Για τον κάθε Αλέξανδρο,«που στη ζωή του δεν ονειρεύτηκε να γίνει ήρωας».

[Αναδημοσίευση]

Οι επικήδειοι γράφτηκαν.Τα σχόλια κόπασαν και οι εξεγερμένοι μειώθηκαν…μπορεί και όχι.Μικρή σημασία έχει άλλωστε.

Όλες τις αναλύσεις,ακόμα και οι δικές μου και όλους τους ειδικούς τους έχω βαρεθεί. Δυστυχώς όμως δεν γράφω απο επιλογή. Αλλά από χρέος στον φίλο μου, που μακάρι να μην γνώριζα ποτέ….

Η πραγματικότητα που τόσο σκληρά γράφτηκε πάνω στο κορμάκι του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου με μια «αδέσποτη» σφαίρα, είναι δυστυχώς αμετάκλητη.

Ήταν και θα παραμείνει για πάντα 15 ετών.Και έγινε ήρωας ιστοριών και αγώνων άθελα του…..

Μετά λοιπόν από τόσον καιρό, η αστική δίκη των δολοφόνων του Κορκωνέα και Σαραλίωτη που συνειδητά έστειλαν ένα παιδί στην αγκαλιά της θανής και του αφαίρεσαν το δικαίωμα να είναι για πολλά χρόνια ακόμα καβαλιέρος της ζήσης, φτάνει στο τέλος της. Γι αυτό και νιώθω πως μετά την όποια λάσπη δέχθηκε το νεκρό του κορμί είναι καιρός να ακούσουμε και την «άλλη πλευρά».

» Με τον 15χρονο Αλέξανδρο, «που στη ζωή του δεν ονειρεύτηκε να γίνει ήρωας». Τον τραγικό έφηβο «που δεν φαντάστηκε ποτέ, όταν το ίδιο πρωινό αγόραζε μια καρδούλα-βραχιολάκι, για να το χαρίσει στην αγαπημένη του, ότι εκείνο το πρωινό ήταν το τελευταίο του και ότι αυτό το βραχιολάκι θα έθαλπε η μάνα του σαν φυλαχτό, το τελευταίο που τη συνδέει με τη μνήμη του».

Με το παιδί που «τον Ιούνιο που μας πέρασε θα γινόταν δεκαεπτά, προχθές θα γιόρταζε τη γιορτή του και σε μια βδομάδα θα ξεκινούσε τη Γ’ Λυκείου», ξεκίνησε χθες την αγόρευσή της στο Μικτό Ορκωτό Δικαστηρίο Αμφισσας, σε ένα γεμάτο ακροατήριο, παρόντων των γονιών και της αδελφής του θύματος, η εκ των συνηγόρων πολιτικής αγωγής Ζωή Κωνσταντοπούλου.

Γιατί «η δίκη αυτή είναι εντός ιστορικού πλαισίου, και ιστορική ευθύνη βαρύνει όλους μας. Και το θεωρώ χρέος. Οχι για να απαντήσω στην απύθμενη χυδαιότητα των συκοφαντιών στη μνήμη του, που επί μήνες εξαπολύονταν με δηλητηριώδεις ισχυρισμούς και διατυπώσεις από τον πρώτο κατηγορούμενο, αλλά για να αποδώσω ελάχιστο φόρο τιμής και σεβασμού σε ένα νεκρό παιδί που δεν χρωστούσε τη ζωή του ούτε στον πρώτο ούτε στον δεύτερο κατηγορούμενο. Που δεν όφειλε εν ζωή εξηγήσεις γιατί συναντήθηκε με το φίλο του εκείνο το βράδυ στα Εξάρχεια για να γιορτάσουν τη γιορτή του και δεν οφείλει, μετά θάνατον, εξηγήσεις σε κανέναν. Που δεν θα απολογηθεί εκείνο που το σκότωσαν, που δεν θα ζητήσει συγγνώμη που βρέθηκε στην πορεία της βολίδας».

Οπως «χρέος του δικαστηρίου αυτού είναι να σφραγίσει με την απόφασή του την πόρτα της αστυνομικής αυθαιρεσίας. Να φροντίσει ο κάθε επόμενος Αλέξανδρος να ξεπεράσει την ηλικία των 15 ετών, και να μην κόψει το νήμα της ζωής του η από δεκαετιών εκτραφείσα νοοτροπία ορισμένων αστυνομικών οργάνων. Νοοτροπία που αναδύεται τρομακτική από το μακρύ κατάλογο ονομάτων του προσκλητηρίου των νεκρών, θυμάτων αστυνομικής βίας ή σφαίρας αστυνομικού, που κατά έναν εντυπωσιακό τρόπο, σύμφωνα με τις αστυνομικές διερευνήσεις, που συχνά καλόπιστα ή αβασάνιστα υιοθετήθηκαν από δικαστήρια, ή έπεφταν εκείνα στην πορεία της βολίδας, ακόμη και αν είχαν βληθεί πισώπλατα, ή πυροβολούνταν από όπλα που εκπυρσοκροτούσαν κατά λάθος από μόνα τους, με εντυπωσιακή ευστοχία, ή είχαν προηγουμένως επιτεθεί στον αστυνομικό και του είχαν προκαλέσει τρόμο που τον ανάγκασε να πυροβολήσει, ακόμη και αν το θύμα ήταν ανήλικο και ο αστυνομικός εκπαιδευμένος».

Η Ζωή Κωνσταντοπούλου, με μια αγόρευση-καταπέλτη, ανέδειξε:

* Τα πραγματικά περιστατικά τα οποία κατά την κρίση της δείχνουν ανθρωποκτονία από πρόθεση με άμεσο δόλο, καθώς «ο Επαμ. Κορκονέας στόχευσε και σκόπευσε για να σκοτώσει. Οταν ένας αστυνομικός, σύμφωνα με όσα προέκυψαν, ανοίγει τη θήκη του όπλου, το βγάζει, παίρνει στάση βολής χωρίς προειδοποίηση, σταθεροποιεί το σώμα του, ενεργεί διπλή στοχευμένη βολή στην ευθεία του έχοντας απέναντί του ανθρώπους, και μάλιστα παιδιά, η ενέργειά του αυτή δεν μπορεί να εξαγνίζεται ως απλή αποδοχή του ενδεχομένου της ανθρωποκτονίας. Οταν θέτει το όπλο στη θήκη, κάνει αναστροφή και αποχωρεί με σταθερό βήμα, ανενόχλητος και ανέκφραστος, δεν αποδέχεται απλώς την πραγμάτωση ενός ενδεχομένου: έχει επιτύχει το στόχο του. Και αυτό νομικά ορίζεται ως άμεσος δόλος α’ βαθμού».

* Τα στοιχεία εκείνα της προσωπικότητας του δράστη, ο οποίος «σε αντιδιαστολή με τη συντριβή ανθρώπων που ήταν αμέτοχοι στο έγκλημα, αντί να να στέκει τρεμάμενος απέναντι στον εαυτό του και την πράξη του και να αναζητεί εξιλέωση, έφτασε στο σημείο ακόμη και να εξομοιώνει τον εαυτό του με το παιδί του οποίου αφαίρεσε τη ζωή».

«Τα θύματα είμαι εγώ και ο Αλέξανδρος. Αυτός είναι νεκρός και εγώ είμαι εδώ που είμαι», σας είπε, τόνισε η συνήγορος απευθυνόμενη στο δικαστήριο.

«Ο δε συγκατηγορούμενός του Βασίλης Σαραλιώτης -συνέχισε- ήταν ακόμη κυνικότερος λέγοντας:

«Αξιολογώντας τώρα το περιστατικό, θέλω να πω ότι εγώ έπραξα σωστά, δεν έχω σχέση με τον θάνατο, έχω τη συνείδησή μου ήσυχη. Ο θάνατος του Αλέξανδρου οφείλεται σε κακή εκτίμηση του συναδέλφου»».

Η συνήγορος περιγράφοντας καρέ καρέ τη συμπεριφορά των δύο αστυνομικών που οδήγησε στα συμβάντα της βραδιάς της δολοφονίας του 15χρονου, κάνοντας χρήση μαρτυρικών καταθέσεων, εκθέσεων πραγματογνωμοσύνης και ακλόνητων ντοκουμέντων όπως το βίντεο κατοίκου της περιοχής, μίλησε για «αχαλίνωτη οργή, εκδήλωση ακραίας επίδειξης δύναμης και εξουσίας, καθώς κατέβηκαν πεζοί σε έναν πεζόδρομο όπου κάθονταν παιδιά, βράδυ Σαββάτου 9 η ώρα, κι άρχισαν με χυδαίο τρόπο μπροστά στα μάτια εμβρόντητων μαρτύρων να καθυβρίζουν την πιτσιρικαρία».

«Ο πρώτος εξ αυτών, έχοντας συμπαραστάτη εξαρχής μέχρι τέλους τον δεύτερο, πυροβόλησε 2 φορές προς τα παιδιά, με ευθεία βολή και με πρόθεση να σκοτώσει, πράγμα που πέτυχε, αφού ο Αλέξανδρος έπεσε τραυματισμένος απ’ τα πυρά του και εξέπνευσε ελάχιστες στιγμές αργότερα. Οταν πέτυχε το σκοπό του, έβαλε κανονικά το όπλο στη θήκη, έκανε μεταβολή και αποχώρησε, δεν ενημέρωσε κανέναν για την πράξη του, απέφευγε να απαντήσει στο Κέντρο που εναγώνια τον καλούσε και, έχοντας εξαρχής στο μυαλό του την ένορκη διοικητική εξέταση που θα διενεργείτο, όπως ομολόγησε στο δικαστήριο, άρχισε να μηχανεύεται από κοινού με το συγκατηγορούμενό του τρόπους, για να επιστρέψει στο σπίτι του το βράδυ, όπως υποσχέθηκε στη σύζυγό του, στην οποία είπε, σύμφωνα με την κατάθεση της ίδιας: «Θα αργήσω λίγο, φάτε εσείς». Ενώπιόν σας ο ίδιος άνθρωπος που από τη σφαίρα του έπεσε νεκρός ο Αλέξανδρος, με αφοπλιστική κυνικότητα δήλωσε ότι δεν είχε λόγο να πιστεύει ότι δεν θα γυρίσει σπίτι του το ίδιο βράδυ!».

«Τη σκληρή πραγματικότητα ανέδειξαν οι ίδιοι οι κατηγορούμενοι», τόνισε η κ. Κωνσταντοπούλου, «με τη στάση τους απ’ την αρχή μέχρι το τέλος, μέσα από τον ορυμαγδό των αντιφάσεων, των αναδιπλώσεων, των απροκάλυπτων ψευδών, των κατ’ επίφαση δικαιολογιών, των προκλητικών ισχυρισμών, μέσα από τους οποίους επιχειρήθηκε να οικοδομηθεί ένα σκηνικό πολέμου, το οποίο δήθεν βίωσαν εκείνη τη νύχτα οι κατηγορούμενοι, αλλά και να σπιλωθεί με κάθε τρόπο η μνήμη του νεκρού παιδιού και όποιου τολμούσε να καταθέσει ή να υπερασπισθεί την αλήθεια».»

Προσωπικά το όποιο αποτέλεσμα δεν μπορεί να ισορροπήσει,ούτε τον χαμό ενός ανθρώπου που υπό κανονικές συνθήκες δεν θα γνώριζα ποτέ, ούτε τις γεμάτες αγωνία και πόνο στιγμές των ανθρώπων του, αλλά ούτε και τις νύχτες που έμεινα ξύπνιος σκεπτόμενος τα μάτια του.

Από έναν από εμάς που συνεχίζει να μην ξεχνά…

ΔΕΝ ΞΕΧΝΏ λοιπόν , ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ!

Η αναδημοσίευση είναι από: http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=03%2F09%2F2010&id=199207

DrAluca….

Χαμογελάτε…

Shortlink: http://wp.me/p1pa1c-2dK

Ετικέτα: DrAluca, Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος

Posted in: Ανθρώπινα δικαιώματα, Ελλάδα, Ζωή, Πολιτισμος