** inflammatory **
Η ανάρτηση είναι αναδημοσίευση του κειμένου του Γ. Μεριζιώτη με τίτλο «Η ανεπάρκεια των ομάδων στη σημερινή συγκοιρία». Διαβάζοντας το εντοπίζει κανείς (κατά την άποψη μου πάντα) πολλές αλήθειες. Κακά τα ψέμματα, σε καιρούς σαν αυτούς που διανύουμε σήμερα, κάθε ιδεολογικός χώρος «τεστάρεται». Νομίζω πως οι προβληματισμοί που παρουσιάζονται παρακάτω είναι επίκαιροι όσο ποτέ.
Από παλιά δημόσια σε συνελεύσεις είχα υποστηρίξει ότι πρέπει να διαχωριστούμε σε εναντιακούς- μηδενιστές, στιρνεριστές και κοινωνικούς αναρχικούς, όπως και σε αναρχικούς ολοκληρωτιστές και αναρχικούς της άμεσης δημοκρατίας – της οποίας είμαι οπαδός- . Παραμένω αυτής της άποψης. Τώρα, πώς γίνονται πολλές από τις συνελεύσεις, τι είδους συνδιαμόρφωση υφίσταται κατά τη διαδικασία λήψης των αποφάσεων και πώς υλοπιούνται αυτές οι αποφάσεις, είναι το ζητούμενο. Θα μου πείτε ότι οι “ανοιχτές” συνελεύσεις του χώρου αντανακλούν τη μορφή, το επίπεδο και το περιεχόμενο των ομάδων.
Πολλοί σύντροφοι με εξωγενή θεώρηση από την αναρχική κοσμοαντίληψη έχουν μπερδέψει τον κατακερματισμό με την αυτονομία των ομάδων, άλλοι τον ατομικιστικό μικροαστικό μηδενισμό με τους κοινωνικούς αγώνες.
Ενώ κάποιοι άλλοι τον ελευθεριακό φεντεραλισμό με την κομματική γραφειοκρατία και την πυραμιδωτή κάθετη συγκεντρωτική οργάνωση. Δεν κατανοούν ότι γραφειοκρατία είναι μια μορφή οργάνωσης κατά την οποία οι αποφάσεις παίρνονται στην κορυφή, τις οποίες πρέπει να υπακούουν οι από κάτω και μεταφέρονται διαμέσου μιας σειράς διαταγών – εντολών όπως σε ένα στρατό. Mια γραφειοκρατία δεν είναι μια αληθινή κοινότητα, η οποία προϋποθέτει ένα σύνδεσμο ίσων ανθρώπων που παίρνουν τις αποφάσεις από κοινού και τις μεταφέρουν έξω από το σύνδεσμο επίσης από κοινού.
Αγνοούν ότι από παλιά μια από τις πολλές κατηγορίες που μας προσάπτανε οι εξουσιαστές όλων των τάσεων ήταν και αυτή: «αναρχικοί= ακραίοι αποκεντρωτιστές» και επίσης αγνοούν ότι ο ομοσπονδισμός δηλαδή οι κομμούνες μέσα στις κομμούνες, είναι η φυσική οργάνωση των αναρχικών-αντιεξουσιαστών. Η πραγματικότητα σήμερα όσον αφορά το προχώρημα, τη συνέχεια και το βάθεμα μέσα στην κοινωνία των ιδεών της κοινωνικής αναρχίας δεν είναι και τόσο ενθαρρυντική. Σίγουρα είναι καλύτερα από παλιότερα, όμως τα βήματα είναι μικρά.
Δεν θέλουμε να κάνουμε αυτή τη στιγμή μια αναλυτική ιδεο – χαρτογράφηση αντιλήψεων και ιδεών των αναρχικών στον Ελλαδικό χώρο, αλλά εκτός απειροελάχιστων διαφοροποιήσεων είναι απελπιστικά ίδιες.
Ο σορβονισμός [2] στις συνελεύσεις του χώρου,ο αφορμαλισμός, ο αρνητισμός, ο ομαδισμός, ο νομαδισμός και η ακτιβίστικη σχιζοφρένια με ένα συνοθύλευμα αβαγκαρτιστικού [3] δεξιόστροφου λόγου, περισσότερο ριζοσπαστικά φιλελευθέρου και λιγότερο σοσιαλιστικού, υποβιβάζουν τον αναρχικό – επαναστατικό λόγο και τη σκέψη από μήτρα ιδεών σε στείρο αρνητισμό. Περισσότερο αντι-καπιταλιστές, αντι-κρατιστές και καθόλου μετά, δηλαδη προταγματικοί. [4]
Τι κοινωνική πρόταση έχουμε σύντροφοι; Με τι θα αντικαταστήσουμε την αστική δημοκρατία; Μήπως με μια αναρχική ολιγαρχία; Πώς θα οργανωθεί η κοινωνία; Ως νομάδες, ως αγέλες, ή ως φατρίες; Θα πάμε πίσω στην προ Κλεισθένη εποχή;
Πολλές ομάδες και ομαδοποιήσεις δεν αντιπροσωπεύουν τάσεις ιδεών . Οι περισσότερες συσπειρωμένες γύρω από μια-δυο προσωπικότητες αποτελούν προσωποπαγείς σέχτες, με έντονα ανταγωνιστικές σχέσεις μεταξύ τους, χωρίς αντιπαράθεση ιδεών, αλλά με διαφωνίες στη βάση προσωπικής συμπάθειας ή αντιπάθειας. Αυτές οι ομάδες έχουν την εντύπωση ότι είναι το κέντρο του κόσμου. Ομφαλοσκοπούν, νομίζοντας ότι αυτές είναι και κανείς άλλος. Αυτό ονομάζουμε εμείς ομαδισμό-γκρουπισμό.
Αφορμαλιστικές ομάδες χωρίς μέλη, δηλαδή χωρίς δικαιώματα και υποχρεώσεις, αλλά μόνο με βάση την προσωπική διάθεση που σήμερα υπάρχει και αύριο φεύγει -πολιτικός νομαδισμός- αφού οι περισσότεροι τουλάχιστον στην Αθήνα στριφογυρίζουν δεξιά και αριστερά χωρίς να συνεργάζονται με υπάρχουσες συλλογικότητες ή να δημιουργούν άλλες.
Αυτές είναι επιγραμματικά οι συνθήκες, το κλίμα και τα ήθη που επικρατούν αυτή την στιγμή στο «κίνημα». Το ξέρουμε ότι χρειάζεται περισσότερη εμβάθυνση στο θέμα και στις αιτίες που δημιουργούν αυτές τις καταστάσεις. Το ξέρουμε ότι γενικεύουμε και μπορεί να γινόμαστε λίγο υπερβολικοί στην κριτική μας. Πιστεύουμε όμως ότι η αναρχία και οι αναρχικοί όπως και κάθε τι άλλο δεν είναι και δεν πρέπει να είναι στο απυρόβλητο. Εποικοδομητική κριτική και αυτοκριτική λοιπόν, μπας και αποκτήσουμε αυτογνωσία: δηλαδή, ποιοι είμαστε, τι θέλουμε και πού πηγαίνουμε.
Γι’ αυτό νομίζουμε ότι ένα από τα πρώτα μελήματα όλων εμάς που κινούμαστε σε αυτή την κατεύθυνση και προβληματισμό είναι η συνάντηση, η γνωριμία και η σύσφιξη των σχέσεων μας, η διοργάνωση συναντήσεων, περιφερικών, ανά πόλεων αλλά και πανελλαδικών για την ανταλλαγή απόψεων, ιδεών και δράσεων, και ο συντονισμός των πρακτικών μας. Αυτές είναι για μας και ελπίζουμε και για άλλους συντρόφους κάτι παραπάνω από ζητούμενες ανάγκες. Θέτοντας εξαρχής μια βασική προϋπόθεση: Ότι προχωρώντας σε οποιεσδήποτε μορφές στενής ή χαλαρής συνεργασίας νομίζουμε ότι πρέπει να δεχθούμε δυο βασικές παραμέτρους. Το σεβασμό της αυτοτέλειας – αυτονομίας και ισοτιμίας των ατόμων και των ομάδων στις μεταξύ μας σχέσεις.
Επανειλημμένα και σε ανύποπτο χρόνο είχα τονίσει ότι η πολυπλοκότητα αλλά και το μέγεθος τον προβλημάτων που θα αντιμετωπίσουμε ως «κοινωνία των από κάτω» από την κρίση του συστήματος που δεν είναι μόνο οικονομική αλλά και κρίση θεσμική, πολιτισμική και οικολογική δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί στοιχειωδώς με το υπάρχον μοντέλο ανάπτυξης του αναρχικού κινήματος. Οι ομάδες, ομαδοποιήσεις συλλογικότητες, αν παραμείνουν κλεισμένες στην αυταρέσκεια τους, στον μικρόκοσμο τους χωρίς μια ολιστική αντίληψη των πραγμάτων, χωρίς ένα δίκτυο συνεργασίας και διεύρυνσης της δημόσιας σφαίρας, ή που θα εξαϋλωθούν από τη δύνη των προβλημάτων που απορρέουν από την συστημική κρίση ή θα καταντήσουν σαν τις εσώκλειστες θρησκευτικές αιρέσεις.
Βασικό ιδιοσυστατικό της αναρχικής θεώρησης για την οργάνωση, είναι το άτομο και η ομάδα. Ενώ η αναρχική αντίληψη προωθεί την έννοια για το αυτονομημένο συλλογικό άτομο και την ομάδα σαν συσπείρωση ατόμων και πολιτικό κύτταρο, πυρήνας με αυτόνομη λειτουργία αλλά και με αντίληψη για ευρύτερες συσπειρώσεις, από την άλλη τα φαινόμενα που παρουσιάζονται, του άκρατου ατομισμού και ομαδισμού, αφετηριακά είναι υποπροϊόντα συμπεριφοράς και αντίληψης της λεγόμενης «κοινωνίας της αφθονίας». Έτσι αλλοιώνεται η έννοια της αναρχικής οργάνωσης, εκτός αυτού, και μέσα από μια μεταμοντέρνα – μεταδομική λογική.
Η αποσύνθεση των μαζικών οργανώσεων και κομμάτων σπρώχνει ένα κομμάτι της καταπιεσμένης – εκμεταλλευομένης κοινωνίας – και κυρίως νεολαίων – προς τον αναρχικό χώρο, ο οποίος μην μπορώντας να δημιουργήσει οργανωτικές δομές και υποδομές και να διαπαιδαγωγήσει και να εντάξει τα υποκείμενα, συμπαρασύρεται συνεχώς και ατέρμονα σε λογικές μη οργάνωσης ή μένει σε πρωτόλιες συγκροτήσεις. Έτσι αντί να αυτοπροσδιορίζεται σε σχέση με την υπάρχουσα κατάσταση αφομοιώνει λογικές και αντιλήψεις της μοδός και γίνεται ο αναρχικός χώρος πεδίο λίγο πολύ φιλελεύθερων αντιλήψεων για το άτομο και την κοινωνική συγκρότηση. Κατ΄αυτόν τον τρόπο όμως, – πολλές φορές – ετεροκαθορίζεται από το ισχύον αίσθημα το οποίο παρουσιάζεται σαν αντισυστημικό. [5]
Δεν φετιχοποιώ την οργάνωση ούτε είμαι της άποψης ότι η οργάνωση λύνει όλα τα προβλήματα που απορρέουν από την εναντίωση στο υπάρχον και τους αγώνες ενάντια σε αυτό. Είμαι της άποψης καλύτερα μη οργανωμένοι παρά άσχημα οργανωμένοι και εννοώ άτυπα ή τυπικά ιεραρχικοποιημένοι, μέσα από τυπικές ή άτυπες κάθετες δομές.
1) Μια διευκρίνιση (επειδή τα γραπτά μένουν), μιλάμε περισσότερο για το κινηματικό περιβάλλον της Αθήνας εν έτει 2009.
2) Νεολογισμός, που αναφέρεται στις ελληνικές συνθήκες συνελεύσεων τύπου Σορβόννης και στη «φοιτητικοποίηση» του χώρου, (ιδιαίτερα της Αθήνας).
3) Αβανγκαρντισμός : όρος που χρησιμοποιήθηκε από τα τέλη του 19ο αιώνα αρχικά για να περιγράψει την πολιτική τάση που εμφανίστηκε σε κινήματα νεολαίας, κυρίως της αριστεράς, με βασικό χαρακτηριστικό την αμφισβήτηση του ρόλου της εργατικής τάξης. Σύμφωνα με τους υποστηρικτές της τάσης αυτής, πρωτοπόρα στην επαναστατική αλλαγή της κοινωνίας δεν είναι η εργατική τάξη, αλλά η νεολαία με την αυθόρμητη επαναστατική της δύναμη. Αργότερα ο όρος έλαβε γενικότερη σημασία και αφορά την πρωτοπορία σε πολιτικά, κοινωνικά και καλλιτεχνικά κινήματα.
4) «…Τόσο η θεωρία όσο και η πρακτική του αναρχισμού αποκτούν νόημα μόνο όταν είναι επαναστατικές. Αλλά η διάκριση που συνήθως γίνεται από τους αναρχικούς, ανάμεσα σε επαναστατικές και ρεφορμιστικές ενέργειες, στη βάση της είναι αντιφατική: θεωρούνται επαναστατικές οι βίαιες ενέργειες, και ρεφορμιστικές οι μη βίαιες. Όμως αυτός ο δια-χωρισμός δεν λαμβάνει υπ’ όψει του, τα αποτελέσματα αυτών των ενεργειών, Είναι αναγκαίο να ξεπεράσουμε αυτή την περιορισμένη οπτική, και να εξετάσουμε τις μεταβολές που μπορεί να φέρει στην κοινωνία μια συγκεκριμένη πράξη, ανεξάρτητα αν είναι βίαιη ή «ειρηνική». Επομένως, πιστεύω ότι είναι καλύτερο να εγκαταλειφθεί αυτός ο διαχωρισμός με σεβασμό στις ενέργειες του ατόμου, αφού κάτι τέτοιο μας επιτρέπει να εκτιμήσουμε την ικανότητα ενός συνόλου ενεργειών, βίαιων και μη βίαιων, να προκαλέσουν ριζοσπαστικές αλλαγές στην κοινωνία.
Το πιο σημαντικό πράγμα είναι να κατανοήσουμε ποιες ενέργειες είναι δυνατόν να υπερνικήσουν την «αντίσταση» του παρόντος κοινωνικού μορφώματος. Πώς μπορούν να δημιουργήσουν πρόβλημα στο σύστημα, όπως επίσης και να ξεκινήσουν μια διαδικασία που θα συμβάλλει στη δημιουργία μιας ελευθεριακής κοινωνίας. Το πρόβλημα σήμερα είναι να ανακαλύψουμε την ισορροπία ανάμεσα στην «επαναστατική» και τη «ρεφορμιστική» πρακτική, στοχεύοντας μέρα με τη μέρα, στη ριζοσπαστική αλλαγή. Αν δεν μπορέσουμε να πετύχουμε κάτι τέτοιο, ο αναρχισμός σήμερα είναι κατά-δικασμένος να παραμείνει ένα κίνημα για τη διάχυση των ιδεών, χωρίς καμιά ουσιαστική επίδραση στην κοινωνία, και επιπλέον με τα χαρακτηριστικά μιας μικρής αίρεσης…» Χόρστ Στογουάσερ, 1984
5) « … Το αναρχικό κίνημα σήμερα, υποφέρει από μια δυσκολία στην πολιτική – πολιτιστική του μετάδοση: οι αναρχικοί προσπαθούν να παρουσιάσουν το σχέδιό τους για την κοινωνική αλλαγή, αλλά δεν είναι ικανοί να γνωστοποιήσουν τους λόγους που το πιστεύουν. Αυτό οφείλεται στο ότι το σχέδιο για την κοινωνική αλλαγή παρουσιάζεται στους πιθανούς «πιστούς» χωρίς να συνοδεύεται από μια κατάλληλη και συναφή κοσμοθεωρία .
Χωρίς δηλαδή μια γενική θεωρία της ύπαρξης και των σχέσεων (ανάμεσα στους ανθρώπους, ανάμεσα στους ανθρώπους και τη φύση κλπ.) στην οποία οι άνθρωποι μπορούν να βρουν μια ταυτότητα, συνδεδεμένη με το αναρχικό ηθικό ιδανικό. Το καθήκον, να εφοδιαστεί η αναρχική προοπτική με μια επαρκή, ζωντανή θεωρία, έχει αφεθεί στην πρωτοβουλία ξεχωριστών ατόμων, που μόνα τους πρέπει να ανακαλύψουν τους τρόπους απελευθέρωσης τους από τη σκλαβιά και τη φαντασιακή κυριαρχία. Σαν συνέπεια έχουμε, να παρουσιάζεται μια πολλαπλότητα ερμηνειών, απ’ αυτούς που κατάφεραν να πετύχουν κάτι τέτοιο, που… ναι μεν, μπορεί να μη διαφέρουν πολύ μεταξύ τους, αλλά δεν έχουν και ένα κοινό πλαίσιο αρχών και κατεύθυνσης,
Η έλλειψη μιας αυτόνομης και αυθεντικής ζωντανής φιλοσοφίας, περιορίζει την πιθανότητα διάδοσης της ελευθεριακής κοινωνικής προοπτικής, και επίσης αναγκάζει τους αναρχικούς να αναζητούν την προσωπική τους ταυτότητα μέσα στη φαντασιακή κυριαρχία. Η αναφορά στον ακτιβισμό σαν μια πηγή ταυτότητας (σύνηθες φαινόμενο στο κίνημα) λύνει επιφανειακά το πρόβλημα, γιατί ο ακτιβισμός, ειδικά της ιδιαίτερης αναρχικής μούχλας, δεν μπορεί να καλύψει όλες τις πλευρές της ύπαρξης, και αφήνει ακάλυπτους διαφόρους τομείς της προσωπικότητας στην επιρροή της φαντασιακής κυριαρχίας. Ο ακτιβιστής δεν είναι αρκετός ώστε να εκφράσει ολοκληρωτικά τον αναρχικό.
Η κατάσταση αυτή απαιτεί μια συλλογική αντιμετώπιση και μελέτη, με στόχο την οικοδόμηση μιας αναρχικής ζωντανής φιλοσοφίας, που θα είναι μια ανάμεσα σε πολλές άλλες, αλλά η οποία θα περιέχει τις γενικές αρχές και τα όρια αυτού του ξεχωριστού τρόπου αντιμετώπισης των πραγμάτων (και έτσι, αυτό τον ιδιαίτερο τρόπο ζωής, ακόμη και καθημερινά), και η οποία θα είναι συνδεδεμένη με την ελευθεριακή άποψη της κοινωνικής οργάνωσης,. Για να κατακτήσουμε αυτόν τον πραγματικά φιλόδοξο στόχο, πρέπει οπωσδήποτε να δώσουμε πρώτα ένα θετικό ορισμό της έννοιας της ελευθερίας … ». Ρομπέρτο Αμπροσόλι,1984
risinggalaxy
8 Ιουνίου, 2010 11:15 μμ
O Γιάννης Μεριζιώτης είναι από τους ποιο σοβαρούς συντρόφους και αναρχικούς, που έχουμε σε αυτή τη δύσμοιρη χερσόνησο. Το τελευταίο βιβλίο-εγχειρίδιο για τον κοινωνικό αναρχισμό που επιμελήθηκε και εξέδωσε είναι ένα πολύ καλό σημείο εκκίνησης για κάποιον-α που θέλει να μάθει ένα δύο πράγματα σε σχέση με τον κοινωνικό αναρχισμό.
thanx inflammatory
Eddie
8 Ιουνίου, 2010 11:39 μμ
είναι γνωστός και ως Γ.Μ. Λαικιστής νομίζω…
risinggalaxy
8 Ιουνίου, 2010 11:41 μμ
δεν το επιασα αλλα δε πειραζει..
Eddie
8 Ιουνίου, 2010 11:44 μμ
ο Μεριζιωτης λεω. Εγραφε στο ιντυ για μεγαλο διαστημα με αυτο το νικ. Δε συμφωνουσα με τις αποψεις του, αλλα οντως ειναι συγκροτημενος…
Theodoros Nikolaos Meriziotis
22 Ιουλίου, 2015 12:38 πμ
EXETE LATHEPSI AN KE ARGISA NA DO TIN SELIDA…PROS TO MIKRO ONOMA TOU MERIZIOTI…!!!!!
Theodoros Nikolaos Meriziotis
29 Νοεμβρίου, 2016 3:13 πμ
ΟΝΟΜΑΖΕΤΑΙ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΜΕΡΙΖΙΟΤHΣ ΟΧΙ ΓΙΑΝΝΗΣ…
j4nus
8 Ιουνίου, 2010 11:43 μμ
οργάνωση δε σημαίνει ιεραρχία και έχει δίκιο ότι πρέπει να υπάρχει συνεννόηση και να γίνονται παράλληλες δράσεις και ενέργειες ταυτόχρονα σε διάφορες πόλεις θα συμπλήρωνα εγώ…
και επίσης κάποια στιγμή πέρα από τις δράσεις και τις διαδράσεις πρέπει να σκεφτούν κάποιοι ότι αυτός ο χώρος πρέπει να «δείξει» και ένα φιλικό πρόσωπο στην κοινωνία. Θα πουν κάποιοι ότι το κάνει ήδη… πρέπει καλώς ή κακώς να γίνει με τους όρους που παίζεται το παιχνίδι σήμερα όμως. Τη στιγμή που τα μ.μ.ε και το κάθε κράτος θα παρουσιάζει αυτό το χώρο σαν χτικιό και το υπέρτατο κακό, θα πρέπει ο χώρος αυτός να στέλνει τις απαντήσεις του με τέτοιο τρόπο ώστε να στραπατσαριστεί αυτή η εικόνα που προκαλούν τα μέσα.
Και δεν πρέπει να ξεχνουν αυτοί που θα επιχειρούν να στραπατσάρουν αυτήν την εικόνα ότι απευθύνονται σε έναν λαό-πληθυσμό που είναι σε μεγάλο μέρος τηλεορασόπληκτος.
Οι γνωστές κόκκινες αφίσες του κέντρου. κυκλοφόρησαν μερικές σε λίγα σημεία του κέντρου της Αθήνας. Ακόμα ψάχνω να βρω τα raw αρχεια… αυτές οι αφίσες έπρεπε να αφισοκολληθούν σε όλες τις μεγάλες τουλάχιστον πόλεις… αλλιώς ας συμπληρώσουν αυτοί που της έφτιαξαν στο τέλος «Αναρχικοί Αντιεξουσιαστές του κέντρου της Αθήνας»…
Από τη στιγμή που υπάρχει διαδίκτυο πολλά μπορούν να γίνουν…
risinggalaxy
8 Ιουνίου, 2010 11:52 μμ
απο οσο ξερω μαλλον θα πρεπει να πας μεχρι την καταληψη πατησιων και σκαραμαγκα, τα αρχεια που ανεβασαμε και εδω αυτοι τα σηκωσαν πρωτοι στο δικο τους blog
j4nus
9 Ιουνίου, 2010 12:12 πμ
«πήγα» αλλά ακόμα δεν έχω λάβει απάντηση… όταν ξανακατέβω, θα πάω αυτοπροσώπως κι όχι μόνο ηλεκτρονικώς…
olomavri nuxterida, pio mavri de ginetai
8 Ιουνίου, 2010 11:56 μμ
filiko proswpo pros tin koinwnia?!
edw kai…dekaeties avto kanei.
filiko, pio filiko ap avto de ginetai.
makari na genikevthoun tetoies draseis kapoia stigmi: 😉
http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1181548
Eddie
8 Ιουνίου, 2010 11:57 μμ
εχει δικιο ο janus μανα μου…
olomavri nuxterida, pio mavri de ginetai
9 Ιουνίου, 2010 12:03 πμ
les, edd…
filiko proswpo pros tin koiwnia, loipon…
alla poia koinwnia???
tous kataramenous tous…NOIKOKURAIOUS???!!…
avtoi akoma kai to…KKE, otan kleinei ta limania to brizoun.. 😦
ti na perimeneis ap avtous, ti filiko proswpo na tous deikseis…
tespa…
Eddie
9 Ιουνίου, 2010 12:05 πμ
η κοινωνια ΔΕΝ ειναι οι «νοικοκυραιοι», αλλα ολοι οι γυρω μας, οι της διπλανης πορτας.
Αν νομιζεις οτι με το να τους περιφρονουμε και να τους βριζουμε ανοιγομαστε στην κοινωνια, κανεις μεγαλο λαθος…
μανικάκος
9 Ιουνίου, 2010 12:12 πμ
νομιζω απτα καλητερα σχολια που εχω ακουσει…
MITSARAS
9 Ιουνίου, 2010 12:15 πμ
Νυχτερίδα να σου πω κάτι μιας κι ανέφερες το ΚΚΕ. Ξέρεις πόσες φορές έχω διαπληκτιστεί με νοικοκυραίους κι έχω νοιώσει πολύ άσχημα γιατί μέσα μου πιστεύω πως αγωνίζομαι και γι’ αυτούς όπως και για τον ίδιο μου τον εαυτό? Όμως ποτέ δεν χάσαμε τη πίστη μας σε αυτούς και αρκετές φορές είδα κάποιους από αυτούς να αλλάζουν όψη όταν τους μιλήσαμε με όρους ισοτιμίας και όχι ως αυθεντίες που έχουμε φάει με το κουτάλι τον Μαρξισμό Λενινισμό κι έχουμε κάνει το κοινωνικό προτσές δεκαράκια. Και να ξέρεις πως δεν υπάρχει πιο σκληρή μάχη από εκείνη της συνείδησης. Γι’ αυτό κράτα πισινή για τις μάχες που θα δώσουμε καθώς μπορεί να δεις έναν «νοικοκυραίο» να μας ξεπερνάει όλους μας.
olomavri nuxterida, pio mavri de ginetai
9 Ιουνίου, 2010 12:27 πμ
xmm,
einai tosi i allotriwsi tous, i metriotita, o sintiritismos, i agnoia, i amatheia, o atomismos, i elleipsi akoma kai… fantasias, pathous, psuxis kai pistis, pou den… … …
😦
pantws, ap to stoma sas, mitsaras kai edd, kai stis Epanastasis to avti…
MITSARAS
9 Ιουνίου, 2010 12:29 πμ
Δεν είναι έτσι απλά τα πράγματα νυχτερίδα. Αν δε κουνήσουμε το κώλο μας δουλειά δε γίνεται. Και για να έχουμε καλό ερώτημα εσύ τι ακριβώς έχεις κάνει για να διώξεις όλα αυτά που αναφέρεις?
MITSARAS
9 Ιουνίου, 2010 12:32 πμ
Άσε νυχτερίδα μη μου απαντήσεις κακώς σου έκανα τη τελευταία ερώτηση.
MITSARAS
9 Ιουνίου, 2010 12:31 πμ
Και τη είναι η επανάσταση βρε νυχτερίδα για να μας ακούσει, άνθρωπος? Από την άλλοι οι μπολσεβίκοι που επαναστάτησαν σκέφτηκες ποτέ μήπως ήταν κι αυτοί «νοικοκυραίοι»?
j4nus
9 Ιουνίου, 2010 12:41 πμ
αυτοί, mitsaras, δεν ήταν καν άνθρωποι, ήταν άγγελοι με φτερά…
MITSARAS
9 Ιουνίου, 2010 12:45 πμ
Άνθρωποι ήταν ρε j4nus. Τα ίδια σκατά με μας κουβαλούσαν. Ίδια πάθη, ίδια μίση, ίδιες μικροπρέπειες κι από την άλλη την ίδια ανάγκη να δημιουργήσουμε καλύτερες προϋποθέσεις για τον εαυτό μας και για τις επόμενες γενιές. Αν και είμαι άθεος συνεχώς σκέφτομαι τη ζωή του απόστολου Παύλου. Από που ξεκίνησε και που έφτασε.
MITSARAS
9 Ιουνίου, 2010 12:45 πμ
ή του Φραγκίσκου της Ασίζης.
olomavri nuxterida, pio mavri de ginetai
9 Ιουνίου, 2010 1:05 πμ
i tou agiou valentinou
😉
😛
MITSARAS
9 Ιουνίου, 2010 1:09 πμ
Καλός κι αυτός. Μια ερώτηση για να ξεφύγουμε λίγο. Το genosse τι σημαίνει?
olomavri nuxterida, pio mavri de ginetai
9 Ιουνίου, 2010 1:11 πμ
den einai kati…kako 😛
einai to «suntrofe» sta… germanika 😉
MITSARAS
9 Ιουνίου, 2010 1:12 πμ
ΑΑΑΑΑΑΑ μου αρέσει. Μπορείς να με αποκαλείς έτσι 😉
olomavri nuxterida, pio mavri de ginetai
9 Ιουνίου, 2010 12:45 πμ
bre mitsara, avti i epiklisi stin epanastasi, logopaignio itan (ok, apotuximeno 😦 ), mia metafora, mia…proswpopoiisi, pws to lene…
oso gia tous mpolsebikous…
den mporeis na tous xaraktiriseis noikokuraious.
ekproswpoi tis ergatikis taksis itan kai profanws -gia logous sugkekrimenous- ligotero allotriwmenoi…
kai para tin opoia elleipsi morfwsis, profanws den eixan xasei tin agnotita tous, avti tin ikanotita na oneirevontai…
eixan episis ena ugies enstikto, pou oi simerinoi parikmasmenoi noikokuraioi de diathetoun.
MITSARAS
9 Ιουνίου, 2010 12:46 πμ
Νυχτερίδα με συγχωρείς αν σε πήρα από τα μούτρα κατ’ αρχήν αν και δε μετανοιώνω ούτε για μία λέξη. Για τα υπόλοιπα απαντώ στον j4nus.
j4nus
9 Ιουνίου, 2010 12:48 πμ
mitsaras, στο σχόλιό μου δε μιλούσα εγώ… αλλά η νυχτερίδα μέσα μου… άρα κατά μία έννοια απάντησες στη νυχτερίδα…
olomavri nuxterida, pio mavri de ginetai
9 Ιουνίου, 2010 12:51 πμ
ok, genosse mitsaras,
koubenta na ginetai 🙂
pantws oute egw polupeistika einai i alitheia,
pou ksereis omws me to pes pes…!! 😛 😛 😛
MITSARAS
9 Ιουνίου, 2010 12:53 πμ
j4nus παρεξηγήθηκες? Εννοούσα κατά πόσο οι επαναστατημένοι άνθρωποι ήταν ανώτερης κλάσης ή όχι.
MITSARAS
9 Ιουνίου, 2010 12:55 πμ
Δεν είχα τέτοιες προσδοκίες νυχτερίδα. Δηλαδή να σε πείσω. Αυτο είναι μία μακρά και οδυνηρή διαδικασία που ανάμεσα στα άλλα περιέχει και τη ταπεινότητα.
MITSARAS
9 Ιουνίου, 2010 12:50 πμ
Μιλάμε το 80% του Ρωσικού Λαού δεν ήξερε ούτε καν την υπογραφή του να βάζεις. Ένα μάτσο αμόρφωτοι και δυσειδαίμονες ήταν. Ωστόσο θα σου πω το εξής: Τις επαναστατημένες μάζες ως άξεστους, βάρβαρους και παρηκμασμένους τους αντιμετώπιζε μόνο η κυρίαρχη τάξη με όλη της την αλαζονεία.
j4nus
9 Ιουνίου, 2010 1:27 πμ
οχι ρε τι να παρεξηγηθώ απλώς θεώρησα οτι οφείλω να ξεκαθαρίσω ότι ομιλούσε η νυχτερίδα μέσα μου στο συγκεκριμένο σχόλιο…
MITSARAS
9 Ιουνίου, 2010 1:30 πμ
Το έπιασα αρχηγέ μου.
olomavri nuxterida, pio mavri de ginetai
9 Ιουνίου, 2010 1:32 πμ
i…nuxterida mesa sou???!! 😀
😀
se exei stoixeiwsei to daimoniko mauro plasma, janus kormoranus…
oute i tainia…»o eksorkistis» na itan 😛
j4nus
9 Ιουνίου, 2010 12:33 πμ
ε ναι η νυχτερίδα ονειρεύεται μια κοινωνία όπου οι νοικοκυραίοι είτε τους γίνεται λοβοτομή ή σε όσους δεν πετυχαίνει η λοβοτομή στέλνονται σε θαλάμους αερίων…
MITSARAS
9 Ιουνίου, 2010 12:36 πμ
Εγώ προτείνω να τους μαζέψουμε όλους μαζί στο σύνταγμα να τους περάσουμε από λαϊκό δικαστήριο με πρόεδρο τον Καζάκο και μετά να πραγματοποιηθούν ομαδικές εκτελέσεις δια απαγχονισμού.
Μπροστά στον κυρ Βασίλη και στη κυρά Καίτη τι να κλάσει ο Αλαφούζος, ο Κόκκαλης, ο Λάτσης κι ο Βαρδινογιάννης.
koula
9 Ιουνίου, 2010 12:56 πμ
..άμα ακουμπήσετε νυχάκι.. των Kyratsistas..
θα σας κόψω τον koulo!
μιλημενα-ξηγημενα!
καλή συνέχεια!
MITSARAS
9 Ιουνίου, 2010 12:57 πμ
Εσύ μας έλειπες τώρα 😉
Πρώτα εσένα θα εκτελέσουμε για παραδειγματισμό.
μανικάκος
9 Ιουνίου, 2010 12:58 πμ
ε ρε γλεντια… 🙂
MITSARAS
9 Ιουνίου, 2010 12:59 πμ
Γουστάρεις ε? Αν είναι να προτείνω στην επαναστατική επιτροπή να σε αναγορεύσουμε σε λαϊκό δήμιο.
μανικάκος
9 Ιουνίου, 2010 1:04 πμ
δεν ειμαι εγω για αιματα.
θα κατσω να δω κουλες,νυχτεριδες κ κανα δυο ακομα κ θα παραιτηθω!!!!
MITSARAS
9 Ιουνίου, 2010 1:07 πμ
Θα σου φυλάξω πάντως καλή θέση. Ας πούμε σουίτα στο Μ. Βρεττάνια.
μανικάκος
9 Ιουνίου, 2010 1:11 πμ
μια χαρα ειμαι κ ορθιος.
να προλαβω να φυγω… 🙂
MITSARAS
9 Ιουνίου, 2010 1:14 πμ
ΟΚ όπως γουστάρεις. Αλλά να ξέρεις πως δε θα έχεις καλή οπτική στο υπερθέαμα που θα παρουσιάσουμε.
olomavri nuxterida, pio mavri de ginetai
9 Ιουνίου, 2010 1:13 πμ
pantws, ta kalutera dialekses na deis maniakaki! 😀
atimoutsiko! 😛
μανικάκος
9 Ιουνίου, 2010 1:17 πμ
😉
koula
9 Ιουνίου, 2010 12:59 πμ
αποtrellιώστε με!
===============
αυτό με το Συνταγμα βρε παιδια.. πώς σας ήρθε?
μόνο ο Βουλγαράκης αυτομαστιγωθηκε εκει..
χαχχααχαχαχαχα
λεμε και κάνα.. νόμιμο..
MITSARAS
9 Ιουνίου, 2010 1:00 πμ
Μνήμες του 99.
parameterλ
9 Ιουνίου, 2010 12:01 μμ
Συγχαρητήρια για το κειμενάκι που ανέβασε ο inflammatory. Οι όποιες αδυναμίες πηγάζουν από την ίδια την οργάνωση της κοινωνίας και το αξιακό μας σύστημα. Αντιλαμβανόμαστε με τον ίδιο τρόπο, τις ίδιες αξίες; Τί είναι αξιακό σύστημα για τον σύγχρονο πολίτη; Επαναπροσδιορίζεται π.χ με το δντ; Τις απαντήσεις θα πρέπει μοιραία να τις δώσουν όσοι πιστεύουν στη Δημοκρατία και το γενικό καλό. Μην περιμένουμε τίποτα από βολεμένα και φοβικά ανθρωπάκια.
blackpanther1975
9 Ιουνίου, 2010 5:46 μμ
θα απαντήσω ολοκληρωμένα σε ένα νέο άρθρο μου με τον τίτλο:»να τελειωνουμε με την πολιτική πανούκλα και ας δούμε τι μπορούμε να κάνουμε παραπέρα».
Γενικά το ο μεριζιώτης θέτει σωστά πράγματα…
tolos
9 Ιουνίου, 2010 10:39 μμ
Ρε παιδιά όλα αυτά τα ερωτήματα που θέτει το παρόν κείμενο ελλοχεύουν μέσα σε κάθε αναρχικό ή και αριστερό (ελαφρά παραλλαγμένα σ’ αυτή τη περίπτωση).
Απλά στην εποχή μας κάποιοι τολμούν να τα εκφράσουν και κάποιοι άλλοι να τα συζητήσουν.
Μα αυτό ακριβώς δεν είναι και το μπλογκ Σχολιαστές Χωρίς Σύνορα;
tolos
9 Ιουνίου, 2010 10:42 μμ
Αναφορικά με την κοινωνική απεύθυνση.
Μα, είμαστε τόσο αφελείς όλοι μας που να νομίζουμε ότι απευθυνόμαστε στα ευρύτερα κοινωνικά στρώμματα;
Και να ασκούσαμε την σωστή πολιτική προς αυτή την κατεύθυνση (σωστή γνωστοποίηση των ιδεών μας και σωστή αντίστοιχα προσέγγιση ευρύτερων κοινωνικών στρωμμάτων), ποιοί νομίζουμε ότι είμαστε;
Αυτοί που κατέχουμε την απόλυτη αλήθεια που μ’ αυτήν θα σωθεί ο κόσμος;
Υποτίθεται ότι έχουμε ξεφύγει (έστω και λίγο) από την λογική της θρησκείας και οτιδήποτε λειτουργεί ως τέτοια.
tolos
9 Ιουνίου, 2010 10:43 μμ
Και ποιά είναι η λογικη της θρησκείας : Εμείς οι λίγοι κατέχουμε την απόλυτη αλήθεια ως θέσφατο και εσείς οι αμαρτωλοί, οι … αμόρφωτοι και αγράμματοι ακολουθείστε μας
tolos
9 Ιουνίου, 2010 10:44 μμ
Τι λέτε τώρα ρε παιδιά;
j4nus
9 Ιουνίου, 2010 11:26 μμ
κορυφαίο… μου θυμίζει αλα Σπύρο Παπαδόπουλο το «τι εγινε ρε παιδια;»
μεταξύ μας όμως τα παιδιά που τα είδες; εδώ μέσα κυκλοφορούν κυρίως μπουμπούκια που έχουν περάσει προ πολλού την παιδική ηλικία… αλλά όπως λένε και κάποιοι σημασία δεν έχει πόσο είσαι αλλά πόσο αισθάνεσαι…
tolos
9 Ιουνίου, 2010 10:45 μμ
΄Οσο για την κοινωνική απεύθυνση , πρώτα απ’ όλα εμείς φταίμε.
΄Εχουμε αναγάγει τους εαυτούς μας στο… αλάθητο και με έναν μεθυσμένο και ελλατωματικό πολιτικό ναρκισσισμό προσπαθούμε να πείσουμε ποιούς;
tolos
9 Ιουνίου, 2010 10:49 μμ
Εκτός αυτού, οι Μπολσεβίκοι που ήταν εγγεγραμμένοι στο κόμμα (τις παραμονές της επανάστασης) ήταν μόνο περίπου 5.000 άνθρωποι.
Γιατί όμως ο ρώσικος λαός αγγάλιασε τον μπολσεβικισμό;
Πέρα από την ιστορική συγγυρία το μπολσεβίκικο κόμμα εκείνη την εποχή εξέπεμπε μια τρομερή δυναμική, ως τέτοιο.
Η δική μας δυναμική που είναι (είτε αναρχικών είτε αριστερών);
Εξαντλείται σε αλάθητα, προσωπικές αντιπάθειες και συμπάθειες, σε ελιτίστικες προσεγγίσεις της πραγματικότητας, σε προβληματική πράξη και σε ατέλειωτες μπουρδελολογίες
tolos
9 Ιουνίου, 2010 11:46 μμ
μπουρδελολογίες που στερούνται ουσίας και πραγματικού νοήματος.
Χαίρε Καίσαρ οι αντίπαλοί σου (μελλοθάνατοι) σε χαιρετούν
tolos
9 Ιουνίου, 2010 10:49 μμ
Συνεχίστε έτσι και ο καπιταλισμός-κυριαρχία θα εξακολουθήσει να βαράει παλαμάκια.
Πόσο τους διασκεδάζουμε;
tolos
9 Ιουνίου, 2010 10:52 μμ
Για να συνέλθουμε και να μην ακολουθούμε αποτυχημένα πρότυπα του παρελθόντος.
Και η ιστορία των εξεγέρσεων-επαναστάσεων σε αυτό ακριβώς χρησιμεύει.
Να την διαβάζουμε και να αποφεύγουμε τουλάχιστον τα λάθη του παρελθόντος και όχι να τα αναπαράγουμε ή ακόμα χειρότερα να παρουσιαζόμαστε ως μια πολύξερη ελίτ, είτε στα συνέδρια του Συν είτε στις ανοιχτές συνελεύσεις των Αναρχικών, είτε, είτε, είτε…
tolos
9 Ιουνίου, 2010 10:59 μμ
Σ’ αυτή τη περίπτωση το ζήτημα για μένα είναι κατά πόσο κάποια πράγματα γίνονται καλά.
Δηλ. Κύριε είσαι αναρχικός; Μεγιά σου και χαρά σου. Συμπεριφέρσου όμως και λειτούργησε αντίστοιχα.
Κύριε είσαι αριστερός; Μεγιά σου και χαρά σου και σένα.
Λειτούργησε όμως αντίστοιχα.
Και επειδή ο αντίπαλος δεν είναι ούτε ο αναρχικός, αλλά ούτε και ο αριστερός δρομολόγησε διαδικασίες περιορισμού της κυριαρχίας του αντιπάλου. Στην πράξη όμως και να είναι συστηματικές και επιτυχημένες.
tolos
9 Ιουνίου, 2010 11:01 μμ
Αν όμως τώρα κατ’ ουσίαν δεν σε ενδιαφέρει ο αντίπαλος (δηλ. το δντ, ο αυταρχισμός, η εκμετάλλευση, η φτώχεια, η αλλοτρίωση, η κοινωνική εξαθλίωση, υλική και συναισθηματική, κ.λπ), τότε αναλώσου σε γραφικές ανοιχτές συνελεύσεις και σε αποτυχημένα συνέδρια.
tolos
9 Ιουνίου, 2010 11:04 μμ
Τα πράγματα είναι πολύ απλά και το ξέρουμε όλοι μας αυτό.
Μην τα περιπλέκουμε για ψευδο-αξιακούς (ιεραρχικούς) λόγους.
tolos
9 Ιουνίου, 2010 11:09 μμ
Και μόνο οι λέξεις «αριστερός» , «αναρχικός», μου προκαλούν αναγούλα, ειδικά σε ζητήματα που προϋποθέτουν συσπείρωση των δυνάμεών μας και της όποιας δυναμικής μας.
Τι σημαίνει ρε παληκάρια «αναρχικός» και «αριστερός»;
΄Ο,τι εμείς είμαστε οι καλύτεροι , ενώ οι άλλοι είναι μαλάκες;
Οι λέξεις «αναρχικός», «αριστερός», κυρίως σηματοδοτούν κάτι (και μάλιστα στην πράξη) και δεν αναφέρονται σε ομαδοποιήσεις και μάλιστα γηπεδικού τύπου (που στο κάτω κάτω οι οπαδοί των αθλητικών ομάδων αυτό που πιστεύουν το κάνουν πολύ καλά και μπράβο τους)
tolos
9 Ιουνίου, 2010 11:11 μμ
Και στο κάτω κάτω «ο μόνος αναμάρτητος το λίθω βαλέτω».
Και αναφέρομαι και στους «αριστερούς» και στους «αναρχικούς».
Και μην αρχίσουμε τώρα τα ιστορικά παραδείγματα ή τα τωρινά
tolos
9 Ιουνίου, 2010 11:13 μμ
Θέλεις να παλέψεις για να αλλάξεις (στην πράξη όμως) κάτι επί της ουσίας και με προοπτική για μια ευρύτερη αλλαγή;
Καλώς
Δεν θέλεις;
΄Αει στο καλό και μη μας γράφεις
tolos
9 Ιουνίου, 2010 11:15 μμ
Και μιλάω για αλλαγές σοσιαλιστικού , συμμετοχικού και αντικυριαρχικού προσανατολισμού
tolos
9 Ιουνίου, 2010 11:15 μμ
Και μη κολλήσουμε με τις λέξεις. Κατά βάθος ξέρουμε όλοι μας τι εννοώ
tolos
9 Ιουνίου, 2010 11:21 μμ
Εκτός αυτού τι είδους αναρχικοί είναι αυτοί που δεν «τολμούν» στις συνελεύσεις να πουν ελεύθερα την γνώμη τους ή οι απόψεις κάποιων βαραίνουν πολύ παραπάνω από τις απόψεις κάποιων άλλων (όσο ενδιαφέρουσες και πρακτικές να είναι των τελευταίων)
΄Η τι είδους αριστεροί είναι αυτοί που ανέχονται τις γεροντικές γελοιότητες κάποιων ηγετίσκων που έχουν χάσει τη μπάλα και είναι έρμαια των προσωπικών τους αποτυχιών στη ζωή;
Ηγετίσκων που στην πράξη διασπούν τα πάντω , με αποτέλεσμα να γίνονται στην πράξη οι καλύτεροι σύμμαχοι αυτών που υποτίθεται ότι πολεμούν. Το ίδιο όμως ισχύει και για τους αναρχικούς (κατ’ όνομα μήπως);
tolos
9 Ιουνίου, 2010 11:22 μμ
΄Η μήπως έχουμε γίνει (εκ του ωού) τα έρμαια του αποτυχημένου πολιτικού συστήματος ή της ολοένα και περισσότερο εξεθλιωμένης κοινωνίας στην οποία ζούμε;
j4nus
9 Ιουνίου, 2010 11:23 μμ
μια εικαστική παρέμβαση ο όρος καλλιτεχνικός διευθυντής είναι όχι απλά παρωχημένος αλλά αντανακλά και όλες αυτές τις γέφυρες με τον σημερινό τρόπο ζωής μέσα στο καπιταλιστικό κόσμο της εξαναγκαστικής κατανάλωσης κτλ…
στην πραγματικότητα με το καλλιτεχνικός διευθυντής εννοούσα καλλιτρεχνικός εμπνευστής…
εφεξής προτείνω να χρησιμοποιείται ο όρος καλλιτρεχνικός εμπνευστής αντί του καλλιτεχνικός διευθυντής μέχρι να βρεθεί κάποιος άλλος ακόμα εμπνευστικότερος και αντιπροσωπευτικός…
Εκτός παρένθεσης τώρα… έχει ποτέ αναλογιστεί κανείς ότι ο τρόπος λειτουργίας του συστήματος και ο τρόπος που έχουμε γαλουχηθεί και εκπαιδευτεί στον αστικό τρόπο ζωής σε καπιταλιστικό περιβάλλον μπορεί ακόμα και αν είμαστε αναρχικοι, ελευθεριακοί, αριστεροί, μαρξιστές, τροτσκιστές, κεντρώοι, ανανεωτικοί, ριζοσπαστικοί κτλ να υπάρχει μέσα μας;
Παράδειγμα ένα οι ανθρώπινες σχέσεις, είτε είναι ερωτικές είτε φιλικές. Δεν είναι κάποιες από αυτές ή για κάποιους από εμάς καταναλωτικές; Εννοώ δεν διακατεχόμαστε όχι όλοι αλλά κάποιοι από ένα καταναλωτικό σύνδρομο ακόμα και στις σχέσεις μας με τους ανθρώπους; Δεν αντιμετωπίζουμε τους άλλους σαν ενα κουτί αναψυκτικό; Μόλις τελειώσει και δεν έχει τίποτα άλλο να μας δώσει -υλικά, ζωτικά, συναισθηματικά που λέει και ο στιχουργός- τον πετάμε σαν ένα κουτάκι αναψυκτικού ή από τσιγάρα…
Δεν διακατεχόμαστε από μια απληστία να ζητάμε όλο και περισσότερα; δεν εννοώ να επιδιώκουμε το καλύτερο αλλά και το περισσότερο, μεγαλύτερο…
Παράδειγμα δεύτερο, στις ημερες γενικής απεργίας απεργούν συνήθως δημόσιοι και αρκετοί ιδιωτικοί. Βλέπεις καταστήματα κλειστά αλλά ποτέ καφετέριες, εστιατόρια, φαστ φουντ, μπαρ κτλ… αν θες να αγοράσεις ένα mouse ή ένα σκληρό δίσκο ας πούμε ακόμα και αν βρεις κάποιο ανοιχτό κατάστημα θα σκεφτείς ότι είναι μέρα γενικής απεργίας και ότι οι εργαζόμενοι εκεί μέσα δε θα έπρεπε να είναι στη δουλειά τους ή ότι δεν τους δίνεται από την εργοδοσία η επιλογή να μην είναι. Άρα δε θα μπω μέρα γενικής απεργίας να αγοράσω οτιδήποτε από εκεί.
Την ώρα που ήμουν έτοιμος να δαγκώσω το χάμπουργκερ σκέφτηκα γιατί να μην ισχύει το ίδιο και για τον καφέ που θα πιω ή το μπαρ το βράδυ…
Δλδ πέρα από τις εντυπωσιακές δράσεις με τα πανό στην ακρόπολη, τις πορείες και όλα τα συναφή εξίσου σημαντικό ρόλο και ίσως σημαντικότερο είναι η καθημερινή πρακτική στη ζωή μας…
Η καθημερινότητά μας διαπνέεται από τις ίδιες αρχές και αξίες που διαλαλούμε στις πορείες, δράσεις κτλ; γιατί οι αλλαγές στη ζωή μας δε θα έρθουν μόνο από κάποιες κεντρικές επιλογές που θα γίνουν σε επίπεδο κυβερνητικό ενάντια στις οποίες ή για τις οποίες διαδηλώνουμε.
Δηλαδή πέρα από τη συζήτηση για την πολιτική, μήπως πρέπει να δούμε και την καθημερινή πρακτική, γιατί και η καθημερινότητά μας και το τι κάνουμε εκεί είναι και αυτό πολιτική…
tolos
9 Ιουνίου, 2010 11:33 μμ
Γειά σου j4nus και ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.
Ο ίδιος ο Λένιν είπε (δεν είμαι λενινιστής) δύο πράγματα που δεν μπορούμε κινηματικά (αλλά και ατομικά να τα αντιμετωπίσουμε κατά πρόσωπο).
α) Ο επαναστάτης πρώτα πρέπει να αλλάξει ο ίδιος
β) Ο επαναστάτης πρέπει να λειτουργεί όπως η μέλισσα που πηγαίνει από λουλούδι σε λουλούδι και διαλέγει το καλύτερο και ωφελιμότερο για αυτόν και την υπόθεσή του.
Να προσθέσω και ένα τρίτο ότι από το χάος προέρχεται η δημιουργία (ο Λένιν το είπε αυτό , αλλά και οι Ευαγγελιστές)
tolos
9 Ιουνίου, 2010 11:24 μμ
Εμπρός λοιπόν.
Ας κάνουμε τη διαφορά.
Τι έχουμε να φοβηθούμε (έτσι και αλλιώς σε ένα πολιτικο-κοινωνικό και οικονομικό χάος οδηγούμαστε και μάλιστα παγκοσμίως);
j4nus
9 Ιουνίου, 2010 11:29 μμ
συνεχίζει ακάθεκτος…
ο tolos αν δεν υπήρχε θα έπρεπε να τον έχουμε εφεύρει… μπορεί και να το κάναμε…
Eddie
9 Ιουνίου, 2010 11:36 μμ
τι εννοεις;
redpunk67
10 Ιουνίου, 2010 5:33 μμ
http://antisomata.wordpress.com/2010/06/10/h-%ce%ba%cf%81%ce%af%cf%83%ce%b7-%cf%84%ce%b7%cf%82-%ce%b1%cf%81%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%b5%cf%81%ce%ac%cf%82-%ce%b7-%ce%ad%ce%bd%ce%bd%ce%bf%ce%b9%ce%b1-%cf%84%ce%b7%cf%82-%ce%b7%ce%b3%ce%b5%ce%bc/
Revma
10 Ιουνίου, 2010 10:49 μμ
Επειδή δεν υπάρχει κανένας λόγος να ανακαλύψουμε την πυρίτιδα…
Spanish confederation of anarcho-syndicalist labor unions
Membership
CNT membership is open to all workers and students, except members of the police forces, the military or other repressive forces, as well as employers and other kinds of exploiters.[2] It is not necessary to subscribe to any particular ideology to be a member. CNT members may belong to a political party, but anyone who acts as an officer in a political party cannot also hold office in the union. This is to prevent the CNT from being controlled or manipulated by any political organization.
[edit] Objectives
As a union organization, and in accordance with its bylaws, the aims of the CNT are to “develop a sense of solidarity among workers” hoping to improve their conditions under the current social system, and prepare them for future emancipation, when the means of production have been attained, to practice mutual aid amongst CNT collectives, and maintain relationships with other like-minded groups, hoping for emancipation of the entire working class.[3] The CNT is also concerned with issues beyond the working class, desiring a radical transformation of society through revolutionary syndicalism.[4] To achieve their goal of social revolution the organisation has outlined a social-economic system through the confederal concept of anarchist communism, which consists of a series of general ideas proposed for the organisation of an anarchist society.[5] The CNT draws inspiration from anarchist ideas, and also identifies with the struggles of different social movements. The CNT is internationalist, but also supports communities’ right of self-determination and their sovereignty over the states.
[edit] Structure
The organisational structure of the CNT is based on direct democracy.
[edit] Industrial union and various posts union
Diagram of the CNT organizational structure
The industrial unions (sometimes referred to as “branch unions”) form the base structure of the CNT. Each industrial union groups together workers of different crafts within an industry. When there are fewer than 25 people working in one particular industry, a various posts union is formed for that industry, rather than multiple industry unions. A various posts union can include workers from different crafts and industries; it requires a minimum of five people.[8] If this number cannot be reached, four or fewer workers can form a confederal group. Due to the small size of the CNT, a majority of its unions are various posts unions.
The decision-making power of the industry and various posts unions resides in the union assembly: decisions are taken by all of the workers of the union in question via a system of direct democracy and consensus. These assemblies may address any number of issues, whether “local, provincial, regional, national or international”.
Union sections
Union sections are assemblies of union workers who work in the same work centre or small business. The assembly of the union section chooses a delegation for the union section, which is usually rotated and which will represent the opinions of the union section in meetings with other entities, although it does not have decision-making powers.
[edit] Committees and secretaryships
The assembly chooses a committee to carry out routine or administrative duties that do not require the discussion of all members; the committee does not have decision-making powers. Committees can organise themselves through different departments, including propaganda, culture and archives; press and information; treasury and economic affairs; legal and prisoner advocacy; union action; social action and general secretariat. The number of secretaryships can vary, sometimes two or more overlapping on a single one if considered necessary. Delegations from the union sections of the branch businesses are also part of the committee.
[edit] Federations and confederations
Unlike organizations that are organized from the top down, the CNT organises itself in an anarchistic fashion, from the bottom up, through different levels of confederations, following the Principle of Federation. The reason for favoring this structure is intended to limit homogeneity in committees, and keep them from having politics or programs. It is also intended to minimize the power of individuals who may be more active in the organization.[11]
[edit] Local and comarcal federations
The different industry and various posts unions of a particular municipality constitute the local federation[12] of unions that are coordinated by means of a local committee which has the same characteristics and powers as the union committees. The local committee is selected in the local plenary assembly to which every industry and various posts union can send delegations with written agreements previously adopted in their assembly. Because of the CNT’s relatively small membership, it has only managed to form Local Federations in Granada and Seville.[13] In turn, the unions of neighbouring municipalities can group together into a comarcal federation.
Regional confederations
A regional confederation brings together several local unions within a geographic regional zone. The structure is the same again: a regional committee with a Secretary General and the rest of the Secretariats in a regional plenary to which the local unions send delegations with written agreements previously made in the assembly. The regional division of the CNT has undergone changes through time.
[edit] National confederation
The regional confederations send representative delegations—again on the same basis—to the national plenary assembly, which constitutes the national confederation. The national plenary of regional confederations elects a national General Secretary, who moves the CNT headquarters to his/her place of residence. Hence, the CNT has no fixed headquarters.
The local plenary of the local federation chosen as headquarters gathers to designate the rest of the secretarial offices. The General Secretary and the rest of the secretaries form the Permanent Secretariat of the National Committee (SPCN, in Spanish) of the CNT, along with the General Secretariats of each of the regions. As in every committee in the CNT, their capacities are technical or administrative: they have no authority to make decisions for others.
[edit] Congress of the CNT
Direct representatives of the industry and various posts unions attend the CNT Congress with agreements from their own assemblies, independently from the local and regional levels. Among its duties, the Congress has to decide upon the CNT general line of action, and can appoint new National Committees. Since the foundation of the CNT in 1910 and the initial constitutional congress in September 1911[14], nine congresses have taken place, five prior to the Spanish Civil War, and four since the Spanish transition to democracy.
The Congress is convoked by the National Committee a year beforehand when there is an imperative need or there are new issues to assess. The discussion subjects are presented after being confirmed in a national plenary session, and then seven months before the Congress each member union starts its own debate which culminates with the presentation of their ideas to the Congress.
[edit] Plenarias and plenary assemblies
The meetings of the various committees (local, regional, national) are called plenarias. Plenarias cannot take decisions, only develop technical and administrative issues, as they are constituted by committees without decision-making powers.
Another method of decision-making is through local and regional plenaries (or plenary assemblies), and congresses, in which industry and various posts unions take active part sending delegations with previously reached and written agreements. The National Plenary does not follow this rule, as in this case the delegations with the written agreements come from the regional confederations.
[edit] Parallel Structures
[edit] Conferences
CNT conferences are open meetings in which matters are discussed and themes proposed; they serve to take the pulse of general opinion within the organization at any given moment. The discussions are later passed on to the local unions for their perusal. Persons representing themselves or another group or trade union may attend, but they cannot pass resolutions.
[edit] Industry federations
See also: Industrial unionism
Industry federations are organized by branch of production, not geographically. All CNT unions in a particular branch of production form the national industry federation of that branch, differing from the structure of branch unions organized by local and regional federations and confederations. Industry federations exist on a regional level as well. Industry federations are empowered to act regarding matters lying within their area of responsibility. They send representatives that can speak, but not vote, at the national and regional confederations.
[edit]
Relationship with the IWA
The International Workers Association (IWA, AIT in Spanish) is a transnational organization which consists of delegations from a number of countries. The national anarcho-syndicalist organizations, each of which operates only in its home country, are known as the sections of the IWA. As such, the CNT is the IWA’s Spanish section.[15]
The IWA has an international secretariat elected by the various sections and can be structured by continent through the industry federations’ system.
http://en.wikipedia.org/wiki/Confederaci%C3%B3n_Nacional_del_Trabajo