Εχω απο καιρο ξεχασει…

του Henri Cartier Bresson

Δεν έχω να πω τίποτα μπροστά σ’αυτό το απορημένο βλέμμα…ψάχνω ξανά τις τσέπες της καρδιάς μου, δεν έχει απομείνει τίποτα…το ήξερα…ήταν καιρός τώρα που ζούσα με
ακάλυπτες επιταγές…ήταν απλά μια κίνηση για να δείξω πως ακόμα αντιδρώ στα ερεθίσματα…πως δεν είχαν όλες οι αισθήσεις νεκρωθεί…
Είναι τώρα καιρός που στον δρόμο δεν κοιτώ αριστερά ή δεξιά, δεν με νοιάζει αν περνάει δίπλα μου άνθρωπος, τανκ ή ελέφαντας…τα βήματα πάντα είναι αργά και το βλέμμα μου χαμένο στο γκρίζο του πεζοδρομίου. Α! ναι ξέχασα, ούτε μπροστά μου κοιτώ…είναι άπειρες οι νύχτες που πριν κοιμηθώ, κάνω ανασκόπηση της ημέρας και η μόνη εικόνα που μου έρχεται στο μυαλό είναι η γδαρμένη μύτη των παπουτσιών μου.
Μερικές φορές νομίζω πως ονειρεύομαι, πως έχω βουλιάξει σ’έναν λήθαργο και μέσα σ’αυτόν ιδρώνω και παγώνω ασταμάτητα. Και όταν ουρλιάζω…δεν μ’ακούω…δεν θυμάμαι καν πως ηχεί η φωνή μου…έπαψα να μιλώ…επιλογή μου; Έκλεψαν την φωνή μου; Έκλεψαν την επιλογή μου;
Ποιοι;
Ξερνάνε οι τσέπες μου το ύφασμα προς τα έξω, ανασηκώνω τους ώμους…κοιτώ για λίγο τις μύτες των παπουτσιών μου…σηκώνω τα μάτια μου στα μάτια σου για δευτερόλεπτα…
Θέλω να σου πω…να σου εξηγήσω…μα έχω ξεχάσει από καιρο να μιλώ…οι λέξεις στριμώχνονται στον λαιμό μου και νιώθω να πνίγομαι…μα δεν ξέρω πως τα χείλη να τσακίσω για ν’ αρθρώσω λέξη…
Εσύ όμως που τα χείλη κινείς…σ’ακούω να λες…

-Μην προσπαθείς να εξηγηθείς…δεν έχει νόημα…έχω πάψει από καιρό ν’ ακούω…

Το κείμενο είναι της φίλης Μάριας Αρχιμανδρίτη.

Shortlink:http://wp.me/p1pa1c-Ec

Για την μεταφορά (με χαρά) DrAluca.

Χαμογελατε…

Posted in: Πολιτισμος