Μια μεγάλη, αλλά ακρως ενδιαφέρουσα συνέντευξη του Πέτρου Παπακωνσταντίνου, δημοσιογράφου και συγγραφέα, που δημοσιέυτηκε στο blog aformi
iguana
shortlink:http://wp.me/pPn6Y-11w
Α.Γ.ιος
Anakata-dyomenh
Μίσος ταξικό
Back Door Man
Γαλαξιάρχης (Zaphod)
catalternative
CrippleHorse
DrAluca
Eddie
Σκληρο-Πυρηνικός Φυσικός
iguana
j4nus
Jaquou Utopie
Capybara
Spin
Кроткая
Ε. Λούπης
μανικάκος
Mind the Gap
mitsovurdul
Mitsaras
.
Narrator
Παραλληλογράφοι
lamda
xtremyst
risinggalaxy
skatiblaxos
inflammatory
Συνεργοί Παραλληλογράφοι
HungerStrike300: Απεργία Πείνας Μεταναστών
//ΠαραλληλοΓράφος// 
Αρουραίος
21 Μαΐου, 2010 11:38 πμ
Κάποιες παρατηρήσεις, μιας και τυχαίνει να έχω διαβάσει και όλα τα βιβλία του Π.Π. και (παρόλο που σε κάποια πράγματα διαφωνώ-και ίσως και πολύ), πιστεύω ότι είναι πολύ καλό μυαλό:
Η μεγάλη μου ένσταση σε αυτά που λέει ο Π.Π. είναι ότι δέχεται το βασικό πρόβλημα στην γενική του τοποθέτηση, αλλά το αρνείται στην….ειδική του!
Λέει ότι ο Κεϋνσιανισμός είναι ξεπερασμένος και αδιέξοδος για πολλούς λόγους. Συμφωνώ. Όταν όμως έρχεται να απαντήσει στο «τι μέλλει γενέσθαι» προτείνει 4 άξονες από τους οποίους ο πρώτος θα μπορούσε να είναι και σύνθημα ενός Κεϋνσιανού και οι υπόλοιποι 3 θα μπορούσαν να εφαρμοστούν ακόμη και από νεοφιλελεύθερους!!
Να εξηγήσω κάπως:
1. Το πρώτο μέτρο που προτείνει είναι η ανατροπή των μέτρων. Προφανές, άσχετα με το αν εγώ θα το έβαζα και κάπως αλλιώς. Όμως αυτό θα μπορούσε να το πει και ένας Κεϋνσιανός! Δεν είναι έτσι;
2. Επαναδιαπραγμάτευση του χρέους. Σωστό κι αυτό. ΟΜΩΣ: Ο ίδιος ο Π.Π. λέει ΠΟΛΥ έξυπνα ότι ο Παπανδρέου όπως και στα άλλα του διλήμματα, τελικά θα μας πάει ΚΑΙ στο ΔΝΤ ΚΑΙ στην χρεοκοπία/αναδιαπραγμάτευση!! Δηλαδή μια αναδιαπραγμάτευση (με την απειλή της χρεοκοπίας) είναι ΚΑΙ ΤΩΡΑ το πιο πιθανό μελλοντικό σενάριο, δεν χρειάζεται καμία «προοδευτική κυβέρνηση». Μάλιστα αν οι στόχοι γίνουν και πιο…»εφικτοί» είναι πολύ πιθανό να ΑΥΞΗΘΕΙ η πίεση πάνω μας, στην προοπτική ότι ΜΠΟΡΟΥΜΕ να τους πετύχουμε!
3. Προτείνει εθνικοποίηση των τραπεζών. Είναι ένα μέτρο που στο εξωτερικό ήδη έχει εφαρμοστεί σε κάποιες τράπεζες ΧΩΡΙΣ να αλλάξει η συνολική νεοφιλελεύθερη αντίληψη. Ο ίδιος ο Π.Π. λέει ότι ακόμη και ο Καραμανλής το έχει κάνει στην μεταπολίτευση!
4. Ανατροπή του συμφώνου σταθερότητας. Μα ΗΔΗ έχει ανατραπεί στην πράξη! Όμως τίποτε δεν μας λέει ότι, αν τα αδιέξοδα συνεχιστούν, η Γερμανία δεν θα προχωρήσει σε ένα ΝΕΟ σύμφωνο, πιο «εφικτό» για όλους, χωρίς να ανατρέπει τίποτε επί της ουσίας για τον εργαζόμενο! Δεν νομίζω ότι υπάρχουν ταμπού σε αυτά τα πράγματα. Φανταστείτε λοιπόν ένα νέο σύμφωνο με το έλλειμμα στο…8% και το χρέος στο…100%. Τι θα σημαίνει αυτό για εμάς;
Τίποτε(!), τουλάχιστον μέχρι το…2030 καθώς φαίνεται!
Βλέπω δηλαδή από την μία να απορρίπτει τον Κεϋνσιανισμό ως λύση κι από την άλλη να προτείνει κάποια μέτρα που σε μια παραλλαγή τους (ή και ΤΑ ΙΔΙΑ ακριβώς) να μπορεί να τα πάρει ακόμη κι ο Παπανδρέου!!
Καταλαβαίνω την λογική του («Μεταρρυθμίσεις που δεν χωράνε σε αυτό το σύστημα»), όμως είναι τόσο σίγουρος ότι
1. Δεν χωράνε και
2. Ότι δεν αποτελούν κάποιες από αυτές ακόμη και ΜΕΡΟΣ αυτού του συστήματος;;;
Εν τέλει ένας Κεϋνσιανός ΤΙ από τα παραπάνω δεν θα δεχόταν;
Κι αν οι δικές μας προτάσεις ταυτίζονται με τις δικές του, μήπως τελικά σπρώχνουμε τον κόσμο στο ίδιο αδιέξοδο με τον νεο-Κεϋνσιανό;
Με λίγα λόγια μήπως θα πρέπει να πούμε ανοιχτά στον κόσμο ότι δίχως μία λαϊκή εξουσία τα μέτρα δεν έχουν ιδιαίτερη σημασία, γιατί πολύ απλά μπορεί τα ίδια μέτρα αν παρθούν με τον ένα τρόπο να είναι λύση κι αν παρθούν με τον άλλο να είναι συνέχιση της σημερινής κατάστασης;
Υγ: Πριν λίγες μέρες κουβεντιάζοντας με τον Bobfisher μου είχε πει ότι ο Γιακουμάτος πρότεινε κάποια μέτρα ανακούφισης που θα έπρεπε να τα είχε σκεφτεί η αριστερά. ΣΗΜΕΡΑ τα μέτρα Γιακουμάτου τα παίρνει το ΠΑΣΟΚ!!! (Παράταση των δανείων των δημοσίων υπαλλήλων κλπ.)
Μήπως λοιπόν θα πρέπει να είμαστε λίγο πιο προσεκτικοί στις προτάσεις μας και να τις κάνουμε με γνώμονα όχι την άμεση αποδοχή τους, αλλά την πραγματικότητα;
iguana
21 Μαΐου, 2010 12:10 μμ
Aρουραίε, δεν έχω χρόνο για εκτενή απάντηση(το βράδυ ελπίζω) αλλα κωδικοποιημένα, νομίζω πως η αντίφαση που εντοπίζεις, προκύπτει από το γεγονός ότι ο Π.Παπακωνσταντίνου, από τη μία κάνει μια ιστορικο-οικονομική ανάλυση, μέσω της οποίας (ορθά) απορρίπτει τον κενσυανισμό, αλλά στη συνέχεια, (και νομίζω ότι αυτη είναι και η θέση στο βιβλίο του) ανάζητεί αιτήματα πολιτικής συστράτευσης, με όσο το δυνατόν μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας (έτσι όπως είναι αυτή σήμερα διαμορφωμένη)
Η αντίφαση προκύπτει ετσι λογικά. Οικονομική ανάλυση στο πρώτο, αναζήτηση πολιτικής χάραξης στο δευτερο. Πραγματί έτσι κινδυνευεις να ενσωματοθούν τα αιτηματα σου, αλλά από την άλλη μέσω του υπερεπαναστατικού βερμπαλισμού κινδυνέυεις να απομονωθείς. Η ισορροπία αναμεσα σε αυτες τις δύο συμπληγάδες είναι και το δύσκολο στοίχημα. Αυτή η αντίφαση είναι κατα τη γνώμη μου βασικό δομικό στοιχείο της ασκησης πολιτικής. Νομίζω πως το φαινόμενο αυτό το περιγράφει πολύ καλά η Έλλη Παππα στο βιβλίο της για την Παριζιανή Κομμούνα, οταν εξηγεί πως από όλα τα ρευματα που συμμετείχαν σε αυτήν, στην πράξη κανένα δεν ακολούθησε τη γραμμή.
Ελπίζω να έγινα κατανοητός καθότι γραφω με μεγάλη βιασύνη. 🙂
denyal
21 Μαΐου, 2010 2:52 μμ
Αποκόμισα την ίδια αίσθηση με τον Αρουραίο, αλλά συμφωνώ με iguana. Οι στόχοι και τα οράματα στην πολιτική έχουν στοιχεία αντίφασης.
πχ μια κατάργηση του Κράτους στο εδώ και τώρα, αν ακολουθούσαμε κάποιο αναρχικό δογματισμό θα σήμαινε τεράστια εξαθλίωση για μεγάλα κομμάτια του πληθυσμού. Φανταστείτε μόνο τι θα συνέβαινε στα νοσοκομεία. Από το αλλαλούμ που έχουμε τώρα, θα είχαμε μαζικό σφαγείο μέσα στην επόμενη βδομάδα μόνο.
Θεωρώ πάντως, ότι εκεί που αράδιασε τα 4 σημεία-μέτρα θα μπορούσε/έπρεπε ο Παπακωνσταντίνου να πει και δυο λόγια για το συνολικότερο όραμα και τους τρόπους μετάβασης σε άλλη κοινωνικοπολιτική φάση. Αλλιώς, αυτά τα μέτρα τα παίρνει και ο Σαμαράς υπό συνθήκες, δε λέει κάτι.
Η συνέντευξη είναι πολύ καλή πάντως, ωραία ανάρτηση.
Αρουραίος
21 Μαΐου, 2010 3:07 μμ
Κι εγώ έγραφα κάπως γρήγορα (για άλλους όμως λόγους), όμως μιας και θα σε βάλω στην διαδικασία, να σου διευκρινίσω κάτι:
-Υπάρχουν πολλοί στον εξωκοινοβουλευτικό χώρο που είναι ενάντια σε κάθε μεταρρύθμιση: Επανάσταση ή…τίποτε.
-Υπάρχουν άλλοι που οι μεταρρυθμίσεις που βάζουν επιδιώκουν να είναι στα πλαίσια του ανέφικτου, απλά και μόνο για να δείξουν τα αδιέξοδα και τις αντιφάσεις του συστήματος.
-Υπάρχουν και κάποιοι τρίτοι (εγώ είμαι σε αυτούς) που δεν τους ενδιαφέρει τόσο αν μία μεταρρύθμιση είναι εφικτή ή όχι, εκείνο που τους νοιάζει είναι μια μεταρρύθμιση να είναι προς όφελος του λαϊκού κινήματος (των εργαζομένων και των συμμάχων τους, να το πω αλλιώς) όχι στην βιτρίνα, αλλά στην ουσία. Να είναι δηλαδή μία κατάκτηση που φέρνει τα λαϊκά στρώματα (για να το πω κάπως γενικότερα) σε καλύτερη θέση στην ταξική πάλη.
Στα παραπάνω πλαίσια, εγώ δεν μιλώ για επαναστατικούς βερμπαλισμούς. Δεν μιλώ καν για διαφορετικά «μέτρα» από αυτά που λέει ο Π.Π., όσο κι αν σου φαίνεται περίεργο!!
Εκείνο που λέω είναι ότι είναι ιδιαίτερα, είναι πολύ σημαντικό σε αυτή την φάση το ζήτημα της εξουσίας.
Σε αναδιαπραγμάτευση του χρέους φαίνεται να οδηγούμαστε έτσι κι αλλιώς. Εκείνο που έχει την πραγματική σημασία είναι:
Ποιός θα κάνει την διαπραγμάτευση και προς όφελος ποιού??
Θα την κάνουν οι Πασόκοι (ή μια κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας») με στόχο να σώσει ό,τι μπορεί από τα συμφέροντα των βιομηχάνων, των ραντιέρηδων και του τραπεζικού συστήματος ή μια λαϊκή κυβέρνηση που θα προσπαθήσει να κάνει μια αναδιαπραγμάτευση με βάση τις ανάγκες του εργαζόμενου/ανέργου;
Είναι καθαρό μέσα μας ότι δεν αρκεί μια εθνικοποίηση κάποιας ή κάποιων τραπεζών (πράγμα που ήδη γίνεται σε χώρες της ΕΕ), χωρίς να υπάρχει αλλαγή πολιτικής; (Χωρίς π.χ. το κράτος να αναλάβει πρωτοβουλίες για το στήσιμο ενός παραγωγικού ιστού με -μικρή ή μεγάλη- αλλαγή των σχέσεων παραγωγής?)
Εκεί είναι η ένστασή μου εμένα κι όχι στο αν είναι κάποια φιλολαϊκά μέτρα που μπορεί στο μέλλον να ενσωματωθούν. Στο μέλλον τα πάντα μπορεί να συμβούν. Ακόμη κι επαναστάσεις έχουν εκφυλιστεί.
Αυτά τα μέτρα όμως πιστεύω ότι ΔΕΝ είναι φιλολαϊκά από μόνα τους. Τα περισσότερα είναι μέτρα που με μία μορφή μπορεί να τα πάρει και μια αστική κυβέρνηση, όχι για να σωθεί ή να κατευνάσει την λαϊκή οργή, αλλά για μια νέα επίθεση στον εργαζόμενο!
Από την άλλη μπορεί να γίνουν φιλολαϊκά ΑΝ το εργατικό/λαϊκό κίνημα βρεθεί στην εξουσία, έστω και υπό μορφή μετώπου ή οτιδήποτε.
Ελπίζω να μην σε(σας) μπέρδεψα χειρότερα.
Υγ: Η φωνή του δημοσιογράφου κάπως γνωστή μου φάνηκε… 😉
MITSARAS
21 Μαΐου, 2010 3:31 μμ
Σωστός ο παίχτης. Δε θα άλλαζα ούτε ένα κόμμα σε όλα αυτά που γράφεις.
Αρουραίος
21 Μαΐου, 2010 3:37 μμ
Θα στο πω βρε Μητσάρα κι ας χαλάω λίγο το ΑΑΔΜ:
Δεν γίνεται τέτοιο μέτωπο ρε γαμώτο αν πηγαίνετε τον κόσμο στην Πειραιώς και το Θησείο…
Φιλικά ειλικρινά
MITSARAS
21 Μαΐου, 2010 3:41 μμ
Τι να σου πω, δεν έχω άμεση εικόνα για το γεγονός όπως και για τη σκοπιμότητα. Αν κάνανε λάθος ας το επανεξετάσουν οι σύντροφοι στην Αθήνα. Μπορεί πράγματι να κάνανε πατάτα.
j4nus
21 Μαΐου, 2010 4:13 μμ
Αρουραίε, επειδή έχω καταλάβει ότι ανήκεις στο ηλικιακό γκρουπ αυτών που έχουν εμπειρία και ζύμωση πολιτική -πέρα από αντίληψη… πιστεύεις ειλικρινά ότι αυτοί που ηγούνται πολιτικών μορφωμάτων-οργανώσεων τέτοιου μεγέθους και βεληνεκούς μπορούν να λειτουργήσουν τελείως εκτός μικροκομματικής λογικής και οφελους;
ίσως πιστεύεις ότι η πλάστιγγα θα γέρνει πάντοτε υπερ του «κοινού καλού» γιατί αυτό μακροπρόθεσμα θα φέρει και το καλύτερο αποτέλεσμα… δεν πιστεύω ότι υπάρχουν πολιτικοί -δε βάζω μόνο τους βουλευτές ή εν δυνάμει στην έννοι του πολιτικού- που βάζουν το μακροπρόθεσμο πανω από το βραχυπρόθεσμο ή μεσοπρόθεσμο… αυτοί θα είναι πάντοτε η εξαίρεση… πρώτον γιατί λίγοι έχουν την οξύνοια, οξυδέρκεια να δουν κάποια πράγματα όχι για την επόμενη 5ετια αλλά 20ετία… και δεύτερον γιατί το παρόν είναι πάντοτε πιο γλυκό από το μακρινό μέλλον… στο οποίο ίσως δε ζουνε κιόλας…
Αρουραίος
21 Μαΐου, 2010 9:21 μμ
Αν θέλεις την γνώμη μου, όταν μιλάμε για αριστερά κόμματα, αυτό που ονομάζεις «μικροκομματική λογική/συμφέρον» είναι είτε σεχταρισμός, είτε ένα βόλεμα στο μικρόκοσμο, είτε και τα δύο. Και τα δύο δείχνουν διαταραχή της σχέσης μεταξύ του κόμματος και του κόσμου/της κοινωνίας.
Γι αυτό και οι μικρές οργανώσεις θα πρέπει να καταβάλουν πολύ μεγαλύτερη προσπάθεια για να μην βρεθούν εντελώς εκτός πραγματικότητας και να μην αναπτύξουν ένα σχεδόν γελοίο σεχταρισμό, στα όρια του ναρκισσισμού.
Σύμφωνα με αυτή την οπτική όμως, η εμπλοκή και η κίνηση κόσμου στην πολιτική διαδικασία (και μάλιστα εκτός εκλογών) προσφέρει μια ευκαιρία. Αν λοιπόν η σχέση σου με τον κόσμο δεν έχει διαρρηχθεί/αλλοτριωθεί πλήρως, αυτή η κίνηση μπορεί να αποτελέσει αφορμή για να υπερβείς αγκυλώσεις και προβλήματα χρόνων.
Σε κάθε περίπτωση πολύ δύσκολο να μείνουν τα πράγματα όπως πριν: Είτε η σχέση σου με την κοινωνία αποκαθίσταται είτε η ιστορία σε ξεπερνά και πηγαίνει προς άλλα μονοπάτια.
Υγ: Για τα αστικά κόμματα δεν ισχύει το ίδιο κατά τη γνώμη μου. Αυτά έτσι κι αλλιώς εκπροσωπούν τα συμφέροντα των λίγων.
Όχι όμως των οποιονδήποτε λίγων: Είναι οι λίγοι που κατέχουν την οικονομική και πολιτική εξουσία…
j4nus
21 Μαΐου, 2010 4:02 μμ
o Π.Π. μίλησε για κοινωνικο λαϊκό έλεγχο στις τράπεζες… Αυτό σημαίνει από μια εθνικοποίηση την οποία θα αποφασίσει ένας έλληνας πρωθυπουργός που θα ηγείται ενός κράτους βασισμένο σε ένα πρωθυπουργικό πολιτικό σύστημα το οποίο με τη σειρά του σαν στήριγμα έχει ποιους… τράπεζες, μεγαλοεργολάβους κτλ
Δλδ κοινωνικος λαϊκός έλεγχος και η συμμετοχη στις τράπεζες θα γίνεται μέσω ποιου; των ανθρώπων του Γιωργάκη ή του κάθε Γιωργάκη;
θα συμφωνήσω με το denyal όμως… γιατί ακόμα και αν ο κοινωνικός έλεγχος και συμμετοχή στις τράπεζες δε σημαίνει απλά εθνικοποίηση δλδ να αλλάζει απλώς ο ιδιοκτήτης της τράπεζας που από ιδιωτης γίνεται το Κράτος αλλά πάλι σε καπιταλιστικό περιβάλλον αλλά να μιλάμε για κάτι εντελώς διαφορετικό ένα τελείως διαφορετικό είδος πλέον κοινωνικής και οικονομικής (αυτό)οργάνωσης ποιοι θα κληθούν να χτίσουν και όχι μόνο αυτό αλλά να εφαρμόσουν, ζήσουν, πράξουν αυτό το νέο μοντέλο… ποια κοινωνία; ποιοι πολίτες;
υπάρχουν διάφοροι τρόποι για να επιτευχθεί… μέσω μιας βίαιης επαναστατικής έκρηξης όπου οι νικητές θα επιβάλουν τους όρους του παιχνιδιού στους ηττημένους και οι μάζες φυσικά θα ακολουθήσουν τους νικητές…
και μια ειρηνική επανάσταση η οποία για να πετυχει χρειάζεται πολίτες και ανθρώπους που αυτοί τη στιγμή στην Ελλάδα υπάρχουν πού; κρυμμένοι σε κάποιο ντουλάπι που θα το ανοίξουμε και θα αρχίσουν να βγαίνουν;
όταν δε διαθέτεις εκπαιδευτικό σύστημα στα χέρια σου ή μέσα ενημέρωσης πώς θα οικοδομήσεις συνειδήσεις που να μπορούν όχι απλώς να δεχτούν ιδεολογικά έναν άλλο τύπο κοινωνικής και οικονομικής οργάνωσης αλλά να μπορούν να ζήσουν και να το διαχειριστούν χωρίς να αισθάνονται ότι είναι κάτι χειρότερο από αυτό που είχαν πριν;
το διαδίκτυο και ο πόλεμος σε αυτό είναι μια ελπίδα… όταν μετά από 10-20 χρόνια όλοι θα είναι συνδεδεμένοι στον παγκόσμιο ιστό και θα είναι ίσως ο,τι και η τηλεόραση και κάτι ακόμη δυνατότερο… αν δε γίνει λοιπόν και το ίντερνετ ό,τι η τηλεόραση σήμερα, ελεγχόμενη, εξαρτημένη και χειραγωγούσα…
και πέραν αυτού θα χρειαστεί ένα μεταβατικό στάδιο που αργά αλλά σταθερά και προοδευτικά θα οδηγεί την κοινωνία στην κατεύθυνση της αυτοοργάνωσης και της άμεσης συμμετοχής με τέτοιο τρόπο ωστε οι πολίτες αυτής της κοινωνίας να μπορούν να γίνουν όντως κοινωνοί αυτού του νέου μοντέλου…
γιατί στο δρόμο μαζί με τους πεινασμένους, τους μπαχαλάκηδες θα βγουν και αυτοί που θέλουν μια άλλη κοινωνία ένα άλλο μοντέλο όχι απλώς οικονομικό ή πολιτικό…
η ιδανική συνταγή θα είναι να συμπέσει η ιδιότητα των πρώτων (πεινασμένων, απουσία προοπτικής για το μέλλον) με αυτή των τρίτων…
γιατί κάποιος από τους 15χρονους που βγαίνουν σήμερα στους δρόμους μπορεί μετά από 20 χρόνια να είναι και διευθυντής τράπεζας… κάποιοι από τους πεινασμένους, να αφήσουν την πέτρα κάτω όταν κάποιος τους τάξει ή ταΐσει μερικά καρβέλια…
η πορεία ήταν όντως μεγαλειώδης αν σκεφτεί κανείς τι έγινε πριν από 2 εβδομάδες…
αλλά ηταν πραγματικά φτωχή αν αναλογιστεί κανείς τις συγκυρίες στις οποίες ζούμε και το ότι στην Αττική ζουν 5 εκατομμύρια άνθρωποι… και μαζί με αυτούς και μερικές εκατοντάδες χιλιάδες αν αθροίσουμε τους κοντινούς νομούς…
η ελληνική κοινωνία έχει πεθάνει, ο θάνατός της δεν έχει αναγγελθεί ακόμη γιατί πολύ απλά μαζεύουμε τα λεφτά για την κηδεία…
iguana
21 Μαΐου, 2010 4:39 μμ
j4nus το διαδικτυο είναι ελπίδα αλλα αποκλείεται να μην αποπειραθούν να το χειραγωγήσουν. Ήδη στα Νεα σήμερα δημοσιέυσαν την πρόθεση της κυβέρνησης να αρθεί η ανωνυμία στα blogs
j4nus
21 Μαΐου, 2010 4:48 μμ
θα το προσπαθήσουν, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Ηταν ελεύθερο τελείως όσο δεν ασχολούνταν κανείς με αυτό… ή τέλος πάντων ενα 10%… πλέον στο δυτικό κόσμο θα προσπαθήσουν να το αλώσουν όχι μόνο σε επίπεδο κρατικό αλλά εδώ και καιρό έχουμε τις προσωποποιημένες διαφημίσεις και πολλά άλλα.
το κακο ειναι οτι η ασφάλεια των προσωπικών δεδομένων από τεχνικής και μόνο απόψεως δεν είναι και ο,τι καλύτερο… και θα έρθει το κράτος να βάλει και νομοθετική ταφόπλακα…
δλδ το ίντερνετ μπορεί να εξελιχθεί σε μεγάλη παγίδα… γιατί όταν μετά από 20 χρόνια τα πάντα θα περνάνε απο εκεί και «δε θα μπορούμε» να κάνουμε αλλιώς γιατί έτσι θα έχουμε μάθει, το ερώτημα θα είναι ποιοι και πόσοι και γιατί θα έχουν πρόσβαση σε όλες εκείνες τις πληροφορίες της καθημερινοτητάς μας που αποτελούν προσωπικά δεδομένα…
nolongersafe
21 Μαΐου, 2010 8:07 μμ
Συμφωνώ με την αρχική παρατήρηση του Αρουραιου και ας γίναμε μαλλιά-κουβάρια τις τελευταίες μέρες – και ίσως και μελλοντικά….
Το θέμα κατά την γνώμη μου είναι οτι ο σ. Παπακωνσταντίνου έχει επεξεργαστεί και διατυπώσει μια θεωρία «αντικαπιταλιστικής επανάστασης» ανάμεσα σε καπιταλισμό και σοσιαλισμό, αναμεσα σε αστικό και σοσιαλιστικό κράτος (που σβήνει).
Μια σύγχρονη δηλαδή θεωρία ενδιαμέσων σταδίων που παντού όπου εφαρμόστηκε στο παρελθόν απέτυχε να οδηγήσει στην σοσιαλιστική μετεξέλιξη της κοινωνιας.
Από αυτό ξεκινάνε και μια σειρά προγραμματικές ασάφειες στον λόγο του σαν αυτές που επισημανθηκαν παραπάνω από τον Αρούρη.
Το θέμα είναι, έτσι για να αναφέρω ενδεικτικά ορισμενα ζητήματα:
1. εθνικοποίηση, σημαίνει αποζημίωση των πρώην ιδιοκτητών – όπως γίνεται στον καπιταλισμό σε αυτή την κρίση διογκώνοντας τα δημοσιονομικά ελλείματα που βαρύνουν τελικά τον λαό- ή δήμευση?
2. το κρατος που θα κάνει τετοιες τομές είναι το κράτος που γνωρίζουμε με άλλους «αριστερούς» υπουργούς, «αριστερούς» καραβανάδες, «αριστερούς» μπάτσους, «αριστερούς» εφοριακούς κλπ ή μια εξουσία των αυτο-οργανωμένων εργαζομένων, με θεσμούς αμεσοδημοκρατικούς? Ένα άλλο τελειως διαφορετικό μοντέλο οργάνωσης.
3. η οικονομία συνολικά θα σεβαστεί τους νομους της ατομικής ιδιοκτησίας ή εχει έναν κεντρικό σχεδιασμό με γνώμονα το κοινωνικο συμφερον?
4. είμαστε ήδη σε διαδικασία επαναδιαπραγμάτευσης του χρέους. δεν φαντάζει καθόλου εμπνευσμένος στόχος στην κοινωνία να λες «βάλτε εμάς ή κάποιους άλλους να την κάνουν και όχι τον ΓΑΠ».
Δεν μπορείς από την μια μεριά να αναγνωρίζεις τα αδιέξοδα και την διάλυση του Κενσυανισμού και από ΄την άλλη μεριά, να καλείς σε συστράτευση σε κενσιανό πρόγραμμα.
Η μόνη ρεαλιστική προοπτική είναι αυτή που υπερβαίνει το σύστημα.
Και ένας σοβαρός προβληματισμός θα έπρεπε να είναι γύρο από την συσχέτιση μεταρύθμισης και επανάστασης.
πχ αν βάλουμε σήμερα στόχο λιγότερη δουλειά, δουλειά για όλους με βασικό μισθό πάνω απο το όριο φτώχειας (περίπου 1400 ευρώ), βάζουμε ένα αίτημα που υπερασπίζεται στο τώρα την ανάγκη μιας μόνιμης σταθερής και αξιοπρεπούς ως προς την αμοιβή εργασίας.
Αυτό είναι ακραίο?
Ναι είναι! Με την έννοια ότι αποκλείεται να πραγματωθεί μέσα στα πλαίσια της καταρρεουσας καπιταλιστικής οικονομίας.
Όχι δεν είναι! Με την έννοια ότι μιλάμε για βασικές ανάγκες της κοινωνίας.
Δεν μπορούμε να σταματησουμε να μιλάμε για αυτές και να μπούμε στην λογική του «τι είναι εφικτό να πραγματοποιήσει το σύστημα».
Κατά μια έννοια τίποτα πια δεν μπορεί να ικανοποιηθεί σαν αίτημα στον καπιταλισμό σε φάση κρίσης.
η αμεσότητα της ανάγκης υπέρβασης του συστήματος πηγάζει από αυτό.
Το θέμα δεν είναι πόσο γρήγορα θα φτάσουμε σε αυτό, αλλά με τι μέθοδο, με τι προπαγάνδα, με τι αιτήματα.
redrum
21 Μαΐου, 2010 9:41 μμ
«Το θέμα δεν είναι πόσο γρήγορα θα φτάσουμε σε αυτό»
Εμ δεν ειναι;
Ποσο ακομα μπορουμε να περιμενουμε;
mitera
22 Μαΐου, 2010 8:38 μμ
Το μεγαλυτερο κομματι της αριστερας (ασχετα απο το τι ψηφιζει) ειναι αυτο των ανεξαρτητων αριστερων ανθρωπων,που θελουν μια αλλη αριστερα, ενωτικη και ριζοσπαστικη,με νεες λυσεις.
Οι παλιες συνταγες δεν δινουν λυσεις
Το μονο σιγουρο ειναι οτι δεν θα πληξουμε!!
Πολυ ωραια τα ειπε ο κ. Παπακωνσαντινου.
Μπραβο για την αναρτηση.