ΣΤΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ ΑΝΤΑΡΤΕΣ ΤΟΥ ΧΕΛΜΟΥ
Μεσ’του Χελμού τις κορυφές
και στ’άγρια φαράγγια
οι αντάρτες εκεί αφήσανε
τα κόκκαλα τους τ’άγια.
Έκεί επολεμούσανε
με χιόνια και με κρύα
και ότι είχαν δώσανε
για την ελευθερία.
Εκεί πολλοί χαθήκανε
στις θύελες στα χιόνια
για ιδανικά που πίστευαν
απ’ τα παλιά τα χρόνια.
Μεσ’ του Χελμού τα έλατα
στις όμορφες ραχούλες
εκεί που στήσανε χορό
Ζαλόγγου οι ανταρτοπούλες.
Εκεί κι εγώ ανέβηκα
περπάτησα στα χιόνια
στα αχνάρια εκείνων που έπεσαν
στα πέτρινα τα χρόνια.
Εκεί κι εγώ προσκυνητής
στις δύο του Απρίλη
τους είδα να διαβαίνουνε
λιβάδια απ’ ασφοδείλι.
τους είδα εκεί να σέρνονται
σκιές απο την πείνα
να χάνονται στα βάραθρα
που εκεί φυτρώνουν κρίνα.
Στην σκέψη μου ξεχάστηκα
και ήθελα να μείνω
στα όρη Αροάνια
και στους νεκρούς να κρίνω,
και να τους πώ πως όλοι μας
εσάς ευγωμονούμε
γιάτι θυσιαστήκατε
λεύτεροι εμείς να ζούμε.
3/4/1989 Γρηγόριος Γεωργίου Μάνος
———————————————————————
Με αυτό το ποίημα αποχαιρέτησα πριν λίγες μέρες τον πατέρα μου.
Το είχε φυλαγμένο στο συρτάρι του από το 1989.
Ο κ. Μάνος το έγραψε μετά από μια εκδρομή στον Χελμό σκεφτόμενος αυτά που είχε διαβάσει στο βιβλίο του Παπακωνσταντίνου Κώστα, «η Νεκρή 3η Μεραρχία του Δημοκρατικού Στρατού».
Είναι αυτά τα λόγια που αντιπροσώπευαν τον πατέρα μου σ’ όλη του τη ζωή.
Τίποτα δεν ήταν μόνο προσωπικό, όλα είχαν για αυτόν μια ευρύτερη κοινωνική και πολιτική διάσταση.
Κι όπως μας έλεγε πάντα «να λέτε ελεύθερα τη γνώμη σας, χωρίς να φοβάστε τίποτα. Θα ακούσετε πολλά, αλλά μη δώσετε σημασία».
Οι κρίκοι του παρελθόντος, χάνονται σιγά-σιγά. Άνθρωποι που αγωνίστηκαν για ανώτερα ιδανικά.
Όσο κι αν πέρασαν τα χρόνια, όσο κι αν μας απογοήτευσαν οι αριστερές δυνάμεις, αυτοί οι άνθρωποι δεν πρέπει να ξεχνιούνται.
Να φυλάμε γερά μέσα μας, τη δύναμη, την τόλμη και τη στάση ζωής που ποτέ δεν πρόδωσαν έστω κι αν προδόθηκαν.
Ένοιωσα την ανάγκη να το μοιραστώ μαζί σας, έτσι, για το άρωμα ενός κρίκου που χάθηκε, έτσι ξαφνικά. Από κείνο το κρύωμα που είχε αρπάξει 17χρονο παιδί, πολεμώντας για ελευθερία, μέσα στα χιονισμένα βουνά του Χελμού και το κουβαλούσε σ’ όλη του τη ζωή.
Ας μην υποκύψουμε λοιπόν στα καταναλωτικά μοντέλα κι ας κρατήσουμε σταθερές τις αξίες που αυτοί οι άνθρωποι μας δίδαξαν.
(από mitera)
Short Link: http://wp.me/p1pa1c-q9
risinggalaxy
31 Μαρτίου, 2010 12:42 πμ
Ευχαριστω.
nolongersafe
31 Μαρτίου, 2010 12:46 πμ
αγαπητή mitera
τα θερμά συλληπητήρια μου για την φυγή του πατέρα σου.
κι εγώ σε ευχαριστώ για το γεγονός ότι το μοιράστηκες μαζί μας.
jaquou
31 Μαρτίου, 2010 1:14 πμ
Mitera
σε ευχαριστώ απο την καρδία μου για το ποίημα και σου μεταφέρω θερμά συλλυπητήρια…
Είχα κι εγω αγαπημένο παππού αντάρτη, είναι σαν να τον βλέπω…
loophole
31 Μαρτίου, 2010 1:19 πμ
Συλλυπητήρια κι από μένα.
Οι ζωντανοί κλείνουν τα μάτια των νεκρών. Κάποιοι νεκροί, εκείνοι που γίνονται δότες της ζωντανής τους ζωής ανοίγουν τα μάτια των ζωντανών.
(του Πέτρου Ανταίου)
olomavri nuxterida, pio mavri de ginetai
31 Μαρτίου, 2010 1:35 πμ
μητερα,
δεν εχουμε ξαναμιλησει,
συγκλονιστικο το ποιημα, μας ξεκολλησε λιγο το μυαλο και την ψυχη μας απο αυτα τα αρρωστημενα πραγματα που συμβαινουν τις τελευταιες μερες….
συλλυπητηρια.
ειναι απωθημενο μου μεγαλο, παντα ηθελα να εχω κι εγω ενα δικο μου ανθρωπο, συγγενη, παππου, καποιον, ανταρτη.
και παντα ζηλευα λιγακι αυτους που ειχαν η εχουν…
γιατι η δικη μου οικογενεια, απο την αποψη αυτη τουλαχιστον, μαλλον για κλαμματα ειναι… 😦
το ξερεις ποσο τυχερη εισαι…
anadyomenh
31 Μαρτίου, 2010 2:11 πμ
Συλλυπητήρια mitera,
κι εγώ παππού με ανάλογες εμπειρίες είχα… με βαθιές πληγές και απογοήτευση μεγάλη όμως (πέρασε και πολλά χρόνια πρόσφυγας στη Βουλγαρία, με αποτέλεσμα να στερηθεί την οικογένειά του για πολλά χρόνια…) Δυστυχώς, όμως αυτές οι πληγές δεν μας επέτρεψαν ποτέ να μοιραστούμε τις εμπειρίες του… Μας επέτρεψε απλώς να αγαπάμε έναν άνθρωπο με μεγάλη αξιοπρέπεια και ευαισθησία, οπότε αισθάνομαι τυχερή που τον γνώρισα. Σε ευχαριστώ πολύ!
DrAluca
31 Μαρτίου, 2010 3:22 πμ
mitera…
πανεμορφο.
να εισαι καλα και να χαιρεσαι με τις θυμισες του πατερα σου.
εδωσε ζωη σε αξιο τεκνο.
να σαι καλα να θυμασαι
Χαμογελατε…
Ankan
31 Μαρτίου, 2010 8:14 πμ
με τη σειρά μου
Κλωνάρια όμορφα θωρώ
δένουνε και αθούνε*
αλλά κοιτάζουν χαμηλά
τσι ρίζες δεν ξεχνούνε
Μην τσι ξεχνάς τσι ρίζες σου
όσο εκείνες ζούνε
φόβο δεν έχεις να χαθείς
ότι καιροί …φυσούνε!!
mitera καλή αντάμωση λοιπόν..
αθούνε=ανθίζουν
Mind the Gap
31 Μαρτίου, 2010 9:26 πμ
Κανείς δεν πεθαίνει αν δεν τον ξεχάσουν …
Να σαι καλά.
oldboy9
31 Μαρτίου, 2010 9:56 πμ
Φωτεινό παράδειγμα για εμάς, ο αγώνας αυτών των ανθρώπων. Παρά την πικρία που «γεύτηκαν» από τον χώρο της Αριστεράς, ποτέ δεν λάκισαν.
Κι επειδή έχω ανάλογες «επιρροές» mitera, συμπάσχω μαζί σου…
koula
31 Μαρτίου, 2010 12:44 μμ
και όσοι έχουν αντίστοιχες εμπειρίες και ακούσματα απο παππούδες ή άλλους οικείους.. και όσοι κυνηγήθηκαν-καταπιέστηκαν-στοχοποιήθηκαν για τις ιδέες τους περί δημοκρατίας και ελευθερίας λόγου.. και όσοι προδόθηκαν από «συντρόφους».. και όσοι απλά αποχαιρέτησαν αγαπημένα πρόσωπα, έχουν λόγους να συγκινηθούν με το ποίημα του κου Γρηγ. Μάνου και τα λόγια σου, mitera..
να’σαι καλά να τον θυμάσαι!
δύσκολες συνθήκες.. αλλά.. 😉

xtremyst
31 Μαρτίου, 2010 1:42 μμ
Συλλυπητήρια και απο μένα μητέρα…
Εχουν περάσει τοσα χρονια και ομως… δεν ξεχναμε τους αγωνες αυτων των ανθρωπων, τη θυσία τους, τη δύναμη της πίστης τους για εναν κόσμο δίκαιο και ειρηνικό
s0sta
31 Μαρτίου, 2010 2:45 μμ
Συλλυπητήρια και απο μένα mitera.
(πρόσφατα και εγώ αποχαιρέτησα τον «καπετάνιο» μου και με συγκίνησε ιδιαίτερα το κειμενό σου)
Οι αγώνες και οι θυσίες αυτών των ανθρώπων όσο ζούνε μέσα μας δεν πήγαν χαμένες.
Η μεγαλύτερη τιμή που είχα ποτε στην ζωή μου είναι να είμαι εγγονός ενός τέτοιου ανθρώπου.
Ενος ανθρώπου που ποτέ δεν εξέλαβε τα όσα έκανε και περασε στη ζωή του σαν θυσία και πάντα έλεγε όταν τον «τσιγκλάγανε» σε συζητήσεις οι πρώην αριστεροί (του πολυτεχνειου) και νύν πασόκοι (του χρηματηστηρίου) συγγενείς μας για τις προδοσίες που υπέστει αυτός και αγώνας του οτι «και σήμερα το ίδιο θα έκανα » με ένα χαμόγελο που αφόπλιζε τους πάντες με την σιγουρία και την ελπίδα που εξεπεμπε.
«Οι ζευγάδες φεύγουνε μα η σπορά τους μένει..»
Να ζήσεις να τον θυμάσαι .
mitera
2 Απρίλιος, 2010 12:54 μμ
Φιλε sosta συλλυπητηρια κι απο μενα για τον καπετανιο σου.Κι οπως τα λες,παντα με εκνευριζαν κι εμενα αυτοι οι πρωην αριστεροι και νυν πασοκοι που δεν σεβονταν,τουλαχιστον αυτο το αφοπλιστικο χαμογελο και προσπαθουσαν να ισοπεδωσουν τους αγωνες αυτων των ανθρωπων,που στο κατω-κατω ειναι η ζωντανη ιστορια μας.
Να τον θυμασαι παντα
kixwtis
31 Μαρτίου, 2010 5:52 μμ
Μητέρα συλλυπητήρια
Με όλο το σεβασμό μία αφιέρωση
mitera
31 Μαρτίου, 2010 8:41 μμ
Μικρα και μεγαλα παιδια σας ευχαριστω μεσα απο τη καρδια μου!
Θα επανελθω αργοτερα.
mitera
31 Μαρτίου, 2010 11:36 μμ
Συγνωμη αν δεν σας απαντω προσωπικα,αλλα μου θυμιζει λιγο το πρωτοκολο στις εκκλησιες με τα φιληματα,απ’το οποιο την κοπανησα.
Τα λογια σας ομως ,οι στιχοι,οι μαντιναδες και η μουσικη,πραγματικα με συγκινησαν.Ειναι παντα ανακουφιστικο να ξερεις οτι υπαρχουν κι αλλοι ανθρωποι που σκεφτονται οπως και συ.Καθως επισης και ελπιδοφορο.Ενας λογος που εκανα αυτη την αναρτηση(με τη πολυτιμη βοηθεια της Κουλιτσας) ειναι οτι οταν κατι το δημοσιοποιεις αυτοματως γινεται πιο ανωδυνο.Ενας ομως δευτερος λογος ειναι για να στειλω ενα μηνυμα προς αυτους που δεν ειχαν αναλογες επιροες και να πω οτι πρεπει και ωφειλουμε, να κραταμε σταθερες τις αξιες μας σαν ανθρωποι και δεν προκειτε να βγουμε χαμενοι.Αυτες τις αξιες ειναι το πρωτο που θελουν να μας στερησουν,ωστε ευκολα να γινουμε υποχειρια τους.
MITSARAS
1 Απρίλιος, 2010 3:01 μμ
Μιτέρα
Έστω και καθυστερημένα, δέξου κι από εμένα τα θερμά μου συλληπητήρια. Η προσεχής περίοδος θα είναι αρκετά φορτισμένη αλλά προσπάθησε να μετουσιώσεις τη θλίψη σε ευγνωμοσύνη. Νομίζω πως ο πατέρας σου, άφησε το «υλικό» ώστε αυτό που θα απομείνει στο τέλος να είναι ένα γλυκό παράπονο.
mitera
2 Απρίλιος, 2010 12:56 μμ
Μιτσαρα να’σαι καλα.Σ’ευχαριστω
κλαούντια
5 Απρίλιος, 2010 2:41 μμ
antio antarth mou