Τα οχυρά μας

του Θανάση Σκαμνάκη

Έλεγε ο φίλος μου, εμείς τουλάχιστον έχουμε κάποιους στίχους να οχυρωθούμε! Άφηνε έξω, στην ερημιά και την απουσία, εκείνους που δεν αξιώθηκαν να πιστέψουν σε ένα στίχο ή σε μια δύσκολη ιδέα, που είναι το ίδιο (ακόμα κι αν οι στίχοι είναι σχεδόν πάντα πιο μελαγχολικοί. Ή μήπως όχι;). Εκεί έξω όπου κυκλοφορεί πολύ μοναξιά.

by Henri Cartier Bresson

Την βλέπουν ως ατομικότητα, με εκείνο το περίφημο «να είσαι ο εαυτός σου», που χωράει όλον τον εγωισμό και την απάθεια. Αδυνατώντας να ερωτευτούν, κάθε έρωτα, δηλαδή να πυρακτώσουν τα μέταλλα της ύπαρξής τους και να αποφασίσουν να ζήσουν για το Άλλο. Είναι οι καιροί που δεν συνηθίζουν να μας εξασκούν στο δούναι. Ευνοούν τις συναλλαγές, μικροεμπόρια, («μικροζημιές και μικροκέρδη συμψηφίζοντας»), μικρές ιδέες (ακόμα κι αν επενδύονται με οράματα), μικρές χαρές, μικρές ελπίδες, που ακόμα κι αν πολλαπλασιάζονται μικρό γινόμενο δίνουν.
Τουλάχιστον οι ηττημένοι της προηγούμενης εποχής έχουν να χειρίζονται μια ήττα συλλογική, να μεθάνε τραγουδώντας τις διαψεύσεις τους και να οργανώνουν νέες εφόδους, ακόμα κι όταν ξέρουν, ή νομίζουν, πως είναι στα χαρτιά τους και στις νυχτερινές περιπολίες του μυαλού τους.
Με τόσες ασκήσεις στη λύπη, με μακρά θητεία στο αβέβαιο και με τόσες αποτυχημένες απόπειρες, αξιωθήκαμε τουλάχιστον την θαλπωρή της μαγείας, την αναγνώριση του προσδοκώμενου ή απλώς την ευχαρίστηση μιας μόνης ομορφιάς. Εξασκηθήκαμε στο λίγο (αλλά όχι στο μικρό) εμείς οι διεκδικητές του ολόκληρου. Εν τέλει κανένας πόνος δεν ήταν μάταιος.
Γιατί ακόμα κι αν κρατάει λίγο ο έρωτας (όταν κρατάει λίγο) είναι υποθήκη όλης της ζωής. Και το Άλλο είναι πάντα η επιβεβαίωση της ύπαρξής μας. Δεν μπορούμε να  ξοδευόμαστε σε μερικότητες, σε ατομικές διεκδικήσεις και σε ασκήσεις εγωισμού. Έχει πολύ κόπο αυτή η περιπέτεια και πολλές απογοητεύσεις. Πλην όμως δεν ξέρω να υπάρχει άλλος τρόπος για να εξασφαλίσεις την οχύρωση ενός στίχου. Ας αρκεστούμε σε αυτό το πολύ για να εξακολουθούμε να διεκδικούμε το τεράστιο. Πως αλλιώς μπορεί να ελπίζουμε στον κόσμο;
Κι ύστερα, όπως λέει κι ο ποιητής (οι στίχοι που μας οχυρώνουν) «ζωή σου είναι ό,τι έδωσες»!

Αναδημοσιεύει από το Πριν (15 Αυγούστου) η Jaquou Utopie

http://wp.me/pPn6Y-2qd

Posted in: Αναδημοσιεύσεις, Πολιτισμος