Σε μία περίοδο που η κατάσταση της πατρίδας του , της Γερμανίας, ήταν μάλλον απογοητευτική, ο Μαρξ λίγο πριν αυτοεξοριστεί στο Παρίσι, πρωτεύουσα τότε «του νέου κόσμου» έγραφε στον Ruge: «Παρ’όλη την ανικανότητα των κυρίαρχων και την αδράνεια των κυριαρχούμενων, που με οδηγούν έτσι ώστε να μην έχω και την πιο υψηλή εκτίμηση για τη σύγχρονη εποχή, αν δεν απογοητεύομαι όσον την αφορά, οφείλεται ακριβώς στο γεγονός ότι η απελπιστική αυτή κατάστασή της με γεμίζει ελπίδα» (1).
Αλήθεια τι είναι εκείνο που μπορεί να μας γεμίζει με ελπίδα σε μία κατά τα άλλα καθ’όλα απογοητευτική κατάσταση σαν τη σημερινή; Γιατί μπορούμε να ελπίζουμε και μεις σε μια καινούρια άνοιξη;
Η πολύπλευρη επιδείνωση των συνθηκών της εργατικής τάξης στις ανεπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες μπορεί να αποτελέσει το έναυσμα έτσι ώστε να υποσκαφθούν ορισμένοι από τους πυλώνες οι οποίοι θεμελιώνουν τη συναινετική ενσωμάτωσή της και να βοηθηθεί έτσι η ανάδειξη της μέχρι τώρα θαμμένης εν δυνάμει επαναστατικής της συνείδησης.
Η αλήθεια είναι ότι μέχρι τώρα, στις ανεπτυγμένες χώρες, η εξουσία της αστικής τάξης γινόταν αποδεκτή από ευρύτερα λαϊκά στρώματα όχι μόνο χάρη στην άμεση πολιτική βία, την οικονομική βία ή τον φόβο της βίας, αλλά και συναινετικά, και τούτο μεταξύ άλλων για δύο κυρίως λόγους:
Ο πρώτος ήταν ότι τμήμα των λαών αυτών των ιμπεριαλιστικών χωρών, της εργατικής τάξης συμπεριλαμβανόμενης, απολάμβαναν σε σχέση με τους λαούς των υπανάπτυκτων χωρών ορισμένα προνόμια διαμορφώνοντας έτσι μια «εργατική αριστοκρατία» ανάλογη εκείνης της άλλοτε κραταιάς Αγγλίας του 19ου αιώνα.
Ο δεύτερος λόγος είναι ότι η μεταπολεμικά ακολουθούμενη ρεφορμιστική πολιτική και το λεγόμενο «κράτος πρόνοιας» διευκόλυναν έτσι ώστε να αποδίδεται στο αστικό κράτος ένας ουδέτερος χαρακτήρας, πόσω μάλλον που αυτό, πέρα απο τις γενικές λειτουργίες τις απαραίτητες για την ύπαρξη κάθε κοινωνικής οργάνωσης, εκπλήρωνε και ορισμένες κοινωνικές λειτουργίες που εξυπηρετούσαν τους εργαζόμενους, έστω κι αν αυτές παρέχονταν ακριβώς για να τους ρίχνουν στάχτη στα μάτια και να τους αποτρέπουν από το να επαναστατούν, έστω κι αν αυτές στο πλαίσιο του κυρίαρχου καπιταλιστικού συστήματος λειτουργούσαν τελικά υπέρ του κεφαλαίου, στον βαθμό που μέσω αυτών το κράτος αναλάμβανε ένα τμήμα του κόστους αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης (π.χ. υγεία, παιδεία) την οποία τελικά εκμεταλλευόταν το κεφάλαιο.
Να, όμως, που η σύγχρονη κρίση έχει φέρει τα πράγματα στο σημείο όπου όχι μόνον η αστική εξουσία δεν μπορεί να βγάλει από το μανίκι της «ένα υπουργείο μεταρρυθμίσεων» (2), αλλά παίρνει πίσω μια σειρά από σημαντικές μεταρρυθμίσεις-κατακτήσεις, εξαφανίζοντας την όποια «εργατική αριστοκρατία», επιδεινώνοντας ραγδαία τις συνθήκες όλως των εργαζομένων και αφαιρώντας από το αστικό κράτος το όποιο προσωπείο ουδετερότητας μπόρεσε να οικοδομήσει κατά το παρελθόν.
Αυτή η τελευταία διαδικασία θα ενταθεί παραπέρα στον βαθμό που η αντιλαϊκή πολιτική, για να μπορέσει να εφαρμοστεί, θα συνοδευθεί αναπόφευκτα από την ένταση του κρατικού αυταρχισμού και της βίας και τούτο διότι «μια βίαιη τάξη πραγμάτων δεν μπορεί να διατηρηθεί παρά με τη βία» (3), οπότε και η κρατική εξουσία χρησιμοποιείται πια ως δεδηλωμένο όργανο της αστικής τάξης στο πλαίσιο του ουσιαστικά κηρυγμένου εμφύλιου – ταξικού πολέμου.
Και όλα αυτά είναι βέβαιο ότι θα ενταθούν στο έπακρο μετά την τελευταία παράδοση της χώρας στους διεθνείς θεσμικούς τοκογλύφους.
Αξιοποιώντας λοιπόν την παραπάνω αντικειμενική υπόθαλψη της συναίνεσης, ας συμβάλουμε μετωπικά στην παραπέρα αποδυνάμωσή της, στην αποκάλυψη του κίβδηλου χαρακτήρα της έννοιας της εθνικής ομοψυχίας, στο βάθεμα της κρίσης της αστικής νομιμότητας, στον κλονισμό της αστικής πολιτικής τάξης, στην επαναστατική αφύπνιση των συνειδήσεων.
* Απο το ποίημα του Μιχάλη Κατσαρού «κατά Σαδδουκαίων»
(1) K.Marx, «Lettre à Ruge», de Mai 1843
(2) Rosa Luxemburg, «Lq dernière lettre de Spartacus» in Rosa Luxemburg texts choisies «Editions sociales». σελίδα 216.
(3) K.Marx to Ruge, Cologne, May 1843.
Από την Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία
Για τη μεταφορά
Jaquou Utopie
Shortlink: http://wp.me/pPn6Y-14f
nolongersafe
24 Μαΐου, 2010 12:06 μμ
«η απελπιστική αυτή κατάσταση της με γεμίζει ελπίδα».
Αυτό ακριβώς. Όσο πιο βαθύ είναι το σκοτάδι τόσο πιο φωτεινή θα είναι η ανατολή του ήλιου.
Η επανάσταση δεν οφείλεται στην βαθμιαία συνειδητοποίηση του κόσμου, το αντίθετο.
Γίνεται όταν μια συντηρητική κοινωνική συνείδηση, κολλημένη σε παραστάσεις του παρελθόντος, καλείται ξαφνικά να ερμηνεύσει μια σύγχρονη, απότομη και βίαιη μεταβολή της κονωνικής πραγματικόττας, σαν αυτή που φέρνει η παρούσα κρίση.
Τότε η καταπιεσμένη κοινωνική συνείδηση κάνει άλματα με γεωμετρική άνοδο, και συνήθως ξεπερνά και τις μέχρι εκείνη την στιγμή δομημένες πολιτικές δομές.
Στην Ελλάδα, στην Ευρώπη, στον κόσμο ολόκληρο που βρίσκεται στην φάση της καταστροφής των παγκόσμιων παραγωγικών δυνάμεων, και πρώτα από όλες της εργατικής τάξης, αυτή η διαδικασία συντελείται μέσα από βίαιους σπασμούς και ρήξεις στην κοινωνική συνείδηση.
MITSARAS
24 Μαΐου, 2010 3:09 μμ
Άσχετο λίγο αλλά μου άρεσε:
Αφιερωμένο (από καρδιάς) στον Δον.
koula
24 Μαΐου, 2010 3:21 μμ
😀
μπένε! μπένε! 🙂
ούνα στόμα.. ούνα κόμμα! (μτφρ. ένα είν’ το Κόμμα!)
χααχχαχαχαχαχααχα
MITSARAS
24 Μαΐου, 2010 3:25 μμ
Grazie Bella Signora!
kixwtis
24 Μαΐου, 2010 7:07 μμ
oύνα; και γιατί να είναι μόνο ούνα; Να είναι μούνα!
koula
24 Μαΐου, 2010 7:13 μμ
σιγα μην ειναι και .. κομμουνα.. 😛
kixwtis
24 Μαΐου, 2010 7:19 μμ
kixwtis
24 Μαΐου, 2010 7:06 μμ
😀
kixwtis
24 Μαΐου, 2010 10:06 μμ
Χαχαχαχαχα
Πάντως ούτε ινδιάνοι να μασταν lol
Atene chiama
Roma risponde
MITSARAS
24 Μαΐου, 2010 10:41 μμ
χαχαχαχα σωστός.
Μαρξ Φακτορ
24 Μαΐου, 2010 5:14 μμ
«αφαιρώντας από το αστικό κράτος το όποιο προσωπείο ουδετερότητας μπόρεσε να οικοδομήσει κατά το παρελθόν» Εδω βρίσκεται η ουσία της προπαγάνδας που πρέπει να εκπέμπεται προς τον μεσοαστικό «καναπέ» που παράλληλα με την επιδείνωση της θέσης του, παράλληλα με την αύξηση της εκμετάλευσης θα οδηγηθεί στο δρόμο. Η τάξη των εκμεταλλευόμενων πρέπει να καταλάβει οτι δεν θα υπάρξει καλό κράτος μεσα στην καπιταλιστική αστικη «δημοκρατία» που γρήγορα πλέον μετατρέπεται σε μονεταριστική δικτατορία ντυμένη με το παντα παραπλανητικό εθνικό μανδύα της «διάσωσης της πατρίδας». Ιδεολογικά πρέπει να πολεμηθεί το κεφάλαιο και η πατρίδα με πρόταγμα την ισότητα και τον άνθρωπο στην διεθνοποιημένη διάστασή του απαλλαγμένο απο οποιαδήποτε φονικη ταυτότητα εθνους-γλώσσας -θρησκείας. Αν ποτε υπήρξε πιο πρόσφορο έδαφος για την διεθνιστική ταξικη πάλη με ειναι αυτό που δίνεται με αφορμή και αφετηρία την Ελλάδα οπου ο παγκόσμιος καπιταλισμός κάνει αυτό το «πείραμα κοινωνικής ανοχής» με σαφη πρόθεση το κοπυ-παίηστ του πειράματος σε άλλες χώρες, έτσι απο εδώ εμείς πρέπει να κάνουμε κοπυ-παίηστ την αντίσταση ανατροπή και εξαγωγή της εξέγερσης σε όλες τις υποψήφιες χώρες θύματα μετά την Ελλάδα.
mitera
24 Μαΐου, 2010 11:48 μμ
http://www.gopetition.com/online/36271.html
Στη παραπανω πρωτοβουλια συμμετεχει και
ο καθηγητης Γ.Ρουσης.Αυτο το λινκ ηταν το πρωτο που εξαφανιστηκε στο τvxs μετα απο κεινη την επιθεση χακερ που λεγανε.
Μολις ενα σχολιο ειχαν προλαβει να γραψουν απο κατω.Ευτυχως που ειχα προλαβει και το ειχα φερει κι εδω σε καποιο αλλο αρθρο.
Νομιζω οτι καλο θα ηταν να το αναδημοσιευατε.
Ξερετε οτι ειμαι ασχετη αλλιως θα το εκανα εγω.
Ειναι μια αξιολογη πρωτοβουλια,καλο θα ηταν οι υπογραφες να γινουν οσο περισσοτερες γινετε.:)
axinosp
25 Μαΐου, 2010 2:12 πμ
Nαι υπάρχουν οι προυποθέσεις για μια καινούργια άνοιξη δέστε την ανάρτηση μου
(Οι τράπεζες είναι κυριολεκτικά ΠΑΝΙΚΟΒΛΗΤΕΣ από την πρωτοβουλία των ελληνικών ΜΠΛΟΓΚΣ για ανάληψη όλων των χρημάτων με αποκορύφωμα την 1η ΙΟΥΝΗ !!!!!!
http://axinosp.blogspot.com/2010/05/1_24.html)
kixwtis
25 Μαΐου, 2010 5:54 πμ
Του φασίστα λευτεριά κι άμα του δώσεις
μόνος του στη φυλακή θα ξαναμπεί