ΓΙΑΤΙ ΟΙ BLOGGERS ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΙΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ
Έχοντας αρχίσει να κατακάθεται ο κουρνιαχτός που σηκώθηκε από την πρωτοφανή δολοφονία του δημοσιογράφου Σωκράτη Γκιόλια, και μπροστά σε ένα ακόμη -κατά πάσα πιθανότητα αποτυχημένο και σίγουρα γελοίο- «κυνήγι μαγισσών» που φαίνεται έτοιμο να εξαπολύσει το υπουργείο δικαιοσύνης είναι νομίζω καιρός να αρχίσουν να ακούγονται μερικές πιο ψύχραιμες φωνές, που δε βρίσκονται κάτω ούτε από τη συγκινησιακή πίεση της δολοφονίας, ούτε τον παραμορφωτικό φακό των επιθέτων «δημοσιογράφος», «blogger», «οικογενειάρχης» κ.λπ. Αρκετοί προσπάθησαν να περάσουν την άποψη ότι δολοφονήθηκε ο blogger Γκιόλιας. Ουδέν αναληθέστερον και ουδέν παραπλανητικότερο…
Τα ιδιωτικά ΜΜΕ στην Ελλάδα παραδοσιακά ελέγχουν την εξουσία μόνο όταν θίγονται τα συμφέροντά τους από αυτήν. Οι πολιτικοί, έχοντας και το πεπόνι και το μαχαίρι, έκοψαν και έραψαν τη νομοθεσία ώστε να τους δίνει τη δυνατότητα να διεκδικούν τερατώδεις αποζημιώσεις όταν «θιγόταν η υπόληψή τους» από κάποιον δημοσιογράφο. Βρώμικες και φασιστικές μέθοδοι απέναντι σε ένα βορβορώδες δημοσιογραφικό κιτριναριό. Μοιραία, τα blogs αποτέλεσαν το καταφύγιο κάποιων δημοσιογράφων, οι οποίοι, αν έγραφαν με το όνομά τους στα έντυπα όπου δούλευαν, κινδύνευαν με βαρύτατες αστικές κυρώσεις. Η ανωνυμία του μέσου και η αδυναμία ουσιαστικών νομικών περιορισμών προσέφερε αυτό το -εξαιρετικό- καταφύγιο. Όπως ήταν φυσικό, μαζί με τις αποκαλύψεις, στα blogs μετακόμισε και η λάσπη. Εκεί μάλιστα ήταν ακόμη δυσκολότερο να διακρίνει κανείς ποιος έγραφε, από ποιον λάμβανε εντολές, ποια συμφέροντα εξυπηρετούσε και από ποιους ενδεχομένως χρηματιζόταν. Εκατοντάδες αποκαλύψεις που δεν μπορούσαν να γίνουν στις σελίδες των εφημερίδων, άρχισαν να γεμίζουν τα «δημοσιογραφικά» blogs. Οι περισσότερες από αυτές κατόπιν εντολών και βέβαια ουκ ολίγες αποδείχτηκαν απολύτως ψευδείς ή ακόμη και επιχειρήσεις λασπώματος προσώπων, ομάδων και ιδεών. Κάποιες από αυτές σημαντικές και ουσιαστικές, αλλά πάντα αμφιβόλου προέλευσης.
Είναι όλες οι αποκαλύψεις προϊόν διαπλοκής και εξυπηρέτησης συμφερόντων; Μπορεί και ναι. Αλλά αυτό δε μειώνει κατ’ ανάγκη την αξία της αποκάλυψης. Η ιστορία του σκανδάλου του Βατοπεδίου αποτελεί ένα ενδεικτικό «case study» του τρόπου που μία αποκάλυψη βγαίνει στον αφρό όταν εξυπηρετεί άλλα συμφέροντα. Το ζήτημα αποτελεί -όπως και η Siemens- μία κλασική περίπτωση διαχρονικού και διακομματικού σκανδάλου, που μάλιστα συντελούνταν σχεδόν απροκάλυπτα. Πέρα από τις διαμαρτυρίες τοπικών φορέων και κάποιων επερωτήσεων των αριστερών κομμάτων στη Βουλή, το πάρε-δώσε προχωρούσε χωρίς κανέναν έλεγχο από τα μέσα ενημέρωσης. Μπορεί στα τέλη του 2007 (δηλαδή δέκα ολόκληρα χρόνια μετά την εκκίνησή του) ο κόσμος να άρχισε να γνωρίζει, αποκλειστικά από τα blogs, το σκάνδαλο, ωστόσο έπρεπε να φτάσει το καλοκαίρι του 2008, οπότε και η παραπομπή Κοντομηνά για έξι κακουργηματικές οικονομικές ατασθαλίες μετατρέπει ξαφνικά το κανάλι του Alpha σε διώκτη της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας, εξαιτίας του Βατοπεδίου. Ενδεχομένως, αν δεν υπήρχε η παραπομπή αυτή, η υπόθεση να περνούσε από τα ψιλά των blogs, έως ότου κάποιο τσοντο-CD κάποιας «Τζούλιας» να το πέταγε στα αζήτητα. Αυτό δε μειώνει καθόλου την αξία της αποκάλυψης, ωστόσο μας λέει πολλά για την επιλεκτικότητά της. Αλήθεια, θυμάται κανείς την υπόθεση της μονής Τοπλού;
Λεγόταν Σωκράτης Γκιόλιας και όχι Μπλόγκερ Γκιόλιας
Η δολοφονία του Σωκράτη Γκιόλια επιχειρήθηκε να παρουσιαστεί από κάποιους ως η δολοφονία ενός blogger. Αν και είναι πολύ νωρίς να μιλάμε για τα πραγματικά αίτια της δολοφονίας του, καθώς και για την ταυτότητα των δολοφόνων του, πρέπει να επισημανθεί το πόσο βλακώδες είναι να χαρακτηρίζεται η μπλογκόσφαιρα ως κάτι ενιαίο το οποίο επλήγη από τις σφαίρες των μελών της «Σέχτας». Το να μιλάμε για κίνημα των bloggers, είναι το ίδιο χαζό με το να αναφερόμασταν στον κλάδο των κατόχων ημερολογίου ή το κίνημα των χρηστών γραφομηχανής. Το blog αποτελεί έναν ακόμη τρόπο έκφρασης, με τη μόνη διαφορά ότι είναι δημόσιο, άμεσο και μοντέρνο. Ο blogger μπορεί να γράφει τα βάσανα της δουλειάς του, συνταγές μαγειρικής, συμβουλές ανατροφής παιδιών, ταξιδιωτικές περιγραφές, πολιτικές αναλύσεις, ή ακόμη και ασυναρτησίες όπως του κατεβαίνουν καθημερινά στο κεφάλι. Μπορεί το ταυτόσημο με την ελευθερία έκφρασης και επικοινωνίας Internet να προσέδωσε έναν άερα ρομαντισμού ή ακόμη και κινηματισμού, όμως η αναζήτηση κοινού τόπου στους bloggers είναι το ίδιο μάταιη με το να ψάχναμε κοινό τόπο σε όσους χρησιμοποιούν μολύβι για να εκφράζονται γραπτώς. Ακόμη όμως κι αν είναι θεμιτό, στο όνομα αυτού του ρομαντισμού, να συζητάμε για την «οικογένεια των bloggers», η προσπάθεια οικειοποίησης του όρου από κάποιους μισθοφόρους της λεγόμενης «αποκαλυπτικής δημοσιογραφίας» είναι ανέντιμη και ανήθικη.
Όχι λοιπόν. Δεν είμαστε όλοι οι bloggers ίδιοι. Ούτε μία ενιαία μονάδα. Συντεχνιακές πρακτικές χαμηλού επιπέδου, όπως εκείνες που χρησιμοποιούν οι δημοσιογράφοι, οι πολιτικοί, οι ταξιτζήδες, οι βενζινάδες και άλλες συμπαθείς τάξεις, δε χωρούν στους bloggers, οι οποίοι δεν εκφράζουν τίποτε περισσότερο παρά τον εαυτό τους. Κι αν το «κυνήγι μαγισσών» πέρασε από το χώρο των media στο χώρο του Internet, μεγάλη ευθύνη φέρουν όλα εκείνα τα μίσθαρνα όργανα του κιτρινισμού που επιχείρησαν να κρυφτούν στο διαδίκτυο για να εκτοξεύουν λάσπη, μετατρέποντας τη μπλογκόσφαιρα σε ηλεκτρονικό κακέκτυπο της έντυπης ρυπαρογραφίας τους.
Σε κάθε περίπτωση, bloggers και μη, θα διεκδικήσουμε την ελευθερία της έκφρασης του Internet και της ανωνυμίας ως αναπόσπαστο τμήμα του DNA του μέσου. Όχι όμως γιατί θίγεται ο «κλάδος των bloggers», αλλά επειδή κάθε προσπάθεια φίμωσης είναι απαράδεκτη και η ελευθερία του είναι αδιαπραγμάτευτη. Κι όσα «τρωκτικά» νομίζουν ότι θα εισπράξουν αλληλεγγύη ας το ξεχάσουν. Στη βέλτιστη περίπτωση θα καταφέρουν αυτό που γνωρίζουν καλύτερα: να κρύβονται πίσω από άλλους και να παριστάνουν τους «ήρωες».
Διαβάστε: Ελλάς Ελλήνων Τρωκτικών («Ιός»)
Short Link: http://wp.me/pPn6Y-1Yl
HungerStrike300: Απεργία Πείνας Μεταναστών
//ΠαραλληλοΓράφος// 
kixwtis
2 Αυγούστου, 2010 11:38 μμ
έγραψε ο Ιός
τα είπε όλα σε μία φράση
Ili Geri
3 Αυγούστου, 2010 12:03 πμ
απλά, σωστά και αυτονόητα..
(ας πει κάποιος στον Γιωργάκη .. οτι δεν χρειάζεται καμιά «επανασταση».. επ’ αυτού ..
μη μας κουβαληθεί με τον Μιχαλάκη κι αρχίσουν νέο μπαχαλάκι ..)
DrAluca
3 Αυγούστου, 2010 2:29 πμ
Α
ΚΡΙ
ΒΩΣ
Danke προεδρε.
Χαμογελατε…
Anadyomenh
3 Αυγούστου, 2010 4:11 πμ
Άψογος!
Αρουραίος
3 Αυγούστου, 2010 8:34 πμ
«Το να μιλάμε για κίνημα των bloggers, είναι το ίδιο χαζό με το να αναφερόμασταν στον κλάδο των κατόχων ημερολογίου ή το κίνημα των χρηστών γραφομηχανής. »
Μακάρι να φτάσουν τα λόγια σου στ’ αυτιά κάποιων παραγόντων και ηγετών της Ελληνικής αριστεράς καθώς και σε κάποιες εξωκοινοβουλευτικές οργανώσεις που εμφανίζονται ως…url.
Debbie
3 Αυγούστου, 2010 11:16 πμ
Δείτε και τι σκέφτονατι σε άλλες χώρες. Πολύ σημαντική κίνηση στην Ισλανδία.
http://www.immi.is/
Introduction
The Icelandic Modern Media Initiative addresses the key issues for free expression in the digital age, and may yet be the catalyst for the kind of legislative reforms that all 21st Century democracies will need.
—Index on Censorship
I am proud to advise the Icelandic Modern Media Initiative’s proposal to create a global safe haven for investigative journalism. I believe this proposal is a strong way of encouraging integrity and responsive government around the world, including in Iceland. In my work investigating corruption I have seen how important it is to have have robust mechanisms to get information out to the public. Iceland, with its fresh perspectives and courageous, independent people seems to be the perfect place to initiate such an effort towards global transparency and justice.
—Eva Joly MEP
ICELAND TO BECOME INTERNATIONAL TRANSPARENCY HAVEN
On June 16th the Icelandic Parliament unanimously passed a proposal tasking the government to intoduce a new legislative regime to protect and strengthen modern freedom of expression, and the free flow of information in Iceland and around the world. The unanimous vote included all government members.
Birgitta Jonsdottir, the chief sponsor in parliament of the IMMI proposal said: «Iceland will become the inverse of a tax haven; by offering journalists and publishers some of the most powerful protections for free speech and investigative journalism in the world. Tax havens aim is to make everything opaque. Our aim it to make everything transparent.» she said.
Highlights from the proposal:
* the Icelandic Prize for Freedom of Expression
* Protection from «libel tourism» and other extrajudicial abuses
* Protection of intermediaries (internet service providers)
* Statute of limitations on publishing liabilities
* Virtual limited liability companies
* Whistle-blower protections
* Source protection
* Source-journalist communications protection
* Limiting prior restraint
* Process protections
* Ultra-modern Freedom of Information Act
Because of the complexity of the legislative changes required, the final legislation will not pass through Parliament at the same date, at least 13 laws need to b e changed and improved in 4 ministries. The Ministry of Education, Science and Culture that will have an over all responsibility of implementing the laws.
Estimated time for the entire IMMI package to be completed is about a year. The creators of the IMMI hope by Iceland’s bold steps in the direction of creating a haven for freedom of information, speech and expression, that it will inspire other nations to follow suit by strengthening their own laws in favor of the fundamental cornerstones that are the base of democracies and thwart the trending of gagging, legal harassment and destruction of historical records.
This proposal was created by international collaboration of lawyers and organizations such as Wikileaks, who have a comprehensive understanding about how the current status of affairs are in our world in regard of serious attacks on freedom of information and expression.
The Icelandic Modern Media Initiative is based on turning the tax-haven concept on its head. Instead of pulling together asset hiding and secrecy laws from around the world in order to shelter corruption and financial crime, the IMMI pulls together the best transparency enabling legislation, to create a stronghold for investigative journalists, internet publishers, transparency watchdogs and the public.
The global support for the IMMI underlines the need for a robust environment that supports the world’s best journalism and the activities of transparency groups. The flow of information has no borders and most of the media is moving to the internet. That is why the time has come for a modern legislative regime that can promote and defend global freedom of expression, in principle and in practice.
koula
3 Αυγούστου, 2010 11:57 πμ
«Όχι όμως γιατί θίγεται ο «κλάδος των bloggers», αλλά επειδή κάθε προσπάθεια φίμωσης είναι απαράδεκτη και η ελευθερία του είναι αδιαπραγμάτευτη.»
Σωστός..
nefeli7
4 Αυγούστου, 2010 2:17 μμ
Ζάφον, συμφωνώ απόλυτα με την koula, για να μην το ξαναγράψω.
με κάλυψε πολύ το άρθρο σου, τελευταία κυκλοφορούν διάφορα …
Mind the Gap
3 Αυγούστου, 2010 1:36 μμ
Τα είπες όλα φίλε μου !!!
maskarat
3 Αυγούστου, 2010 6:11 μμ
Εξαιρετική ανάλυση, με κάλυψε απόλυτα.
Αρουραίος
5 Αυγούστου, 2010 6:24 μμ
Βάζω αυτό το κείμενο όχι φυσικά γιατί συμφωνώ, αλλά γιατί είμαστε σε μια εποχή όπου όλοι θα πρέπει να επιλέξουμε όχθη και καλό είναι να ξέρουμε τι καπνό φουμάρει ο καθένας που το παίζει και του ευρύτερου…»χώρου».
Το βάζω εδώ απλά γιατί μου φαίνεται το πιο σχετικό νήμα.
Εν-στάσεις
*
Της ΙΩΑΝΝΑΣ ΣΩΤΗΡΧΟΥ
«Φτάνει πια»
Σε μνημείο σύμπνοιας έχει αναδειχθεί το περιβόητο Μνημόνιο, που κατάφερε να συσπειρώσει εναντίον του Αριστερά και Δεξιά.
Μόνο που το ερώτημα ήταν Μνημόνιο ή χρεοκοπία, οπότε το δυστύχημα γι’ αυτές τις πολιτικές δυνάμεις είναι ότι τάχθηκαν με τη χρεοκοπία, χωρίς να τολμούν να εξηγήσουν τι ακριβώς συνεπάγεται η επιλογή αυτή για τους μισθούς και τις συντάξεις όλων. Ετσι αφέθηκε ο ΛΑΟΣ χωρίς αντίπαλο στην αντιπολίτευση.
Αντίστοιχο μνημείο αποτελεί και το Ασφαλιστικό: δεν είναι αδικία σχεδόν το 8% των συνταξιούχων να απολαμβάνει το 50% των συντάξεων, την ώρα που το 92% βολεύεται με το υπόλοιπο μισό; Πώς λοιπόν αρνούνται την αλλαγή και δέχονται τη διαιώνιση αυτής της κοινωνικής αδικίας σε βάρος της πλειονότητας των χαμηλοσυνταξιούχων, προς όφελος μερικών «ευγενών» Ταμείων, στα οποία, παρεμπιπτόντως, συνδράμουν και οι χαμηλοσυνταξιούχοι; Κάτι που αποσιωπούν.
Το πρόβλημα δεν είναι η ταύτιση «Δεξιάς»-«Αριστεράς» στο πλαίσιο μιας καθεστωτικής νοοτροπίας ξεπλύματος διορισμών, στήριξης πελατειακών αιτημάτων και διατήρησης συντεχνιακών ανισοτήτων με τσαμπουκά, αλλά η ανυπαρξία της Αριστεράς καθαυτή: η απουσία ενός προοδευτικού λόγου για την άρση αυτών των αδικιών σε βάρος του κοινωνικού συνόλου. Η κρίση με τους ιδιοκτήτες φορτηγών και βυτιοφόρων είναι μόνον η κορυφή του παγόβουνου. Σήμερα υπάρχουν στο Κοινοβούλιο δύο αυτοαποκαλούμενα αριστερά πλην όμως ευρωφοβικά κόμματα, ένα εκ των οποίων έχει μείνει στην ένδοξη εποχή του Στάλιν και το άλλο στη σύγχρονη εκδοχή του, δυο κόμματα που βάζουν πάντα πλάτη στους συνδικαλιστικούς εκβιασμούς και τις αντικοινωνικές κινητοποιήσεις, καθαγιάζοντας τις κάθε λογής συναλλαγές του φαύλου ρουσφετολογικού δικομματικού κράτους με τους «πελάτες» του, φλερτάροντας έτσι με τους αδιαφανώς τακτοποιημένους ψηφοφόρους τους. Μήπως και ξεκλέψουν κανένα ψηφαλάκι. Ετσι τα δύο κόμματα της Αριστεράς νομοτελειακά εξελίσσονται σε αντιδραστικές πολιτικές δυνάμεις που ταυτίζονται με καταστροφικά μοντέλα άλλων εποχών. Σήμερα όμως για ένα σημαντικό κομμάτι νέων ανθρώπων η αξιοκρατία και η κοινωνική δικαιοσύνη βαραίνουν περισσότερο από το ρουσφέτι.
Αν υπάρχει ένα οραματικό οδόφραγμα, είναι αυτό που στήνεται στις παρέες των λαμόγιων-φοροφυγάδων-νταβατζήδων-εξωχώριων πολιτικάντηδων. Και σε αυτό το «οδόφραγμα» δεν συμβάλλει η αντιπολίτευση. Η ανέξοδη ρητορεία δεν πείθει τις δημοκρατικές μονάδες της κοινωνίας που δεν τυφλώνονται από τη μισαλλοδοξία και αποζητούν τολμηρές ρήξεις, ώστε να αρχίσουμε κάποτε να βγαίνουμε από το τέλμα το οποίο όλες οι πολιτικές δυνάμεις συνδημιούργησαν – και το οποίο όλοι συντηρούσαμε. Είναι ίσως η πρώτη φορά που η πλειονότητα του «λαού» -πόσο κακοποιημένη λέξη, αλήθεια- βρίσκεται πιο μπροστά από το πολιτικό προσωπικό όλων των αποχρώσεων, γυρίζει την πλάτη στις παλαιοκομματικές Σειρήνες, παίρνει τη ζωή στα χέρια του και λέει το δικό του «Φτάνει πια» σε λαϊκισμούς, αφορισμούς, έλλειψη επιχειρημάτων.
Εργαζόμενος
5 Αυγούστου, 2010 11:16 μμ
το άρθρο της Σωτήρχου είναι ΑΙΣΧΟΣ!
Κρίμα και την είχα σε υπόληψη…
Αλλά φαίνεται το παραδάκι της νέας χούντας κάλα πέφτει σε διάφορους πρώην…
Η ληστεία που έγινε στις συντάξεις με τα δομημένα ομόλογα, η κατάργηση 13ου και 14ου μισθού ΟΛΩΝ των συντάξεων, η κλοπή στα ένσημα ΟΛΩΝ φαίνεται να μην την απασχολεί…
Τσιράκι του ΔΝΤ και της ΤΡΟΪΚΑΣ, η ντροπή της δημοσιογραφίας μαζί με τόσους άλλους και φυσικά ΔΕΝ ΞΑΝΑΓΟΡΑΖΩ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ.
Ε, όχι και να πληρώνω για να διαβάζω τέτοια αίσχη…
Kατά λάθος απάντησα και αλλού…