“Μια Διασταύρωση”

«Έχω ένα περίεργο ζώο – μισό γατί, μισό αρνί. Το ’χω κληρονομήσει απ’ τον πατέρα μου.  Μεγάλωσε όμως στα χέρια τα δικά μου. Παλιότερα έφερνε πιο πολύ προς το αρνί παρά προς το γατί. Τώρα έχει πάρει κι από τα δύο το ίδιο.

Απ’ το γατί βαστάει το κεφάλι και τα νύχια, απ’ το αρνί το μέγεθος και τη μορφή. Κι από τα δύο έχει πάρει τα μάτια, που είναι άγρια και τρεμοπαίζουν, το τρίχωμα, που είναι απαλό και κρέμεται κολλητά στο σώμα του, τις κινήσεις όταν χοροπηδάει κι όταν πηγαίνει μουλωχτά.

Ξαπλώνει στο παράθυρο, στο περβάζι, κουλουριάζεται και γουργουρίζει. Σαν τρελό ξεχύνεται στο χωράφι κι είναι σχεδόν αδύνατο να το πιάσεις. Τραβιέται μακριά απ’ τις γάτες και κάνει να ορμήσει στα πρόβατα. Τις νύχτες με φεγγάρι, η αγαπημένη του βόλτα είναι στα κεραμίδια. Δεν μπορεί να νιαουρίσει και σιχαίνεται τα ποντίκια. Μπορεί να κάτσει και να στήσει καρτέρι με τις ώρες δίπλα στο κοτέτσι, αλλά ποτέ του δεν του δόθηκε η ευκαιρία να κάνει κάτι κακό.

Το τρέφω με γάλα. Φαίνεται πως αυτό του αρέσει περισσότερο απ’ όλα. Το πίνει με μεγάλες ρουφηξιές, περνώντας το μέσ’ απ’ τα δόντια του, δόντια αρπακτικού. Φυσικά, είναι μεγάλη πηγή διασκέδασης για τα παιδιά. Οι ώρες επίσκεψης είναι το πρωί της Κυριακής. Κάθομαι με το ζώο στα γόνατά μου και μαζεύονται γύρω μου τα παιδιά απ’ όλη τη γειτονιά.

Τότε είναι που μου κάνουν δύσκολες ερωτήσεις, στις οποίες κανείς δεν θα μπορούσε ν’ απαντήσει: γιατί να υπάρχει μονάχα ένα τέτοιο ζώο, γιατί να το ’χω εγώ κι όχι κάποιος άλλος, αν υπήρξε κι άλλοτε τέτοιο ζώο, τι θα γινόταν αν πέθαινε, αν αισθάνεται μοναξιά, γιατί δεν έχει παιδιά, πώς το λένε κ.λπ..

Ποτέ δεν μπήκα στον κόπο να δώσω μια απάντηση κι αρκούμαι να επιδεικνύω το ζώο μου χωρίς πολλές εξηγήσεις. Καμιά φορά, τα παιδιά κουβαλάνε μαζί τους γάτες. Μια άλλη φορά, πάλι, έφεραν δύο αρνάκια. Παρ’ όλες τις ελπίδες τους, δεν ακολούθησε καμιά σκηνή αναγνώρισης. Τα ζώα κοιτιούνταν ήρεμα με τα ζωώδη μάτια τους, κι είναι ολοφάνερο πως παραδέχονταν την αμοιβαία τους ύπαρξη ως έργο του Θεού.

Όταν κάθεται στα γόνατά μου, ούτε φόβο αισθάνεται το ζώο ούτε καμιά λαχτάρα φυγής. Πιο ευτυχισμένο φαίνεται όταν το πιέζω πάνω μου. Παραμένει πιστό στην οικογένεια που το μεγάλωσε. Δεν υπάρχει, βέβαια, κανένα σημάδι εξαιρετικής αφοσίωσης∙ απλά και μόνο κάνει ό,τι του λέει το γνήσιο ένστικτο ενός ζώου, το οποίο, αν κι έχει σ’ όλο τον κόσμο αναρίθμητους συγγενείς εξ αγχιστείας, δεν έχει ίσως ούτε έναν εξ αίματος, και συνεπώς είναι ιερή η προστασία που βρήκε σε μας.

Μερικές φορές δεν μπορώ να βαστηχτώ και να μην γελάσω, όταν με τριγυρνάει και με μυρίζει κι όταν τυλίγεται στα πόδια μου και δεν θέλει να μ’ αφήσει. Σαν να μην του φτάνει που είναι γάτα και αρνί, επιμένει να κάνει και τον σκύλο. Όταν κάποτε είχα καθήσει και σκεφτόμουν, πράγμα που μπορεί να συμβεί στον καθέναν, κι έβλεπα πως δεν υπήρχε διέξοδος στα επαγγελματικά μου προβλήματα και σε όσα εξαρτώνται από αυτά, καταλήγοντας ν’ αφήσω τα πράγματα στην τύχη τους, τότε, εκεί που καθόμουν στην κουνιστή πολυθρόνα της κάμαράς μου με το ζώο στα γόνατά μου, έριξα μια ματιά και είδα να κυλούν δάκρυα απ’ τα τεράστια μουστάκια του. Άραγε ήταν δικά μου δάκρυα ή του ζώου; Είχε αυτή η γάτα με την ψυχή αρνιού τις ευαισθησίες ενός ανθρώπινου όντος; Δεν έχω κληρονομήσει και πολλά πράγματα από τον πατέρα μου, αλλά το κληροδότημα αυτό αξίζει να το φροντίζει κανείς.

Διαθέτει την ίδια αεικίνητη φύση και των δύο ζώων -και της γάτας, δηλαδή, και του αρνιού- παρά τις διαφορές τους. Να γιατί δεν το χωράει το πετσί του. Καμιά φορά πηδάει στην πολυθρόνα δίπλα μου, στερεώνει στον ώμο μου τα πόδια του και χώνει στ’ αυτί μου τη μουσούδα του. Τότε, κάνει σαν να θέλει να μου πει κάτι, κι ύστερα, σαν να θέλει να το επιβεβαιώσει, γυρνάει και το κεφάλι του προς τη μεριά μου και κοιτάει προσεχτικά το πρόσωπό μου, για να δει πώς μου φάνηκε αυτό που μου ’πε. Κι εγώ, για να του κάνω το χατίρι, προσποιούμαι ότι κατάλαβα και κουνάω το κεφάλι μου. Τότε πηδάει στο πάτωμα και χορεύει απ’ τη χαρά του.

Ίσως το μαχαίρι του χασάπη να το ανακούφιζε, αλλά, μιας και το ’χω κληρονομήσει, αρνούμαι να του κάνω κάτι τέτοιο. Έτσι, θα πρέπει να περιμένει για ν’ αφήσει την τελευταία του πνοή φυσιολογικά, παρόλο που με κοιτάει καλά-καλά καμιά φορά, μ’ ένα βλέμμα γεμάτο ανθρώπινη κατανόηση, προκαλώντας με να κάνω αυτό που σκεφτόμαστε κι οι δυο μας.»

Φράντς Κάφκα: Περιγραφή ενός Αγώνα

Χόρχε Λουίς Μπόρχες, Το βιβλίο των φανταστικών όντων. Μικρές ιστορίες, Libro, Επανέκδοση 2005.

Μετάφραση: Γιώργος Βέης

Εικόνα: Two Women at a Window, Bartolome Murillo, 1660.

Αντέγραψε ο loophole

Short Link: http://wp.me/p1pa1c-1li

———————-

EDIT: μετά από λαϊκή απαίτηση.. αγοράσθηκε το σπάνιο πορτρέτο με το «αρνί-γατί»..

θα ακολουθήσει δημόσια ιντερνετική  και ενδο-μπλογκια διαβούλευση για το αν θα διατηρηθεί το πορτρέτο .. στο κατά τα άλλα φοβερό ποστ που πρότεινε ο loophole..

Ετικέτα: Βιβλίο, Λογοτεχνία, Μια Διασταύρωση, Φράντς Κάφκα, Χόρχε Λουίς Μπόρχες

Posted in: Αναδημοσιεύσεις, Πολιτισμος