Η πρωτοβουλία Οικονομολόγων – Πανεπιστημιακών «Παύση πληρωμών – Έξοδος από το ευρώ» πραγματοποίησε την Πέμπτη, 17 Ιουνίου εκδήλωση με τίτλο «Παύση πληρωμών του χρέους και διαγραφή του. Έξοδος από το ευρώ» – «Όχι στο μνημόνιο κυβέρνησης, ΔΝΤ, ΕΕ».
Παραθέτουμε βιντεοσκοπημένες τις ομιλίες που πραγματοποιήθηκαν στα πλαίσια αυτής της εκδήλωσης
Κ. Λαπαβίτσας
Σ. Κουβελάκης
Λ. Βατικιώτης
Σ. Μαρκέτος
Π. Παπακωνσταντίνου
Δ. Καζάκης
Ν. Σαρής
Για περισσότερες πληροφορίες , άρθρα και απόψεις επισκεφτείτε στο site της πρωτοβουλίας No Money No Debt , σε συνεργασία με το The Press Project .
Την επισήμανση για την ύπαρξη τον βίντεο έκανε σε σχόλιό του ο Aρουραίος.
Η Jaquou Utopie ανέλαβε να τα μεταφέρει σε post.
Α.Γ.ιος
Anakata-dyomenh
Μίσος ταξικό
Back Door Man
Γαλαξιάρχης (Zaphod)
catalternative
CrippleHorse
DrAluca
Eddie
Σκληρο-Πυρηνικός Φυσικός
iguana
j4nus
Jaquou Utopie
Capybara
Spin
Кроткая
Ε. Λούπης
μανικάκος
Mind the Gap
mitsovurdul
Mitsaras
.
Narrator
Παραλληλογράφοι
lamda
xtremyst
risinggalaxy
skatiblaxos
inflammatory
Συνεργοί Παραλληλογράφοι
HungerStrike300: Απεργία Πείνας Μεταναστών
//ΠαραλληλοΓράφος// 
DrAluca
19 Ιουνίου, 2010 1:44 μμ
Να σαι καλα για την αναρτηση πολεμιστρια.
Ειχα δει μονο ενα μικρο κοματι και ηταν πολυ ενδιαφερον.
Τωρα μπορω να εχω πιο καλη αποψη.
Χαμογελατε…
Marx Factor
19 Ιουνίου, 2010 7:53 μμ
Ετσι μπράβο Jaquou γιατι κουράστηκα με την άποψη Μηλιού και βαρέθηκα να αντιδικώ μαζί του σε συζητήσεις που διοργανώθηκαν εδώ πάνω…πολύ μου αρέσει που τους μάζεψες ετσι όλους…γιατι το συμπέρασμα ειναι τοσο απλό οσο και δύσκολο…αυτο το σύστημα δεν διορθωνεται…ανατρέπεται
Jaquou
19 Ιουνίου, 2010 8:19 μμ
Μarx εδώ οι συζητήσεις δίνουν και παίρνουν… ομολογώ ότι δεν μπορώ να ξαναθυμηθώ τόσο μεγάλη πυκνότητα εκδηλώσεων και ομιλιών και καλεσμένων και απόψεων…
Αυτό νομίζω είναι δείγμα της ανησυχίας (με την καλή έννοια) που επικρατεί…
Με την ανατροπή δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω !!!
Ο παραπάνω διάλογος είναι πάντως χαρακτηριστικός μεγάλου μέρους των προβληματισμών αλλά αν μπορούσες να παρακολουθήσεις και τη συζήτηση που ακολούθησε θα καταλάβαινες ότι όλοι οι παραβρισκόμενοι ήταν απολύτως διψασμένοι για νέες ιδέες…
Γενικά… Μεγάλη αναταραχή, θαυμάσια κατάσταση…
mitera
19 Ιουνίου, 2010 10:11 μμ
Θα ξαναδωσω συγχαρητηρια σε οσους συμμετεχουν στην πρωτοβουλια, αλλα και στα παιδια που μαζεψανε τα βιντεο!
Ακουγοντας τον κ. Καζακο αλλα και τους υπολοιπους ομιλητες οσο αφορα τη συσπειρωση της αριστερας, σας παραθετω ενα μικρο αποσπασμα απο το βιβλιο του Edgar Morin «Αφηνοντας τον Εικοστο Αιωνα»
« Η προοδος, ισχυριζεται ο Laborit ,δεν θα ερθει ουτε απο τη Δυση ουτε απο την Ανατολη ουτε απο τον Τριτο Κοσμο, αλλα απο την πλανητοποιηση της ανθρωποτητας. Πρεπει να συμπληρωσουμε οτι η πλανητοποιηση της ανθρωποτητας θα ερθει απο τη Δυση , την Ανατολη, τον Τριτο Κοσμο. Θα ερθει απο την γυναικα και τον αντρα, απο το παιδι, τον εφηβο, απο τον ηλικιωμενο, απο το προλεταριατο, απο τον διανοουμενο.Θα ερθει απο τις μυριαδες των παρεκκλισεων που συνενωνονται σε γενικη συνεργεια. Θα ερθει απο την ενωση αναμεσα στην ακραια ασυνειδητοτητα των αυθορμητων αναγκων και την ακραια συνειδηση μιας καινουργιας πολυπλοκης σκεψης. Θα ερθει ισως, αλλα δεν ερχεται ακομα: αντιθετα , η καθεμια απο τις κινησεις, εαν δεν βρει τον κυκλο, του οποιου γινεται ενα απο τα στοιχεια που τον συγκροτουν και στον οποιο ενσωματωνεται, ξαναπεφτει απομονωμενη και τα παντα διασκορπιζονται σε διαιρεμενα κομματια, διασπαρμενα, που το καθενα μαζευεται στον εαυτο του, μεσα σ’ενα νεο-εγωισμο, σ’ένα φανατισμο, σ’έναν ιδιορυθμο και αποσπασματικο δογματισμο.»
το βιβλιο γραφτηκε γυρω στο 1980.
παρεθεσα το αποσπασμα θελοντας να εστιασω στην αναγκη ευρεσης του κυκλου που πρεπει ολες οι πρωτοβουλιες και οι κινησεις να εσωματωθουν.
Προς το παρον δειχνουμε ολοι χαμενοι, μπροστα σε οσα πρωτογνωρα συμβαινουν!
nefeli7
19 Ιουνίου, 2010 10:41 μμ
καλησπέρα σε όλους. Μου άρεσαν ιδιαίτερα ο λαπαβίτσας και ο παπακωνσταντίνου και οι άλλοι φυσικά. Δίνουν ένα μήνυμα ελπίδας! Ας ελπίσουμε ότι οι τάσεις της αριστεράς θα βρουν μια σύγκλιση σε ένα κοινό σημείο και θα προχωρήσουν σε ένα πρόταγμα για να πάρουν μπροστά οι μηχανές!!
elsa
20 Ιουνίου, 2010 1:41 πμ
Ευχαριστούμε, Jaquou! Δεν άντεξα τη ζέστη πάνω από μιάμιση ώρα και έχασα πολλά!
Jaquou
20 Ιουνίου, 2010 1:45 πμ
καλά, όλοι εκεί ήμασταν τελικά… μου φαίνετια ότι θα αρχίσω να κυκλοφορώ με πικέτα που θα γράφει πάνω ΣΧΣ για να μη χανόμαστε 🙂
j4nus
20 Ιουνίου, 2010 7:36 πμ
Παίρνοντας αφορμή από το σχόλιο της νεφέλης για την ελπίδα σύγκλισης αριστερών και λοιπών δυνάμεων, για το πρόταγμα, για τις μηχανές που θα πάρουν μπρος… κι επειδή πρέπει να υπάρχει πάντα κι ένας απαισιόδοξος που χαλάει την ατμόσφαιρα και το κλίμα, θα γράψω γιατί δεν υπάρχει ελπίδα σύγκλισης των κοινοβουλευτικών και εξωκοινοβουλευτικών δυνάμεων σε επίπεδο κεντρικής πολιτικής σκηνής και πολιτικών επιλογών.
Το θεωρώ απίθανο έως αδύνατο να υπάρξει σύγκλιση των αριστερών δυνάμεων με τη μορφή δημιουργίας ενός ενιαίου κόμματος ή ενός συνασπισμού.
Γιατι ένας τέτοιος συνασπισμός δυνάμεων στην καλύτερη των περιπτώσεων θα οδηγούσε σε ένα εκλογικό ποσοστό της τάξης του 20% και σε κάθε περίπτωση όχι σε ποσοστό αυτοδυναμίας που δημιουργούσε τους όρους ανατροπής. Θα στερούσε την αυτοδυναμία από τους 2 μεγάλους αλλά μέχρι εκεί… δε θα έμπαινε σε κυβέρνηση συνεργασίας άρα απλώς θα ανάγκαζε ίσως ΠαΣοΚ και ΝΔ να συνεργαστούν σε κυβερνητικό επίπεδο. Βέβαια άλλη δυναμική θα είχε μια αριστερή αντιπολίτευση του 20% και άλλη πίεση θα ασκούσε όμως δε θα κυβερνούσε και δε θα είχε ακόμα τη δυναμική της ανατροπής…
Άρα ποιος από τους ηγετίσκους της όποιας αριστερής ομάδας, συλλογικότητας, κόμματος, οργάνωσης, συνιστώσας ή οποιοδήποτε μορφώματος συλλογιζόμενος όλα τα παραπάνω θα εγκατέλειπε την αρχηγική του θέση για να συνασπιστεί μαζί με πολλούς άλλους και να μπει μέσα σε ένα χωνί που το αποτέλεσμα δε θα είναι ελέγξιμο; Κανένας… και δε μιλάω μόνο για τα 2 αριστερά κοινοβουλευτικά κόμματα…
στο χώρο της αριστεράς συναντάει κανείς πάρα πολλά εγώ… όσο περισσότερο ανεβαίνει στα σκαλιά της «ιεραρχίας» ή της δημοτικότητας ή των γνωριμιών το εγώ φουσκώνει, τους νόμους συμπληρώνει και συ που πίστεψες στην σάλα κάθεσαι και περιμένεις…
τα συναντάει και σε καταλήψεις και σε συλλογικότητες που υποτίθεται ότι διαπνέονται από το πνεύμα του αναρχισμού… ότι κάποια εγώ είναι πιο πάνω από κάποια άλλα…
Για ποιο λόγο να παραμερίσουν το εγώ τους όλοι αυτοί; το αρχηγιλίκι, τον έλεγχο της φατρίας τους… για να γίνουν μια αντιπολίτευση του 20%;
Οι Έλληνες στην πλειοψηφία τους είναι μια απάτη… τα λόγια πάντα παχιά… οι πράξεις ισχνές…
Επίσης το αν θα αποχωρήσει η Ελλάδα από το ευρώ ή θα παύσει τις πληρωμές του εξωτερικού χρέους και θα καταρρεύσει η καπιταλιστική δομή του συστήματος εντός των τειχών δε λέει τίποτα, αν στον υπόλοιπο κόσμο τα πράγματα συνεχίσουν να είναι όπως είναι…
μια τοπικού επιπέδου μια εγχώρια ανατροπή δε θα έχει λαμπρό μέλλον, αν ο υπόλοιπος κόσμος συνεχίσει στη ρότα που κινείται σήμερα. Για αυτό είναι σημαντικό να μην κοιτάμε μόνο τι γίνεται εδώ ή να μη συζητάμε τι θα κάνουμε μεταξύ μας αλλά να δημιουργηθεί ένα διεθνές μέτωπο…
Είναι βέβαιο ότι κάποιοι θα αντιτάξουν στο επιχείρημα ότι το πρόβλημα δεν είναι ελληνικό αλλά ευρωπαϊκό και παγκόσμιο το ότι θέλετε τα δικά σας προβλήματα να τα φορτώσετε στους άλλους… αυτή η έωλη επιχειρηματολογία μπορεί να απαντηθεί στο άψε-σβήσε…
Δεν εννοώ βέβαια ότι θα πρέπει να μας πάρουν οι ξένοι από το χεράκι και να περιμένουμε η επανάσταση να σκάσει στην υπόλοιπη ευρώπη και μετά να ξυπνήσουμε εμείς…
Άλλωστε αυτό που είπε ο Richard Wolff στη διάλεξή του στην ΑΣΟΕ στις 28 ΜΑΐου μού έκανε εντύπωση. Ότι τα βλέμματα της αριστεράς -στην αμερική ίσως και στον κόσμο- είναι στραμμένα πάνω στο πώς θα αντιδράσουν οι Έλληνες και πώς θα απαντήσουν στην κρίση και τα αντιλαϊκά μέτρα. Και το είπε με τη λογική ότι ο τρόπος που θα αντιδράσουν οι έλληνες μπορεί να δώσει το έναυσμα κατά μία έννοια για την αναθέρμανση της φλόγας της αριστεράς και στον υπόλοιπο κόσμο…
Άρα αυτό δε σημαίνει ότι θα καθόμαστε στα αβγά μας, δε θα κάνουμε τίποτα και θα περιμένουμε. Μην περιμένετε το μέτωπο όμως να σμιλευτεί σε επίπεδο ηγεσιών ή κομματικών νομενκλατούρων οργανώσεων κτλ…
Τα κόμματα της αριστεράς επενδύουν στη λογική του ώριμου φρούτου… ότι τα μέτρα και η κυβέρνηση θα αποτυγχάνουν, θα πρέπει να ληφθούν όλο και πιο επαχθή μέτρα και σε κάποια φάση ο κόσμος θα αντιδράσει… ειδικά δε άμα καταλήξουμε σε παύση πληρωμών παρά το πακέτο από το ΔΝΤ κάτι που είναι αρκετά πιθανό, η αριστερά θα κομπάζει… ότι είχε δίκιο…
Συμμετοχή του συνόλου των πολιτών στη λήψη των αποφάσεων όταν δε γίνεται από ισότιμη βάση είναι μια νοθευμένη συμμετοχή που οδηγεί και σε νοθευμένες πλειοψηφίες όπως αυτές στις δυτικές αντιπροσωπευτικές δημοκρατίες όπου κυριαρχούν οι οικονομικές-κοινωνικές ανισότητες…
Ο ΓΑΠ και ο στρατός του, υπασπιστές του, κοντυλοφόροι κτλ επιχειρούν μια πλύση εγκεφάλου ότι βρισκόμαστε σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Και στις ακραίες καταστάσεις απαιτούνται ακραία μέτρά-λύσεις για να μη βουλιάξει το καράβι. Και τα ακραία μπορεί να είναι και λίγο άδικα και λίγο το άλλο…
έτσι και οι πολίτες πρέπει να απαντήσουν ότι σε ακραίες καταστάσεις -εκτάκτου ανάγκης- θα επιλέξουν ακραίες μεθόδους αντίδρασης στην επίθεση που δέχονται στα κεκτημένα τους.
Πάντως ό,τι κι αν γίνει εδώ δε θα σημαίνει τίποτα, αν στις ευρωπαϊκές πλατείες βγουν κάποιοι να διαδηλώσουν την αλληλεγγύη τους και τη συμπαράστασή τους στην ελληνική ανατροπή-επανάσταση και μετά πάνε στα σπίτια τους γιατί την άλλη μέρα το πρωί έχει δουλειά…
nolongersafe
20 Ιουνίου, 2010 11:05 πμ
Ενότητα ναι, αλλά με τι στόχο και προοπτική?
Μέχρι τώρα αποδείχτηκε ότι χωρίς σαφή στόχο επαναστατικής ανατροπής του συστήματος καμιά ενότητα δεν πήγε πουθενά και δεν άντεξε στο χρόνο.
Χαρακτηριστικό του παράδειγμα του ΣΥΡΙΖΑ που έσπασε στα τρία, ενώ από τις αρχικά 10 συνιστώσες του κάποιες διασπάστηκαν κατά την διάρκεια του εγχειρήματος φτάνονοντας να είναι 15.
Στην Νέα Προοπτική που κυκλοφόρησε χθες, υπάρχει μια τεκμιριωμένη κριτική στις αντιλήψεις των πανεπιστημιακών και οικονομολόγων.
nolongersafe
20 Ιουνίου, 2010 11:10 πμ
ξέχασα το λινκ της παραπομπής σχετικά με την κριτική αυτή
http://www.politikokafeneio.com/neo/modules.php?name=News&file=article&sid=8131
Αρουραίος
20 Ιουνίου, 2010 12:04 μμ
Συμφωνώ σε πολλά στην κριτική που κάνετε nolongersafe. Σε κάποια άλλα πάλι όχι.
Όμως αυτή η πρωτοβουλία έχει μια ιδιαίτερη αξία για μένα κι αυτή δεν είναι άλλη από το να προσπαθεί να απαντήσει επί της ουσίας στα διάφορα ιδεολογήματα (άλλες φορές επιτυχημένα και άλλες όχι, αλλά το ΠΡΟΣΠΑΘΕΙ) , χωρίς αφηρημένες ιδεολογικού χαρακτήρα επικλήσεις.
Από εκεί και πέρα πολλές από τις προτάσεις της κι εμένα μου φαίνονται προβληματικές (ειδικά οι προτάσεις που αφορούν το τι θα μπορούσε να κάνει μια αστική κυβέρνηση), όμως θα πρέπει να είμαστε ιδιαίτερα προσεκτικοί όχι μόνο στο τι και πως κριτικάρουμε κάτι, αλλά και στο ποιά είναι η στάση μας απέναντί του (π.χ. αυτό το «αριστεροί» σε εισαγωγικά είναι επιεικώς απαράδεκτο…).
Σήμερα πρέπει να έχουμε πολύ συγκεκριμένους και πρακτικούς στόχους μπροστά μας και δεν αρκεί για την επίτευξή τους η στήριξη στην γνωστή επαναστατική αισιοδοξία…
nolongersafe
20 Ιουνίου, 2010 1:00 μμ
Δεν είναι θέμα αφηρημένης ιδεολογικής συζήτησης αρούρη.
Είτε είσαι με την ανατροπή του καπιταλισμού επειδή αναγνωρίζεις ότι έφτασε σε ιστορικά όρια, άρα όλη η επιχειρηματολογία σου είναι το πως θα αναπτυχτεί μια άλλη οικονομία σε άλλες εντελώς διαφορετικές παραγωγικές σχέσεις.
Είτε αναγνωρίζεις ότι ο καπιταλισμός έχει ακόμη ζωή (με ή χωρίς κύκλους αιωνίως αυτορυθμιζόμενους) άρα και αυτό που προτείνεις είναι διάφορα μέτρα περισσότερο ή λιγότερο εντός των ορίων της ατομικής ιδιοκτησίας και αυτού ή του άλλου θεσμού του καπιταλισμού.
Και η ΕΕ είναι ένας τέτοιος θεσμός.
Με αυτήν την ενότητα όχι μόνο δεν είμαστε, αλλά θα την πολεμήσουμε με νύχια και δόντια.
Με κάθε γνήσια κίνηση της τάξης των οργανώσεων και των σωματείων είμαστε και θα είμαστε, ανεξάρτητα από το επίπεδο της τρέχουσας κάθε φορά συνείδησης – την οποία εμείς παλεύουμε να μετατρέψουμε σε επαναστατική.
Και εις ότι αφορά το ύφος, οκ, αλλά περί ορέξεως κολοκυθόπιτα.
συντροφικά…
denyal
20 Ιουνίου, 2010 1:32 μμ
υπάρχει και το ενδεχόμενο να αναγνωρίζεις πως ο καπιταλισμός έχει ακόμα ζωή και να είσαι με την ανατροπή του 🙂
nolongersafe
20 Ιουνίου, 2010 3:22 μμ
η ζωή που έχει ο καπιταλισμός είναι η ζωή που εμείς θα του επιτρέψουμε να έχει.
Αρουραίος
20 Ιουνίου, 2010 4:48 μμ
Γράφει σήμερα το Πριν:
«Η κρίση που μαστίζει τον καπιταλιστικό κόσμο δεν είναι μια τρέχουσα ή παροδική κυκλική εξέλιξη, είναι μια κρίση-σταθμός, μια τομή ιστορικών διαστάσεων. Προφανώς δεν είναι κάποια τελική κρίση, που οδηγεί αναπόδραστα στην επανάσταση και την εργατική εξουσία ή μια κρίση που οδηγεί λίγο πολύ αυτόματα στην σήψη και την κατάρρευση του καπιταλισμού »
Τι μας λέει δηλαδή ο συγγραφέας με λίγα λόγια;
Ότι η κρίση αυτή φαίνεται πολύ σοβαρή, όμως τίποτε δεν εγγυάται μια επαναστατική εξέλιξη.
Και θέλω να ρωτήσω: Εγγυάσαι μήπως εσύ ή η οργάνωσή σου την επαναστατική εξέλιξη nolongersafe; Είσαι σίγουρος ότι τα ιστορικά όρια του καπιταλισμού είναι ΣΗΜΕΡΑ??? (Το «σήμερα» καταλαβαίνεις πως το λέω…δεν εννοώ την Κυριακή ε; 😉 ) Είσαι σίγουρος ότι αυτή είναι η τελική του κρίση πριν το πέρασμα στο σοσιαλισμό;
Γιατί άλλο να λες για κάτι ότι αποτελεί ιστορική αναγκαιότητα και άλλο να προσδιορίζεις και το χρόνο. Για το δεύτερο θα πρέπει να συνεισφέρει και το λεγόμενο κληρονομικό χάρισμα….
Όταν λοιπόν μιλάς για πανευρωπαϊκή και παγκόσμια επανάσταση (όπως εσείς κλείνετε το άρθρο σας), απλά…εύχεσαι. Και με ευχές δεν πείθεται κανένας, ούτε καν ο πεισμένος για την ιστορική αναγκαιότητα που αναφέρεις.
Έβαλες το άρθρο του Φωτόπουλου. Ο Φωτόπουλος όμως (χωρίς να τον θεωρώ καμιά «ιερή αγελάδα») κάνει δύο σοβαρούς διαχωρισμούς από το ύφος και την κριτική την δική σας:
1. Το πρώτο πράγμα που αναγνωρίζει ΕΞΑΡΧΗΣ είναι ότι οι άνθρωποι αυτοί ανήκουν στην αντισυστημική αριστερά. (Και όχι εισαγωγικά στο «αριστερά»…) και
2. Γράφει: «…μιλούν για πλήρη διαγραφή του χρέους, «ξεχνώντας» ότι παρόμοια μέτρα έχουν ληφθεί μόνο σε επαναστατικές συνθήκες (και όχι βέβαια μέσα στην Ε.Ε.!)»
Λέει δηλαδή καθαρά ότι η πλήρης διαγραφή του χρέους παραπέμπει σε επαναστατικές συνθήκες και απλά τονίζει την ΑΝΤΙΦΑΣΗ με το σύνθημα «έξω από την ΟΝΕ».
Δεν μιλά για «άλλο δρόμο προς τον καπιταλισμό» που λέτε εσείς…
Στο κάτω-κάτω, συγνώμη κιόλας, αλλά από παλιά η μισή ανανεωτική και τροτσκιστική αριστερά θεωρούσε…»εθνικιστικό» το σύνθημα «Έξω από την ΕΕ», προτιμώντας να μιλά στην ΚΑΛΥΤΕΡΗ περίπτωση για…»Διάλυση της ΕΕ»!! Μη βγαίνεις λοιπόν τόσο επιθετικά απέναντι σε κάποιες αναστολές που επί δεκαετίες κάποιοι καλλιέργησαν και αναπαρήγαγαν στην πολιτική…
Μέσα σε ένα τουρλουμπούκι που είναι αυτή την στιγμή όχι μόνο ο κόσμος αλλά και η αριστερά, πολλά θ’ ακουστούν. Το θέμα είναι αν έχεις το στοιχειώδες κριτήριο (ΠΟΛΙΤΙΚΟ κριτήριο) να καταλάβεις τι από αυτά που θ’ ακουστούν είναι από την μία μπάντα και τι από την άλλη. Τι αποτελούν λάθη ή αντιφάσεις ή ανεπάρκειες (και δικές μας, ατομικές και συλλογικές) και τι αποτελεί συνειδητό ή μη αποπροσανατολισμό για οποιοδήποτε λόγο.
Κι εκεί το ύφος αλλάζει και πρέπει να αλλάζει. Οι κολοκυθόπιτες…ΠΑΛΙΑ. Σήμερα δεν μας παίρνει, να στο πω κι έτσι.
nolongersafe
20 Ιουνίου, 2010 5:23 μμ
Δεν υπάρχει κάποια τελική κρίση. Το ΠΡΙΝ παραβιάζει ανοιχτές θύρες.
Τα ιστορικά όρια του καπιταλισμού είναι όχι σήμερα, αλλά χθες.
Έχει πάψει να αναπτύσσει τις παγκόσμιες παραγωγικές δυνάμεις εδώ και δεκαετίες.
Κατάφερνε μέσα από την στροφή στην οικονομία του χρέους να διατηρεί σχετικά αλώβητο το επίπεδο ζωής στην Δύση και σε θύλακες της οικονομίας, αλλά παντού αλλού ο κόσμος λιμοκτονούσε.
Αυτό πια γενικεύεται και στην δύση.
Όταν μιλάμε για ιστορικά όρια, δεν μιλάμε ότι τον άλλο μήνα θα πέσει.
Αν θες ακριβή πρόγνωση πήγαινε σε καφετζού.Μόνο του δεν πέφτει κανένα σύστημα.
Απαιτεί την συνειδητή πολιτική διαμεσολάβηση του επαναστατικού υποκειμένου, της εργατικής τάξης.
Αυτό είναι το περιεχόμενο της δικής μας κριτικής.
Πόσο καιρό θα πάρει αυτό? Η φεουδαρχία είχε τελειώσει σαν σύστημα ήδη από την εποχή της Αναγέννησης και της ανακάλυψης της Αμερικής. Ωστόσο χρειάστηκαν αιώνες μέχρι τις αστικές επαναστάσεις.
Η αισιοδοξία μας συνίσταται στο ότι ο καπιταλισμός άρχισε να γνωρίζει σοσιαλιστικές επαναστάσεις ήδη από τον πρώτο αιώνα ύπαρξης του και λογικά δεν θα περιμένουμε τόσο πολύ ακόμη.
Ούτε και είναι εγγυημένη η νίκη. Το μόνο που είναι σίσγουρο και είναι νομοτελειακό, είναι η εμφάνιση επαναστάσεων. Το τι μορφή θα πάρουν, με ποιο πρόγραμμα και ποια λογική, με τι ρυθμό κλπ κλπ δεν το γνωρίζουμε.
Αλλά πίσω από την διαβεβαίωση (αλήθεια πως την κάνουν) ότι αυτή «δεν είναι η τελική κρίση» κρύβεται η σαφή πολιτική θέση, να ΜΗΝ ΜΠΟΥΝ επαναστατικά αιτήματα στην ημερήσια διάταξη.
Να ανακαλυφτούν, ενδιάμεσα στάδια.
Να υπάρξει μια ενότητα στην μίζερη βάση του μίνιμουμ. Αυτή η ενότητα που απέτυχε να επιετυκτεί σε συνθήκες περισσότερο ομαλές, θα υπάρξει τώρα στην φάση που ζούμε?
Εκτός από ρεφορμιστικό, είναι και ουτοπικό και ανέφικτο.
Αντιπαρέρχομαι την διαστρέβλωση που κάνεις μιλώντας τσουβαλιαστά για «τροτσκιστές» και «ανανωτικούς».
Θα μπορούσα και εγώ να πω για την συνύπαρξη μαοϊκών της ΚΟΕ με ανανωτές στα ίδια ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ (και θα είχα και δίκηο διότι έγινε) όπου συνυπήρξε μαζί τρία σε ένα σε μια συσκευασία:
1. η ευρώπη των λαών (του ΣΥΝ)
2. η εθνική ανεξαρτησία και έξω από την ΕΕ (της ΚΟΕ)
3. η σοσιαλιστική διεθνοποίηση (των τροτσκιστογεννών συνιστωσών)
Αντιπαρέρχομαι και το θέμα των εισαγωγικών.
Το κείμενο της Νέας Προοπτικής αναφέρεται πολλές φορές για αυτούς τους πανεπιστημιακούς μέσα από τα δικά τους λεγόμενα τα οποία τα βάζει σε εισαγωγικά για να φαίνεται ότι κάνει copy-paste αυτολεξεί.
υγ. προφανώς ο Φωτόπουλος δεν ταυτίζεται με την δική μας οπτική. Τον αναπαραγάγω για να δώσω λαβή σε παραπάνω κουβέντα.
Αρουραίος
21 Ιουνίου, 2010 12:42 πμ
1. Αν λοιπόν κι εσύ δεν πιστεύεις σε καφετζούδες τότε θα πρέπει να σταματήσεις να μιλάς με συνθήματα ζύμωσης όταν κατεδαφίζεται κάθε κοινωνική κατάκτηση. Γιατί ζύμωση είναι η «Ευρωπαϊκή επανάσταση» από την στιγμή που δεν έχεις (ή μήπως την έχεις;) την εκτίμηση ότι επίκειται.
2. Δεν ξέρω αν έχεις υπόψη σου το μέγεθος της οργάνωσής σου. Αν το έχεις τότε είτε χρειάζεται κάποιας μορφής ενότητα/μετώπου είτε θα περιμένεις πολύ ακόμη για την επανάσταση και εντωμεταξύ όλα τα μέτρα θα έχουν περάσει. Εκτός κι αν θεωρείς επαναστατικό κόμμα π.χ. το ΚΚΕ… 😉
3. Γράφεις: «Θα μπορούσα και εγώ να πω για την συνύπαρξη μαοϊκών της ΚΟΕ με ανανεωτές στα ίδια ψηφοδέλτια»
Θα μπορούσες και θα είχες και δίκιο και απορώ γιατί δεν το λες. Η ΚΟΕ (για να σε βοηθήσω) έχει κάνει και ένα βήμα παραπέρα: Πλέον δεν μιλά για έξοδο από την ΕΕ, αλλά για έξοδο από την ΟΝΕ (http://www.koel.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=3894&Itemid=168). Πάει λίγο ανάποδα αυτή η οργάνωση. 20 χρόνια έλεγε για έξοδο από την ΕΕ και μόλις ο κόσμος τα πήρε με την ΕΕ…άλλαξε γνώμη και τα έβαλε με την ΟΝΕ.
Μη με ρωτάς, ούτε κι εγώ ξέρω.
nolongersafe
20 Ιουνίου, 2010 12:53 μμ
Και μια σχετική κριτική του Τ. Φωτόπουλου στην χθεσινή Ελευθεροτυπία
Του ΤΑΚΗ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΥ Η ευθύνη της Αριστεράς στη σημερινή κρίση
Ενώ οι ντόπιες και ξένες ελίτ ήδη άρχισαν να τρίβουν τα χέρια τους για την επιτυχία της κοινοβουλευτικής χούντας στην επιβολή των πιο κτηνωδών μέτρων που έχει γνωρίσει η Ευρώπη, ήδη αρχίζουν όλο και περισσότεροι ν’ αντιλαμβάνονται το μέγεθος της εξαπάτησης.
Ετσι, ο αρχηγός της «χούντας» ήδη γουχαΐζεται στις δημόσιες εμφανίσεις του σε αστικά κέντρα -σύνηθες βέβαια φαινόμενο σε χώρες όπως η Βρετανία, όπου το γιουχάισμα των επαγγελματιών πολιτικών (συνοδευόμενο συνήθως με κάποια ζαρζαβατικά, αβγά κ.λπ.) είναι παράδοση. Ομως τα ΜΜΕ της ημι-ολοκληρωτικής «δημοκρατίας» μας φροντίζουν να μη μας ενημερώνουν για παρόμοια συμβάντα, ενώ οι στημένες δημοσκοπήσεις τον εμφανίζουν να μη χάνει σε δημοτικότητα, «προφανώς» γιατί ο ελληνικός λαός είναι ηλίθιος και -αντίθετα με τον ισπανικό, όπου η δημοτικότητα Θαπατέρο για ανώδυνα, σχετικά με τα δικά μας, μέτρα έχει κατακρημνιστεί- επιδοκιμάζει μαζοχιστικά τη «χούντα» του! Παρ’ όλα αυτά, είναι αλήθεια ότι ούτε οι ίδιες οι ελίτ περίμεναν ότι αυτοί οι κρίσιμοι πρώτοι μήνες θα περνούσαν με απόλυτα ελεγχόμενες (από τα κόμματα εξουσίας και τους τοποτηρητές τους στα συνδικάτα) σποραδικές απεργίες και διαδηλώσεις, τις οποίες η ημι-ολοκληρωτική κυβέρνηση περιορίζει παραπέρα με τη μαζική αστυνομοκρατία που έχει εξαπολύσει, σε συνδυασμό με την γκρίζα και μαύρη προπαγάνδα που χρησιμοποιεί, με τη βοήθεια της Ε.Ε., του ΔΝΤ και των απεριόριστων κονδυλίων που μασούν τα πολλαπλασιαζόμενα παπαγαλάκια στα ΜΜΕ, για τα οποία η κρίση είναι πράγματι ευκαιρία! Δεν είναι λοιπόν περίεργο ότι τώρα βγήκε το κύριο όργανο της υπερεθνικής ελίτ, οι «New York Times», να πλέξει το εγκώμιο για το θάρρος του «να διαλύσει το ελληνικό σύστημα κοινωνικής πρόνοιας που ίδρυσε ο πατέρας του»,1 μόλις κρύβοντας τον ενθουσιασμό τους για την επιτυχία του protege τους!
Το διαγραφόμενο επομένως τη στιγμή αυτή σενάριο -αν δεν αλλάξουν ριζικά οι κανόνες του παιχνιδιού- είναι ότι τα βάρβαρα μέτρα θα περάσουν και μόνο εάν αργότερα διαπιστωθεί ότι ούτε με αυτά μπορεί να ξεπληρωθεί το χρέος, θα γίνει μια συμφωνημένη επαναδιαπραγμάτευσή του για επιμήκυνση, η οποία θα αφήσει όμως ανέπαφες τις θεσμικές αλλαγές που καταστρέφουν τις οποιεσδήποτε κοινωνικές κατακτήσεις στις εργασιακές σχέσεις, στο ασφαλιστικό, στην υγεία, στην παιδεία κ.λπ. Ο μόνος επομένως τρόπος που έχουν οι πολίτες για να αλλάξουν τους κανόνες του παιχνιδιού είναι η γενική απεργία διαρκείας, που θα ξεπερνούσε τους κομματικούς εγκάθετους στα συνδικάτα και θα παρέλυε τον κρατικό μηχανισμό, με αίτημα το άμεσο δημοψήφισμα για την απόσυρση του συνόλου των μέτρων. Η έγκριση του αιτήματος για απόσυρση θα οδηγούσε σε ανατροπή της κοινοβουλευτικής χούντας που τα εισήγαγε με περισσό θράσος, για χάρη των ντόπιων και ξένων ελίτ που υπηρετεί, και θα ξεκινούσε τη δυναμική ανάδειξης μιας κυβέρνησης λαϊκής ενότητας που θα στηριζόταν, πρώτον, στις μη υποτελείς δυνάμεις της βάσης των κομμάτων εξουσίας (που θα υποχρέωναν τους επαγγελματίες πολιτικούς στη Βουλή σε αντίστοιχη ψήφο στήριξης της νέας κυβέρνησης) και, δεύτερον, στις αντίστοιχες δυνάμεις της Αριστεράς.
Το ζητούμενο όμως είναι με ποια δέσμευση θα αναλάμβανε την εξουσία παρόμοια κυβέρνηση. Και εδώ, η παραδοσιακή Αριστερά (ρεφορμιστική αλλά και αντισυστημική -δηλαδή η Αριστερά που αμφισβητεί ρητά το σύστημα της οικονομίας της αγοράς και την αντιπροσωπευτική «δημοκρατία») βασικά δεν έχει να προτείνει ένα συνεπές πρόγραμμα που όχι μόνο θα ξεπερνούσε τη σημερινή κρίση, αλλά και θα έβαζε τις προϋποθέσεις για το οριστικό ξεπέρασμα της χρόνιας κρίσης της ελληνικής οικονομίας. Ετσι, η ρεφορμιστική Αριστερά ουσιαστικά δέχεται τη θεωρία του μονόδρομου και απλά διαφωνεί με την πρακτική αντιμετώπισής του, προτείνοντας ανοησίες του τύπου Νιου Ντιλ, ή της παρωδίας κεϊνσιανής πολιτικής που υιοθετεί ο Ομπάμα με τα «ξένα κόλλυβα» των κινεζικών καταθέσεων στα αμερικανικά κρατικά ομόλογα. Και αυτό, γιατί η απόρριψη του μονόδρομου προϋποθέτει την κατάρριψη των δύο πυλώνων της αναπτυξιακής φούσκας στους οποίους στηριζόταν το εξωστρεφές οικονομικό μοντέλο ανάπτυξης που υιοθέτησαν οι πολιτικές και οικονομικές ελίτ στη μεταπολεμική περίοδο: την ένταξή μας στην Ε.Ε. και την ΟΝΕ και τη συνακόλουθη απελευθέρωση των αγορών κεφαλαίου, εμπορευμάτων και εργασίας.
Αλλά και στην αντισυστημική Αριστερά δεν λείπουν οι αντιφατικές θέσεις, που μόνο σύγχυση και αποπροσανατολισμό προκαλούν. Ετσι, ανάγοντας σε «επαναστατική» πανάκεια τη στάση πληρωμών, ομάδα οικονομολόγων και επιστημόνων2 (Μπιτσάκης, Ρούσης, Καζάκης κ.ά.) αλλά και άλλοι οικονομολόγοι του ίδιου χώρου (Λαπαβίτσας3 κ.ά.) ζητούν την έξοδο από την ΟΝΕ και το ευρώ, καθώς και απαγόρευση της φυγής κεφαλαίων. Δεν ζητούν δηλαδή ούτε την έξοδο από την Ε.Ε. αλλά ούτε και μόνιμους κοινωνικούς ελέγχους στην αγορά κεφαλαίων και τις άλλες αγορές, που θα ήταν βέβαια ασύμβατοι με την Ε.Ε., τη συμμετοχή μας στην οποία παίρνουν δεδομένη! Το ίδιο αντιφατικές με τη συμμετοχή στην Ε.Ε. είναι οι προτάσεις τους για (πραγματικές, σε αντίθεση με τις σημερινές εικονικές) κρατικοποιήσεις των τραπεζών και την επανεθνικοποίηση στρατηγικών επιχειρήσεων (ΟΤΕ, Ολυμπιακή κ.ά.)! Δεν είναι λοιπόν περίεργο ότι αντί να απαιτούν την αποπληρωμή του χρέους από τις ντόπιες και ξένες ελίτ και τα προνομιούχα κοινωνικά στρώματα, κάποιοι από αυτούς μιλούν για πλήρη διαγραφή του χρέους, «ξεχνώντας» ότι παρόμοια μέτρα έχουν ληφθεί μόνο σε επαναστατικές συνθήκες (και όχι βέβαια μέσα στην Ε.Ε.!), που δεν έχουν όμως σχέση με τις σημερινές συνθήκες όπου κινδυνεύουμε ακόμη και τα μέτρα με τα οποία θα πτωχεύσουν τα λαϊκά στρώματα να περάσουν «αβρόχοις ποσί» για τις ελίτ…
Το κυριότερο όμως είναι ότι τα μέτρα αυτά ουσιαστικά στοχεύουν μόνο στο ξεπέρασμα της σημερινής κρίσης, ενώ το ζητούμενο είναι η δημιουργία των προϋποθέσεων για ένα εντελώς διαφορετικό οικονομικό μοντέλο, που θα στηρίζεται στην οικονομική αυτοδυναμία και στην τελική εξάλειψη της ανάγκης δανεισμού. Παρόμοιο εγχείρημα ήταν αδύνατο ακόμη και πριν από 2-3 χρόνια, όταν η ενσωμάτωση της χώρας στη διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς ήταν δεδομένη στη συνείδηση της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού. Σήμερα όμως τίποτα δεν είναι πια δεδομένο και επομένως ούτε η ένταξή μας στην Ε.Ε./ΟΝΕ, που έφερε την κατάλυση κάθε εθνικής κυριαρχίας στο οικονομικό επίπεδο, ούτε η απελευθέρωση των αγορών (κεφαλαίου, εμπορευμάτων και εργασίας), που έφεραν τις «ελαστικές» εργασιακές σχέσεις και την αγοραιοποίηση του ασφαλιστικού, της παιδείας, της υγείας και των κοινωνικών υπηρεσιών, καθώς και την καταστροφή της παραγωγικής μας δομής. Αυτό δεν σημαίνει «κλείσιμο των συνόρων», όπως διαστρεβλώνουν πολλοί τη διαδικασία αυτή, αλλά ανάκτηση του κοινωνικού ελέγχου στην οικονομία που σήμερα είναι αδύνατος με ανοικτές και απελευθερωμένες αγορές. Το ποια μορφή θα πάρει τελικά ο κοινωνικός έλεγχος στην οικονομία είναι θέμα που θα αποφασιστεί από την ίδια την κοινωνία, και κυρίως, εάν οι αγορές είναι ο καλύτερος τρόπος κατανομής των οικονομικών πόρων και κατά πόσον είναι συμβατές με μια πραγματική οικονομική δημοκρατία.
Εάν δεχτούμε τα παραπάνω, τα υπόλοιπα μέτρα είναι αυτονόητα: υποτίμηση της «νέας δραχμής», που θα συνοδευόταν με επιχορηγήσεις των εισαγόμενων ειδών πρώτης ανάγκης, χρηματοδοτούμενες από ένα βαρύ φόρο στα είδη πολυτελείας, δραχμοποίηση του χρέους για να μην κερδίσουν οι πιστωτές από την υποτίμηση και να ελέγχουμε το χρέος, κοινωνικοποίηση των τραπεζών για ν’ αποφευχθεί η κερδοσκοπία σε βάρος των ελληνικών καταθέσεων κ.λπ. Αφού έχει θωρακιστεί η οικονομία με αυτά τα άμεσα μέτρα, τότε, από θέση ισχύος, μπορούμε να επαναδιαπραγματευθούμε το χρέος με στόχους α) τη δραστική μείωσή του (για να πληρώσουν οι ξένες ελίτ) και β) τη σταδιακή αποπληρωμή του με έσοδα που θα προέλθουν αποκλειστικά από έναν άκρως προοδευτικό έκτακτο φόρο ακίνητης και κινητής περιουσίας, μετά από καταγραφή/εγγραφή (και όχι απλή αύξηση φορολογίας κεφαλαίου!4) – για να πληρώσουν οι ντόπιες ελίτ και τα προνομιούχα στρώματα.
1. Suzanne Daley, «Greek Leader Finds Balm for Deficit: Straight Talk», New York Times, 15/6/2010
2. Πρωτοβουλία οικονομολόγων – επιστημόνων: «Παύση πληρωμών – έξοδος από το ευρώ», 15/5/2010
3. βλ. Ερευνα για την Αριστερά και την Κρίση, «Ε», 19/5/2010
4. Πρωτοβουλία οικονομολόγων, ό.π.
http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/
oldboy9
20 Ιουνίου, 2010 7:39 μμ
Ήταν να μη το πάρω απόφαση.
100 λεπτά είναι συνολικά η διάρκεια των videos, με θέμα: «Παύση πληρωμών – Έξοδος από το ευρώ».
Απλά και κατανοητά όσα είπαν, λόγια βγαλμένα από την καρδιά, το βλέπεις, το νοιώθεις!
Μια ιστορική στιγμή για την Αριστερά να αδράξει την «ευκαιρία»! Όπως πολύ σωστά είπε ο δημοσιογράφος & συγγραφέας Πέτρος Παπακωνσταντίνου.
Ιδού η Ρόδος-ιδού και το πήδημα…
nolongersafe
21 Ιουνίου, 2010 9:19 μμ
Ναι στη μονομερή διαγραφή, όχι στην πολυμερή αναδιαπραγμάτευση του δημόσιου χρέους!
Χ. Βλόσιος
Όλο και πληθαίνουν οι αποφάσεις και τα δημοσιεύματα πολιτικών κομμάτων και οργανώσεων της κλασικής ευρωρεφορμιστικής και της νεόκοπης μικροαστικής αντικαπιταλιστικής αριστεράς που απαιτούν «εδώ και τώρα στάση πληρωμών και αναδιαπραγμάτευση του δημόσιου χρέους της χώρας» . Συστηματικά καλλιεργούν στη συλλογική συνείδηση των αμήχανων και σοκαρισμένων λαϊκών μαζών καινούριες αυταπάτες περί δυνατότητας μετατροπής των σημερινών, ληξιπρόθεσμων και μη ληξιπρόθεσμων κρατικών δανείων σε νέα, μακροπρόθεσμα δάνεια, με ταυτόχρονη μείωση των επιτοκίων τους. Και συστηματικά υποβάλλουν την ιδέα πως όλα αυτά, τα ωραία και τα τερπνά, μπορούν να γίνουν όχι μόνο χωρίς καν να είναι αναγκαία η έξοδος της χώρας από την ευρωζώνη, αλλά και με την Ελλάδα να παίζει το ρόλο της πρωτοπορίας, δείχνοντας στις υπερχρεωμένες ιμπεριαλιστικές χώρες, όπως η Ιαπωνία, η Ιταλία, οι ΕΠΑ, η Γαλλία και η Βρετανία, το δρόμο της απαλλαγής τους από το δυσβάστακτο βάρος των κρατικών τους χρεών!
Και, φυσικά, στόχος αυτής της σύγχρονης σεισάχθειας, -που «είναι λιγότερο ριζοσπαστική από ό,τι πιστεύουν οι περισσότεροι» και είναι δήθεν εφικτή «σε ευρωπαϊκή και παγκόσμια κλίμακα»- είναι η κεϋνσιανή «ευθανασία του ραντιέρη», «η αποφυγή της κοινωνικής κατάρρευσης και η παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας»! Και για του λόγου του αληθές, εκτός από την επίκληση της αυθεντίας διάφορων αστών και μικροαστών ελλήνων πανεπιστημιακών και ξένων έγκυρων οικονομολόγων και δημοσιογράφων, επιστρατεύεται και το ατυχές, το εκτός τόπου και χρόνου, το παράταιρο και παράκαιρο παράδειγμα της Αργεντινής και ο ισχυρισμός πως η χώρα αυτή με τη στάση πληρωμών του 2002 «ήρθε σε συμφωνία με τα τρία πέμπτα των πιστωτών της το 2005- μια συμφωνία με την οποία της χαρίστηκε περισσότερο από το μισό του χρέους.» (Επίκαιρα, 08/04- 14/04/10, Π. Παπακωνσταντίνου, Στάση πληρωμής τώρα).
Εκτός τόπου και χρόνου είναι το παράδειγμα της Αργεντινής, γιατί η Αργεντινή δεν ανήκε στην ίδια οικονομική και νομισματική ένωση με την πλειοψηφία των δανειστών της, ούτε βρισκόταν κάτω από τη θεσμική τους επιτήρηση, κάτω από την οικονομική και δημοσιονομική τους κατοχή, χωρίς να έχει δικαίωμα συμμετοχής στη λήψη αποφάσεων που την αφορούν. Η Ελλάδα, όμως, έχει ήδη εκχωρήσει το κυριαρχικό της δικαίωμα νʼ αποφασίζει για την οικονομία της στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή, όπου πλειοψηφούν οι πιστωτές της. Πώς λοιπόν θʼ αποφασίσει στάση πληρωμών, αν δε συμφωνούν μʼ αυτήν οι πιστωτές της, χωρίς ταυτόχρονα νʼ αποχωρήσει από την ΕΕ;
Παράταιρο και παράκαιρο είναι το παράδειγμα της Αργεντινής, γιατί η περιλάλητη αναδιαπραγμάτευση του χρέους της έγινε το 2005, μέσα σʼ ένα ευμενές διεθνές περιβάλλον οικονομικής ευεξίας και ανάπτυξης, και όχι μέσα στο δυσμενές περιβάλλον της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και καχεξίας, της εναγώνιας αναζήτησης ευκαιριών κερδοφόρας επένδυσης και αξιοποίησης, που κάνει τα κεφάλαια πιο ανταγωνιστικά, πιο αδίστακτα και πιο αδηφάγα απʼ ό,τι είναι στη φάση της ανάπτυξης- και φυσικά εντελώς αρνητικά σε προτάσεις αναδιαπραγμάτευσης του χρέους με μειωμένα επιτόκια. Στη φάση της κρίσης, δηλ. ακριβώς τότε που οι ευκαιρίες κερδοφόρων επενδύσεων είναι εξαιρετικά σπάνιες, αν δεχτούν οι πιστωτές παράταση του χρόνου εξόφλησης του χρέους, θα το κάνουν με αύξηση των επιτοκίων τους- τα οποία σημειωτέον ήταν χαμηλά για την Ελλάδα μετά την είσοδο της χώρας στη ζώνη του ευρώ! Απόδειξη το γεγονός ότι τα κεφάλαια που είχαν δανείσει τότε την Αργεντινή, ακόμα και αυτά που είχαν συμβιβαστεί μαζί της, ανασυντάσσονται, οργανώνονται σε κλαμπ δανειστών και πιέζουν τώρα τη στριμωγμένη από την οικονομική κρίση και την αποκλεισμένη από τις διεθνείς αγορές κεφαλαίου αστική κυβέρνηση της Αργεντινής για μια νέα, δυσμενέστερη για τη χώρα αναδιαπραγμάτευση του παλιού χρέους. ( FAZ, 3-3-2010)
Ατυχές είναι το παράδειγμα της Αργεντινής, γιατί η χρεοκοπία της και η αναδιαπραγμάτευση του χρέους της συνδυάστηκε με τη μεγάλη υποτίμηση του νομίσματός της -(250 % περίπου) που είχε ως αποτέλεσμα την ανάλογη υποτίμηση του εμπορεύματος εργατική δύναμη. Συνδυάστηκε επίσης με την εξαθλίωση των εργατικών μαζών, με τη μείωση της αγοραστικής δύναμης και την προλεταριοποίηση των μεσαίων στρωμάτων, με τη φυγή από την ύπαιθρο και την εσωτερική μετανάστευση στα αστικά κέντρα που γιγάντωσε τις παραγκοσυνοικίες, με την αύξηση της φτώχειας και του υποσιτισμού, με τη χειροτέρευση όλων των κοινωνικών δεικτών, όπως η αύξηση της παιδικής θνησιμότητας, με τον αποχρηματισμό του ανεπίσημου τομέα της οικονομίας και την οπισθοδρόμισή του στην ανταλλακτική οικονομία, και μʼ ένα μακρόχρονο πληθωριστικό κύμα, κλιμακούμενο από 6,7 έως 16 % μεταξύ 2004 και 2007. Δεν είναι, λοιπόν, πολιτική ανακολουθία δημοσιολόγοι που ποζάρουν ως αριστεροί, αντικαπιταλιστές, εκφραστές των συμφερόντων των εργαζομένων, να προβάλλουν την αργεντίνικη τραγωδία ως παράδειγμα που αξίζει να το μιμηθεί εδώ και τώρα η Ελλάδα;
Ας μην αδημονούν όσοι αριστεροί δεν τους αφήνει να κοιμηθούν το του Δραγασάκη τρόπαιον! Όπου να ʼναι, θα κληθούν πιθανώς από την αστική τάξη να πρωταγωνιστήσουν στην τρίτη πράξη της ελληνικής τραγωδίας – το σενάριο της οποίας έδωσε στη δημοσιότητα ο γερμανός υπουργός οικονομικών Wolfang Schäuble στους Financial Times Deutschlands (FTD) στις 12-3-2010.
Η πρώτη πράξη της ελληνικής τραγωδίας κατά το σενάριο Schäuble, η υπαγωγή της Ελλάδας στην ασφυκτική κοινοτική επιτήρηση, περιλάμβανε την τοκογλυφία των αγορών, την τρέχουσα φοροεπιδρομή και την πρώτη περικοπή μισθών και συντάξεων στο δημόσιο κυρίως τομέα. Η δεύτερη πράξη, η προσφυγή της Ελλάδας στους τοκογλύφους του υπό ίδρυση Ευρωπαϊκού και του διαβόητου Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, προσβλέπει στη λεηλασία του δημόσιου πλούτου της χώρας (μέσω της ιδιωτικοποίησης των κρατικών επιχειρήσεων, τραπεζών, λιμένων , αεροδρομίων, της υποθήκευση των ακινήτων του δημοσίου,) στην εντατικοποίηση της λιτότητας μέσω της παραπέρα μείωσης μισθών και συντάξεων και στον ιδιωτικό και στο δημόσιο τομέα, των απολύσεων δημοσίων υπαλλήλων κλπ.. Η τρίτη πράξη, η αποπομπή της Ελλάδας από την ευρωζώνη -με παραμονή της όμως στην ΕΕ!- προβλέπει την επανεισαγωγή της δραχμής και τη ραγδαία υποτίμησή της κατά 40 % τουλάχιστον (FTD, 8-4-2010), ώστε νʼ αποκατασταθεί η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας με τον «αποπληθωρισμό» τιμών και μισθών – όπως συμβουλεύει και το ΔΝΤ δια στόματος Στρος- Καν. Σʼ αυτή τη φάση, λοιπόν, δεν είναι καθόλου απίθανο να κληθούν να συγκυβερνήσουν και οι αριστεροί κήρυκες της στάσης πληρωμών και της αναδιαπραγμάτευσης του χρέους- με αντάλλαγμα τον πολιτικό αφοπλισμό των εργαζομένων στις καταστροφικές γιʼ αυτούς επιλογές του συστήματος.
Το αίτημα για την αναδιαπραγμάτευση του χρέους, παραμένοντας στην ΕΕ, είναι απολύτως συμβατό με τα συμφέροντα των πιστωτών του ελληνικού δημοσίου- ανάμεσα στους οποίους πλειοψηφούν ως προς το μέγεθος των επενδυμένων κεφαλαίων οι έλληνες και οι γάλλοι κεφαλαιούχοι. Τα ληξιπρόθεσμα δάνεια των επόμενων πέντε χρόνων π.χ. ανέρχονται σε 139 περίπου δισ. ευρώ (FAZ, 18-4-2010). Κατά κοινή ομολογία, έχουν συναφθεί με χαμηλότοκα επιτόκια. Το κεφάλαιο είναι κεφάλαιο, μόνον όταν μπορεί να επανεπενδυθεί με ικανοποιητικό κέρδος- ενώ η αδυναμία κερδοφόρας επανεπένδυσης είναι το ουσιαστικό γνώρισμα της κρίσης υπερσυσσώρρευσης του κεφαλαίου. Γιατί, λοιπόν, οι δανειστές μας να μην επιδιώκουν μιαν αναδιαπραγμάτευση του ληξιπρόθεσμου χρέους, που θα παρατείνει το χρόνο εξόφλησής του με τα ίδια ή μεγαλύτερα επιτόκια; Και με τους πραίτορες της ΕΕ και του ΔΝΤ -που ταυτίζονται εθνικά και πολιτικά με τους ξένους πιστωτές μας- να συγκυβερνούν τη χώρα μας με μια κυβέρνηση-αντιπρόσωπο των ελλήνων πιστωτών της, δεν είναι απολύτως ρεαλιστική μια τέτοια επαχθής αναδιαπραγμάτευση;
Το αίτημα που υπηρετεί τα συμφέροντα της εργαζόμενης πλειοψηφίας του έθνους γενικά και της εργατικής τάξης ειδικά, είναι η μονομερής διαγραφή του χρέους. Η εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους το 2009 απορρόφησε 77,224 δισ. ευρώ ή το 89,8 % των δημοσίων δαπανών ή το 32,1% του ΑΕΠ (Αυγή, 7-3-2010). Μόνον η πληρωμή των τόκων καταβροχθίζει σήμερα το 15 % των φορολογικών εσόδων – ενώ μέχρι το 2013 θα καταβροχθίζει το 25 % (FAZ, 18-4-2010). Ο καθένας, λοιπόν, μπορεί να καταλάβει πόσο μεγάλες δυνατότητες χρηματοδότησης του κοινωνικού κράτους και των δημοσίων επενδύσεων δημιουργούνται με το μονομερή μηδενισμό του δημόσιου χρέους και τη μεταβίβαση των φορολογικών εσόδων που προορίζονται για την εξυπηρέτησή του στην παιδεία, στην υγεία, στην κοινωνική ασφάλιση, στα δημόσια έργα κλπ.
Όπως κάθε μεταβατικό αίτημα, έτσι και το αίτημα της μονομερούς διαγραφής του δημόσιου χρέους μπορεί να πραγματωθεί εν μέρει μέσα στον καπιταλισμό από μιαν εργατική κυβέρνηση, και εν όλω από μιαν επαναστατική εργατική κυβέρνηση που θα εγκαθιδρύσει τη δικτατορία του προλεταριάτου. Η Γερμανία π.χ. χρωστάει στο ελληνικό δημόσιο 168 δισ. ευρώ (108 δις. πολεμικές αποζημιώσεις+ 60 δις. για την αποπληρωμή του κατοχικού δανείου) [Πριν, 11-4-2010] και αρνείται να πληρώσει το χρέος της αυτό. Γιατί να μην παραπέμψουμε τους γερμανούς πιστωτές μας στην κ. Μέρκελ για να πληρωθούν, εκχωρώντας τους δικαιώματα ύψους 43,8 δισ. από το αναγκαστικό κατοχικό δάνειο του γερμανικού δημοσίου από την Ελλάδα; Οι έλληνες κεφαλαιούχοι επίσης επένδυσαν περίπου 75 δισ. ευρώ σε ομόλογα του ελληνικού δημοσίου. Γιατί να μην τα διαγράψουμε εδώ και τώρα, κάνοντας χρήση του δικαιώματος κάθε κράτους να προχωράει σε επίταξη των ιδιωτικών πόρων, όταν αυτό επιτάσσει το δημόσιο συμφέρον- συνδυάζοντας, βέβαια, τη διαγραφή των οφειλών του δημοσίου προς τους έλληνες ομολογιούχους τους (πλην των ταμείων της κοινωνικής ασφάλισης) με τη δήμευση της εκκλησιαστικής περιουσίας, κινητής και ακίνητης, με τη χωρίς αποζημίωση και με εργατικό έλεγχο κρατικοποίηση των τραπεζών και των μεγάλων επιχειρήσεων, με την κατάργηση του μισθοφορικού και την αναμόρφωση του εθνικού στρατού στην κατεύθυνση του εξοπλισμού του λαού, με τον εκδημοκρατισμό και την ανάπλαση της δημόσιας διοίκησης στην κατεύθυνση της εξασφάλισης μιας φτηνής και μη αυτονομημένης από το πολιτικό σώμα διακυβέρνησης κλπ.;
Ναι, λοιπόν, στη μονομερή διαγραφή του δημόσιου χρόνους- με ταυτόχρονη έξοδο από την ΕΕ και υιοθέτηση μιας δραχμής συνδεδεμένης με το χρυσό (για την αποσόβηση υποτιμητικών πιέσεων)! Έτσι απαλλοτριώνουμε τους απαλλοτριωτές μας, ανακουφίζουμε άμεσα τις λαϊκές μάζες, μεγιστοποιούμε τις δυνατότητες οικονομικής ανάπτυξης, διασώζουμε το δημόσιο πλούτο από τους πλιατσικολόγους των αγορών και ανοίγουμε το δρόμο για την εργατική εξουσία. Όχι στις εφήμερες στάσεις πληρωμών και στις επισφαλείς αναδιαπραγματεύσεις του χρέους μέσα σε συνθήκες μερικής οικονομικής και πολιτικής κατοχής από τους ξένους πιστωτές μας, και διακυβέρνησής μας από τα τσιράκια των εγχώριων δανειστών μας! Το αίτημα αυτό, αν υιοθετηθεί από την αριστερά και τις λαϊκές μάζες, θα γίνει μπούμεραγκ για το κίνημα, την εργατική τάξη και τους εργαζόμενους μικροαστούς.
Ας μη βάλουμε, λοιπόν, τα χέρια μας, για να βγάλουμε τα μάτια μας! Ας ακολουθήσουμε την πάντα επίκαιρη συμβουλή του Καρλ Μαρξ: « όταν οι δημοκράτες απαιτούν τη ρύθμιση/ αναδιαπραγμάτευση (Regulierung) του κρατικού χρέους, οι εργάτες απαιτούν την κρατική χρεοκοπία»- απαιτούν δηλ. τη μονομερή διαγραφή του χρέους. [MEW, τ. 7, σελ. 253]
Χ. Βλόσιος
http://www.anasyntaxi.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=495&Itemid=33