Η χειρότερη μορφή δικτατορίας προ των πυλών ;

Posted on 21 Απριλίου, 2010 1:00 μμ από

36


του Mind the Gap

Είναι σαφές και αυταπόδεικτο πως η επιλογή του ΔΝΤ, είναι μια απροκατάληπτη επιλογή διάσωσης της οικονομικής και πολιτικής ολιγαρχίας και της παραφυούσας και πλήρως εξαγορασμένης διοικητικής και δικαστικής μαφίας, όχι μόνο γιατί απλά η επιλογή αυτή χρεώνει το σύνολο των ελλειμμάτων στους «μη έχοντες» και τους «μη κατέχοντες», αλλά κυρίως διότι αφήνει πολιτικά και ποινικά αλώβητους τους υπεύθυνους της χρεωκοπίας.

Πρόκειται πεντακάθαρα για μια απόφαση που δεν έχει καμία λαϊκή συναίνεση και έρεισμα, ούτε «δημοκρατική» νομιμοποίηση, μια και το εκλογικό αποτέλεσμα των τελευταίων εκλογών ανακλά την επιλογή των πολιτών σύμφωνα με τα υποσχεμένα και όχι τα πραχθέντα. Αντίθετα η «λαϊκή βούληση» και επιλογή της πλειοψηφίας του εκλογικού σώματος, έστω και στα πλαίσια της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, ήταν «τιμωρία των υπευθύνων», «αναδιανομή του πλούτου υπέρ των ασθενέστερων», «πράσινη ανάπτυξη», «πάταξη της διαφθοράς και κάθαρση του πολιτικού συστήματος» και ο «εκδημοκρατισμός της χώρας και η ενίσχυση του κοινωνικού κράτους και των δομών του στα πρότυπα του σκανδιναβικού μοντέλου». Πέρα όμως από τη μη νομιμοποίηση των αποφάσεων της κυβέρνησης από την πλειοψηφία του λαού, την άρνηση της αποδοχής των μέτρων και της ουσιαστικής υποβάθμισης του βιοτικού επιπέδου και την ανακλαστική αντίσταση, αναπτύσσεται ταχύτατα μέσα στην κοινωνία μας, με ρυθμό εκθετικό, ένα κύμα οργής το οποίο μπορεί εύκολα να λάβει μορφή ανεξέλεγκτη και απρόβλεπτη. Ο λαός που είναι στα όρια της αντοχής της κοινωνικής συνοχής και στα όρια της φτώχειας, δεν εμπιστεύεται πλέον το σύνολο του πολικού κατεστημένου της χώρας και μέσα στο κοινωνικό υποσυνείδητο ενοχοποιείται συνολικά και αμφισβητείται η πολιτεία, η δικαιοσύνη, η δημόσια διοίκηση και το «κράτος».

Όσοι λοιπόν αποφάσισαν να επιλέξουν την λύση της εξαθλίωσης του λαού γνωρίζουν και γνώριζαν, εξ αρχής, τις επιλογές που είχαν. Την επιλογή της, ποινικής τιμωρίας των καταχραστών, μεγαλοαπατεώνων και διεφθαρμένων, την δήμευση των περιουσιών τους και την βίαια επιστροφή των προϊόντων διαπλοκής και κατάχρασης, που θα νομιμοποιούσε μερικώς αντίστοιχα και κάποια σκληρά μέτρα για το «γενικό καλό», ή την επιλογή που διάλεξαν. Είναι πρόδηλο από την επιλογή τους, ότι υπάρχει η διάθεση της διάσωσης των ημετέρων με κάθε θυσία, ακόμη και με την θυσία της κοινωνικής ειρήνης, ακόμη και με τον κίνδυνο της ανεξέλεγκτης σύγκρουσης. Αυτό δείχνει το μέγεθος της διαφθοράς, το βάθος της διαπλοκής και την συνενοχή των «κομμάτων εξουσίας» με δεδομένη και την σιωπηρή συναίνεση της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Τα δύο λοιπόν λεγόμενα «μεγάλα» κόμματα κηρύσσουν απροκατάληπτα τον πόλεμο ενάντια στον λαό για να διασώσουν τα τομάρια τους και την υπόλοιπη μαφία, γιατί για μαφία πρόκειται. Όποιος όμως κηρύσσει ένα τέτοιο επιθετικό κοινωνικό πόλεμο, που δεν είναι «απελευθερωτικός» ή «πατριωτικός», έχει και σκοπό να τον κερδίσει άρα θα υπάρχει σίγουρα και κάποιο σχέδιο. Η άποψη της «αφέλειας» ή της «ανικανότητας» των πολιτικών πατέρων που λανσάρεται από τα ΜΜΕ είναι παραμύθι για νήπια. Τόσο οι πολιτικές νομενκλατούρες όσο και οι εργοδότες και δωροθέτες των διεφθαρμένων και διαπλεκόμενων πολιτικών είναι ικανότατοι διαχειριστές «κρίσεων» όταν πρόκειται για την περιουσία τους και την πολιτική επιβίωσή τους και σίγουρα έχουν μελετήσει τα πάντα προσεκτικά, ειδικά τώρα που πρόκειται για την «μητέρα όλων των μαχών». Είναι προφανές ότι θα χρειαστεί τεράστια κρατική βία για την επιβολή τόσο ακραίων και αντιλαϊκών μέτρων και για την αντιμετώπιση της επερχόμενης επακόλουθης έκρηξης της λαϊκής οργής και είναι επίσης προφανές ότι χρειάζεται κάποιου είδους πολιτειακής «εκτροπής» για να επιβληθούν, βίαια, ολιγαρχικές αποφάσεις σε μια αρνητική πλειοψηφία. Μια εκτροπή που θα αντιστοιχεί σε δικτατορία είναι το ζητούμενο της ολιγαρχίας, μόνο που στα πλαίσια της «δημοκρατικής» Ευρώπης δεν μπορεί να σταθεί και να νομιμοποιηθεί μια ξεκάθαρη χούντα. Τι μπορεί να έχουν λοιπόν στο μυαλό τους οι «κατέχοντες» φεουδάρχες ;

Θα επιχειρήσω έναν συλλογισμό που μπορεί να φαντάζει ως υπερβολικός, αλλά ας μην ξεχνάμε πως αν πραγματικά οξυνθούν οι ταξικές αντιθέσεις στην, βαλκανικού ταμπεραμέντου, ελληνική κοινωνία, οι συνθήκες θα γίνουν εκρηκτικές και ότι είναι δεδομένη h απόφαση του ολιγαρχικού κατεστημένου να συγκαλύψει τα πάντα και να μην παραχωρήσει τίποτε.

Μια και δεν θα μπορούν λοιπόν πλέον να «επικοινωνήσουν» προς το λαό υποσχέσεις, ούτε δήθεν ανάγκες, ούτε απειλές χρεωκοπίας χωρίς, από την άλλη, να υλοποιούν τιμωρίες κατά των υπευθύνων και να δημιουργήσουν έστω και εικονικά συνθήκες «δικαιοσύνης», θα πρέπει να κάνουν υποχρεωτικά χρήση του έντεχνα καλλιεργημένου «πολιτικά ορθού» επιχειρήματος της «δημοκρατίας» που κινδυνεύει. Ένα επιχείρημα που θα απευθύνεται στα ευαίσθητα ανακλαστικά μιας ιστορικά, πολιτειακά, πολυτάραχης χώρας. Θα αρχίσει λοιπόν το παιχνίδι της συνειδησιακής νομιμοποίησης της εξουσίας, για χάρη της «δημοκρατίας».

Πρώτο, απαραίτητο, συστατικό είναι η δημιουργία και η καλλιέργεια του κλίματος «εθνικής ανάγκης», αυτό το ομιχλώδες επιχείρημα ότι κινδυνεύει το «σύνολο», η «χώρα», η «πατρίς», το «έθνος», η «οικονομία», η «εθνική κυριαρχία» κλπ. Μαζί έρχεται και η «ομογενοποίηση» της «εθνικής ομοψυχίας», που βάζει τους θύτες στην ίδια μοίρα με τα θύματα απέναντι στον «κοινό εχθρό», πολτοποιώντας τις ταξικές αντιθέσεις. Ακολουθεί η καταστολή των αντιδράσεων και η αναγόρευση των αντιδρώντων σε «κοινωνικούς εχθρούς», «ανεύθυνους ταραξίες», «ακραίους απάτριδες», «προβοκάτορες», «πράκτορες» και τελικά σε «εχθρούς της δημοκρατίας» και της «κοινωνικής ειρήνης». Αυτή είναι η φιλοσοφική λίθος της κινδυνολογίας και ανασφαλειολαγνείας κάθε εξουσιαστή. Ο εικονικός κίνδυνος της «κατάλυσης της δημοκρατίας», φέρνει αμέσως στο προσκήνιο την επίκληση της «εθνικής ενότητας». Η ανάγκη για «εθνική ενότητα», για την διατήρηση της κοινωνικής ειρήνης και την προστασία της δημοκρατίας, είναι επικοινωνιακά το απόλυτο εργαλείο της αιτιολόγησης για τη ν μη προσφυγή στις θεμελιώδεις δυνατότητες χειρισμού των κοινωνικών ζυμώσεων και των ανατροπών από μια υγιή δημοκρατία, όπως πχ δημοψηφίσματα ή πρόωρες εκλογές. Ακολουθεί το τελευταίο βήμα, η δημιουργία «κυβέρνησης εθνικής ενότητας και ομοψυχίας», χωρίς την διάλυση της βουλής, με τη συμμετοχή των δύο μεγάλων κομμάτων, δηλαδή μια ψευδεπίγραφη «συντριπτική πλειοψηφία» που βασίζεται στα, μη ισχύοντα πια, αποτελέσματα των προηγούμενων εκλογών και επικοινωνιακά νομιμοποιεί πλέον κάθε απόφαση βίαιας καταστολής, παραγράφει στα πλαίσια της «εθνικής ενότητας» όλα αδικήματα της ολιγαρχίας και ξεπλένει το σύνολο του μαύρου χρήματος. Τυπικά δεν υπάρχει κανένα ζήτημα, είναι δικαίωμα των κομμάτων να συνεργαστούν, τυπικά οι εκλογές έρχονται κάθε τετραετία, τυπικά τα δημοψηφίσματα δεν είναι υποχρεώσεις αλλά δυνατότητες, τυπικά θα πρόκειται για μια ισχυρή δημοκρατική κυβέρνηση ευρείας πλειοψηφίας. Πρακτικά η χειρότερη μορφή χούντας θα έχει εγκατασταθεί και η μεγαλύτερη δυνατή σήμερα πολιτειακή εκτροπή θα έχει συντελεστεί. Στην ουσία θα έχει δημιουργηθεί μια δικτατορία των ολιγαρχιών που να μπορεί ακόμη και να κινητοποιήσει τον στρατό, ως κατασταλτικό μηχανισμό, με την επίκληση της «εθνικής ανάγκης» και την προστασία του πολιτεύματος, μια στυγνή χούντα «για το καλό μας», που θα κερδίσει και τον απαραίτητο χρόνο για να νομιμοποιηθεί απόλυτα στις επερχόμενες εκλογές με έναν πιθανό πολιτικό σχηματισμό «ενότητας» «κεντρώων» και «μετριοπαθών», «φιλελεύθερων» και «έντιμων» πολιτικών.

Γνωρίζω πως είναι ένα σενάριο πολιτικής φαντασίας, ελπίζω να είναι απλώς ένας πολιτικός εφιάλτης του άρρωστου και συνομοσιολογικού εγκεφάλου μου, ελπίζω να έχω λάθος και να είναι απίθανο να γίνει μια τέτοια εκτροπή. Από την άλλη τίποτε στην νεότερη ιστορία του τόπου δε με κάνει να πιστεύω πως αποκλείεται η παραπάνω εκδοχή. Εξ άλλου ένα μέρος της εκτροπής, με την «παραγραφή αδικημάτων» και την «κολυμπήθρα» των εξεταστικών επιτροπών, έχει γίνει ήδη πραγματικότητα ………….

Mind the Gap

Σύντομο URL: http://wp.me/pPn6Y-CF



Ετικέτα: , , , , ,
Posted in: Ανθρώπινα δικαιώματα, Ελλάδα, Πολιτική