Kάθε Αύγουστο μουσικώνομαι!!! *

Posted on 21 Αυγούστου, 2010 7:22 μμ από

229


Οι διακοπές τέλειωσαν ή τελειώνουν τέλος πάντων για τους περισσότερους απο εμάς και έρχεται η στιγμή που πρέπει να αντιμετωπίσουμε τη σκληρή πραγματικότητα… πίσω στη δουλειά, στο διαμέρισμα, στη ρουτίνα… Σας μαύρισα λίγο την ψυχή; Δεν είχα τέτοιο σκοπό…  Τα Αυγουστιάτικα βράδια στην πόλη μπορούν να γίνουν πιο ευχάριστα με τα κατάλληλα «εργαλεία»…  καρεκλίτσα στο μπαλκόνι ή την ταράτσα, παγωμένη μπύρα, ενα καλό βιβλίο και φυσικά… πολλή πολλή μουσική. Δέκα μουσικές προτάσεις  λοιπόν για να την παλέψουμε :)!!!

* μεγάλο thanx στον eddie για τον τίτλο!
ΥΓ 1 : Καταθέστε ελεύθερα τις δικές σας προτάσεις!!!!!
ΥΓ 2 : Θα ακολουθήσουν αντίστοιχες αναρτήσεις με 10 προτάσεις για βιβλίo και 10 προτάσεις για μπύρες 😛


This Is Your Captain Speaking – Storyboard


Post-rockάδες απο τη μακρινή Αυστραλία. Τους έψαξα μετα απο προτροπή ενός φίλου και μπορώ να πω και επισήμως πως είναι ενας απο τους καλύτερους δίσκους που άκουσα τους τελευταίους μήνες. Δεν είμαι ιδιαίτερα φαν της post-rock αλλα τον συγκεκριμένο δίσκο τον εχω λιώσει… Μία ώρα καθαρό μουσικό trip-άρισμα και δεν σε κουράζει ούτε για μία στιγμή. Ο δεύτερος δίσκος τους κυκλοφόρησε το 2008 με τίτλο «eternal return» και είναι εξισου καλός με τον πρώτο τους… Αξίζει να τους ακούσετε και τους 2!




Them Crooked Vultures – Them Crooked Vultures


Ο ορισμός της super band. Με line up πραγματική dream team


John Paul Jones (x-Led Zeppelin)
Dave Grohl (x- Nirvana και Foo Fighters)
Josh Homme (x-Kyuss και Queens Of The Stone Age)
Θέλεις και άλλους λόγους για να τους ακούσεις; Απλά τα σπάνε. Περιμένω τον δεύτερο δίσκο τους που λέγεται πως είναι στα σκαριά




Portishead – Third


Είναι μπάντα φετίχ για μένα, τους αγαπάω…ή μάλλον τους λατρεύω… ενα απο τα κομμάτια τους μια μέρα θα με σκοτώσει. Χρειάστηκε να περάσουν 10 χρόνια για να βγάλουν τον 3ο δίσκο τους και στην αρχή με ξένισε αρκετά το νέο ύφος τους. Μου πήρε σχεδόν 2 χρόνια για να εκτιμήσω αυτόν τον δίσκο. Τελικά με κατάφεραν, κυρίως χάρη στο threads που το ακούω στο repeat μεχρι τελικής πτώσεως…




Naked City – Naked City


Απο τις ψυχανώμαλες μπάντες που αρέσουν μόνο στον φίλο μου τον Μπάμπη :). Οι τύποι μπλέκουν surf, jazz, thrash, hardcore, noise, grind, αλλάζουν τέμπο πιο γρήγορα απ’οσο μπορεί να χωνέψει το αυτί  και τα ουρλιαχτά/φωνητικά τους σου τρυπάνε το μυαλό.  Ακούγονται αρκετά ευχάριστα (???) στη διαδρομή για κάποιο μπαρ οταν βγαίνεις με στοχο να πιείς όλη τη μπάρα. Αυτά τα καμάρια έπαιζαν εκείνο τον ασύλληπτο θόρυβο που ακούγεται στην εισαγωγή του funny games του Χάνεκε…Το latin quartet μάλλον είναι το πιο «mainstream» κομμάτι τους.




Morphine – The Night


Aργησα να τους βρω αλλα τώρα που τους πέτυχα λέω να το ψοφήσω.  Παλιό καλό rock (ψιλο indy κατα φάσεις) με πολλές blues και jazz επιρροές. Αξίζει να τους ακούσει κανείς εστω και απο περιέργεια για το πως παίζει μια μπάντα με δίχορδο μπάσο, βαρύτονο σαξόφωνο και τύμπανα. Που και που σκάνε μια  κιθάρα και πλήκτρα αλλα ισα που διακρίνονται… Θυμίζουν λιγάκι και Τindersticks (για παράδειγμα στο ομώνυμο κομμάτι του δίσκου) αλλα δεν με χάλασε καθόλου :)…




Isis – Panopticon


Οk δισκάρα αλλα πώς σκατά να τον περιγράψεις; Λίγο avant-garde metal αλλα και αρκετά post rock, κάμποσες επιρροές απο Τool , Melvins και Neurosis… δεν ξέρω… τα παρατάω. Πρέπει να ακούσει κάποιος όλο τον δίσκο για να καταλάβει, αν και μάλλον θα καταλήξει στο οτι οι Isis παίζουν Isis (και το κάνουν και πολύ καλά χεχε). Παιδεύτηκα αρκετά να βρω ποιό κομμάτι μπορεί να θεωρηθεί καλύτερο ή πιο αντιπροσωπευτικό. Και τα 7 είναι γαμάτα αλλα νομίζω θα ξεχωρίσω το…



Damien Rice – 0


Η Ιρλανδία παραδοσιακά βγάζει πολύ καλούς μουσικούς και τραγουδιστές… ο Damien Rice δεν αποτελεί εξαίρεση. Πολύ καλή φωνή και ιδιαίτερο μουσικό ταλέντο, αφου εκτός απ’το να τραγουδάει μπορεί επίσης να παίξει κιθάρα, μπάσο, κλαρινέτο, βιολί, τσέλο, πιάνο, κρουστά ενω στο συγκεκριμένο δισκάκι εκτελεί και χρέη παραγωγού! Εξαιρετικό ντεμπούτο άλμπουμ, κυκλοφόρησε το 2002, με 12 υπέροχα κομμάτια (10+2 secret) που θα σου κολλήσουν στο μυαλό για πολύ καιρό και αποδεικνύουν με τον καλύτερο τρόπο οτι μερικές φορές δεν χρειάζεται να φωνάζεις για να ακουστείς…




Leonard Cohen- Songs of Leonard Cohen


Γενικά δεν τα πάω και πολύ καλά με τη folk (αν και μετά απο αυτό το post μάλλον αναθεωρώ)… οταν όμως μιλάμε για τον Leonard Cohen δεν μπορώ παρα να υποκλιθώ στους μελαγχολικούς στίχους του και τη λιτή αλλα υπέροχη μουσική που τους συνοδεύει… Ντεμπούτο δίσκος και αυτός, περιλαμβάνει μερικά απο τα καλύτερα κομμάτια της καριέρας  του Καναδού ποιητή/τραγουδοποιού… Η σκοτεινή ερμηνεία του, οι στίχοι τoυ που συνθέτουν μικρές ιστορίες για ανεκπλήρωτους έρωτες, ανικανοποίητα πάθη και μοναχικούς αντι-ήρωες είναι μια βουτιά στα ενδοτερα της ψυχής. Ολα τα κομμάτια του δίσκου είναι διαμάντια, προσωπικά θα ξεχωρίσω (με δυσκολία) το…





Beth Gibbons & Rustin’ Man – Out Of Season


Η αδυναμία που εχω στους Portishead και ιδιαίτερα στη Beth Gibbons είναι γνωστή σε όσους με ξέρουν… Κατα την άποψή μου η φωνή της είναι οτι καλύτερο έχει ακουστεί τα τελευταία 20 χρόνια και η ερμηνεία της, τόσο με τους Portishead όσο και σ’αυτό το solo project, είναι απλά συγκλονιστική. Out of season… πιάνει το νήμα απο εκεί που το άφησαν η Billie Holiday και η Nina Simone. Για να είμαι δίκαιος πρέπει να αναγνωρίσω και τη συνεισφορά του Paul Webb (πρώην μπασίστας των talk talk)καθώς και μιας ντουζίνας guest μουσικών που βοήθησαν να βγεί αυτός ο φοβερός δίσκος… Εδώ δεν παίζουν σκρατσαρίσματα και ηλεκτρονικές λούπες ala Portishead, είναι ενας πολύ ήσυχος δίσκος που σε προετοιμάζει για το φθινόπωρο που έρχεται…




Karen Dalton – It’s hard to tell who’s going to love you the best


Άλλη μια απίστευτη φωνή, απο τη δεκαετία του 60 αυτή τη φορά. Μοναδική στην ερμηνεία της και εξαιρετική μουσικός (έπαιζε 12χορδη κιθάρα και μπάντζο), ηχογράφησε μόλις 3 δίσκους (το «In my own time» και ενα live απο το 1962 με τίτλο «Cotton Eyed Joe») που έμειναν για πολύ καιρό στην αφάνεια. Επανακυκλοφόρησαν πριν 4 χρόνια και δόθηκε η ευκαιρία και σε εμάς τους νεότερους να απολαύσουμε τη σπαρακτική και τόσο εύθραυστη φωνή της… Όσοι τη γνωρισαν και την άκουσαν live τη συνέκριναν -και όχι άδικα- με τη Billie Holiday… Ταλαιπωρήθηκε και αυτή (όπως και τόσοι άλλοι) με σκόνες και αλκόολ μέχρι που εφυγε το 1993 νικημένη απ’ τον ιό του aids…




Shortlink: http://wp.me/pPn6Y-25J
-xtremyst-
Ετικέτα: , , , , , , , , , ,
Posted in: Ζωή, Πολιτισμος, Χιουμορ