγησω τι εννοω, καλυτερα:
κεντρικο ρολο θα μπορουσε να διαδραματιζει καποιος αν ειχε θεση (ή φραγκα) να κανονιζει τις αποφασεις που θα ακολουθησουν οι πολλοι
ή αν μπορουσε να «πεισει» τους πολλους…
συνεπως, κατα τη γνωμη μου παντα, κεντρικοτερο ρολο στη χωρα παιζουν οι ταξιτζηδες … που οταν ζητουν-απαιτουν κατι (αυξησεις) το πετυχαινουν… και ολη μερα (κατα 98%) κανουν πλυση εγκεφαλου στους πελατες για οποιο θεμα τους ενοχλει… (συνηθως για την κυβερνηση – αν δεν τους εκανε καπριτσιο, αλλά και για τους μαυροι-μας-τρωνε-τις-γατες-τις δουλειες- τις γκομενες)
αρα δε συμφωνω με τη φραση στο κειμενο, δεδομενου οτι το αναρχικο κινημα δεν πειθει (ακομα και οταν προσπαθει) τον περισσοτερο κοσμο
και δεν εχει δυναμη να επιβαλλει αποφασεις…
risinggalaxy
29 Ιανουαρίου, 2011 1:11 μμ
Καταλαβαίνω τι λες και έχεις δίκιο. Αλλά υπάρχει και μια άλλη οπτική γωνία. Φτάσαμε στο σημείο αυτή τη στιγμή η Ελλάδα να έχει 40 και βάλε πολιτικούς κρατούμενους κάτι που δεν υπάρχει σε άλλη Ευρωπαϊκή χώρα. Αρκετά μεγάλο κομμάτι των μικρότερων ηλικιών κοιτάει πλέον με καλό μάτι το συγκεκριμένο πολιτικό χώρο. Υπάρχει έξαρση εγχειρημάτων που δεν
έχουν να κάνουν με πορείες, όπως στέκια, καταλήψεις και ακόμα και οργανωμένες κολλεκτίβες.
Προτιμώ να το βλέπω μισογεμάτο το ποτήρι. Σε συζήτηση που είχα πριν από λίγο καιρό με φίλους που δεν είναι πολιτικοποιημένοι, ειπώθηκε πως «τα παλιά τα χρόνια κυνήγαγαν τους κομμουνιστές , τώρα κάνουν τα ίδια με τους αναρχικούς». Προφανώς στα χρόνια του Δ.Ν.Τ δεν μπορεί να υπάρξει καμιά διάκριση στην καταστολή αλλά το αναφέρω ως μια ένδειξη του κλίματος. Από την άλλη ο συγκεκριμένος που γράφει το άρθρο δεν είναι ο μόνος που διαπιστώνει την συγκεκριμένη τάση. Όλος ο κόσμος εδώ και καιρό έχει τα μάτια στραμμένα επάνω στην Ελλάδα και το αντικαπιταλιστικό κίνημα. Φτάσαμε μέχρι και να έχουμε το internet meme του Λουκάνικου με 500.000 views και βάλε αθροιστικά σε όλο το youtoube.
Ακόμα και οι ταξιτζήδες που ανέφερες πλέον σε μεγάλη αναλογία έχουν εγκαταλείψει το κλασικό «ένας Παπαδόπουλος μας χρειάζεται» και έχω ακούσει σοβαρές απόψεις ακόμα και πολύ καλά λόγια για τα παιδιά του Δεκέμβρη ή για τα παιδιά από τα Εξάρχεια κ.λ.π. Φυσικά όλα αυτά έχουν και ένα όριο και είναι μάλλον στο χέρι των αναρχικών (ας το πούμε έτσι για να συνεννοηθούμε) στο να έχουν μια συνεκτική εικόνα να επικοινωνήσουν προς τα έξω για να επικοινωνήσουν το «μήνυμα» τους. Αυτό μέχρι τώρα έχει αποδειχτεί και το αδύνατο σημείο μέχρι αυτή τη στιγμή που μιλάμε. Πάντως δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι ακόμα και το ύφος των γραπτών (κείμενα, προκηρύξεις) έχει αλλάξει μια και πλέον υπάρχει η αίσθηση ότι πρέπει να μην είναι για εσωτερική κατανάλωση αλλά με απεύθυνση προς τα έξω. Πάντως στις δύο τελευταίες χρονιές στη πορεία του πολυτεχνείου παλιότεροι σύντροφοι είχαν χάσει το μέτρημα από τον κόσμο,
Σε κάθε περίπτωση.. ίδωμεν..
risinggalaxy
29 Ιανουαρίου, 2011 1:13 μμ
Α και μόλις το θυμήθηκα, για μένα το θέμα δεν είναι να επιβάλει το αναρχικό κίνημα αποφάσεις μιας και αυτό θα το καθιστούσε…όχι αναρχικό. Άσε που αυτή τη στιγμή κανένας πλην των καναλιών, κυβέρνησης, τρόικας (και με πλάτες τις ακροδεξιάς) δεν είναι σε θέση να επιβάλει αποφάσεις.
Saliv
29 Ιανουαρίου, 2011 1:40 μμ
Αρα? όλοι οι υπόλοιποι είναι αναρχικοί??!! 😉
Κατα το γνωστό: αγαπάς τα ψάρια; είσαι…
koula
29 Ιανουαρίου, 2011 1:43 μμ
αυτο ειπα…
οτι δεν ειναι το αναρχικο κινημα σε θεση-κλειδι (οπως ειναι άλλοι) ουτε εχει το οικονομικο (αντι)κλειδι (οπως εχουν αλλοι) για να παρει αποφασεις ή να επιβαλει στους αλλους-πολλους κατι… παιζοντας ετσι κυριαρχο ρολο (χωρια οτι θα αυτοαναιρειτο :P)
anle
30 Ιανουαρίου, 2011 3:37 πμ
Εγω παντως οποτε μιλαω με ταριφα ειναι γιατι πλακωνομαι μαζι του.. Προσωπικα θελω να πιστευω οτ ο ταξιμαν δεν ειναι ο μεσος ελληνας αλλα εξωγηινός που ηρθε στην Αθήνα να καταστρεψει την πόλη ασκωντας ψυχολογικό πόλεμο.
Μετα απο αυτη την επικοδομητική παρέμβαση παω για ύπνο. Αρκετα σας μορφωσα και σημερα
Παρτε και ενα μπαγιεσιανο δικτυο να μελετησετε με P(pithanotita na eisai ftwxos| uparxoun metanastes).. αν και αμα περιμενουμε απο τον κοσμο να μαθει μπαγιεσιανα δικτυα για να δουμε προκοπη
http://en.wikipedia.org/wiki/Bayesian_network
Απο την άλλη αμα είνα να μιλησουμε για επαγωγικη σκεψη και απο το ειδικο στο γενικο κλπ οι φιλοσοφοι μιλαν πολυ και με μπερδευουν. ¨Ο μπατσος ειναι οργανο, το μπουζούκι ειναι οργανο αρα ο μπατσος ειν μπουζουκι¨.
μανικακος
30 Ιανουαρίου, 2011 3:39 πμ
ο μπατσος ειν αρχιδι…
αλλο οργανο… 🙂 🙂 🙂
koula
29 Ιανουαρίου, 2011 1:39 μμ
«Ακόμα και οι ταξιτζήδες που ανέφερες πλέον σε μεγάλη αναλογία έχουν εγκαταλείψει το κλασικό “ένας Παπαδόπουλος μας χρειάζεται” »
μαλλον εγω παιρνω πιο συχνα ταξι απο σενα και μαλιστα πολλά χρονια τωρα, οποτε πιστεψε με, εχουν αλλαξει προς το χειροτερο αυτα που λενε οι ταξιτζηδες…
αλλά το να εχει μια τετοια εικονα καποιος που δε ζει στην Ελλάδα (και συγκεκριμενα στην Αθηνα) το κατανοω… γιατι αναγκαστικά και λογικα μεσω ιντερνετ θα τα μαθαινει τα περισσοτερα (μειλ κλπ)… δε θα ζει καθημερινα στην πολη ή εστω στη χωρα για να δει αντιδρασεις απο το «συνολο»…
Ομως, για να βγαλει κανεις ασφαλες συμπερασμα πρεπει και να συμμετεχει σε αυτες τις κινησεις/δρασεις αλλά και να «βγαινει» εξω απο τον χωρο τους για να εχει καλυτερη εικονα της στάσης των υπολοιπων στην κοινωνια.
Γιατι σιγουρα, πλεον μεσω ιντερνετ γινονται λιγο πιο γνωστες οι κινησεις, αλλά δεν ειναι και αναγκαστικό οτι ειναι αποδεκτές ή οτι παιζουν κυριο ρολο στην διαμορφωση σκεψης-πραξης του περισσοτερου κοσμου… (και αρα θα επαιζαν «κυριαρχο ρολο»)
Ειναι πολυς ο κοσμος που δεν εχει καμία επαφη (ουτε με το κεντρο της Αθηνας ή αλλους χωρους δρασης-καταληψεις κλπ, ουτε καν απο το ιντερνετ) και δεν εχει ιδεα τι λεει και αν συμφωνουν με το αναρχικο κινημα … για πολλους δεν ειναι οτι τους μισουν … αλλά απλά … «δεν υπαρχουν καν»!
risinggalaxy
29 Ιανουαρίου, 2011 1:44 μμ
έχω πολύ καλή αντίληψη του τι σημαίνει αποβλάκωση στη κοινωνία , δούλευα βράδυ για πολλά χρόνια και οι περισσότεροι φίλοι μου δεν έχουν σχέση με το χώρο. Τώρα για τους ταξιτζήδες , παίρνω και εγώ συχνά ταξί από το Πάσχα και μετά λόγω της μέσης μου και πραγματικά έχω εντυπωσιαστεί, αλλά παίζει να είναι και ανάλογα της περιοχες
koula
29 Ιανουαρίου, 2011 1:59 μμ
ωραια, αφου εχεις πολυ καλη αντιληψη για την αποβλακωση στην κοινωνια, στειλε του ενα μειλ του ανθρωπου και πες του να κραταει μικρη μεζουρα για τον «κυριαρχο ρολο του ελληνικου αναρχικου κινηματος στη χωρα» 🙂
οκ οτι εχει στραφει η ματια των «εξω» και στο τι γινεται στην Ελλάδα… αλλά να ξερει κανεις ποτε υπερβαλει…
ΥΓ απο οποιαδηποτε περιοχη εκτος «κεντρου» Αθηνας και να παρεις ταξι… τα ιδια ακους… χρονια τωρα (χειροτερα τα τελευταια χρονια)
ξεκιναει «χαλαρα» η κουβεντα για τα πολιτικα-οικονομικα… και οταν πλησιαζει στο κεντρο, γυριζει στα «φιλευσπλαχνα»=δε φταινε αυτοι που κουβαλανε αρρωστιες αλλά ακουσα οτι τρωνε και γατες …
μερικές ατακες συχνες ειναι: «εισαι σιγουρη οτι θες να πας εκει?»
» εκει εχει μαυρους… οπου και να κοιταξεις μαυροι, αλβανοι…»
και 2 κορυφαια-
«εχει αντιδιαδηλωση λεει… ειναι κλειστο το κεντρο… κατι αναρχικοι.. χρυσαυγιτες ειναι»… χαχαχαχα τον επεισα νομιζω οτι κατι του διαφευγει…
και σε αλλη φαση κατεβαινα Ακαδημιας και ειχε τα κλασσικα στρατιωτακια-«πορτιερηδες» στη Μπενακη: «τι θα πας να κανεις εκει? θα σε φανε λαχανο… α! εχει ΜΑΤ.. ‘νταξει θα εισαι!»
koula
29 Ιανουαρίου, 2011 2:07 μμ
καθε διαδρομη ειναι μια «ταξι-κη πάλη»… πάλη πάλι για να εισελθει η λογικη στη σκεψη του οδηγου… οτι αυτος που βλεπει στο φαναρι να ζητιανευει δεν ειναι αυτος που τον κλεβει στο λογαριασμο της ΔΕΗ,ουτε εφαγε τη δουλεια του παιδιου του που ειναι γκαρσονι ή ανεργος πολιτικος μηχανικος…
και οτι το να τον στειλουν πισω στην εμπολεμη πατριδα του δε θα ανακουφισει το πορτοφολι του οδηγου ουτε θα απολαμβανει πλεον καλυτερες παροχες υγειας/παιδειας κλπ
Γαλαξιάρχης (ex Zaphod)
29 Ιανουαρίου, 2011 2:17 μμ
Κούλα περιγράφεις το πρόβλημα της επαγωγικής σκέψης. Συνήθως το μυαλό επιζητά μόνο ένα βαθμό συσχέτισης (το Α ωφείλεται στο Β) και είτε αδυνατεί, είτε αρνείται, να συνθέσει το παζλ αλληλουχιών (το Α ωφείλεται στο Β και στο Γ, και το Γ ωφείλεται στο Δ κ.ο.κ.).
Έχω διαβάσει πριν από αρκετό καιρό μία ελαφρώς συνωμοσιολογική άποψη που λέει ότι η συνολοθεωρία έχει φύγει από την πρωτοβάθμια/δευτεροβάθμια εκπαίδευση (μόνο τα εισαγωγικά διδάσκονται) γιατί αποτελεί τον υπ’ αριθμόν ένα κίνδυνο για το σύστημα. Κι αυτό διότι μέσω αυτής ο άνθρωπος αρχίζει να αντιλαμβάνεται σχηματικά το τρένο που περνάει μπροστά του ως τρένο και όχι ως ένα-ένα βαγόνι που κινείται προς την ίδια κατεύθυνση με τα υπόλοιπα. Δεν ξέρω πόσο ισχύει κάτι τέτοιο, αλλά είναι αλήθεια ότι η συνολοθεωρία είναι η βάση της επαγωγικής σκέψης.
koula
29 Ιανουαρίου, 2011 2:41 μμ
αμα ειναι και στην κορυφογραμμη το τρενο… 🙂
δεν ξερω αν καταργηθηκε η συνολοθεωρια και αν οταν διδασκεται δινονται αντιστοιχα παραδειγματα απο την «εφαρμογη» αυτης στην καθημερινοτητα μας, ωστε πραγματικα να ειχαμε καλυτερη αντιληψη των πραγματων,
κι αν ειναι απαραιτητο να την εχει διδαχθει καποιος για να μπορει να σκεφτει οτι μαλλον δεν ειναι τοσο απλά τα πράγματα…
το λεω αυτο γιατι εχω εντυπωσιαστει με ανθρωπους μεγαλης ηλικιας σε χωριο, που δεν ειχαν δει πολλά από «γράμματα» και που οι κουβεντες τους απειχαν πολυ απο του μεσου-πολιτη-μεγαλουπολης (με τις ανεσεις το αγχος, τη βιασυνη σε ολα κλπ)… και σκεφτομαι οτι σιγουρα παιζει ρολο οτι για πολλες δεκαετιες επρεπε μονοι τους να βρουν λυση στο οποιο προβλημα πχ στο χωραφι τους (και οχι να καλυψουν το προβλημα…), οτι δεν ειναι λυση η «βιαστικη λυση», οτι δεν ειναι μονοι τους (υπαρχουν κι άλλα χωραφια-χωρικοι), να προγραμματισουν για το μακρινο μελλον κλπ
αλλά μαλλον το πιο σημαντικο ειναι οτι .. δεν «πιανουν» τα καναλια εκει…
αρα δεν ειχαν μια «ετοιμη λυση=πλύση»…
(plz , μην αρχισετε να με χρεωνετε για τις τελιτσες που χρησιμοποιω… )
koula
29 Ιανουαρίου, 2011 2:43 μμ
αλλά βλέπω ενοχλει η κουβεντα… οποτε φευγω πριν αρχισουν οι καφριλες… (για τις δικες μου λεω)
risinggalaxy
29 Ιανουαρίου, 2011 2:48 μμ
κακώς εννόησες
Γαλαξιάρχης (ex Zaphod)
29 Ιανουαρίου, 2011 1:45 μμ
Έτσι είναι Κούλα. Οι παρανοήσεις που προκαλούνται από την (απολύτως ανθρώπινη) αναγωγή της εικόνας του μικρόκοσμου στο σύνολο της κοινωνίας είναι πολύ συνηθισμένες και βέβαια δεν προέρχονται μόνο από τις αναρχοαυτόνομες συλλογικότητες.
Narrator
29 Ιανουαρίου, 2011 1:55 μμ
Δηλώνοντας εκστασιασμένη από την πολιτισμένη συζήτηση, απλά θα συμφωνήσω με τον Πρόεδρο. Κι αυτό το γαμημένο το ίντερνετ μεγαλοποιεί τα πάντα τόσο πολύ… είναι δίκοπο μαχαίρι… Κι ας πάρουμε μόνο την περίπτωση που το αντικείμενο της μεγέθυνσης είναι κάτι που μας αφορά και μας εκφράζει. Από τη μια μπορεί να μας παρακινήσει στη συμμετοχή, από την άλλη μπορεί να διαστρευλώσει τόσο το μέγεθος που θα μας οδηγήσει μαθηματικά σε λάθος συμπεράσματα.
Πάντως Γαλαξία please κράτα name & number από τους ταξιτζήδες που τα λένε ωραία, γιατί κι εγώ μόνο σε φασισταριά πέφτω σχεδόν κάθε μέρα…
Γαλαξιάρχης (ex Zaphod)
29 Ιανουαρίου, 2011 2:09 μμ
Να συμπληρώσω ότι αντίστοιχη διαστρέβλωση γίνεται από κάθε «όχθη», όπως όμως και για την ισχύ του αντίπαλου δέους. Π.χ. όσο νομίζει ο κάθε ταξιτζής ότι εκπροσωπεί τον «μέσο πολίτη», εκφράζοντας αφόρητες κοινοτοπίες περί άπλυτων λαθρομεταναστών που θα μας εξισλαμίσουν το 2020, άλλο τόσο ο ίδιος ταξιτζής έχει την αίσθηση ότι ο κόσμος έχει γεμίσει μπαχαλάκηδες αριστεριστές (αντιθετικές υπερβολές που συνυπάρχουν μία χαρά στον εκάστοτε μικρόκοσμο).
Η κοινωνία είναι μία πολύχρωμη μάζα σε συνεχή κίνηση και επιμένω ότι πάντα οι αλλαγές επέρχονται από μειοψηφίες, ενίοτε και πολύ μικρές. Αρκεί να έχουν πάντα την αυτογνωσία της προβολής ισχύος στο σύνολο.
koula
29 Ιανουαρίου, 2011 2:10 μμ
ναι, βεβαια!
δεν ειπα οτι μονο οι αναρχοτετοιοι (:P) παραχαιρονται… 🙂
ολοι την παταμε…
Γαλιλότεα
29 Ιανουαρίου, 2011 4:06 μμ
Τί σημαίνει αυτογνωσία της προβολής ισχύος στο σύνολο; Αμάν με αυτά τα θολοκουλτουριάρικα σας 😛
Τί είναι η ισχύς για να προβληθεί; Ταινία;
kixwtis
30 Ιανουαρίου, 2011 11:40 πμ
αυτό με τον Λουκάνικο μου άρεσε
risinggalaxy
29 Ιανουαρίου, 2011 2:34 μμ
Επιτέλους μάθαμε την επαγωγική σκέψη και μπορούμε να βαδίσουμε με τα κατάλληλα εφόδια στο δρόμο για τα φαιο-κόκκινα μέτωπα και το ΚΚΕ.
Πες την και εσύ στους αναρχικούς, δεν κοστίζει τίποτα, μόνο τη ν ελευθερία άλλων
Γαλαξιάρχης (ex Zaphod)
29 Ιανουαρίου, 2011 2:38 μμ
Rising πριν σπεύδεις σε απάντηση διάβασε σε ποιους απευθύνομαι. Στους ταξιτζήδες νεοΚαραϊσκάκηδες και σίγουρα όχι τσι αναρχικοί.
risinggalaxy
29 Ιανουαρίου, 2011 2:48 μμ
βασικά Ζαφ εγώ είμαι με την «αριστερά» και τους μελετημένους… τι κερδίζω?
Γαλαξιάρχης (ex Zaphod)
29 Ιανουαρίου, 2011 3:05 μμ
Eλευθέρας στο Revolutionary Theme Park 😛
Capybara
29 Ιανουαρίου, 2011 3:16 μμ
Στο Μ-Λ Φαν Παρκ ή στο Φαν Παρκ (μ-λ);
risinggalaxy
29 Ιανουαρίου, 2011 3:24 μμ
έχει πλάκα η πλάκα
risinggalaxy
29 Ιανουαρίου, 2011 2:35 μμ
βασικά κακώς ασχολούμαι
tolos
29 Ιανουαρίου, 2011 3:47 μμ
Στους κόλπους της κίτρινης φυλής (και πολλές φορές αδίκως κατηγορούμενης) επικρατούν τρεις κύριες βασικές τάσεις, ενώ ανάμεσά τους και στα όριά τους υπάρχουν και άλλες πολύ μικρότερες όμως :
α. Οι συμπαθούντες προς οτιδήποτε «αντιεξουσιαστικό», είτε προέρχεται από τους αναρχικούς είτε από τους αριστερούς. Σ’ αυτή την τάση να προσθέσουμε τους «αναρχικούς» ταξιτζίδες (αλλά περισσότερο υπαρξιακά αναρχικούς). Πολλές φορές αυτή η τάση (η α. δηλ.) είναι και συμπαθούντα προς τα επεισόδεια σε πορείες (π.χ. καλά κάνουν και τα καίνε η εφορία μας έχει κατακλέψει ή γιατί οι πολιτικοί είναι κλέφτες και ψεύτες, κ.λπ)
β. Αυτή η τάση είναι η «ένας παπαδόπουλος μας χρειάζεται». Σ’ αυτή την τάση περιλαμβάνεται κυρίως κόσμος που δεν έχει γνωρίσει την εφταετία λόγω ηλικίας (μικρής ή δεν είχε γεννηθεί ακόμη)
γ. Η τάση του σκυλάδικου-τσιφτετελάδικου. Σ’ αυτή την τάση συγκλίνουν συνήθως οι δύο προηγούμενες τάσεις
Από αυτές τις τρεις τάσεις «επικρατεί» η πρώτη. Συχνά πυκνά όμως θα συναντήσει κάποιος και την δεύτερη.
tolos
29 Ιανουαρίου, 2011 3:49 μμ
όταν γράφω για την α. «αναρχικούς» ταξιτζίδες εννοώ περισσότερο υπαρξιακά και όχι πολιτικά, αν και δεν θα τους χάλαγε το τελευταίο
tolos
29 Ιανουαρίου, 2011 3:58 μμ
Η κοινωνία είναι μία πολύχρωμη μάζα σε συνεχή κίνηση και επιμένω ότι πάντα οι αλλαγές επέρχονται από μειοψηφίες, ενίοτε και πολύ μικρές. Αρκεί να έχουν πάντα την αυτογνωσία της προβολής ισχύος στο σύνολο.
—————————————————————————————————————————
Θα συμφωνήσω με ζαφ, με την προϋπόθεση όμως, αυτές οι μειοψηφίες να έχουν μια γενικότερη δυναμική. ΄Ετσι βγαίνουν στο προσκήνιο και δημιουργούν «καταστάσεις», οι οποίες στην συνέχεια, σαν το ηλεκτρικό ρεύμα, επηρεάζουν τον κόσμο υπέρ τους.
΄Ετσι έχει συμβεί και στην ιστορία των επαναστάσεων.
Δεν χρειάζεται δηλ. τόσο ο κόσμος, όσο η γενικότερη δυναμική του και όχι μόνον σε μια πορεία και κυρίως εκεί.
Στην ιστορία των επαναστέως οι μεγάλες ανατροπές με το «παλιότερο καθεστώς» ήρθαν επειδή αυτές οι «μειοψηφίες» είχαν δυναμική και έδιναν ένα καλό παράδειγμα (και ολοκληρωμένο) προς τον κόσμο. ΄Ενα παράδειγμα που ξεκίναγε από τον προσωπικό τρόπο ζωής μέχρι μια συνολικότερη λειτουργική και ελευθεριακή αντιπρόταση απέναντι στο παλαιό καθεστώς (ανατροπής του και «αντικατάστασης» του).
tolos
29 Ιανουαρίου, 2011 4:07 μμ
Κεντρικό ρόλο αυτή την στιγμή στη χώρα δεν παίζει ούτε η κυβέρνηση παπανδρέου, ούτε καν ο ίδιος ο πρωθυπουγός.
Κεντρικό ρόλο παίζει το ΔΝΤ , οι επιταγές και απαιτήσεις του, καθώς και η πολιτική των Βρυξελλών και οι ντιρεκτίβες της. Η κυβέρνηση παπανδρέου είναι ένας απλός ενσαρκωτής όλων αυτών, ένας απλός πολιτικός διεκπαιρεωτής τους.
tolos
29 Ιανουαρίου, 2011 4:14 μμ
Από κει και πέρα, το «παιχνίδι» της αντίστασης, δηλ., και της τροχοπέδης, απέναντι σε όλη αυτή την αθλιότητα και της απάνθρωπης υποχώρησης του ελληνικού λαού στο βιοτικό επίπεδο και σε βασικές κατακτήσεις και δικαιώματά του, αυτή την στιγμή «παίζεται» εξ’ αναρχικών, αλλά και από αυτή την μερίδα της αριστεράς που είναι είτε συμπαθούντες, είτε ξανα-ανακαλύπτουν τον Μαρξ, μέσα από την ίδια όμως την μαρξιστική θεωρεία και όχι μέσα από τον μικροαστισμό και τον «φόβο» και ανασφάλεια απέναντι σε οτιδήποτε προοδευτικό και ελευθεριακό και εν τέλη απέναντι σε οτιδήποτε ανθρωποκεντρικό.
tolos
29 Ιανουαρίου, 2011 4:26 μμ
Οι αναρχικοί όμως χρειάζεται, ειδικά σ’ αυτή την δεδομένη στιγμή για την ιστορία και την σωτηρία του τόπου, να υπερβούν δραστικά τους εαυτούς τους.
΄Οχι μόνο σε ένα επίπεδο αυξημένης και συστηματικής δράσης, συντονισμού, οργάνωσης, γενικότερης συννενόησης και ευέλικτων στρατηγικών και κοινωνικών συμμαχιών (που αυτά είναι και τα αυτονόητα και έπρεπε ήδη να είχαν γίνει).
Αλλά και σε ένα επίπεδο τρόπων, συμπεριφορών και «παραδόσεων» που στο παρεθλόν είχαν όλα αυτά συμβάλλει να βρίσκονται απομωμένοι πολιτικά και κοινωνικά και ως τέτοια ήταν αναποτελεσματικά για τις αναρχικές ομάδες και δράσεις του παρελθόντος.
Το αν στην εποχή μας τα μπλοκ των αναρχικών συσπειρώνουν κάποιες χιλιάδες κόσμου ενώ μόλις στο πρόσφατο παρελθόν συγκέντρωναν 500 άτομα, αυτό το γεγονός από μόνο του δεν λέει και πολλά. Μόνο για το επιτηδευμένα «ηλίθιο» μυαλό των πρετεντέρη, καψή, χατζηνικολάου, κ.λπ.