Ελεύθερο camping… στην Πλατεία Συντάγματος!

Η εικόνα της κατασκήνωσης δεν είναι κι απο τις πιο συνηθισμένες στο κέντρο της πόλης… Υπάρχουν κάποιο άνθρωποι που διάλεξαν ανάμεσα σε άλλους και αυτόν τον τρόπο για να διαμαρτυρηθούν για την καθημερινή τους ομηρία… κατασκηνώνοντας στο Σύνταγμα και καίγοντας συμβολικά τα πτυχία τους.

Όταν οι ωρομίσθιοι εκπαιδευτικοί μπήκαν στα σχολεία ήξερε άραγε κανείς τι ακριβώς σημαίνουν αυτές οι προσλήψεις; Κάθε παραπάνω περιγραφή είναι περιττή…

“Είμαστε ωρομίσθιοι εκπαιδευτικοί, εργαζόμενοι στα σχολεία των παιδιών σας..
-> H αποζημίωσή μας είναι 8 ευρώ την ώρα για 12 ώρες την εβδομάδα ως μέγιστο αριθμό ωρών. Το πολύ δηλαδή 380 ευρώ το μήνα. Και την ίδια στιγμή υπογράφουμε συμβάσεις που μας απαγορεύουν να εργαζόμαστε αλλού στην εκπαίδευση..
-> Συνολικά οι 12 ώρες μοιράζονται σε 2,3 ως και 5 σχολεία, κάτι που μας αναγκάζει σε πολλές μετακινήσεις με μεγάλη πίεση χρόνου. Πολλές φορές το μεγαλύτερο άγχος μας είναι το αν θα προλάβουμε μέσα σε 30 λεπτά να είμαστε στην άλλη άκρη της πόλης ή ακόμη και ταξίδια σε διαφορετικά χωριά και νομούς την ίδια μέρα.
-> Οι πληρωμές μας καθυστερούν 4-5 μήνες το λιγότερο.
-> Δουλεύουμε με ολιγόμηνες συμβάσεις. Προσλαμβανόμαστε, σίγουρα όχι στην αρχή της χρονιάς (παρά τα κενά που υπάρχουν) και απολυόμαστε κάθε χρόνο στις 15 Ιουνίου. Τους υπόλοιπους μήνες εντασσόμαστε στο ταμείο ανεργίας, χωρίς όμως οι περισσότεροι να μπορούμε να πάρουμε επίδομα ανεργίας, γιατί ως τότε δεν καταφέρνουμε να συγκεντρώσουμε τα απαιτούμενα ένσημα…
-> Έχουμε υποχρεώσεις, αλλά όχι και δικαιώματα. Και αν καμιά φορά τολμάμε να διαμαρτυρηθούμε, η απάντηση είναι πάντα κυνική: «Εσείς το διαλέξατε». Κάθε μέρα ερχόμαστε αντιμέτωποι με μια οικονομική και ψυχολογική τρομοκρατία.
-> Είμαστε η ζωντανή απόδειξη της υποβάθμισης του δημόσιου σχολείου, τα φτηνά εργατικά χέρια που το βοηθούν να συντηρηθεί όπως – όπως, η προσωποποίηση της ελαστικής εργασίας που πλήττει πλέον και τη δημόσια εκπαίδευση. “

Από κυβέρνηση σε κυβέρνηση κι απο Υπουργό Παιδείας σε Υπουργό Παιδείας η επανάληψη των φράσεων “σύγχρονο σχολείο”, “μεταρύθμιση”, “νέο σχολείο”, “με κέντρο τον μαθητή”, “αξιολόγηση” και άλλα πολυακουσμένα όμορφα λογάκια ακούγονται χωρίς καμία ντροπή. Λες και το σχολείο και το πανεπιστήμιο δεν γίνεται από ανθρώπους για ανθρώπους, με πολιτική και στόχευση, λες και βρίσκεται σε μια γυάλα απομονωμένο από τον υπόλοιπο κόσμο και μπορεί κάποιος να παρέμβει μαγικά και να το αναμορφώσει, άχρωμα, άοσμα και χωρίς ιδεολογία. Τις κατευθύνσεις οποιονδήποτε μεταρυθμίσεων δεν εξήγησαν ποτέ όλοι οι πολιτικοί που περάσαν από το Υπουργείο Παιδείας και που συχνά βρίσκαν απέναντί τους μαχητικά κινήματα.

Τι είναι αυτό που κάνει τους ωρομίσθιους εκπαιδευτικούς να κατασκηνώνουν στον δρόμο;

Είναι το γεγονός ότι είναι φυγόπονοι ή αρέσκονται σε στείρες αρνήσεις όπως συχνά κατηγορούνται όλοι όσοι διεκδικούν; Είχαν ξαφνικά τη διάθεση να βρεθούν με τς σκηνές τους στην Πλατεία Συντάγματος για τουρισμό; Η καθημερινότητά τους είναι τόσο βολεμενη και βαρετή που με κάθε ευκαιρία αρχίζουν τις κινητοποιήσεις; Πως είναι άραγε να ζεις από σχολείο σε σχολείο και από ώρα σε ώρα μετρώντας τα μόρια και την προϋπηρεσία, βλέποντας μαθητές που δεν έχει καν τον χρόνο να γνωρίσεις, μην μπορώντας να ζήσεις αξιοπρεπώς από το επάγγελμά που διάλεξες και κάνοντας συχνά δύο δουλειές;

Η απάντηση φαίνεται προφανής, αλλά παρόλα αυτά δεν ακούγεται ποτέ από επίσημα χείλη ή από ΜΜΕ. Στην εκσυγχρονισμένη και προσφάτως ανομολόγητα χρεοκοπημένη Ελλάδα η εργασία έχει γίνει η ελαστικότερη έννοια και ο εργαζόμενος το πιο ευέλικτο πειραματόζωο. Μία μικρή αναδρομή στην ιστορία ίσως να έφερνε πιο κοντά έννοιες όπως παιδεία και πολιτισμός… Οι χώρες της ανεπτυγμένης Δύσης, στην οποία και υπερήφανα ανήκουμε, μετά τον Διαφωτισμό και κυρίως τη Βιομηχανική Επανάσταση εισήγαγαν σιγά σιγά την εκπαίδευση στον δημόσιο βίο, καταπολεμώντας τον αναλφαβιτισμό και μετατρέπονατς την μόρφωση από προνόμιο των λίγων και πάντα ευγενών σε δικαίωμα του ανθρώπου, που βέβαια πήγαζε από την ανάγκη για το ίδιο το σύστημα, που συνεχώς αναπτυσσόμενο χρειαζόταν  έναν εργαζόμενο-πολίτη με περισσότερες γνώσεις και προσόντα καί  βέβαια εναν καταναλωτή με ακριβότερο γούστο… Η εκπαιδευτική διαδικασία απλώθηκε στις αμόρφωτες μάζες που άρχισαν να συρρέουν στα αστικά κέντρα , η αλυσίδα-κύκλος ξεκινούσε από τον πολλαπλασιασμό των μαθητών και οδηγούσε στον πολλαπλασιασμό των εκπαιδευτικών, των σχολείων, των πανεπιστημίων, των επιστημόνων κοκ. Απλοϊκό σχεδιάγραμμα… που μας φέρνει στο σήμερα….

Όταν οι ανάγκες της αγοράς αλλάζουν, αλλάζει και η μορφή του σχολείου…

Το «νέο σχολείο» της αγοράς δεν μπορεί παρά να είναι φτηνό, ευέλικτο, πειθαρχημένο και ιδιωτικοποιημένο. Μέσα απο αυτό η γνώση που παράγεται και μεταδίδεται δεν μπορεί παρά να είναι προσαρμοσμένη στις ανάγκες του συστήματος για την παραγωγή ατόμων με αποσπασματική εκπαίδευση ώστε να εφαρμόσουν στο νέο μοντέλο εργαζόμενου, τον εύελικτο-απασχολήσιμο-διαρκώς επανακαταρτιζόμενο, κοινώς αναλώσιμο και φτηνό εργαζόμενο του παρόντος και μέλλοντος. Παράλληλα όμως με τον ίδιο τρόπο θα πρέπει να μεταλαχθούν και οι μεταδίδοντες την γνώση σε αυτό το νέο μοντέλο σχολείου. Το «νέο σχολείο» της αγοράς απαιτεί εκπαιδευτικό προσωπικό που δε θα έχει καμία σταθερότητα, χειραγωγημένο κι υποταγμένο στις άνωθεν εντολές, με χαρακτηριστικά management, ώστε να προωθείται το σχολείο “επιχείρηση”. Μέσα σε αυτά χωράει και η φαεινή λέξη “αξιολόγηση” που πετάει από κυβερνητικά σε δημοσιογραφικά στόματα χωρίς όμως ποτέ κανείς να αναφέρει απο ποιόν θα γίνεται και για ποιόν… Αν ο στόχος της αξιολόγησης είναι να εφαρμόζεται μια εκπαιδευτική διαδικασία που δημιουργεί τους νέους εργαζόμενους – ανταγωνιστικα ρομπότ από εκπαιδευτικούς υπηρέτες, στο φτηνότερο για το κράτος σχολείο τότε ποιός ακριβώς χρειάζεται μια τέτοια αξιολόγηση; Και τι θέση θα έχουν σε αυτό το σχολείο οι άνθρωποι που θα προβάλλουν διαφορετικά οράματα; Λέξεις όπως δικαιώματα και διεκδικήσεις, συλλογικότητα και συνεργασία, σταθερή εργασία, ανθρώπινη ζωή, δημόσια και δωρεάν παιδέια για όλους, σφαιρική γνώση, πολυπολιτισμικότητα, φαντασία, αυθορμητισμός και εφευρετικότητα δεν χωράνε στο νέο σχολείο.

Η αρχή είχε ήδη γίνει με τον θεσμό των ωρομίσθίων. Είναι αυτοί που συμπληρώνουν με τον χρόνο και τον κόπο τους τα ωράρια του νέου ολοήμερου σχολείου.

“Αφού μας χρησιμοποίησαν για να καλύψουν κάθε τρύπα στη δημόσια εκπαίδευση… Αφού μας έδιναν μισθό χαρτζηλίκι με πολύμηνη καθυστέρηση στο βωμό της προϋπηρεσίας… Αφού χάσαμε χρόνια και χρόνια κυνηγώντας τα μόρια… Οι δηλώσεις της Α. Διαμαντοπούλου καταργούν κάθε προσδοκία και όνειρο για μόνιμη και σταθερή εργασία… “

Σε έναν κόσμο που ο θεός του κέρδους διαφεντεύει την παντοδύναμη αγορά, για ποιά ακριβώς εκπαίδευση μιλάμε; Στέκεται άραγε κάπου η λέξη παιδεία; Και τι εκπαιδευτικούς θέλουμε; Από πότε η ζωή ενός ανθρώπου θεωρείται λογικό να βρίσκεται συνεχώς σε ομηρία; Εφόσον ζούμε σε ένα σύστημα που η επιβίωση εξαρτάται από την πώληση – ανταλλαγή χρόνου και εργασίας με μέσα διαβίωσης δεν είναι αναφαίρετο δικαίωμα του καθενός να μπορεί να τα κατακτήσει; Ποιός είναι αυτός που αποφασίζει ότι υποχρεούσαι να εργάζεσαι με τόσο χυδαίους όρους, χωρίς να σου εξασφαλίζει η εργασία σου την ζωή, και ταυτόχρονα υποχρεούσαι να αναπαράγεις μέσα στην εκπαίδευση χωρίς αντίρρηση το μοντέλο του ατομικού μονόδρομου και του αχαλίνωτου ανταγωνισμού, ενώ η κάθε διαμαρτυρία ρίχνεται στον Καιάδα της καθημερινής τηλεοπτικής πλύσης εγκεφάλου; Αν ένας προς έναν όλοι οι εργασιακοί χώροι υποκύψουν σε αυτούς τους απάνθρωπους νόμους τότε πραγματικά τι θα έχει απομείνει να διδαχθούν τα παιδιά;

Το μάθημα αρχίζει από Α

Αξιοπρέπεια, Αλληλεγγύη, Απεργία

… και πρόσφατα φτάνει στην Κατασκήνωση

Διαβάστε:

Ζωη με ωρομετρηση

Συντονιστικό Ωρομισθίων Εκπαιδευτικών

ΥΠΟΓΡΑΨΤΕ: το Πανελλαδικό Ψήφισμα

Δείτε:

Τα Πέτρινα Χρόνια της Εκπαίδευσης

Οι επαναστάτες της Οαχάκα (όταν στο Μεξικό μια κατασκήνωση-διαμαρτυρία των εκπαιδευτικών εξελίχθηκε σε λαϊκή εξέγερση)

Jaquou Utopie

Short Link: http://wp.me/pPn6Y-Eu

Ετικέτα: Αντιστάσεις, Διαμαρτυρία, Ελλάδα, Κατασκήνωση, Πολυνομοσχέδιο, Υπουργείο Παιδείας, Ωρομίσθιοι Εκπαιδευτικοί

Posted in: Ελλάδα, Πολιτική