Ζώντας μαζί με το Κίνημα των Ακτημόνων Εργατών της Βραζιλίας

Μέρος δεύτερο – Εξερευνώντας την καρδιά των καταυλισμών

Του Στέλιου Τσιλιούκα*

Ανταπόκριση 5^η

Porecatu,

Ένας νέος καταυλισμός που σφύζει από ζωντάνια, ο κατειλημμένος χώρος είναι ιδανικός: κόβει ένα λατιφούντιο (μεγάλη ιδιοκτησία) γεμάτο από ζαχαροκάλαμα για βιοκαύσιμα και μεταλλαγμένο καλαμπόκι πάνω στην πιο όμορφη πλαγιά που κοιτάζει σε μία λίμνη.

Το ηθικό  είναι ακμαίο, πάνω στον καρόδρομο  που οδηγεί στον καταυλισμό 2 σκοπιές  φυλάνε από κακόβουλους δολιοφθορείς σε 24ωρη βάση.

Το κίνημα τους ενισχύει διαρκώς με τρόφιμα, σπόρους, τρακτέρ και καθηγητές. Έχουν  στηθεί τα σπίτια με πασσάλους και  μαύρο νάιλον, το σχολείο και ο  χώρος διασκέδασης. Μεταξύ τους η  θέρμη της αλληλεγγύης είναι  φλογερή, πιο δυνατή από τους εδραιωμένους οικισμούς.

Με φιλοξενεί  ένα νέο ζευγάρι πολύ ερωτευμένο. Ο Ζοαμάρ είναι ο τυπικός δεξιός επαρχιώτης, άνοιξε μαγαζί αλλά τα χρέη τον πνίξανε. Υπολείμματα της  παλιάς του ζωής το φτιαγμένο αυτοκίνητο με ράδιο-σιντι, καδένα στα χέρια  και διάφορα γκάτζετς που φυσικά δεν συναντά κανείς σε αριστερούς από την κούνια. Η Σιμόν είναι καθηγήτρια στο σχολείο, σπούδασε στο πανεπιστήμιο αλλά και στο κίνημα. Φυσικά όλοι δουλεύουν όλη μέρα για να στηθεί ο καταυλισμός.
Ο Ζοαμάρ έλεγε ότι στο κίνημα έχουν μπει και δεξιοί (υπονοώντας πιθανόν και τον εαυτό του) που στην πορεία αποκτούν συνείδηση και μετασχηματίζονται σε σοσιαλιστές. Η Σιμάν, μαρξίστρια, απολαμβάνει την αλλαγή στον Ζοαμάρ.

Έβρεξε  χτες και τα πάντα είναι μέσα στη  λάσπη, μετά από λίγο ό,τι και να κάνεις η λάσπη μεταφέρεται πάνω σου. Είναι συγκλονιστικό να μιλάς με αυτούς τους ανθρώπους μέσα στην λάσπη για τον μαρξισμό, το μετασχηματισμό της κοινωνίας και τον Τσάβες. Από 15 έως 70 χρόνων, το πολιτισμικό τους επίπεδο είναι υψηλότερο του mainstream Ευρωπαίου. Ρομαντικοί και οικολόγοι πιστεύουν στην οικογένεια και κάνουν παιδιά, φροντίζοντας για την διατροφή και την παιδεία τους και τα καταφέρνουν καλύτερα από μεγάλη μερίδα των φτωχών της Βραζιλίας.

Οι συναντήσεις  είναι συχνές γιατί τα προβλήματα είναι πολλά. Στο σχολείο μαθητές και καθηγητές κάνουν συνέλευση ως ισότιμα όντα και κάνουν αυτοκριτική για να βελτιωθούνε αλά Φρέιρε.

Ευχήθηκα  όταν ξαναγυρίσω στην Βραζιλία να έχει εδραιωθεί ο οικισμός και να έχουν  πολλά νέα παιδάκια.

Ανταπόκριση 6^η

LAPA- Curitiba 19-07-10

Σήμερα  ήταν μια ωραία μέρα. Πρωινό ξύπνημα  στις 6:40, πρωινό καφές και τσιγάρο. Καταφτάνουν οι γονείς με τα παιδιά, ξενάγηση στο βρεφονηπιακό του οικισμού. Όπως όλα έτσι και ο σταθμός  λειτουργεί με βάση τις συνελεύσεις  στις οποίες συμμετέχουν ισότιμα παιδιά 0-4 ετών, γονείς και δάσκαλοι. Μετά από προτάσεις όλων και πολύ συζήτηση αποφασίστηκε το όνομα του σταθμού, μια μυθική φιγούρα παιδιού με φλόγα για μαλλιά και ανάποδα πέλματα, για να περπατά αθόρυβα, που προστατεύει το δάσος.

Ολοκληρώνω τα πλάνα που χρειάζονται μεσημεριανό φαγητό και φεύγω στο φορτηγό με δυο συντρόφους για να συλλέξουμε από κάθε οικογένεια τα παραγόμενα προϊόντα που δίνουν στον συνεταιρισμό του οικισμού. Χαιρετούρες και αστεία ανταλλάσσονται καθώς τα καφάσια φορτώνονται στο φορτηγό, προς το τέλος μας πιάνει για τα καλά η βροχή. Μετά από 5 ώρες σκληρής χειρωνακτικής εργασίας φέρνουμε στην κοινή κουζίνα το μερίδιο από τα προϊόντα, όπου μας υποδέχονται οι μαγείρισσες με περίσσεια χαρά.

Στην  συνέχεια πιάνω κουβέντα με έναν σύντροφο με ινδιάνικη καταγωγή για την ιστορία της ταξικής πάλης στην Ελλάδα, τον εμφύλιο, τον Άρη, τον δικό μας ‘Che’, για τον διαχωρισμό διανοητικής και χειρωνακτικής εργασίας, την πολυδιάσπαση της επιστήμης μέσα στον καπιταλισμό και τις αντιθέσεις 1^ου –  3^ου κόσμου. Ο άλλος σύντροφος, με φάτσα σκληροτράχηλου αγρότη με τον οποίο φορτώναμε το φορτηγό, συνεχίζει στον υπολογιστή (εννοείται Linux) τη μονογραφία του πάνω πάνω στην αγροοικολογία. Ο indio σύντροφος μου λέει ότι βασικός κανόνας του MST είναι ότι ΟΛΟΙ κάνουν καθημερινά το ελάχιστο των δυο ωρών χειρωνακτικής εργασίας, οι ηγέτες, τα στελέχη, οι φοιτητές από άλλες χώρες και οι μαθητές.

Πραγματικά  παλεύουν για την επανένωση θεωρίας  και πράξης, δουλεύοντας, σπουδάζοντας αδιάκοπα και αναδιοργανώνοντας τις κοινωνικές του σχέσεις με βάση τον Μαρξ αλλά και νέους μαρξιστές φιλόσοφους όπως τον Istran Meszaros.

Σκέφτομαι ένα αντίστοιχο κίνημα στην Ελλάδα και την Παπαρήγα, τον Τσίπρα, τον  Τζιαντζή, τον Μελισσαρόπουλο και  τον Παναγιώτη Σωτήρη να δουλεύουν  όλοι μαζί το διωράκι τους στα χωράφια όπως όλος ο λαός και να συμφωνούν για πρώτη φορά στην ζωή τους: Τι τον θέλαμε τον σοσιαλισμό!

Ο πυρήνας  των σχέσεών τους, της ύπαρξης  και της οργάνωσής τους είναι  η παραγωγή. Ο εργάτης –άνθρωπος  – σοσιαλιστής – επαναστάτης είναι αυτός που σφύζοντας από ζωή και ενέργεια, παράγει αγαθά σε αρμονία με τους υπόλοιπους ανθρώπους – συντρόφους και την φύση. Υλικά και πνευματικά προσπαθεί συνέχεια, αδιάκοπα, δαιμονισμένα για το καλύτερο. Κάθε μέρα πρέπει να είμαστε όλο και καλύτεροι «Che, για την εθελοντική εργασία». Προσπαθεί να αναμορφώσει-μετασχηματίσει την πραγματικότητα, αναζητώντας την τελειότητα που ποτέ δεν θα κατακτήσει.

Η νεολαία  έχει την ελευθέρια να πειραματιστεί  με διαφορετικούς συντρόφους ώστε να ωριμάσει μέσα από την διαδικασία για να κάνει την καλύτερη επιλογή, να ανακαλύψει τον καλύτερο σύντροφο, να ζήσει έναν μεγάλο έρωτα και να μεγαλώσει μέσα σε αυτό το περιβάλλον παιδιά. Σε ισορροπία με την φύση η κάθε οικογένεια κάνει κατά μέσο όρο 2-3 παιδία.

Από την  οπτική που αποκτώ ζώντας μαζί τους, ο καπιταλισμός της Ευρώπης μου φαίνεται σαν γηρατειά. Κανένας δεν θέλει να παράγει πραγματικά ή δεν μπορεί. Οι αγρότες κρατιούνται με νύχια και με δόντια με αλλεπάλληλες επιδοτήσεις οι οποίες τελικά τους διαφθείρουν και αυτούς. Όλοι θέλουν να αποφύγουν την χειρωνακτική εργασία, θέλουν να γίνουν διανοούμενοι, διαχειριστές, έμποροι, καλλιτέχνες, με αλλά λόγια θέλουν αυτοί να αναπαράγουν τον καπιταλισμό και άλλοι να παράγουν τον πραγματικό υλικό πλούτο. Τα χαμηλότερα στρώματα που φυσικά δεν καταφέρνουν να μπουν στο παιχνίδι, προτιμούν το περιθώριο, τα επιδόματα αδείας, τα ναρκωτικά, την αναπαραγωγή του καπιταλισμού χείριστου είδους στον υπόκοσμο. Η αγία-ελληνική οικογένεια κουκούλωνε έως τώρα τους νέους της, χωρίς δουλεία, όλους τους κατά φαντασία διευθυντές, επιχειρηματίες και διανοούμενους. Τώρα που η κρίση ξερνάει τον εαυτό της, το δημιούργημά της, όλο αυτό το κοινωνικό δυναμικό πού θα στραφεί άραγε? Έχει απομείνει η φλόγα της ζωής μέσα τους ή θα ξαναναστήσουν το φασισμό για να κουκουλώσουν την αναπηρία τους?

Καταναλώνουμε σαν καρκινικά κύτταρα το 70% των  προϊόντων του πλανήτη και  η κατάθλιψη, η βαρεμάρα, η αποβλάκωση και η στειρότητα αυξάνει. Στην επικείμενη μάχη σοσιαλισμού – καπιταλισμού, του  πολιτισμού της ζωής ενάντια στον πολιτισμό του θανάτου, η Ευρώπη με ποιον θα είναι ?

* Ο Στέλιος Τσιλιούκας είναι καθηγητής Φυσικής  Β’βάθμιας εκπαίδευσης στην Κέρκυρα, βρίσκεται ήδη 30 μέρες στο MSTστη Βραζιλία

Στη δημοσίευση βοήθησε η Jaquou Utopie

http://wp.me/p1pa1c-1VG

 

 

Ετικέτα: Ανταπόκριση, Αντιστάσεις, Βραζιλία, Κίνημα Ακτημόνων Εργατών, Λατινική Αμερική, MST

Posted in: Αυτοοργάνωση, Κόσμος, Κινήματα-Ακτιβισμός