Ποιος μιλάει τώρα… εσύ ή το avatar;

ναι... είμαι πράγματι μονίμως στο ντους, φρικαρισμένη και... σφαγμένη και ο giorgalis ψηλή ξανθή...

Από avatar Anakata-dyomenh…

Τελευταία ακούω και συμμετέχω σε συζητήσεις  σχετικά με το κατά πόσο όλοι εδώ μέσα είμαστε αβαταράκια ή οι εαυτοί μας ή και τα δύο ταυτόχρονα. Για να γίνει κατανοητό σε όλους, καταρχήν θα πρέπει να οριστεί η λέξη avatar. Μια πρόχειρη έρευνα που έκανα στο διαδίκτυο μου αποκάλυψε τα εξής: “Αβατάρ (Avatar) ονομάζονται από την Ινδουιστική θρησκεία οι θείες ενσαρκώσεις ανώτερων όντων ή του Υπέρτατου Όντος (Θεού) στη γη. Για παράδειγμα ο Βισνού, ο Σίβα, ο Γκανέσα θεωρείται ότι έρχονται ή έχουν έλθει στη γη με μορφή αβατάρ. Αντίστοιχα ο Χριστός και ο Μωάμεθ περιγράφονται από Ινδουιστές ως αβατάρ.” (Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B2%CE%B1%CF%84%CE%AC%CF%81) Στη γλώσσα των υπολογιστών, avatar είναι η απεικόνιση ή η προσωπικότητα που επιλέγει να προβάλει ένας χρήστης σε ένα 3D παιχνίδι, ένα φόρουμ ή και ένα… μπλογκ (το τελευταίο το προσθέτω εγώ…) Σε κάποιες διαδικτυακές συζητήσεις για το θέμα βρήκα διάφορες προσπάθειες απόδοσης της λέξης στα ελληνικά ανάμεσα στις οποίες τις εξής: ενσάρκωση, γραφική απεικόνιση, εικονική απεικόνιση, εικόνα σε προφίλ, εικονίδιο χρήστη, εικονική προσωπικότητα, εικονικός χαρακτήρας. Η εικόνα που επιλέγουμε ο καθένας από μας να μας εκπροσωπεί είναι κάτι σαν τη φωτογραφία της διαδικτυακής μας ταυτότητας και μάλιστα αυτήν την επιλέγουμε εμείς όπως και το nickname με προσωπικά κριτήρια, οπότε καλύπτει και ένα μέρος της δημιουργικής μας διάθεσης.

Ως γνωστόν πολλοί από μας γνωριστήκαμε στο tvxs, μέσα στη δίνη  συζητήσεων, αντιπαραθέσεων, thread killin’, διαδικτυακών καυγάδων, τρολαρίσματος, ακόμη και εικονικών γάμων κ.ο.κ. Εκεί γνωρίσαμε ο ένας τις απόψεις του άλλου, τα μουσικά γούστα, το χιούμορ, τις ανησυχίες αλλά και τον τρόπο που λειτουργούμε όταν εκνευριζόμαστε ή εξοργιζόμαστε, όταν θέλουμε να γοητεύσουμε τους άλλους ή και να τους απογοητεύσουμε, όταν θέλουμε να γίνουμε παιδιά ή να εξομολογηθούμε. Φυσικά οι συνήθειές μας έχουν μεταφερθεί εδώ, μόνο που η παρέα  μεγαλώνει διαρκώς και εκτός από ανθρώπους που απλώς μπήκαν στον πειρασμό να γράψουν μόνο μία φορά επειδή τους κέντρισε ένα θέμα, προστίθενται διαρκώς νέα μέλη και αυτό ελπίζουμε.

Είναι παρατηρημένο, ότι στον εικονικό κόσμο είναι πολύ πιο εύκολο να αφήσουμε ελεύθερες πιο ακραίες αντιδράσεις από ό,τι θα είχαμε στην κανονική μας ζωή, ότι μπορούμε πιο εύκολα να διατυπώσουμε πιο ακραίες θέσεις από ό,τι μπορούμε να υποστηρίξουμε με τις πράξεις μας και φυσικά να προωθήσουμε ένα χαρακτηριστικό μας που μας κάνει κατά κάποιο τρόπο ξεχωριστούς και ιδιαίτερους, που στην πραγματική ζωή δυσκολευόμαστε να εξωτερικεύσουμε. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι καλύπτει μία ναρκισσιστική μας διάθεση εκτός από όλα τα άλλα ή και μία διάθεση αυτοψυχανάλυσης ενίοτε. Το διαδίκτυο μας επιτρέπει να απελευθερώσουμε ένα κομμάτι του θυμικού μας που είναι καταπιεσμένο, να αφήσουμε ελεύθερη τη δημιουργικότητά μας,  να «φύγουμε» από την πεζή πραγματικότητα, να ικανοποιήσουμε την περιέργειά μας, τη διάθεσή μας για μάθηση, για έκφραση, για ονειροπόληση, για φαντασίωση, να παίξουμε role-playing, να βελτιώσουμε την  επικοινωνία που είναι πολύ περιορισμένη στις μέρες μας, … ή και να την αντικαταστήσουμε. Η ηλεκτρονική κοινωνική δικτύωση, σίγουρα βοηθάει κάποιους πιο κλειστούς  ανθρώπους να εκφραστούν πιο εύκολα, αλλά από την άλλη… η υπερβολική προσκόλληση σε αυτή, μπορεί να κάνει έναν άνθρωπο περισσότερο αντικοινωνικό καθώς αποφεύγει την πραγματική κοινωνική επικοινωνία και τελικά εγκλωβίζεται σε έναν εικονικό κόσμο (το νου μας, ε;). Δεν είναι τυχαίο ότι υπάρχει ήδη υπηρεσία απεξάρτησης από το διαδίκτυο και στην Ελλάδα πλέον (http://www.18ano.gr/net/). Βέβαια, στις περιπτώσεις blogging που δεν είναι ακριβώς chat room, τα πράγματα είναι βελτιωμένα, καθώς μέσα από αυτά προωθείται η ενημέρωση, η δημιουργικότητα, η έκφραση, συχνά η καλλιτεχνική δημιουργία, ακόμα και η αυτοοργάνωση και η συμμετοχή σε ακτιβιστικές ή κοινωνικές παρεμβάσεις και φυσικά γίνεται έναυσμα για νέες γνωριμίες και παρέες, καθώς κάποια στιγμή η περιέργεια να γνωρίσεις τους ανθρώπους με τους οποίους συνομιλείς καθημερινώς είναι ισχυρότερη από τη διατήρηση της εικόνας του avatar για κάποιους. Βέβαια, υπάρχει μία αστεία πλευρά, καθώς όταν τελικά γνωρίζεις τα αβαταράκια, καταλαβαίνεις ότι πρόκειται για καθημερινούς ανθρώπους και όχι για τις εξιδανικευμένες ή άκρως αντιπαθητικές μορφές που έχεις φανταστεί. Αυτό, μερικές φορές μπορεί  να είναι απογοητευτικό αρχικά, αλλά από την άλλη, η διαδικασία της αναζήτησης των χαρακτηριστικών του άλλου που γνώρισες μέσω του avatar του, έχει μεγάλο ενδιαφέρον και είναι λίγο σαν να γνωρίζεις εκ των προτέρων κάποια πράγματα αρκετά ιδιαίτερα και προσωπικά, που ίσως θα δυσκολευόσουν να γνωρίσεις παρά έπειτα από μακροχρόνια επαφή με ένα άτομο.

Το ερώτημα όμως παραμένει… όταν τελικά επιστρέψεις στον υπολογιστή, μιλάς και πάλι εσύ ή το avatar σου; Νομίζω, πάντα και τα δύο… όσο κι αν προσπαθήσεις να κάνεις ενσάρκωση ενός άλλου χαρακτήρα, βγάζεις στοιχεία του πραγματικού χαρακτήρα σου έστω και στην υπερβολή τους. Αν πάλι προσπαθήσεις να είσαι ο εαυτός σου, πάντα θα μπαίνεις στον πειρασμό να φύγεις λίγο από την πεζή πραγματικότητα και να περάσεις στον κόσμο της φαντασίας…  (Δεν είναι τυχαίο ότι ακόμη και  κάποιοι σοβαρότατοι χρήστες έχουν κάποια στιγμή φτιάξει τρολο-λογαριασμό…) Κάποια κάποτε σε μία συνάντηση διαδικτυακών φίλων είπε χαριτολογώντας: «Ωραία… και τώρα μπορούμε να ανοίξουμε τα laptop για να τα πούμε…»

Short link: http://wp.me/p1pa1c-14B

Ετικέτα: avatar, πραγματικότητα, υπολογιστές, φυγή

Posted in: Ελλάδα, Ζωή, Κόσμος, Χιουμορ