Μια κοινωνία απογυμνωμένη από την ίδια τη δυνατότητά της να αντιλαμβάνεται, να διαισθάνεται τα λάθη των μελών της, συνάμα να προσπαθεί να κατανοήσει τους κοινωνικούς λόγους που ενισχύουν κάποιες συμπεριφορές, έχει ήδη κάνει ένα πολύ σοβαρό βήμα προς μια κατάσταση άγριας αμοιβαίας ανθρωποφαγίας, ενός αλληλοσπαραγμού δίχως τέλος και αρχή.
του ξεσβουρου, την ανάρτηση έκανε ο iguana
Ηράκλειο, Δευτέρα 24 Μαΐου στις 12:20 μμ., στη συμβολή των οδών 1821, Αγίου Μηνά, Μονοφατσίου και Κυρίλλου Λουκάρεως. Μια τριανταπεντάχρονη γυναίκα συλλαμβάνεται από πολίτες οι οποίοι ανταποκρίνονται στις κραυγές αγωνίας ενός ηλικιωμένου που του έχουν κλέψει το πορτοφόλι του μόλις λίγα μέτρα παραπάνω, συγκεκριμένα στη στάση των λεωφορείων στην πλατεία Κορνάρου. Η εικόνα ενός τρομαγμένου, απεγνωσμένου ανθρώπου που έχοντας μόλις διαπράξει ένα μικροέγκλημα τρέχει για να σωθεί με παρέπεμψε αυτόματα στην κλασσική σκηνή από τον «Κλέφτη Ποδηλάτων» της Ιταλίας της δεκαετίας του ’50, όπου ο πρωταγωνιστής – έχοντας ο ίδιος πέσει θύμα κλοπής πριν από μερικές ώρες – επιχειρεί να κλέψει ένα φαινομενικά ξέμπαρκο ποδήλατο και τελικά συλλαμβάνεται και αυτός από απλούς πολίτες.
Δεν γνωρίζω πόσο αναγκαία, καταναγκαστική, εξαναγκασμένη ή μη ήταν αυτή η κλοπή για τη γυναίκα που την διέπραξε. Πλησιάζοντας ο ίδιος μερικά λεπτά μετά από τη σύλληψη της δίπλα σε ένα τσούρμο ανθρώπων κυρίως μεγάλης ηλικίας, την είδα όρθια, μόνη και ταυτόχρονα περικυκλωμένη από τους φόβους της, έρμαιο των συν-«ανθρώπων» που ήταν εσωτερικά το ίδιο τρομαγμένοι και αβοήθητοι απέναντι στους δικούς τους φόβους. Ευτυχώς δεν την είχαν χτυπήσει, αν κάτι τέτοιο έγινε διέφυγε της προσοχής μου. Δεν ήταν να τη φοβάται κανείς, ήταν να τη λυπάται. Ανεξάρτητα, λοιπόν, από το ποιο μπορεί να ήταν το ιστορικό και το ποινικό μητρώο αυτής της γυναίκας, ζητήθηκε από κάποιους – δυστυχώς συντριπτικά λίγους – να βρεθεί μια καρέκλα, ένα μπουκάλι νερό, κάτι απλό και λίγο για τον κατατρεγμένο. Συγχρόνως κάποιοι – βλέποντας την να τρέμει ατενίζοντας συντετριμμένη, αποσβολωμένη, ισοπεδωμένη τη σύλληψή της και την επερχόμενη αναμέτρησή της με το νόμο και τη «δικαιοσύνη» – αναρωτηθήκαμε φωναχτά αν θα έπρεπε – εκτός από την αστυνομία που είχε ήδη ενημερωθεί – να κληθεί και κάποια κοινωνική υπηρεσία, μια και ήταν πολύ πιθανό – υπήρχαν δε και οπτικά σημάδια – αυτή η γυναίκα να υποκινήθηκε σε τέτοιες ενέργειες λόγω εθισμού σε ναρκωτικές ουσίες.
Και τότε συνέβη μια απίστευτη αντιστροφή ρόλων, που προσωπικά δεν έχω ξανασυναντήσει. Αδυνατώ ν’ απαντήσω γιατί σε μια κοινωνία που υποτίθεται ότι έχει κάνει βήματα παιδείας η παροχή βοήθειας ή συμπαράστασης ή έστω μια απλή υπόμνηση δικαιωμάτων και εγγυήσεων αντιμετωπίζεται ακόμα σαν ταμπού και συνενοχή σε εγκληματικές πράξεις. Από κάποιους, δυστυχώς πολλούς, «αγανακτισμένους πολίτες» εκτοξεύτηκαν κατηγορίες και σχήματα ντροπής, που στόχο είχαν να αποστομώσουν, να αφαιρέσουν έμπρακτα το λόγο και το δικαίωμα παρέμβασης από όσους από εμάς προσπάθησαν να διατυπώσουν, παρακινημένοι από αλληλεγγύη, μια υποτυπώδη έστω συμπάθεια προς αυτή την κοπέλα. Η ατάκα του αστυνομικού που κατέφθασε μετά από λίγο, την οποία εκστόμισε απευθυνόμενος στους λίγους, ήδη αποδυναμωμένους που δεν θέλγονταν από την προοπτική ψυχολογικού κατασπαραγμού της θύτη, με άφησε εμβρόνητο: «Όλο αυτά λέτε και δε μας αφήνετε να κάνουμε τη δουλειά μας».
Μετά από λίγο έφυγα φοβισμένος ο ίδιος και απογοητευμένος. Αν νιώθω για κάτι ντροπή είναι μόνο που εκείνη τη στιγμή δεν κατάφερα να υπερνικήσω τους δικούς μου φόβους και να πω μια κουβέντα παραπάνω.
Από τη στιγμή που η υλική αναγκαιότητα ή προσκόλληση ωθεί στην αποδόμηση της ανθρώπινης οντότητας του θύτη με την ίδια αν όχι περισσότερη τελικότητα και μανία στην οποία ωθεί και έναν «κλέφτη» να προσβάλλει την περιουσία και την ιδιοκτησία του θύματος, οι «αγανακτισμένοι» διώκτες, φορείς – εκφραστές αυτής της ιδεολογίας και νοοτροπίας δεν διαφέρουν και πολύ από εκείνον που «κυνηγούν». Η συνηγορία μάλιστα – στις συγκεκριμένες συνθήκες – του νόμου υπέρ της «παραδειγματικής» τιμωρίας του θύτη σε συνδυασμό με την άλλοτε υφέρπουσα άλλοτε δικονομικά εκφρασμένη αδιαφορία της εξουσίας για τις κοινωνικές αιτίες της διάχυτης ανομίας, εξασφαλίζει ότι το δικαστικό σύστημα θα συνεχίσει να εγκληματεί νομιμοφρόνως απέναντι στους θύτες περισσότερο επιτυχημένα και με μεγαλύτερη διάρκεια απ’ ότι οι τελευταίοι το έπραξαν απέναντι στους συμπολίτες τους. Η διάχυτη σκληρότητα και απανθρωπιά αναβαπτισμένη στο πνεύμα του νόμου και έχοντας μαζί της μια αγοραία, αλλά ισχυρή, ψευτομαγγιόρικη ηθική «δικαίου», έχει έτσι όλα τα φόντα να εξελιχθεί σε προπομπό και χειροκροτητή της ισοπέδωσης ζωών, ανθρώπων και ψυχών, αν και ποτέ δεν θα αναγνωριστεί ως τέτοια. Κάπως έτσι λειτουργούν οι σύγχρονες αρένες θανάτου για όσους διαπράττουν μικροεγκλήματα στην άνιση, άγρια και διψασμένη για τιμωρία και αίμα αλαζονική και αυτάρεσκη κοινωνία μας.
Χθες – όπως σχεδόν κάθε εβδομάδα – δημοσιεύτηκε η είδηση μιας ακόμα αυτοκτονίας κρατούμενου μέσα σε αστυνομικό τμήμα («Αυτοκτόνησε κρατούμενος στην Πολίχνη» ). Αναρωτιέμαι τι μπορεί να είναι αυτό που πείθει έναν άνθρωπο να καταλήξει στην αυτοκτονία έχοντας διαπράξει απλά το αδίκημα της κλοπής μιας τσάντας… Μήπως είναι η απογοήτευση απέναντι σε μια κοινωνία και μια «δικαιοσύνη» που δεν θα του αναγνωρίσει ποτέ πια την ανθρώπινη του ιδιότητα και τον έχει ήδη σπρώξει οριστικά στο «σωφρονιστικό» περιθώριο; Ή ίσως η σκόπιμη διαχείριση μιας πρακτικής απομόνωσης και τρομοκράτησης όσων έχουν λαθέψει, με τρόπο που να κρύβει και ν’ α-φανίζει τις λίγες και αδύναμες, αλλά υπαρκτές, φωνές αλληλεγγύης;
Short Link: http://wp.me/pPn6Y-157
DrAluca
25 Μαΐου, 2010 12:29 μμ
Πολυ σωστο το κειμενο μας.
Εχουμε μαθει ως κοινωνια να βγαζουμε ολη μας την «δικαιωσυνη» επανω σε ανθρωπους που διεπραξαν «μικροεγγληματα».
Και αυτο διοτι σε αυτους που παγματικα μας δυναστευουν δεν υψοσαμε ποτε το αναστημα μας.
Μας αρεσει να βρισκουμε ενα βολικο «εχθρο».Μας κανει να αισθανοαμστε ισχυροι.
Στο παραδειγμα του κειμενου τωρα…η συμπεριφορα μας,οταν ειμαστε με το μερος «των πολλαων»(οπως αναφερονται στο κειμενο) ειναι ιδια με αυτην της αστυνομιας οταν συλαμβανει πχ εναν διαδηλωτη.
Ξαφνικα ο συλληφθης ειναι αυτοματα ενοχος ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΝΤΑ,και εχει δικαιωμα ΚΑΝΕΝΑ.
Αποδειξης….η φραση του αστυνομικου….που αν τον ρωτουσε καποιος «Και ποια ειναι η δουλεια σου?» θα απανταγε ολο καμαρι…»Να προστατευω τους πολιτες.»Ε τοτε μοσιου προστατευσε και την κοπελα.Ακομα πολιτης ειναι…..
Αλλα οταν καλεσθει(και οχι συλληφθει) πολιτικος για απολογια επ υπεξερεση δημοσιου χρηματος,ημεις βελαζουμε με στομφο….
Οταν η κοινωνια γινει κοινωνια ανθρωπων και οχι χρηματων ισως τοτε καταλαβουμε ποσα λαθη κανουμε…
Για ακομα μια φορα απιθανο το κειμενο.
Χαμογελατε…
DrAluca
25 Μαΐου, 2010 12:41 μμ
Μια διορθωση….
(τι μεγαλομανια θεε μου….)
Οχι το κειμενο ΜΑΣ
Αλλα το κειμενο ΣΚΕΤΟ…
Ελεος ειμαι ωρες ωρες…
Χαμογελατε…
olomavri nuxterida, pio mavri de ginetai
25 Μαΐου, 2010 1:43 μμ
«Από τη στιγμή που η υλική αναγκαιότητα ή προσκόλληση ωθεί στην αποδόμηση της ανθρώπινης οντότητας του θύτη με την ίδια αν όχι περισσότερη τελικότητα και μανία στην οποία ωθεί και έναν «κλέφτη» να προσβάλλει την περιουσία και την ιδιοκτησία του θύματος, οι «αγανακτισμένοι» διώκτες, φορείς – εκφραστές αυτής της ιδεολογίας και νοοτροπίας δεν διαφέρουν και πολύ από εκείνον που «κυνηγούν»»
avti i paragrafos ta leei ola. etsi einai i kolasi tis zougklas tou kapitalismou.
anadyomenh
25 Μαΐου, 2010 1:48 μμ
Πολύ ωραίο κείμενο ξέσβουρος…
Πριν από κάποια χρόνια, ένας φίλος άκουσε τις φωνές της γειτόνισσάς του με την οποία ήταν και φίλοι. Βγήκε και είδε κάποιον να πηδάει από το μπαλκόνι της και να τρέχει. Χωρίς δεύτερη σκέψη, έτρεξε, τον έπιασε και τον ακινητοποίησε. Όλη η γειτονιά βγήκε στα μπαλκόνια φωνάζοντας και βρίζοντας τον κλέφτη. Από τη στιγμή της ακινητοποίησης και μετά, ο νεαρός κλέφτης έκλαιγε και τον παρακαλούσε να τον αφήσει λέγοντάς του ότι δεν έκλεψε τίποτα, ότι είναι άρρωστος άνθρωπος, εξαρτημένος από ουσίες… Ο φίλος δεν άντεξε και με κάπως διακριτικό τρόπο τον άφησε ελεύθερο και προσποιήθηκε ότι του ξέφυγε. Το αποτέλεσμα ήταν… η γειτονιά από τότε να αντιμετωπίζει σαν κλέφτη τον φίλο. Δεν του το συγχώρεσαν ποτέ, καθώς κατάλαβαν ότι τον άφησε επίτηδες. Ο νεαρός κλέφτης τελικά είχε πράγματι κλέψει κάποια ασημικά από τη γειτόνισσα, η οποία από τότε δεν παρέμεινε στενή φίλη του φίλου…
Σίγουρα, η κοινωνία είναι σκληρή με τον μικροαπατεώνα… είναι αυτός που μπορούμε να συλλάβουμε εύκολα και σε αυτόν ξεσπάμε όλη την αδικία που έχουμε υποστεί σε όλη μας τη ζωή… Τον μεγαλοαπατεώνα πολιτικό κ.ο.κ. τον θεωρούμε κάτι άπιαστο, μακριά από εμάς, θεωρούμε ότι δεν έχει επαφή με μας και ότι είμαστε πολύ ανίσχυροι για να τον πλήξουμε. Είναι απλώς μία τηλεοπτική φιγούρα…
Συμπτωματικά, πριν 2 μέρες έκλεψαν το στερεοφωνικό από το αυτοκίνητό μας. Εκτός από το στερεο έκλεψαν και κάτι ψιλλά και ένα τρύπιο παντελόνι. Δεν έκλεψαν μία καλή μπλούζα που ήταν εκεί, δεν έκλεψαν τα CD, προφανώς αυτός που τα έκλεψε… πήρε ό,τι είχε ανάγκη…
oldboy9
26 Μαΐου, 2010 10:20 μμ
«Συνειδητοποιημένος» κλέφτης λοιπόν! 😀
risinggalaxy
25 Μαΐου, 2010 3:32 μμ
Υπαρχει παντα βεβαια και η περιπτωση στη Πολιχνη να τον εφαγαν οι «γνωστοι» «αγνωστοι» αλλα κατα τα αλλα το κειμενο ειναι εξαιρετικο
Μαρξ Φακτορ
25 Μαΐου, 2010 6:22 μμ
Η τιμωρία ικανοποιεί το αγελαίο ενστικτο απενοχοποίησης μιας κοινωνίας και προβολής των προβλημάτων της στον αποδιοπομπαίο τράγο-τ0ν ένοχο της παράβασης. Εν τω μεταξύ η κοινωνία αυτοσυγχωρείται και συνεχίζει η αγέλη την συλλογική της καφρίλα. Μπράβο για την ανάρτηση. Ρησπεκτ!
μανικάκος
25 Μαΐου, 2010 6:44 μμ
ενα απο τα βασικα κενα που εχει η κοινωνια μας ειναι το γιατι καποιος κατεφυγε στο εγκλημα-κλοπη-παραβιαση του νομου.
εστιαζει στην κλοπη κ επεκτεινεται στην τιμωρια.
φυσικα ο νομος δεν εχει λογο να ειναι διαφορετικος.
με αποτελεσμα την αιωνια καταστολη κ τις γεματες φυλακες αντι της κοινονικης βοηθειας.
εχουμε δουλεια σαν ανθρωποι για να ονειρευομαστε επαναστασεις!!!!!
Ankan
25 Μαΐου, 2010 9:02 μμ
Ξέσβουρος
εξαφανίσθης αποτόμως από αλλού και ..πήρες μαζί σου και την …προίκα σου,αλλά χαίρομαι που ξαναντάκαρες….Για πάρτη σου μπήκα μιας και είδα την ανάρτηση!Κανόνισε να βρεθούμε μιας και ζούμε στην ίδια πόλη…ψάξε με στο φατσοβιβλίο..
συγχαρητήρια…
μανικάκος
25 Μαΐου, 2010 9:04 μμ
θα παμε james;;;;
ξσβρoς
25 Μαΐου, 2010 10:12 μμ
ευχαριστώ για τα καλά σας σχόλια
όσοι είμαστε από την ίδια πόλη και το ίδιο νησί μπορούμε πολύ εύκολα να βρεθούμε.
επειδή δεν έχω φατσοβιβλίο, να συνεννοηθούμε μέσω email, η συνταντική ομάδα το έχει.
ξσβρoς
25 Μαΐου, 2010 10:15 μμ
ουπς…
iguana σ’ ευχαριστώ για τη δουλειά που έριξες στην παρουσίαση του κειμένου
nolongersafe
26 Μαΐου, 2010 12:26 πμ
εξαιρετικός ο προβληματισμός που μας βάζεις ξεσβουρε, όπως πάντα.
η αλήθεια είναι ότι σε συνθηκες κρίσης όλα είναι διαφορετικά:
το επίπεδο της παραβατικότητας έχει αλλάξει. Την θέση των «κατ’επάγγλεμα» κλεφτών που ήταν λίγο ως πολύ συνηθισμένοι έχουν πια πάρει απεγνωσμένοι άνθρωποι, σαν εμένα και εσένα που βρέθηκαν σε μια ανάγκη που τους οδηγεί εκεί – για αυτό και τόσο εύκολα συλλαμβάνονται και ας μην χαίρεται ο Χρυσοχοϊδης.
την θέση των πάλαι ποτέ «αγανακτισμένων» πολιτών, έχει πάρει ο «συνηθισμένος» πολίτης, ο μπαρμπα-Μήτσος της γειτονιάς, που είναι εξίσου θολωμένος με τον κλέφτη, αλλά που ξεσπά εκεί. με την ίδια ευκολία που αύριο, ο ίδιος, μα ακριβώς ο ίδιος, θα τα βάλει με το όργανο της τάξης.
την θέση του κομμουνιστοφάγου χωροφύλαξ των 50’ς, έχει πάρει ένας ακατεργαστος τύπος, παιδί εργατικής ή αγροτικής οικογένειας, που μπήκε πιθανόν και από πανελλαδικές στο σώμα και που ίσως δεν αισθάνεται καλά όταν πλακώνεται με διαδηλωτές. μπήκε για να «κάνει το καλό» και να τιμωρήσει τους κλέφτες και δεν μπορεί να καταλάβει γιατί η κοινωνία τον μισεί.
Οι Γιάννηδες Αγιάννηδες ενάντια στους Ιαβέρηδες. Αλλά σε εποχές ρευστές σαν την δική μας, η λαϊκή συμπάθεια πάει γρήγορα από τους μεν στους δε.
Κερεντζής Λάμπρος
26 Μαΐου, 2010 1:03 πμ
Ενα σύστημα αναπαραγωγής της τιμωρίας και του θανάτου από φιλέσπλαχνους διαβάτες μιας ευνουχισμένης ζωής.
Βack Door Man
26 Μαΐου, 2010 2:14 μμ
Έζησα παρόμοιο σκηνικό πριν από λίγο καιρό και μπορώ να καταλάβω το συναίσθημα. Με το που ακόυστηκε η ιαχή «κλέφτης», ένα μπουλούκι αντρες και γυναίκες(!) ρίχτηκαν στο κατόπι μιας κοπελιτσας που μάλλον είχε βουτήξει ένα πορτοφόλι αν και δεν βρέθηκε πάνω της.
Αυτό που με άφησε άναυδο ήταν το γεγονός ότι οι αυτόκλητοι κυνηγοί του εγκλήματος είχαν απείρως πιο άγριες διαθέσεις από την παθούσα σε σημείο να λες ευτυχώς που ήταν αστυνομία κοντα, αλλιώς δεν θα την έβγαζε καθαρή. Ήταν φανερό και μόνο από τα γεματα μίσος βλέμματα, ότι το κίνητρο των κυνηγών δεν ήταν καμμία διάθεση αλληλεγγύης προς το θύμα της κλοπής, όπως και να την ορίσει κανείς. Ο σαστισμένος και φοβισμένος ανθρωπάκος της εποχής του ΔΝΤ, έχει ήδη επιλέξει τα εξιλαστήρια θύματα που θα κατηγορήσει ως φταίχτη των δεινών του: Toν μικροεγλήματία του δρόμου, τον μετανάστη, το πρεζόνι, μη θέλοντας να καταλάβει ότι τους πραγματικους ηθικούς (και φυσικούς) αυτουργούς της κλοπής ο ίδιος τους έδωσε το δικαίωμα να μακελέψουν την ζωή του, ψηφίζοντας και στηρίζοντας την εξουσία τους …
oldboy9
26 Μαΐου, 2010 10:26 μμ
Δεν είναι καθόλου αστείο.
Αυτό το «καλωσόρισμα» θα αντικρίσει ο διαρρήκτης όταν με «τιμήσει» με την…παρουσία του!
«Αγαπητοί διαρρήκτες!
Λυπάμαι αλλά «λάθος» σπίτι χτυπήσατε!
Με έχουν ληστέψει οι τράπεζες, αν παρόλα αυτά δεν σας πείθω, ψάξτε!
Αλλά σας παρακαλώ μην κάνετε ζημιές.
Ευχαριστώ για την κατανόηση…
Υ.Γ.
Είμαι fan του…Ηλία Πετρόπουλου, αν τον γνωρίζεται!
Bill, φίλος των «κλεφτών»!
…τα 100€ είναι για τον κόπο σας, διάολε μην φύγετε και με άδεια χέρια!»
…Περιττό να πω ότι όλοι έχουν φρικάρει, με το σκεπτικό μου! :):):)
μανικάκος
26 Μαΐου, 2010 10:31 μμ
που ειν το σπιτι σου ειπαμε;;;
oldboy9
26 Μαΐου, 2010 10:34 μμ
…Ξέρεις!
Αλλά δεν μασάω ρε! 🙂
μανικάκος
26 Μαΐου, 2010 10:40 μμ
τι δε μασας;;;;
το κατοσταευρω ασε….
oldboy9
26 Μαΐου, 2010 10:45 μμ
😀 😀 😀 😀
…σωστός!