«Και να αδελφέ μου που μάθαμε να κουβεντιάζουμε ήσυχα και απλά….
Και καταλαβαινομαστε τωρα, δεν χρειάζονται περισσότερα…»
Έτσι με μεγάλωσε ο παππούς μου. Με στίχους του Νίκου, του Παύλου…
Τον αγαπούσα τον παππού μου, μου άνοιξε τα μάτια και μου είπε να προσπαθώ να λέω τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη, και να τραγουδάω να σμίξω τον κόσμο.
Μα τι περίεργος κόσμος? Κάποιος σηκωνει όπλο και δολοφoνεί το παιδί μου, άλλος σηκώνει τη φισούνα και ρίχνει χημικά στον παππού μου. Πώς να προστατεύσω τους ανθρώπους μου?
Πώς να δώσω στον δολοφόνο να καταλάβει τον πόνο μου?
Ήμουν στην πορεία… Και τότε ο κυρ Μέντιος αποφάσισε να μας «σπάσει». Χτύπαγε αλόγιστα, και χωρίς να έχει συγκεκριμένο στόχο. Αλλά όλα του τα χτυπήματα με «βρήκαν» κατάστηθα.
Έσπασα… Άρχισα να φωνάζω.
Να του επιτίθεμαι. Να του «εξηγώ» με σπασμένη φωνη… «ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΣΟΥ! ΕΙΜΑΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΣΟΥ! ΠΩΣ ΜΕ ΧΤΥΠΑΣ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΔΑΚΡΥΖΕΙΣ?
ΑΝ ΑΝΤΕΧΕΙΣ ΝΑ ΠΑΣ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΣΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΑΝΤΙΚΡΥΣΕΙΣ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΟΥ ΔΙΧΩΣ ΤΥΨΕΙΣ, ΤΟΤΕ ΤΟ ΠΡΩΙ ΠΟΥ ΘΑ ΞΥΠΝΗΣΕΙΣ,
ΠΑΡΕ ΤΟ ΟΠΛΟ ΣΟΥ ΚΑΙ ΑΥΤΟΚΤΟΝΑ διότι έχεις πάψει να ζεις προ πολλού.»
Με μάζεψαν κάτι φίλοι… Γύρισα σε μια φίλη, «Να με προσέχεις,» της είπα, «γιατί ετούτη η πόλη με τρελαίνει..»
Είμαι σπίτι μου. Δεν ξέρω τι γίνεται κάτω. Αλλά η καρδιά μου δεν ησυχάζει. Κάτι με τρώει. Και νά σου το μαντάτο.
Τα λόγια κατακλύζουν το μυαλό. «Χτυπήσαν τον παππού μου» σκέφτομαι… Αλλά είναι νεκρός ο παππούς μου. Μικρή σημασία έχει. Και αυτός που χτύπησαν παππούς μου είναι. Παππούς σου…
Γυρίζει το μυαλό και μού χαιδεύω το χέρι… Στον ύπνο μου απόψε είδα παλι πως δεν είχαν αξία τα λόγια, δεν είχε ο Ιούδας φιλιά….
Θα ‘θελα να ‘μαι εκεί. Αλλά θα άντεχα? Η θα κατέστρεφα το πιο μεγάλο ιδανικό που μου έμαθε ο παππούς μου?
«Μπαγάσα», μου έλεγε, «έκαμα φυλακή, και έφαγα ξύλο. Εσύ να μην τα πάθεις αυτά. Να τους αγαπάς τους ανθρώπους. Και αμα πας να σηκώσεις χέρι, εμένα να θυμάσαι…»
Οι λέξεις πνίγονται στα χείλη μου.
Μόνοι οι στίχοι απομένουν για παρέα.
«Ζωγράφισε έναν ήλιο στο ταβάνι, μίλησε με τ’ αγέρι της νυχτιάς
και χόρεψε μαζί με τη σκιά σου στους ήχους μιας αδύναμης καρδιάς.
Πάρε τηλέφωνο την μοναξιά σου ή βγες ξανά στον δρόμο της φωτιάς
πάρε τηλέφωνο την μοναξιά σου ή βγες ξανά στον δρόμο της φωτιάς.»
Ποτέ ξανά…. Ποτέ… Ποτέ ξανά δεν θέλω να μου χτυπούν τους ανθρώπους του παππού μου.
Σας γράφω πάλι από ανάγκη…
Χαμογελάτε…. Μόνο αυτό μας σώνει
Σύντομο URL http://wp.me/p1pa1c-5H
mitera
6 Μαρτίου, 2010 7:34 μμ
πολυ γλυκο κειμενο!
DrAluca
6 Μαρτίου, 2010 7:48 μμ
ευχαριστω πολυ mitera.
ελπιζω να μην κουρασα.
Χαμογελατε…
olomavri nuxterida, pio mavri de ginetai
6 Μαρτίου, 2010 7:57 μμ
μπραβο doctor, παρα πολυ συγκινητικο.
πραγματικα.
(miiiiii, min to ksanapeis avto to «xamogelate»…!!! ti mas les na xamogelame bre, oli tin wra!!! 😛 )
DrAluca
6 Μαρτίου, 2010 8:04 μμ
Ειναι ασπιδα nuxterida.Το γελιο προκαλει αμυνα σε πολλα.Ασθενιες,»ασχημη ενεργεια», στους κακοθελητες….Ειναι φαρμακο για τις περισοτερες καταστασεις μας.
Επισης ειναι ενας τροπος για να αποσυντονισουμε οσους μα θελουν να ειμαστε με το κεφαλι κατω.
Δεν θα τους περασει.
οποτε….
🙂
Χαμογελατε…
mitera
6 Μαρτίου, 2010 11:30 μμ
DrAluka
oτι βγαινει απ’τη ψυχη δεν κουραζει ποτε!
Eddie
6 Μαρτίου, 2010 8:04 μμ
βαθια ανθρωπινο και συγκινητικο!
ΥΓ: επειδη θελουμε να χαμογελαμε αλήθινα με την ψυχη μας (και οχι ψευτικα οπως οι γλαστρες της TV) εξοργιζομαστε με οσους μας το εχουν κλεψει…
DrAluca
6 Μαρτίου, 2010 8:09 μμ
Eddie αληθινα θα γελαμε.Και με ολο μας το ειναι.Θα ειμαστε οι κλοουν στο τσιρκο τους.Μεχρι να διαλυθει το τσιρκο και να γινει κοινωνια.Οποτε τοτε θα χαμογελαμε απο ευχαριστηση.
Καλησπερα.
anadyomenh
6 Μαρτίου, 2010 8:15 μμ
Εδώ κολλάει και το κλασικό σύνθημα…»ένα χαμόγελο θα σας θάψει…» ξεχασμένο από καιρό… Συγκινητικό κείμενο Γιατρέ…:)
Γειά και στους υπόλοιπους!!!
DrAluca
6 Μαρτίου, 2010 8:21 μμ
Ακριβως…..Κατω απο ενα χαμογελο θα θαφτει η μιζερια τους….
Γεια σου anadyomenh.
😀
jaquou
6 Μαρτίου, 2010 8:04 μμ
Κάνε με σου ‘χα πει μεγάλη μπόρα
να τους πνίξω όλους μέσα στη δικιά τους σαπίλα.
Σου’ πα να με κάνεις δράκο
να σας φυλάω απ’ τους φασίστες, μονάχα εγώ.
Πάντα σου ζήταγα να φτιάξεις ένα ασπρόμαυρο σακάκι
να φοράω με της «Αυγής» τα φύλλα.
Παππού, μάθε με, σου ‘λεγα για να τους τη σπάω,
να γράφω με το ζερβό.
DrAluca
6 Μαρτίου, 2010 8:08 μμ
Αγαπητη μου ηταν δυσκολο να βαλω τις λεξεις σε μια σειρα.Τωρα με αυτο με αποκαμες….
Αλλα ειπαμε ε!
😀
Ευχαριστω πολυ.
jaquou
6 Μαρτίου, 2010 8:15 μμ
DrAluca
είναι που μου ξύπνησες μνήμες…
και οι συνειρμοί είναι μυστήρια ξωτικά… έρχονται εκεί που δεν τους περιμένεις
🙂
DrAluca
6 Μαρτίου, 2010 8:19 μμ
Οντως…..σε γυρνανε μεσα σε δαση χωρις ξεφωτα.Μονο με σκιες.Αλλα και οι σκιες ειναι δασκαλοι….Αρκει να μην τις αφησεις να σε δαμασουν….
🙂
Narrator
6 Μαρτίου, 2010 8:19 μμ
“Μπαγάσα”, μου έλεγε, “έκαμα φυλακή, και έφαγα ξύλο. Εσύ να μην τα πάθεις αυτά. Να τους αγαπάς τους ανθρώπους. Και αμα πας να σηκώσεις χέρι,εμένα να θυμάσαι…”
————————————
Αυτή είναι η απάντηση, να ‘σαι καλά φίλε μου… Μην με ευχαριστήσεις, χαμογελάω!
DrAluca
6 Μαρτίου, 2010 8:22 μμ
Narrator…..
Τοτε απλα θα σε καλισπερισω.
😀
manikakos
6 Μαρτίου, 2010 8:58 μμ
Δοκτορ
Δε χύνουν δάκρυ
μάτια που συνηθίσαν να βλέπουνε φωτιές
δε σκύβουν το κεφάλι οι μαχητές
κρατάν ψηλά τ’ αστέρι
με περηφάνεια
δεν έχουμε καιρό να κλαίμε τους συντρόφους
το τρομερό σας όμως κάλεσμα
μες στη ψυχή μας
κι οι δεκαπέντε σας καρδιές
θε να χτυπάνε
μαζί μας
το σιγανό σας βόγγισμα
σαν προσκλητήρι
χτυπά στ’ αφτιά μας
σαν τον αντίλαλο βροντής.
Στάχτη θα γίνεις κόσμε γερασμένε
σου ‘ναι γραφτός ο δρόμος
της συντριβής
και δε μπορείς να μας λυγίσεις
σκοτώνοντας τ’ αδέρφια μας της μάχης
και να το ξέρεις
θα βγούμε νικητές
κι ας είναι βαριές μας
οι θυσίες.
Μαύρη εσύ θάλασσα γαλήνεψε
τα κύματά σου
και θα ‘ρθει η μέρα η ποθητή
η μέρα της ειρήνης
της λευτεριάς σου
ω ναι θα ‘ρθει
η μέρα που θ’ αρπάξουμε τις λόγχες
που μες στο αίμα το δικό μας
έχουνε βαφτεί.
(Στους Δεκαπέντε Συντρόφους – 1921) Ναζίμ Χικμέτ
DrAluca
6 Μαρτίου, 2010 9:04 μμ
manikakos…
Αν ζουσε ο παππους μου θα ηταν στην ηληκια του ποιηματος…και θα μου ελεγε τα ιδια λογια.
Οπως ειπε η jaquou…ξυπνησες μνημες.
Καλη σου συνεχεια φιλε μου.
manikakos
6 Μαρτίου, 2010 9:07 μμ
ο δικος μου ζει,στα 105 του.κ κουβαλα φοβερα πραμματα.
«τι τα θες παιδι μου,λεει…»
DrAluca
6 Μαρτίου, 2010 9:11 μμ
Ειναι ζωντανη ιστορια αυτοι οι ανθρωποι.Οτι και να εχουν ζησει,εχουν ζησει πολλα.
Να τον χαιρεσαι φιλε μου.Ειναι δωρο.
j4nus
6 Μαρτίου, 2010 9:40 μμ
DrAluca, τα γράφεις εκ των έσω και λογοτεχνικά και για αυτό έχουν περισσότερη δύναμη κι ορμή από οποιαδήποτε ανακοίνωση οποιασδήποτε οργάνωσης, κόμματος κτλ.
Το πρόβλημα είναι ότι συνήθως κανείς δε σκέφτεται ότι μπορεί να βρεθεί στη θέση του άλλου… δεν μπαίνει σε τέτοιες πολύπλοκες διαδικασίες και σκέψεις…
Αυτό που έγραψες μου έφερε στο μυαλό μου κάτι που διάβασα -πρώτα στον τοίχο μιας πανεπιστημιακής αίθουσας- του Μπρεχτ που έλεγε μέσες άκρες «Όταν κυνήγησαν τους Εβραίους ,δεν φώναξα, γιατί δεν ήμουν εβραίος.
Όταν κυνήγησαν τους μαύρους δεν φώναξα γιατί δεν ήμουν μαύρος.
Όταν κυνήγησαν τους ομοφυλόφιλους δεν φώναξα, γιατί δεν ήμουν ομοφυλόφιλος. Όταν κυνήγησαν εμένα δεν υπήρχε κανείς για να φωνάξει.»
DrAluca
6 Μαρτίου, 2010 9:43 μμ
Οταν διαβασα φιλε μου αυτο το μυνημα του Μπρεχτ ανατριχιασα.
Απο τοτε το επελεξα για μαξιλαρι μου.
Σε ευχαριστω πολυ γι ατο σχολιο σου.
Ετοιμαζω και αλλες αναζητησεις μου.
Να σαι καλα φιλε μου.
Α.Γ.ιος
6 Μαρτίου, 2010 11:03 μμ
Έχω παππού Κρητίκαρο,
«γέρο» τόνε φωνάζω,
γιατί άνε τον πω «παππού»,
μοιάζω ν’… αυθαδιάζω!!!
Είναι γερός ο …γέροντας,
και τόνε λέω έτσι,
σε σχέση με τα νιάτα μου,
είναι σαν…Κομμανέτσι!!!
Τον έχω και σε βίντεο*,
που έχω αναρτήσει,
-για αδερφό που έχασα-,
είχε κι αυτός μιλήσει…
Απ’ όλα τα εγγόνια του,
-μού ‘χει αδυναμία-,
αυτός εδώ μ’ ανάθρεψε,
σ’ αυτήν την κοινωνία…
Με είχε από πιτσιρικά,
πάντα, παντού μαζί του,
και μού ‘δωσε κληρονομιά,
να έχω την…τιμή μου!!!
Τιμή που είναι ακριβή,
νούμερο δεν υπάρχει,
σε χρήματα να μαζωχτεί,
κανείς στην γή, δεν τά ‘χει!!!
Είν’ από κείνες τις… τιμές,
τση δυό(!) -που λέει κι η Κουλα-,
κι αν δεν την έχεις σύντεκνε,
εγ@μηθήκαν… ούλα!!!
Του ’25 γεννηθείς,
-είναι πολλών… Μαΐων-,
η ζήση του δεν ήτανε,
δρόμος μετά… βαΐων!!!
Στην κατοχή πιτσιρικάς,
μεγάλος ήταν θρύλος,
και χάρισε στους Γερμανούς,
θλίψεις αλλά και… θρήνους!!!
Δεκαεφτά χρονώ παιδί,
το μαύρο ’42,
τις «σάλτες» και τση πονηριές,
τις είχε για… αστείο!!!
Σαν σαλταδόρος «δούλεψε»
τση κατοχής τα χρόνια,
και δεν συναναστράφηκε,
τα… υψηλά σαλόνια!!!
Κλεψιές και δολιοφθορές,
βούταγε σ’ όλα μέσα,
ήτανε εις τα νιάτα του,
μαγκιά, αλλά και μπέσα!!!
Πέρασε τον εμφύλιο,
και την δικτατορία,
δεν είναι λίγη, σύντεκνοι,
αυτή η ιστορία!!!
Ακόμη και στα σήμερα,
σα Διάολος σβουρίζει,
και σαν την μαύρη κάλτσα του,
έτσι κι αυτός… μυρίζει!!!
Από την… αεικίνηση,
είναι… εξαρτημένος,
και μόνο φίλοι στην δουλειά,
μοιάζει σαν… πορωμένος!!!
Ελιές ραβδίζει σύντεκνοι,
κάθε χρονιά χειμώνα,
και δεν κωλώνει πουθενά,
είναι γερός ακόμα!!!
Σαν οικοδόμος δούλευε,
ως και τα… εβδομήντα(!),
και τώρα τον πετάξανε,
να ζει με τρείς και ‘ξήντα!!!
Το ξέρω πως υπάρχουνε,
κι αλλού τέτοια γερόντια,
που για τση ζήσης τα δεινά,
έχουν γερά τα δόντια!!!
Στις μέρες μας δυστύχημα,
το θεωρώ κοπέλια,
το κράτος μας να τους μετρά,
τους γέρους σαν κουρέλια!!!
Μα ‘κεί απού τρελαίνομαι,
και βγαίνω από τα ρούχα,
σε κάδους να μαζώνουνε,
σκουπίδια μέσ’ την μούχλα!!!
Μια κατοχή περάσανε,
με δάκρυα και πείνα,
και τώρα επιστρέψανε,
στα χρόνια τους… εκείνα!!!
Καλά να είναι σύντεκνοι,
αυτοί που κυβερνούνε,
που και τση γέρους δείρανε,
και δεν… αυτοκτονούνε!!!
Που αν κάθονται στις έδρες τους,
σε γέρους το χρωστούνε,
που μάτωσαν για λευτεριά,
και τώρα ‘δα… πεινούνε!!!
Μα φταίμε και τα… εγγόνια τους,
που δεν τση κοπανάμε,
και τση τρακόσους τση βουλής,
στα Διάλα πια να πάνε!!!
βίντεο*
αυτός, είν’ ο παππούς μου!!!
DrAluca
6 Μαρτίου, 2010 11:10 μμ
Αγιε….το εχω δει το βιντεο.Αλλα δεν ηξερα οτι ειναι τοσο δικο σου.Να τον χαιρεσαι τον γερό σου.Και να ειναι ετσι συνεχως.
Ευτυχεις οσοι μαθαμε κατι απο τους παλιους….
Χαιρετω απο την χωρα των ανεστημενων.
Χαμογελατε…
jaquou
6 Μαρτίου, 2010 11:35 μμ
‘Α.Γ.ιε τι να πω… μεγάλη μας τιμή που θα γράφεις εδώ μαζί μας…
Α.Γ.ιος
6 Μαρτίου, 2010 11:50 μμ
Η ζέστη σας με τράβηξε,
να έρθω στην παρέα,
γιατί με σας επέρασα,
πάρα πολύ ωραία…
Να την ξεχάσω δεν μπορώ,
αγάπη πού ‘χω πάρει,
από εσάς την τράβηξα,
σαν το ξερό σφουγγάρι…
Τιμή δική μου έγινε,
να γράφω εδώ πέρα,
την πένα μου την έδεσα
με αρραβώνα… βέρα!!!
Νομίζω με τις ρίμες μου,
χαμόγελα χαρίζω,
κι ευτυχισμένος γίνομαι,
όταν σας αντικρύζω…
Πελάτη αποκτήσατε,
και μόνιμο θαμώνα,
να δω πως θα μ’ αντέξετε,
θέρος, μα και χειμώνα!!!
:Ρ
tapesgoneloose
7 Μαρτίου, 2010 3:43 πμ
ΑΓιε, η μαντινάδα σου είναι πέρα από σχόλια… Καλύτερη απάντηση στη σημερινή Μανδραβελική βλακεία δεν θα μπορούσε να βρεθεί (νάτην από κάτω). Τα σέβη μου στον παππού σου, & ελπίζω να τα κάψει (σαν τον πολέμαρχο που, λέει ο Καζαντζάκης, έκαψε την χαρτούρα που του πρόσφερε η ελληνική πολιτεία σε αναγνώριση των αγώνων του).
(από καθημερινή) ‘Αν παρακολουθούσαν δηλαδή τους Ελληνες «απόμαχους» να συγκρούονται με τα ΜΑΤ στο Μέγαρο Μαξίμου, δικαιολογημένα θα αναρωτιόταν: «τι σόι συνταξιούχοι είναι αυτοί που μπορούν να διασπούν τον κλοιό των 20ρηδων ανδρών; Κι αν μπορούν να το κάνουν αυτό γιατί να μην μπορούν να δουλέψουν -όπως κι εμείς- μέχρι τα 67;»’
mkarat
7 Μαρτίου, 2010 11:34 πμ
ΑΓιε, τώρα το’ δα,
μένω άφωνος ρε φίλε.. δεν τό’ ξερα αυτό
βέβαια είχες ήδη κερδίσει το σεβασμό μου από καιρό τώρα με την παρουσία σου στο tvxs και τα γραπτά σου…
…την αλληλεγγύη μου μόνο φίλε (καταλαβαίνω ότι καμία δικαίωση δε θα είναι ποτέ αρκετή)
Α.Γ.ιος
7 Μαρτίου, 2010 12:54 μμ
Θενκς μαν, αμοιβαία τα… αισθήματα!!!
Εδώ, η ομάδα μου στο φβ
http://www.facebook.com/?ref=home#!/group.php?gid=148786224356
kixwtis
6 Μαρτίου, 2010 11:13 μμ
παιδιά ευχαριστούμε
για τις στιγμές που μοιράζεστε
Άγιε καλωσήρθες στο blog
Α.Γ.ιος
6 Μαρτίου, 2010 11:28 μμ
Α. ντώνης
Γ. αλάνης
ι
ο
ς
( ΑΓιος το σωστό, μη μου το χαλάτε…)
:ΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡ
Φχαριστώ κοπέλια…
Γιατρέ μου, ωραία ανάρτηση…
:)))))))))
DrAluca
6 Μαρτίου, 2010 11:32 μμ
Συγνωμη ΑΓιος…..Και να φανταστεις οτι και εγω παλευω για το ονομα μου.
Στην υγεια μας….
kixwtis
7 Μαρτίου, 2010 3:58 πμ
εντάξει άγιε ΑΓιε μου
με συγχωρείς 🙂
Α.Γ.ιος
7 Μαρτίου, 2010 1:30 μμ
Ιππότη μου, μην αγχώνεσαι…
:))))
Α.Γ.ιος
6 Μαρτίου, 2010 11:40 μμ
Δεν χρειάζεται ν’ απολογήσαι, γιατρέ μου…
Απλώς θέλω να τονίσω ότι είμαι ο… ΑΓιος,
και όχι ένας… Άγιος :Ρ (καμία σχέση σου λέω, χαχα)
kixwtis
7 Μαρτίου, 2010 4:04 πμ
κι ένα τραγούδι για τον ΑΓιο:
oldboy99
7 Μαρτίου, 2010 10:16 πμ
Χμμμ, θα θυμώσει η…Koula!
kixwtis
7 Μαρτίου, 2010 11:11 πμ
γιατί;
oldboy99
7 Μαρτίου, 2010 8:15 μμ
Kixwtis, «δικό» της είναι!
koula
8 Μαρτίου, 2010 2:18 μμ
καλέ, πλάκα κάνει..ο oldboy99 🙂
απλά το είχαμε βάλει παλιά σαν «ύμνο» 😉
Α.Γ.ιος
8 Μαρτίου, 2010 2:22 μμ
Ναι, το… «παλιόπαιδο»… :ΡΡΡΡΡΡΡ
oldboy99
7 Μαρτίου, 2010 10:15 πμ
Ένα απλό κείμενο, γραμμένο με λόγια καρδιάς, μας δίνει κορυφαία ανθρώπινα συναισθήματα. Έτσι είναι τούτο! Thanks
DrAluca
8 Μαρτίου, 2010 8:43 μμ
Σε ευχαριστω πολυ φιλε μου.Μου εχετε δωσει ολοι σας εναυσμα να συνεχισω.Σας ετοιμαζω και αλλες ιστοριες.
Στις επαλξεις αδελφια.
Χαμογελατε…
melenepopi
7 Μαρτίου, 2010 6:11 μμ
Xαιρετώ και γω την προσπάθειά σας ,θα σας επισκέπτομαι για καφέ και κουβεντούλα,τον
καφέ μόνη μου την κουβεντούλα παρέα.
Μια πρώην skatiana και νυν melenepopi.
Α.Γ.Ι.Ε. νομίζω είμαστε και κοντοχωριανοί.
Α.Γ.ιος
7 Μαρτίου, 2010 8:03 μμ
Πές στο λόγο σου… πλάκα θά ‘χει!!!
:Ρ
melenepopi
8 Μαρτίου, 2010 11:22 πμ
Α.Γ.Ι.Ε. Αγιά,Βαρύπετρο είναι η πατρίς μου.Μόνο
για καλοκαίρι όμως γιατί η άτυχη είμαι μόνιμη
κάτοικος Αθηνών.
Α.Γ.ιος
8 Μαρτίου, 2010 2:15 μμ
ΣελενεΠόπη,
στο Βαρύπετρο μάζευε συμισιακές ελιές ο παππούς μου, (πάνω από 25 χρόνια στους Πουλακαίους)…
Ίσως να έχομε «ντρακάρει» κάπου στο μικρό-μεγάλο μας χωριό…
:ΡΡΡ
Α.Γ.ιος
8 Μαρτίου, 2010 2:16 μμ
Ξέχασα:
ΑΓιος, θενκς :ΡΡΡ
melenepopi
8 Μαρτίου, 2010 3:37 μμ
Α.Γ.ιος ,σωστά!
Παρασύρθηκα από το avatar,και ζητώ
συγγνώμη.Μάλλον κάπου θα ‘χομε ντρακάρει αλλά και πάλι πού να ξέρεις?
Ισως πιούμε καμμιά ρακή το καλοκαίρι,
γιατί κι αυτή βοηθάει στην αντίσταση κατά
της αρχής.Οι Πουλακαίοι είναι συγγενείς.
Η λεγόμενη» καπετάνισσα»ήταν αδερφή του παππού μου..
manikakos
8 Μαρτίου, 2010 5:50 μμ
Α.Γ.ιος,ηντα θα γινει με την παρτυ σου? ολο γνωστούς θα κουτουλάς?
koula
8 Μαρτίου, 2010 6:12 μμ
ε, ΑΓιος είναι.. είναι πανταχού.. κουτουλών! 😛
manikakos
8 Μαρτίου, 2010 6:15 μμ
σκουλι-κουλααα…που χαθηκες?
koula
8 Μαρτίου, 2010 6:29 μμ
εδώ, είμαι.. στο πλήθος! 🙂
Α.Γ.ιος
8 Μαρτίου, 2010 6:53 μμ
Χαχαχαχα, άκου… «σκουλι-Κουλα», χαχαχαα…
Λέω τη καλησπέρα μου,
και φεύγω επί τόπου,
θα πάω στην κουμπάρα μου,
κι όχι στου… Επιτρόπου!!!
Θα σας ειδώ αργότερα,
Κουλα και Μανικάκο,
αφού θα γίνω τούμπανο,
στη μάσα, στον… ταμπάκο!!!
manikakos
8 Μαρτίου, 2010 6:56 μμ
στον ηλεκτρολογο πας?
koula
8 Μαρτίου, 2010 7:18 μμ
schooli-koula, αν θέτε..
γιατί όλο μαθαίνω! 😛
————————————-
ΑΓιε, θα την ξαναπείς,
εδώ τη μαντινάδα,
αύριο που θα ξαναρθείς,
κι απλώσεις την αράδα..
καλά να περάσεις! 😛
iguana
8 Μαρτίου, 2010 6:32 μμ
Koυλα πρεπει να φτιαξουμε στο blog ένα ξεχωριστο page αφιερωμενο αποκλειστικά στη μουσική!!
manikakos
8 Μαρτίου, 2010 6:35 μμ
ναι ναι ναι…
jaquou
8 Μαρτίου, 2010 6:40 μμ
βρε βρε… κέφια έχουμε σήμερα 😉
manikakos
8 Μαρτίου, 2010 6:48 μμ
ρε γαμωτο,σας εχω χασει τοσες μερες κ αντιμετωπιζω συνδρομο στερησης!!!
jaquou
8 Μαρτίου, 2010 6:52 μμ
Manikako αστα… η αλλαγή περιβάλλοντος ήρθε γρήγορα και πρέπει να προσαρμοστούμε.
Εδώ να δεις σύνδρομα που πέφτουν 😉
Θα πρέπει να κάνουμε εγκαίνεια κάποια στιγμή και να καεί το πελεκούδι…
manikakos
8 Μαρτίου, 2010 6:57 μμ
οκ,θα περημενω.ειναι καλη η παρεα…