Η πριγκίπισσα Χιτζάμπ…

Άρθρο της  Μελίνας Σπαθάρη στο περιοδικό  «κοντέινερ» (αναδημοσιεύει ο xtremyst)

Το Παρίσι έχει τον δικό του Μπάνκσι. Είναι γυναίκα και χτυπά πάντα βράδυ, ζωγραφίζοντας μπούργκες πάνω στα ημίγυμνα μοντέλα των διαφημίσεων…

 

Μπορώ να φανταστώ την princess Hijab: Μια φιγούρα ντυμένη στα μαύρα, να περπατά νευρικά λίγο πριν τις 6 το πρωί στις άδειες αποβάθρες του παρισινού μετρό, να κοντοστέκεται μπροστά σε κάποια διαφημιστική αφίσα να βγάζει τις μπογιές της και σχεδόν μονοκοντυλιά να «ρίχνει» πάνω στο ημίγυμνο μοντέλο ενα καινούριο αξεσουάρ στην κολεξιόν: μια μπούργκα, ένα φερετζέ ή μια μαντήλα. Έπειτα να βάζει πίσω τις μπογιές και πρίν προλάβεις να πεις «ζορό» να εξαφανίζεται στα βουλεβάρτα.

Η PH είναι η πιο ακριβοθώρητη και δυναμική street artist του Παρισιού. Χτυπά πάντα βράδυ με μαύρη μπογιά ή μαρκαδόρο, έχοντας απο πρίν εντοπίσει το στόχο της: πλακάτ με διαφημιστικές αφίσες, όπως της H&M, των Dolce & Gabbana ή της Virgin. Και κάνει άνω-κάτω τις αρχές που θα τρέξουν να «κατεβάσουν» το βέβηλο έργο της πριν ρίξει στα αζήτητα τον διαφημιστικό χώρο του μετρό. Ωστόσο, το «κακό» θα έχει ήδη γίνει, και η ζωγραφιά θα αποκτήσει μια δική της μετα θάνατον ζωή εφόσον η δημιουργός έχει προλάβει να το φωτογραφίσει και να το στείλει στο διαδίκτυο ή σε κάποια έκθεση στο εξωτερικό.

Η ταυτότητά της παραμένει εδώ και χρόνια κρυφή. Γαλλομουσουλμάνα κόντρα στο ισλαμόφοβο σύστημα; Φονταμενταλίστρια με φεμινιστικές ανησυχίες τρίτης γενιάς αφού αφήνει πάντα ένα μικρό κομμάτι γυμνής σάρκας στα οπίσθια των μοντέλων; Απλά ακτιβίστρια κατά της εκμετάλλευσης των γυναικών και τον καταναλωτικό τρόπο ζωής; Όλα αυτά μαζί ή τίποτα απ’ όλα αυτά;  Όπως ο μεγαλύτερος παρισινός street artist, o Blek le Rat, που ήταν και η πηγή έμπνευσης του Banksy, η Princess θα μπορούσε να είναι ακόμη και άντρας, πενηντάρης, λευκός, που να ψηφίζει μέχρι και Σαρκοζί.

 

Το μόνο που ξέρουμε είναι οτι γεννήθηκε το ’88, ξεκινησε στα 17 να ζωγραφίζει γυναίκες με φερετζέδες πάνω σε σκέιτ, και οτι κάποια στιγμή διάβασε το no logo της Naomi Klein και άρχισε τις πιο δραστικές παρεμβάσεις. Σε πρόσφατη incognito συνέντευξη στη Guardian δήλωσε οτι αυτό που κάνει το βλέπει μόνο ως ένα καλλιτεχνικό αντάρτικο πόλης, μια ποιητική εξίσωση που ενώνει το σκοτάδι του φερετζέ με το σκοτάδι της παρισινής νύχτας: και τα δυο κρύβουν ράτσα, μύθους, φύλα, γεωγραφία, προκαταλήψεις.

 

Αλλά το αυτί του Σαρκοζί δεν ιδρώνει, στη δική του Γαλλία μια δημιουργική παρέμβαση όπως αυτή της PH ισοδυναμεί με το να ζωγραφίζεις αεροπλανάκια  καρφωμένα πάνω στους ουρανοξύστες του Μανχάταν. 6 χρόνια μετά την απαγόρευση της μαντίλας  και όλων των «ύποπτων» θρησκευτικών συμβόλων από τα σχολεία,  η γαλλική κυβέρνηση εξαπολύει εκστρατεία απαγόρευσης της μπούργκας και του φερετζέ από όλους τους δημόσιους χώρους. Και το παράδειγμά της υποστηρίζει το Βέλγιο, η Ολλανδία και κάποιοι Βρετανοί Tories.  Στο Παρίσι, απο του χρόνου θα είναι παράνομο για μια γυναίκα να κρύβει το πρόσωπό της σε δημόσιο χώρο, όχι μόνο στα μέσα μαζικής μεταφοράς ή στις δημόσιες υπηρεσίες αλλά και στους δρομους, στα σούπερ μάρκετ και τις ιδιωτικές επιχειρήσεις. Για τον Σαρκοζί αυτός είναι ο τρόπος να προστατευτεί η «γαλλικότητα» των δρόμων, να καθησυχάσει τον ισλαμόφοβο κόσμο (η Γαλλία έχει τον μεγαλύτερο μουσουλμανικό πληθυσμό στην Ευρώπη) με ethical άλλοθι την προστασία των δικαιωμάτων της γυναίκας.

 

Προϋποθέτει όμως αυθαίρετα ότι ο φερετζές είναι εργαλείο πατριαρχικής καταπίεσης, αγνοώντας ότι όλο και περισσότερες γυναίκες και μάλιστα νέες επιλέγουν πλέον μόνες τους να «σκεπαστούν», γιατί το θεωρούν δυνατό statement ταυτότητας και διαφοροποίησης από τη globalised σεξουαλικοποιημένη θηλυκότητα. Και κάτι ακόμη: ο δρόμος στη Δύση είναι μια ελεύθερη ζώνη συγχρωτισμού,όπου όλες οι φυλές, οι τάξεις, οι κοινότητες, οι κουλτούρες και οι υποκουλτούρες έχουν δικαίωμα διάβασης. Σ’αυτό το χώρο φοράς ό,τι θές, με μόνο περιορισμό να μην προσβάλεις τη δημόσια αιδώ.  Είναι η πρώτη φορά στη νεότερη ιστορία της Ευρώπης που κάποιο κράτος επιχειρεί να επιβάλει dress code στους δημόσιους χώρους. Αλλά και το να υποχρεώνεις κάποιον να είναι σώνει κι καλά ελεύθερος, με όρους τους οποίους δεν εγκρίνει ο ίδιος αφήνει σίγουρα πολλά κενά και ερωτήματα.

 

Ο Σαρκοζί μοιάζει να λέει πως μέρος του γαλλικού τρόπου ζωής είναι και το να περπατάς στο δρόμο γεμάτος -ορατά- χαμόγελα και να λες μπονζούρ. Όμως πόσοι παρισινοί δρόμοι πληρούν τις προδιαγραφές του;

Το σλάιντ απαιτεί την χρήση JavaScript.

 

Shortlink: http://wp.me/p1pa1c-4Q6

Ετικέτα: Banksi, Γαλλία, Παρίσι, Σαρκοζί, Princess Hijab, Street Art

Posted in: Αναδημοσιεύσεις, Ζωή, Κόσμος, Πολιτισμος